Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 sierpnia 2025 r.

Sąd Okręgowy w (...) I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Rafał Kubicki
Protokolant:	sekretarz sądowy P. R.

po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2025 r. w (...) na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko (...) (...) (...) (...) z siedzibą w M.

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powoda (...) S.A. z siedzibą w W.
na rzecz pozwanego (...) (...) (...) (...) w M. kwotę 25 017 zł (dwadzieścia pięć tysięcy siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się tego orzeczenia do dnia zapłaty.

sędzia Rafał Kubicki

Sygn. akt: I C 526/25

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. z siedzibą w W. domagał się od pozwanego (...) (...) (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. zasądzenia W. kwoty (...) zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty (...) zł od dnia 21 maja 2024 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty (...) zł od dnia 28 maja 2024 roku do dnia zapłaty, a także kosztów postępowania wg norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że strony zawarły dwie umowy (...) (...) w ramach (...) Niniejszym pozwem powód dochodzi od pozwanego zwrotu nienależnie uzyskanego (...), jakie wypłacone zostało w ramach realizowanych przez powoda rządowych programów pomocowych związanych z (...) (...) (...), do których pozwany przystąpił. Zgodnie z zawartymi pomiędzy powodem i pozwanym umowami oraz regulaminami (...), pozwany zobowiązany jest do zwrotu całej wypłaconej przez powoda (...) (...), w przypadku zaistnienia uzasadnionego podejrzenia wystąpienia jakichkolwiek nadużyć. W ramach dokonanego procesu analizy ryzyka (...) (...) niezgodnie z przeznaczeniem, (...) przekazało negatywną (...) dotyczącą Pozwanego, co skutkuje koniecznością wystąpienia przez powoda o zwrot wypłaconej pozwanemu (...) (...) (...). Jako podstawę dochodzonych roszczeń powód wskazał § 10 ust. 9 (...) (...) w zw. z § 11 ust. 5 umowy (...) w zw. z art. 353 § 1 k.c. oraz § 11 ust. 11 (...) (...) w zw. z § 2 ust 3 lit. b mowy (...) w zw. z art. 353 § 1 k.c.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, wskazując, że roszczenie powoda jest całkowicie niezasadne a nadto - co do (...) (...) - przedawnione jako związane z prowadzoną przez powoda działalnością gospodarczą. Wskazał, że żądanie zwrotu (...) po znacznym upływie czasu od dnia jej udzielenia na niejasnych podstawach faktycznych, w sytuacji, gdy (...) (...) została wykorzystana przez niego w całości zgodnie z celem, na który została udzielona, jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (art. 5 k.c.). Pozwany przyznał między innymi, że zawarł z powodem (...) (...) (...) a powód wypłacił mu (...) (...), po czym wydał decyzje, w której zażądał ich zwrotu. Pozwany nie kwestionował by powód był uprawniony do prowadzenia (...) wsparcia udzielanego w ramach (...). Następnie odnosząc się do poszczególnych punktów pozwu, zaprzeczył twierdzeniom oraz faktom, które zostały powołane przez powoda. W uzasadnieniu wskazał między innymi, że stosownie do pisma (...) z dnia 2 lutego 2024 r., jedynym celem, dla którego (...) przekazywało powodowi (...) dotyczące (...) była ochrona (...)

(...) przed ich wykorzystaniem w sposób sprzeczny z ich celem. Zgodnie jednak z informacjami przekazanymi przez Zastępcę Szefa (...) w trakcie prezentowania sprawozdania z działalności (...) w (...), (...) przekazywane powodowi przez (...) nie miały charakteru więżącego i nie mogły stanowić samodzielnej podstawy do żądania zwrotu (...) (...) przez powoda. W ocenie pozwanego powód nie był uprawniony do wydania spornej decyzji wzywającej do zwrotu (...) w całości w związku z rzekomym uzasadnionym podejrzeniem wystąpienia jakiegokolwiek rodzaju nadużyć, ponieważ § 10 ust. 9 lit. b) oraz § 5 ^{( 1)} ust. 7 lit. b) tiret ii.) (...) (...) w brzmieniu załączonym do pozwu przez powoda, zostały przyjęte 13 kwietnia 2021 r. oraz weszły w życie 27 kwietnia 2021 r., tj. 11 miesięcy po zawarciu umowy (...) (...) przez pozwanego. Tożsamy zarzut pozwany podniósł w kierunku (...) (...) i (...) (...). - powoływane przez powoda § 11 ust. 11 lit. b) oraz § 6 ^{( 1)} ust. 6 lit. b) zostały przyjęte (...) oraz weszły w życie (...), tj. 10 miesięcy po zawarciu (...) (...) przez pozwanego. Powód nie doręczył pozwanemu informacji o zmianach regulaminów, w wyniku których wprowadził postanowienia stanowiące podstawę powództwa. Otrzymana przez pozwanego (...) (...) została wykorzystana w całości na cele związane z jego działalnością gospodarczą przed dniem otrzymania decyzji wzywających do całkowitego zwrotu (...), a więc wskazane w treści pozwu oraz pism (...) ryzyko (...) (...) (...) przez pozwanego niezgodnie z (...) jest bezpodstawne i nie ma prawa się zmaterializować. Pozwany wykonywał umowy i podjął próbę ich rozliczenia składając powodowi oświadczenia o rozliczeniu (...), na które powód nie odpowiedział. Niezależnie od powyższego, w ocenie pozwanego postanowienia (...) stanowiące podstawę prawną roszczenia powoda, tj. § 10 ust. 9 lit. b) (...) (...) oraz § 11 ust. 11 lit. b) (...) Programu (...), są sprzeczne z art. 353 ^{( 1)} k.c. oraz zasadami współżycia społecznego, a w konsekwencji nieważne (art. 58 §1 i 2 k.c.). Ponadto pozwany zarzucił powodowi, że po otrzymaniu (...) od (...), powód powinien w pierwszej kolejności podjąć działania mające na celu ustalenie, czy zachodzą przesłanki do żądania zwrotu (...) - miał wszelkie narzędzia, aby to uczynić, był bowiem uprawniony do tego, aby żądać od pozwanego dowodów (...) (...) (...). Powód przed wytoczeniem pozwu nie podjął takich działań. W sytuacji, gdy powód żąda zwrotu (...) po znacznym upływie czasu od ich udzielenia nie może opierać się na potencjalnym ryzyku błędnego ich (...), lecz powinien wskazać, które konkretnie (...) poniesione przez pozwanego były zdaniem powoda niezasadne. Wobec powyższego, powód nie sprostał ciążącemu na nim zgodnie z art. 6 k.c. i 232 k.p.c. - obowiązkowi udowodnienia faktów, z których wywodzi skutki prawne. Ponadto pozwany zarzucił powodowi sprzeczność jego roszczenia z przepisami prawa wspólnotowego.

