Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Tomkiewicz,

Sędziowie: SO Dariusz Firkowski (spr.),

SO Remigiusz Chmielewski

Protokolant sekr. sądowy Elżbieta Łotowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Janusza Płońskiego

po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2014r.

sprawy T. F.

oskarżonego o przestępstwo z art. 157§1kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 16 grudnia 2013r., sygn. akt II K 937/13

I uznając apelację za oczywiście bezzasadną zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

II zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt VII Ka 90/14

UZASADNIENIE

T. F. oskarżony został o to, że w dniu 30.03.2013 r. w O. przy ul. (...) dokonał uszkodzenia ciała W. M. poprzez kopnięcie go w plecy w trakcie, gdy schodził ze schodów oraz uderzenia w twarz głową, w wyniku czego W. M. doznał obrażenia ciała w postaci złamania kości nosa, zasinienia tkanek okolicy podoczodołowej lewej oraz złamania tylnego odcinka V prawego żebra, które to naruszyły czynności narządów ciała trwające dłużej niż siedem dni

tj. o czyn z art. 157 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Olsztynie w II Wydziale Karnym wyrokiem z dnia 06 grudnia 2013 r. w sprawie II K 937/13

orzekł :

I oskarżonego T. F. uznał za winnego tego, że w dniu 30.03.2013 r. w O. przy ul. (...) dokonał poprzez uderzenie w twarz głową i uderzenie w plecy W. M. doprowadził do uszkodzenia ciała W. M. w postaci złamania kości nosa, zasinienia tkanek okolicy podoczodołowej lewej oraz złamania tylnego odcinka V prawego żebra, które to naruszyły czynności narządów ciała trwające dłużej niż siedem dni, tj. o przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 157 § 1 k.k. skazał go na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

II. na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił tytułem próby na okres 2 (dwóch) lat.

III. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego W. M. kwotę 1.000 (jednego) tysiąca złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

IV. zwolnił oskarżonego od kosztów procesu i opłaty.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego T. F. zaskarżając przedmiotowe orzeczenie w całości na korzyść oskarżonego.

Skarżący wyrokowi temu na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zarzucił mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę prawa procesowego, a mianowicie:

a)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.c. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów i przyjęcie winy oskarżonego w oparciu o jednostronną analizę dowodu w postaci zeznań pokrzywdzonego i świadka M. R., pomimo istotnych sprzeczności w tych zeznaniach, podczas gdy prawidłowa ocena zeznań M. R. prowadzi do wniosku, iż zeznania te potwierdzają wersję zdarzenia przedstawioną przez oskarżonego;

b)  art. 424 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. poprzez:

- występującą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku sprzeczność pomiędzy ustaleniem Sądu, że brak jest w sprawie materiału dowodowego, który pozwalałby Sądowi na weryfikację wersji podanej przez oskarżonego z wersją pokrzywdzonego, a ustaleniem Sądu, iż to oskarżony jako pierwszy zaatakował pokrzywdzonego;

- poprzez brak wyjaśnienia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, zachodzących wątpliwości co do popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu i nie wskazania przyczyn odmowy wiarygodności wersji zdarzenia podanej przez oskarżonego oraz zaniechanie analizy prawdziwości wersji pokrzywdzonego,

- art. 366 k.p.k. poprzez zaniechanie przeprowadzenia z urzędu dowodu z eksperymentu procesowego, w sytuacji niekorzystnego dla oskarżonego ustalenia miejsca, które widział na klatce schodowej świadek M. R., a umożliwiającego usunięcie wątpliwości w zakresie okoliczności, czy świadek M. R. z poziomu trzeciego piętra budynku widział zajście, które rozegrało się na parterze, czy na półpiętrze klatki schodowej.

Stawiając powyższe zarzuty skarżący wniósł na podstawie art. 452 § 2 k.p.k. przeprowadzenie dowodu z eksperymentu procesowego na klatce schodowej budynku mieszkalnego położonego w O. przy ul. (...) z jednoczesnym udziałem świadka M. R. w celu ustalenia, czy obserwując zdarzenie z dnia 30.03.2013 r., świadek ten widział szamotaninę, która miała miejsce na parterze, czy też półpiętrze między parterem, a pierwszym piętrem budynku, a w konsekwencji na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 k.p.k. :

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, przy przyjęciu, że działał w ramach obrony koniecznej,

- ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia winy i kwalifikacji prawnej zarzucanych oskarżonemu czynów.

