Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2024 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Beata Bihuń
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Edyta Smolińska-Kasza

po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2024 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa R. O.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.

o zapłatę

I.  Powództwo oddala;

II.  Nie obciąża powoda kosztami postępowania na rzecz pozwanego.

sygn. akt I C 1699/23

UZASADNIENIE

Powód R. O. w pozwie z dnia 13.10.2023 r. skierowanym przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kwot:

⚫

300.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznane cierpienia fizyczne oraz psychiczne w związku z czynem niedozwolonym – błędem medycznym, którego dopuścił się 09 listopada 1990 r. lekarz Szpitala (...) w G., ordynator (...);

⚫

200.000 tytułem odszkodowania za koszty leczenia w związku z czynem niedozwolonym – błędem medycznym, którego dopuścił się 09 listopada 1990 r. lekarz Szpitala (...) w G., ordynator (...).

Nadto wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 09.11.1990 r. doznał szkody na skutek błędu lekarskiego, który polegał na wadliwym leczeniu powypadkowym w Szpitalu w G. poprzez nierozpoznanie wieloodłamowego przezpanewkowego złamania miednicy po stronie lewej ze zwichnięciem stawu biodrowego – lewego.

Pismem z dnia 24.04.2023 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty w/w kwot. Jako datę wymagalności swojego roszczenia powód wskazał 01.06.2023 r.

W odpowiedzi na pozew z dnia 03.02.2024 r. pozwany (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia powoda. Zakwestionował również powództwo co do zasady, wysokości i wymagalności.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Powód w okresie od 31.01.1991 r. do 19.02.1991 r. przebywał w Wojewódzkim Szpitalu (...) w O. na oddziale (...)Urazowej, gdzie rozpoznano u niego zastarzałe, wieloodłamowe, przezpanewkowe złamanie miednicy po stronie lewej ze zwichnięciem stawu biodrowego lewego.

R. O. jest osobą niepełnosprawną, przyjmuje regularnie leki, tj. L. 120, L. 20, T., C. 200 + 250, T. oraz D..

(dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 7, zaświadczenie od lekarza k. 6; faktury za zakup leków k.11-12,18, 51-55, wyniki badań k. 49-50)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o powołane dokumenty zawarte w aktach sprawy niniejszej, które uznał za wiarygodne, bowiem ich prawdziwość nie była kwestionowana przez strony, nie budziła także wątpliwości Sądu.

Sąd na podstawie przepisu art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. pominął wnioski dowodowe zgłoszone w pozwie, tj. o dopuszczenie dowodu z przesłuchania powoda oraz o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego ortopedy, uznając je za nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Powództwo podlegało oddaleniu.

Strona pozwana podniosła w odpowiedzi na pozew zarzut przedawnienia roszczenia
w całości, który to zarzut okazał się zasadny.

Zgodnie z art. 117 § 2 zdaniem pierwszym k.c. po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia.

Z uwagi na okres, w którym miało dojść do powstania szkody, do roszczeń powoda należało zastosować zasady przedawnienia określone w art. 442 k.c., obowiązującym do dnia 08.07.2007 r. Zgodnie z tym przepisem roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże w każdym wypadku roszczenie przedawnia się z upływem lat dziesięciu od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę. Jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dziesięciu od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.

Powód wiąże powstanie szkody z błędem medycznym, którego miał dopuścić się w dniu 09.11.1990 r. jeden z lekarzy w Szpitalu (...) w G..

Odnosząc się w pierwszej kolejności do trzyletniego okresu przedawnienia powiązanego z wiedzą poszkodowanego o zaistnieniu szkody, zauważyć należy, że powzięcie wiedzy o powstaniu szkody polegającej na utracie zdrowia zachodzi wtedy, gdy poszkodowany dowiedział się po raz pierwszy, że został trwale pozbawiony możliwości zarobkowania. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że poszkodowany musi mieć świadomość szkody w ogóle, bez konieczności jej precyzyjnego obliczania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1998 roku, sygn. akt II UKN 543/97).

Jak wynika z załączonej do pozwu Karty informacyjnej leczenia szpitalnego (k.7) zastarzałe, wieloodłamowe, przezpanewkowe złamanie miednicy po stronie lewej ze zwichnięciem stawu biodrowego lewego rozpoznano u powoda w trakcie pobytu w Szpitalu
w O. w dniach 31.01.1991 r. – 19.02.1991 r. wobec czego w ocenie Sądu przyjąć należy, że powód o ewentualnej szkodzie dowiedział się z chwilą wypisu ze Szpitala w O. po otrzymaniu Karty informacyjnej. Mając zatem na uwadze powyższe okoliczności powód mógł dochodzić swoich roszczeń od pozwanego od dnia 19.02.1991 r., gdyż miał on od tego momentu wiedzę o swoim stanie zdrowia. Stąd też zdaniem Sądu roszczenie powoda przedawniło się po
z dniem 19.02.1994 r.

Gdyby nawet przyjąć 10 letni termin przedawnienia określony w dalszej treści
art. 442 k.c. to również i w tym przypadku zarzut przedawnienia zgłoszony przez pozwanego jest trafiony, gdyż od dnia udzielenia powodowi świadczeń medycznych w Szpitalu (...)
w G. upłynęło blisko 34 lata, a roszczenie powoda i tym przypadku uległoby przedawnieniu z dniem 09.11.2000 roku.

Na marginesie dodać jedynie należy, że podstawą dla odszkodowawczej odpowiedzialności cywilnej szpitala jest art. 415 k.c. w zw. z art. 430 k.c., regulujący odpowiedzialność za zawinione działanie (zaniechanie) podporządkowanego lekarza, wyrządzające szkodę. Jako że dla powstania odszkodowawczej odpowiedzialności cywilnej muszą łącznie zostać spełnione następujące przesłanki: 1) wystąpienie zdarzenia wyrządzającego szkodę, 2) istnienie normalnego związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem i szkodą, 3) powstanie szkody mającej charakter majątkowy (na osobie lub mieniu) lub niemajątkowy (doznana krzywda) to i w tym przypadku konieczne było ustalenie czy miało miejsce działanie albo zaniechanie pozwanego, które spowodowało u powoda powstanie szkody. Analiza dowodów świadczy o tym, że w rozpoznawanej sprawie taka relacja przyczynowo - skutkowa pomiędzy zachowaniem pozwanego a złym stanem zdrowa powoda nie zachodzi.

Powód źródła swoich dolegliwości upatruje w nieprawidłowym leczeniu, któremu został poddany w Szpitalu w G. 1990 r. Jednakże w ocenie Sądu materiał dowodowy zebrany w sprawie nie pozwala na dokonanie ustaleń, że powód był poddawany leczeniu w pozwanym szpitalu. Powód nie wykazał tego faktu w żaden sposób. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie potwierdził zawartych w treści pozwu zarzutów. Natomiast Sąd wyrokując w niniejszej sprawie nie mógł oprzeć się wyłącznie na twierdzeniach powoda, przyjmując je bezkrytycznie za prawdziwe. Ważne jest również to, że rzeczą sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Postępowanie cywilne rządzi się zasadą kontradyktoryjności, w którym obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach zgodnie z art. 3 k.p.c., a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd oddalił powództwo w całości.

W punkcie II wyroku sąd, mając na uwadze sytuację materialną powoda, nie obciążył go kosztami postępowania na rzecz pozwanego.