Ustalenie faktów istotnych dla rozstrzygnięcia

W dniu 18 maja 2020 r. za pośrednictwem (...) (...) w O., reprezentowanego przez Bank (...) S.A. z siedzibą w W. pozwany złożył wniosek w ramach (...) (...). Na podstawie prawidłowej identyfikacji (...) poprzez (...) oraz złożonych przez przedsiębiorcę oświadczeń o spełnieniu warunków przystąpienia do (...) (...) dla (...), określonych w Regulaminie (...), zawarta została (...) (...) (...) (...) (...) (dalej również jako umowa (...) (...). Zgodnie z § 2 ust. 7 i 8 umowy, po jej zawarciu (...) zweryfikuje na podstawie informacji uzyskanych z (...) dane przedstawione przez Przedsiębiorcę i złożone oświadczenia i podejmie decyzję o (i) wypłacie (...) (...) w wysokości wnioskowanej, (ii) wypłacie (...) (...) w wysokości mniejszej niż wnioskowana lub (i) odmowie wypłaty (...) (...). (...) podejmie decyzję o wypłacie (...) (...) w wysokości wnioskowanej, jeśli przedstawione przez Przedsiębiorcę dane przy zawieraniu niniejszej umowy znajdą potwierdzenie w informacjach uzyskanych przez (...) z (...), a (...) będzie spełniał warunki wypłaty (...) (...) określone w niniejszej umowie oraz oświadczenia złożone przez Przedsiębiorcę lub osobę go reprezentującą w związku z zawarciem niniejszej umowy będą prawdziwe. Stosownie do § 2 ust. 10 umowy, (...) podejmie decyzję o odmowie wypłaty (...) (...), jeśli na podstawie informacji uzyskanych z Zakładu (...) lub (...), (...) stwierdzi, że (...) nie spełnia warunków wypłaty (...) (...) lub oświadczenia złożone w związku zawarciem niniejszej Umowy będą nieprawdziwe. Otrzymana przez Przedsiębiorcę będącego małym i średnim przedsiębiorcą (...) finansowa podlegała zwrotowi w przypadku zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej (w tym zawieszenia prowadzenia działalności gospodarczej) przez Przedsiębiorcę lub otwarcia (...) (...) w jakimkolwiek czasie w ciągu 12 miesięcy od dnia przyznania (...) (...) -w kwocie stanowiącej 100% wartości (...) (...). (§ 3 ust. 2 lit. a). W § 3 ust. 6 przewidziano, że do czasu całkowitego zwrotu (...) (...) przez Przedsiębiorcę, (...) może kontrolować prawdziwość informacji i oświadczeń złożonych w związku z zawarciem niniejszej umowy przez Przedsiębiorcę lub osobę go reprezentującą. W przypadku stwierdzenia nieprawdziwości informacji lub oświadczeń zawartych w niniejszej Umowie (...) może podjąć decyzję o zwrocie przez Przedsiębiorcę całości lub części (...) (...). Zgodnie z § 11 ust. 5 i 6 umowy, regulamin stanowił integralną część umowy, o ile strony w umowie nie ustalą odmiennie swoich praw i obowiązków. Treść Regulaminu może być w każdym czasie pozyskana, odtwarzana lub utrwalana przez Przedsiębiorcę ze wskazanej wyżej strony

internetowej. (...) przysługuje prawo do zmiany Regulaminu w trakcie trwania umowy. Wprowadzenie zmiany wymaga poinformowania o niej (...) w taki sposób, który umożliwi (...) zapoznanie się z informacją o takiej zmianie wraz ze wskazaniem postanowień podlegających zmianie, przy czym zmiana taka wchodzi w życie w terminie 14 dni od dnia doręczenia (...) informacji (dowód: umowa (...).0 k. 41-43).

W celu realizacji (...) „(...) (...) Funduszu (...) dla (...)”, (...) przyjął regulamin ubiegania się o udział w programie. Wersja pierwotna (...) obowiązywała od dnia 29.04.2020 r. Wersja zmieniona (...) została przyjęta 13.04.2021 r. i weszła w życie w dniu 28.04.2021 r.

Stosownie do (...) w brzmieniu obowiązującym na dzień zawarcia umowy, otrzymana przez (...) (...) (...) podlega zwrotowi między innymi w przypadku zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej (w tym w razie zawieszenia prowadzenia działalności gospodarczej) przez przedsiębiorcę, otwarcia (...) (...) (jeżeli dotyczy) lub otwarcia postępowania (...) w każdym czasie w ciągu 12 miesięcy od dnia przyznania (...) (...) w kwocie stanowiącej 100% wartości (...) (...) - w kwocie stanowiącej 100% wartości (...) (...) (§ 5 ust. 3 pkt a). Zgodnie z warunkami programowymi opisanymi w § 10 (...), (...) przed zawarciem (...) (...) ma możliwość i obowiązek zapoznania się z Regulaminem (ust. 1). W§ 10 ust. 9 wskazano, że (...) jest uprawniony do odmowy wypłaty (...) (...) na rzecz (...) w przypadku, w którym istnieje uzasadnione podejrzenie wystąpienia jakiegokolwiek rodzaju nadużyć. Zgodnie z § 10 ust. 12 pkt g), warunkiem udzielenia (...) przez (...) Beneficjentowi spełniającemu wszystkie Warunki Programowe było między innymi pozytywne rozpatrzenie Wniosku przez (...) na zasadach określonych w Dokumentach Programowych oraz przedstawionych ogólnie w § 12. Udzielenie (...), w przypadku pozytywnej weryfikacji przez (...) złożonego (...), mogło zostać uzależnione od ustanowienia i przekazania (...) przez (...) wymaganych zabezpieczeń (§ 10 ust. 12). Zgodnie z § 15 regulamin mógł ulec zmianie. O zmianach (...) mieli być informowani poprzez zamieszczenie przez (...) odpowiedniej informacji pod adresem (...) zawierającej zestawienie zmian Regulaminu.

