Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2024 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie, I Wydział Cywilny,

w składzie następującym:

Przewodniczący:

Sędzia Tomasz Cichocki

po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2024 r. w Olsztynie

na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 148 ¹§1 Kodeksu postępowania cywilnego

sprawy z powództwa H. (...) z siedzibą w W.

przeciwko N. Z.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej N. Z. na rzecz powoda H. (...) z siedzibą w W. kwotę 222 471,98 (dwieście dwadzieścia dwa tysiące czterysta siedemdziesiąt jeden i 98/100) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 21.09.2023r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 21 941,00 (dwadzieścia jeden tysięcy dziewięćset czterdzieści jeden) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, w tym kwotę 10 817,00 (dziesięć tysięcy osiemset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Tomasz Cichocki

Sygn. akt I C 1475/23

UZASADNIENIE

Powód H. (...) w W. domagał się zasądzenia od pozwanej na jego rzecz kwoty 222 471,98 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty a ponadto zasądzenia na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w płatności oraz kosztów poniesienia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

W uzasadnieniu wskazał, że pozwana zawarła w dniu 16 października 2018 r. z (...) Bank S.A. z/s w W. umowę o udzielenie N. kredytu gotówkowego na mocy, którego zobowiązała się do całkowitej spłaty zobowiązania w ratach i terminach szczegółowo opisanych w treści umowy. W dniu 01.06.2021 r. bank wypowiedział umowę, a w dniu 04.09.2023 r. wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych banku numer (...). Przedmiotowe zobowiązanie nie zostało przez pozwaną spłacone w całości.

W dniu 4 sierpnia 2022r. (...) Bank S.A. zawarł z H. (...) umowę sprzedaży wierzytelności, na podstawie której powód nabył wierzytelności wobec pozwanej. Pismem z dnia 24 sierpnia 2022r. powód wezwał pozwaną do zapłaty, jednocześnie informując o przelewie i wysokości wierzytelności. Następnie wskazał, że złożył w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozew przeciwko pozwanej o to samo roszczenie, które to postępowanie wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu i utraty mocy nakazu zapiały w (...) Sąd postanowił umorzyć.

Powód wskazał, że dochodzi całej przysługującej mu wobec pozwanej należności, tj. kwoty 222 471,98 zł, na którą składają się:

1.  202.248,57 zł tytułem wierzytelności zakupionych przez powoda od (...) Bank S.A.;

2.  20.223,41 zł tytułem naliczonych przez powoda odsetek ustawowych za opóźnienie od niespłaconego kapitału, tj.: 187 859,97 od dnia 05.08.2022 r., jako dnia następnego po dniu zawarcia umowy cesji, a do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu w (...), tj.: 17.07.2023 r.

Pozwana do dnia wniesienia pozwu nie dokonała zapłaty na rzecz powoda dochodzonej pozwem kwoty (pozew k. 4-5v.)

Pozwana N. Z. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu wskazała, że zaprzecza wszelkim twierdzeniom powoda poza tymi, które wyraźnie przyzna. Podniosła, że powód nie udowodnił żadnym środkiem dowodowym, aby przysługiwało mu roszczenie dochodzone pozwem, tj. nie wykazał, aby rzeczywiście doszło do przelewu wierzytelności na jego rzecz. W konsekwencji powód nie wykazał swojej legitymacji czynnej w niniejszym procesie, zatem powództwo już z tego tylko względu powinno zostać oddalone.

