Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK CZĘŚCIOWY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lipca 2023 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie: Przewodniczący: sędzia Juliusz Ciejek

Protokolant: sekretarz sądowy Anna Kosowska

po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2023 r. w Olsztynie na rozprawie

sprawy z powództwa M. T.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę i ustalenie

zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 95.000 (dziewięćdziesiąt pięć tysięcy) zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, z tym że od kwoty:

- 75.000 zł od dnia 4 maja 2021 r. do dnia zapłaty,

- 20.000 zł od dnia 15 lutego 2022 r. do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 387/22

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 28 marca 2022 r. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. powódka M. T. domagała się zasądzenia od pozwanego na rzecz powódki kwoty 95.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 75.000 zł od dnia 4 maja 2021 r. i od kwoty 20.000 zł do dnia 15 lutego 2022 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Dodatkowo domagała się też kwoty 450 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 15 lutego 2021 r. z tytułu odszkodowania obejmującego koszt wizyty powódki u psychiatry (150 zł) i hematologa (300 zł). Wniosła też o ustalenie, że pozwany ponosi odpowiedzialność za dalsze, mogące wystąpić w przyszłości skutki zdarzenia. Nadto, wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w dniu 6 lipca 2020r. doszło do wypadku komunikacyjnego. Kierujący samochodem osobowym, którym jechała córka powódki S. J. jako pasażerka, stracił panowanie nad pojazdem i zderzył się czołowo z innym uczestnikiem ruchu. W wyniku wypadku córka powódki zginęła na miejscu. Sprawca wypadku został uznany winnym jego spowodowania wyrokiem Sądu Rejonowego w M.z dnia 22 września 2022 r. w sprawie (...). Wskazała, że szok i rozpacz po otrzymaniu informacji o zgonie córki były nie do opisania – straciła nagle jedną z najważniejszych osób w jej życiu. Krzywda, której doznała powódka jest niezaprzeczalna i trwała. Powódka była bardzo związana z córką, którą traktowała jak najbliższą przyjaciółkę, razem spędzały czas i dzieliły wspólne zainteresowania. Podała też, że skutkiem wypadku była konieczność wizyty u lekarza psychiatry i lekarza hematologa spowodowana kłopotami z krzepliwością krwi w związku z przyjmowaniem leków antydepresyjnych. Z tej przyczyny żądała zwrotu kosztów tych wizyt jako wynikających ze śmierci jej córki, których to pozwany nie uznaje. Jako datę rozpoczęcia naliczania odsetek za opóźnienie od kwoty 75.000 zł powódka ustalili dzień wydania przez pozwanego decyzji w zakresie zadośćuczynienia, natomiast w pozostałym zakresie dochodziła ich od dnia wydania odpowiedzi na odwołanie w sprawie wezwania do zapłaty z 12 stycznia 2022 r. (k. 4-7).

Pozwany (...) Spółka Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości. Ponadto, pozwany wniósł o zasądzenie od powódki na jego rzecz pozwanego kosztów procesu według norm.

W uzasadnieniu wskazał, że bezsporne jest to, że w dniu 6 lipca 2020 r. miało miejsce zdarzenie drogowe, polegające śmierci córki powódki w wypadku samochodowym. Pozwany przyjął odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie i wypłacił na rzecz powódki: 25.000 zł z tytułu zadośćuczynienia, 879,38 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia i 17.296 zł tytułem kosztów pogrzebu. Pozwany zakwestionował roszczenie objęte pozwem w całości. W ocenie pozwanego wypłacone powódce świadczenia w pełni odpowiadają krzywdzie i szkodzie doznanej przez nią na skutek śmierci córki ( k. 239-241).

Postanowieniem z dnia 6 czerwca 2023 r. Sąd ograniczył przedmiot rozprawy do badania kwestii zadośćuczynienia (k.353).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 lipca 2020 r. o godz. 2:10 w nocy w miejscowości A. doszło do wypadku komunikacyjnego. Kierujący samochodem osobowym marki F. (...) T. C., którym jechała córka powódki S. J. jako pasażerka, stracił panowanie nad pojazdem, zjechał na przeciwległy pas i zderzył się czołowo z jadącym z naprzeciwka samochodem marki H. (...) kierowanym przez M. J.. Jadący F. wracali z wycieczki w góry. Przyczyną wypadku było nieprawidłowe zachowanie kierującego samochodem marki F. T. C.. W wyniku wypadku córka powódki zginęła na miejscu na skutek urazu wielonarządowego. Sprawca wypadku został uznany winnym jego spowodowania wyrokiem Sądu Rejonowego w Miechowie z dnia 22 września 2022 r. w sprawie II K 71/21 i skazany na karę pozbawienia wolności w zawieszeniu.

Przed wypadkiem córka powódki studiowała w P. na drugim roku na kierunku biofizyki. Oprócz niej powódka ma jeszcze syna, który w dacie śmierci jej córki miał 16 lat. Powódka mieszkała wówczas razem z partnerem, z tym, z którym jest w związku do dzisiaj. O śmierci córki powódka dowiedziała się półtorej doby po wypadku. Do pracy przyjechali policjanci i poinformowali ją o śmierci. Śmierć córki wszystko zmieniała w jej życiu. W domu w chwili obecnej każdy ma depresję. B. leki psychotropowe. Syn powódki trzeci raz powtarza klasę, mimo, że przedtem był bardzo dobrym uczniem. Leczy się u psychiatry. Powódka wydaje 1.200 PLN miesięcznie na psychoterapię. Kiedyś już chodził na terapię, po rozstaniu powódki z jego ojcem. Terapia trwała pół roku. Zakończyła się 7 lat przed wypadkiem. Powódka ma duże problemy z pamięcią i koncentracją. Ma dużo zwolnień od psychiatry i lekarza rodzinnego. Ma problemy z odpornością. Ma stwierdzoną małopłytkowość, której wcześniej nie miała, którą wiąże z przyjmowaniem leków antydepresyjnych. Zaczęła leczenie kardiologiczne, bo ma problemy z pulsem. Przedtem nie miała tego typu schorzeń. Od dziecka chorowała na alergię, ale nigdy nie była taka silna jak teraz, musi się odczulać. Przez pierwsze pół roku od wypadku tylko spała i jadła. Na zwolnieniu była mniej więcej przez pół roku. Zdarza się, że ucieka w jakieś zadania, a później nagle nic nie robi. Nie dba o dom, nie gotuje regularnie. Jest pod kontrolą psychiatry, berze leki antydepresyjne i nasenne. Nie było jeszcze dnia przez dwa lata, aby nie płakał. Obecnie zdarzają się dni, że nie płacz. Potrzebuje terapii, ale w tej chwili nie stać jej na nią, ze względu na koszty terapii syna.

Między powódką, a zmarłą córką było 18 lat różnicy, miały bliski kontakt, takie samie zainteresowania, taki sam charakter. Spędzali razem święta, wakacje, ferie, czas wolny. Córka powódki przez pandemię była w domu, gdy rozpoczęła studia z uwagi na zdalne nauczanie. Jej chłopak też lubił z nimi przebywać. Wspólnie jeździli w góry, wspinali się, morsowali, jeździli na zakupy. Oglądali te same filmy, chodzili na koncerty, na jazdę konną. Córka powódki pośredniczyła w jej relacjach z synem, była dla niego bardzo dużym autorytetem. Córka zwierzała się powódce ze swoich problemów. Mówiła jej o wszystkim, syn jest zamknięty w sobie. Powódka ma wrażenie, że straciła obydwoje dzieci. Powódkę obecnie boli kontakt z ludźmi, widok matek, córek, sióstr. Odczuwa brak córki, gdy widzi inne matki z córkami. Czuje pustkę, że nie będzie babcią jej dzieci, że nigdzie razem nie pojadą. Odkąd córki nie ma, nie ma świąt w ich domu. Nie urządzają ich bo byłby to większy powód do cierpienia. Syn nie obchodził 18 urodzin, a powódka 40. Każdy z nich ucieka w seriale, lekturę. Powódka czyta dużo książek o śmierci, o życiu po życiu. Zrezygnowała ze wszystkiego, za wyjątkiem wyjazdów w góry, gdzie po prostu stara się zmęczyć i spać. Przed śmiercią córki powódka dbała o dom, lubiła gotować. Po wypadku miała myśli samobójcze, dlatego właśnie poszła do psychiatry. Był taki moment, że pomyślała, że może zabić siebie i syna, żeby oboje nie cierpieli. Przedtem nie miała ani myśli samobójczych, ani stanów depresyjnych. Nie leczyła się psychiatrycznie, nie brała leków. Nie potrafi pogodzić się ze śmiercią dziecka. Pielęgnuje pamięć córki, próbując wydać jej wiersze, w domu wiszą jej obrazy. Sadzi kwiaty na cmentarzu. Nosi niektóre ubrania córki. Większość rzeczy córki, stoi w jej pokoju. Powódka schudła 6-7 kg, bo nie jadła. Mimo upływu czasu, nadal odczuwa ból. Do psychiatry chodzi średnio co 3 miesiące. Była na trzech terapiach u psychologów z NFZ. Obecnie przyjmuje pramolan i velaxim. Ten ostatni codziennie.

( dowód: bezsporne, akta ubezpieczeniowe k. 242, zeznania powódki k. 353v-354, zeznania śwd.: A. W.-K. k. 319-322, P. P. k. 331-334)

W momencie wypadku samochód którym poruszał się sprawca zdarzenia posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego.

(okoliczność bezsporna)

Powódka zgłosiła szkodę pozwanemu w dniu 26 października 2020 r. Pozwany uznał swoją odpowiedzialności co do zasady i decyzją z dnia 29 grudnia 2020 r. przyznał powódce zadośćuczynienie w kwocie 17.500 zł i odszkodowanie obejmujące koszty pogrzebu w kwocie 12.107,20 zł. Decyzją z dnia 5 maja 2021 r. podwyższył zadośćuczynienie o kwotę 7.500 zł, a koszty pogrzebu o kwotę 5.188,80 zł.

(dowód: wezwanie do zapłaty k.129-132, zgłoszenie szkody k. 127-128, decyzja pozwanego z dnia 29.12.2020 r. k. 138, decyzja z dnia 05.05.2021 r. k. 134, akta szkody – k. 242)

Powódka pismem z dnia 4 sierpnia 2021 r. wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 75.000 zł z tytułu zadośćuczynienia. Zgłosiła też żądanie zapłaty 579,38 zł tytułem zwrotu kosztów 3 wizyt u psychiatry i kosztu zakupu leków. Pozwany pismem z dnia 15 listopada 2021 r. uznał żądanie powódki co do kosztów leczenia w całości. Odmówił jednak podniesienia przyznanego zadośćuczynienia, uznając, że kwota wypłacona w pełni odpowiada krzywdzie powódki. Zaproponował jednak dopłatę kwoty 35.000 zł w przypadku zawarcia ugody. Powódka nie zgodziła się na tę propozycję i poinformowała, że będzie dochodzić od pozwanego zadośćuczynienia do kwoty 120.000 zł.

(dowód: wezwanie k. 145-146, decyzja k. 149, pismo k. 150)

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powódki w zakresie żądanego zadośćuczynienia zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zasadnicze roszczenie powódki sprowadzało się właśnie do tej kwestii. Dochodzi ona jednak również kwot 450 zł z tytułu wydatków na lekarzy specjalistów zamierzając dowieść związku jej choroby z wypadkiem i ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość. Orzeczenie o roszczeniu odszkodowawczym będzie wiązało się z koniecznością powołania 2 wnioskowanych biegłych, co znacznie wydłuży dalszy tok postępowania i będzie generowało znaczne koszty (4.000 – 6000 zł).

W ocenie Sądu rozstrzygnięciu o zasadniczym żądaniu stworzy być może przestrzeń kompromisu z jednej strony i dostarczy powódce środków na ewentualne kontynuowanie procesu jeżeli stanowisko w kwestii kompromisu będzie dalej równie nieubłagane jak obecnie.

Z tego też względu, zważywszy na aktualne obciążenie sądów i czas trwania postępowań, Sąd zdecydował rozstrzygnąć wyrokiem częściowym kwestię niebudzącą wątpliwości na obecnym etapie. Z tej przyczyny postanowieniem z dnia 6 czerwca 2023 r. Sąd ograniczył przedmiot rozprawy do badania kwestii zadośćuczynienia, zamierzając wydać wyrok częściowy.

Dla oceny roszczenia powódki konieczne będzie omówienie:

- podstawy prawnej odpowiedzialności pozwanego,

- rozmiar krzywdy powodów z punktu widzenia żądanego zadośćuczynienia.

Podstawa prawna odpowiedzialności pozwanego.

Jak przyznał to pozwany, posiadacz pojazdu wypadku ubezpieczony z tytułu odpowiedzialności cywilnej u pozwanego, ponosi odpowiedzialność za zdarzenie z dnia 8 września 6 lipca 2020 r. Sprawcą był bezspornie kierujący samochodem marki F. (...) T. C.. Wina sprawcy jest bezsporna, nie kwestionuje jej co do zasady pozwany, co potwierdziło postępowanie karne.

Dla oceny odpowiedzialności cywilnej pozwanego fundamentalne znaczenie ma jednak przewidziana w kodeksie podstawa prawna odpowiedzialności posiadacza pojazdu. Córka powódki była pasażerką tego pojazdu przewożoną nieodpłatnie. Wracali z przyjaciółmi z wycieczki w góry. Tak więc można tu mówić o odpowiedzialności przewidzianej w art. 436 § 2 k.c. (przewóz z grzeczności), przewidującego odpowiedzialność na zasadach ogólnych, a więc winy. W tej sytuacji odpowiedzialność sprawcy wypadku - posiadacza pojazdu mechanicznego wobec poszkodowanych będzie się opierała na przepisie art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c., przewidującym odpowiedzialność na zasadzie ogólnej, a więc winy. Ta jednak była bezsporna, co przesądza też odpowiedzialność pozwanego jako ubezpieczyciela.

W konsekwencji powódka ma prawo od pozwanego dochodzić roszczeń z tytułu czynu niedozwolonego w oparciu o przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2003 nr 124 poz. 1152).

Formalna zasada odpowiedzialności strony pozwanej w tej sytuacji nie budzi wątpliwości. Spór sprowadzał się do rozstrzygnięcia kwestii wysokości należnego powódce zadośćuczynienia i odszkodowania.

Rozmiar krzywdy powódki z punktu widzenia żądanego zadośćuczynienia.

Nadmienić należy, że ani w działaniu zmarłej, ani powódki nie sposób doszukać jakichkolwiek okoliczności uzasadniających ich współwinę w zdarzeniu lub przyczynienie się do wypadku.

Z reguły kwotą wyjściową dochodzoną przez strony i zasądzaną przez Sądy w sprawach śmierci rodzica, bądź dziecka jest kwota 250.000 zł. Powódka oczekiwała zadośćuczynienia w łącznej kwocie 120.000 zł. W związku z tym, zważywszy na szczególnie bliskie stosunki pomiędzy powódką i jej córką dochodzona kwota jest w pełni adekwatna, niewygórowana i utrzymana w dolnej granicy zwykle przyznawanych zadośćuczynień. Wnioskowane przez powódkę dodatkowe dowody na okoliczność jej krzywdy w postaci części świadków i opinii biegłej psychiatry nie były już koniczne dla oceny zasadności żądanej kwoty. Ostatecznie nie wpłynęłyby on na wysokość przyznanego w niniejszej sprawie zadośćuczynienia. Z tej przyczyny pominięto je, jako nieistotne dla rozstrzygnięcia.

Podstawę prawną roszczenia powódki z tego tytułu stanowi przepis art. 446 § 4 k.c. Zgodnie z jego treścią, Sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie jest dodatkowym roszczeniem, którego osoby uprawnione mogą żądać obok odszkodowania.

Stanowi ono formę rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej, doznanej krzywdy, a w szczególności cierpienia, bólu i poczucia osamotnienia po śmierci najbliższego członka rodziny. Celem zadośćuczynienia jest złagodzenie cierpień zarówno doznanych jak i tych, które wystąpią w przyszłości. Zadośćuczynienie ma charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą doznaną przez poszkodowanego krzywdę. W tym kontekście krzywda jest ujmowana, jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) oraz psychiczne (np. ujemne odczucia przeżywane w związku utratą osoby bliskiej, np., osamotnienie, tęsknota, brak troski, opieki).

Reasumując zadośćuczynienie pieniężne, o którym mowa w art. 446 § 4 k.c. ma na celu naprawienie szkody niemajątkowej wyrażającej się krzywdą w postaci głównie cierpień psychicznych. Okolicznościami mającymi wpływ na wysokość tego świadczenia to między innymi; zakres doznań osób bliskich zmarłego, poczucie osamotnienia, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny, charakter zaburzeń w prawidłowym funkcjonowaniu pozostałych członków rodziny, stopień, w jakim będą oni mogli się odnaleźć w nowej rzeczywistości i na ile są zdolni akceptować obecny stan rzeczy. Istotne jest też korzystanie z pomocy fachowej w czasie radzenia sobie w trudnej sytuacji, proces leczenia doznania traumy oraz rola, jaką w rodzinie pełniła osoba zmarłego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 28 marca 2014 r. I ACa 1284/13 LEX nr 1451724) .

Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w tymże przepisie ma w istocie charakter nieokreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, jakimi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Określenie wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę powinno się opierać na obiektywnych i sprawdzalnych kryteriach, kierować się jego celami i charakterem przy uwzględnieniu jednak indywidualnej sytuacji poszkodowanego (por. wyrok SN z dnia 12 września 2002 r. IV CKN 1266/00 LEX nr 80722).

Z uwagi na to, że zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, jego wysokość nie może być określona w wysokości symbolicznej, lecz winna przedstawiać pewną ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie przyznana suma pieniężna tytułem zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach i dostosowana do aktualnych stosunków majątkowych w społeczeństwie, kraju, w którym mieszka poszkodowany. Najbliższym punktem odniesienia powinien być poziom życia osoby, której zadośćuczynienie przysługuje, gdyż jej stopa życiowa rzutować będzie na rodzaj wydatków konsumpcyjnych mogących zrównoważyć doznane cierpienie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2008 r. II CSK 78/08 LEX nr 420389).

Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd uznał, że śmierć S. J. doprowadziła do krzywdy w postaci bólu i cierpienia po stronie powódki i całej jej rodziny. Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, Sąd oparł się na zeznaniach powódki i świadków uznając, że przedstawiona przez nich relacja jest spójna i wyważona. Wymienieni zgodnie opisali relacje łączące powódkę ze zmarłą, sposób zachowania i funkcjonowania oraz nastrój powódki po jej śmierci. W ich wypowiedziach nie dostrzeżono żadnych elementów, które świadczyłyby o celowym przedstawianiu faktów na swoją korzyść. Co więcej, podawane przez powódkę okoliczności są zgodne z zasadami logiki i naturalne dla przeżyć związanych z śmiercią ukochanej, wchodzącej w dorosłość córki. Powódka korzystała z pomocy psychiatry po śmierci córki w obawie przed myślami samobójczymi i rozpaczą. Rozmiary krzywdy w pełni odpowiadają żądanemu zadośćuczynieniu.

W tej sytuacji kwotę adekwatnego zadośćuczynienia z tytułu śmierci córki dla powódki jest żądana kwota 120.000 zł.

Zważywszy na fakt, że pozwany w postępowaniu likwidacyjnym wypłacił powódce z tego tytułu 25.000 zł, należy jej się różnica pomiędzy wyżej ustalonym, należnym zadośćuczynieniem, a kwotą już przez pozwanego wypłaconą.

W związku z powyższym Sąd na podstawie art. 446 § 4 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c. w zw. 435 § 1 k.c. oraz art. art. 98 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 95.000 zł, o czym orzekł w sentencji wyroku częściowego w trybie art. 317 § 1 k.p.c.

O odsetkach Sąd orzekł w oparciu o art. 481 § 1 k.c. Powódka domagała się zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od żądnych kwot co do 75.000 zł od dnia wydania przez pozwanego decyzji w zakresie zadośćuczynienia to jest 4 maja 2021, natomiast w pozostałym zakresie dochodziła ich od dnia wydania odpowiedzi na odwołanie w sprawie wezwania do zapłaty z 12 stycznia 2022 r. to jest od dnia 15 lutego 2022 r. Żądanie w tym zakresie uwzględniono zgodnie z wnioskiem strony powodowej. Wskazać należy, że przepis art. 817 § 1 k.c. stanowi, iż ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie 30 dni licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Powódka zgłosiła szkodę pozwanemu w dniu 26 października 2020 r., a wiec termin 30 dniowy upłynął już w dniu 25 listopada 2020 r. i od tego dnia pozwany pozostawał w opóźnieniu w spełnieniu świadczenia. Decyzją powódki było to, że dochodzili odsetek od daty późniejszej tj. od dnia co do 75.000 zł od dnia 4 maja 2021 r. do dnia zapłaty i co do 20.000 zł od dnia 15 lutego 2022 r. do dnia zapłaty.

Sąd nie znalazł żadnych okoliczności usprawiedliwiających zwłokę w spełnieniu zgłoszonych ubezpieczycielowi świadczeń, co do kwoty żądanego zadośćuczynienia w dalszym terminie. Inna decyzja Sądu w tym zakresie byłaby niczym innym, jak premiowaniem opieszałości w wypłacie należnego świadczenia, które jest świadczeniem terminowym po wezwaniu do zapłaty (vide orzeczenie SN z 6 lipca 1999r. III CKN 315/98, wyrok SA w Lublinie z dnia 24 stycznia 2006r. I ACa 887/05, wyroki SA w Lublinie z dnia 4 grudnia 2013r. I ACa 553/13 i I ACa 556/13). Pozwany, jako profesjonalista powinien podjąć takie działania, aby zobowiązanie zostało spełnione w terminie wynikającym z przepisów ustawy. Wobec powyższego Sąd zasądził odsetki za opóźnienie na rzecz powódki od kwoty

75.000 zł od dnia 4 maja 2021 r. do dnia zapłaty i od 20.000 zł od dnia 15 lutego 2022 r. do dnia zapłaty zgodnie z treścią żądania pozwu.