Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2020 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym: Przewodniczący sędzia Juliusz Ciejek

Protokolant: sekr. sądowy Anna Kosowska

po rozpoznaniu w dniu 15 września 2020 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. K.

przeciwko Skarbowi Państwa - Zakładowi Karnemu w B.

o zapłatę

I.  powództwo oddala,

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kwotę 240 (dwieście czterdzieści) zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 223/18

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 27 marca 2018 r. (data wpływu: 29 marca 2018 r. k. 11v) powód K. K. wniósł o zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa – Zakładu Karnego w B. kwoty 150.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Uzasadniając swoje żądanie podał, że w dniu 29 czerwca 2017 r. został przywieziony z zakładu karnego do Szpitala Miejskiego w O. na zaplanowany zabieg chirurgiczny. Po zabiegu wykonanym z zastosowaniem znieczulenia ogólnego powód przebywał przez pewien czas w szpitalu. Następnie, jeszcze tego samego dnia, powód został wypisany i przetransportowany do zakładu karnego. Powód wskazał, że po zabiegu miał zawroty głowy, nie panował nad ciałem i w takim stanie został wypisany ze szpitala. W trakcie podróży powrotnej do zakładu karnego jego stan pogorszył się na skutek uderzenia głową o kratę w pojeździe oraz upadek z fotela. Transport odbył się busem przeznaczonym do przewozu więźniów. Po powrocie do zakładu karnego powód został zbadany przez pielęgniarkę i umieszczony w celi na oddziale szpitalnym zakładu karnego wraz z czterema innymi więźniami. W dalszej części pozwu powód wskazał na szereg zaniedbań polegających na niezapewnieniu mu przez pozwany Zakład Karny właściwych warunków leczenia w okresie dochodzenia do zdrowia po przebytym zabiegu. Powód wskazał, że nie miał należytej opieki lekarskiej i nie otrzymywał leków przeciwbólowych. Ponadto podnosił, że bezpodstawnie został ukarany za głodówkę mimo, że z uwagi na złe samopoczucie nie mógł spożywać pokarmów.

W związku z powyższym powód domagał się zadośćuczynienia wskazując, że „pozwany naruszył moje prawa oraz nieludzko mnie potraktował oraz poniżająco i złamali prawo do leczenia i prawa pacjenta” (vide pozew k. 4-7v).

Pozwany Skarb Państwa – Zakład Karny w B. – w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi podniósł, że powód po zabiegu nie wymagał stałej opieki szpitalnej i w związku z powyższym jeszcze tego samego dnia został wypisany. Podczas konwojowania miał zapięty pas bezpieczeństwa. Po powrocie do zakładu karnego powodowi zapewniono należytą opiekę medyczną. Wskazał, że działaniom pozwanego wobec powoda nie można przypisać cech bezprawności. Powód nie udowodnił, że działania pozwanego doprowadziły do naruszenia jego dóbr osobistych. Pozwany dodatkowo podniósł zarzut z art. 5 k.c. wskazując, że powód sam narażał swoje zdrowie w czasie pobytu w zakładzie dokonując samookaleczeń, tym samym jego zachowanie nie powinno korzystać z ochrony prawnej (vide k. 40-46).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód K. K. w dniu 12 wrześniu 2011 r. przeszedł zabieg operacyjnego zespolenia złamań w obrębie twarzoczaszki typu L. F. II, dotyczącego dolnych brzegów oczodołu prawego i lewego oraz nasady nosa. Zabieg ten polega m.in. na umieszczeniu w ciele pacjenta tzw. płyt osteo. Powodowi zalecano zgłoszenie się do szpitala po upływie sześciu miesięcy od operacji celem usunięcia płyt osteo. Powód pomimo zaleceń lekarzy nie zgłosił się w ww. czasie do jednostki lecznictwa celem usunięcia płytek lub ustalenia terminu ich usunięcia. Do 23 sierpnia 2012 r. przebywał na wolności.

Od 24 sierpnia 2012 r. powód odbywa karę pozbawienia wolności. Początkowo osadzony został w Areszcie Śledczym w S., gdzie zgłosił, że jest po zabiegu operacji twarzoczaszki. Wielokrotnie był poddawany badaniom kontrolnym. Następnie przebywał w Zakładzie Karnym w K.. W dniu 8 czerwca 2014 r. powód został przetransportowany do Zakładu Karnego w B., gdzie przebywa do chwili obecnej.