Następnie wskazała, że roszczenie powoda z umowy kredytu nie było na dzień wniesienia pozwu wymagalne w rozumieniu art. 455 k.c. Pozwana zaprzeczyła, aby skutecznie doręczono jej załączone do pozwu dokumenty, tj.: wezwanie do zapłaty, wypowiedzenie umowy kredytu wraz z wezwaniem do zapłaty całości należności czy też zawiadomienie o przelewie wierzytelności i wezwanie do zapłaty. Pozwana zakwestionowała, aby przedłożone do pozwu potwierdzenia nadania dotyczyły załączonych dokumentów - z uwagi na inne numery przesyłek wskazane na dokumentach. W jej ocenie nie doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy, a przedłożone do pozwu wypowiedzenie było nieważne, dlatego, że:

1.  nie zostało poprzedzone wezwaniem do zapłaty oraz informacją o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację (w tym brak podpisu na dokumencie);

2.  zawierało warunek;

3.  nie zwierało 30-dniowego okresu wypowiedzenia;

4.  nie przedstawiono pełnomocnictwa osoby, która sporządziła wypowiedzenie podpis na dokumencie zaś jest nieczytelny. Pozwana zaprzeczyła by osoba ta miała umocowanie do wypowiedzenia umowy.

Ponadto w ocenie pozwanej z przedstawionych przez powoda dokumentów nie sposób prawidłowo wyliczyć dochodzonego roszczenia. Powód nie udowodnił w żaden sposób, że w ogóle nastąpiły przesłanki do wypowiedzenia umowy kredytu. Wyciąg z ksiąg rachunkowych banku, historia naliczania odsetek, czy też raporty są dokumentami prywatnymi i stanowią one jedynie dowód tego, że osoby, które je podpisały, złożyły oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 k.p.c.).

Zdaniem strony pozwanej, wyciąg z ksiąg rachunkowych, ani pozostałe złożone do pozwu dokumenty nie mogą stanowić skutecznego dowodu wskazującego na istnienie oraz wysokość zobowiązania. Wobec powyższego stwierdzić należy. że powód nie udowodnił swojej legitymacji procesowej, ani wysokości roszczenia ani jego wymagalności, jak również wypowiedzenia umowy (odpowiedź na pozew k. 90-95).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana N. Z. zawarła w dniu 16 października 2018 r. z (...) Bank S.A. w W. umowę kredytu gotówkowego o nr (...) na cele konsumpcyjne nie związane z działalnością gospodarczą.

Kwota udzielonego kredytu zgodnie z pkt II umowy wynosiła 219.482,12 zł i miała zostać spłacona w ratach miesięcznych do 22 października 2030 r.

W pkt II ust. G umowy wskazano, że bank pobiera odsetki od kredytu według zmiennej stopy bazowej w stosunku rocznym, której wysokość na dzień zawarcia umowy wynosiła 1,72% i stałej marży w wysokości 8,18%. Na dzień zawarcia umowy oprocentowanie wynosiło 9,90 %. Oprocentowanie zadłużenia przeterminowanego było zmienne i wynosiło 14% w stosunku rocznym. Stopa oprocentowania zadłużenia oprocentowania jest równa odsetkom maksymalnym za opóźnienie.

Kredytobiorczyni zobowiązała się do spłaty kredytu w 144 ratach kapitałowo-odsetkowych płatnych na rachunek banku z czego pierwsza w dniu 22 listopada 2018r., w wysokości 2.653,86 PLN, kolejne do 22 każdego miesiąca w wysokości po 2.653,86 PLN i ostatnia, płatna w dniu 22 października 2030 r. w wysokości 2.654,51 PLN.

Umowa przewidywała, że bank może wypowiedzieć umowę kredytu z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia w przypadku braku spłaty kwot kredytu w terminie ich wymagalności lub niedotrzymania przez klienta innych warunków udzielenia kredytu. Wypowiedzenie umowy musiało być dokonane w formie pisemnej pod rygorem nieważności. W następnym dniu po upływie terminu wypowiedzenia umowy kredytu, niespłacona część kredytu wraz z odsetkami staje się zadłużeniem wymagalnym i przeterminowanym, od której bank miał naliczać i pobierać odsetki od zadłużenia przeterminowanego.

T. Z. – mąż pozwanej - wyraził zgodę na zawarcie kredytu przez jego żonę.

(dowód: umowa kredytu k 6-10v.)

Kredyt został uruchomiony w dniu 25 października 2018 r. w kwocie 219.482,12 zł z czego 41.428,12 zł stanowiła prowizja.