Zgodnie z § 10 ust. 9 zmienionego (...), który wszedł w życie w dniu 28.04.2021 r., (...) był uprawniony do odmowy wypłaty (...) Finansowej na rzecz Beneficjenta, lub wydania decyzji określającej wysokość (...) Finansowej podlegającej zwrotowi w całości w przypadku, w którym istnieje uzasadnione podejrzenie wystąpienia jakiegokolwiek rodzaju nadużyć.

(dowód: regulamin obowiązujący na dzień zawarcia umowy k. 116-132, wykaz zmian (...) k. 134-138 i 31-32, regulamin z 28.04.2021 k. 20-30)

\N dniu 18 maja 2020 roku (...), podjął decyzję o przyznaniu (...) (...) w wysokości (...) zł, zgodnie ze złożonym przez pozwanego (...). W dniu (...) maja 2020 roku (...) dokonał przelewu powyższej kwoty na wskazane przez pozwanego konto (dowód: decyzja w sprawie umowy (...).0 k. 44, potwierdzenie przelewu k. 45)

W dniu 22 stycznia 2021 roku, za pośrednictwem (...) (...) w O., reprezentowanego przez Bank (...) S.A. z siedzibą w W. pozwany złożył wniosek w ramach (...) (...). Na podstawie prawidłowej identyfikacji (...) poprzez (...) oraz złożonych przez przedsiębiorcę oświadczeń o spełnieniu warunków przystąpienia do (...) (...) dla (...) określonych w Regulaminie (...), zawarta została (...) (...) (...) (...) (...) (dalej również jako umowa (...) (...). Zgodnie z § 2 ust. 3 umowy, w zakresie nieuregulowanym bezpośrednio w umowie do praw i obowiązków (...) oraz (...) wynikających z niniejszej umowy ma zastosowanie (...) ubiegania się udział w programie rządowym „(...) (...) (...) Funduszu (...) dla (...), (...)" ((...)). Zgodnie z § 3 ust. 2 pkt c) i d), (...) podejmie Decyzję o odmowie wypłaty (...) (...), jeżeli, na podstawie informacji uzyskanych z rejestrów prowadzonych przez organy publiczne, w tym między innymi, (...), (...) stwierdzi, że Warunki Programowe nie są spełnione w odniesieniu do (...) lub oświadczenia złożone przez (...) w związku zawarciem (...) (...) są nieprawdziwe. (...) może podjąć Decyzję o odmowie wypłaty (...) (...) w przypadku powzięcia wątpliwości co do charakteru działalności prowadzonej przez (...), w szczególności w sytuacji powzięcia jakichkolwiek informacji o toczących się lub zakończonych wydaniem wyroku skazującego postępowaniach karych lub karno-skarbowych przeciwko Beneficjentowi, a w przypadku jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej lub osób prawnych, przeciwko wspólnikom (...) lub osobom wchodzącym w skład jego organów, (dowód: umowa (...).0 k. 46-47).

W celu realizacji (...) „(...) (...) (...) Funduszu (...) dla (...), (...)”, (...) przyjął regulamin ubiegania się o udział w programie. Wersja pierwotna (...) obowiązywała od dnia 14.01.2021 r. Wersja zmieniona (...) (załączona do pozwu) została przyjęta 20.08.2023 r. i weszła w życie w dniu 30.12.2023 r., zmiany istotne dla przedmiotowej sprawy zostały zaś przyjęte 4.11.2021 r. i weszły w życie w dniu 18.11.2021 r.

Stosownie do (...) w brzmieniu obowiązującym na dzień zawarcia umowy, (...) poinformuje (...) o zmianie Regulaminu za pośrednictwem wiadomości

przesłanej na adres poczty elektronicznej (...) wskazany w § 1 ust. 24 (...) (...) (§ 1 ust. 5). Wnioskodawca przed zawarciem (...) (...) ma możliwość i obowiązek zapoznania się z Regulaminem (§ 11 ust. 1). W § 11 ust. 11 wskazano, że (...) jest uprawniony do odmowy wypłaty (...) (...) na rzecz (...) w przypadku, w którym (...) posiada uzasadnione podejrzenie wystąpienia jakiegokolwiek rodzaju nieprawidłowości lub nadużyć. Zgodnie z § 11 ust. 14 pkt i), dodatkowym warunkiem udzielenia (...) przez (...) Beneficjentowi spełniającemu wszystkie Warunki Programowe było między innymi pozytywne rozpatrzenie wniosku przez (...) na zasadach określonych w Dokumentach Programowych oraz przedstawionych ogólnie w § 13. Udzielenie (...), w przypadku pozytywnej weryfikacji przez (...) złożonego (...), mogło zostać uzależnione od ustanowienia i przekazania (...) przez (...) wymaganych zabezpieczeń (§ 11 ust. 15 pkt a)). Zgodnie z § 17, z zastrzeżeniem postanowień niniejszego Regulaminu dotyczących Odwołań, (...) jest uprawiony do zwrócenia się do (...) za pośrednictwem (...), ze zgłoszeniem dotyczącym otrzymanej przez (...) Decyzji (...) w odpowiedzi na Wniosek, pod warunkiem udokumentowania przez (...) różnic pomiędzy treścią Decyzji (...) a rzeczywistym stanem faktycznym.

Zgodnie z § 11 ust. 11 zmienionego (...), który wszedł w życie w dniu 18.11.2021 r., (...) jest uprawniony do odmowy wypłaty (...) (...) na rzecz (...), lub wydania Decyzji określającej wysokość (...) (...) podlegającej zwrotowi w całości, w przypadku, w którym istnieje uzasadnione podejrzenie wystąpienia jakiegokolwiek rodzaju nadużyć.

