Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 93/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1

J. W. (1)

W ramach zarzucanych oskarżonemu aktem oskarżenia dwóch czynów, Sąd uznał go winnym tego, że w okresie od 16 kwietnia 1999 r. do 26 maja 1999 r., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z K. A. (1), M. J. (1) oraz z innymi osobami pozbawił wolności T. S. (1) oraz działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia, wspólnie i w porozumieniu z W. S. (1) i inną osobą dokonał zabójstwa T. S. (1) w ten sposób, że po uprzednim uprowadzeniu przez M. J. (1) i inną osobę T. S. (1) z miejsca pracy przy ulicy (...) w S., uwięził go w uprzednio przygotowanej metalowej klatce i przetrzymywał go na terenie S. i okolic, a następnie po wcześniejszym uzgodnieniu z W. S. (1) przywiózł go wraz z innymi osobami do miejscowości (...), gdzie pozbawiony wolności był torturowany – był bity, w tym metalowym młotem po nogach, wiertarką przewiercono mu prawe kolano, grożono mu zabójstwem - w celu zmuszenia go do przyznania się do udziału w zamachu bombowym na K. A. (1), co łączyło się ze szczególnym udręczeniem, a następnie pozbawił życia T. S. (1) poprzez jego przywiązanie do drzewa i uduszenie przy użyciu linki, tj. popełnienia czynu z art. 148 § 1 kk w zb. z art. 189 § 2 kk w zb. z art. 191 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk tj. w brzmieniu obowiązującym od dnia 23 kwietnia 2009 r. (stan prawny ukształtowany wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 kwietnia 2009 r. wydanym w sprawie o sygn. akt: 11/08, OTK – A – 2009/4)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

J. W. (1) lat 68 ma wykształcenie średnie. Jest rozwodnikiem, ojcem dwojga dorosłych dzieci. Przed osadzeniem utrzymywał się ze świadczenia emerytalnego w wysokości 500,00 zł. Był wielokrotnie karany sądownie. Aktualnie od 04 lipca 2022 r. jest tymczasowo aresztowany do innej sprawy jako podejrzany o przemyt narkotyków.

Oskarżony nie jest chory psychicznie, ani upośledzony umysłowo. Biegli psychiatrzy i psycholog stwierdzili u J. W. (1) istnienie utrwalonych nieprawidłowości w strukturze osobowości o charakterze zachowań antyspołecznych, uwarunkowanych cechami osobowości psycho i – socjopatycznymi. W czasie czynu sprawca miał zachowaną zdolność rozpoznania jego znaczenia oraz pokierowania swoim postępowaniem.

dane osobopoznawcze

7756

7756 13073 13310

16726v

dane o karalności

16742 - 16752

opinia sądowo – psychiatryczna wydana przez biegłych psychiatrów: A. W. (1), D. S. (1)

6078 – 6084

opinia psychologiczna wydana przez biegłą psychologa klinicznego A. M. (1)

6085 – 6087

1.  W dniu 23 grudnia 1997 r. doszło do zamachu bombowego na życie K. A. (1), mającego ugruntowaną pozycję w środowisku przestępczym na terenie S. i okolic. Sprawcy podłożyli ładunek wybuchowy w jego samochodzie V. (...) o nr rej. (...) oraz zdetonowali go w chwili kiedy ten wjeżdżał do garażu swojego domu przy ul. (...) w S.. W wyniku detonacji ładunku wybuchowego K. A. (1) doznał obrażeń ciała, które w efekcie skutkowały amputacją części lewej nogi na wysokości kolana. Pokrzywdzony nie współpracował z policją w celu wykrycia sprawców tego przestępstwa, co było jedną z przyczyn umorzenia postępowania przygotowawczego w sprawie w dniu 26 maja 1998 r. wobec nie wykrycia sprawców przestępstwa. Wymieniony nie zamierzał jednak bezczynnie oczekiwać na dalszy przebieg wydarzeń związanych z próbą pozbawienia go życia i postanowił na własną rękę ustalić kto stoi za zamachem na jego życie, w tym wyznaczył także nagrodę za wskazanie sprawcy/sprawców.