(dowód: wyciąg z rachunku k. 23-28)

Z uwagi na zaprzestanie spłaty kredytu, pismem z dnia 7 stycznia 2021 r. (...) Bank S.A. wezwał pozwaną do zapłaty w terminie 14 dni zaległości w wysokości 2.258,52 zł, informując jednocześnie o możliwości złożenia wniosku o przeprowadzenie restrukturyzacji zadłużenia z tytułu umowy kredytowej. Wezwanie zostało odebrane przez pozwaną w dniu 13 stycznia 2021 r.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 18, potwierdzenie odbioru k. 19)

Bank pismem z dnia 1 czerwca 2021 r. wypowiedział pozwanej umowę kredytu w związku z niedotrzymaniem terminów płatności rat. Zwrócił się z żądaniem spłaty całości kredytu. Wskazał, że kwota należności w dniu 31.05.2021 roku wynosi łącznie 196.076,71 zł, w tym;



kapitał : 192 494,84 zł,



odsetki umowne 3 434.26 zł,



opłaty i prowizje 117,00 zł,



odsetki karne 30,61 zł.

Bank poinformował, że w przypadku uregulowania kwoty 9.337 zł wynikającej z niedotrzymania terminów płatności rat w terminie 30 dni od otrzymania pisma, wypowiedzenie nie będzie wywoływało żadnych skutków prawnych. Powyższe pismo zostało doręczone pozwanej w dniu 8 czerwca 2021 r.

(dowód: wypowiedzenie umowy kredytu k. 20, potwierdzenie odbioru k. 21)

Na podstawie ksiąg (...) Banku S.A. stwierdził, że na dzień 04.08.2022 r. figuruje w nich wymagalne zadłużenie N. Z., z tytułu umowy o kredyt gotówkowy nr (...), w kwocie 219,707.25 zł, na którą to kwotę składały się:



kwota 187,859.97 zł – tytułem niespłaconego kapitału,



kwota 1.000,55 zł – tytułem niespłaconych odsetek umownych naliczonych od dnia 23.11.2020 r. do 11.08.2022 r.,



kwota 39,00 zł tytułem opłat,



kwota 30.807,73 zł tytułem niespłaconych odsetek za zwłokę, naliczonych od dnia 22.04.2021 r. do dnia 04.08.2022 r.

(dowód: wyciąg z ksiąg banku k. 22)

W dniu 4 sierpnia 2022 r. (...) Bank S.A. z siedzibą w W. zawarł z H. (...) w W. „umowę przelewu pakietu wierzytelności nr 14 w wykonaniu umowy ramowej przelewu wierzytelności z dnia 7 lipca 2021 r.” Przedmiotem tej umowy była między innymi wierzytelność pozwanej. W § 3 ust. 3 umowy strony postanowiły, że wierzytelności przechodzą na fundusz w dniu jej zawarcia.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 57, wyciąg z załącznika nr 1 k. 58-59)

Pismem z dnia 24.08.2022 r. poinformowano pozwaną, że na mocy przelewu wierzytelności z dnia 04.08.2022 r. (...) Bank S.A. z/s w W. dokonał cesji wierzytelności na rzecz powoda. Jednocześnie powód wezwał pozwaną do zapłaty zadłużenia wynikającego z umowy w kwocie 219.151,29 zł, wskazując, iż kwotę tę należy wpłacić w terminie do dnia 7.09.2022 r.

(dowód: zawiadomieni o przelewie wierzytelności i wezwanie do zapłaty k. 39-42)

Powód wniósł w dniu 29 maja 2023 r. do Sądu Rejonowego (...) w L. pozew wobec N. Z. o zapłatę kwoty 222.471,98 zł. Postanowieniem wydanym w dniu 17 lipca 2023 r. w sprawie (...) Sąd Rejonowy (...) w L., wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu i utraty mocy nakazu zapłaty z dnia 22/06/2023 r. umorzył postępowanie w całości.

