Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2024 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

sędzia Ewa Tokarzewska

po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2024 r. w Olsztynie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko W. K.

o zapłatę

I.  zamyka rozprawę;

II.  oddala powództwo;

III.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 5.417 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

sędzia Ewa Tokarzewska

Sygn. akt I C 1106/22

UZASADNIENIE

Powód M. S. w pozwie złożonym wobec pozwanej W. K., wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 150.000,00 zł wraz
z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 22 maja 2022 r. oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że wraz z pozwaną przez wiele lat tworzyli nieformalny związek, w szczególności razem zamieszkując i wychowując dzieci. W toku trwania związku pomiędzy stronami, strony utrzymywał przede wszystkim powód prowadząc działalność budowlaną. Powód podał, że prowadził pod adresem swojego zamieszkania kolejne działalności gospodarcze w zakresie usług budowlanych. Przedsiębiorstwo (...) zostało zamknięte z dniem 31 grudnia 2018 r., albowiem strony uzgodniły, że powód będzie prowadził
w dalszym ciągu działalność pod firmą pozwanej. W tym celu pozwana zarejestrowała działalność pod firmą (...), która rozpoczęła działalność z dniem 2 stycznia 2019 r. W czasie kiedy powód prowadził działalność pod firmą (...) w zasadzie nie zmieniło się nic w zakresie sposobu wykonywania tej działalności. W szczególności wykonywane były dalej zlecenia rozpoczęte jeszcze podczas prowadzenia poprzedniej działalności, prace wykonywali ci sami pracownicy. M. S. kontaktował się z kontrahentami, uzgadniał warunki budów i remontów, ustalał stawki, przyjmował świadczenia, wypłacał należności pracownikom, organizował pracowników, zakupywał maszyny i pojazdy, zakupywał towary w hurtowniach. Jedyna zmiana w tym zakresie polegała na tym, że formalnie w dokumentach pojawiało się nazwisko W. K. - choć również nie zawsze. To również powód organizował firmę księgową i on załatwiał związane z obsługą księgową formalności.

Powód podał, że zakupił ze środków uzyskanych z wcześniejszej działalności:

a)  pojazd marki D. (...) r. o nr rej (...) o wartości ok. 22.000 zł netto;

b)  pojazd marki N. (...)-osobowy o wartości ok. 24.000 zł netto;

c)  podnośnik koszowy N. (...) o wartości ok. 65.000 zł netto;

d)  karcher o wartości 2.400 zł;

e)  wiertarki i wkrętarki marki makita o wartości 3.000 zł;

f)  szlifierki kątowe (duże i małe) o wartości ok. 3.000 zł;

g)  przedłużacze na bębnie 5 szt., wartość ok. 1.500 zł;

h)  młot duży marki D. o wartości ok. 4.000 zł;

i)  lasery, dalmierze wartość ok. 1.500 zł;

j)  mieszadła, wartość 1.5000 zł - 2.000 zł;

k)  rusztowania, wartość ok. 15.000 zł.

Powód podał, że strony rozstały się w maju 2021 r. Pozwana z dniem 1 czerwca 2021 r. zawiesiła działalność gospodarczą. Pozwana przejęła w posiadanie całość sprzętu który został zakupiony przez powoda w czasie kiedy działalność była prowadzona pod firmą pozwanej. Jednocześnie powód by mieć możliwość dalszego prowadzenia działalności gospodarczej ponownie zarejestrował przedsiębiorstwo pod swoim nazwiskiem. Pozwana nie regulowała zobowiązań, jak też nie ukończyła prac które prowadził powód pod jej firmą.

Powód podniósł, że w trakcie trwania związku stron zakupił na nazwisko pozwanej z zarobionych przez siebie środków poza działalnością gospodarczą kolejne dwa pojazdy samochodowe tj. samochód B. za kwotę 21.500 zł oraz samochód J. (...) rocznik 2006 o wartości 20.000 zł. Pojazdy te również pozostały przy pozwanej stanowiąc jej bezpodstawne wzbogacenie.

Powód wskazał, że podstawą prawną jego żądania jest przepis art. 405 k.c. Przedmiotem niniejszej sprawy jest skierowane przeciwko pozwanej roszczenia powoda o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Roszczenie to obejmuje okres konkubinatu (pozew k. 5-12).

W odpowiedzi na pozew pozwana W. K. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania.