2.  Działania K. A. (1) w omawianym zakresie nabrały tempa, istotnie przyspieszyły po wyjściu w dniu 11 styczniu 1999 r. z zakładu karnego (na skutek decyzji o warunkowym przedterminowym zwolnieniu) J. W. (1). Wymieniony był wieloletnim przyjacielem K. A. (1), u którego często bywał, a w późniejszym okresie zamieszkał. Metodą ustalenia ewentualnych sprawców zamachu na K. A. (1) były rozmowy z osobami, które mogły mieć związek z tym zamachem, bądź mogły posiadać w tym zakresie jakąkolwiek wiedzę. W ich trakcie w wielu przypadkach stosowano wobec rozmówcy przemoc fizyczną bądź groźby, część z nich była nagrywana. J. W. (1) założył podsłuch w telefonie byłej żony A. W. (2) aby uzyskać pozostające w jego zainteresowaniu informacje z rozmów, jakie prowadziła z W. B. – pozostającą w bliskich relacjach z H. W.. Poza K. A. (1) i J. W. (1) w zdobywaniu wiedzy mającej przyczynić się do ujawnienia sprawców zamachu uczestniczyły osoby z grona bliskich znajomych/ współpracowników K. A. (1) wywodzących się ze środowiska tzw. jego żołnierzy tj. M. J. (1), D. D. (1) (aktualnie K.), J. R. (1), A. S. (1), R. W., T. F. (1) i M. J. (2). Pierwszoplanową rolę w prowadzonych rozmowach pełnił J. W. (1), który wyjątkowo zaangażował się w sprawę ustalenia sprawców zamachu, nie tylko z uwagi na przyjacielskie kontakty z K. A. (1), ale też z uwagi na możliwość zdobycia wymiernych korzyści majątkowych od braci W.. Podjęte działania doprowadziły do ustalenia, iż za zamachem na życie K. A. (1) stoi H. W. oraz T. S. (1).

W owym czasie tj. od 08 grudnia 1998 r. pierwszy z nich przebywał w izolacji (początkowo w Zakładzie Karnym w K., a od stycznia 1999 r. w Areszcie Śledczym w S.) celem odbycia kary. Był bratem J. W. (2), z którym K. A. (1) był powiązany finansowo w związku z szeregiem prowadzonych inicjatyw biznesowych. Z kolei T. S. (1), lat 27 ksywa (...), prowadził sklep z częściami zamiennymi do samochodów w bezpośrednim sąsiedztwie komisu samochodowego prowadzonego przez J. W. (2) przy ul. (...) w S.. Pozostawał w bliskich relacjach z H. W., kiedy ten przebywał na wolności. To za pośrednictwem H. W. T. S. (1) poznał A. W. (2) – ówczesną żonę oskarżonego, z którą podczas pobytu J. W. (1) w izolacji, utrzymywał intymne kontakty, o czym tenże posiadał wiedzę.

3.  W klubie (...) w miejscowości K. w okolicy S. odbyło się spotkanie z udziałem J. W. (1), K. A. (1) oraz osób z najbliższego ich otoczenia celem ustalenia, jakie konkretnie działania podjąć w stosunku do T. S. (1) aby ten ujawnił ewentualnych współsprawców/zleceniodawców zamachu. Tam podjęto decyzję o eliminacji pokrzywdzonego. Doprecyzowanie szczegółów przyjętego planu przejął na siebie J. W. (1), który wyraził wolę „zajęcia się” T. S. (1). Plan zakładał uprzednie uprowadzenie pokrzywdzonego, jego przetrzymywanie w specjalnie na tę okoliczność wykonanej metalowej klatce celem przyznania się do zamachu i ujawnienia ewentualnych współsprawców w miejscu wskazanym przez oskarżonego, a w konsekwencji pozbawienie go życia.

K. L. na zlecenie K. A. (1), zgodnie z jego wytycznymi, wykonał metalową klatkę. Z kolei J. W. (1) udał się do swojego znajomego W. S. (1), zamieszkałego w domu na kolonii w kompleksie leśnym pod adresem (...), gmina S., celem ustalenia warunków przywiezienia i przetrzymywania na jego posesji w metalowej klatce pokrzywdzonego. W. S. (1) na powyższe wyraził zgodę.

Po kilku dniach, na polecenie J. W. (1), M. J. (1) wespół z D. K. (1) przywieźli na posesję (...) metalową klatkę w częściach, którą umieścili w pomieszczeniu w budynku gospodarczym, gdzie zazwyczaj był składowany opał. Na rozmieszczonej plandece, W. S. (1) wraz z J. W. (1) posadowili uprzednio złożoną z dostarczonych elementów metalową klatkę.

