Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2024 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Ewa Oknińska
Protokolant:	Sekretarz sądowy Alicja Pniewska,

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2024 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa H. z siedzibą w W.

przeciwko B. Ś.

o zapłatę

I.zasądza od pozwanej B. Ś. na rzecz powoda H. z siedzibą w W. kwotę 58.753,43 z (pięćdziesiąt osiem tysięcy siedemset pięćdziesiąt trzy 43/100) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 września 2022 r. do dnia 28 lutego 2024 r.

II. rozkłada zasądzone w pkt I świadczenie na 23 raty, w tym 22 raty równe po 3.000 zł, ostatnia rata w kwocie 2.736,68 zł, płatne do ostatniego dnia każdego miesiąca, poczynając od miesiąca kwietnia 2024 r. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat,

III. oddala powództwo o zapłatę 7.097,52 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 września 2022 r. do dnia zapłaty,

IV. w pozostałym zakresie umarza postępowanie,

V. zasądza od pozwanej na rzecz powoda H. z siedzibą w W. kwotę 9.545,10 zł tytułem kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

sędzia Ewa Oknińska

Sygn. akt (...)

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W. w pozwie wniesionym w dniu 02 lutego 2022 r. domagał się zasądzenia od pozwanej B. Ś. kwoty 105.459,83 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 2 k.c., liczonymi od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów elektronicznego postępowania upominawczego oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

Na dochodzoną należność składały się:

- niespłacony kapitał w kwocie: 91.524,46 zł

- odsetki umowne za opóźnienie w kwocie: 13.935,37 zł

W uzasadnieniu bank wskazał, że w dniu 3.11.2017 r. zawarł z pozwaną umowę kredytu nr (...). Wobec opóźnienia pozwanej w spłacie kredytu, powód pismem z dnia 17.08.2020 r. ostatecznie wezwał pozwaną do uregulowania wymagalnego zadłużenia, wskazując, że w przypadku jego nieuiszczenia w wyznaczonym terminie może skutkować wypowiedzeniem umowy z żądaniem natychmiastowej spłaty całości zobowiązania. Powód pismem z dnia 16.09.2020 r. skierował wobec pozwanej wypowiedzenie umowy. (pozew k. 4v.-7)

W odpowiedzi na pozew strona pozwana podniosła zarzut błędnego określenia wartości przedmiotu sporu, a także wniosła o oddalenie powództwa w całości i zobowiązanie powoda do przedłożenia umowy ugody na okoliczność zadłużenia , ilości i wysokości rat oraz terminów i warunków spłaty.

W uzasadnieniu strona pozwana zaznaczyła, że bezspornym jest fakt zawarcia umowy kredytu na kwotę 162.100.23 zł. Z powodu problemów zawodowych i zdrowotnych pozwana nie uregulowała terminowo spłat rat kredytu, w związku z czym strona powodowa wezwała pozwaną do zapłaty, a następnie wypowiedziała jej umowę. Strona pozwana nie zgadza się jednak z twierdzeniem strony powodowej, że podejmowała ona bezskuteczne próby pozasądowego rozwiązania sporu. Strony bowiem w dniu 27.01.2021 r. zawarły porozumienie w zakresie spłaty zadłużenia. Pozwana od dnia 19.02.2021 r. do dnia 19.05.2022 r. uiściła 16 rat po 4200 zł, łącznie 67.200 zł. Zdaniem pozwanej stan zadłużenia na dzień 20.01.2021 r. wynosił 128.472,41 zł, a po ww. wpłatach wynosi około 61.000 zł.