Pozwana przyznała, że w okresie od 2011 r. do 17 maja 2021 r. pozostawała z powodem w nieformalnym związku. Ze związku strony posiadają dwoje małoletnich dzieci. Pozwana przyznała, że M. S. prowadził działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych w okresach wskazanych w pozwie i wynikających z wpisów w (...). W czasie gdy strony pozostawały w nieformalnym związku a powód prowadził działalność gospodarczą w latach 2013 - 2018 pod swoim nazwiskiem, pozwana mu pomagała (pisała umowy, wykonywała przelewy bankowe, jeździła na roboty gdzie pomagała w pracach - malowała, szpachlowała, sprzątała itp.).

W czasie trwania nieformalnego związku to pozwana przejęła na siebie zasadniczy ciężar opieki i wychowania dzieci oraz zajmowania się gospodarstwem domowym. Ponadto pozwana do 2018 r. udzielała pozwanemu pomocy przy prowadzeniu działalności gospodarczej, a następnie sama od 2 stycznia 2019 r. zarejestrowała działalność gospodarczą i zatrudniała pracowników w tym powoda. Powód w ramach prowadzonej przez pozwaną działalności gospodarczej nie legitymował się żadnym pełnomocnictwem czy upoważnieniem do reprezentowania pozwanej. Pozwana wskazała, że zamknięcie działalności przez powoda było podyktowane tym, że powód jako osoba karana za liczne przestępstwa, nie mógł uczestniczyć w przetargach.

Pozwana podniosła, że osobistą pracą jaką wnosiła w prowadzenie domu i wychowanie dzieci stron, przyczyniała się także do powiększenia majątku wypracowywanego w ramach prowadzonych przez strony działalności gospodarczych.

Pozwana podała, że w dniu 21 maja 2021 r. stawiła się w asyście funkcjonariuszy Policji w miejscu zamieszkania M. S. i spakowała najpotrzebniejsze rzeczy. Pozwana także przejęła w posiadanie samochód N. (...). Następnie w dniu 27 września 2021 r. pozwana, w obecności funkcjonariuszy Policji odebrała od powoda samochód osobowy marki F. (...), B. oraz podnośnik koszowy N. (...). Pozwana w tym dniu podpisała stosowne dokumenty, z których wynikała jakie przedmioty odzyskała od powoda. Innych rzeczy nie udało się pozwanej odzyskać od powoda.

Pozwana zaprzeczyła twierdzeniom powoda, że ze środków uzyskanych z działalności zarejestrowanej na powoda został zakupiony na dane pozwanej sprzęt wymieniony na stronie 5 pozwu.

Pozwana podała, że rozstając się z powodem i opuszczając wraz z dziećmi miejsce zamieszkania pozostawiła wszystkie rzeczy i nie zabrała ze sobą żadnego sprzętu budowlanego czy pojazdów które służyły do realizacji umów. Pozwana wskazała, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonała zakupu samochód marki D., który został następnie sprzedany za kwotę 6.000 zł, samochód marki N. (...), który został następnie sprzedany, podnośnik koszowy N. (...), który został sprzedany za kwotę 12.000, który na początku roku 2021 r. został naprawiony i pozwana poniosła koszty naprawy w kwocie 5.000 zł. Koszt naprawy nadal jest spłacany przez pozwaną. Pozwana wskazała, że samochód osobowy marki B. został kupiony w 2019 r. ze środków pochodzących z działalności gospodarczej pozwanej. Pozwana podkreśliła, że powód w dniu 12 stycznia 2023 r. na rozprawie w sprawie toczącej się między stronami przed Sądem Rejonowym w Piszu, sygn. (...) podnosił, że samochód osobowy marki B. był prezentem dla pozwanej, a zatem nie nastąpiło bezpodstawne wzbogacenia pozwanej. Ponadto pozwana podała, że ww. samochód marki B. z tytułu należności publicznoprawnych wynikających z prowadzonej przez pozwaną działalności gospodarczej został zajęty przez Urząd Skarbowy w K.. Pozwana podniosła, że nie odebrała ani nie otrzymała od powoda: K., wiertarki i wkrętarki marki makita, szlifierki kątowe (duże i małe), przedłużacza na bębnie, młota dużego marki D., laserów, dalmierzy, mieszadła oraz rusztowania. Pozwana nie wie kto aktualnie jest w posiadaniu tych przedmiotów i gdzie się one znajdują. Pozwana wskazała, że gdy stawiła się po odbiór pojazdów w dniu 27 września 2021 r., rusztowanie znajdowało się u powoda. W czasie prowadzenia przez pozwaną działalności gospodarczej, W. K. czynnie uczestniczyła w jej prowadzeniu. W ramach działalności gospodarczej pozwanej zatrudniała pracowników fizycznych w tym powoda, korzystała z pomocy biura rachunkowego. Pozwana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonywała m.in. następujące czynności: woziła pracowników na place budowy, woziła dokumenty, uczestniczyła w odbiorach końcowych, pomagała przy sprzątaniu po zakończonych pracach, zajmowała się drobnymi pracami wykończeniowymi, sporządzała umowy itp. Pozwana wskazuje, że także odbierała towar (sama a także z powodem) oraz regulowała należności na rzecz firmy (...) oraz N. P. Ż.. Ponadto pozwana zajmował się domem i wychowaniem dwójki małoletnich dzieci. Pozwana także kwestionuje co do zasady jak i wysokości należności wynikające z przedłożonych przez powoda dokumentów (KP) oraz treść pisemnych oświadczeń przedłożonych przez powoda wraz z pozwem (odpowiedź na pozew k. 94-97).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód M. S. prowadził pod adresem swojego zamieszkania, tj. G. 8 działalności gospodarcze w zakresie usług budowlanych pod firmami:



