Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 sierpnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant sekr. sądowy Elżbieta Łotowska

przy udziale oskarżyciela publicznego sierż. szt. Agnieszki Szlachtowicz-Pelawskiej

po rozpoznaniu w dniu 4 sierpnia 2015r.

sprawy M. D. ( D. )

obwinionego o wykroczenie z art. 127 pkt 1 litb ustawy z dnia 16.04.2004 r. o ochronie przyrody w zw. z art. 15 ust 1 pkt 23 Ustawy z dnia 16.04.2004 r. o ochronie przyrody

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 13 kwietnia 2015 r. sygn. akt II W 1924/14

I zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

II zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 ( pięćdziesiąt ) zł tytułem zryczałtowanej równowartości wydatków za postępowanie odwoławcze oraz kwotę 30 ( trzydzieści ) zł tytułem opłaty za II instancję.

Sygn. akt VII Ka 656/15

UZASADNIENIE

M. D. został obwiniony o to, że w dniu 27 lipca 2014 roku, na terenie Rezerwatu (...) na Jeziorze K. w Powiecie (...), biwakował poza miejscem wyznaczonym przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska

tj. o czyn z art. 127pkt. 1 lit. b ustawy z dnia 16.04.2004r. o ochronie przyrody w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 23 ustawy z dnia 16.04.2004r. o ochronie przyrody

Sąd Rejonowy w Giżycku wyrokiem zaocznym z dnia 13 kwietnia 2015 r. w sprawie II W 1924/14

I obwinionego M. D. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na zasadzie art. 127 pkt. l lit. b ustawy z dnia 16.kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody w zw. z art. 24§lkw skazał go na karę grzywny w wysokości 300 (trzysta) złotych.

II na zasadzie art. 118§ 1 kpw zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 130zł (sto trzydzieści złotych ) tytułem opłaty sądowej i zryczałtowanych kosztów postępowania.

Powyższy wyrok zaskarżył obwiniony i wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i uznanie, że nie jest winny zarzuconego mi czynu, gdyż nie popełnił wykroczenia o którym mowa w art. 127 pkt.l lit. b w zw. z art.15 ust. l pkt.23 Ustawy z dnia 16.04.2004r o Ochronie Przyrody.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja co do zasady nie może być podzielona.

Na wstępie zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, czemu dał wyraz w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Przedstawiony w nich tok rozumowania jest zgodny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego i w żadnym wypadku nie wykracza poza granice przyznanej Sądowi swobody. Stąd też odnosząc się w pierwszym rzędzie do podnoszonych zarzutów należy stwierdzić, że są one chybione i dowolne. Zauważyć trzeba, że podnosząc zarzuty sformułowane w uzasadnieniu apelacji skarżący jedynie polemizuje z ustaleniami faktycznymi Sądu I instancji, faktycznie nie wykazując jakich to uchybień w zakresie logicznego rozumowania, prowadzących do błędnych wniosków w zakresie stanu faktycznego dopuścił się Sąd I instancji przy ocenie materiału dowodowego. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody rozstrzygnięcia o winie obwinionego, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację. Apelacja w istocie nie wskazuje na takie okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawiera też takiej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy podziela i należy jedynie zaakcentować podstawowe elementy, które przemawiają za odmową podzielania stanowiska skarżącego.

W sprawie bezsporne jest to, że obwiniony biwakował na terenie rezerwatu. Tym samym do ustalenia było to czy istniały okoliczności usprawiedliwiające takie zachowanie.

Także w ocenie Sadu Okręgowego nie ma żadnych podstaw do uznania, że zachowanie obwinionego nie było przez niego zawinione. Zatem w ślad za argumentami wskazanymi przez Sąd I instancji podkreślić należy, że wyjaśnienia obwinionego co awarii silnika były całkowicie gołosłowne. Powołując się na taką okoliczność M. D. chciał jedynie uniknąć odpowiedzialności za popełnione wykroczenie. Z relacji wiarygodnych świadków – K. S. i Ł. K. wynika, że obwiniony po prostu na (...) biwakował. Świadczyło o tym zaśmiecenie miejsca, w którym zastano obwinionego, rozbity grill oraz biegający luzem pies. Zauważyć przy tym należy, że wszystkie wyspy na jeziorze K. stanowią rezerwaty i tym samym cumowanie możliwe jest jedynie w miejscach wyznaczonych. W konsekwencji obwiniony decydując się na żeglugę na danym akwenie winien zapoznać się tak z jego topografią jak i regulacjami dotyczącymi tego obszaru, tym bardziej, że legitymował się on patentem żeglarza jachtowego

Co więcej miejsce gdzie zastano obwinionego i gdzie on biwakował było wprost oznaczone stosowną informacją co do zakazu biwakowania. Odnosząc się ponownie do kwestii awarii silnika, to trafnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zauważono, że miała ona mieć miejsce rzekomo od razu w dniu rozpoczęcia wakacji a zatem i wyczarterowania jachtu. Natomiast co istotne po pewnym czasie gdy patrol przepływał obok tego miejsca nie było tam już obwinionego a śmieci zostały posprzątane- k.25 odw co dodatkowo świadczy o tym, że nie było żadnych problemów z odpłynięciem z obszaru rezerwatu. Zwrócić bowiem uwagę należy, że umiejscowienie (...) pozwalało na dotarcie do miejsca, w którym dozwolone jest biwakowanie nawet bez użycia silnika przy posłużeniu się wiosłami.

Nie budzi zatem żadnych wątpliwości fakt, że M. D. w pełni świadomie złamał zakaz biwakowania w miejscu gdzie nie było to dopuszczalne i tym samym dopuścił się popełnienia przypisanego mu wykroczenia.

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok jako prawidłowy utrzymano go w mocy-art.437 § 1 kpk, art. 438 pkt.2-3 kpk w zw. z art.109§1 kpw.

Na podstawie art.118-119 kpw w zw. z art.3ust.1, art.8 i art.21pkt.1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądzono od obwinionego koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym opłatę za II instancję.