Dodatkowo pozwana wskazała, że działanie powoda jest sprzeczne z art. 5 k.c. Pozwana nie posiada żadnych przeterminowanych zaległości z tytułu umowy ugody. (odpowiedź na pozew k.102-104)

Pismem z dnia 10 października 2022 r. powód zmodyfikował dochodzone przez niego roszczenie, ze względu na dokonane przez stronę pozwaną wpłaty od 28 grudnia 2021 r. do 27 września 2022 r. Powód wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz jego rzecz kwoty 65.850,95 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 28.09.2022 r. do dnia zapłaty. (odpowiedź na zobowiązanie Sądu k. 127-128)

Pismem z dnia 1 marca 2023 r. pozwana wniosła o uwzględnienie dokonania przez nią po wniesieniu odpowiedzi na pozew 4 wpłat rat zadłużenia po 4.200 zł, od 20.06.2022 r. do 27.09.2022 r. Strona pozwana nie zgodziła się ze wskazaną przez powoda wartością przedmiotu sporu, według pozwanej winna ona wynosić 55.370 zł. Pozwana w ww. piśmie zakwestionowała przejście wierzytelności na rzecz nowego wierzyciela. (pismo procesowe k.197-198)

Pismem procesowym z dnia 7.02.2023 r. H. z siedzibą w W. oświadczył, że wstępuje do sprawy w miejsce dotychczasowego powoda w trybie art. 192 pkt 3 k.p.c., albowiem nabył tę wierzytelność w dniu 9.11.2022 r ( pismo z zał. k. 167-196)

Pozwana pismem z dnia 06 maja 2023 r. wyraziła zgodę na wstąpienie H. z siedzibą w W. w miejsce dotychczasowego powoda (pismo – k. 253).

W umowie przelewu wierzytelności z dnia 9 listopada 2022 r. powodowy bank wyraził zgodę na wstąpienie do postępowania ww. funduszu w charakterze powoda w miejsce dotychczasowego powoda. ( umowa sprzedaży i przelewu wierzytelności k. 171v.) Pismem z dnia 06 listopada 2023 r. zobowiązano dotychczasowego powoda do podania, czy wyraża zgodę na wstąpienie H. z siedzibą w W. w miejsce dotychczasowego powoda – pod rygorem uznania, że nie kwestionuje oświadczenia złożonego w umowie, w którym wyraził zgodę na wstąpienie cesjonariusza w miejsce powoda (k. 267). Bank nie zajął stanowiska, zatem przyjęto, że nie kwestionuje powyższego oświadczenia.

Powód H. z siedzibą w W. pismem z dnia 13 lutego 2024 r. wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz jego rzecz kwoty 65.850,95 zł (pismo – k 274-275)

Pozwana na rozprawie w dniu 21 lutego 2024 r. wskazała, że jej zobowiązanie wynosi 55.369,59 zł (k 181 v. )

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 listopada 2017 r. (...) Bank S.A. z siedzibą w W. zawarł z pozwaną B. Ś. umowę o kredyt konsolidacyjny nr (...). Na podstawie powyższej umowy bank udzielił pozwanej kredytu w kwocie 162.100,23 zł w celu restrukturyzacji posiadanych przez kredytobiorcę zobowiązań kredytowych wskazanych w tabeli w § 1 ust. 1 umowy.

Zgodnie z postanowieniami umowy, pozwana zobowiązała się spłacić kredyt w 120 równych ratach kapitałowo – odsetkowych płatnych do dnia 16 każdego miesiąca. Spłaty rat kapitałowo-odsetkowych kredytobiorca miała dokonywać zgodnie z terminami i w wysokości określonej w doręczonym aktualnym harmonogramie spłat.

W § 2 ust. 1 ustalono, że oprocentowanie jest liczone według stopy zmiennej, a zmiana stopy oprocentowania ma bezpośredni wpływ na wielkość zadłużenia oraz wysokość należnych odsetek. W ust. 2 oprocentowanie w całym okresie kredytowania stanowi sumę stawki WIBOR 3M i marży w wysokości 9,90%. W ust. 3 oprocentowanie kredytu na dzień zawarcia umowy wynosi 10,00% w stosunku rocznym.

W § 3 bank zastrzegł sobie prawo obciążenia kredytobiorcy kosztami powstałymi w wyniku niewywiązania się kredytobiorcy z postanowień umowy, w szczególności: odsetkami karnymi od zadłużenia przeterminowanego,

Strony zastrzegły, że oprocentowanie zadłużenia przeterminowanego jest równe wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie w rozumieniu art. 481§ 2 ¹ k.c., a w dniu zawarcia umowy oprocentowanie zadłużenia przeterminowanego wynosi 14,00% w stosunku rocznym (§ 3 ust. 5 umowy).