„M. S. (...) usługi remontowo-budowlane” w okresie od 1.10.2011 r. do 20.06.2013 r.;



(...) w okresie od 19.10.2015 r. do 3.04.2017 r.;



„M. S. usługi remontowo-budowlane” w okresie od 20.03.2018 r. do 1.01.2019 r.



„M. S. usługi remontowo-budowlane” w okresie od 20.05.2021 r.

Pozwana W. K. prowadziła pod adresem (...) działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych pod firmą (...) usługi remontowo-budowlane” w okresie od 2.01.2019 r. do 1.06.2021 r.

(dowód: wydruki z (...) k. 16-20)

Na firmę Usługi remontowo-budowlane W. K.” zakupiono następujące ruchomości:

– wiertarki i wkrętarki M.,

– młot D.,

– przedłużacz – 5 sztuk,

– laser,

– mieszadła,

– dalmierz,

– szlifierki kątowe duża i mała,

– karcher,

– rusztowanie,

– samochód marki N. (...),

– samochód marki F. (...),

– samochód marki J. (...),

– samochód marki B..

Samochód N. (...) został zbyty przez pozwaną w dniu 28 marca 2022 r. za kwotę 6.000 zł. Dokonano także zbycia F. (...), podnośnika N. (...).

(dowód: faktury k. 126, k. 130-130v., k. 131v.-141v., umowa kupna-sprzedaży samochodu k. 129-129v., ewidencja środków trwałych k. 169, umowa kupna-sprzedaży k. 107)

W dniu 11 sierpnia 2021 r. W. K., w asyście funkcjonariuszy policji, odebrała od powoda dwa pojazdy, tj. B. (...) o nr rej. (...) oraz F. (...) o nr rej. (...). W posiadaniu powoda pozostał samochód marki J. (...) o nr rej. (...).

W dniu 11 sierpnia 2021 r. pozwana złożyła w KPP M. zawiadomienie o przywłaszczeniu przez powoda ww. pojazdu marki J. oraz uszkodzenie pojazdu F. (...), jak również groźbach karalnych kierowanych w stosunku do niej przez pozwanego.

(dowód: pismo KPP w M. k. 123)

Przedsiębiorstwo działające pod firmą pozwanej kontynuowało zlecenia rozpoczęte jeszcze podczas prowadzenia działalności przez powoda. Prace wykonywali ci sami pracownicy. Powód został zatrudniony w firmie pozwanej na ¼ etatu. Pozwana zawiesiła działalność z dniem 1 czerwca 2021 r. M. S. ponownie zarejestrował działalność gospodarczą i kontynuował rozpoczęte wcześniej prace, które ostatecznie zostały przez niego ukończone oraz otrzymał on wynagrodzenie za wykonane prace.

Umowy z pracownikami zawierane były przez pozwaną W. K., wszelkie faktury były wystawiane na jej nazwisko. Usługi wykonywał powód M. S.. W. K. pojawiała się w firmie sporadycznie.