(dowód: wydruk akt (...) k. 43-46)

Sąd zważył, co następuje:

W świetle ustalonych okoliczności faktycznych sprawy powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Powód wykazał zasadność roszczenia zarówno co do zasady jak i wysokości.

Stan faktyczny został ustalony w oparciu o dokumenty przedłożone do akt sprawy, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana.

Bezsporne w sprawie było zawarcie umowy kredytu przez poprzednika powoda z pozwaną, wyrażenie zgody na tę czynność przez jej małżonka oraz to, że kredyt nie został spłacony.

Nie budzi wątpliwości Sądu skuteczność zawartej w dniu 4 sierpnia 2022 r. pomiędzy bankiem a Horyzont Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym umowy przelewu wierzytelności, której przedmiotem była między innymi wierzytelność banku wobec pozwanej.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Pomiędzy bankiem a funduszem doszło do przelewu wierzytelności a zgodnie z zawartą między stronami umową, wierzytelności przeszły na fundusz w dniu jej zawarcia tj. dnia 4 sierpnia 2022 r. Możliwość zawarcia przez bank umowy cesji również nie budzi w tym przypadku wątpliwości Sądu, gdyż z umowy o kredyt nr (...) wynika, że po rozwiązaniu umowy kredytu bank może bez zgody klienta przelać wierzytelność z umowy kredytu osobie trzeciej specjalizującej się w nabywaniu tego rodzaju wierzytelności (pkt III.5.3 umowy k. 8v.). Zgodnie z art. 509 § 2 k.c. wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszystkie prawa z nią związane, a w szczególności roszczenie o odsetki. Prawa akcesoryjne w stosunku do wierzytelności dzielą więc jej los prawny. Nabywca wstępuje w ogół praw przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, które ten z kolei w całości traci. Zatem zgodnie z powołanym przepisem bank utracił w całości w dniu zawarcia umowy cesji przysługujący mu względem dłużnika ogół praw. Warunkiem skutecznego sądowego dochodzenia wierzytelności przez cesjonariusza długu jest udowodnienie, że sporna wierzytelność w dochodzonym kształcie przysługiwała pierwotnemu wierzycielowi - co w tej sprawie niewątpliwie nastąpiło.

Dokumenty złożone do akt sprawy okazały się wystarczające dla ustalenia, że pozwana nie dotrzymywała postanowień umowy w zakresie spłaty kredytu, co skutkowało wystosowaniem do niej przez bank pisma wzywającego do zapłaty a w konsekwencji pisma zawierającego wypowiedzenie umowy.

Zgodnie z art. 75 prawa bankowego, bank może wypowiedzieć umowę o kredyt lub pożyczkę w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu (ust. 1). Termin wypowiedzenia o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy - 7 dni (ust. 2).

Art. 75c ust. 1 powołanej ustawy określa procedurę, którą winien zastosować bank przed wypowiedzeniem kredytobiorcy umowy kredytu. Dopiero po upływie dodatkowego terminu na spłatę zadłużenia wyznaczonego w wezwaniu bank może złożyć wobec kredytobiorcy oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytowej. Zgodnie z treścią tego przepisu w razie opóźnienia kredytobiorcy ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości, że przed wypowiedzeniem przedmiotowej umowy - dokonanym pismem z dnia 01.06.2021 r – bank wezwał do dokonania spłaty zaległego kredytu, z wyznaczeniem minimalnego terminu do spłaty wynoszącego 14 dni roboczych.

Podejmujący obronę procesową w sprawie pozwana podnosiła liczne zarzuty, które miały niweczyć możliwość wydania dla powoda korzystnego w sprawie orzeczenia. Obszerna argumentacja pełnomocnika pozwanej zmierzająca do oddalenia powództwa nie zasługiwała jednak na uwzględnienie.

