Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 czerwca 2025 r.

Sąd Okręgowy w (...) I Wydział Cywilny

w składzie następującym: Przewodniczący sędzia Rafał Kubicki

Protokolant sekretarz sądowy Piotr Ruciński

po rozpoznaniu w dniu 5 czerwca 2025 r. w (...) na rozprawie

sprawy z powództwa D. C.

przeciwko R. Bank (...) w W. - Oddział w Polsce

o ustalenie i zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwoty: 40 022,53 zł (czterdzieści tysięcy dwadzieścia dwa złote pięćdziesiąt trzy grosze) i 28 318,08 (...) (dwadzieścia osiem tysięcy trzysta osiemnaście euro i osiem centów) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia 31.03.2025 r. do dnia zapłaty,

II.  oddala w pozostałej części powództwo o zapłatę,

III.  ustala nieistnienie stosunku prawnego kredytu wynikającego z umowy o (...) nr (...) z dnia 17.02.2010 r. zawartej 19.02.2010 r. między powodem a (...) S.A. Spółka Akcyjna Oddział w Polsce (poprzednikiem prawnym pozwanego),

IV.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 11 817 zł (jedenaście tysięcy osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się tego orzeczenia
o kosztach procesu do dnia zapłaty.

sędzia Rafał Kubicki

Sygn. akt: I C 361/25

UZASADNIENIE

Powód D. C. pozwem wniesionym 12 marca 2025 r. zażądał od pozwanego R. Bank (...) z siedzibą w W. zasądzenia kwot: 40 022,53 zł i 28 318,08 (...) tytułem zwrotu niezależnych świadczeń spełnionych na rzecz pozwanego w okresie od 2.03.2010 r. do 2.01.2025 r. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 7.03.2025 r. do dnia zapłaty, a także ustalenia nieistnienia stosunku kredytu wynikającego z umowy o (...) nr (...) z dnia 19.02.2010 r. zawartej pomiędzy powodem a (...) S.A. – poprzednikiem prawnym pozwanego. W uzasadnieniu wskazał, że umowa jest nieważna, ponieważ doszło do przekroczenia granic swobody umów określonej
w treści art. 353 ^{( 1)} k.c., ponadto jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 k.c.) i z definicją legalną zawartą w art. 69 ustawy Prawo bankowe, ponadto zawiera niedozwolone postanowienia umowne (art. 385 ^{( 1)} ) w stopniu skutkującym nieważnością.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa
w całości, kwestionując powództwo główne co do zasady i wysokości. Zwrócił uwagę na to, że w okresie obowiązywania umowy nie doszło do drastycznej zmiany kursu (...), dlatego nie można twierdzić, że nastąpiło rażące naruszenie interesów powoda. Pozwany wyraźnie zaprzeczył między innymi: by strona powodowa nie miała możliwości negocjowania warunków umowy w trakcie trwania procedury kredytowej czy też wpływania na jej treść; by pozwany nie wypełnił obowiązków informacyjnych w toku czynności poprzedzających zawarcie umowy kredytu jak i w trakcie jej zawierania;
by warunki umowy i postanowienia umowne dotyczące klauzul indeksacyjnych nie były ustalane indywidualnie między stronami; by strona powodowa nie miała możliwości zapoznania się z umową i regulaminem w trakcie trwania procedury kredytowej;
by umowa została ukształtowana w sposób niejednoznaczny, a także sprzeczny
z dobrymi obyczajami oraz rażąco naruszający interesy strony powodowej; by umowa zawierała klauzule niedozwolone; by umowa była sprzeczna z jakimikolwiek przepisami prawa polskiego lub wspólnotowego, czy też z zasadami współżycia społecznego;
by zachodziły przesłanki do uznania umowy za nieważną, nieistniejąca bądź bezskuteczną względem strony powodowej; by strona powodowa posiadała interes prawny w zakresie powództwa o ustalenie, a także udowodniła przesłanki interesu prawnego roszczenia opartego na podstawie art. 189 k.p.c.; by pozwany był obowiązany do zapłaty na rzecz strony powodowej kwot dochodzonych pozwem na którejkolwiek z podstaw prawnych wskazanych w pozwie.; by stronie powodowej przysługiwał status konsumenta.

