Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 stycznia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie: Przewodniczący: sędzia Juliusz Ciejek

Protokolant: sekretarz sądowy Anna Kosowska

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2023 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa T. S.

przeciwko Skarbowi Państwa - Prokuratorowi Rejonowemu w Pułtusku, Sądowi Rejonowemu w Pułtusku

o zapłatę

I.  odmawia odrzucenia pozwu,

II.  powództwo oddala,

III.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczpospolitej Polskiej w W. kwotę 5.400 (pięć tysięcy czterysta) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt: I C 85/22

UZASADNIENIE

Powódka T. S. w pozwie z dnia 6 stycznia 2021 r. domagała się od pozwanego Skarbu Państwa – Prokuratury Rejonowej w P. i Sądu Rejonowego w P. zapłaty kwoty 200.000 złotych tytułem pokrycia szkody materialnej i niematerialnej.

Uzasadniając swe stanowisko powódka podniosła, że swoje roszczenie wiąże z postępowaniem prowadzonym przeciwko niej przez Prokuraturę Rejonową w P. w sprawie (...) i Sąd Rejonowy w P. w sprawie (...). W ich wyniku została niesłusznie internowana w szpitalu psychiatrycznym w P., w związku z czym doznała szkody i krzywdy. Powódce przypisano chorobę psychiczną, oraz uznano, że jest na tyle chora, że stanowi zagrożenie dla porządku prawnego. Oparto się przy tym na fałszywych dowodach. Tym samym umieszczenie powódki w szpitalu godziło w jej dobre imię i do tej pory zmaga się ona ze złą opinią. Powódka została pozbawiona możliwości wykazania, że nie popełniła czynu zarzuconego jej w postępowaniu karnym. Aktami tych postępowań instytucje posługują się od 1999 r. do dnia dzisiejszego i udostępniają je bezprawnie, co narusza dobra powódki (k. 4-7). W dodatkowym piśmie wskazała, że w rezultacie została pozbawiona prawa dochodzenia przed sądami swoich praw w latach 1998-2021 (k. 8v). W kolejnym piśmie wskazała, że postępowania te stały się podstawą do nękania powódki przez bezzasadne występowanie o jej ubezwłasnowolnienie, udostępnianie akt ZUS-owi i Spółdzielni Mieszkaniowej (k. 17).

W odpowiedzi na pozew pozwany Skarb Państwa - Sąd Rejonowy w P. i Prokuratura Rejonowa wP., reprezentowani przez Prokuratorię Generalną RP wniósł o odrzucenie pozwu, a w przypadku nieuwzględnienia tego wniosku o oddalenie powództwa. W każdym przypadku domagał się zasądzenia od powódki na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swego stanowiska pozwany podniósł, że w sprawie (...) przed Sądem Okręgowym w Ł. powódka dochodzi odszkodowania i zadośćuczynienia od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w P. za bezprawne zastosowanie środka zabezpieczającego w postaci umieszczenia w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym w sprawie (...). Sprawy te zostały już prawomocnie rozstrzygnięte w 2017 r., co skutkuje powagą rzeczy osądzonej i stwarza konieczność odrzucenia pozwu w niniejszej sprawie. Powołał się też na sprawy (...)Sądu Rejonowego w W., celem wykazania zaistnienia powagi rzeczy osądzonej (k. 94-95).

W replice powódka wyjaśniła, że domaga się odszkodowania i zadośćuczynienia za pozbawienie jej prawa i wolności w związku z nadużyciem władzy i funkcji niedopełnieniem obowiązków przez uniemożliwienie jej dochodzenia swoich praw do roku 2022 r. i naruszeniem jej prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki na skutek zawinionego postępowania organów władzy publicznej (k.141-161).

W kolejnym piśmie wskazała, że bezprawne działania doprowadziły do szkody majątkowej w postaci pozbawienia jej prawa do lokalu przez Spółdzielnię i Sąd pod ochroną Sądu. Szkodę tę wyliczyła na ponad 24.000 zł z tytułu poręczenia, czynszu w wysokości 100.000 zł, odsetek i kosztów ponad 60.000 zł i zajęć komorniczych na ponad 40.000 zł. (k. 212-216).