Stąd też odnosząc się do podnoszonych przez skarżącego zarzutów należy stwierdzić, że są one chybione. Zauważyć trzeba, że podnosząc tego rodzaju zarzuty skarżący jedynie polemizuje z ustaleniami Sądu I instancji. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody rozstrzygnięcia o winie oskarżonego, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację . Apelacja w istocie nie wskazuje na takie okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawiera też takiej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy podziela i należy jedynie zaakcentować niektóre elementy, które przemawiają za odmową podzielania stanowiska skarżącego.

Omawiając w pierwszej kolejności zarzut skarżącego dotyczący przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i przyjęcia winy oskarżonego w oparciu o jednostronną analizę dowodu w postaci zeznań pokrzywdzonego i świadka M. R., stwierdzić należy, iż Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzenia, oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. W tym miejscu przytoczenia wymaga wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 r., zgodnie z którym zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania, nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie rewizyjnym. Ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia. (II KR 114/74 OSNKW 1975/2/28).

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd pierwszej instancji w niniejszej sprawie nie przekroczył granicy swobodnej oceny dowodów, oceniając je w sposób nie wykazujący błędów natury faktycznej czy logicznej oraz właściwie argumentując dokonaną ocenę dowodów w uzasadnieniu orzeczenia.

W świetle powyższego nie zasługuje także na podzielenie twierdzenie skarżącego, jakoby Sąd pierwszej instancji przyjął winę oskarżonego w oparciu o jednostronną analizę dowodu w postaci zeznań pokrzywdzonego i świadka M. R.. Zdaniem Sądu odwoławczego Sąd meriti zasadnie uznał, porównując wersje zdarzeń przedstawione przez pokrzywdzonego W. M. oraz oskarżonego między innymi przez pryzmat zeznań świadka M. R. (2), iż to wersja pokrzywdzonego zasługuje na uwzględnienie.(k. 137v-138).

Jednocześnie w tym miejscu wskazać należy, że istotnie relacja M. R. (2) w toku postępowania nie była całkowicie tożsama.. W toku postępowania przygotowawczego podawał on, że widział szamotaninę pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym a na rozprawie podał, że jednak nie widział zrzucenia ze schodów pokrzywdzonego przez oskarżonego, ale odniósł takie wrażenie po obrażeniach, które widział. Nadto zeznał, że wyszedł na klatkę schodową, gdy usłyszał krzyki, wychylił się przez barierkę i zobaczył oskarżonego biegnącego do domu. (k.138-138v). Bezsporne w relacjach tego świadka jest jednak to, że mógł widzieć jak oskarżony wbiegł po zdarzeniu do mieszkania. Wobec powyższego nie sposób podzielić twierdzenia obrońcy, jakoby prawidłowa ocena zeznań M. R. prowadzi do wniosku, iż zeznania te potwierdzają wersję zdarzenia przedstawioną przez oskarżonego. Przede wszystkim bowiem z analizy twierdzeń wymienionego świadka wynika, że po zdarzeniu to oskarżony oddalił się z miejsca, w którym pozostał pokrzywdzony i wówczas do zakrwawionego ojca doszedł jego syn B.. Ponadto ogólny stan zdrowia pokrzywdzonego oraz doznane przez niego obrażenia wykluczają podawaną przez T. M. F. wersję jakoby następnie W. M. wielokrotnie dobijał się do jego mieszkania-k.102.

Zauważyć również należy, że M. R. w żaden sposób nie potwierdził rzekomo negatywnych, uprzednich aspektów zachowania pokrzywdzonego, co miało wspierać wersję oskarżonego o odpierania ataku ze strony W. M.. Wręcz przeciwnie wymieniony świadek stwierdził, że to oskarżony jest osobą, której przeszkadzały czy to pozostawione na klatce wózki dziecięce czy też zachowanie małych dzieci-k.138odw. Ponadto co do tej okoliczności, to także zawnioskowany przez obronę-k.88 świadek J. O. nie potwierdził złego zachowania W. M. –k.103 odw. a A. M. zeznał jedynie, że pewnego dnia pokrzywdzony miał na niego „szyderczo patrzeć”-103odw.

