Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2024r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

sędzia Dorota Scott-Sienkiel

po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2024r. w Olsztynie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. T. i M. T.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w S.

o zapłatę

w trybie art. 224§3 k.p.c.

I.  zamyka rozprawę,

II.  zasądza od pozwanej (...) Sp. z o.o. w S. na rzecz każdego z powodów A. T. i M. T. kwoty po 21.000,00 zł (dwadzieścia jeden tysięcy 00/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30.07.2022r. do dnia zapłaty i oddala powództwo o zapłatę w pozostałym zakresie,

III.  nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Olsztynie) z każdego z roszczeń zasądzonych na rzecz powodów A. T. i M. T. kwoty po 61,29 zł tytułem tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa wydatków,

IV.  nakazuje ścignąć od pozwanej (...) Sp. z o.o. w S. na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Olsztynie) kwotę 26,92 zł tytułem tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa wydatków,

V.  zasądza od każdego z powodów A. T. i M. T. na rzecz pozwanej (...) Sp. z o.o. w S. kwoty po 2.431,93 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

sędzia Dorota Scott-Sienkiel

Sygn. akt IC 33/23

UZASADNIENIE

Powodowie A. T. i M. T. pozwem skierowanym przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. wnieśli o:

1.  zasądzenie do pozwanej na rzecz powodów solidarnie kwoty 228.425,11 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 lipca 2022r. do dnia zapłaty,

2.  zasądzenie od pozwanej na rzecz powodów solidarnie kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu, powodowie wskazali, że D. T. była wspólnikiem oraz członkiem zarządu spółki (...) Sp. z o.o. w S.. W dniach 1 stycznia 2018r. oraz 29 czerwca 2018r. wskazana zawarła z pozwaną dwie umowy pożyczki na łączną kwotę 228.425,11 zł. Przedmiotowe kwoty nigdy nie zostały przez Spółkę zwrócone. Pomimo wezwania do zapłaty, odebranego w dniu 22 lipca 2022r., pozwana odmówiła zapłaty wskazując na nieważność zawartych umów pożyczek.

Umowy te były obarczone wadami prawnymi- tzn. przed ich zawarciem nie wyrażono zgody na ich zawarcie uchwałą zgromadzenia wspólników spółki, a ponadto spółka nie była prawidłowo reprezentowana. W związku z tym są one nieważne. Dochodziło jednak do przesunięć majątkowych pomiędzy stronami umów. Na skutek świadczenia D. T. pozwana spółka uzyskała nienależne świadczenie (art. 410 k.c.)

Powodowie są spadkobiercami ustawowymi D. T., zmarłej w dniu 7 marca 2020r. Każdy z powodów nabył spadek w ½ części. Roszczenie z tytułu nienależnego świadczenia wchodzi do spadku i przysługuje powodom solidarnie, gdyż nie doszło jeszcze do działu spadku (jedynie do poświadczenia dziedziczenia).

(pozew, k. 4-11)

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powodów na rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Pozwana wskazała, że obie umowy pożyczki, należy uznać za nieważne stosownie do art. 17§1 k.s.h. w zw. z art. 15§1 k.s.h., jako że umowy te zostały zawarte przez pozwaną spółkę z członkiem zarządu pozwanej spółki, bez zgody wyrażonej w podjętej przez zgromadzenie wspólników pozwanej spółki uchwale. Niezależną podstawą nieważności przedmiotowych umów może być fakt braku reprezentacji członka zarządu spółki ( w osobie D. T.) przez pełnomocnika powołanego uchwałą zgromadzenia wspólników spółki- wobec spółki, a tego wymaga art. 210 §1 k.s.h. Naruszenie tego przepisu powoduje bezwzględną nieważność czynności prawnej, stosownie do art. 58§1 k.s.h. w zw. z art. 2 k.s.h.

Pozwana wskazała nadto, że kwoty ujęte w przedstawionych przez stronę powodową pokwitowaniach, zostały przez pozwaną zwrócone D. T.. Świadczy o tym dowód wypłaty KW nr (...) z dnia 31 grudnia 2018r., który potwierdza łączne otrzymanie przez D. T. od pozwanej kwoty w wysokości 315.193,05 zł w dniu 31 grudnia 2018r., w tym zwrot kwot ujętych w obu umowach pożyczki wraz odsetkami i prowizjami. To oznacza, że stan wzbogacenia pozwanej względem D. T. (czy jej następców pranych)- jeżeli miał miejsce- to ustał z końcem 2018r. i aktualnie nie występuje.