Strona pozwana kwestionując zasadność przedmiotowego roszczenia wskazała między innymi, że w jej ocenie nie doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy, a przedłożone do pozwu wypowiedzenie było nieważne, dlatego, że:

1.  nie zostało poprzedzone wezwaniem do zapłaty oraz informacją o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację (w tym brak podpisu na dokumencie);

2.  zawierało warunek;

3.  nie zwierało 30-dniowego okresu wypowiedzenia;

4.  nie przedstawiono pełnomocnictwa osoby, która sporządziła wypowiedzenie podpis na dokumencie zaś jest nieczytelny. Pozwana zaprzeczyła by osoba ta miała umocowanie do wypowiedzenia umowy.

Co do zarzutu skierowanego przeciwko braku wymaganego umocowania osób działających w imieniu banku, w tym podpisujących wypowiedzenie umowy wskazać przede wszystkim należy, zgodnie z art. 97 k.c. osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa.

Wskazana regulacja ma na celu ułatwienie obrotu prawnego i ochronę interesów osób, które chcą z konkretnym przedsiębiorcą zawrzeć umowę. Jej sens polega na tym, aby nie musiały one żądać od osoby czynnej w lokalu przedsiębiorstwa szczegółowego pełnomocnictwa i weryfikować jego poprawności. Sam przedsiębiorca nie może też, powołując się na przyczyny formalne, uwolnić się od skutków zawarcia umowy, twierdząc, że umowę podpisał pracownik przebywający w lokalu, który nie miał odrębnego dla niej upoważnienia. Jeżeli zakład powierza swojemu pracownikowi stanowisko, z jakim nieodłącznie wiąże się prowadzenie poszczególnych rodzajów czynności, które mają doprowadzić do określonych skutków prawnych, to należy uznać, że jest on upoważniony do składania oświadczeń woli w imieniu banku, w sprawach objętych jego zakresem obowiązków (por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 14 maja 2002 r. (...)).

Ponadto, w myśl art. 99 § 1 k.c. forma szczególna pełnomocnictwa ma zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy jest ona wymagana dla ważności samej czynności prawnej. Przepis ten znajduje zastosowanie zarówno w przypadku, gdy szczególna forma czynności prawnej wywodzona jest z ustawy, jak i z umowy zawartej między stronami (K. Pietrzykowski (red.), Kodeks cywilny, tom I. Komentarz. Art. 44910, Warszawa 2020).

Stosownie do art. 76 zd. 2 k.c., gdy strony zastrzegają dokonanie czynności w formie pisemnej, nie określając skutków jej niedochowania, poczytuje się w razie wątpliwości, że była ona zastrzeżona wyłącznie dla celów dowodowych. W świetle regulacji kodeksowych (zwłaszcza art. 76 k.c.) niedochowanie formy czynności prawnej zastrzeżonej ad solemnitatem powoduje jej bezwzględną nieważność. Zarówno z treści w/w przepisów, jak też z umowy nie wynika, aby wypowiedzenie umowy musiało zostać dokonane w formie szczególnej, pod rygorem nieważności. W okolicznościach niniejszej sprawy pełnomocnictwo do złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy przez kredytodawcę nie wymagało formy szczególnej. A więc skuteczność tej czynności nie zależała od uznania, aby osoby składające swoje podpisy pod pismami kierowanymi do pozwanych były umocowane do działania w imieniu kredytodawcy (por. wyrok SN z 12.04.2023 r., (...), (...)).

Zarzut skierowany przeciwko skuteczności wypowiedzenia umowy kredytu – jako złożony pod warunkiem również nie zasługiwał na uwzględnienie.

Treść pisma z dnia 1 czerwca 2021 r. została ukształtowana w sposób jasny i niebudzący wątpliwości, co do tego jakie zawiera oświadczenia powoda i jakie wywoła skutki (wezwanie do zapłaty, wypowiedzenie, zakreślenie warunku cofnięcia skutków wypowiedzenia na wypadek spłaty zadłużenia). Była w nim przedstawiona chronologia ich wystąpienia, ale także ewentualne zmiany w ukształtowaniu stosunku łączącego strony w przypadku dokonania oraz braku dokonania spłaty zadłużenia, co w ocenie Sadu czyniło sens pisma i zawartych w nim oświadczeń banku zrozumiałym co do ukształtowania stosunków stron.