Strony pozostawały w związku konkubenckim od 2011 r. do 2021 r. Posiadają z tego związku dwójkę dzieci. Powód początkowo wyjeżdżał do pracy do Niemiec, później otworzył działalność gospodarczą, którą następnie przepisał na pozwaną. Pozwana w tym czasie nie podejmowała pracy zawodowej. Pozwana opłacała internetowo rachunki. Strony prowadziły wspólne gospodarstwo domowe. Pozwana zajmowała się dziećmi i prowadziła dom. Nadto, pozwana podpisywała umowy, płaciła faktury, pomagała przy sprzątaniu na budowach. Uczestniczyła w odbiorach końcowych. Za umowy, które zawierała pozwana, a kończył je powód, nie otrzymała ona żadnego wynagrodzenia. Samochód osobowy marki B. stanowił prezent, który pozwana otrzymała od powoda. W Urzędzie Skarbowym istniało zadłużenia na kwotę 35.000 zł, dokonano zaboru samochodu marki B. w celu zlicytowania na długi firmowe powstałe w trakcie prowadzenia firmy przez pozwaną. Strony nie dzieliły się zyskami z prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż prowadziły wspólne gospodarstwo domowe.0

(dowód: protokół k. 25-28, umowa na remont k. 29, wezwanie do ukończenia robót k. 30, wezwanie do zapłaty k. 31, faktury k. 32-34, oświadczenie k. 35-37, zeznania świadków: K. Z. k. 233-233v., A. R. k. 233v., D. M. k. 233v.-234, R. J. k. 234, P. T. k. 234v., B. B. k. 234v., W. T. k. 235, zeznania powoda k. 271-271v., zeznania pozwanej k. 272-272v.)

Pismem z dnia 10 maja 2022 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 150.000 zł w terminie 3 dni od dnia otrzymania wezwania.

(dowód: przedsądowe wezwanie do zapłaty k. 38-39)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Na wstępie rozważań należy zauważyć, że ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie Sąd poczynił w oparciu o dołączone do sprawy dokumenty, których wiarygodność nie była wzajemnie kwestionowana, a także zeznania powoda i pozwanej oraz w mniejszym zakresie o zeznania świadków K. L., A. R., D. M., R. J., P. T., B. B. i W. T.. Wskazać w tym miejscu należy, iż zeznania świadków nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż odnosiły się w zasadzie do wskazania, że to powód rozliczał się z pracownikami i w większości zajmował się prowadzeniem firmy zarejestrowanej pod nazwiskiem pozwanej.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 k.p.c. Sąd pominął wniosek dowodowy strony powodowej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego ds. wyceny pojazdu, maszyn i urządzeń celem ustalenia faktu wartości pojazdów i maszyn zakupionych przez powoda na rzecz działalności gospodarczej pozwanej w momencie ich zakupu. Sąd uznał, iż przeprowadzenie tego dowodu jawi się jako nieprzydatne a nadto zmierzające do przedłużenia postępowania. W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w pełni pozwala na prawidłowe rozpoznanie niniejszej sprawy. Wskazać także należy, iż ceny zakupionych pojazdów i maszyn w momencie ich zakupu wynikają wprost z faktur a zatem nie jest koniecznym zasięganie na tą okoliczność opinii biegłego.

Na wstępie i dla porządku poczynionych rozważań wskazać należy, że zgodnie z art. 224 § 1 k.p.c. przewodniczący zamyka rozprawę po przeprowadzeniu dowodów i udzieleniu głosu stronom. Natomiast zgodnie z § 3 wskazanego przepisu jeżeli przyczyni się to do sprawniejszego rozpoznania sprawy, a wyznaczanie kolejnych posiedzeń jest zbędne, sąd może zamknąć rozprawę na posiedzeniu niejawnym. Strony należy uprzedzić o możliwości zamknięcia rozprawy i umożliwić im zabranie głosu w piśmie procesowym, w terminie nie krótszym niż 7 dni. Sąd zamyka rozprawę w terminie miesiąca od dnia, w którym upłynął termin do zabrania głosu przez strony. Postanowienie może być wydane jedynie przez sędziów, przed którymi odbyło się ostatnie posiedzenie jawne poprzedzające bezpośrednio zamknięcie rozprawy. Uregulowanie art. 224 § 3 k.p.c. dotyczy sytuacji, w której rozprawa została wyznaczona, ale po jej odroczeniu w celu zamknięcia rozprawy nie wyznacza się kolejnego posiedzenia z udziałem stron, lecz zamyka się rozprawę na posiedzeniu niejawnym.

