Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

IX Ca 317/18 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Olsztynie z 2018-04-13

Sygn. akt IX Ca 317/18 upr.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IX Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Beata Grzybek

po rozpoznaniu w dniu 13 kwietnia 2018 r. w Olsztynie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Ltd z siedzibą w V. na Malcie

przeciwko K. O.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda (...) Ltd z siedzibą w V. na Malcie

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie X Wydziału Cywilnego

z dnia 17 listopada 2017 r., sygn. akt X C 3565/17 upr.,

oddala apelację.

SSO Beata Grzybek

Sygn. akt IX Ca 317/18 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) Ltd z siedzibą w V. domagał się zasądzenia od pozwanej K. O. kwoty 635,50 zł wraz z odsetkami umownymi i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że pozwana zwarła z pierwotnym wierzycielem umowę pożyczki w kwocie 500 zł. Pozwana nie wywiązała się z umowy, wobec czego pierwotny wierzyciel na podstawie umowy cesji przeniósł na powoda wierzytelność wobec K. O..

Pozwana nie stawiła się na rozprawie i nie zajęła stanowiska.

Wyrokiem zaocznym z dnia 17 listopada 2017 r., Sąd Rejonowy w Olsztynie oddalił powództwo.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 21 lutego 2017 r. sporządzona została przez (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. ramowa umowa pożyczki - E. (...), w której jako pożyczkobiorca wpisana została K. O., posiadająca numer PESEL (...). Przedmiotem tej umowy było udzielenie przez pożyczkodawcę pożyczki, którą pożyczkobiorca zobowiązany był zwrócić na warunkach, określonych w ww. ramowej umowie pożyczki. Pożyczkę uważało się za udzieloną w momencie zaksięgowania przelewu na indywidualnym koncie bankowym pożyczkobiorcy. Warunkiem udzielenia pożyczki było zarejestrowanie się przez pożyczkobiorcę na stronie internetowej pożyczkodawcy, złożenie prawidłowego wniosku o udzielenie pożyczki, zaakceptowanie wniosku przez pożyczkodawcę, przejście przez pożyczkobiorcę pozytywnej weryfikacji i zawarcie umowy pożyczki w sposób określony w ramowej umowie pożyczki. Ramowa umowa została podpisana przez pożyczkodawcę. W dniu 21 lutego 2017 r. jako potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki sporządzona została umowa pożyczki Nr (...) na kwotę 500,00 zł. Całkowita kwota pożyczki określona została na 500 zł. Termin spłaty ustalono na dzień 23 marca 2017 r. Również ta umowa została podpisana jedynie przez pożyczkodawcę. W dniu 21 lutego 2017 r. z rachunku K. O. dokonany został przelew kwoty 0,01 zł. z adnotacją „Akceptuję warunki ramowej umowy pożyczki E. PESEL (...)”. W dniu 21 lutego 2017 r. zrealizowany został przelew kwoty 500zł. Jako tytuł przelewu podano pożyczkę (...), zaś jako odbiorcę wskazano pozwaną. W dniu 1 czerwca 2017 r. między (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. i powodem zawarta została umowa cesji wierzytelności, których listę stanowił Załącznik nr 1 do umowy.

Sąd Rejonowy wskazał, że powód w żaden sposób nie udowodnił dochodzonego pozwem roszczenia. Pozwana nie podpisała zarówno umowy ramowej pożyczki, jak i umowy o nr (...). Z kolei przedłożony przez powoda Załącznik A do umowy cesji, w żadnym miejscu nie wskazuje, że odnosi się do umowy przelewu zawartej pomiędzy pierwotnym wierzycielem a powodem.

Apelację od powyższego wyroku złożył powód, zaskarżając rozstrzygnięcie Sądu I instancji w całości.