Fakty istotne dla rozstrzygnięcia:

Analiza twierdzeń zawartych w pismach stron i niekwestionowanych wzajemnie dokumentów wskazuje, iż za bezsporne i potwierdzone dokumentami dołączonymi do pozwu (umowa kredytu k. 28-31, aneks nr (...) k. 39, zaświadczenie k. 42-50, reklamacja k. 51-53, odpowiedź na reklamację k. 55 regulamin kredytu k. 57-61 ) oraz odpowiedzi na pozew (wniosek o (...) k. 109-110, oświadczenie k. 112, decyzja kredytowa k. 113, umowa kredytu k. 114-117, regulamin kredytu k. 118-122,
aneks nr (...) k. 126-127) można uznać następujące - istotne dla sprawy - twierdzenia stron:

Powód zawarł w dniu 19 lutego 2010 r. umowę kredytu hipotecznego
nr (...), sporządzoną 17.02.2010 r. z poprzednikiem prawnym pozwanej – (...) S.A Spółka Akcyjna Oddział w Polsce z siedzibą
w W. w celu budowy domu systemem gospodarczym. Umowa została poprzedzona wnioskiem kredytowym powoda, w którym kwotę wnioskowanego kredytu oznaczył w walucie polskiej (130.000 zł), wskazując jako walutę kredytu walutę euro ((...)) z okresem spłaty 240 miesięcy. Podpisał przy tym oświadczenie (k. 112),
że ubiega się o (...) indeksowany kursem waluty obcej oraz został poinformowani między innymi o ponoszeniu ryzyka kursowego oraz zmiany stopy procentowej i akceptuje te ryzyka. Potwierdził ponadto, że jest świadomy, że wzrost stopy procentowej powoduje wzrost raty kapitałowo – odsetkowej kredytu. Kredyt został wypłacony powodowi w trzech transzach, pierwsza i druga w kwotach po 50 000 zł, trzecia w kwocie 30 000 zł. Powód w okresie od 17 lutego 2010 do 3 lutego 2014 r. spłacił kredyt w wysokości 40 022,53 zł oraz od 4 lutego 2014 r. do 29 stycznia 2025 r. 28 318,08 (...) co wynika z zaświadczenie z dnia 30 stycznia 2025 r. .

(dowód: umowa kredytu k. 28-31, wniosek kredytowy k. 109-110, oświadczenie k. 112, zaświadczenie k. 42-50)

Zgodnie z § 2 ust. 1 i ust. 2 umowy kredytu Bank zobowiązał się oddać do dyspozycji powoda kredyt w kwocie 130.000 zł, indeksowany do waluty obcej (...),
z przeznaczeniem na budowę domu systemem gospodarczym. Przedmiot finansowania stanowi nieruchomość położona w B., nr działki (...), KW nr (...) (§ 2 ust. 5 umowy kredytu).

W § 2 pkt 12 regulaminu zawarto definicję tabeli, a jest to: Tabela kursów walut obcych obowiązująca w banku.

W przypadku kredytów indeksowanych do waluty obcej, wypłata kredytu następuje w złotych według kursu nie niższego niż kurs kupna zgodnie z Tabelą obowiązującą w momencie wypłaty środków z kredytu. W przypadku wypłaty kredytu
w transzach, stosuje się kurs nie niższy niż kurs kupna zgodnie z Tabelą obowiązującą w momencie wypłaty poszczególny transz. Saldo zadłużenia z tytułu kredytu wyrażone jest w walucie obcej i obliczane jest według stosowanego przy uruchomieniu kredytu.
W przypadku wypłaty kredytu w transzach, saldo zadłużenia z tytułu kredytu obliczane jest według kursów stosowanych przy wypłacie poszczególnych transz. Aktualnie saldo zadłużenia w walucie kredytu Kredytobiorca otrzymuje listowanie w przypadku postanowień § 11 (§ 7 ust. 4 regulaminu).