Sąd ustalił, co następuje:

Na podstawie ustnego zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa i wniosku o ukaranie zgłoszonego przez Z. S., Prokuratura Rejonowa w P. prowadziła postępowanie przygotowawcze, sygn. akt (...), przeciwko powódce T. S.. Powódce przedstawiono zarzut tego, że w okresie od stycznia do kwietnia 1998 r. w P., działając w warunkach przestępstwa ciągłego groziła J. i Z. S. popełnieniem przestępstwa na szkodę ich i ich małoletnich dzieci, co wzbudziło u nich uzasadnioną obawę, że wypowiadane groźby będą spełnione, tj. czynu z art. 166 k.k. z 1969 r. w zw. z art. 58 k.k. z 1969 r.

Postanowienie o przedstawieniu zarzutów zostało powódce odczytane przed przystąpieniem do czynności przesłuchania, które odbyło się w dniu 21 kwietnia 1998 r.

W toku postępowania w drodze wywiadu środowiskowego od rodziny i sąsiadów powódki powzięto informację o tym, że była ona leczona w poradniach psychiatrycznych, przebywała w zamkniętym szpitalu psychiatrycznym. W związku z tym w 20 maja 1998 r. Prokurator Prokuratury Rejonowej w P. wydał postanowienie o zasięgnięciu opinii (...) biegłych lekarzy psychiatrów, m. in. na okoliczność, czy T. S. miała zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia swojego czynu i kierowania swoim postępowaniem. Odpis tego postanowienia doręczono T. S. i jej obrońcy z urzędu.

W toku postępowania biegli psychiatrzy P. T. i M. T. stwierdzili u powódki objawy schizofrenii paranoidalnej, co znosiło poczytalność powódki w chwili zarzucanego jej czynu. Biegli stwierdzili, że pozostawanie T. S. na wolności groziłoby poważnym niebezpieczeństwem dla porządku prawnego.

Postanowieniem z dnia 22 czerwca 1998 r. Prokurator Prokuratury Rejonowej w P. umorzył dochodzenie przeciwko T. S., wobec uznania iż podejrzana nie popełniła przestępstwa. Odpis tego postanowienia doręczono T. S. i jej obrońcy z urzędu.

W dniu 26 sierpnia 1998 r. Prokurator Prokuratury Rejonowej w P. skierował do Sądu Rejonowego w P. wniosek o umieszczenie T. S. w szpitalu psychiatrycznym, wskazując że postępowanie przygotowawcze zostało umorzone z uwagi na niepoczytalność podejrzanej, której pozostawanie na wolności zgodnie z opinią biegłych groziło poważnym niebezpieczeństwem dla porządku prawnego.

Postanowieniem z dnia 21 października 1998 r. w sprawie (...)Sąd Rejonowy w P. dopuścił dowód z opinii biegłego psychologa na okoliczność ustalenia, czy względy psychologiczne przemawiają za umieszczeniem T. S. w szpitalu psychiatrycznym. Po uzyskaniu opinii, jak również wysłuchaniu na rozprawie biegłych psychiatrów i psychologa Sąd ten postanowieniem z dnia 15 marca 1999 r. umieścił T. S. w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej Szpitala Wojewódzkiego dla Nerwowo i Psychicznie (...) w P..

Środek zabezpieczający w postaci umieszczenia w szpitalu psychiatrycznym był wobec powódki stosowany przez ponad 2 lata. Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2001 r. Sąd Okręgowy w Ł. nakazał niezwłoczne zwolnienie T. S. ze szpitala psychiatrycznego w P..

( dowód: akta Sądu Okręgowego w O. w sprawie (...)