W tej sytuacji nie można uznać, aby dokonanie wypowiedzenie czyniło sytuację pozwanej niejednoznaczną. W treści pisma z dnia 1 czerwca 2021 r. bank zawarł informację, że jeśli w okresie wypowiedzenia zostanie dokonana spłata wskazanej w nim kwoty (9.337,42 zł), przedmiotowe wypowiedzenie umowy nie będzie wywoływało żadnych skutków prawnych (...) Bank S.A. będzie traktował je jako niebyłe i niezłożone.

W ocenie Sądu, tego rodzaju zapis należało uznać za przejaw lojalności banku względem kredytobiorcy, bowiem bank umożliwił pozwanej kontynuowanie stosunku kredytowego na dotychczasowych warunkach (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w G.z 31.03.2022 r., (...)).

Sąd Najwyższy również dopuścił możliwość niestanowczego wypowiedzenia umowy o kredyt, w szczególnych okolicznościach, dotyczących stworzenia kredytobiorcy możliwości doprowadzenia do kontynuacji stosunku kredytowego na dotychczasowych warunkach (zob. wyrok z dnia 24 września 2015 r., (...), (...)).

Odnosząc się do zarzutów skierowanych przeciwko wyciągowi z ksiąg bankowych jako dokumentowi nieposiadającemu mocy prawnej dokumentu urzędowego, wskazać należy, że niewątpliwie jest on dokumentem prywatnym, i podlega ocenie razem ze wszystkimi innymi dowodami, w myśl reguł wynikających z art. 233 k.p.c. Mimo tego, to nadal jest to w pełni dokument sporządzony zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa bankowego, a nadto obrazujący niewątpliwie istniejący stan zapisów w księgach bankowych. Przedmiotowy dokument został bezspornie sporządzony przez podmiot ustawowo wyposażony w prawo do udzielania i obsługi pożyczek i kredytów, w ramach przyznanych mu w tym zakresie kompetencji ustawowych wynikających z prawa bankowego przez upoważnione do tego osoby oraz na podstawie ksiąg rachunkowych, w których rejestrowane były wszystkie operacje na rachunku dotyczącym kredytu udzielonego pozwanej. Co istotne – pozwana nie przeciwstawiła jakichkolwiek przeciwdowodów mających wykazać błędy bądź niejasności w informacjach płynących z przedmiotowego wyciągu z ksiąg banku. Podsumowując, wyciąg z ksiąg banku wprawdzie nie jest dokumentem urzędowym, jednakże nie można całkowicie pozbawić go funkcji dowodu (jako dokumentu prywatnego). Zestawienie jego treści z pozostałym materiałem dowodowym nie budzi żadnych zastrzeżeń Sądu, co do jego zgodności z faktami.

W związku z bezspornym faktem, iż pozwana zaprzestała regulowania rat kredytu, co doprowadziło do powstania zadłużenia przeterminowanego, którego nie spłaciła w wyznaczonym terminie, powód był uprawniony do wypowiedzenia umowy kredytu, stosownie do pkt. 6.2 umowy i art. 75 ust. 1 ustawy prawo bankowe. Wypowiedzenie zostało poprzedzone wezwaniem do spłaty zadłużenia przeterminowanego oraz informacją o możliwości wystąpienia z wnioskiem o restrukturyzację kredytu.

Pozwanej doręczone zostały pisma banku zawierające wezwanie do spłaty zadłużenia przeterminowanego, pismo zawierające wypowiedzenie umowy kredytu a także informację o przelewie wierzytelności z dnia 04.08.2022 z jednoczesnym wezwaniem do zapłaty. Przedłożone do pozwu i repliki na odpowiedź na pozew dokumenty nie budzą wątpliwości Sądu. Zanonimizowanie wyciągu z książki nadawczej banku nie przesądza o braku jej wiarygodności, zaś podpisy osób odbierających korespondencję kierowaną do pozwanej nie były kwestionowane. Nawet gdyby podzielić argumentację pozwanej to i tak zgodnie z zasadami ciężaru dowodowego wynikającymi z art. 6 k.c., to na składającym oświadczenie woli spoczywa obowiązek udowodnienia, że doszło ono do adresata w sposób umożliwiający zapoznanie się z jego treścią. W ocenie Sądu, powodowy fundusz sprostał temu obowiązkowi. Kluczowe w tej sprawie było samo wykazanie możliwości zapoznania się adresata z oświadczeniem, nie zaś faktu samego zapoznania. Realna możliwość zapoznania się z treścią oświadczenia jest wystarczająca do przyjęcia fikcji prawnej, polegającej na tym, iż dane oświadczenie zostało faktycznie złożone drugiej stronie.