Zgodnie z § 9 ust. 2 regulaminu, w przypadku kredytów do waluty indeksowanych do waluty obcej:

1)  raty kredytu podlegające spłacie wyrażone są w walucie obcej i w dniu wymagalności raty kredytu pobierane są z rachunku bankowego, o którym mowa w ust. 1, według kursu sprzedaży zgodnie z Tabelą obowiązującą w Banku na koniec dnia roboczego poprzedzającego dzień wymagalności raty spłaty kredytu;

2)  jeżeli dzień wymagalności raty kredytu przypada na dzień wolny od pracy, stosuje się kurs sprzedaży zgodnie z Tabelą obowiązującą w Banku na koniec ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień wymagalności raty kredytu.

Natomiast § 13 ust. 7 stanowi, iż w przypadku kredytów indeksowanych do waluty obcej, wcześniejsza spłata dokonywana jest w oparciu o kurs sprzedaży zgodnie z Tabelą obowiązującą w Banku w momencie realizacji dyspozycji.

W odniesieniu do poszczególnych opłat i prowizji stosuje się następujące zasady – opłaty związane z kosztami ustanowienia zabezpieczenia przejściowego:

a)  wysokość miesięcznej opłaty obliczana jest według taryfy obowiązującej
w dniu sporządzenia umowy na podstawie kwoty kredytu określonej
w umowie.

b)  W przypadku kredytów indeksowanych do waluty obcej kwota kredytu obliczana jest w oparciu o kurs sprzedaży według tabeli obowiązującej
w dniu sporządzenia umowy. (§ 15 ust. 3 pkt 7)

W przypadku postawienia kredytu indeksowanego do waluty obcej w stan wymagalności w całości, Bank dokonuje zmiany waluty kredytu na złote według kursu sprzedaży zgodnie z aktualną tabelą obowiązującą w Banku w dniu realizacji zmiany waluty kredytu (…) (§ 21 ust. 4)

W aneksie nr (...) sporządzonym w dniu 30 stycznia 2014 strony postanowiły,
iż spłata udzielonego kredytobiorcy kredytu indeksowanego do waluty obcej, następowała będzie w walucie obcej (...), do której kredyt jest indeksowany,
z zastrzeżeniem poniższych postanowień (§ 1 ust.1 aneksu).

(dowód: umowa kredytu k. 28-31 i regulamin k. 57-61)

Dnia 28 lutego 2025 r. powód złożył reklamację w której wezwał do zapłaty pozwanego w terminie 30 dni. W piśmie z dnia 6 marca pozwany wskazał, że nie uwzględnił reklamacji.

(dowód: reklamacja k. 51-53 i pismo k. 55-56)

Powód sporną umowę zawarł w celu budowy domu w którym dalej mieszka. Nieruchomość nigdy nie była związana z działalnością gospodarczą.
Umowy z bankiem nie negocjował. Kredyt został wypłacony w złotówkach.
Na początku spłacał kredy w złotówkach, potem w euro. Kredyt spłaca nadal.

(dowód: zeznania powoda k. 146-147)

Rozważania

Opisany wyżej stan faktyczny ustalony został na podstawie niekwestionowanych co do treści i pochodzenia dokumentów ponadto na podstawie zeznań powoda. Pozostałe dokumenty dołączone do odpowiedzi na pozew znajdujące się na płycie CD, niedotyczące okoliczności zawarcia tej konkretnej umowy, należało potraktować wyłącznie w kategorii rozwinięcia stanowiska pozwanego, a nie
w kategorii dowodu. Sąd pominął dowód z przesłuchania świadka A. S. jako nieistotny, ponieważ osoba ta nie miała styczności z okolicznościami zawarcia spornej umowy. Sąd pominął także na podstawie (...) § 1 pkt 2 k.p.c. wniosek dowodowy strony powodowej dotyczący zasięgnięcia opinii biegłego, uznając, że nie będzie on przydatny do rozstrzygnięcia, ponieważ rozpoznanie sprawy sprowadziło się do uwzględnienia żądań głównych (opartych na zarzucie ustalenia nieważności umowy), a suma świadczeń przysługujących powodom do zwrotu wynikała
z niezakwestionowanych zaświadczeń i zestawień pochodzących od pozwanego banku (...) sprowadza się do zsumowania zawartych w nich pozycji – co nie wymagało wiadomości specjalnych.

