Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 września 2013 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski (spr.),

Sędziowie: SO Magdalena Chudy,

SO Anna Górczyńska,

Protokolant st. sekr. sądowy Marzena Wach

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Małgorzaty Stypułkowskiej

po rozpoznaniu w dniu 17 września 2013r.

sprawy J. P.

oskarżonego o przestępstwo z art. 226§1kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Bartoszycach z dnia 24 kwietnia 2013r. sygn. akt II K 33/13

I zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że uchyla rozstrzygnięcie z pkt. II sentencji i w pozostałej części utrzymuje go w mocy,

II zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze,

III zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata J. J. kwotę 420 ( czterysta dwadzieścia ) zł tytułem opłaty za obronę z urzędu oskarżonego J. P. w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 96,60 (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy ) zł tytułem podatku VAT od tej opłaty

Sygn. akt VII Ka 719/13

UZASADNIENIE

J. P. został oskarżony o to, że w dniu 27 sierpnia 2012 r. w K. w mieszkaniu na ulicy (...) znieważył kuratora sądowego Sądu Rejonowego w Kętrzynie S. J., podczas i w związku z wykonywaniem przez nią obowiązków służbowych, jakim była wizyta kontrolna, w ten sposób, że wyzywał ją słowami powszechnie uznanymi za obelżywe,

tj. o czyn z art. 226 §1 kk.

Sąd Rejonowy w Bartoszycach wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie
II K 33/13

orzekł

I. oskarżonego J. P. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 226 §1 kk i za to na podstawie art. 226 §1 kk skazał oskarżonego i wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych.

II.zobowiązał oskarżonego do pisemnego przeproszenia pokrzywdzonej S. K..

III. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz kancelarii adwokackiej (...) kwotę 360 złotych wraz z należnym od tej sumy podatkiem VAT za obronę oskarżonego z urzędu w postępowaniu sądowym.

IV. na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych, poza opłatą, którą na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądził w kwocie 80 (osiemdziesięciu) złotych.

Powyższy wyrok zaskarżył Prokurator Rejonowy w Kętrzynie w części dotyczącej orzeczenia o karze na korzyść oskarżonego J. P..

Skarżący na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 1 kpk wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisów prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 72 § 1 k.k. poprzez zastosowanie przewidzianego w tym przepisie zobowiązania skazanego do przeproszenia pokrzywdzonej w sytuacji, gdy nie było to możliwe, bowiem w sprawie nie orzeczono kary z zawieszeniem jej wykonania.

Podnosząc powyższy zarzut skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez eliminację punktu II z treści wyroku, przy jednoczesnym pozostawieniu w mocy pozostałych rozstrzygnięć.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie zauważyć należy, że zgromadzone dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, czemu dał wyraz w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Przedstawiony w nich tok rozumowania jest zgodny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a nadto nie wykracza poza granice przyznanej Sądowi swobody. Podnieść ponadto należy, iż uzasadnienie zaskarżonego wyroku w sposób wyczerpujący podaje przesłanki rozstrzygnięcia o sprawstwie oskarżonego co do zarzucanego mu czynu, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną w tym zakresie argumentację .

Przede wszystkim w pełni zasadnie Sąd I instancji dał wiarę twierdzeniem pokrzywdzonej co do przestępczego zachowania oskarżonego albowiem brak jest podstaw do podważenia jej zeznań. Wymieniona podawała szczerze i logicznie o okolicznościach związanych z zaistniałym zdarzeniem, a będąc funkcjonariuszem publicznym nie miała żadnego interesu w tym, aby zeznawać fałszywie.

Sąd Okręgowy podzielił również ocenę wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań pozostałych świadków dokonaną przez Sąd I instancji. Relacje świadka A. P. odnoszące się do przebiegu zdarzenia pokrywały się z zeznaniami pokrzywdzonej, co potwierdziło ostatecznie sprawstwo J. P.. Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego nie przyznawał się do zarzucanego mu czynu, zaś w trakcie rozprawy głównej przed Sądem Rejonowym przyznał się do popełnienia tego czynu. Sąd Odwoławczy popiera również wyrażoną przez Sąd meriti w uzasadnieniu wyroku ocenę opinii biegłych lekarzy psychiatrów, którzy stwierdzili u oskarżonego zespół uzależnienia spowodowany używaniem alkoholu.

Sąd Okręgowy w pełni podzielił stanowisko skarżącego zaprezentowane w złożonym środku odwoławczym, uznając za słuszny podniesiony w nim zarzut. Z akt sprawy jednoznacznie wynika, iż Sąd Rejonowy błędnie zastosował instytucję przeproszenia pokrzywdzonej, dopuszczając się obrazy przepisów prawa materialnego, to jest art. 72 § 1 k.k. Zważyć bowiem należy, iż warunkiem zastosowania instytucji przeproszenia pokrzywdzonego jest orzeczenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. W niniejszej sprawie taka sytuacja nie miała miejsca z uwagi na orzeczenie kary grzywny bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Bezsporna jest naganność zachowania oskarżonego, który jednak w toku postępowania wyraził chęć przeproszenia pokrzywdzonej. Jednakże zobowiązanie oskarżonego wyrokiem do przeproszenia S. J. było chybionym rozstrzygnięciem dokonanym z oczywistą obrazą prawa materialnego, wymagającym zmiany w toku postępowania odwoławczego.

Wobec powołanych okoliczności przedmiotowej sprawy, które nie budzą wątpliwości, zachodziła konieczność dokonania korekty rozstrzygnięcia Sądu I instancji poprzez eliminację z treści wyroku punktu II, przy jednoczesnym pozostawieniu w mocy pozostałych rozstrzygnięć. Tak ukształtowany wymiar kary winien odzwierciedlać społeczną szkodliwość czynu i stopień zawinienia oskarżonego oraz spełnić wobec wymienionego cele wychowawcze jak również właściwie kształtować świadomość prawną społeczeństwa.

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok w stosunku do J. P. zmieniono w sposób wyżej opisany, a w pozostałym zakresie jako trafny utrzymano go w mocy - art.437§2 kpk, art.438 pkt.1 kpk.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych, poza opłatą, którą na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądzono w kwocie 80 (osiemdziesięciu) złotych.

Ponadto zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz kancelarii adwokackiej (...) kwotę 360 złotych wraz z należnym od tej sumy podatkiem VAT za obronę oskarżonego z urzędu w postępowaniu sądowym.