Stosownie do § 4 ust. 1 kredytobiorca zobowiązał się do spłat rat kapitałowo-odsetkowych w terminie i wysokości wskazanej w aktualnym harmonogramie spłat.

(dowód: umowa k. 16-17v.)

Powód pismem z dnia 17 sierpnia 2020 r. wystosował ostateczne wezwanie do zapłaty, w którym wezwał pozwaną do uregulowania wymagalnego zadłużenia wynikającego z umowy o kredyt w terminie 14 dni roboczych od otrzymania tego pisma. Wskazał, że kwota zaległości wynosi 5.639,88 zł a datą jej powstania jest 18.05.2020 r. Ponadto bank poinformował że nieuregulowanie zadłużenia może skutkować wypowiedzeniem umowy wraz z żądaniem natychmiastowej spłaty całości zobowiązania, a w konsekwencji wszczęciem postępowania egzekucyjnego. Bank poinformował pozwaną o możliwości złożenia w terminie 14 dni roboczych od otrzymania pisma, wniosku o restrukturyzację.

Powyższe pismo zostało doręczone pozwanej w dniu 21 sierpnia 2020 r. .

( dowód: pismo z 17.08.2020 r. k. 19 wraz z potwierdzeniem doręczenia k. 18)

Powód pismem z dnia 16 września 2020 r. wypowiedział umowę kredytu, W piśmie wskazał, że z powodu niedotrzymania warunków umowy i nieuregulowania zaległości pomimo wezwania do zapłaty, bank wypowiada pozwanej umowę z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia licząc od daty doręczenia pisma. Kwota zadłużenia na dzień sporządzenia pisma wynosiła 7.618,07 zł. Bank wskazał, że jeżeli w okresie wypowiedzenia zostanie dokonana całkowita spłata zadłużenia, wypowiedzenie stanie się nieskuteczne i umowa będzie kontynuowana na dotychczasowych warunkach. W przypadku nieuregulowania zadłużenia przeterminowanego bądź uregulowania go w niepełnej wysokości, umowa zostanie rozwiązana wraz z upływem okresu wypowiedzenia, a całość zobowiązań wynikających z umowy zostanie postawiona w stan wymagalności. Powyższe pismo zostało odebrane przez pozwaną w dniu 05 października 2020 r.

( dowód: pismo z 16.09.2020 r. wraz z potwierdzeniem k. 22-23)

Pismem z dnia 20.11.2020 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty zadłużenia z tytułu umowy kredytu w kwocie 133.986,00 zł, w tym z tytułu kapitału w kwocie 133.986,00 zł.

(dowód: przedsądowe wezwane do zapłaty wraz z potwierdzeniem doręczenia k. 22-23v.)

W dniu 27 stycznia 2021 r. między stronami zawarte zostało porozumienie w zakresie spłaty zadłużenia, gdzie strony zgodnie oświadczyły, iż bankowi przysługuje wierzytelność w stosunku do dłużnika, powstała na tle realizacji umowy kredytu, a wierzytelność ta wynosiła 132.708,30 zł. W tymże porozumieniu został ustalony harmonogram spłat, który dłużnik zobowiązał się przestrzegać. Łącznie strony ustaliły 32 miesięczne raty płatne do 20 każdego miesiąca zgodnie z harmonogramem, w wysokości po 4200 zł w tym ostatnią ratę wyrównującą.

Strony zastrzegły, że w przypadku opóźnienia dłużnika ze spłatą zadłużenia o więcej niż 31 dni w stosunku do harmonogramu, porozumienie ulega rozwiązaniu.

(porozumienie - k.131-132)

Pozwana od 19 lutego 2021 r. do 24 września 2021 r. regularnie wpłacała na rzecz banku raty po 4.200 zł miesięcznie wynikające z ugody. Nie zapłaciła raty należnej w październiku 2021 r. Od 23 listopada 2021 r. do 27 grudnia 2021 r. wpłaciła po 4.200 zł miesięcznie. Następnie po wniesieniu pozwu pozwana zapłaciła: w lutym 2022 r. - łącznie 8.400 zł, w marcu 2022 r. - łącznie 8.400 zł. Ponadto od kwietnia 2022 r. do września 2022 r. pozwana zapłaciła po 4.200 zł miesięcznie.

(dowód: przelewy z rachunku – k. 105 – 120, historia rachunku kredytowego – k. 40-45, historia rachunku – k. 203-208)

W dniu 30 listopada 2021 r. bank wystawił wyciąg z ksiąg bankowych. Stwierdził w nim wysokość zobowiązania pozwanej na kwotę 105.459,46 zł z tytułu umowy kredytu. Na wskazaną wyżej kwotę składały się następujące należności:

- niespłacony kapitał w kwocie: 91.524,46 zł

- odsetki umowne w kwocie: 0 zł

- odsetki umowne za opóźnienie w kwocie: 13.935,37 zł

- opłaty umowne w kwocie: 0 zł

(dowód: wyciąg z ksiąg banku k. 15)

W dniu 30.11.2021 r. pozwem złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym bank wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej kwoty 105.459,83 zł.

Postanowieniem z dnia 17.12.2021 r. Sąd Rejonowy (...) w sprawie o sygn. akt (...) umorzył postępowanie wobec braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym.

(dowód: akta sprawy z elektronicznego postępowania upominawczego. 10-14),

W dniu 9 listopada 2022 r. (...) Bank S.A. w W. zawarł z HOIST I Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności. Umową przelewu była objęta wierzytelność przeciwko pozwanej B. Ś. wynikająca z umowy nr (...) z 3.11.2017 r. Zgodnie z załącznikiem nr 1c do umowy przelewu – pozycja 162 – wymieniono powyższą wierzytelność, wymagalny kapitał 63.214,46 zł i odsetki 18.936,27 zł. - łącznie 82.150,73 zł oraz sygn. akt sądowych (...).

Dnia 15 listopada 2022 r. (...) Bank S.A. złożył oświadczenie, że H. w W. dokonał zapłaty ceny za odpłatne zbycie wierzytelności, zgodnie z zawartą umową.

( dowód: umowa sprzedaży i przelewu wierzytelności wraz z załącznikami – k. 168-176, k. 184 oświadczenie o zapłacie ceny – k. 177)

Pozwana jest zatrudniona na umowę o pracę i otrzymuje wynagrodzenie w kwocie 6.000 zł. Dodatkowo prowadzi działalność gospodarczą i osiąga z tego tytułu dochód w kwocie 3.000 zł. Jest właścicielem zabudowanej nieruchomości, obciążonej kredytem (miesięczne raty wynoszą 1.204 zł). Dokłada do utrzymania chorej mamy 1.500 zł – 2.000 zł. Ponadto jest właścicielem mieszkania, w którym zamieszkuje syn z rodziną.

(dowód: przesłuchanie pozwanej – k 282v)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o przedłożone przez powoda dokumenty, których wiarygodność nie została skutecznie podważona przez pozwaną. Ponadto Sąd uwzględnił zeznania pozwanej.

W toku niniejszej sprawy doszło do skutecznego przelewu wierzytelności przysługującej pierwotnie (...) Bank S.A. w W. na rzecz H. z siedzibą w W.. Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Bank zawarł w dniu 09 listopada 2022 r. z (...) w W. umowę przelewu, na podstawie której Fundusz nabył wierzytelność z tytułu umowy kredytu, łączącej Bank z pozwaną. Przedłożone dokumenty w postaci umowy wraz z wyciągiem załącznika, pozwalają na przyjęcie, że w zakres uprawnień pierwotnie przysługujących bankowi w stosunku do jego wierzytelności wobec pozwanej z tytułu umowy kredytu, wszedł H. z siedzibą w W..

Za zgodą stron cesjonariusz na podstawie art. 192 pkt 3 k.p.c. wstąpił do sprawy na miejsce banku w charakterze powoda.

Odnosząc się do zasadności roszczenia, wskazać należy, że bank i pozwaną łączyła umowa kredytu. Bank skutecznie wypowiedział umowę z uwagi na niedotrzymanie przez pozwaną warunków udzielenia kredytu. Z dowodów w postaci wezwań do zapłaty, wypowiedzenia umowy kredytu i wyciągu z ksiąg bankowych wynika, że pozwana zaprzestała regularnie spłacać kredyt. Ponadto powyższa okoliczność nie została przez pozwaną przyznana w odpowiedzi na pozew.

Niewątpliwie przepis art. 75 c Prawa bankowego nakłada na bank obowiązek umożliwienia kredytobiorcy restrukturyzacji zadłużenia. Powód wypełnił powyższy obowiązek, a mianowicie w piśmie z dnia 17 sierpnia 2020 r. wezwał pozwaną do zapłaty powstałego zadłużenia w terminie 14 dni i poinformował o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

Zatem istniały podstawy do wypowiedzenia umowy kredytu przez bank, gdyż kredytobiorca nie dotrzymał warunków spłacania rat kredytu w terminie.
W piśmie stanowiącym wypowiedzenie umowy podano podstawę wypowiedzenia wyraźnie wskazując, że podstawę takiego oświadczenia woli jest naruszenie przez pozwanego warunków przedmiotowej umowy kredytu poprzez niedotrzymanie terminów zapłaty.

W niniejszej sprawie strony po wypowiedzeniu umowy zawarły w dniu 27 stycznia 2021 r. porozumienie, w którym rozłożono na raty zaległość. Strony zastrzegły, że w przypadku opóźnienia dłużnika ze spłatą zadłużenia o więcej niż 31 dni w stosunku do harmonogramu, porozumienie ulega rozwiązaniu. Pozwana nie zapłaciła raty za miesiąc październik 2021 r., dlatego ugoda uległa rozwiązaniu.

W niniejszej sprawie pozwana wskazała, że jej zobowiązanie po uwzględnieniu wpłat wynosi 55.369,59 zł. Pozwana dokonała własnych wyliczeń, przyjmując, że saldo na dzień zawarcia ugody wynosi 128.472,41 zł (vide: k. 232). Tymczasem na dzień zawarcia ugody zadłużenie wynosiło 128.472,41 zł tytułem zaległych rat kapitałowych, odsetki karne 3.383,84 zł. Dlatego też Sąd doliczył do kwoty 55.369,59 zł odsetki karne w wysokości 3.383,84 zł. Otrzymano sumę 55.369,59 zł.

Sąd nie uwzględnił odsetek umownych wskazanych w ugodzie z dnia 27 stycznia 2021 r. w kwocie 852,05 zł, albowiem powód w pozwie nie dochodził z tego tytułu roszczeń.

W tym stanie rzeczy Sąd za uzasadnione co do zasady i wysokości Sąd uznał żądanie co do kwoty 55.369,59 zł. Powód nie wykazał, aby pozwana była zobowiązana do zapłaty wyższej kwoty.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 69 ustawy Prawo bankowe z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz.U. z 2015, poz. 128) i powołanych przepisów zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 55.369,59 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 września 2022 r. do dnia 28 lutego 2022 r.

W związku z wejściem w użycie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustawach (Dz.U.2018.1104 z dnia 8 czerwca 2018 r.), Sąd zobowiązany jest z urzędu badać kwestie przedawnienia w sporze przeciwko konsumentowi. Niewątpliwie pozwaną należy uważać za konsumenta. Zgodnie bowiem z treścią art. 22 ¹ k.c. za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.

Jak wynika z dokumentów, nie upłynął bowiem okres 3 letni od dnia wymagalności roszczenia (zgodnie z art. 118 k.c. koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego). Ponadto pozwana w porozumieniu z dnia 27 stycznia 2021 r. uznała dług, zatem doszło do przerwania biegu przedawnienia.

W przedmiotowej sprawie Sąd dokonał oceny finansowej kredytobiorcy z uwagi na złożony wniosek o rozłożenie należności na raty.

Zgodnie z art. 320 k.p.c., w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia.

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie zrealizowała się przesłanka „szczególnych okoliczności”, umożliwiająca zastosowanie niniejszego przepisu.

Jak wynika z przesłuchania strony, pozwana otrzymuje wynagrodzenie za pracę w kwocie 6.000 zł. Dodatkowo osiąga dochód z działalności gospodarczej w kwocie 3.000 zł. Spłaca kredyt zaciągnięty na dom i wspomaga finansowo swoją matkę.

Powyższe okoliczności w ocenie Sądu umożliwiają pozwanej okresowe regulowanie zaległości w taki sposób, aby bieżące funkcjonowanie pozwanej i jej rodziny było możliwe oraz aby powód był sukcesywnie zaspokajany. W ocenie Sądu rozłożenie należności na raty umożliwi pozwanej spełnienie świadczenia bez nadmiernego uszczerbku dla utrzymania siebie i rodziny, natomiast powodowi umożliwi uzyskanie należnej kwoty w rozsądnym terminie, nie narażając go na szkodę.

Niewątpliwie jednorazowa spłata zadłużenia, stanowiłaby dla pozwanej zbyt duże obciążenie. Jej sytuacja materialna uzasadnia rozłożenie należności na raty w kwocie po 3.000 zł miesięcznie (za wyj. ostatniej raty, która wynosi 2.736,68 zł).

Należność główną w kwocie 58.753,43,40 oraz kwotę 9.983,25 zł, stanowiącą ustawowe odsetki za opóźnienie naliczone od dnia 28 września 2022 r. do dnia 28 lutego 2024 r. (łącznie należność zasądzona w pkt I wyroku wraz z odsetkami wynosi 68.736,68 zł) rozłożono na 23 raty miesięczne:

- dwadzieścia dwie raty w kwocie po 3.000 zł ,

-dwudziesta trzecia rata w kwocie 2.736,68 zł

Określono termin płatności rat do ostatniego dnia każdego miesiąca, poczynając od miesiąca kwietnia 2024 r. Jest to bowiem termin wystarczający, aby pozwana była w stanie zgromadzić środki na powyższą ratę.

Rozstrzygnięcie w zakresie przyznania odsetek do dnia wydania wyroku, znajduje swoje uzasadnienie w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1970r. ((...), (...)), mającej moc zasady prawnej. Zgodnie z wyrażonym w uchwale poglądem, rozkładając z mocy art. 320 k.p.c. zasądzone świadczenia pieniężne na raty, sąd nie może - na podstawie tego przepisu - odmówić przyznania wierzycielowi żądanych odsetek za okres do dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie; rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma jednak ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat.

Podkreślić należy, że w wyniku wyroku rozkładającego świadczenie na raty zmienia się termin spełnienia świadczenia. Powstaje obowiązek zapłaty poszczególnych rat, który jednocześnie uchyla stan opóźnienia dłużnika (vide: uchwała (...) z 15 grudnia 2006 r.,(...)).

Sąd oddalił powództwo o zapłatę kwoty 7.097,52 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 września 2022 r. do dnia zapłaty jako nieudowodnione (pkt III wyroku)

Na podstawie art. 203 § 1 i § 4 oraz art. 355 § 1 k.p.c. umorzono postępowanie w pozostałym zakresie, albowiem powód ograniczył żądanie pozwu. Sąd powyższe potraktował jako cofnięcie pozwu w części (pkt IV wyroku).

W punkcie V wyroku orzeczono o kosztach procesu, na podstawie art. 100 k.p.c. Powód przegrał sprawę w zakresie kwoty 4.200 zł, albowiem jedna wpłata wpłynęła przed wniesieniem pozwu (dotyczy wpłaty z dnia 21 grudnia 2021 r.) oraz w zakresie, w którym oddalono powództwo (7.097,52 zł). Łącznie powód przegrał sprawę w zakresie 10,71 %. Powód poniósł koszty procesu: opłatę sądową od pozwu w kwocie 5.273 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 5.400 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł (łącznie 10.690 zł). Zatem należne od pozwanej na jego rzecz koszty procesu wynoszą 9.545,10 zł (89,28 % x 10.690 zł).

sędzia Ewa Oknińska