(dowód: regulamin obowiązujący na dzień zawarcia umowy k. 140-150, wykaz zmian (...) k. 151-155 i 39-40, regulamin z 30.12.2023 k. 33-38)

W dniu 27 stycznia 2021 roku (...), podjął decyzję o przyznaniu (...) (...) w wysokości (...) zł, zgodnie ze złożonym przez pozwanego (...). W dniu (...) roku (...) dokonał przelewu powyższej kwoty na wskazane przez pozwanego konto (dowód: decyzja w sprawie umowy (...).0 k. 48, potwierdzenie przelewu k. 49).

Cel szczegółowy programów (...) i „(...) (...) (...)” określono jako: a) udostępnienie Beneficjentom (...) na warunkach preferencyjnych, w istotnej części bezzwrotnego, dla zapewnienia im płynności i stabilności (...) w okresie poważnych zakłóceń w gospodarce w związku ze skutkami (...) (...) (...); oraz b) stabilizacja finansowa Beneficjentów celem ochrony miejsc pracy i bezpieczeństwa finansowego obywateli (regulaminyjw.).

Bezsporne jest, że środki pochodzące z (...) w tamach tarcz (...) zostały przez pozwanego wykorzystana zgodnie z celem (...) i (...). (okoliczności

niekwestionowane przez powoda, a nadto dowód: dokumenty zawarte nośniku pendrive k. 161).

W dniu 31.05.2021 r. pozwany (...) (...) (...) (...) złożył oświadczenie o rozliczeniu (...) (...) (...) (dot. umowy (...) (...). Pozwany oświadczył, że (...) (...) została wydatkowana zgodnie z § 7 ust. 1 lit. b) i c), w związku z czym zawnioskował o zwolnienie z obowiązku zwrotu (...) (...) w kwocie nie większej niż: (...) PLN (dowód: oświadczenie o rozliczeniu (...) (...) z umowy (...).0 k. 229-230).

W dniu 14.01.2022 r. pozwany (...) (...) (...) (...) złożył oświadczenie o rozliczeniu (...) (...) (...) (dot. umowy (...) (...). Pozwany oświadczył, że (...) (...) została wydatkowana zgodnie z § 8 Regulaminu. Ponadto oświadczył, że faktycznie otrzymana (...) (...) ustalona w oparciu o prognozowaną wysokość P. i Kosztów Stałych wyniosła: (...),00 PLN; wyliczona na podstawie przedstawionych w niniejszym Oświadczeniu rzeczywistych P. oraz Kosztów Stałych kwota (...) (...) wynosi: (...),00 PLN; uzyskana na podstawie prognozy (...) (...) powinna być w kwocie nie większej niż: (...),00 PLN; różnica między kwotą faktycznie uzyskanej (...) (...) ustaloną w oparciu o prognozowaną wysokość P. Kosztów Stałych a kwotą wyliczoną na podstawie przedstawionych w Oświadczeniu rzeczywistych P. oraz Kosztów Stałych (kwota, która zgodnie z Regulaminem podlega zwrotowi przez (...)) wynosi: 0,00 PLN (dowód: oświadczenie o rozliczeniu (...) (...) z umowy (...).0 k. 231-232).

W dniu 8 lutego 2021 roku w odniesieniu do pozwanego (...) przekazało (...) negatywną (...), zalecającą niewypłacanie lub nieumarzanie wypłaconej już (...) (...) ze (...) (...) z uwagi na: - zwiększone ryzyko wystąpienia przestępstw korupcyjnych, ekonomicznych lub prania pieniędzy, a także - zagrożeń dla interesu ekonomicznego państwa, - ryzyka (...) udzielonych (...) (...) w sposób niezgodny z celem i regulaminem (...) (...) (...).

Negatywna rekomendacja została potwierdzona przez (...) w dniu 11 września 2023 roku. W piśmie z dnia 10 lipca 2024 r. (...) (...) (...) wskazał, że aktualnie, realizując bieżącą analizę danych i informacji dotyczących beneficjentów (...) (...), (...) identyfikuje po stronie pozwanego zwiększone ryzyko (...) (...) (...) (...) Funduszu (...) niezgodnie z celem i regulaminem (...).

(bezsporne, dowód: pismo (...) z 10.07.2024r. k. 51)

Decyzją z dnia 26.04.2024 r. (...) S.A. z siedzibą w W., działając na podstawie umowy ((...)) oraz (...), podjął decyzję o wysokości zwolnienia z obowiązku zwrotu (...) (...) udzielonej w kwocie: (...) PLN, a następnie pomniejszonej o zwroty dokonane przez (...) przed wystawieniem propozycji (...), o której mowa § 5 ^{( 1)} ust. 4 Regulaminu. Powód wskazał, że w związku z weryfikacją danych, informuje o konieczności zwrotu całej przyznanej kwoty (...) (...) w terminie 14 dni roboczych od dnia udostępnienia decyzji. Wskazał, że na podstawie § 10 ust. 9 (...) jest uprawniony do wydania decyzji określającej wysokość (...) (...) podlegającej zwrotowi w całości w przypadku, którym istnieje uzasadnione podejrzenie wystąpienia, jakiegokolwiek rodzaju nadużyć, wobec czego wskazał, że wartość (...) pozostająca do spłaty wynosi (...) zł (dowód: decyzja w sprawie zwolnienia z obowiązku zwrotu (...) (...) k. 55).

Decyzją z dnia 26.04.2024 r. (...) S.A. z siedzibą w W., działając na podstawie umowy ((...)) oraz (...), podjął decyzję o wysokości zwolnienia z obowiązku zwrotu (...) (...) udzielonej w kwocie: (...) PLN, a następnie pomniejszonej o zwroty dokonane przez (...) przed wystawieniem decyzji (...). Powołując się na § 6 ust. 11 Regulaminu, powód wezwał pozwanego do zwrotu całej przyznanej kwoty (...) w terminie do 25 dnia miesiąca kalendarzowego następującego po miesiącu, w którym pozwanemu udostępniona została decyzja. Wskazał, że na podstawie § 11 ust. 11 pkt b) (...) (...) jest uprawniony do wydania decyzji określającej wysokość (...) podlegającej zwrotowi w całości w przypadku, w którym istnieje uzasadnione podejrzenie wystąpienia jakiegokolwiek rodzaju nadużyć, przy czym wezwał pozwanego do zwrotu całości udzielonej (...) w kwocie (...) zł. (dowód: decyzja w sprawie zwolnienia z obowiązku zwrotu (...) (...) (...) k. 56).