Przed Sądem Okręgowym wŁ. w sprawie(...) toczyło się postępowanie w sprawie z powództwa T. S. przeciwko Skarbowi Państwa - Sądowi Rejonowemu w P.i Prokuraturze Rejonowej w P.. Powódka wskazywała, że dochodzi „odszkodowania za bezprawne pozbawienie jej wolności przez okres ponad 2 lat poprzez zastosowanie z wniosku Prokuratora Prokuratury Rejonowej wP. środka zabezpieczającego w postaci internacji w sprawie o sygn. akt: (...)prowadzonej przez Sąd Rejonowy w P., co zdaniem powódki, spowodowało pozbawienie jej prawa do dochodzenia swych spraw przed sądem, prawa do obrony i udzielenia pomocy prawnej. Powódka podnosiła, że sąd przedłużał środek zabezpieczający nie mając ku temu podstaw prawnych. W piśmie procesowym z 14 października 2016 r. powódka sprecyzowała, że dochodzi odszkodowania za bezprawne pozbawienie jej wolności poprzez przypisanie jej choroby psychicznej i w związku z tym zastosowanie przymusu w postaci internacji oraz bezprawne wykonywanie i przedłużanie tego środka przymusu. Na rozprawie 21 października 2016 roku powódka ponownie sprecyzowała, że dochodzi odszkodowania za bezprawne pozbawienie wolności za okres od 1998 r. do 2001 r. w sprawie(...) Sądu Rejonowego w P..

W dalszej części uzasadnienia Sąd Okręgowy w Ł. stwierdził, że: „Treść pozwu oraz innych pism procesowych, jak też twierdzenia powódki na rozprawie 21 października 2016 roku wskazują, że niniejszym powództwem powódka dochodzi od pozwanego Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w P. oraz Prokuratury Rejonowej wP.odszkodowania za bezprawne pozbawienie wolności za okres od 1998 roku do 2001 roku poprzez zastosowanie wobec niej środka zapobiegawczego w postaci internacji z powodu choroby psychicznej w Wojewódzkim Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w P. w sprawie (...)Sądu Rejonowego w P. poprzez przypisanie jej choroby psychicznej oraz bezprawne wykonywanie i przedłużanie tego środka przymusu. Jak również pozbawienie prawa dochodzenia w postępowaniu cywilnym od 1999 r. Wyrokiem wydanym w dniu 31 stycznia 2017 r. Sąd Okręgowy w Ł. oddalił powództwo.

(dowód: kopia wyroku Sądu Okręgowego w Ł.z 31stycznia 2017 r. w sprawie (...)wraz z uzasadnieniem k. 110-117)

W wyniku rozpoznania apelacji powódki od tego wyroku, Sąd Apelacyjny wB. oddalił jej apelację wyrokiem z dnia 28 września 2017 r. W uzasadnieniu orzeczenia wskazał, że: „Zdaniem Sądu powódka nie przedstawiła żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń iw toku postępowania nie wykazała przesłanek odpowiedzialności Skarbu Państwa (na podstawie powołanych przepisów). Materiał dowodowy zebrany w sprawie nie pozwalał na przyjęcie, że działania Prokuratury Rejonowej w P., czy też Sądu Rejonowego w P. były niezgodne z prawem, ani też, że doszło do naruszenia konkretnych obowiązków wynikających z przepisów prawa lub też aby na skutek zgodnych z prawem działań ich funkcjonariuszy doszło o wyrządzenia szkody na osobie T. S.. (...) Twierdzenia powódki, że uniemożliwiano jej kwestionowanie przeprowadzanych w postępowaniu o zastosowanie środka zabezpieczającego opinii biegłych oraz składanie wniosków, bądź odwołań - zdaniem Sądu - również nie zostały wykazane. Kwestia zgodności z porządkiem prawnym przymusowego umieszczenia powódki w szpitalu psychiatrycznym przez Sąd Rejonowy w P. z wniosku Prokuratora Prokuratury Rejonowej w P., w tym także badań jej stanu psychicznego przez biegłych i ich końcowych wniosków została prawomocnie rozstrzygnięta przez Sąd Okręgowy w Ł. o sygn. (...)".

(dowód: kopia wyroku Sądu Apelacyjnego w B.z 28 września 2017 r. w sprawie (...) wraz z uzasadnieniem k.118-124)

W dniu 6 listopada 2015 r. powódka wniosła do sądu Okręgowego w (...) pozew przeciwko Skarbowi Państwa - Sądowi Rejonowemu w P.i Prokuraturze Rejonowej w P. o zapłatę kwoty 1.000.000 złotych tytułem pokrycia szkody materialnej i niematerialnej, która zarejestrowano pod sygnaturą(...).