(dowody: wyrok Sądu Apelacyjnego w B. z 14 grudnia 2016 r. wraz z uzasadnieniem k. 54-57, dokumentacja medyczna powoda k. 212-235)

W dniu 24 maja 2017 r. powód zakwalifikowany został przez komisję lekarską do usunięcia pozostałych w jego ciele po zabiegu z 2011 r. płyt osteo.

Termin zabiegu wyznaczono na 29 czerwca 2017 r.

(dowody: dokumentacja medyczna powoda k. 212-235, opinia biegłej A. M. (1) k. 389-404v)

W dniu 29 czerwca 2017 r. powód został przetransportowany z Zakładu Karnego w B. do Miejskiego Szpitala (...) w O. celem wykonania planowanego zabiegu. W chwili przyjęcia do szpitala, tj. około godziny 7:40, jego ogólny stan zdrowia był dobry. Przed wejściem na salę operacyjną powód musiał zdjąć swoje obuwie. Otrzymał jednorazowe obuwie ochronne oraz fartuch Następnie przeprowadzono zabieg operacyjny w znieczuleniu ogólnym. Po zabiegu powód przebywał na sali szpitalnej pod kroplówką. Po upływie co najmniej sześciu godzin od zakończenia zabiegu personel medyczny podjął decyzję o przekazaniu powoda do dalszego leczenia w warunkach ambulatoryjnych. Stan powoda był stabilny, poruszał się samodzielnie. Był z nim kontakt logiczny i werbalny. Powód został wypisany z zaleceniem monitorowania bólu pooperacyjnego i codziennej zmiany opatrunków.

(dowody: notatka z 04.08.2017 r. k. 47, instruktaż dla konwojentów k. 49-50, dokumentacja medyczna powoda k. 212-235, opinia biegłej A. M. (1) k. 389-404v, zeznania świadków: T. W. k. 161-161v, A. M. k. 205-206)

Powód został przetransportowany ze szpitala do Zakładu Karnego w B. busem przeznaczonym do transportu osób osadzonych. W czasie podróży pojazdem powód miał zapięte pasy bezpieczeństwa i nie miał założonych kajdanek na rękach. Nie zgłaszał funkcjonariuszom dolegliwości w trakcie podróży.

(dowody: notatka z 04.08.2017 r. k. 47, zeznania świadka: T. W. k. 161-161v)

Po powrocie ze szpitala powód został umieszczony na izbie chorych Zakładu Karnego w B.. Został zbadany przez pielęgniarkę i otrzymał cztery tabletki leku przeciwbólowego. Powód został poinformowany, że następnego dnia zostanie zbadany przez lekarza dyżurnego. Następnie został skierowany do celi znajdującej się na oddziale numer 6 (oddział szpitalny).

(dowody: odpowiedź na skargę z 17.08.2017 r. k. 51, wyjaśnienie do skargi k. 52, zeznania świadków: T. J. k. 160v, J. R. k. 160v-161, P. N. (akta I(...))

W dniu 30 czerwca 2017 r. powód odmówił spożycia obiadu i kolacji. Decyzję o głodówce motywował brakiem zainteresowania ze strony personelu. Powód nie wskazywał, że nie jest w stanie spożyć posiłku z uwagi na stan zdrowia, jak również nie sygnalizował konieczności zażycia leków przeciwbólowych. Zachowanie powoda w trakcie rozmowy z funkcjonariuszem było wulgarne i skutkowało wymierzeniem mu kary dyscyplinarnej w dniu 11 lipca 2017 r.

(dowody: wyjaśnienie do skargi z 16.08.2017 r. k. 53, zeznania świadka: T. J. k. 160v)

W okresie od 30 czerwca do 6 lipca 2017 r. powód pozostawał pod stałą opieką personelu medycznego Zakładu Karnego w B.. W tym czasie wykonywane były u powoda zmiany opatrunków w okolicach pooperacyjnych.

W dniu 6 lipca 2017 r. powód odbył konsultację z chirurgiem szczękowym podczas której zdjęto mu szwy i opatrunek.

( dowód: zeznania świadka: A. W. k. 260-261)

Sąd zważył, co następuje:

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego powództwo podlegało oddaleniu jako bezzasadne.

