Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant: st. sekr. sądowy Grzegorz Gładkojć

przy udziale oskarżyciela publicznego podkom. Michała Rolikowskiego

po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2016 r.

sprawy M. B., córki R. i D. z domu G., ur. (...) w S.

obwinionej o wykroczenie z art. 58 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionej

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 30 października 2015 r. sygn. akt IX W 3057/15

I zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, ze obwinioną M. B. uniewinnia od popełnienia zarzucanego jej czynu,

II koszty postępowania w sprawie ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt VII Ka 56/16

UZASADNIENIE

M. B. została obwiniona o to, że w dniu 12 stycznia 2015 r. w O. przy ul. (...) wykonała zabieg wstrzyknięcia kwasu hialuronowego w kanaliki łzowe dla A. P. nie posiadając do tego odpowiednich uprawnień

tj. o czyn z art. 58 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty

Sąd Rejonowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 30 października 2015 r. w sprawie IX W 3057/15

I obwinioną M. B. uznał za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 58 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty skazał ją na karę grzywny w wymiarze 1000,- (jeden tysiąc) złotych;

II na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk zwolnił obwinioną od obowiązku uiszczenia kosztów postępowania i opłaty.

Powyższy wyrok zaskarżyła obrońca obwinionej i zarzuciła mu:

1/ obrazę prawa materialnego mianowicie art. 7 § 1 k.w. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, w której na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie należało przyjąć, iż obwiniona M. B. podejmując decyzje o wykonaniu zabiegu na rzecz pokrzywdzonej działała w granicach kontratypu określonego w art. 7 § 1 k.w., tj. w usprawiedliwionej nieświadomości co do karalności popełnionego czynu,

2/ obrazę prawa materialnego wynikającą z dokonania błędnej wykładni przepisu art 58 ust. I Ustawy o zawodach lekarzy i lekarzy dentystów z dnia 5 grudnia 1996 r., będącą następstwem błędnego przyjęcia, iż czyn oskarżonej stanowił świadczenie zdrowotne polegających na rozpoznawaniu chorób oraz ich leczeniu.

3/ obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, poprzez naruszenie art. 8 k.p.w. w zw. z 7 k.p.k. polegającego na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i wydanie wyroku wbrew okolicznościom wynikającym jednoznacznie z treści zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, z naruszeniem zasad prawidłowego oraz logicznego rozumowania przejawiającego się w wyciąganiu wniosków nie znajdujących uzasadnienia w dowodach, oraz stawiania sprzecznych w stosunku do siebie tez oraz założeń, które przeczą podstawowym aspektom doświadczenia życiowego.

Stawiając powyższe zarzuty, na podstawie art. 109 § 2 k.p.w. w zw. z art. 437 § 1 k.p.k. skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I i uniewinnienie obwinionej od zarzucanego jej wnioskiem o ukaranie czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w pkt I i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest zasadna.

W ocenie Sądu Okręgowego w obecnym stanie sprawy i oraz prawidłowo ustalonego stanu faktycznego i wobec przeprowadzonych dowodów brak jest podstaw do uznania M. B. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu.

Przede wszystkim odwołując się do treści art.58ust.1 przedmiotowej ustawy podkreślić należy, ze wskazane tam zachowanie ma polegać na rozpoznawaniu i leczeniu chorób. Natomiast w ocenie Sądu Okręgowego zabieg, który przeprowadziła obwiniona nie spełniał tych warunków i tym samym M. B. nie zrealizowała znamion czynu zabronionego opisanego w wniosku u ukaranie.

W istocie bowiem obwiniona wykonała zabieg kosmetyczny, którego jedynym celem było upiększenie ciała oraz poprawienie wyglądu zewnętrznego pokrzywdzonej. W tym miejscu odwołać należy się do zeznań A. P., która w toku rozprawy podała, że: „jesteśmy kobietami; chciałam lepiej wyglądać; to zabieg poprawiający wygląd”- k.62 odw. Zauważyć przy tym należy, że z akt sprawy i zebranych dowodów w żadnym wypadku nie wynikają okoliczności, które wskazywałyby właśnie na konieczność rozpoznania i leczenia choroby pokrzywdzonej. Wręcz przeciwnie te okoliczności wskazują na to, że pokrzywdzona jest młodą i zdrową kobietą a zatem nie sposób przyjąć aby obwiniona rozpoznała u A. P. jakakolwiek chorobę a następnie wykonując zabieg wstrzyknięcia kwasu hialuronowego ją leczyła. Zgodzić się zatem należy z argumentem skarżącej co do tego, że „niewłaściwym staje się twierdzenie Sądu o tym, że zabieg kosmetyczny wykonany przez obwinioną służył poprawie szeroko rozumianego zdrowia psychicznego pokrzywdzonej, ponieważ nie można przyjąć, iż realizacja każdego oczekiwania co do poprawy własnego wyglądu jest związana z celem leczniczym” – k.81 albowiem konieczność takiej poprawy zdrowia psychicznego nie wynika z przeprowadzonych dowodów. Nie oceniając w żaden sposób przekonania pokrzywdzonej co do własnego wyglądu podkreślić należy, że z analizy jej twierdzeń w żaden sposób nie może wynikać wniosek o konieczności rozpoznania i leczenia choroby, w szczególności że powyższego dopuściła się obwiniona. Zabieg przeprowadzony przez M. B. był zatem pozbawiony charakteru terapeutycznego czy też leczniczego i miał na celu wyłącznie poprawienie urody zainteresowanej.

Trafnie kwestionuje również skarżąca, wskazanie przez Sąd I instancji, że przerywanie ciągłości skóry jest tylko domeną lekarza ( lub pielęgniarki ), ponieważ podobne uszkodzenia naskórka czy przerywanie ciągłości skóry ma też miejsce w studiach tatuażu, gabinetach podologicznych, czy podczas mikropigmentacji- k.81. Zwrócić przy tym uwagę należy, że nie wydaje się do końca trafny argument przedstawiony w uzasadnieniu jak na k.69odw.-70 w zakresie wskazania na różnicę pomiędzy kwasem hialuronowym a tuszem służącym tatuowaniu ( na niekorzyść tego pierwszego ). Zważyć bowiem należy na to, że zebrane dowody nie pozwalają na podważenie twierdzeń obwinionej co do nabycia legalnej substancji w hurtowni kosmetycznej- k.62 odw., przy czym faktycznie kwas hialuronowy w przeciwieństwie do tuszu jest naturalną substancją, która występuje w organizmie człowieka.

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok zmieniono w ten sposób, że M. B. uniewinniono od popełnienia zarzucanego mu czynu- art.437§2 kpk i art.458pkt.2-3 kpk w zw. z art.109 kpw.

W myśl art.118§2 kpw koszty postępowania w sprawie ponosi Skarb Państwa.