Bezsporne jest to, iż pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym istniał konflikt sąsiedzki, stąd też Sąd Rejonowy słusznie przyjął, iż pomiędzy wymienionymi doszło do scysji sąsiedzkiej, w trakcie której to oskarżony spowodował u pokrzywdzonego obrażenia w postaci złamania żebra poprzez uderzenie z tyłu oraz złamania nosa poprzez uderzenie w twarz z główki. Pokrzywdzony W. M. opisując zdarzenie podał z kolei, że został kopnięty w plecy, przewrócił się, a gdy wstawał oskarżony uderzył go w twarz z główki. Wyjaśnienia oskarżonego różnią się od zeznań pokrzywdzonego, jednakże są jednolite w kwestii tego, że to oskarżony uderzył pokrzywdzonego z główki. Oskarżony tłumaczył wprawdzie, że zrobił to w obronie koniecznej, jednakże w sprawie brak dowodów potwierdzających, iż oskarżony T. F. uderzył pokrzywdzonego w obronie koniecznej. (k. 101v-102). Oprócz bowiem niepotwierdzenia rzekomych wcześniejszych negatywnych zachowań W. M. w stosunku do T. M. F. zauważyć należy to, że oskarżony w wyniku tego zdarzenia nie doznał żadnych obrażeń a ponadto na rozprawie wręcz stwierdził, że pokrzywdzony go nie uderzył-k.102. Tym samym nie sposób przyjąć aby oskarżony miał odpierać bezpośredni i bezprawny zamach pokrzywdzonego.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego dotyczącego braków uzasadnienia wskazanych w zarzucie, stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy w sposób wyraźny, choć skondensowany uzasadnił swoje rozstrzygnięcie, uznając oskarżonego winnym popełnienia zarzucanego mu czynu. Podnieść trzeba, iż w niniejszej sprawie zeznania pokrzywdzonego jednoznacznie potwierdzają sprawstwo oskarżonego. Sąd I instancji zasadnie uznał je za wiarygodne w tym zakresie.

Sąd Okręgowy podziela także ocenę opinii biegłego dokonaną przez Sąd Rejonowy. Opinia pisemna jak i ta złożona podczas rozprawy jest pełna i rzetelna, znajduje oparcie w zgromadzonej dokumentacji medycznej. Z opinii biegłego wynika, że bardziej prawdopodobną przyczyną złamania pojedynczego żebra w tylnym odcinku jest złamanie wskutek kopnięcia, jednakże nie wykluczył on możliwości złamania wskutek uderzenia o twardy krawędzisty element ściany, choć zdaniem biegłego twarda równa powierzchnia nie powinna dać złamania pojedynczego żebra. (k. 19, 147v). Sąd Rejonowy w uzasadnieniu orzeczenia zaznaczył, iż mając na uwadze opinię biegłego przyjął w opisie czynu, dotyczącym przyczyny złamania żebra u pokrzywdzonego, ogólne sformułowanie „uderzenie” przy czym nie budzi wątpliwości fakt złamania kości nosa z przemieszczeniem w wyniku uderzenia zadanego pięścią przez oskarżonego.

W świetle powyższego nie zachodzą takie okoliczności, które nakazywałyby podzielenie wniosku obrońcy oskarżonego o zmianę wyroku i uniewinnieniu T. F. od zarzucanego mu czynu.

Dokonując prawidłowych ustaleń w sprawie Sąd Rejonowy także prawidłowo rozstrzygnął w kwestii wymierzonej oskarżonemu kary. Należy podkreślić, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd meriti trafnie wskazał okoliczności mające wpływ na wymiar kary: uprzednią niekaralność (k.47), dane osobopoznawcze (k. 46), negatywne stosunki międzysąsiedzkie. Stąd też w ocenie Sądu Okręgowego wymiar kary został wyznaczony na tle przedmiotowej sprawy w sposób jak najbardziej prawidłowy, uwzględniający wszelkie dyrektywy i zasady wymiaru kary oraz cele indywidualno- i generalno- prewencyjne. Warunkowe zawieszenie wykonania kary winno zmobilizować oskarżonego nie tylko do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości, ale również wpłynąć na poprawę stosunków sąsiedzkich z pokrzywdzonym w celu uniknięcia podobnych zdarzeń. Sąd Rejonowy również zasadnie orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego W. M. kwotę 1.000 (jednego) tysiąca złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok jako prawidłowy utrzymano w mocy- art.437§1 kpk, art.438pkt.2-4 kpk.

Sąd Okręgowy na podstawie art.624§1 kpk zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając, że przemawiają za tym względy słuszności.