1.  art. 232 k.p.c. poprzez przyjęcie, że powód nie wywiązał się z obowiązku udowodnienia okoliczności, z której wywodzi skutki prawne, tj. że zawarł umowę przelewu wierzytelności z (...) Sp. z o.o., podczas gdy powód przedstawił logiczne, wzajemnie uzupełniające się dowody w postaci dokumentacji dotyczącej umowy pożyczki zawartej przez powoda, której to dokumentacji uzyskać by nie mógł bez zawarcia i wykonania w/w umowy przelewu wierzytelności,

2.  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 65 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę materiału dowodowego, co doprowadziło do uznania, że powód nie udowodnił swojej legitymacji procesowej czynnej, podczas gdy z dokumentacji pożyczkowej oraz umowy przelewu wierzytelności z dnia 1 czerwca 2017 r., wraz z załącznikiem A, stanowiącego jej integralną część, wynika że doszło do zawarcia umowy pożyczki będącej źródłem zobowiązania z którego wynika wierzytelność dochodzona pozwem jak również fakt, iż wierzytelność ta była przedmiotem umowy cesji zawartej w dniu 1 czerwca 2017 r.,

3.  art. 233 §1 k.p.c., polegającą na dowolnej, sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy, ocenie materiału dowodowego przejawiającej się w uznaniu, że analiza załącznika do umowy przelewu wierzytelności z dnia 1 czerwca 2017 r. załączonego do pozwu, nie prowadzi do wniosku, iż powód zakupił zindywidualizowaną i wymagalną wierzytelność pozwanej w wysokości wskazanej w pozwie, podczas gdy we wskazanym załączniku wierzytelność pozwanego została określona za pomocą takich danych jak numer umowy oraz części składowe roszczenia których wysokość odpowiada wartościom zamieszczonym w pozwie, wobec powyższego analiza omawianego załącznika prowadzi do wniosku, iż Umowa przelewu wierzytelności z dnia 1 czerwca 2017 roku obejmowała wierzytelność pozwanej wynikającą z umowy kredytu o numerze (...),

4.  art. 308 k.p.c. w zw. z 309 k.p.c. poprzez ich niezastosowanie i uznanie, że przedłożone przez powoda kserokopie i wydruki nie stanowią pełnowartościowych dowodów co doprowadziło do uznania, że powód nie udowodnił swojego roszczenia a tym samym do oddalenia powództwa,

5.  art. 339 § 2 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie przez Sąd orzekający, iż w sprawie zachodzą uzasadnione wątpliwości w sytuacji, gdy w przedmiotowym stanie faktycznym takie wątpliwości nie wystąpiły, czego skutkiem winno być przyjęcie przez Sąd orzekający wskazanych przez powoda twierdzeń za prawdziwych,

6.  art. 65 § 2 w zw. z art. 510 § 1 k.c. w zw. z. art. 509 § 1 k.c. w zw. art. 353 1 k.c. poprzez ich niezastosowanie i dokonanie błędnej wykładni oświadczeń woli stron umowy przelewu wierzytelności złożonych w dniu 1 czerwca 2017 r., bez uwzględnienia zgodnej woli stron, co skutkowało przyjęciem, że umowa ta nie została zawarta, pomimo, iż z materiału dowodowego w postaci umowy cesji wraz z załącznikiem, przy zastosowaniu prymatu wykładni subiektywnej wynika, że strony umowy wyraźnie określiły zarówno strony jak i przedmiot świadczenia (essentialia negotii), będącego przedmiotem przelewu,

7.  art. 773 k.c. poprzez błędne przyjęcie, iż dokumentem w rozumieniu kodeksu cywilnego jest wyłącznie forma pisemna poświadczona za zgodność z oryginałem, podczas gdy definicja ustawowa, wskazuje wyraźnie iż „Dokumentem jest nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jej treścią”,

8.  art. 5 ust. 13 ustawy z dnia 11 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że powód nie przedstawił wystarczających dowodów wskazujących na istnienie wierzytelności, ponieważ nie przedłożył podpisanych dokumentów pożyczkowych, podczas gdy z istoty umowy o kredyt konsumencki zawieranej na odległość, tj. bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość, wszelkie dokumenty pożyczkowe, tj. formularze informacyjne oraz umowy pożyczki, są doręczane Pozwanemu na trwałym nośniku, a pozwany wszelką dokumentację otrzymał na wskazany przez niego adres e-mail: (...),

9.  art. 6 k.c. w zw. z. art. 232 k.p.c. poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, że w niniejszej sprawie ciężar dowodu spoczywa wyłącznie na powodzie.

Mając na uwadze powyższe wnoszę o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości

2.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, w tym także za instancję odwoławczą,

3.  ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Sprawa toczyła się w postępowaniu uproszczonym, dlatego uzasadnienie Sądu II instancji ma formę wynikającą z treści art. 505 13 § 2 k.p.c.