4.  Realizując uprzednio przyjęty plan, w dniu 16 kwietnia 1999 r. za wiedzą i przy współudziale oskarżonego – koordynatora wszystkich działań związanych z osobą T. S. (1), M. J. (1) wraz z D. K. (1) uprowadzili pokrzywdzonego z miejsca jego pracy przy ul. (...) w S.. Z racji tego, że wymienieni należeli do grona bliskich znajomych pokrzywdzonego, nie był on świadomy zagrożenia ze strony osób, z którymi wsiadł do samochodu. Po uprowadzeniu T. S. (1) był przetrzymywany w różnych miejscach na terenie S. i okolic, po czym ostatecznie został przywieziony przez oskarżonego oraz K. A. (1), M. J. (1) i D. K. (1) do miejscowości (...), gdzie W. S. (1) wraz z J. W. (1) umieścili go w metalowej klatce przywiązując go do niej za ręce. T. S. (1) był skrępowany linką holowniczą za ręce, usta miał zaklejone szarą taśmą. W obecności J. W. (1), W. S. (1) stosował przemoc wobec T. S. (1) – bił go uderzając po twarzy, uderzał go pięciokilogramowym młotem po udach, przewiercił mu wiertarką kolano nogi prawej, groził mu śmiercią po to, aby uzyskać ostatecznie informacje kto wraz z nim brał udział w zamachu bombowym na osobie K. A. (1). T. S. (1) na skutek stosowanej przemocy oraz presji psychicznej napisał oświadczenie, w którym przyznał się do tego, że wspólnie z H. W. dokonali zamachu bombowego na osobie K. A. (1). Po uzyskaniu pisemnego oświadczenia obciążającego obu w związku z zamachem bombowym, doszło do realizacji uprzednio podjętej decyzji o pozbawieniu T. S. (1) życia. Przy udziale oskarżonego, W. S. (1) oraz innej nieustalonej osoby, pokrzywdzonego przetransportowano na odległość około 1,5 km w głąb lasu, gdzie został przywiązany metalową linką do drzewa, a następnie przy jej użyciu uduszony. Nagie ciało T. S. (1) zostało wrzucone do uprzednio wykopanego na leśnej, nieutwardzonej drodze dołu, po czym zasypane wapnem i przykryte ziemią.

Uzyskane od T. S. (1) oświadczenie J. W. (1) wraz z K. A. (1) w obecności innych osób z grona zaufanych, okazali J. i D. W. podczas spotkania w dniu 26 maja 1999 r. w restauracji (...) w S. sondując tym samym ich wiedzę na temat zamachu, a co ostatecznie stało się kartą przetargową w celu uzyskania wymiernych korzyści majątkowych w postaci wystawionych przez braci weksli, przejętego przez J. W. (1) komisu samochodowego, czy też żądań przekazania przez J. W. (2) gotówki.

Szczątki T. S. (1) zostały ujawnione w dniu 07 stycznia 2014 r. w miejscu wskazanym przez W. S. (1).

analiza akt śledztwa V Ds. 1/98/S dot. zamachu bombowego na szkodę K. A. (2)

3636 – 3638

częściowo zeznania K. A. (1) (w tym wyjaśnienia złożone w charakterze podejrzanego/oskarżonego)

552 – 556,

608 – 609,

2999 – 3000,

3626

3913 – 3917,

6061 – 6062,

6098 – 6099,

7209 – 7211,

8386,

8387 – 8388,

8844 – 8844v,

13 504v,

13 548v – 13 553

zeznania D. W.

1162 – 1164,

2556 – 2557,

3825 – 3826,

8868 – 8891,

13 459v – 13460 (z akt śledztwa PO w Lublinie o sygn. akt: V Ds. 70/15/s)

14040 – 14041v

15529v - 15530

zeznania J. W. (2)

238,

3667 – 3669v,

4014v – 4015,

8646v – 8659v,

13 461v – 13 463 (z akt śledztwa PO w Lublinie o sygn. akt: V Ds. 70/15/s)

14041v – 14043v

15528v – 15529v

zeznania H. W.

278v - 279

280v - 285

287v - 289 v

304v - 305v

332v - 333

459v - 465

3648v - 3651

8659v - 8672

13405v - 13406

13595 - 13613

16 923 – 16 925v

częściowo zeznania T. F. (1) (w tym wyjaśnienia złożone w charakterze podejrzanego)

2954 – 2958,

2978 – 2980,

3448 – 3449,

3711 – 3713,

4297,

4653 – 4658,

4686 – 4687,

6819 – 6821,

8831,

14145v – 14149

częściowo zeznania J. R. (1) (wyjaśnienia złożone w charakterze podejrzanego)