Strony różniły się mniej co do faktów, a więcej co do oceny skutków podpisanej między nimi umowy.

Żądanie strony powodowej opierało się na ustaleniu, że nie istnieje między stroną powodową a pozwanym stosunek prawny wynikający ze spornej umowy kredytu. Żądania strona powodowa opierała przede wszystkim na twierdzeniu, że umowa zawiera klauzule abuzywne w przedmiocie indeksacji, która ostatecznie skutkuje nieważnością całej umowy, bowiem nie ma możliwości zastąpienia klauzuli abuzywnej innym postanowieniem. Niezależnie od tego umowa narusza zasady współżycia społecznego, granice art. 353 ¹ k.c. i art. 69 prawa bankowego. Podstawą faktyczną sformułowanych roszczeń jest suma świadczeń spełnionych przez stronę powodową w wykonaniu spornej umowy.

Ustalenia nieważności (a dokładnie – ustalenia nieistnienia stosunku kredytu) – znajduje oparcie w art. 189 k.p.c., który wymaga od strony żądającej ustalenia wykazania interesu prawnego. Sąd podziela argumentację powoda, że ma on interes prawny w żądaniu nieważności umowy, ponieważ ewentualne podzielenie przez Sąd argumentacji o nieważności umowy tylko na potrzeby rozstrzygnięcia o zapłatę wynikać będzie nie z sentencji wyroku, lecz z uzasadnienia, a nie ma pewności, czy będzie to uznawane w innych postępowaniach w kategorii powagi rzeczy osądzonej
a ponadto orzeczenie stwierdzające nieważność umowy może dawać podstawę również do stwierdzenia nieważności hipoteki ustanowionej na zabezpieczenie kredytu.

Zdaniem Sądu Okręgowego, umowa jest nieważna, przy czym podstawą tej nieważności nie powinien być ani art. 69 prawa bankowego, ani art. 58 § 2 k.c. (sprzeczność umowy z zasadami współżycia społecznego), ani art. 353 ¹ k.c. (sprzeczność umowy z naturą stosunku), lecz występowanie w umowie niedozwolonych klauzul waloryzacyjnych (art. 385 ¹ k.c.), których eliminacja oraz niemożność ich zastąpienia innym mechanizmem przeliczeniowym w oparciu
o przepisy prawa o charakterze dyspozytywnym (w braku zgody konsumenta na takie rozwiązanie) sprawia, że umowa nie może być wykonywana, co musi skutkować jej upadkiem. Nieważność umowy wynika nie z samego faktu istnienia klauzul abuzywnych, lecz z niemożliwości jej kontynuowania po ich usunięciu. W pierwszej kolejności, na zasadzie lex specialis derogat legi generali, zastosowanie mają przepisy prawa konsumenckiego, które określają inne sankcje zawarcia w umowie postanowień /niedozwolonych. Przy tym klauzuli zasad współżycia społecznego określonej w art. 58 § 2 k.c. odpowiada klauzula dobrych obyczajów (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z 20 grudnia 2012 r., III CZP 84/12). Klauzule waloryzacyjne zawarte w umowie spełniają przesłanki art. 385 ¹ , co skutkuje ich bezskutecznością.

Konsumencki charakter umowy nie budzi wątpliwości – został wykazany wiarygodnymi zeznaniami strony powodowej.