Zgodnie z art. 378 § 1 k.p.c. sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji, pod uwagę biorąc z urzędu nieważność postępowania.

W postępowaniu uproszczonym apelacja została ukształtowana w sposób istotnie odbiegający od ujęcia zawartego w przepisanych ogólnych o apelacji. Zgodnie z art. 505 9 § 2 k.p.c. apelację można oprzeć na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez jego błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz naruszenie prawa procesowego mogącego mieć wpływ na treść orzeczenia. Konsekwencją tego jest związanie sądu odwoławczego sformułowanymi w apelacji zarzutami apelacyjnymi. Wyznaczają one zakres rozpoznania sprawy na skutek apelacji.

W postępowaniu uproszczonym znacznie zacieśnione zostały także kompetencje sądu II instancji w zakresie prowadzenia postępowania dowodowego. W zasadzie poza wyjątkiem przypadków oparcia apelacji na późniejszym wykryciu okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, których strona nie mogła skorzystać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, ograniczają się one do prowadzenia dowodów z dokumentów (art. 505 11 kpc, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 2015r. III CZ 15/15, Lex nr 1682212).

Oznacza to, że sąd odwoławczy w postępowaniu uproszczonym jest jedynie sądem prawa, o ile nie zachodzi przypadek z art. 505 11 § 2 k.p.c.

Na wstępie należy zaznaczyć, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału i wywiódł słuszne wnioski, które legły u podstaw zaskarżonego orzeczenia.

Sąd odwoławczy uznaje za trafny także wywód prawny dokonany przez Sąd I instancji, zaś zarzuty apelacyjne dotyczące naruszenia prawa procesowego i materialnego Sąd Okręgowy uznał za niezasadne.

Powód stawiając zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. polemizuje z ustaleniami faktycznymi. W postępowaniu uproszczonym z uwagi na ograniczenia kognicji Sądu odwoławczego oraz katalog zarzutów apelacyjnych, niedopuszczalne są zarzuty, które dotyczą ustalenia faktów lub oceny dowodów, zwłaszcza, że nie przedstawiono żadnych okoliczności i dowodów, których istnienie wykryto dopiero po wydaniu zaskarżonego orzeczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2010r. II PK 178/09 Lex nr 577829, Komentarz do art. 505 9 k.p.c. pod red. Marszałkowska-Krześ 2015 wyd. 13, publik. Legalis, Komentarz KPC, t. II pod red. Piasecki 2014 wyd. 6, J. Jaśkiewicz, Apelacja w postępowaniu uproszczonym, PS 2003, Nr 10, s. 73; zob. także M Michalska-Marciniak, Zasada instancyjności w postępowaniu cywilnym, Warszawa 2013, s. 332, M. Manowska, Postępowania odrębne, s. 323).

Zdaniem Sądu odwoławczego, Sąd I instancji prawidłowo wskazał, że powód nie przedstawił żadnych dowodów istnienia wierzytelności z tytułu zawartej przez pozwaną z pierwotnym wierzycielem umowy pożyczki.

Prawidłowo wskazał Sąd Rejonowy, że w niniejszej sprawie twierdzenia powoda podniesione w pozwie nie pozwalają na przyjęcie zasadności zgłoszonego roszczenia o zapłatę od pozwanej kwoty 500 zł z odsetkami.

Przedłożona przez powoda umowa ramowa pożyczki z dnia 21 lutego 2017 r. nie została podpisana przez pozwaną, choć treść tej umowy wskazuje, że powinna ona być podpisana i odesłana przez pożyczkobiorcę (§ 8 pkt 8.7).

Podpisu strony pozwanej, nie zawiera również umowa pożyczki o numerze (...).

Za potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki, nie można uznać wyciągu z rachunku bankowego, potwierdzającego przelew kwoty 500,-zł na rzecz pozwanej (k. 15).

Z akt sprawy nie wynika bowiem, czy rachunek bankowy odbiorcy powyższego przelewu, faktycznie należy do pozwanej.

Wskazane okoliczności są o tyle istotne, ponieważ w przypadku cesji wierzytelności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006r., V CSK 187/06, Legalis numer 75688).

Ponadto Sąd I instancji w żadnym miejscu zaskarżonego orzeczenia nie wskazał, że umowa ramowa pożyczki może zostać zawarta jedynie w formie pisemnej.