Pozwany nie zgadzał się z przedmiotowymi decyzjami wobec czego pismami z 8 maja 2024 r. domagał się od powoda szczegółowego uzasadnienia podjętych decyzji a także złożył pismo z wyjaśnieniami, jednakże bezskutecznie (korespondencja stron k. 234-240).

Bezsporne jest, że pozwany nie dokonał zwrotu dochodzonych przez powoda kwot.

Rozważania prawne

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Opisany wyżej stan faktyczny w znacznej mierze był bezsporny a wynikał z niekwestionowanych co do treści i pochodzenia dokumentów. Sąd podstawie art. 235 ² §1 pkt. 2 kpc pominął wnioski dowodowe powoda z pkt. 17 i 18 pozwu, a także pozwanego z pkt. 9 odpowiedzi na pozew. Decydujący w tym zakresie okazał się brak przydatności tych wniosków dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c.), a także nieskuteczny sposób ich sformułowania. W ocenie Sądu wnioski te, mimo ich formalnego zgłoszenia nie spełniają

wymogów procesowych w zakresie jasnego, kategorycznego i jednoznacznego określenia celu dowodowego, a ponadto nie zmierzają do wykazania faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia.

Powód „z ostrożności procesowej” - na wypadek uznania przez Sąd, że złożone do pozwu dokumenty nie są wystarczające dla wykazania przesłanek do żądania od pozwanego zwrotu wypłaconej (...) (...), wniósł o zobowiązanie (...) do przedstawienia dokumentów oraz informacji dotyczących Pozwanego w zakresie przekazania przez (...) negatywnej (...) dotyczącej braku możliwości umorzenia (...) (...) otrzymanych przez pozwanego z uwagi na zwiększone ryzyko wystąpienia przestępstw korupcyjnych, ekonomicznych lub prania pieniędzy, a także zagrożeń dla interesu ekonomicznego państwa i ryzyka (...) (...) (...) w sposób niezgodny z (...) rządowych „(...) (...) Funduszu (...) dla (...)" i „(...) (...) (...) Funduszu (...) dla (...), (...)" oraz daty przekazania tej (...). Tymczasem, jak jednoznacznie wynika ze stanowiska pozwanego - okoliczności, na wykazanie których dowód miałby zostać powołany są między stronami bezsporne, co znajduje wyraz m.in. w odpowiedzi na pozew, w której pozwany wielokrotnie powoływał się na przedłożony do pozwu dokument (pismo (...) z 10.07.2024r.). W istocie, spór stron w tym zakresie sprowadzał się wyłącznie do oceny tego czy charakter wydanej przez (...) (...) miał dla powoda wiążący charakter. Skoro zatem określony fakt został przez stronę przeciwną przyznany, a jego treść nie była kontestowana, to zgodnie z art. 229 k.p.c. nie wymaga on dowodu. W takiej sytuacji przeprowadzanie dodatkowego dowodu nie służy ustaleniu faktów spornych, lecz jedynie niepotrzebnemu ich potwierdzeniu, co pozostaje poza zakresem dopuszczalnej aktywności dowodowej. Przyznanie faktu przez stronę zwalnia przeciwnika procesowego z obowiązku jego dowodzenia i czyni zbędnym przeprowadzenie dowodu na okoliczność tego faktu.

Wnioskowany przez pozwanego dowód miał - zgodnie z pkt. 18 pozwu - być przeprowadzony w celu wykazania faktów:

-

istnienia uzasadnionego ryzyka wystąpienia nadużyć w zakresie otrzymanych przez pozwanego (...) (...),

-

ryzyka (...) (...) (...) przez Pozwanego w sposób niezgodny z programami (...) „(...) (...) Funduszu (...) dla (...)" i „(...) (...) (...) Funduszu (...) dla (...), (...)",

-

uprawnienia powoda do wystąpienia o zwrot wypłaconych (...) (...) w związku z przekazanymi negatywnymi rekomendacjami (...) w zakresie braku możliwości umorzenia wypłaconych pozwanemu (...) (...).

Pozwany natomiast w pkt. 9. odpowiedzi na pozew - również „z ostrożności procesowej” - na wypadek uznania przez tut. Sąd, że informacje przedstawione przez Zastępcę Szefa (...) w (...) w ramach sprawozdania z działalności (...) (...) nie są wystarczające dla uznania, że (...) przekazywane powodowi przez (...) nie były wiążące, wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka D. D. na okoliczność wykazania:

-

charakteru (...) przekazywanych przez (...) do powoda,

-

celu leżącego u podstaw przekazywaniu (...) prze (...) do powoda.

Podkreślić w tym miejscu należy, że dowód nie może być instrumentem służącym poszukiwaniu nowych twierdzeń faktycznych przez stronę, ani nie może być zgłaszany dla ogólnego zabezpieczenia procesowego, „na wszelki wypadek”. Tego rodzaju praktyka pozostaje w sprzeczności z zasadą koncentracji materiału procesowego oraz precyzyjnego formułowania wniosków dowodowych. Zgodnie z art. 232 k.p.c., to strony są obowiązane wskazywać dowody na poparcie swych twierdzeń. Oznacza to, że wniosek dowodowy musi być sformułowany w sposób konkretny i stanowczy, a nie warunkowy, hipotetyczny czy uzależniony od oceny przydatności innych (...) dowodowych. Nie może też być zgłaszany wyłącznie na wypadek ewentualnego uznania przez sąd, że dotychczasowy materiał jest niewystarczający - takie zastrzeżenie nie spełnia standardu procesowego skutecznego wniosku dowodowego i czyni go nieprzydatnym z procesowego punktu widzenia. Wniosek dowodowy nie może mieć charakteru hipotetycznego ani opierać się na przypuszczeniach. Musi dotyczyć określonego faktu i zmierzać do jego wykazania za pomocą określonego środka dowodowego. Nie można aprobować praktyki składania wniosków dowodowych z zastrzeżeniem, że są one konieczne tylko w sytuacji, gdy sąd uzna, iż inne dowody nie są wystarczające. Takie sformułowanie wniosku przenosiłoby ciężar odpowiedzialności za taktykę procesową ze strony na sąd i stanowiłoby niedopuszczalne obejście wspomnianej już zasady koncentracji materiału procesowego oraz reguł odpowiedzialności stron za tok procesu (art. 6 k.c. wzw. z art. 232 k.p.c.).

Nawet gdyby uznać powyższe wnioski za formalnie poprawne, to i tak nie mogłyby zostać uwzględnione, gdyż nie dotyczyły faktów spornych i istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy w rozumieniu art. 227 k.p.c.. Dowód nie może być przeprowadzany dla samego potwierdzenia faktu, który nie budzi wątpliwości, lecz wyłącznie w celu ustalenia faktu istotnego, co do którego występuje spór. W niniejszej sprawie spór dotyczył również charakteru (...) wydanej przez (...). Strony przedstawiły w tym zakresie odmienne stanowiska, których konsekwentnie się trzymały w toku postępowania. Powód wskazywał, że rekomendacja ta miała charakter wiążący, podczas gdy pozwany kwestionował ten pogląd, wskazując na jego niewiążący charakter. Kwestia ta nie wymagała prowadzenia postępowania dowodowego, gdyż dotyczyła nie tyle ustaleń faktycznych, co oceny prawnej

istniejącego materiału dowodowego. W konsekwencji, przedmiotem sporu nie było to, czy dokument ten został wydany ani jakie cele leżały u podstaw przekazania (...) prze (...) do powoda - kwestie te są oczywiste. Istotne dla rozstrzygnięcia było natomiast to jakie znaczenie należy przypisać temu dokumentowi z punktu widzenia niniejszego procesu. Tym samym, ocena prawna charakteru (...) (...) nie leży w sferze inicjatywy dowodowej stron, lecz w wyłącznej kompetencji Sądu - w ramach swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego (art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c.). Z tych względów, Sąd ocenił charakter (...) (...) na podstawie jej treści oraz całości zebranego materiału dowodowego, bez potrzeby przeprowadzania dodatkowych dowodów, których celem byłoby jedynie potwierdzenie oceny przedstawionej przez strony.

Powód wywodził swoje roszczenie z umów (...) nr (...) (...) (umowa (...) (...) oraz nr (...) (...) (umowa (...) (...), na mocy których strona pozwana była beneficjentem (...) (...) w ramach realizacji rządowych programów odpowiednio: „(...) (...) Funduszu (...) dla (...)" oraz „(...) (...) (...) Funduszu (...) dla (...), (...)". W wykonaniu tych umów strona powodowa podjęła decyzję o przyznaniu i wypłacie stronie pozwanej (...) w łącznej wysokości (...) zł ((...) zł i (...) zł). Powód wskazał przy tym, że w ramach dokonanego procesu analizy ryzyka (...) (...) niezgodnie z przeznaczeniem, (...) przekazało negatywną (...) dotyczącą pozwanego, co skutkuje koniecznością wystąpienia przez powoda o zwrot wypłaconej pozwanemu nienależnej pomocy (...) i brakiem możliwości umorzenia należności z tytułu przyznanych (...) (...). W ocenie powoda, na podstawie § 10 ust. 9 Regulaminu (...), § 11 ust. 11 Regulaminu (...) (...) był uprawniony do odmowy wypłaty (...) (...) na rzecz (...) lub wydania decyzji określającej wysokość (...) (...) podlegającej zwrotowi w całości w przypadku, w którym istnieje uzasadnione podejrzenie wystąpienia jakiegokolwiek rodzaju nadużyć.

Wskazać jednak należy, że w dacie zawierania umów obowiązujące regulaminy przewidywały możliwość odmowy wypłaty (...) w przypadku podejrzenia nadużyć (§ 10 ust. 9 Regulaminu (...), § 11 ust. 11 Regulaminu (...)). Nie przewidywały natomiast obowiązku zwrotu (...) już wypłaconych w sytuacji, gdy takie podejrzenie powstałoby po dokonaniu wypłaty. Podstawą żądania powoda była zatem treść zmienionych regulaminów - dokonana już po zawarciu umów - na mocy której (...) przyznał sobie prawo żądania zwrotu wypłaconej (...) w całości w razie uzasadnionego podejrzenia nadużyć. Po przekazaniu (...) beneficjentowi powód dokonał jednostronnej modyfikacji regulaminów, rozszerzając swoje uprawnienia o możliwość żądania zwrotu (...) w całości w razie powzięcia takich podejrzeń. Zmiana ta miała charakter nowego i istotnego obciążenia dla (...), a nie doprecyzowania czy technicznej korekty zasad (...). W ocenie sądu,

taka modyfikacja nie mogła wywołać skutków wobec pozwanego, gdyż prawa i obowiązki stron powstałe z umowy są ustalane według jej treści obowiązującej w chwili zawarcia. (...), podejmując decyzję o przystąpieniu do (...), mógł i miał prawo kształtować swoje postępowanie wyłącznie w oparciu o pierwotne warunki określone w umowie i regulaminie. Jednostronna zmiana (...) nie może wprowadzać nowych obowiązków lub ograniczać praw drugiej strony, jeżeli brak jest wyraźnego upoważnienia umownego lub ustawowego. W realiach niniejszej sprawy ani umowy, ani przepisy szczególne nie przewidywały, by powód mógł w dowolnym czasie nałożyć na (...) obowiązek zwrotu (...) na podstawie nowych, nieistniejących wcześniej przesłanek. Zasada ochrony praw nabytych wymaga, aby podmiot, który w chwili zawierania umowy nabył prawo do określonego świadczenia na określonych warunkach, mógł zachować to świadczenie, jeśli wywiązał się z pierwotnych warunków. Ważność umowy i skuteczność jej postanowień oceniane są na datę zawarcia umowy, a nie na okres wykonywania umowy. W ocenie Sądu nie jest dopuszczalne dokonywanie jednostronnych zmian regulaminów umownych w sposób naruszający prawa nabyte kontrahenta i mających dla niego charakter obciążający. W konsekwencji sąd uznał, że powód nie mógł w drodze późniejszej zmiany (...) skutecznie wprowadzić wobec pozwanego nowego obowiązku zwrotu (...), którego w dacie zawarcia umowy w ogóle nie przewidywano, zwłaszcza wobec wątpliwej skuteczności informowania beneficjentów (...) o dokonywanych zmianach. § 15 (...) (...) przewidywał, że regulamin może ulec zmianie, a beneficjenci mieli być o niej informowani poprzez zamieszczenie przez (...) odpowiedniej informacji pod adresem (...) zawierającej zestawienie zmian (...). Taka forma komunikacji o wprowadzeniu istotnych zmian w kontrakcie jest w ocenie Sądu niewystarczająca i nie może być uznana za skuteczną. Do podobnych wniosków zadaje się doszedł powód, który w § 1 ust. 5 (...) (...) zawarł postanowienie, że (...) poinformuje (...) o zmianie (...) za pośrednictwem wiadomości przesłanej na adres poczty elektronicznej (...) wskazany w § 1 ust. 24 (...) (...). W przypadku jednak drugiej umowy (...), powód nie sprostał ciężarowi udowodnienia faktu skutecznego przekazania pozwanemu za pośrednictwem wzmiankowanej wyżej drogi informacji o zmianie (...), nie wspominając o ewentualnym zaakceptowaniu tych zmian przez (...). Wskazać w tym miejscu także należy na obowiązującą w prawie cywilnym zasadę pacta sunt servanda (art. 353 ^{( 1)} k.c.), która wymaga wykonywania umów zgodnie z ich pierwotną treścią, chyba że strony zgodnie dokonają jej zmiany.

Niezależnie od powyższego, powód na podstawie dołączonych do pozwu dowodów nie wykazał zasadności dochodzonego roszczenia. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki

prawne (art. 6 k.c.). Również stosownie do treści art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W postępowaniu sądowym oznacza to, że na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie (orzeczenie SN z 3 października 1969 r., (...)). W razie zaś ich nieudowodnienia sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie. Sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy oraz nie jest zobowiązany do zarządzenia dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia (...) dowodowych, pozwalających na ich udowodnienie. Nie ma też obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (wyrok SA w (...) z 11.12.2015 r., (...)).

W niniejszej sprawie powód ograniczył się do powołania na negatywną (...) (...). Tymczasem rekomendacja ta miała charakter opinii, a nie decyzji administracyjnej czy ustaleń faktycznych o charakterze prejudykatu. Brak było jakichkolwiek działań organów ścigania, postępowania karnego czy nawet czynności sprawdzających wobec pozwanego. W niniejszej sprawie powód nie sprostał ciężarowi udowodnienia (a nawet skonkretyzowania), nadużyć po stronie pozwanego - nie wskazał, jaka część przyznanej (...) miałaby podlegać defraudacji oraz w jaki sposób, nie podjął nawet próby uzasadnienia obaw ewentualnych nierzetelnych działań pozwanego.

Powód, uzasadniając swoje roszczenie, powołał się na negatywną (...) (...), w której wskazano na rzekome ryzyko nadużyć przy wykorzystaniu (...) (...) przez pozwanego. Niewątpliwie przedmiotowa rekomendacja nie jest decyzją administracyjną, postanowieniem ani innym aktem, któremu ustawa nadaje moc wiążącą wobec podmiotu trzeciego. Jest to dokument o charakterze opinii lub informacji analitycznej. (...) (...) w niniejszej sprawie ma charakter ogólny, nie zawiera wskazania konkretnych, zweryfikowanych dowodów, które potwierdzałyby niezgodne z przeznaczeniem wykorzystanie (...) przez pozwanego, nie wskazuje okoliczności rzekomych nadużyć - konkretnych operacji (...) sprzecznych z rządowym programem pomocy. Co więcej, brak jest informacji, aby po wydaniu (...) (...) podjęto wobec pozwanego jakiekolwiek działania procesowe — nie wszczęto postępowania przygotowawczego, nie skierowano zawiadomienia do prokuratury ani nie przeprowadzono czynności kontrolnych potwierdzających zarzuty.

Zgodnie z art. 365 § 1 k.p.c., moc wiążąca (prejudykat) dotyczy wyłącznie prawomocnych orzeczeń sądów oraz wyjątkowo decyzji administracyjnych, gdy ustawa tak stanowi. (...) (...) nie mieści się w żadnej z tych kategorii, nie ma zatem mocy prejudykacyjnej i nie zwalnia powoda z obowiązku wykazania przesłanek swojego

roszczenia w procesie. Ocena lub opinia innego organu nie może zastępować postępowania dowodowego w procesie cywilnym, zaś powód ograniczył się jedynie do powołania na (...) (...) jako podstawę żądania zwrotu (...), nie przedstawiając żadnych dowodów potwierdzających jej treść. Na gruncie prawa cywilnego taki dokument ma charakter czysto informacyjny i nie jest samodzielną podstawą do nałożenia na (...) obowiązku zwrotu (...), szczególnie gdy: brak jest potwierdzonych ustaleń faktycznych, brak wszczętego postępowania kontrolnego lub karnego a z drugiej strony - środki zostały wykorzystane zgodnie z celem (...), co potwierdzają inne dowody w sprawie.

Dlatego powoływana przez powoda rekomendacja (...), jako dokument niemający mocy wiążącej i niepoparta innymi dowodami, nie mogła stanowić skutecznej podstawy roszczenia powoda.

Co istotne - powód nie kwestionował faktu, że środki zostały przeznaczone na cele zgodne z umowami i regulaminami obowiązującymi w chwili ich zawarcia, nie zakwestionował przedłożonych do odpowiedzi na pozew dokumentów obrazujących ich spożytkowanie a mimo to konsekwentnie podtrzymywał pierwotne stanowisko wywiedzione z negatywnej (...) (...), którą przyjął za wiążącą. Pozwany zatem skutecznie „przerzucił” ciężar dowodu na powoda (choć twierdzenia pozwu i tak nie były dostatecznie udowodnione), wobec czego wzmiankowany wcześniej ciężar spoczywał ponownie na stronie powodowej.

W tym miejscu należy odwołać się do art. 210 § 2 k.p.c., zgodnie z którym każda ze stron obowiązana jest do złożenia oświadczenia co do twierdzeń strony przeciwnej, dotyczących okoliczności faktycznych. Wypowiedzenie się co do twierdzeń strony przeciwnej o okolicznościach faktycznych winno odnosić się w sposób konkretny i jednoznaczny do wszystkich podniesionych przez tę stronę twierdzeń. Obowiązek przewidziany w art. 210 § 2 k.p.c. zmierza do zakreślenia okoliczności spornych i bezspornych między stronami i ma wpływ na zakres ewentualnego postępowania dowodowego. Dowodzeniu podlegają bowiem tylko okoliczności sporne między stronami, istotne dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 212 k.p.c., art. 227 k.p.c., art. 229 k.p.c.). W sytuacji, w której strona obarczona obowiązkiem wypowiedzenia się co do twierdzeń strony przeciwnej o okolicznościach faktycznych, co do nich konkretnie się nie wypowie, naraża się na zastosowanie przez Sąd dyspozycji art. 230 k.p.c., zgodnie z którym, gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Jeżeli strona chce zaprzeczyć twierdzeniom strony przeciwnej o faktach, powinna uczynić to wyraźnie, odnosząc się do konkretnych okoliczności faktycznych i przedstawiając jednocześnie własne twierdzenia odnośnie kwestionowanej okoliczności. Fakty i dowody związane z konkretnymi okolicznościami, z którymi się strona nie zgadza powinna wskazać, jeśli ma to służyć obronie jej racji, powinna się on ustosunkować do twierdzeń

strony przeciwnej, a tego w sprawie strona powodowa nie uczyniła (por. wyrok SN z dnia 9 lipca 2009 r., III CSK 341/2008, LexPolonica nr 2444586).

Żądanie powoda należy ocenić także przez pryzmat art. 5 k.c., zakazującego nadużywania prawa podmiotowego w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego.

Pozwany otrzymał subwencję w warunkach głębokiego kryzysu (...), spowodowanego (...). Środki te umożliwiły pozwanemu nie tylko utrzymanie zatrudnienia ale mogły okazać się również decydujące w podtrzymania działalności w ogóle. Powód, mimo świadomości prawidłowego (...) (...), żąda ich zwrotu w całości na podstawie późniejszej zmiany (...) i ogólnikowej (...) organu, która nie ma charakteru wiążącego. Celem programów „(...) (...) (...)” i „(...) (...) (...)” było udzielenie przedsiębiorcom finansowania, w istotnej części bezzwrotnego, dla zapewnienia im płynności i stabilności (...) w czasie poważnych zakłóceń gospodarczych wywołanych (...) (...) (...) oraz dla ochrony miejsc pracy. Sąd dostrzega, że pandemia była zdarzeniem bezprecedensowym, a (...), w której działa pozwany, należała do szczególnie dotkniętych skutkami (...). Przyznana (...) była elementem szerokiej interwencji państwa, mającej na celu zapobieżenie masowym upadłościom i redukcji zatrudnienia. Żądanie zwrotu (...) po kilku latach, mimo prawidłowego ich (...) i braku wykazanych nadużyć, stanowiłoby w ocenie Sądu nadużycie prawa podmiotowego, rażąco sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i zasadą pewności prawa. W niniejszej sprawie egzekwowanie roszczenia prowadziłoby do rażąco niesłusznego skutku — obciążenia (...), który prawidłowo zrealizował cel (...), zwrotem kwoty przekraczającej (...), co z pewnością mogłoby zachwiać jego dalszą działalnością. Żądanie zwrotu (...), które osiągnęły zamierzony cel, stoi w sprzeczności z istotą programów (...) i byłoby sprzeczne z zasadą ochrony zaufania obywateli do państwa.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, a w szczególności nieskuteczność powołania się na późniejszą zmianę regulaminów, brak wykazania przesłanek żądania zwrotu, fakt, że pozwany w pełni zrealizował cel programów pomocowych oraz sprzeczność roszczenia z art. 5 k.c., Sąd ocenił żądanie powoda jako bezzasadne. Ponadto zgodnie z art. 410 § 2 k.c., świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. W związku z tym, że powód nie sprostał opisanemu powyżej obowiązkowi dowodzenia, brak było podstaw do uznania jego twierdzeń za wiarygodne a zatem brak było również podstaw do uznania, że uzyskana przez pozwanego (...) jest

świadczeniem nienależnym (podstawa przyznania (...) odpadła), co skutkowało oddaleniem powództwa na podstawie art. 6 kc w zw. z art. 410 § 2 k.c. a contrańo. Powództwo nie zasługuje również na uwzględnienie (jako nieudowodnione), gdyby potraktować je jako żądanie roszczenia z umowy (art. 353 § 1 k.c.).

Wbrew stanowisku pozwanego, nie doszło przy tym jednak do przedawnienia. Zgodnie z art. 118 k.c., termin przedawnienia roszczeń majątkowych wynosi co do zasady 6 lat, a w przypadku roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - 3 lata. Jednak w myśl zdania drugiego tego przepisu koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Przyjmując nawet teoretycznie, że niniejsze roszczenie związane jest z prowadzeniem działalności gospodarczej powoda, to początek biegu terminu przedawnienia należałoby liczyć od dnia 8 lutego 2021 r., tj. od daty uzyskania przez powoda negatywnej (...) (...). W tej sytuacji roszczenie dochodzone pozwem wniesionym ((...)) września 2024 r. nie jest przedawnione, wszak trzyletni termin upłynąłby dopiero 31 grudnia 2024 r. Nie ulega zatem wątpliwości, że roszczenie nie jest przedawnione pod reżimem 6-letniego okresu przedawnienia nawet przy przyjęciu początku jego biegu od dnia zawarcia umowy (...).0 (tj. 18 maja 2020 r.).

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje swe oparcie w treści art. 98 i 108 k.p.c. Strona pozwana poprzez oddalenie powództwa wygrała proces w całości i zasługuje zgodnie z art. 98 k.p.c. na zwrot pełni kosztów. Na jej koszty procesu składa się opłata za pełnomocnictwo (17 zł) oraz wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej 25 000 zł - odpowiedniej do wartości przedmiotu sporu.

sędzia Rafał Kubicki