Stan faktyczny został ustalony w oparciu o dokumenty przedłożone do akt sprawy, którym dano walor wiarygodności oraz na podstawie zeznań świadków: T. J. (k. 160v), J. R. (k. 160v-161), T. W. (k. 161-161v), A. M. (k. 205-206) oraz A. W. (k. 260-261).

Sąd oparł się na dokumentach, dostrzegając co prawda, że niektóre z nich zostały podpisane przez osoby będące pracownikami jednostki pozwanego, jednak wiarygodność tych dokumentów potwierdzona została w toku niniejszego postępowania. Osoby które sporządziły przedmiotowe dokumenty zeznawały w niniejsze sprawie w charakterze świadków i potwierdziły okoliczności w nich przedstawione.

Wskazać należy również, że zeznania świadka R. T. (k. 206) niewiele wniosły do sprawy, albowiem nie pamiętał on okoliczności związanych z zabiegiem powoda w dniu 29 czerwca 2017 r. Podobnie zeznania P. N. (2) (akta(...)), który potwierdził jedynie fakt przebywania z powodem w jednej celi na oddziale numer sześć po jego powrocie ze szpitala.

Na wstępie do rozważań prawnych wskazać należy, że powód wywodzi swoje roszczenie z faktu naruszenia przez stronę pozwaną dóbr osobistych w postaci określonej w pozwie jako naruszenie praw do leczenia i praw pacjenta oraz nieludzkie traktowanie i poniżanie.

Powód zarzuca pozwanemu w głównej mierze to, że nie zapewnił mu należytej opieki medycznej w związku z przeprowadzonym w dniu 29 czerwca 2017 r. zabiegiem operacyjnym.

Zgodnie z treścią art. 23 k.c., dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Zwrócić przy tym uwagę należy, że katalog dóbr osobistych wymienionych w tym przepisie ma charakter otwarty. W orzecznictwie i w piśmiennictwie przyjmuje się zgodnie, że ochroną przewidzianą w art. 23 i 24 k.c. objęte są wszelkie dobra osobiste rozumiane jako pewne wartości niematerialne związane z istnieniem i funkcjonowaniem podmiotów prawa cywilnego, które w życiu społecznym są uznawane za doniosłe i zasługujące z tego względu na ochronę. Wymieniona w art. 23 k.c. cześć obejmuje natomiast dobre imię oraz godność. Prawo człowieka do poszanowania godności, wyrażającej się w poczuciu własnej wartości i oczekiwaniu szacunku ze strony innych ludzi, dotyczy wszystkich aspektów życia osobistego człowieka i obejmuje także taką jego sferę, która jest związana z pozbawieniem wolności.

Osoba, której dobra osobiste zostały naruszone może, na zasadach przewidzianych w kodeksie, żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny (art. 24 § 1 zd. 3 k.c.). W razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia (art. 448 k.c.).

Na gruncie powołanych wyżej przepisów, ochrona dóbr osobistych uzależniona jest od spełnienia łącznie dwóch przesłanek: zagrożenia lub naruszenia dobra, które przykładowo zostało wymienione w art. 23 k.c. oraz bezprawności tego zagrożenia lub naruszenia. Pierwszą z wymienionych przesłanek udowodnić musi powód dochodzący ochrony przed sądem. Przepis art. 24 k.c. przewiduje natomiast domniemanie bezprawności działania pozwanego, co powoduje, że dochodzący ochrony nie musi tej przesłanki udowadniać. To na stronie pozwanej spoczywa obowiązek wykazania, że jej działanie było zgodne z prawem.

Bezprawność postępowania przy tym, to działanie lub zaniechanie sprzeczne z porządkiem prawnym szeroko rozumianym.

Oczywistym jest, że samo pozbawienie wolności stanowi przejaw naruszenia dobra osobistego, bowiem z istoty swej stanowi dolegliwość (dyskomfort) z uwagi na ingerencję w prawo wolności i prywatności osoby skazanej. Niemniej jednak stanowi konsekwencję wykonania prawomocnego wyroku skazującego, co z założenia uchyla bezprawność działania Skarbu Państwa za pozbawienie wolności jako takie.