517v – 518,

706v – 708v

1328v – 1334v,

3938 – 3941,

3946,

4343 – 4344,

4642 – 4649,

4650 – 4651,

4843 – 4846,

5293 – 5294,

5966 – 5967,

8562 – 8568

8569 – 8571v,

13 554v – 13 558

16767 - 16769

częściowo wyjaśnienia oskarżonego

3131 – 3134,

3145 - 3146,

3149 - 3149v,

3907 - 3908 v,

6143 – 6150,

7323 - 7323v,

8388 v - 8399,

8568 - 8568 v,

8571 v - 8572v,

8594 - 8595,

8691 - 8695 v,

8702,

8837,

8853v – 8854,

8983 ,

8988 - 8989,

9098 - 9110,

9600 v - 9603,

9856 v - 9858,

9869 - 9869v,

9921 v - 9926v,

13 317 - 13 320,

13 324v - 13326,

13 380 v - 13382;

16 727 – 16 732

16 735 – 16 738

zeznania H. K.

386 – 389,

634,

8630 – 8634,

13 383 – 13 386

zeznania K. S.

353 – 354

388v – 393v

3404 - 3406

13 464v – 13 466v (z akt śledztwa PO w Lublinie o sygn. akt: V Ds. 70/15/s)

zeznania świadka anonimowego zarejestrowanego pod nr 0039/01 Kancelarii Tajnej PO w B.

7 – 9 akt tajnych 0039/01

9791 - 9793

14711 – 14715v

zeznania świadka anonimowego zarejestrowanego pod nr 0034/01 Kancelarii Tajnej PO w B.

3 – 13 akt tajnych 0034/01

9794 – 9797

14716 - 14719

częściowo zeznania świadka anonimowego zarejestrowanego pod nr 0014/01 w Kancelarii Tajnej PO w B.

5764 – 5765

częściowo zeznania świadka R. W.

337 – 338

727 – 728

1210 – 1213

4605 – 4607

4787 – 4788

8713v - 8719

częściowo zeznania A. S. (1) (wyjaśnienia złożone w charakterze podejrzanego)

613 - 614,

3003 -3004,

6470 -6474,

6822 -6823,

8582 - 8591

zeznania K. L.

4006 – 4009

5853 – 5854

8840 – 8848,

229 – 230v (dokumenty z akt sprawy PO w Lublinie o sygn. akt: V Ds. 70/15/s koperta k – 12739,

15743v -15744

częściowo zeznania W. S. (1) (wyjaśnienia złożone w charakterze podejrzanego)

1051v – 1052,

4701 – 4702,

4723 – 4724,

9138 – 9151,

z dokumentów z akt sprawy PO w Lublinie o sygn. akt: V Ds. 70/15/s (koperta k – 12 727):

11 – 14v,

26 – 27,

37 – 41,

52 – 55,

172v - 174v,

220 - 222,

14575v – 14578v,

15423 – 15424

16754v 16758v

opinia psychiatryczno – psychologiczna biegłych: psychiatry L. G. i psycholog I. K.

16 909 – 16 913

protokół oględzin miejsca usytuowania prętów na posesji (...) wraz z materiałem poglądowym

5851 – 5852

5903

dokumenty z akt sprawy tut. Sądu o sygn. akt: II Ko ² 3/01 (dot. W. S. (1))

załącznik

zapis na płycie CD – R o oznaczeniu (...) RE (...) zawierający treść rozmowy pomiędzy W. S. (1), a D. K. (1)

16798

protokół oględzin i odtworzenia zapisu zarejestrowanego na nośniku optycznym CD - R

13428 – 13447,

13449 - 13454

ekspertyza fonoskopijna Laboratorium fonoskopii i rekonstrukcji nagrań audio – wideo sporządzona przez B. R.

16 821 - 16 908

zeznania M. Z.

16 917v – 16 920

zeznania J. K. (1)

16 920 - 16923

częściowo stanowisko świadka D. K. (1) (poprzednio D.) w obliczu odczytanych mu wyjaśnień złożonych w charakterze podejrzanego

757 – 758

764 – 764v

1043 – 1044

1043 – 1044

3980 – 3982v

5363

13411v – 13414v

13416

15393 – 15394

16762v - 16767

częściowo zeznania M. J. (2) (wyjaśnienia złożone w charakterze podejrzanego)

2910 – 2915,

2916 – 2919,

2974,

3531 – 3532,

5397 – 5400,

8545 – 8550,

8552 – 8562,

13558v - 13562

częściowo zeznania M. J. (1) (w tym wyjaśnienia złożone w charakterze podejrzanego)

618 – 619

2994

3909

7521 – 7523

7525

8398 – 8399

9603v

14565 – 14567v

zawiadomienie o zaginięciu osoby T. S. (1) z dnia 07 maja 1999 r.