Pogląd ten jest już utrwalony w orzecznictwie. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2004 r., sygn. akt: (...), art. 61 k.c. nie wymaga, aby adresat określonego oświadczenia woli zapoznał się z jego treścią. Decydujące jest to, że istniała możliwość zapoznania się („Wokanda” 2004 nr. 9 s. 6).

Złożenie oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy ma miejsce także wtedy, gdy adresat mając możliwość zapoznania się z jego treścią, z własnej woli nie podejmuje przesyłki pocztowej zawierającej to oświadczenie. Po stronie powodowej spoczywał obowiązek wykazania, że nastąpiło doręczenie oświadczenia woli adresatowi, a nie czy sam pozwany zapoznał się z jego treścią.

W ocenie Sądu, powodowy fundusz wykazał, iż pozwana miała realną możliwość zapoznania się z treścią kierowanych do niej oświadczeń woli o czym świadczą nadane na jej adres pisma, które zostały odebrane T. Z. (k. 19) oraz K. J. – pełnoletniego domownika (k. 21). Wobec tego, należało przyjąć, iż wypowiedzenie umowy dokonane zostało w sposób skuteczny i ważny.

Jak wynika z podanych wyżej ustaleń dotyczących przebiegu wzywania pozwanej do zapłaty oraz wypowiedzenia umowy kredytowej, dokonanych na podstawie materiału dowodowego, wypowiedzenie umowy kredytowej zostało zgodnie z umową i ustawą (art. 75c Prawa bankowego) poprzedzone wezwaniem do zapłaty zawierającymi dodatkowy termin do spełnienia świadczenia. Ponadto, zgodnie z art. 75 Prawa bankowego, w związku z naruszeniem warunków udzielenia kredytu, bank wypowiedział w całości umowę kredytu, wzywając pozwaną do zapłaty w terminie 30 dni od dnia otrzymania wypowiedzenia wskazanej w piśmie kwoty. (...) Bank S.A. w W. skutecznie zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności.

Wobec powyższego powództwo podlegało uwzględnieniu w całości, ponieważ powód sprostał obowiązkowi udowodnienia roszczenia, a zarzuty pozwanej, choć szeroko zakrojone, okazały się być ostatecznie – zwłaszcza po replice powoda - chybione.

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ww. ustawy przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Strona powodowa wykazała zasadność i wysokość dochodzonego roszczenia, dlatego, na podstawie w art. 69 ust. 1 ustawy prawo bankowe i art. 509 § 1 k.c. uwzględniono roszczenie zawarte w pozwie w całości o czym orzeczono jak w pkt I wyroku z ustawowymi odsetkami za opóźnienie (art. 481 §1 k.c.) od dnia 21 września 2023 r. - zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach procesu orzeczono w myśl art. 98 § 1, §1 ¹ i §3 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca proces jest zobowiązana do zwrotu kosztów stronie wygrywającej.

Powód poniósł koszty: opłaty od pozwu w łącznej kwocie 11.124 zł (z czego 2.781 zł w (...)), opłaty od pełnomocnictw w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w stawce wynikającej z § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (10.800 zł).

W związku z tym, że powód wygrał proces w całości, na podstawie ww. przepisu Sąd zasądził na jego rzecz od pozwanej zwrot kosztów procesu w wysokości 21.941 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.

SSO Tomasz Cichocki