Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Remigiusz Chmielewski

Sędziowie SO Małgorzata Tomkiewicz (spr.)

SO Dariusz Firkowski

Protokolant st.sekr.sądowy Marzena Wach

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Małgorzaty Stypułkowskiej

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2013r.

sprawy K. W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178a§4 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Bartoszycach II Wydziału Karnego

z dnia 7 sierpnia 2013r. sygn. akt II K 678/12

I.  zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że wymierzoną oskarżonemu w pkt. I karę łagodzi do 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i jednocześnie orzeka, iż karę tę oskarżony winien odbywać w systemie terapeutycznym;

II.  w pozostałym zakresie wyrok ten utrzymuje w mocy;

III.  kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

K. W. został oskarżony o to, że:

W dniu 15 listopada 2012 r. w miejscowości Z., gm. G., pow. (...), woj. (...), będąc wcześniej prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie sygn. akt II K 969/11, będąc w stanie nietrzeźwości – 1, 12 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu na drodze nr (...)prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym w ten sposób, że kierował pojazdem marki C. (...)o nr rej. (...), a nadto nie dostosował się do zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego na mocy wskazanego powyżej wyroku,

tj. o przestępstwo z art. 178 a § 4 k.k.

Sąd Rejonowy Bartoszycach w II Wydziale Karnym, wyrokiem z dnia 7 sierpnia 2013 roku, w sprawie o sygn. akt II K 678/12 orzekł:

I. uznał oskarżonego K. W. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tym ustaleniem, że czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, będąc skazanym za umyślne przestępstwo podobne i czyn ten kwalifikuje z art. 178 a § 4 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to z mocy art. 178 a § 4 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go, a na podstawie art. 178 a § 4 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet kary pozbawienia wolności zaliczył okres zatrzymania oskarżonego w sprawie w dniach 15 i 16 listopada 2012 r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

III. na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 (sześciu) lat.

IV. na podstawie art. 49 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny świadczenie pieniężne w kwocie 500 (pięćset) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

V. na podstawie art. 627 k.p.k. i art., 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zmianami) zasądził od oskarżonego koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa w kwocie 768 złotych, w tym opłatę w kwocie 300 złotych.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego zaskarżając wyrok w całości.

Obrońca oskarżonego, na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na jego treść, a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i oparcie orzeczenia o winie oskarżonego tylko na dowodach obciążających, a pominięciu dowodów dla niego korzystnych bez należytego uzasadnienia tegoż stanowiska, w szczególności:

a.  danie bezkrytycznej wiary dowodom z zeznań R. K. oraz A. K. stojących w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym niniejszej sprawy, a także wyjaśnieniom oskarżonego złożonym w postępowaniu przygotowawczym, pomimo, iż następnie zostały one odwołane,

b.  nie danie wiary zeznaniom złożonym przez A. W., a także korespondującym z nimi wyjaśnieniom oskarżonym złożonym w postępowaniu sądowym.

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mogący mieć wpływ na jego treść, a polegający na stwierdzeniu, że oskarżony w dniu 15 listopada 2012 r. będąc w stanie nietrzeźwości prowadził pojazd marki C. (...), pomimo, iż w przedmiotowej sprawie brak jest wiarygodnych dowodów pozwalających na przyjęcie takich ustaleń.

Z ostrożności procesowej na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 4 k.p.k. obrońca dodatkowo podniósł zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec K. W. kary w wymiarze 1 (jednego) roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności wskutek niedostatecznego rozważenia wszystkich okoliczności łagodzących.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego na podstawie art. 427 §1 k.p.k. i art. 437 § 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie wymierzonej K. W. kary pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Na wstępie stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń zarówno w aspekcie okoliczności stanu faktycznego, jak i kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu i częściowo w aspekcie wymierzonej mu kary.

Dokonana w tej mierze analiza materiału dowodowego jest wnikliwa i jasna, w pełni odpowiada dyrektywom określonym w art. 4 kpk, a przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione.

Apelacja pomimo postawionych w niej zarzutów nie wskazuje na żadne okoliczności, które nie byłby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawiera też takiej, merytorycznej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć.

Nie powielając słusznej argumentacji Sądu Rejonowego, który kwestię winy oskarżonego omówił w sposób wyczerpujący stwierdzić trzeba, iż w niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, iż oskarżony tempore criminis poruszał się pojazdem marki C. (...) o nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości 1,12 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu a nadto nie dostosował się do zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie sygn. akt II K 969/11.