253 - 258

analiza połączeń wychodzących z numeru (...) użytkowanego przez J. R. (1)

4146 - 4167

analiza połączeń wychodzących z numeru (...) użytkowanego przez J. W. (1)

4393 - 4411

analiza połączeń wychodzących z numeru (...) użytkowanego przez W. S. (1)

4556 - 4562

analiza połączeń wychodzących z numeru (...) użytkowanego przez K. A. (1)

3110 - 3122

analiza połączeń wychodzących z numeru (...)użytkowanego przez M. J. (1)

4851 - 4863

analiza połączeń wychodzących z numeru (...) użytkowanego przez D. K. (1)

3210 - 3228

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

dane osobopoznawcze

pozyskane w oparciu o oświadczenie oskarżonego, nie kwestionowane przez strony

dane o karalności

pozyskane z zasobów Krajowego Rejestru Sądowego, nie kwestionowane przez strony

opinia sądowo – psychiatryczna wydana przez biegłych psychiatrów: A. W. (1), D. S. (1)

- jasna,

- logiczna we wnioskach,

- pełna,

- wnioski należycie umotywowane;

- sposób sformułowania wniosków pozwala na zrozumienie zawartych w niej wywodów.

opinia psychologiczna wydana przez biegłą psychologa klinicznego A. M. (1)

- jasna,

- logiczna we wnioskach,

- pełna;

- wnioski należycie umotywowane;

- sposób sformułowania wniosków pozwala na zrozumienie zawartych w niej wywodów.

1 – 4

analiza akt śledztwa V Ds. 1/98/S dot. zamachu bombowego na szkodę K. A. (2)

- dokument potwierdzający w swej treści informację o prowadzonym śledztwie dot. okoliczności zamachu na życie K. A. (1) i decyzji je kończącej;

- dokument nie kwestionowany przez strony

częściowo zeznania K. A. (1) (w tym wyjaśnienia złożone w charakterze podejrzanego/oskarżonego)

zeznania świadka polegają na prawdzie jedynie w takim zakresie, w jakim korespondują z pozostałym materiałem dowodowym, a mianowicie w tej części, w której świadek przyznaje, iż prowadził wespół ze swoim przyjacielem J. W. (1), który był inicjatorem i prowadzącym śledztwo, szereg rozmów z różnymi osobami celem ustalenia sprawców zamachu na jego życie, w efekcie których ustalono, że inicjatorami zamachu na jego osobę byli bracia W., a z kolei wykonawcami - H. W. i T. S. (1), a także że zamówił klatkę u K. L.

zeznania D. W.

- szczere, logiczne, konsekwentne;

- świadek zeznaje na okoliczność spotkania z K. A. (1), jego ludźmi i J. W. (1) w dniu 26 maja 1999 r. w restauracji (...), gdzie miało dojść do siłowego (m.in. przy udziale J. W. (1)) wymuszenia na nim napisania oświadczenia o udziale brata H. w zamachu na życie K. A. (1), po okazaniu oświadczenia sporządzonego przez T. S. (1), jak również roli, jaką odegrał w tym spotkaniu J. W. (1) – powyższe odnośnie przemocowego działania grupy A. koresponduje z zeznaniami pozostałych osób przez nią pokrzywdzonych relacjonujących, odwołujących się do własnych doświadczeń w tym zakresie tj. S. S. (1), K. S., K. T., B. S.;

- nie zachodzą okoliczności, które mogłyby wpłynąć na ujemną ocenę wiarygodności zeznań tego świadka

zeznania J. W. (2)

- szczere, logiczne, konsekwentne;

- świadek zeznawał na okoliczność spotkania w dniu 26 maja 1999 r. w restauracji (...), wymuszenia groźbami szeregu składników majątkowych na wypadek odmowy sporządzenia oświadczenia dotyczącego udziału jego brata H. w zamachu na K. A. (1);

- nie zachodzą okoliczności, które mogłyby wpłynąć na ujemną ocenę wiarygodności zeznań tego świadka

zeznania H. W.