Zgodnie z ogólną regułą zawartą w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia niezgodnych z obowiązującym porządkiem prawnym warunków odbywania kary spoczywa na powodzie jako osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

W tym miejscu również należy wyraźnie podkreślić, że ocena czy nastąpiło naruszenie dobra osobistego nie może być dokonywana według miary indywidualnej wrażliwości osoby, która czuje się dotknięta określonym zachowaniem, czy działaniem innej osoby ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2002 r., wydany w sprawie o sygn. akt II CKN 953/00, LEX nr 55098 ). Powód, przebywając w warunkach izolacji więziennej, musiał zdawać sobie sprawę z ograniczeń i dolegliwości, jakie się z tym wiązały ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 października 2007 r., wydany w sprawie o sygn. akt II CSK 269/07, LEX 315849 ), a wszakże były one następstwem zachowania powoda. O bezprawnym naruszeniu dóbr osobistych, w szczególności godności może być mowa dopiero, gdy dochodzi do poniżającego i nieludzkiego traktowania sprzecznego z zasadą humanitaryzmu. Do naruszenia godności ludzkiej może dojść np. w wypadku pozbawienia powoda właściwej dla jego stanu opieki medycznej i traktowania go w sposób sprzeczny z wyznaczonymi przez prawo zasadami.

Takie sytuacje nie miały miejsca w rozpoznawanej sprawie. Przedstawione przez powoda okoliczności mające świadczyć o niezapewnieniu mu należytej opieki medycznej przez personel pozwanego w związku z wykonanym u niego zabiegiem operacyjnym nie znalazły potwierdzenia w materiale dowodowym zgromadzonym przez Sąd w toku niniejszego postępowania.

Kluczowym zagadnieniem, które wymagało rozstrzygnięcia była odpowiedź na pytanie, czy przeprowadzony u powoda w dniu 29 czerwca 2017 r. zabieg usunięcia płyt osteo był prawidłowy, a także czy dalsze stosowanego wobec powoda procedury medyczne przed i po zabiegu były zgodne ze sztuką medyczną.

Z uwagi na to, że kwestia prawidłowości zastosowanych wobec powoda procedur medycznych wymagała zasięgnięcia wiadomości specjalnych, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłej specjalisty z zakresu medycyny sądowej A. M. (1). Biegła opracował opinię na podstawie dokumentacji medycznej obejmującej leczenie powoda w Miejskim Szpitale (...) w O. oraz w Ambulatorium Zakładu Karnego w B.. Po analizie całości historii leczenia biegła stwierdziła, że cały proces diagnostyczno-leczniczy był prawidłowy.

Biegła wskazała, że powód prawidłowo został zakwalifikowany do planowego zabiegu usunięcia płyt osteo. Wykonany panel badań w przygotowaniu pacjenta do zabiegu był zgodny z wytycznymi lekarskimi. Zarówno wyniki badań, jak i badanie przedmiotowe i podmiotowe powoda nie wykazały żadnych istotnych odchyleń od stanu prawidłowego. Tryb przyjęcia do oddziału szpitalnego, zasady pobytu, jak i dalsze postępowanie pooperacyjne zostały szczegółowo zaplanowane i uzgodnione z lekarzem z Zakładu Karnego w B., i były zgodne z zasadami sztuki lekarskiej. Uzyskano zgodę na zabieg i znieczulenie. Odbyła się konsultacja anestezjologiczna przed zabiegiem. Procedura przeprowadzenia zabiegu usunięcia płyt osteo w znieczuleniu ogólnym została przeprowadzona prawidłowo, przebieg leczenia pooperacyjnego był bez powikłań. Powód po prawidłowym wybudzeniu, z monitorowanymi parametrami ciśnienia i tętna oraz stopnia nasilenia dolegliwości bólowych w stanie ogólnym i miejscowym dobrym oraz z ranami w trakcie gojenia został przekazany do dalszego leczenia w warunkach ambulatoryjnych w miejscu osadzenia. Biegła wskazała, że z uwagi na fakt, że przeprowadzony u powoda zabieg obarczony był niskim ryzykiem powikłań, to pacjent nie wymagał po nim monitorowania w warunkach szpitalnych. W jej ocenie wydano właściwe zalecenia co do dalszego postępowania w zakresie farmakoterapii, zmian opatrunków i toalety ran oraz kontroli w Poradni (...) Szczękowej. W analizowanej dokumentacji zdaniem biegłej brak jest danych dotyczących występowania u powoda zawrotów głowy, braku koordynacji ruchowej czy zaburzeń oddawania moczu. Kontrolowane wartości ciśnienia i tętna nie wskazywały na zagrożenie życia i zdrowia pacjenta. Z danych w dokumentacji medycznej wynika, że po zabiegu pacjent mocz oddał prawidłowo, poruszał się samodzielnie. Nie wynika zaś, by powód uskarżał się na silne dolegliwości bólowe oraz aby rany goiły się z powikłaniem w postaci ropnego stanu zapalnego, a obrzęki w okolicach operowanych uniemożliwiały prawidłowe odżywianie. Biegła wskazała, że po zabiegu prowadzono kontrolę nad procesem gojenia się ran pooperacyjnych w dniach: 30 czerwca 2017 r., 1-3 lipca 2017 r. oraz 6-7 lipca 2017 r. Wykonywane były również zmiany opatrunków w okolicach pooperacyjnych. Biegła nie dostrzegła w dokumentacji medycznej informacji jakoby w trakcie transportu powoda ze szpitala do zakładu karnego doszło do zdarzeń skutkujących powstaniem urazów w okolicach operowanych. W dniu 6 lipca 2017 r. odbyła się konsultacja chirurga szczękowego podczas której zdjęto powodowi szwy. Z opisu sporządzonego przez lekarza wynika, że rany goiły się prawidłowo, nie było powikłań w gojeniu ran pooperacyjnych pod postacią powikłań ropnych (zapalnych). Nie było konieczności stosowania antybiotyków.

W świetle powyższych okoliczności w ocenie biegłej postępowanie w zakresie przygotowania powoda, przeprowadzenia w trybie planowanym zabiegu z ustaleniem zasad postępowania pooperacyjnego, jak i transport powoda były zgodne z obowiązującymi zasadami wiedzy i praktyki lekarskiej i w żadnym aspekcie nie naraziły go na wystąpienie powikłań czy uszczerbku na zdrowiu. Obrzęk po tego typu zabiegu jest naturalną reakcją powłok ciała na ingerencję chirurgiczną. Natomiast leki przeciwbólowe w okresie pozabiegowym stosuje się adekwatnie do zgłaszanych dolegliwości i zlecenie podawania K. było wydane w dniu 30 czerwca 2017 r. Wcześniej w szpitalu powód otrzymał leki o działaniu przeciwbólowym: P. i K. (vide opinia biegłej k. 389-404v).

W ocenie Sądu opinia biegłej zasługiwała w całości na uwzględnienie i mogła tym samym stanowić podstawę do czynienia wiążących ustaleń faktycznych w sprawie w zakresie prawidłowości procesu leczniczo-diagnostycznego. Opinia była przekonująca, jasna i spójna. Biegła przeanalizowała poprawność leczenia i czynności medycznych zarówno w trakcie pobytu powoda w szpitalu, jak i w warunkach ambulatorium w zakładzie karnym.

Wskazać należy, że choć pozwany kwestionował treść wydanej opinii to jednak jego wywód kwestionujący konkluzje biegłej, bez powołania się przy tym na wiedzę specjalistyczną z innego źródła, jawi się jedynie jako polemika podjęta przez stronę niezadowoloną z wniosków opinii. Dowód z opinii biegłego, tym różni się od innych dowodów, że jego celem nie jest w zasadzie ustalanie faktów mających znaczenie w sprawie, lecz udzielenie sądowi wyjaśnień w kwestiach wymagających wiadomości specjalnych. Innymi słowy, sąd może i powinien korzystać z pomocy biegłego w zakresie wymagającym wiadomości specjalnych. Opinia biegłego jest szczególnym środkiem dowodowym, który podlega ocenie sądu orzekającego na podstawie art. 233 § 1 k.p.c., tj. na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki, wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2015 r., sygn. akt V CSK 254/14).