Sąd postanowił zamknąć rozprawę – o czym postanowiono w pkt I sentencji wyroku.

W niniejszej sprawie powód dochodzi od pozwanej zapłaty kwoty 150.000 zł tytułem bezpodstawnego wzbogacenia. Podstawą prawną jego żądania jest zatem przepis art. 405 k.c. Zgodnie z art. 405 k.c. kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości.

Do powstania roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia konieczne jest wystąpienie czterech przesłanek: zubożenia jednego podmiotu, wzbogacenia innego podmiotu, związku między zubożeniem a wzbogaceniem oraz braku podstawy prawnej wzbogacenia (tak też np. K. Pietrzykowski, w: Pietrzykowski, Komentarz KC, t. I, 2013, s. 1138; A. Ohanowicz, Niesłuszne wzbogacenie, s. 110; tenże, w: System PrCyw, t. III, cz. 1, 1981, s. 478; w orzecznictwie np. wyr. SA w Szczecinie z 24.11.2016 r., (...) Legalis; wcześniej zob. wyr. SN z 22.11.1977 r., (...), Legalis; wyr. SN z 19.2.2002 r., (...), Legalis; wyr. SN z 22.4.2004 r., (...), Legalis; wyr. (...)., (...), Legalis; wyr. SN z 18.11.2009 r.,(...), Legalis; wyr. SN z 21.5.2014 r., (...), Legalis, z glosą P. Księżaka, Gl. 2015, Nr 3, s. 4). Brak którejkolwiek z tych przesłanek wyklucza powstanie roszczenia. Przynajmniej w tym sensie są więc one równoważne (choć np. P. Mostowik, w: System PrPryw, t. 6, 2014, s. 239, uznaje za najważniejszą przesłankę braku podstawy prawnej wzbogacenia). Zgodnie z dominującym stanowiskiem powoda obciąża jedynie ciężar dowodu w zakresie jego zubożenia, wzbogacenia pozwanego i związku między zubożeniem a wzbogaceniem. To na pozwanym miałby natomiast ciążyć dowód tego, że uzyskane przez niego wzbogacenie miało swoją podstawę prawną (tak m.in. A. O., Niesłuszne wzbogacenie, s. 376, E. Ł., Bezpodstawne wzbogacenie).

Zgodnie z kolei z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Zdaniem Sądu powód nie zdołał wykazać, iż w niniejszej sprawie doszło do wzbogacenie pozwanej kosztem powoda. W niniejszej sprawie nie doszło do spełnienia kumulatywnie wszystkich przesłanek wynikających z art. 405 k.c.

W sprawie bezspornym jest, że strony w okresie od 2011 r. do 2021 r. pozostawały w nieformalnym związku, z którego mają dwoje małoletnich dzieci. W tym czasie strony prowadziły wspólne gospodarstwo domowe. Powód podał, że bezpodstawne wzbogacenie pozwanej stanowią następujące ruchomości:

a) pojazd marki D. (...) r. o nr rej (...) o wartości ok. 22.000 zł netto;

b) pojazd marki N. (...)-osobowy o wartości ok. 24.000 zł netto;

c) podnośnik koszowy N. (...) o wartości ok. 65.000 zł netto;

d) karcher o wartości 2.400 zł;

e) wiertarki i wkrętarki marki makita o wartości 3.000 zł;

f) szlifierki kątowe (duże i małe) o wartości ok. 3.000 zł;

g) przedłużacze na bębnie 5 szt., wartość ok. 1.500 zł;

h) młot duży marki D. o wartości ok. 4.000 zł;

i) lasery, dalmierze wartość ok. 1.500 zł;

j) mieszadła, wartość 1.5000 zł - 2.000 zł;

k) rusztowania, wartość ok. 15.000 zł,

l) samochód B., wartość ok. 21.500 zł;

m) samochód J. liberty, wartość ok. 20.000 zł.