W orzecznictwie przyjmuje się (uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17), że oceny abuzywności dokonuje się na datę dokonania czynności. Okoliczności, które zaistniały po zawarciu umowy, nie mają znaczenia dla oceny abuzywności postanowień umownych. Bez znaczenia są więc wszelkie dowody (w tym opinia biegłego) idące w kierunku ustalenia czynników ekonomicznych i warunków, w jakich odbywało się wykonywanie umowy.

Obecnie w orzecznictwie nie budzi najmniejszych wątpliwości, że kredyty denominowane i indeksowane do kursu waluty obcej są kredytami w walucie polskiej (np. postanowienie Sądu Najwyższego z 19 października 2018 r., IV CSK 200/18).

Z uwagi na ukształtowane już orzecznictwo sądów powszechnych, Sądu Najwyższego oraz (...) nie ma obecnie potrzeby szerszego ustosunkowywania się do kwestii samej abuzywności klauzul przeliczeniowych we „frankowym” kredycie denominowanym czy indeksowanym. To samo tyczy się umów o tożsamej konstrukcji jednakże posługujących się inną walutą niż frank szwajcarski (w tym przypadku – euro), dlatego też w poczynione rozważania na gruncie znacznie bardziej powszechnych kredytów „frankowych” zachowują swą aktualność również w sprawie niniejszej. Nie ulega już żadnych wątpliwości, że tego typu klauzule stanowią główny przedmiot umowy kredytu, a sposób ich ukształtowania z odwołaniem do kursu kupna
i sprzedaży z tabel kursowych banku jest wystarczającym argumentem za uznaniem ich za niejasne i niejednoznaczne. Mechanizm ten nie daje odpowiedzi na pytanie,
w jaki konkretnie sposób bank ustala swoje kursy walut. Mechanizm ustalania przez bank kursów waluty, który pozostawia mu swobodę (wręcz dowolność), jest sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumenta, a klauzula, która nie zawiera jednoznacznej treści i przez to pozwala na pełną swobodę decyzyjną banku, jest klauzulą niedozwoloną w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. (wyroki Sądu Najwyższego z 27 listopada 2019 r., II CSK 483/18 i z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18, z 15 lutego 2013 r., I CSK 313/12). Co więcej, Sąd Okręgowy w (...) uważa, że nie tylko odniesienie do kursów banku jest abuzywne, lecz abuzywnością dotknięty jest cały mechanizm przeliczeniowy (międzywalutowy), ponieważ obciążał on w dacie umowy kredytobiorcę pełnym, nieograniczonym ryzykiem wzrostu kursu waluty, podczas gdy ryzyko walutowe banku (idące w przeciwnym kierunku, bo na wypadek spadku kursu waluty) ograniczało się tylko do kwoty udzielonego kredytu. Kredytobiorca nie był
w stanie w dacie umowy oszacować kwoty, którą będzie musiał świadczyć
w przyszłości, a rażące naruszenie jego interesów polegało na nieusprawiedliwionej dysproporcji praw i obowiązków na jego niekorzyść w stosunku obligacyjnym, połączonej z wywołaniem błędnego przekonania u kredytobiorcy, że zaoferowano mu produkt bezpieczny. W tym zakresie Sąd podziela wywody Sądu Najwyższego
z uzasadnienia wyroku z 7 listopada 2019 r. (IV CSK 13/19).

Tworzące ten mechanizm zapisy nie zostały ze stroną powodową indywidualnie uzgodnione, co wynika z jej przesłuchania. Strona powodowa nie miała rzeczywistego wpływu na ukształtowanie postanowień umownych, co stanowiłoby wynik porozumienia stron, względnie – świadomej zgody konsumentów w zakresie ich zastosowania, poprzedzonej negocjacjami (postanowienie Sądu Najwyższego
z 6 marca 2019 r., I CSK 462/18). Bank bezspornie posłużył się wzorcem umownym.

Bank nie wykazał, by strona powodowa została właściwie poinformowana
o ryzyku kursowym. Zapisy spornej umowy tego dotyczące są – w świetle ugruntowanych poglądów orzecznictwa Sądu Najwyższego – niewystarczające. Winno to być zaś klarowne przedstawienie informacji i ewentualnych symulacji, które
w sposób przystępny i czytelny wskazywałyby konsumentowi, w jaki sposób będzie się kształtowało jego zadłużenie i wysokość rat w sytuacji ewentualnego wzrostu kursu (...). Dokumenty nie wskazują na to, by strona powodowa została właściwie przestrzeżona przed tym, że jej odpowiedzialność za wzrost kursu jest nieograniczona.

Tym samym, stosownie do treści art. 385 ¹ § 1 zd. 1 k.c., zakwestionowane pozwem postanowienia nie wiążą strony powodowej (posiadającej status konsumenta), a zatem nie wywołują one skutków prawnych od samego początku, chyba że powód następczo udziel świadomej, wyraźnej i wolnej zgody na te postanowienia i w ten sposób jednostronnie przywróci im skuteczność (uchwała Sądu Najwyższego
z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17, wyrok (...) z 3 października 2019 r., C-260/18). Brak możliwości stosowania norm o charakterze ogólnym nie pozwala na sięgnięcie do domniemanej woli stron lub utrwalonych zwyczajów (art. 65 k.c. i art. 56 k.c.), które w odniesieniu do innych stosunków prawnych pozwalałyby na ustalenie wartości świadczenia określonego w walucie obcej np. przez odniesienie się do tej waluty według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski lub innych kursów wskazywanych przez strony w umowie. Nie ma zwłaszcza możliwości sięgnięcia po przepis art. 358 § 2 k.c., który posługuje się takim właśnie kursem w przypadku możliwości spełnienia świadczenia wyrażonego w walucie obcej. Świadczenia obu stron były wyrażone w walucie polskiej (wypłata kredytu i jego spłata następowały bowiem w PLN, a (...) był tylko walutą przeliczeniową). Nawet gdyby uznać, że
art. 358 § 2 k.c. mógłby być stosowany do skutków, które nastąpiły po dacie jego wejścia w życie to nadal brak byłoby możliwości ustalenia kursu, według którego należałoby przeliczać zobowiązania stron sprzed tej daty, czyli przede wszystkim ustalić wysokości zadłużenia w (...) po wypłacie kredytu. Konsument, wyrażając zgodę na uzupełnienie umowy przepisem dyspozytywnym, może zapobiec jej nieważności. W przypadku braku takiej zgody - sąd stwierdza nieważność umowy.

Powyższa ocena prawna kredytu indeksowanego do waluty obcej zmienia istniejącą do 24.04.2024 r. linię orzeczniczą Sądu Okręgowego w (...) w tym składzie, w której przeważały wyroki oparte na koncepcji utrzymania umowy jako złotowej, pozbawionej abuzywnego mechanizmu przeliczeniowego. Zmiana ta nastąpiła 25.04.2024 r. wskutek tego, że Sąd Najwyższy w składzie całej Izby Cywilnej podjął uchwałę III CZP 25/22, mającą moc zasady prawnej, w której wskazał m.in., iż:

1. W razie uznania, że postanowienie umowy kredytu indeksowanego lub denominowanego odnoszące się do sposobu określania kursu waluty obcej stanowi niedozwolone postanowienie umowne i nie jest wiążące, w obowiązującym stanie prawnym nie można przyjąć, że miejsce tego postanowienia zajmuje inny sposób określenia kursu waluty obcej wynikający z przepisów prawa lub zwyczajów.

2. W razie niemożliwości ustalenia wiążącego strony kursu waluty obcej w umowie kredytu indeksowanego lub denominowanego umowa nie wiąże także w pozostałym zakresie.

3. Jeżeli w wykonaniu umowy kredytu, która nie wiąże z powodu niedozwolonego charakteru jej postanowień, bank wypłacił kredytobiorcy całość lub część kwoty kredytu, a kredytobiorca dokonywał spłat kredytu, powstają samodzielne roszczenia
o zwrot nienależnego świadczenia na rzecz każdej ze stron.

Uchwała ta jest przekonująca, a przede wszystkim powinna spełnić rolę ujednolicenia orzecznictwa sądowego w poruszanych tu kwestiach.

Żądanie niepieniężne strony powodowej jest osadzone w art. 189 k.p.c. , który wymaga od strony żądającej ustalenia wykazania interesu prawnego.
W ocenie Sądu, strona powodowa miała interes prawny w wytoczeniu powództwa, ponieważ merytoryczne rozstrzygnięcie w sprawie ostatecznie zniweluje jakiekolwiek wątpliwości co do treści umowy oraz pozwoli na usunięcia zabezpieczeń danych pozwanemu. Zakończy zatem niepewność, w której znalazła się strona powodowa
i nałoży na strony obowiązek respektowania zapadłego rozstrzygnięcia. Skutku takiego nie zapewniłaby sentencja wyroku zasądzającego należności pieniężne, ponieważ nie ma wystarczająco konkretnej ustawowej regulacji mocy wiążącej sentencji
i uzasadnienia wyroku zasądzającego świadczenia pieniężne ani jednolitości orzecznictwa w tym przedmiocie.

Konsekwencją ustalenia nieważności umowy kredytu, a więc nieistnienia stosunku kredytu, jest przyjęcie, że strony nabyły wierzytelności o zwrot swych świadczeń spełnionych w trakcie wykonywania tej umowy, w oparciu o art. 405 k.c.
w zw. z art. 410 k.c. Wysokość sumy świadczenia strony powodowej wynikała
z zaświadczenia (k. 42-50).

W ocenie Sąd bez znaczenia jest zarzut pozwanego, że w realiach kredytów indeksowanych do (...) nie doszło do tak drastycznego jak w przypadku (...) wzrostu kursu waluty. Nie sam wzrost bowiem, lecz zagrożenie tym wzrostem na przyszłość, istniejące w dacie umowy, ma znaczenie dla oceny pokrzywdzenia konsumenta.

Zwrotowi podlegają wszystkie świadczenia konsumenta, niezależnie od tego, czy miały charakter ściśle kredytowy (spłata rat) czy „okołokredytowy”.

Wobec powyższego na uwzględnienie zasługiwało żądanie powoda dotyczące zasądzenia od strony pozwanej na jego rzecz kwoty 40 022,53 zł i 28 318,08 (...), które zostały zasądzone z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 31.03.2025 r do dnia zapłaty na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. W pozwie powód zażądał zasądzenia ustawowych odsetek za opóźnienie liczonych od dnia 7.03.2025 r. jednak żądanie to nie zasługiwało na uwzględnienie ponieważ w reklamacji z dnia
28 lutego 2025 r. powód wezwał do zapłaty bank w terminie 30 dni od otrzymania reklamacji. Wobec tego uznać należy, że dzień wymagalności roszczenia powinien być liczony po upływie tego terminu tzn. na dzień 31.03.2025 r. Powód nie uwzględnił
w pozwie tego terminu, dlatego Sąd oddalił powództwo o zapłatę w stosownej części.

W kwestii prawidłowości wezwania do zapłaty (reklamacji powoda) – pozbawionego podpisu – wystarczy wskazać, że odniosło ono skutek, skoro zostało pozwanemu doręczone i doczekało się odpowiedzi, wówczas bez kwestionowania tego.

Strona powodowa wygrała proces w przeważającej części i zasługuje zgodnie
z art. 100 k.p.c. na zwrot uzasadnionych kosztów. Na jej koszty procesu składają się: opłata od pozwu (1.000 zł), opłata za pełnomocnictwo (17 zł), wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej 10.800 zł – odpowiedniej do wartości przedmiotu sporu.

sędzia Rafał Kubicki