Uzasadniając swe stanowisko na rozprawie w dniu 14 grudnia 2016 r. powódka podniosła, że była niesłusznie internowana w szpitalu psychiatrycznym w P., w związku z czym doznała szkody moralno-społecznej. Powódce przypisano chorobę psychiczną, oraz uznano, że jest na tyle chora, że stanowi zagrożenie dla porządku prawnego. Oparto się przy tym na fałszywych dowodach. Tym samym umieszczenie powódki w szpitalu godziło w jej dobre imię i do tej pory zmaga się ona ze złą opinią. Powódka została pozbawiona możliwości wykazania, że nie popełniła czynu zarzuconego jej w postępowaniu karnym.

Wyrokiem z dnia 28 grudnia (...). Sąd Okręgowy w O. powództwo oddalił w sprawie (...) z uwagi na trafnie podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia. Uznał jednak, że powódka nie wykazała istnienia przesłanek odpowiedzialności Skarbu Państwa w tej konkretnej sprawie, co przesądziło o merytorycznej bezzasadności powództwa. Apelację powódki Sąd Apelacyjny w B. wyrokiem z dnia 21 września 2017 r. oddalił w sprawie(...), podzielając ocenę prawną co do przedawnienia roszczenia.

( dowód: akta Sądu Okręgowego w O.w sprawie (...))

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie z uwagi na sposób sformułowania żądań przez powódkę, ich podstawy faktycznej i umiejscowienie ich w czasie nie sposób mówić o prawomocnym rozstrzygnięciu o tych jej roszczeniach, które zgłasza obecnie, w sposób skutkujący odrzuceniem pozwu w trybie art. 199 § 1 i 2 k.p.c.

Pomimo tożsamości stron procesu i żądanej kwoty - 200.000 zł formułowane ostatecznie przez powódkę roszczenia są w przeważającej części rodzajowo inne od tych które już osądzono. Jedno zdarzenie prawne może być źródłem powstania wielu roszczeń i do stanu rzeczy osądzonej dochodzi wyłącznie wtedy gdy nie tylko tożsame są strony i wysokość dochodzonej szkody, ale i rodzaj roszczenia będącego przedmiotem osądu. Jak trafnie podnosi to z resztą pełnomocnik pozwanego:

„Mimo identyczności stron i dochodzonego roszczenia stan rzeczy osądzonej nie występuje jednak w sytuacji, gdy uległy zmianie okoliczności, których istnienie było przyczyną oddalenia pierwszego powództwa, tj. jeżeli roszczenie stało się w świetle nowego stanu faktycznego uzasadnione (por. wyroki Sądu Najwyższego z 18 kwietnia 1980 r., sygn. akt: IV CR 85/80, OSNCP 1980, nr 11, poz. 214 oraz z6 października 2016 r., sygn. akt: IV CSK 798/15, LEX nr 2224612)”.

Powódka w sprawie (...) dochodziła od pozwanego Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w(...) oraz Prokuratury Rejonowej wP. odszkodowania za bezprawne pozbawienie wolności za okres od 1998 roku do 2001 roku poprzez zastosowanie wobec niej środka zapobiegawczego w postaci internacji z powodu choroby psychicznej w Wojewódzkim Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w P. w sprawie (...)Sądu Rejonowego w P. poprzez przypisanie jej choroby psychicznej oraz bezprawne wykonywanie i przedłużanie tego środka przymusu. Jak również pozbawienie prawa dochodzenia w postępowaniu cywilnym od 1999 r.

W sprawie (...) powódka dochodziła zadośćuczynienia wynikającego z domniemanego naruszenia jej dóbr osobistych w postaci dobrego imienia, które miało ucierpieć na skutek umieszczenia powódki na okres 2 lat w szpitalu psychiatrycznym. Źródłem tak określonej szkody miało być przy tym prawomocne orzeczenie sądu.

W niniejszym powództwie domaga się natomiast, oprócz początkowo tożsamej podstawy faktycznej wynikającej z postępowaniem prowadzonym przeciwko niej przez Prokuraturę Rejonową w P. w sprawie (...)i Sąd Rejonowy wP.w sprawie (...), powódka podnosiła, że została pozbawiona możliwości wykazania, że nie popełniła czynu zarzuconego jej w postępowaniu karnym. Zarzuciła ponadto, że aktami tych postępowań instytucje posługują się od 1999 r. do dnia dzisiejszego i udostępniają je bezprawnie, co narusza jej dobra osobiste (k. 4-7). W dodatkowym piśmie wskazała, że w rezultacie została pozbawiona prawa dochodzenia przed sądami swoich praw w latach 1998-2021 (k. 8v). W kolejnym piśmie wskazała, że postępowania te stały się podstawą do nękania powódki przez bezzasadne występowanie o jej ubezwłasnowolnienie, udostępnianie akt ZUS-owi i Spółdzielni Mieszkaniowej (k. 17). Powódka wyjaśniła też, że domaga się odszkodowania i zadośćuczynienia za pozbawienie jej prawa i wolności w związku z nadużyciem władzy i funkcji niedopełnieniem obowiązków przez uniemożliwienie jej dochodzenia swoich praw do roku 2022 r. i naruszeniem jej prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki na skutek zawinionego postępowania organów władzy publicznej (k.141-161). W kolejnym piśmie wskazała, że bezprawne działania doprowadziły do szkody majątkowej w postaci pozbawienia jej prawa do lokalu przez Spółdzielnię i Sąd pod ochroną Sądu. Szkodę tę wyliczyła na ponad 24.000 zł z tytułu poręczenia, czynszu w wysokości 100.000 zł, odsetek i kosztów ponad 60.000 zł i zajęć komorniczych na ponad 40.000 zł. (k. 212-216).

Jak stwierdził to Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 6 czerwca 2023 r., odrzucenie pozwu przewidziane w art. 199 § 1 k.p.c. należy odczytywać jako wyjątek od zasady, to jest prawa strony do rozpoznania jej sprawy przed sądem powszechnym. Nadto przeszkodą do rozpoznania sprawy muszą być wady nieusuwalne do jej rozpoznania o charakterze pierwotnym, a nie następczym. Już z tego względu dana norma nie podlega wykładni rozszerzającej, to znaczy takiej praktyce, która de facto poszerzy okoliczności pozwalające na wykluczenie prawa strony do sądu (wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych (...) 54/22).

Warto tu jeszcze przytoczyć postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S. z dnia 29 kwietnia 2022 r., (...) w którym stwierdzono, że:

„W myśl art. 187 § 1 k.p.c. w zw. z art. 321 § 1 i art. 325 k.p.c., przedmiot rozstrzygnięcia wynika z określonego w pozwie żądania, przytoczonych okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie według stanu na dzień wyrokowania oraz wskazanej przez sąd podstawy prawnej rozstrzygnięcia. Jedynie w tych ramach można mówić o przedmiocie sporu i rozstrzygnięcia oraz badać kwestię powagi rzeczy osądzonej, powodującej konieczność odrzucenia pozwu na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c.

O tym, czy w kolejnych procesach chodzi o tę samą lub inną podstawę faktyczną, a więc o ten sam lub odmienny stan faktyczny sprawy, nie rozstrzygają konkretne twierdzenia strony powodowej lub brak takich twierdzeń, lecz tożsamość stosunku prawnego, z którego wywodzone są roszczenia i istnienie lub nieistnienie przed zamknięciem rozprawy okoliczności faktycznych, tj. zdarzeń lub stanów składających się na stan faktyczny, z którymi norma prawna rozstrzygająca o słuszności żądania wiąże dochodzone skutki prawne. Jeżeli dochodzenie roszczenia na określonej podstawie faktycznej i prawnej okazało się nieskuteczne, powód może wytoczyć kolejny proces o tę samą należność, dochodzoną na innej podstawie faktycznej i prawnej, bez narażenia się na zarzut powagi rzeczy osądzonej, czy prekluzji materiału dowodowego (opubl. OSASzcz. 2022/2/123).

W przedmiotowym przypadku trudno więc mówić o możliwości odrzucenia roszczenia o zapłatę 200.000 zł nawet w części.

Z tej przyczyny Sąd odmówił odrzucenia pozwu orzekając w trybie art. 222 k.p.c.

Dokonując merytorycznej oceny żądań powódki, stwierdzić należy, że zgodnie z generalną dyrektywą prawa cywilnego wyrażoną w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu wywodzi skutki prawne. Powódka pomimo szeregu twierdzeń w których zawarła swoje stare i nowe roszczenia nie przedstawiła żadnych dowodów na ich poparcie. Nie dowodzi tego sama w sobie lektura akt wskazywanych przez powódkę. Nie wykazała bezprawności działania organów państwa z działalnością których wiąże swoje roszczenie. Nie udowodniła też swojej obecnej krzywdy. Pomimo bardzo rozległego doświadczenia procesowego nie sprostała tym obowiązkom.

Fakt, że jak dotąd nie uzyskała satysfakcji na drodze licznych postępowań sądowych nie dowodzi sam w sobie przewlekłości postępowań lub pozbawienia jej możliwości dochodzenia swoich praw. O bezzasadności zarzutu w tym zakresie świadczy liczba wyroków wydanych w sprawie jej roszczeń.

Nie dowiodła bezzasadności wystąpienia o jej ubezwłasnowolnienie. Sam fakt wystąpienia z takim wnioskiem przez Prokuraturę w przypadku jego nieuwzględnienia przez Sąd nie daje podstaw do uznania że było ono bezprawne. Stwierdzona w postępowaniu karnym choroba powódki, która była przyczyną jego umorzenia uprawdopodabniała podstawy do wystąpienia z takim wnioskiem.

Powódka nie udowodniła też bezprawnego nękania jej przez bezprawne udostępnianie akt instytucjom do tego niepowołanym, ani nie wykazała szkody majątkowej.

Twierdzenia strony w postępowaniu cywilnym mogłyby mieć walor dowodowy tylko w przypadku przyznania ich przez stronę przeciwną lub nie zaprzeczenia im. Pozwany konsekwentnie odmawiał przyznania racji twierdzeniom powódki. W tej sytuacji jedynym dowodem na ich poparcie mogłyby być jej zeznania. Powódka jednak uchyliła się od stawiennictwa przed sądem, pomimo wyjścia naprzeciw jej postulatom i podjęcia próby wysłuchania w sądzie najbliższym dla miejsca jej zamieszkania. Bez usprawiedliwienia nie stawiła się na rozprawę w trybie zdalnym wyznaczoną na 19 grudnia 2023 r. (271), pomimo prawidłowego wezwania (k. 270). Okolicznością uzasadniającą nie był w tym przypadku jej połowiczny niedosłuch (k. 260), gdyż pytania mogły być jej powtórzone przez obecnego przy przesłuchaniu pracownika, a w skrajnym przypadku wręcz zapisane na kartce.

Powód nie wykazała aby doszło do bezprawnego naruszenia jej dóbr osobistych – a to na niej spoczywał w tym zakresie ciężar dowodowy. Wobec niewykazania przesłanek z art. 23, art.24 i art. 488 k.c. powództwo podlegało oddaleniu jako niezasadne, o czym orzeczono jak w punkcie II sentencji wyroku.

Stosownie do art. 98 k.p.c. strona przegrywające sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, czyli koszty procesu.

W zakresie roszczenia majątkowego wartość przedmiotu sporu wynosiła 200.000 zł. Zastępstwo procesowe za pozwanych wykonywał radca Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej, stąd też od powódki na rzecz pozwanego tytułem zwrotu kosztów procesu należało zasądzić kwotę 5.400 zł. Powyższa kwota stanowi minimalną stawkę wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika wynikającą z § 2 pkt 6 oraz rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

O odsetkach od zasądzonych kosztów procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Powódka przegrała proces w całości, stąd też Sąd orzekł o powyższym jak w punkcie III sentencji wyroku.

Dodać tu należy, że Sąd rozważał w niniejszej sprawie z uwagi na stan zdrowia powódki i jej sytuacje majątkową odstąpienie od obciążania jej kosztami w trybie art. 102 k.p.c., jak miało to miejsce w licznych, wcześniejszych sprawach. W ocenie sądu jednak zważywszy na właśnie mnogą liczbę wcześniejszych podobnie zakończonych spraw, w chwili obecnej decyzja taka byłaby już niczym nieuzasadniona i krzywdząca dla pozwanego.