W świetle tych okoliczności trudno zgodzić się z twierdzeniami skarżącego, jakoby brak było dowodów potwierdzających, że K. W. prowadził wymieniony pojazd będąc w stanie nietrzeźwości. Otóż jednoznacznym dowodem potwierdzającym sprawstwo oskarżonego jest pojawienie się, na skutek anonimowego powiadomienia, funkcjonariuszy Policji w osobach R. K. i A. K. na drodze, na której znajdował się pojazd oskarżonego. Oskarżony prowadził bowiem swój pojazd w miejscowości Z., mając włączone światła awaryjne. Natomiast stan nietrzeźwości oskarżonego został potwierdzony nie tylko poprzez badanie urządzeniem elektronicznym, ale również w zeznaniach świadków R. K. i A. K. (k.2,3, 124v, 124v-125). Wymienieni świadkowie nie tylko wyczuli woń alkoholu z ust zatrzymanego, ale również widzieli puste puszki po piwie i otwartą butelkę wódki, leżące na siedzeniu obok kierowcy. Jednocześnie zasadnie Sąd Rejonowy nie dał wiary twierdzeniom oskarżonego, w których podał, że alkohol wypił, kiedy zatrzymał się po stwierdzeniu awarii w samochodzie. Takie twierdzenie jest nielogiczne, gdyż kierowca udający się w podróż samochodem nie sięga po alkohol w sytuacji awarii samochodu, kiedy istnieje prawdopodobieństwo, że ten samochód będzie musiał dalej prowadzić.

Odnosząc się do zawartych w apelacji zarzutów dotyczących obrazy przepisów postępowania należy uznać je za niezasadne. Sąd merita słusznie bowiem dał wiarę zeznaniom funkcjonariuszy Policji, gdyż są to osoby dla oskarżonego obce, a z racji pełnienia swojej funkcji nie mające interesu w tym, aby zeznawać na korzyść bądź na niekorzyść oskarżonego. Ponadto zeznania wymienionych świadków były szczere, logiczne i wzajemnie ze sobą korespondowały.

Ponadto Sąd Rejonowy słusznie nie dał wiary zeznaniom świadka A. W., gdyż będąc żoną oskarżonego mogła zeznawać na jego korzyść. Jednocześnie mało prawdopodobne jest, aby w trakcie rozmowy telefonicznej z całą pewnością można było stwierdzić, że oskarżony był lub nie był w stanie nietrzeźwości. Trzeba mieć bowiem na uwadze to, iż osoby uzależnione mają podwyższona określoną tolerancję na ilość spożytego alkoholu, stąd też przekonanie o ich trzeźwości przez telefon może być mylące.

Odnosząc się zaś do wyjaśnień złożonych przez oskarżonego Sąd meriti prawidłowo je ocenił uznając za wiarygodne wyjaśnienia wymienionego złożone w postępowaniu przygotowawczym, a odmawiając wiarygodności zeznaniom z postępowania sądowego, co przekonująco uzasadnił.

Oceniając jednakże stopień zawinienia K. W. zgodzić należy się z twierdzeniami skarżącego, iż orzeczona wobec wymienionego kara 1 (jednego) roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności jest zbyt surowa, a to na skutek niedostatecznego rozważenia przez Sąd merita wszystkich okoliczności łagodzących.

W ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, że zachowanie oskarżonego, które skłoniło go do kierowania samochodem pomimo wcześniejszego spożycia alkoholu jest naganne, zwłaszcza w świetle uprzedniej karalności za podobne czyny i odbycia w przeszłości kary pozbawienia wolności, jednakże w toku postępowania oskarżony żałował tego co się stało, miał również świadomość swojego uzależnienia, które potwierdziła jego żona A. W.. Podnieść należy, iż okolicznością przemawiającą na korzyść oskarżonego jest to, iż ma on świadomość swojego uzależnienia i wyraża wolę podjęcia leczenia odwykowego. Zaznaczyć bowiem trzeba, iż oskarżony podczas rozprawy apelacyjnej w dniu 18 grudnia 2013 r. wniósł o orzeczenie kary pozbawienia wolności w systemie terapeutycznym.(k.174) Podał też, że w ciągu ostatnich sześciu tygodni dwukrotnie przechodził „detoks” w Szpitalu (...) w O.. Zdaniem Sądu Okręgowego działania podjęte przez oskarżonego w kierunku wyjścia z uzależnienia alkoholowego winny zostać docenione i znaleźć odzwierciedlenie w wysokości wymierzonej mu kary. Postawa oskarżonego wskazuje na jego determinację i chęć do zmiany swojego życia i stanowi pozytywną prognozę kryminologiczną.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy dokonał zmiany zaskarżonego wyroku jak w części dyspozytywnej orzeczenia, łagodząc wymierzoną oskarżonemu w pkt. I karę do 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, którą oskarżony winien odbywać w systemie terapeutycznym (art. 62 kk). W pozostałym zakresie wyrok ten jako prawidłowy i słuszny utrzymano w mocy (art. 437 & 2 kpk). Wobec uwzględnienia apelacji na korzyść oskarżonego, kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciążono Skarb Państwa (art. 636 & 1 kpk ).