W uzasadnieniu wskazano jedynie, że powód w żaden sposób nie udowodnił faktu zawarcia umowy ramowej pożyczki, co zostało zresztą potwierdzone w toku postępowania odwoławczego (tak samo jak umowy pożyczki oznaczonej nr (...)).

Prawidłowo również uznał Sąd Rejonowy, że z przedłożonych przez powoda dokumentów nie wynika, aby (...) spółka z o.o. z siedzibą w W. przeniosła wierzytelność pozwanej na rzecz powodowej Spółki.

Z umowy cesji wierzytelności z dnia 1 czerwca 2017 r. wynika jedynie, że pierwotny wierzyciel przeniósł na powoda wierzytelności określone w Załączniku nr 1 do umowy (k. 27 v).

Tymczasem podwód załączył do pozwu dokument zatytułowany „Załącznik A/A. A - R. P. 01.06.2017” (k. 30), który zawiera co prawda szereg danych numerycznych, jednakże nie można go połączyć w żaden sposób z umową cesji wierzytelności z dnia 1 czerwca 2017r. Przedmiotowy załącznik został co prawda poświadczony za zgodność z oryginałem przez zawodowego pełnomocnika powoda, jednakże nie został on przez nikogo podpisany. Zawiera jedynie nieczytelne parafy, co uniemożliwia identyfikację osób pod nim podpisanych.

Z tego względu uznać należy, że strona powodowa nie wykazała w sposób należyty faktu nabycia spornej wierzytelności, a w konsekwencji swojej legitymacji procesowej.

Nie jest również zasadny zarzut skarżącego naruszenia przez Sąd I instancji art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c., poprzez nieprawidłowe rozłożenie ciężaru dowodu w niniejszej sprawie, tj. przyjęcie, że ciężar dowodu w niniejszej sprawie spoczywa wyłącznie na powodzie.

Zgodnie z podstawą materialną żądania tj. art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy lub rzeczy oznaczonych co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Kodeksowa definicja pożyczki wskazuje więc, że świadczeniem dającego pożyczkę jest przeniesienie na własność biorącego pożyczkę określonej ilości pieniędzy i wykonanie tego świadczenia na rzecz pożyczkobiorcy (czyli pozwanej) pożyczkodawca (czyli powód) powinien udowodnić. Natomiast biorący pożyczkę powinien wykazać wykonanie swego świadczenia w postaci zwrotu tej samej ilości pieniędzy przy założeniu, że pożyczkodawca udowodni przekazanie kwoty pożyczki. Rodzaj obowiązków, świadczeń stron umowy pożyczki determinuje rozkład ciężaru dowodu w ewentualnym procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki.

W świetle art. 720 § 1 k.c. nie może budzić zastrzeżeń twierdzenie, że występujący z żądaniem zwrotu pożyczki powinien - zgodnie z ogólną zasadą rozkładu ciężaru dowodu w postępowaniu cywilnym wyrażoną w art. 6 k.c. wykazać zawarcie stosownej umowy i w jej ramach przekazanie pożyczkobiorcy kwoty pożyczki.

Świadczeniem dającego pożyczkę jest przeniesienie na własność biorącego pożyczkę określonej ilości pieniędzy i wykonanie tego świadczenia dający pożyczkę powinien udowodnić w procesie cywilnym. Dopiero wówczas zasadne staje się oczekiwanie od biorącego pożyczkę, że udowodni on spełnienie swojego świadczenia, czyli zwrotu pożyczki (w oparciu o wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 25 lutego 2015 r., I ACa 546/14).

Przenosząc powyższe na niniejszy stan faktyczny, należy stwierdzić, że powód nie udowodnił przede wszystkim, iż strona pozwana zawarła umowę pożyczki, o której mowa w pozwie. Brak jest bowiem dowodów na to by pozwany złożyła oświadczenie woli, którego treścią byłoby przyjęcie obowiązków charakterystycznych dla umowy pożyczki. W tej sytuacji nawet przelew określonej kwoty nie na rzecz pozwanego nie może być uznany za wynikający z umowy pożyczki.

Zarzut naruszenia art. 339 § 2 k.p.c. jest również niezasadny, gdyż sama bierność strony pozwanej, nie zwalnia powoda z dowodzenia.