W dalszym piśmie procesowym, pozwana wskazała, że umowy pożyczek były czynnościami pozornymi. Nie wiązały się z jakimikolwiek rzeczywistymi przesunięciami majątkowymi, a jedynie z wytworzeniem dokumentów, które takie przesunięcia majątkowe opisywały. W przypadku obu umów zarówno fikcyjne było danie pożyczki przez D. T. na rzecz pozwanej Spółki, jak i zwrot pożyczki przez pozwaną Spółkę na rzecz D. T..

(odpowiedź na pozew, k. 37-40, pismo procesowe, k. 112-114)

W odpowiedzi na stanowisko pozwanej, powodowie wskazali, że pozwana spółka znajdowała się w sytuacji finansowej, nie pozwalającej na wypłatę kwoty 315.193,05 zł oraz, że D. T. nigdy nie otrzymała od pozwanej spółki wypłaty ww. kwoty tytułem zwrotu pożyczki, ani pod żadnym innym tytułem. Pozwana spółka znajdowała się w stanie likwidacji, w trakcie której likwidator Z. M. sporządził w dniu 2 lutego 2021r. wykaz zobowiązań spółki na dzień 1 lutego 2021r. W wykazie tym znajdują się w pkt III zobowiązania spółki w tytułu pożyczek udzielonych przez wspólników na kwotę 471,245 zł, obejmujące również zobowiązania wobec D. T.. Oznacza to, że w księgach rachunkowych spółki brak jest dowodu na zwrot wypłaconych przez wspólników środków. Co więcej, pozwana spółka, na etapie odpowiedzi na wezwanie do zapłaty, nie twierdziła, że doszło do zwrotu pożyczek. O tym, że nie mogło dojść do wypłaty środków świadczy także sytuacja majątkowa małżeństwa D. i M. T. oraz brak jakiegokolwiek śladu wpływu takiej kwoty na ich rachunki bankowe. Co więcej, w grudniu 2018r. małżonkowie zaciągnęli dwie pożyczki gotówkowe, każda na 20.000 zł. Natomiast miesiąc później, w styczniu 2019r. powód M. T. zawarł umowę kredytu na zakup aparatów słuchowych, na kwotę 5.828 zł. Gdyby D. T. otrzymała od pozwanej spółki wypłatę w kwocie 315.193,05 zł lub przynajmniej miała świadomość, że może ją zaraz otrzymać, to nie zapożyczałaby się wraz z mężem w instytucjach finansowych, na mało korzystnych warunkach.

(pismo procesowe powodów, k. 72-74)

Sąd ustalił, co następuje:

Spółka (...) sp. z o.o. w S. powstała z przekształcenia ze Spółdzielni Pracy (...) w S.. D. T. była wspólnikiem Spółki, jak również Prezesem Zarządu w okresie od 18.12.2013r. do 19.02.2019r.

(dowód: informacja z KRS, k. 42-55)

W dniu 1 stycznia 2018r. pomiędzy D. T. (pożyczkodawcą) oraz spółką (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S., reprezentowaną przez Prezesa Zarządu- D. T. oraz Zastępcę Prezesa Zarządu -I. S. (pożyczkobiorcą) została podpisana umowa pożyczki. Zgodnie z §1 umowy pożyczkodawca udzielił pożyczkobiorcy pożyczki pieniężnej w kwocie 196.425,11 zł z oprocentowaniem 9% w skali roku i 2% prowizji. Poprzez podpisanie umowy pożyczkobiorca pokwitował odbiór pożyczki. Pożyczka została udzielona na okres od 01.01.2018r. do 31.12.2018r.

W dniu 31.12.2017r. został wystawiony dowód wpłaty- pokwitowanie Kp Nr (...) potwierdzający wpłatę pożyczki zgodnie z umową z dnia 01.01.2018r. w wysokości 196.425,11 zł.

(dowód: umowa pożyczki, k. 16, dowód wpłaty, k. 18)

W dniu 29 czerwca 2018r. pomiędzy D. T. (pożyczkodawcą) oraz spółką (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S., reprezentowaną przez Prezesa Zarządu- D. T. oraz Zastępcę Prezesa Zarządu -I. S. (pożyczkobiorcą) została podpisana kolejna umowa pożyczki. Zgodnie z §1 umowy pożyczkodawca udzielił pożyczkobiorcy pożyczki pieniężnej w kwocie 32.000,00 zł z oprocentowaniem 9% w skali roku i 2% prowizji. Poprzez podpisanie umowy pożyczkobiorca pokwitował odbiór pożyczki. Pożyczka została udzielona na okres od 29.06.2018r. do 31.12.2018r.

W dniu 29.06.2018r. został wystawiony dowód wpłaty- pokwitowanie Kp Nr (...) potwierdzający wpłatę pożyczki zgodnie z umową z dnia 29.06.2018r. w wysokości 32.000,00 zł.

(dowód: umowa pożyczki, k. 17, dowód wpłaty, k. 19)

W dniu 31 grudnia 2018r. został wystawiony dowód wypłaty KW Nr (...) na kwotę 315.193,05 zł, w tym z tytułu wypłaty pożyczki zgodnie z umową z dnia 30.04.2017r. w wysokości 34.146,73 zł, z dnia 30.06.2017r. w wysokości 20.269,16 zł, z dnia 01.12.2017r. w wysokości 13.143,73 zł, 01.01.2018r. w wysokości 213.926,87 zł oraz z dnia 29.06.2018r. w wysokości -33.706,22 zł.

(dowód: dowód wypłaty, k. 57)

W dniu 26 września 2018r. został powołany kurator Z. M., którego celem najpierw było podjęcie niezbędnych działań zmierzających do wyboru zarządu w Spółce, później likwidacja Spółki. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 31.05.2019r. została ogłoszona likwidacja Spółki, która została zakończona w dniu 9.03.2021r., po zakupie udziałów przez T. B. i objęciu przez niego wraz z K. W. funkcji członków zarządu.

Powodem wszczęcia likwidacji Spółki była okoliczność, że utraciła ona płynność finansową. Spółka nie miała środków na wypłatę pracownikom (swoim wspólnikom) wynagrodzeń oraz nagród jubileuszowych. Korzystała też z ich wsparcia finansowego w formie pożyczek, które służyły zapłacie za wymagalne zobowiązania podatkowe i inne. Wtedy powstał pomysł, by spisywać ze wspólnikami umowy pożyczki, które wysokością odpowiadałyby zobowiązaniom spółki względem pracowników z założeniem, że po poprawie kondycji finansowej Spółki dojdzie do ich spłaty. Pierwsze umowy pożyczki powstały w 2013r. i były odnawiane w kolejnych latach po naliczeniu odsetek po to, by uniknąć ich wymagalności. W dokumentacji księgowej Spółki z grudnia każdego roku kalendarzowego odnotowywano spłatę pożyczek a następnie zawierano nowe umowy pożyczki lub aneksowano stare. Był to też wybieg służący zapobiegnięciu nałożeniu na Spółkę kar przez PIP za brak wypłaty świadczeń pracowniczych.

D. T. pożyczyła Spółce w 2017r. łącznie kwotę 42.000,00 zł. Środki przelewała na konto Spółki ze swojego rachunku bankowego prowadzonego w Banku (...) SA. Dokonała następujących przelewów:

1)  w dniu 20.04.2017r. – w kwocie 6.000,00 zł,

2)  w dniu 21 kwietnia 2017r.- w kwocie 6.000,00 zł,

3)  w dniu 28.04.2017r. w kwocie 6.000,00zł,

4)  w dniu 19.06.2017r. w kwocie 6.000,00 zł,

5)  29.06.2017r.- w kwocie 6.000 zł,

6)  30.06.2017r.- w kwocie 6.000 zł,

7)  26.09.2017r.- w kwocie 6.000 zł.

(dowód: informacja z KRS, k. 42-55, zeznania Z. M., k. 138-139, zestawienie transakcji, k. 163-188)

Na prośbę (...) Spółki (...), likwidator Z. M. sporządził wykaz zobowiązań Spółki na dzień 31 stycznia 2021r., w którym ujął m.in. zobowiązania spółki z tytułu pożyczek udzielonych przez wspólników- według stanu księgowego na koniec 2020r. w kwocie 472.245 zł.

(dowód: wykaz zobowiązań, k. 28-29)

D. T. zmarła w dniu 7 marca 2020r. Spadek po niej nabyli mąż M. T. oraz córka A. T. w częściach po ½.

(dowód: akt poświadczenia dziedziczenia, k. 20-23).

Powodowie wezwali pozwaną do zapłaty kwoty 228.425,11 zł w terminie 7 dni. Spółka pismo odebrała w dniu 22 lipca 2022r.

W odpowiedzi na wezwanie do zapłaty, pozwana oświadczyła, że nie uznaje roszczeń majątkowych zaprzeczając, jakoby miały miejsca przesunięcia majątkowe z majątku D. T. do majątku Spółki wynikające z dowodów wpłaty (KP).

(dowód: wezwanie do zapłaty, k. 24, pełnomocnictwo, k. 25, potwierdzenie odbioru, k. 26-27, odpowiedź na wezwanie do zapłaty, k. 75)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o przedłożone przez strony dokumenty, zeznania świadka Z. M. (k. 138-139) oraz zeznania stron. Trudności dowodowe w tej sprawie wiązały się z faktem, że D. T. zmarła a nie przekazała szczegółowych informacji na temat tego, w jaki sposób zostały naliczone kwoty, które były przedmiotem obu umów pożyczek. Z. M. również posiadał szczątkową wiedzę, pochodzącą głownie z rozpytania pracowników Spółki, częściowo znajdującą potwierdzenie w dokumentacji księgowej, lecz nigdy nie analizował jej prawdziwości ani tego, czy znajdowała potwierdzenie w rzeczywistych przesunięciach majątkowych, czy też wysokość zobowiązań Spółki z tytułu świadczeń pracowniczych została prawidłowo wyliczona. Jego zeznania, iż D. T. miała wierzytelność względem Spółki z tytułu niewypłaconej nagrody jubileuszowej w wysokości 156.000 zł nie znalazły żadnego potwierdzenia w materiale dowodowym. Podobnie jak jego twierdzenie, iż w 2017r. D. T. udzieliła spółce pożyczki wpłacając dwie kwoty w wysokości 18.000 zł i 12.000 zł na zapłatę podatku VAT. Kwoty wskazane przez świadka nie odpowiadają przelewom dokonanym w 2017r. przez wymienioną na konto Spółki.

Jak wynika z przeprowadzonych dowodów, umowy pożyczki z dnia 1.01.2018r. oraz z dnia 29.06.2018r. stanowiły czynności pozorne, gdyż w tym czasie nie doszło do przesunięcia majątkowego pomiędzy majątkiem D. T. a Spółką. Świadczy o tym w szczególności historia rachunków bankowych pozwanej Spółki, z której wynika, że w dacie udzielenia pożyczek, na konto Spółki nie wpłynęły kwoty wskazane w umowach lub choćby z nimi zbieżne (wyciąg bankowy za okres od 31.12.2017r. do 09.01.2018r. oraz za okres od 29.06.2018r. do 09.07.2018r. , k. 115-130). Powodowie nie przeciwstawili temu twierdzeniu żadnego dowodu przeciwnego, z wyjątkiem historii transakcji, z której wynika, że w okresie od 20.04.2017r. do 26.09.2017r. D. T. wpłaciła na konto Spółki łącznie kwotę 42.000 zł wskazując w tytule przelewu: „pożyczka”. Mając na uwadze zeznania Z. M., że takich pożyczek udzielali także inni wspólnicy i była to forma pomocy Spółce, by zapewnić jej płynność finansową i uchronić przed likwidacją, a jednocześnie, że Spółka do czasu zakupienia udziału przez T. B., nie spłaciła zaległości, należy dać wiarę, że wskazana kwota była częścią długu jaki posiadała pozwana Spółka względem D. T. i która została ujęta wraz z odsetkami i prowizją w dokumencie nazwanym „umową pożyczki z dnia 01.01.2018r.”.

D. T. posiadała względem Spółki także wierzytelność/ci z tytułu wynagrodzenia za pracę oraz innych świadczeń pracowniczych (w tym z tytułu nagrody jubileuszowej), których Spółka nie była w stanie spełnić wobec trudności finansowych. By zagwarantować zwrot tych środków wraz z odsetkami i wynagrodzeniem w postaci prowizji powstały dokumenty w postaci pisemnych umów pożyczek, które gwarantowały D. T. kontrolę nad wysokością wierzytelności względem Spółki. Strona powodowa nie wykazała jednak żadnej inicjatywy dowodowej, by ustalić, czy wskazane wartości zostały prawidłowo wyliczone i z jakiego tytułu. Okoliczność, że umowy były podpisywane bez uchwały wspólników oraz przez D. T. reprezentującą obie strony umowy nakazuje wykazanie szczególnej ostrożności przy ocenie wiarygodności tych dokumentów. Zresztą kwestia wysokości wierzytelności, jaką D. T. posiadała względem Spółki z tytułu świadczeń pracowniczych mogłaby mieć w przedmiotowej sprawie tylko pomocnicze znaczenie w tym sensie, że pozwoliłaby ustalić stosunek pomiędzy wierzytelnością wymienionej względem Spółki z tytułu udzielonej pożyczki/ek oraz z innego tytułu, gdyż dochodzenie roszczeń pracowniczych podlega odrębnemu reżimowi prawnemu.

Z powodu pozorności obie umowy pożyczki należy uznać za nieważne (art. 83§1 k.c.). Do tego dochodzi wadliwość umów skutkująca ich nieważnością podniesiona przez strony z powodu braku zgody na ich zawarcie wyrażonej w podjętej przez zgromadzenie wspólników pozwanej spółki uchwale oraz fakt braku reprezentacji członka zarządu spółki ( w osobie D. T.) przez pełnomocnika powołanego uchwałą zgromadzenia wspólników spółki.

Obie umowy należy uznać za mające znaczenie wyłącznie dowodowe, że na dzień ich sporządzania D. T. rościła sobie względem Spółki roszczenia o ustalonych w umowach kwotach, w tym z tytułu pożyczki/pożyczek udzielonych pozwanej Spółce w 2017r.

Mając na uwadze stosowaną w Spółce praktykę zawierania umów bez zgody wyrażonej w podjętej przez zgromadzenie wspólników pozwanej spółki uchwale, jak również wobec braku reprezentacji członka zarządu spółki przez pełnomocnika powołanego uchwałą zgromadzenia wspólników spółki, należy zasadnie przyjąć, że również umowa/y pożyczki/ek zawarta/e pomiędzy D. T. a pozwaną Spółką w 2017r. obarczona/e jest/są takimi samymi brakami skutkującymi jej/ich bezwzględną nieważność. Tym bardziej, że żadna ze stron nie zaoferowała dowodu świadczącego o podjęciu takich uchwał.

Nieważność umowy oznacza, że nie istnieje stosunek zobowiązaniowy między stronami, jaki miałby powstać w wyniku jej zawarcia. W konsekwencji, strony, które zawarły nieważną umowę, powinny sobie zwrócić wzajemnie otrzymane świadczenia. Skoro bowiem podstawa tych świadczeń została uznana za nieważną i sprzeczną z prawem, świadczenia te są świadczeniami nienależnymi w rozumieniu art. 410 k.c. Zgodnie z nim w przypadku świadczeń nienależnych zastosowanie znajdują przepisy art. 405 i nast. k.c., które przewidują obowiązek zwrotu korzyści uzyskanych kosztem innej osoby.

Powodowie wykazali poprzez przedłożenie potwierdzenia przelewów z rachunku bankowego D. T. na rachunek bankowy Spółki, że wymieniona świadczyła na rzecz Spółki kwotę 42.000,00 zł tytułem umowy pożyczki/ek, która to czynność/ci prawna/e była/y nieważna/e. Okoliczność, że Spółka posiadała zobowiązania względem innych wspólników oraz, że była w złej kondycji finansowej uwiarygadnia tytuł przelewu oraz okoliczność, że kwota ta nigdy nie została D. T. zwrócona. Powodowie nie wykazali jednak by doszło do przesunięcia majątkowego przekraczającego wskazaną kwotę. Założyli, że Spółka może posiadać dług względem D. T. z tytułu niewypłacenia świadczeń pracowniczych, który został ujęty w umowach, lecz w takim wypadku nie może być mowy o świadczeniu nienależnym, gdyż nie doszło do przesunięcia majątkowego pomiędzy zubożonym a wzbogaconym. Jednocześnie dochodzenie roszczeń z zakresu prawa pracy zarezerwowane jest do odrębnego trybu. Powodowie zresztą do końca nie zmienili podstawy prawnej ani nie doprecyzowali podstawy faktycznej dochodzonego roszczenia (chociażby poprzez wskazanie za jaki okres dochodzą wynagrodzenia czy nagrody jubileuszowej) oraz nie wykazali w tym zakresie żadnej inicjatywy dowodowej, uniemożliwiając procesowe czy merytoryczne ustosunkowanie się do tak sformułowanego roszczenia.

Z tych przyczyn ustalona wyżej suma przelewów stanowi świadczenie nienależne w rozumieniu art. 410 k.c. i podlega zwrotowi na mocy art. 405 k.c. Nienależne świadczenie zasądzono więc w wysokości po 21.000 zł na rzecz każdego z powodów z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 lipca 2022r. do dnia zapłaty tj. od dnia następnego po upływie terminu wyznaczonego w wezwaniu do zapłaty. Zobowiązanie do zwrotu nienależnego świadczenia ma charakter bezterminowy, a zatem termin spełnienia takiego świadczenia musi być wyznaczony zgodnie z art. 455 k.c., a więc wymagane jest wezwanie do zapłaty skierowane przez zubożonego.

Zgodnie z zasadą sukcesji uniwersalnej, wyrażoną w art. 922 § 1 k.c., prawa i obowiązki majątkowe spadkodawcy przechodzą z chwilą śmierci spadkodawcy na jego spadkobierców. Jeżeli jest kilku spadkobierców, dziedziczą spadek w częściach ułamkowych określonych w testamencie, a w braku testamentu - w częściach określonych w przepisach o dziedziczeniu ustawowym. Sąd podzielił dominujący w literaturze i orzecznictwie pogląd, zgodnie z którym należne od dłużnika świadczenie dzieli się z chwilą otwarcia spadku stosownie do art. 379 § 1 na tyle części, ilu jest wierzycieli-spadkobierców. W rezultacie każdy spadkobierca może dochodzić we własnym imieniu zaspokojenia części świadczenia odpowiadającego wielkością jego udziałowi spadkowemu (por. M. Pazdan [w:] Kodeks cywilny, t. 2, red. K. Pietrzykowski, 2009, kom. do art. 1035, nb 8 i cytowana tam literatura).

W pozostałym zakresie powództwo o zapłatę podlegało oddaleniu.

O kosztach sądowych orzeczono na mocy art. 113 ust. 1 i 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, nakazując ściągnięcie ich w nieuiszczonym zakresie w takim stosunku od każdej ze stron, w jakim przegrała ona proces (powodowie 82%, pozwana 18%).

Skarb Państwa poniósł tymczasowo koszty sądowe w postaci kosztów podróży świadka w wysokości 149,50 zł. Koszty te na podstawie art. 113 ust 1 ww. ustawy Sąd nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa od pozwanego – w stosunku jakim przegrał sprawę (18%) tj. kwotę 26,92 zł. (pkt IV wyroku), zaś od powodów w stosunku jakim przegrali sprawę (82%) kwoty po 61,29 zł przy czym koszty te Sąd nakazał ściągnąć z roszczeń zasądzonych powodom jak w punkcie II wyroku (pkt III wyroku).

Orzeczenie o kosztach procesu jak w punkcie V wyroku Sąd oparł na treści przepisu art. 100 k.p.c., rozdzielając je stosunkowo stosownie do skali wygranej (18%-powodowie, 82% pozwana).

Powodowie ponieśli koszty procesu w łącznej kwocie 22.378,58 zł, na które złożyły się: opłata od pozwu (11.422 zł), opłata skarbowa za pełnomocnictwa (34 zł), wynagrodzenie pełnomocnika w stawce wynikającej z § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (10.800 zł) oraz koszty podróży świadka (122.58 zł).

Pozwana poniosła koszty procesu w łącznej kwocie 10.843,92 zł, na które złożyły się: opłata skarbowa za pełnomocnictwo (17 zł), wynagrodzenie pełnomocnika w stawce wynikającej z § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (10.800 zł) oraz koszty podróży świadka ( 26,92 zł).

Z tego względu zasądzono od każdego z powodów A. T. i M. T. na rzecz pozwanej (...) Sp. z o.o. w S. kwoty po 2.431,93 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty

sędzia Dorota Scott-Sienkiel