Sąd Okręgowy nie dał wiary stanowisku pozwanego w zakresie w jakim zarzucał pozwanemu nieprawidłowości w trakcie transportu ze szpitala do zakładu karnego. Przeczy temu zarówno treść dokumentów w postaci notatek funkcjonariuszy zakładu karnego, popartych ich zeznaniami, jak i wnioski biegłej. Świadek T. W. (2) zeznał, że powód w trakcie transportu był przypięty pasami. Ponadto potwierdził treść swojego pisemnego wyjaśnienia z dnia 4 sierpnia 2017 r. gdzie wskazał, że w trakcie podróży pojazdem powód nie miał założonych kajdanek, a nadto nie zgłaszał żadnych dolegliwości ani faktu uderzenia głową o elementy pojazdu. Jego zeznania korespondują z wnioskami biegłej A. M. (1) która wskazała, że w dokumentacji medycznej brak jest jakiejkolwiek informacji jakoby w czasie podróży doszło do zdarzeń skutkujących powstaniem u powoda urazów w okolicach operowanych. Wskazać należy, że powód od razu po przywiezieniu do zakładu karnego był badany przez pielęgniarkę i w tym czasie również nie zgłaszał, by doznał obrażeń ciała podczas transportu ze szpitala (vide notatka k. 52 oraz zeznania świadka k. 160v-161).

Ponadto w ocenie Sądu Okręgowego nie można przyjąć, że działania ze strony funkcjonariuszy pozwanego opisywane przez powoda w licznie składanych do akt sprawy pismach procesowych miały charakter represyjny. Powód podnosił, że nie miał możliwości zabrania ze sobą klapek do szpitala, zmuszony był chodzić boso, a po powrocie nie zapewniono mu należytej opieki. Wskazywał na bezzasadność wymierzonej kary dyscyplinarnej uzasadniając odmowę spożywania posiłków złym samopoczuciem. Przedstawiane w ten sposób przez powoda w pozwie okoliczności nie korespondują jednak z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci dokumentów, zeznań świadków i opinii biegłej. Jak wynika z pozostałych dowodów, powodowi zapewniono jednorazowe obuwie ochronne na czas zabiegu. Po powrocie z zakładu karnego został zbadany, następnie skierowano go na tzw. oddział szpitalny. Co do kwestii wymierzenia kary dyscyplinarnej brak jest dowodów na to, by powód zgłaszał odmowę przyjęcia posiłku ze względu na stan zdrowia. Co więcej, sam powód w pozwie przyznaje, że używał w stosunku do funkcjonariusza służby więziennej słów wulgarnych próbując jednocześnie uzasadnić to złym stanem swojego samopoczucia. Nie sposób pominąć okoliczności, że powód w trakcie pobytu w Zakładzie Karnym w B. znany był ze składania licznych, bezzasadnych skarg na sposób traktowania go przez funkcjonariuszy. Z tego też względu do twierdzeń powoda należy podejść z dużą dozą ostrożności.

Analizując powyższe okoliczności Sąd doszedł do wniosku, że powód nie wykazał naruszenia dóbr osobistych, ani naruszenia jego praw jako pacjenta. Ponieważ to na powodzie ciążył obowiązek dowiedzenia tych okoliczności, a obowiązkowi temu nie sprostał, powództwo nie mogło być uznane za uzasadnione.

Wobec niewykazania przesłanek z art. 23 i 24 k.c. w zw. z art. 448 k.c., i art. 4 ustawa o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta z dnia 6 listopada 2008 r. powództwo podlegało oddaleniu jako niezasadne, o czym orzeczono jak w punkcie I.

Stosownie do art. 98 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, czyli koszty procesu. Zaznaczyć przy tym należy, że w myśl art. 99 k.p.c. stronom reprezentowanym przez radcę prawnego, rzecznika patentowego lub Prokuratorię Generalną Rzeczypospolitej Polskiej zwraca się koszty w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata. Co prawda powód został zwolniony od kosztów sądowych w całości, jednakże zgodnie z art. 108 u.k.s.c. powyższe nie zwalnia go od obowiązku zwrotu kosztów procesu przeciwnikowi. Proces w sprawie niniejszej zakończył przegraną powoda, wobec czego jest on obowiązany do zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego. Tym samym na rzecz Skarbu Państwa należało zasądzić zwrot kosztów obejmujących minimalne wynagrodzenie za zastępstwo w stawce wynikającej z § 8 pkt 26 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie – gdyż sprawa dotyczyła roszczenia związanego z warunkami wykonywania kary pozbawienia wolności.

O powyższym Sąd rozstrzygnął w punkcie II wyroku.