Sąd jest zobligowany do uznania twierdzeń powoda przy bezczynności pozwanego jedynie w przypadku braku wątpliwości co do zasadności pozwu. W art. 339 § 2 k.p.c. nie chodzi o prawne domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda. W omawianym przypadku sąd ocenia, czy okoliczności podane w pozwie nie budzą uzasadnionych wątpliwości albo nie zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Wprowadzone przez przepis art. 339 § 2 k.p.c. swoiste domniemanie zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy nie zwalnia powoda od przytoczenia faktów, które są niezbędne do dokonania subsumcji materialnoprawnej, stanowiącej faktyczną i materialnoprawną podstawę wyroku. Sąd obowiązany jest bowiem, nawet przy uznaniu twierdzeń powoda za prawdziwe, dokonać prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach, z punktu widzenia prawa materialnego. Stanowisko takie nie budzi wątpliwości w nauce prawa, znalazło także wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 15 września 1967 r. - III CRN 175/97, OSNCP 1968, nr 8-9, poz. 142; z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, Prok.i Pr.-wkł. 1999/9/30).

Zatem brak dowodów dla przytoczenia faktów, uniemożliwiał ich weryfikację pod kątem słuszności z przepisami prawa materialnego. Inaczej mówiąc, nie było możliwe zastosowanie art. 339 § 2 k.p.c., jeżeli nie przedstawiono żadnych dowodów, które nie budziłyby wątpliwości Sądu.

Odnośnie zarzutu zarzucenia naruszenia procedury w zakresie art. 309 k.p.c., Sąd Okręgowy przypomina, że sąd może dopuścić dowód także z fotokopii, stanowiąc w art. 308 § 2 k.p.c., iż przeprowadza się taki dowód przy odpowiednim zastosowaniu przepisów o dowodzie z oględzin oraz dowodzie z dokumentów. Fotokopia stanowi odbitkę rysunku lub tekstu bez sporządzania negatywu, ma charakter wtórny, a zatem powinna być potwierdzona za zgodność z oryginałem na potrzeby postępowania dowodowego. Fotokopie niepoświadczone za zgodność z oryginałem, co do zasady, nie stanowią dokumentu. Przyjęte zostało w orzecznictwie, że należy uznać za dopuszczalne posłużenie się niepotwierdzoną kserokopią (fotokopią), jako środkiem przydatnym do ustalenia treści pisemnego dokumentu, w sytuacji, gdy z przyczyn faktycznych uzyskanie dostępu do oryginału, odpisu lub wypisu, zrównanego w skutkach z oryginałem, nie jest możliwe dla strony, a także dla sądu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2014r., III CSK 254/13).

Ponadto wydruki komputerowe mogą stanowić dowód w postępowaniu cywilnym, stanowią bowiem „inny środek dowodowy”, o którym mowa w art. 308 i art. 309 k.p.c. Jakkolwiek nie można przyjąć, że oświadczenie zawarte w wydruku komputerowym jest zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy, to należy przyjąć, że przedmiotowy środek dowodowy świadczy jedynie o istnieniu zapisu komputerowego określonej treści w chwili dokonywania wydruku.

Problem jest również, kto i dla jakich potrzeb taki wydruk wygenerował.

Zgodnie z przepisem art. 77 3 k.c., dokumentem jest nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jego treścią. Jednakże zgodnie z przepisem art. 77 2 k.c., do zachowania dokumentowej formy czynności prawnej wystarczy złożenie oświadczenia woli w postaci dokumentu, w sposób umożliwiający ustalenie osoby składającej oświadczenie.

Tymczasem przedłożone przez powoda wydruki umów pożyczek, mogły zostać wygenerowane przez dowolną osobę.

Mając powyższe na uwadze, Sąd odwoławczy oddalił apelację powoda na podstawie art. 385 k.p.c.

Sąd Okręgowy rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym w oparciu o art. 505 10 § 2 k.p.c.

Sąd odwoławczy nie orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego, gdyż strona skarżąca przegrała proces, a strona wygrywająca ten spór nie wniosła o zasądzenie tych kosztów.

Beata Grzybek

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Ewa Pogorzelska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Olsztynie
Osoba, która wytworzyła informację:  Beata Grzybek
Data wytworzenia informacji: