Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lipca 2024 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Beata Bihuń
Protokolant:	Starszy sekr. Sądowy Edyta Smolińska – Kasza

po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2024 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko M. W. (1), M. W. (2)

o zapłatę lub zapłatę

I.  Powództwo oddala,

II.  Zasądza od pozwanego (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda M. W. (1) i kwotę 5.417,00 zł (pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu.

III.  Zasądza od pozwanego (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki M. W. (2) kwotę 5.417,00 zł (pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1925/23

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. w pozwie skierowanym przeciwko M. W. (2) i M. W. (1) wniósł o:

1.  zasądzenie solidarnie od M. W. (2) oraz M. W. (1) na rzecz Powoda kwoty 303.174,31 zł, w tym kwotę 235.000,00 zł z tytułu zwrotu kapitału kredytu wypłaconego na podstawie zawartej przez strony umowy kredytu na cele mieszkaniowe (...) nr (...) oraz kwotę 68.174,31 zł tytułem zwrotu korzyści majątkowej z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia na skutek skorzystania z kapitału udostępnionego przez Bank, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następującego po dniu doręczenia pozwu stronie pozwanej do dnia zapłaty;

2.  ewentualnie zasądzenie od M. W. (2) oraz M. W. (1) na rzecz Powoda kwoty 303.174,31 zł, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następującego po dniu doręczenia pozwu stronie pozwanej do dnia zapłaty, z zastrzeżeniem, że spełnienie zasądzonego świadczenia przez jednego z Pozwanych zwalnia drugiego z Pozwanych do wysokości spełnionego świadczenia;

3.  ewentualnie zasądzenie na rzecz Powoda kwoty 303.174,31 zł, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następującego po dniu doręczenia pozwu stronie pozwanej do dnia zapłaty, od każdego z Pozwanych w częściach równych, tj. od Pozwanej M. W. (2) kwoty 151.587,16 zł oraz od Pozwanego M. W. (1) kwoty 151.587,16 zł;

4.  ewentualnie zasądzenie solidarnie od Pozwanego na rzecz Powoda kwoty 285.168,66 zł, tytułem zwrotu urealnionej w związku ze zmianą wartości pieniądza w czasie kwoty kapitału kredytu wypłaconego na podstawie zawartej przez strony Umowy Kredytu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następującego po dniu doręczenia odpisu pozwu stronie pozwanej do dnia zapłaty;

5.  ewentualnie zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kwoty 285.168,66 zł, tytułem zwrotu urealnionej w związku ze zmianą wartości pieniądza w czasie kwoty kapitału kredytu wypłaconego na podstawie zawartej przez strony Umowy Kredytu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następującego po dniu doręczenia odpisu pozwu stronie pozwanej do dnia zapłaty, z zastrzeżeniem, że spełnienie zasądzonego świadczenia przez jednego z Pozwanych zwalnia drugiego z Pozwanych do wysokości spełnionego świadczenia,

6.  ewentualnie zasądzenie na rzecz Powoda kwoty 285.168,66 zł, tytułem zwrotu urealnionej w związku ze zmianą wartości pieniądza w czasie kwoty kapitału kredytu wypłaconego na podstawie zawartej przez strony Umowy Kredytu, od każdego z Pozwanych w częściach równych, tj. od Pozwanej M. W. (2) kwoty 142.584,33 zł oraz od Pozwanego M. W. (1) kwoty 142.584,33 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następującego po dniu doręczenia odpisu pozwu stronie pozwanej do dnia zapłaty;

W każdym przypadku wniósł zasądzenie od pozwanych na jego rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że niniejszym pozwem powód dochodzi od pozwanych zwrotu wypłaconych środków pieniężnych oraz zwrotu korzyści uzyskanych przez pozwanych na skutek korzystania przez nich z kapitału na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu, w związku z żądaniami podniesionymi przez pozwanych (kredytobiorców) w postępowaniu wytoczonym z ich powództwa (sygn. akt I ACa 1308/22). Strona powodowa nie zgadza się z twierdzeniami pozwanych sformułowanymi w ww. postępowaniu, albowiem w ocenie banku łącząca strony umowa kredytu jest ważna i skuteczna. Dodał, że upadek umowy kredytu aktualizowałby po stronie pozwanych obowiązek rozliczenia, w tym zwrotu korzyści uzyskanej w związku z udzielonym przez bank na wiele lat finansowaniem. Celem rozliczenia z bezpodstawnego wzbogacenia jest przywrócenie między stronami równowagi majątkowej, zachwianej bezpodstawnym nabyciem korzyści majątkowej kosztem zubożonego. Przepisy te nie mogą być natomiast wykorzystywane przez konsumentów - kredytobiorców jako źródło osiągnięcia dodatkowych korzyści finansowych.

Pozwani M. W. (2) i M. W. (1) wnieśli o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na ich rzecz zwrotu kosztów postępowania według norm prawem przepisanych – tj. uiszczonych opłat skarbowych od pełnomocnictw oraz kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotności stawki minimalnej przewidzianej w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia prawomocności wyroku do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na pozew pozwani podnieśli zarzut przedwczesności powództwa oraz zarzut przedawnienia i potrącenia, co do żądania zwrotu kwoty nominalnej odpowiadającej kwocie wypłaconego kapitału kredytu. Na rozprawie w dniu 28.06.2024 r. pełnomocnika pozwanych podniósł, że strony zawarły porozumienie, w którym rozliczyły wzajemnie zobowiązania.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 12 marca 2008 r. pozwani M. W. (2) i M. W. (1) zawarli z poprzednikiem prawnym powodowego banku (...) S.A. z siedzibą w W. - umowę o kredyt na cele mieszkaniowe (...) nr (...). Bank udzielił powodom kredytu w kwocie 235.000 zł „denominowanego (waloryzowanego) w walucie (...).

(dowód: umowa k. 24 - 28)

Na skutek wniesionego przez M. i M. W. (1) pozwu skierowanego przeciwko stronie powodowej, wyrokiem z dnia (...) Sąd Okręgowy w Olsztynie oddalił powództwo o zapłatę kwoty 161.417,29 zł dochodzone z uwagi na nieważność umowy kredytu; oddalił powództwo o ustalenie nieistnienia między stronami stosunku prawnego wynikającego z umowy o kredyt na cele mieszkaniowe (...) nr (...), zawartej w dniu 12 marca 2008 r.; zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 67.664,08 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty; w pozostałym zakresie oddalił powództwo o zapłatę z tytułu nienależnie pobranych rat w wyższej wysokości niż powodowie powinni spłacić; zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 7.794,38 zł tytułem kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Na skutek apelacji obu stron Sąd Apelacyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 23 lutego 2024 r., sygn. akt (...) zmienił wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia (...) w punktach I, II, III i IV w ten sposób, że: a) zasądził od pozwanego (...) Bank (...) S.A. w W. na rzecz powodów M. W. (1) i M. W. (2) kwotę 161.417,29 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 marca 2020 r. do dnia zapłaty, b) ustalił nieistnienie pomiędzy stronami stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu na cele mieszkaniowe (...) nr (...) zawartej w dniu (...); oddalił apelację pozwanego; zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 9.100 zł tytułem zwrotu kosztów instancji odwoławczej wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia o kosztach do dnia zapłaty.

(dowód: wyrok Sądu Okręgowego z dnia (...) w sprawie (...) k.101;

Pismem z dnia 13 grudnia 2023 r. M. W. (2) i M. W. (1) wezwali do zapłaty (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. na ich rzecz kwoty 120.453,01 zł tytułem nienależnie pobranych świadczeń.

W dniu 21 grudnia 2023 r. strona pozwana złożyła stronie powodowej oświadczenie o potrąceniu wierzytelności banku o zwrot nienależnego świadczenia w postaci kwoty odpowiadającej wysokości nominalnej kwoty wypłaconego kapitału kredytu, tj. 235.000,00 zł.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 111-112; potwierdzenie doręczenia pisma k. 122, oświadczenie o potrąceniu k. 123, potwierdzenie doręczenia k. 124)

Na mocy zawartego w dniu 19 kwietnia 2024 r. porozumienia, strony niniejszego postępowania rozliczyły się z wzajemnych wobec siebie należności, wynikających
z unieważnionej prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia (...) umowy kredytu na cele mieszkaniowe E. nr (...) zawartej w dniu (...)

(dowód: porozumienie – k. 199-202; potwierdzenie przelewu – k.198)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Stan faktyczny sprawy nie był sporny pomiędzy stronami. Ustalenia w tym zakresie Sąd poczynił na podstawie dokumentów złożonych przez obie strony procesu, które nie były wzajemnie kwestionowane, w szczególności wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie, sygn. akt (...) oraz wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku, sygn. akt (...).

Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 3 i 5 k.p.c. pominął wnioski dowodowe powoda o przesłuchanie stron oraz dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, zawarte w pkt 11-13 pozwu, jako nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy i zmierzające jedynie do przedłużenia postępowania.

Poza sporem w sprawie pozostaje, iż roszczenie powoda pozostaje w związku z umową kredytu na cele mieszkaniowe (...) nr (...) zawartą przez pozwanych z poprzednikiem prawnym powoda, tj. (...) Bank S.A. siedzibą w W.. Jest także poza sporem, iż w związku z zawarciem tej umowy i w jej wykonaniu poprzednik prawny powoda udostępnił pozwanym kapitał w łącznej kwocie 235.000,00 zł.

Bezsporne jest również to, że prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku wyrokiem z dnia (...), sygn. akt (...) zasądzono od (...) Bank (...) S.A. w W. na rzecz M. W. (1) i M. W. (2) kwotę 161.417,29 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 marca 2020 r. do dnia zapłaty. Ponadto Sąd Apelacyjny ustalił nieistnienie pomiędzy w/w stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu na cele mieszkaniowe (...) nr (...) zawartej w dniu (...)

Odnosząc się w pierwszej kolejności do roszczenia powoda o zwrot kapitału kredytu
w kwocie 235.000,00 zł należy wskazać, że strony niniejszego postępowania na mocy zawartego porozumienia z dnia 19 kwietnia 2024 r. rozliczyły się między sobą w zakresie wskazanej wyżej kwoty. Wobec powyższego żądanie pozwu w zakresie zwrotu kapitału kredytu w kwocie należało uznać za bezzasadne, albowiem na dzień wyrokowania ono nie istniało (na skutek zawartego porozumienia wierzytelność ta została umorzona - § 2 ust. 1 porozumienia), a powód nie cofnął powództwa we wskazanym zakresie.

Ustosunkowując się do roszczenia powoda o zapłatę kwoty 68.174,43 zł tytułem zwrotu korzyści majątkowej z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia na skutek skorzystania z kapitału udostępnionego przez bank, należy w pierwszym rzędzie z całą mocą podkreślić, że ratio legis przepisu art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG jest zniechęcający skutek wywierany na przedsiębiorców, którzy winni być zniechęcani do stosowania niedozwolonych klauzul umownych, zaś wyeliminowanie rzeczonego skutku powodowałoby, że nadal byliby oni zachęcani do stosowania rzeczonych warunków, wiedząc, że nawet gdyby miały one być unieważnione, to interes przedsiębiorców zostanie zagwarantowany (zob.: wyrok (...) z dn. 14.06.2012 r., C-618/10, wyrok (...) z dn. 30.04.2014 r., C-26/13). Tymczasem w ocenie Sądu zasądzenie na rzecz banku wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z kapitału penalizowałoby w istocie nie bank, lecz kredytobiorcę, zachęcając przedsiębiorcę do wprowadzania abuzywnych postanowień w kolejnych, proponowanych przez siebie konsumentom umowach. Nadto, w polskim systemie prawnym brak jakiegokolwiek przepisu mogącego stanowić podstawę prawną przedmiotowego roszczenia, w szczególności nie jest nim art. 405 k.c. w związku z art. 410 k.c.

Z powołanych przepisów wynika bowiem obowiązek zwrotu nienależnego świadczenia, a świadczeniem banku w okolicznościach rozpoznawanej sprawy była wyłącznie wypłata kredytu.

Umożliwienie kredytobiorcy bezumownego korzystania z kapitału banku nie jest świadczeniem banku, lecz jest stanem faktycznym, który wynika z nienależnego świadczenia. Okoliczność, że na skutek korzystania z kapitału w okresie kredytowania przez kredytobiorcę, a nie przez bank, przez co bank nie mógł uzyskać potencjalnego zysku, jest irrelewantna przy ocenie zasadności zgłoszonego roszczenia, ponieważ reżim odpowiedzialności z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, nie przewiduje obowiązku zapłaty lucrum cessans - w przeciwieństwie do reżimu odpowiedzialności odszkodowawczej (art. 361 § 2 k.c.). Jedynym zaś przewidzianym przez prawo cywilne świadczeniem związanym z korzystaniem z cudzego kapitału są odsetki, które mogą mieć postać odsetek umownych albo ustawowych (art. 359 k.c., art. 481 k.c.). Z uwagi jednak na uznanie spornej umowy kredytu za nieważną, odsetki nie przysługują powodowi, skoro brak podstawy umownej i prawnej do ich zapłaty. W kontekście powyższego zauważyć należy, że uwzględnienie stanowiska powoda doprowadziłoby w istocie do reaktywacji nieważnej umowy stron w zakresie oprocentowania (zob. wyrok SA w Białymstoku z dn. 20.02.2020 r., (...)).

Należy zaakcentować także, że w przypadku uznania zasadności przedmiotowego roszczenia trzeba by uznać, iż analogiczna wierzytelność przysługiwałaby pozwanym, skoro podczas wykonywania spornej umowy kredytu również bank korzystał ze środków pieniężnych, które strona pozwana wpłacała tytułem rat i innych należności wynikających z przedmiotowej umowy. Przyjęcie zasadności roszczenia powoda o wynagrodzenie za korzystanie z kapitału kredytu byłoby sprzeczne z ratio legis art. 6 ust. 1 i art. 7 dyrektywy nr 93/13/EWG, która ma na celu ochronę konsumentów. Wyeliminowanie ze spornej umowy mechanizmu indeksacji nie stanowi in concreto następstwa niezgodnego z prawem lub nieuczciwego zachowania banku, ale jest rezultatem niezgodnego z prawem jego działania. Wobec tego, pozwani nie powinni ponosić dalej idących następstw tego stanu rzeczy niż te, które ustawodawca przewidział w art. 385 ¹ § 1 i 2 k.c. (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25.06.2022 r. do sprawy o sygn. akt I ACa 545/21).

W ocenie Sądu powód w ramach żądania pozwu dotyczącego zwrotu przez pozwanych kwoty 68.174,43 zł w istocie domaga się zapłaty odsetek od kapitału wypłaconego wraz z uruchomieniem kredytu.

Ponadto w ocenie Sądu powód nie wykazał skutecznie wzbogacenia o powyższą kwotę po stronie pozwanych i nie wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku udowodnienia zasadności zgłoszonego roszczenia (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.). Obowiązkiem strony powodowej było wskazanie dowodów dla stwierdzenia faktu uzyskania faktycznej korzyści jego kosztem. Szczególnie istotnym jest fakt, iż w świetle orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia (...), sygn. akt (...)ustalającego nieważność umowy kredytowej, pomiędzy stronami nie doszło do zawarcia umowy ani do przekazania środków tytułem uruchomienia kredytu. Powód nie może się więc domagać zwrotu równowartości uzyskanej z tego tytułu korzyści.

Wskazać należy także, iż działaniom powoda można przypisać charakter zastępczego rozwiązania dla wadliwej umowy kredytu, ponieważ takie czynności pozostają sprzeczne z wiążącą sądy powszechne wykładnią art. 6 Dyrektywy 93/13 TS UE w wyroku z dnia 14 czerwca 2012 r. w sprawie (...) przeciwko J. C. (sygn. C 618/10) oraz w wyroku z dnia 21 grudnia 2016 r. w sprawach połączonych, sygn. C-154/15, C-307/15 i C-308/15.

W świetle tych orzeczeń z art. 6 ust. 1 wynika, że sądy krajowe są zobowiązane wyłącznie do zaniechania stosowania nieuczciwego warunku umownego, aby nie wywierał on obligatoryjnych skutków wobec konsumenta, przy czym nie są one uprawnione do zmiany jego treści. Wykluczonym jest, aby powód w osobnym procesie żądał zastąpienia nieważnej umowy innym stosunkiem prawnym i uzyskiwał z niego korzyść. Takie działania banków, zwłaszcza w stosunku do konsumentów, należy uznać za całkowicie nieuzasadnione prawnie i zmierzające do nieakceptowalnego nadużycia. Ideą unieważnienia wadliwej umowy kredytu we frankach jest z jednej strony naprawienie powstałej szkody u kredytobiorcy, z drugiej zaś odstraszenie banku od takich działań na przyszłość kosztem pobranego wynagrodzenia. Tymczasem formułowane przez banki pozwy zmierzają do uzyskania tego, co zostało wcześniej utracone właśnie ze względu na nieuczciwość samego banku przy zawarciu umowy z kredytobiorcą.

Kredytobiorcy w tego rodzaju sprawach korzystają z daleko idącej ochrony prawa unijnego, w tym poszczególnych przepisów wynikających z Dyrektywy Rady EWG 93/13 (zwłaszcza art. 7 ust. 1). Na straży prawa wielokrotnie pozostawał także Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (m.in. w wyroku (...) z dnia 21 grudnia 2016 r., G. N., sprawy połączone C 154/15, C 307/15 i C 308/15, EU:C:2016:980, pkt 57; wyrok (...) z dnia 14 czerwca 2012 r., B. E. de C., C 618/10, EU:C:2012:349, pkt 65).

Koncepcja, że w przypadku stwierdzenia nieważności umowy kredytu bankowi przysługuje roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie z kapitału mające rekompensować mu lub choćby umniejszać stratę wynikającą z nieważności umowy, w ocenie Sądu niweczy efekt zniechęcający dyrektywy 93/13.

Nie jest kwestią przypadku, że koncepcja ta pojawiła się niedługo po ogłoszeniu przez (...) korzystnego dla konsumentów wyroku w sprawie C-260/18 (D.), przesądzającego o niedopuszczalności konwalidacji wbrew woli konsumenta umowy kredytu zawierającej nieuczciwe postanowienia. Przyjęcie tej kontrowersyjnej na gruncie polskiego prawa cywilnego koncepcji pozwoliłoby uniknąć bankom negatywnych konsekwencji nieuczciwego traktowania konsumentów, a przynajmniej istotnie te konsekwencje osłabić, niwecząc efekt zniechęcający dyrektywy 93/13, i w znaczącym stopniu pozbawić polskich konsumentów ochrony wynikającej z dyrektywy.

Reasumując w ocenie Sądu, konsumentom, w tym pozwanym, jak na gruncie przedmiotowej sprawy należy przyznać daleko idącą ochronę, o czym wspomina unijna Dyrektywa 93/13. Skoro bowiem przedsiębiorca proponuje umowę, która jest nieważna przy okazji nie informując o rzeczywistym ryzyku kursowym to musi ponieść konsekwencje takiego zachowania, choćby i po to, aby on i jemu podobni nie czynili tak w przyszłości z drugiej zaś strony z pewnością nie może takich konsekwencji natomiast ponosić konsument.

W świetle przywołanych powyżej argumentów, w ocenie Sądu powodowi nie przysługuje również roszczenie ewentualne o zapłatę na jego rzecz kwoty 285.168,66 zł z tytułu urealnionej w związku ze zmiana wartości pieniądza w czasie kwoty kapitału kredytu wypłaconego na podstawie zawartej przez strony umowy kredytu. Jak wskazano wyżej, bank, w razie wystąpienie niekorzystnych skutków unieważnienia umowy kredytu, nie może otrzymywać żadnej rekompensaty, ponieważ skutki te są wynikiem wyłącznie jego bezprawnego działania. Dodatkowo z treści art. 358 ¹ § 4 k.c. wynika, że z waloryzacją świadczenia pieniężnego nie może co do zasady występować przedsiębiorca, jeśli świadczenie to pozostaje w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa. Jak słusznie zauważył pełnomocnik pozwanych, umowa kredytu i wypłacenie na jej podstawie kapitału kredytu z całą pewnością pozostają w związku z działalnością gospodarczą banku, a zatem przepis ten wyraźnie wskazuje, że banki nie mogą występować przeciwko kredytobiorcom z żądaniem waloryzacji wypłaconego im kapitału.

Jak wskazał SN w uchwale z dnia 25.04.2024 r. w sprawie III CZP 25/22 jeżeli umowa kredytu nie wiąże z powodu niedozwolonego charakteru jej postanowień, nie ma postawy prawnej do żądania przez którąkolwiek ze stron odsetek lub innego wynagrodzenia z tytułu korzystania z jej środków pieniężnych w okresie od spełnienia nienależnego świadczenia do chwili popadnięcia w opóźnienie co do zwrotu tego świadczenia.

Powyższa uchwała ma moc zasady prawnej, co oznacza, że co oznacza, że będzie ona stosowana przez ten sąd również w innych sprawach.

Mając powyższe na uwadze, Sąd w pkt I wyroku oddalił powództwo w całości.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie II i III, na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca proces jest zobowiązana do zwrotu kosztów stronie wygrywającej. W związku z powyższym powód powinien zwrócić pozwanym w całości koszty postępowania, na które składała się opłata od pełnomocnictwa (34 zł), wynagrodzenie pełnomocnika (radca prawny) w stawce wynikającej z § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (10.800 zł). Sąd zasądził na rzecz każdego z pozwanych po 1/2 części kosztów, mając na uwadze stanowisko SN, zawarte w uchwale z dnia 16.11.2023 r. w sprawie III CZP 54/23, zgodnie z którą koszty procesu należne współuczestnikom materialnym – w tym także pozostającym w związku małżeńskim, w którym obowiązuje ustrój wspólności majątkowej – podlegają zasądzeniu na ich rzecz w częściach równych, chyba że współuczestnicy zgodnie wniosą o inny podział zasądzonych kosztów albo o zasądzenie ich jedynie na rzecz jednego lub niektórych ze współuczestników.