Powód wskazał, że pozwana dokonała zaboru ww. ruchomości w momencie zakończenia związku, uniemożliwiając mu ich używanie i normalne prowadzenie działalności gospodarczej. Powód po rozstaniu zarejestrował własną działalność, tym samym doszło do zachowania ciągłości prowadzonej działalności. Nadmienić należy, iż zgodnie z twierdzeniami powoda zdołał on ukończyć wszystkie rozpoczęte prace, za które otrzymał wynagrodzenie. Pozwana natomiast nie otrzymała środków z tytułu wykonanych prac budowlanych, mimo iż zostały one rozpoczęte gdy to na nią była zarejestrowana działalność gospodarcza. Tym samym to powód odebrał wynagrodzenie należne pozwanej wypracowane przez jej firmę.

Nie sposób zgodzić się ze stroną powodową, że doszło do bezpodstawnego wzbogacenia pozwanej. Zaznaczyć trzeba, że strony tworzyły przez okres 10 lat nieformalny związek, z którego posiadają dwójkę dzieci. Pozwana zajmowała się domem i dziećmi, nie podjęła w tym czasie pracy zarobkowej. Zarejestrowała pod swoim nazwiskiem działalność, którą w rzeczywistości prowadził powód. Nie można jednak stwierdzić, iż pozwana w żaden sposób nie pomagała w prowadzeniu tej działalności. To ona przecież podpisywała umowy z pracownikami, to ona zawierała umowy o przeprowadzenie robót, opłacała faktury, robiła przelewy, pojawiała się na budowach, pomagała w sprzątaniu. Istotnym jest także fakt, że to pozwana zajmowała się domem i dziećmi czyniąc nakłady osobiste przyczyniając się do powstania majątku wspólnego stron, które przecież prowadziły wspólne gospodarstwo domowe.

Biorąc pod uwagę powyższy stan faktyczny i poczynione rozważania stwierdzić można, że żądanie powoda jest nadto sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Pozwana przecież nie otrzymała żadnego wynagrodzenia za swój udział w prowadzeniu działalności gospodarczej, czy też prowadzeniu domu i wychowywaniu dzieci. Skoro bowiem strony umówiły się na taki układ, iż to pozwana zarejestruje na swoje nazwisko działalność, gdyż powód miał zobowiązania, których nie regulował a także nie mógł samodzielnie brać udziału w przetargach, to powód powinien mieć świadomość tego, że pozwanej także należy się z tego tytułu wynagrodzenie. Dodatkowo powód nie zdołał udowodnić jakich konkretnie ruchomości pozwana dokonała zaboru. Pozwana przyznała, że w jej posiadaniu znajdowały się następujące ruchomości: pojazd marki D. (...) r., pojazd marki N. (...)-osobowy, podnośnik koszowy N. (...), karcher. Powód nie zdołał udowodnić, że pozwana dokonała zaboru pozostałych ruchomości wskazywanych w pozwie. Nie wskazał także jakie konkretnie elektronarzędzia zostały mu odebrane. Nie można pominąć faktu, że ostatecznie powód dokończył wszystkie rozpoczęte prace a więc z całą pewnością był w posiadaniu niezbędnego do tego sprzętu. Odnosząc się z kolei do samochodu osobowego marki B., to wskazać należy, że w toku niniejszego postępowania ustalono, że pojazd ten stanowił prezent darowany pozwanej przez powoda w trakcie trwania ich związku. Z kolei samochód marki J. (...) znajduje się na posesji powoda, tym samym nie znajduje się on w posiadaniu pozwanej.

W tym miejscu wskazać także należy, iż jeden z pojazdów został zlicytowany a otrzymana kwota zaspokoiła roszczenie Urzędu Skarbowego w K., powstałe w związku z prowadzoną przez powoda działalnością gospodarczą.

Mając powyższe rozważania na uwadze, na podstawie powołanych powyżej przepisów powództwo jako bezpodstawne podlegało oddaleniu, o czym Sąd orzekł w punkcie II sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. poprzez obciążanie powoda obowiązkiem ich zwrotu na rzecz pozwanej w całości. Koszty procesu po stronie pozwanej obejmowały opłatę za pełnomocnictwo (17 zł) oraz wynagrodzenie pełnomocnika (10.800 zł) Łącznie pozwana poniosła koszty procesu w wysokości 5.417 zł i taką kwotę należało zasądzić na jej rzecz – pkt III sentencji wyroku.

sędzia Ewa Tokarzewska