- szczere, logiczne, konsekwentne;

- świadek zeznając wskazuje, które z podawanych faktów/ treści są zasłyszane bądź są wynikiem jego domysłów (przyznał, iż od D. K. (1), po odsłuchaniu przedłożonego przez niego nagrania powziął informację, że to on wespół z M. J. (1) uprowadzili T. S. (1), zaś co do zabójstwa S. (...) tym miał zająć się S. na prośbę W., a na zlecenie A.), a które znajdują swoje źródło w jego bezpośrednich doświadczeniach (odnośnie dwóch wizyt grupy K. A. (1) pod Aresztem Śledczym w S. w dniach 05 i 09 czerwca 1999 r. i znamiennych w swym przekazie wypowiedzi J. W. (1) co do osoby T. S. (1)), co koresponduje z depozycjami świadków: R. G. i A. F.;

- nie zachodzą okoliczności, które mogłyby wpłynąć na ujemną ocenę wiarygodności zeznań tego świadka

częściowo zeznania T. F. (1) (w tym wyjaśnienia złożone w charakterze podejrzanego/oskarżonego)

- w omawianym zakresie (wyjaśnienia złożone przez świadka w charakterze podejrzanego w dniu 04 stycznia 2001 r.) rzeczowe, zborne, szczegółowe, logiczne;

- korespondują z zeznaniami świadków: J. R. (1), M. J. (2), K. L., J. W. (2), D. W., H. W., S. S. (1) w tej części, w której świadek przyznaje, iż w prowadzonym śledztwie w sprawie zamachu na życie K. A. (1) J. W. (1) dostarczał dowodów sprawstwa T. S. (1), że pokrzywdzony był uprowadzony przez M. J. (1) i D. D. (1) (aktualnie K.), że miał siedzieć w klatce – specjalnie na tę okoliczność przygotowanej – i być bity, dopóki się nie przyzna, że T. S. (1) sporządził oświadczenie na piśmie, w którym przyznał się do zamachu wraz z H. W., że grupa K. A. (1) była przed Aresztem Śledczym w S., gdzie wtedy przebywał H. W. i że gdy znaleziono głowę w jeziorze P. i uznano ją za szczątki T. S. (1), J. W. (1) miał stwierdzić, że nie jest to głowa pokrzywdzonego, że nie jest to możliwe, by się znalazła.

Faktem jest, iż owe depozycje świadek w toku procesu odwołał podnosząc, iż składane przez niego wyjaśnienia w charakterze podejrzanego zostały mu w toku śledztwa zasugerowane przez funkcjonariusza policji o nazwisku M. (przedmiotowe przesłuchanie prowadził Prokurator Prokuratury Okręgowej w Białymstoku, a nie rzeczony policjant), że w owym czasie tj. 04 stycznia 2001 r. źle się czuł po próbie samobójczej, przyjmował leki przebywając w izbie chorych (w okresie od 29 września 2000 r. do 11 stycznia 2001 r. świadek w istocie przebywał w izbie chorych z powodu zaburzeń depresyjnych, organicznych zaburzeń osobowości i obserwacji układu krążenia (k – 9848); wnioski opinii: sądowo – psychiatrycznej i psychologicznej dot. świadka wydanych po przeprowadzonych w dniu 08 listopada 2000 r. badaniach nie wykazały w sferze poznawczej żadnych odchyleń, wskazując na zaburzenia osobowości k 4623 – 4635; k 4636 - 4640), że po ich złożeniu liczył na wyjście na wolność (w dniu 11 stycznia 2001 r. świadek opuścił areszt śledczy na skutek decyzji o zmianie środka zapobiegawczego o charakterze izolacyjnym na środek o charakterze wolnościowym).

Powyższe, w ocenie Sądu, w żadnej mierze nie deprecjonuje złożonych przez świadka wyjaśnień czyniąc je pozbawionymi waloru wiarygodności. Wręcz przeciwnie, zbieżność faktów, o których T. F. (1) wspomina z tymi, które wyłaniają się z depozycji wspomnianych powyżej świadków dowodzi jedynie temu, iż relacja ta stanowiła czy to przykład jego osobistych doświadczeń, czy to informacji zasłyszanych z racji funkcjonowania w środowisku przestępczym S. w otoczeniu K. A. (1), a przez niego także J. W. (1). Tym samym fakt hospitalizacji, przyjmowania leków, w obliczu wniosków przywołanych opinii nie rzutował w żadnej mierze na wiarygodność przekazu świadka w tamtym okresie. Również forsowany przez świadka - będący nie tylko jego udziałem, ale także innych świadków występujących w sprawie (J. R., M. J.), zarzut sugerowania mu określonej treści depozycji przez prowadzących śledztwo jawi się jako gołosłowny, nieracjonalny i pozbawiony podstaw w świetle przywołanych dowodów ocenionych łącznie, zbiorczo.

częściowo zeznania J. R. (1) (wyjaśnienia złożone w charakterze podejrzanego/oskarżonego)

- w omawianym zakresie (wyjaśnienia złożone przez świadka w charakterze podejrzanego z dnia 21 grudnia 2000 r., 22 grudnia 2000 r., 25 stycznia 2001 r.) rzeczowe, zborne, szczegółowe, logiczne;

- korespondują z zeznaniami świadków: W. S. (1), T. F. (1), M. J. (2), K. L., J. W. (2), D. W., H. W., S. S. (1) w tej części, w której J. R. (1) przyznaje, iż:

a) w prowadzonym śledztwie w sprawie zamachu na życie K. A. (1) to J. W. (1) dążył do siłowego/przemocowego przesłuchania T. S. (1) („dobrze go obić, to wtedy powie całą prawdę”), że to oskarżony chciał sam zająć się pokrzywdzonym,

b) J. W. (1) miał sugerować, by porwanie T. S. (1) odbyło się podczas nieobecności matki „Człowieka z lasu”,

c) w dniu uprowadzenia T. S. (1) w miejscu jego pracy widział D. D. (1) (aktualnie K.) wraz z M. J. (1),

d) w klubie (...) w dniu zaginięcia T. S. (1) bądź w dniu następnym K. A. (1) bądź D. D. (1) mówili, że J. W. (1) „zajął się” T. S. (1),

e) pokrzywdzony po uprowadzeniu siedział w klatce, był do czegoś przykuty, skarżył się, że drętwieją mu ręce,

f) J. W. (1) w dniu 26 maja 1999 r. w B. okazał J. W. (2) oświadczenie napisane przez pokrzywdzonego,

g) T. S. (1) został zabity po tym, jak przyznał się do podłożenia bomby i że w pozbawieniu go życia brał udział „C. (...)”,

h) K. A. (1) miał powiedzieć m.in. świadkowi o tym, że to J. W. (1) zabił T. S. (1) i należy zachować milczenie,

i) pod aresztem śledczym w S. to J. W. (1) czuł się pewnie i najgłośniej krzyczał zapewniając H. W., że ma zeznania świadka, że bombę podłożył właśnie on;

j) oskarżony przed odnalezieniem głowy mówił, że zwłok nikt nie znajdzie, niejednokrotnie po ujawnieniu głowy w jeziorze P. zapewniał, że nie jest to głowa T. S. (1), że to niemożliwe, by wypłynęła, że jego (T. S. (1)) to nie znajdą.

Owe depozycje świadek w toku procesu odwołał podnosząc, iż składane przez niego wyjaśnienia w charakterze podejrzanego zostały mu w toku śledztwa zasugerowane przez prokuratora i ich złożenie było warunkiem opuszczenia aresztu śledczego, co de facto miało miejsce w dniu 28 grudnia 2000 r. Wskazał ostatecznie, iż owe wyjaśnienia była to „jakaś transakcja wiązana, jeśli coś powiem to wyjdę, jeżeli nie powiem, to nie wyjdę” (k – 13 556). Tożsame stanowisko prezentował także podczas tej edycji procesu zasłaniając się dodatkowo niepamięcią związaną z przebytym trzykrotnie zakażeniem wirusem COVID, znacznym upływem czasu, utrzymując nadto, iż to co przekazywał dotyczyło wiedzy J. W. (1) o zabójstwie T. S. (1), a nie jego w tym udziału.

Zdaniem Sądu, nie ma żadnych powodów, by sam fakt zmiany depozycji traktować jako wystarczający argument przesądzający o pozbawieniu znaczenia/unicestwieniu pierwotnych relacji świadka. Odwoływanie uprzednio złożonych przez świadków wyjaśnień złożonych w charakterze podejrzanych (tożsame przecież dla T. F., M. J., W. S.) jest symptomatyczne i znajduje wytłumaczenie chociażby w ich obawie przed reakcją oskarżonego (będącego wyżej w strukturze środowiska przestępczego), w swoisty sposób pojmowanej z nim solidarności (rządząca się własnymi, odrębnymi regułami, zasadami, hermatyczna grupa osób posługująca się specyficznym językiem, powiązana ze sobą szeregiem zależności, nie tylko finansowych ale i wynikających ze wspólnych przestępczych przedsięwzięć), względnie umniejszenia swojej odpowiedzialności.

To, że wynik eksperymentu procesowego przeprowadzonego przez Sąd Okręgowy w Suwałkach w dniu 15 maja 2003 r. w domu K. A. (1) (k – 9822 i nast.) w istocie zaprzeczył, by istniała możliwość zasłyszenia pełnej rozmowy pomiędzy K. A. (1), a J. W. (1) znajdujących się w garażu, a J. R. (1) przebywającym w siłowni, nie znaczy, że prezentowane przez świadka treści w omawianym zakresie nie polegają na prawdzie. Sam świadek wskazał, iż składając w toku śledztwa określonej treści depozycje miał świadomość tego, że rozmowy osób przebywających w garażu, będąc w siłowni nie sposób dokładnie usłyszeć. Co istotne i ważne, wyjaśnienia świadka złożone w toku śledztwa, a odwołujące się w szczególności do torturowania T. S. (1) i późniejszego pozbawienia go życia oraz roli, jaką odegrał w tym J. W. (1), korelują w zdecydowanej części z zeznaniami W. S. (1), które ten złożył dopiero na przestrzeni 2013/2014 r., a więc znacznie później, niejako w tym zakresie je wyprzedzają i stanowią novum na tamtym etapie śledztwa w kontekście wiedzy organów ścigania odnośnie okoliczności śmierci pokrzywdzonego, co wyklucza i czyni niedorzecznym sugerowanie świadkowi określonych treści przez prowadzących przesłuchanie. J. R. (1) uchodzący za „żołnierza” K. A. (1) był jego osobą zaufaną, o czym świadczy chociażby fakt wspólnie spędzonego sylwestra 1998/1999 r., częstego przebywania w domu (...)/ (...), pełnienia funkcji osobistego szofera K. A. (1) po zamachu, bytności u K. S. i S. D. w ramach tzw. śledztwa, pracy z polecenia K. A. (1) - począwszy od lipca 1998 r. - w komisie u J. W. (2) jako „wtyka”, osoba która miała obserwować co się dzieje w firmie (stąd też w dniu uprowadzenia T. S. (1) telefony od K. A. (1), a także wychodzące od świadka m.in. do J. W. (1)), po wykonywanie poleceń K. A. (1), jak chociażby w sprawie sprawdzenia lojalności T. F. (1) i M. J. (2) kiedy to miał zaproponować im, aby porwali T. S. (1) z miejsca pracy, co w obliczu ich zdecydowanej odmowy, ostatecznie uczynili D. D. (1) i M. J. (1).

Powyższe uprawnia do przyjęcia, iż świadek dysponował szeroką wiedzą odnośnie zamierzeń i poczynań samego K. A. (1), a przez to działającego z nim J. W. (1) w sprawie losów T. S. (1) tj. jego uprowadzenia, a ostatecznie pozbawienia życia.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego

- depozycje oskarżonego polegają na prawdzie jedynie w tej części, w jakiej korespondują z pozostałymi dowodami stanowiącymi podstawę czynionych ustaleń faktycznych. J. W. (1) utrzymywał, iż dla zachowania prestiżu w środowisku przestępczym nie zaprzeczał – po zniknięciu T. S. (1) - pojawiającym się licznie pogłoskom odnośnie jego istotnej roli w „załatwieniu S.”. Oskarżony wprost wskazał, że pokrzywdzonego nie darzył sympatią, gdyż był sprawcą nieszczęścia jego przyjaciela, a poza tym pozostawał w bliskich, intymnych relacjach z jego żoną A. podczas jego pobytu w izolacji. Przyznał, iż było prowadzone tzw. prywatne śledztwo celem ustalenia sprawców zamachu na życie K. A. (1), przy znaczącej jego w nim roli, jak chociażby obserwacja W. B. (utrzymującej bliskie kontakty z H. W.) i jego żony A. w O., czemu miał służyć założony podsłuch. Potwierdził, że podczas spotkania w B. uczestniczył w przesłuchaniu D. W., który złożył pisemne oświadczenie dot. zawinienia jego brata H. w związku z zamachem, jak również to, że przejął komis J. W. (2). Oskarżony przyznał także, iż dwukrotnie wraz z K. A. (1) oraz innymi był pod Aresztem Śledczym w S. celem zdyskredytowania osoby H. W. oraz rozmowy z nim prowadzonej m.in. na temat T. S. (1).

Wymowy tej części wyjaśnień oskarżonego nie podważa w żadnej mierze prezentowana przez J. W. (1) w toku tej edycji procesu postawa ukierunkowana na dyskredytowanie złożonych uprzednio wyjaśnień (tj. począwszy od tego momentu, kiedy to stanął także pod zarzutem udziału w porwaniu i zabójstwie T. S. (1) k – 4833 i nast.) jako tych, które zostały na nim „wymuszone”, a miało to polegać na tym, że wywierano na nim niedozwoloną i nielegalną presję w postaci grożenia mu karą dożywotniego pozbawienia wolności, posługując się dowodami, które nie polegały na prawdzie, spreparowanymi w ten sposób, aby poczucie spełnienia tej groźby było jak najbardziej realne.

Powyższe, zdaniem Sądu, jest konsekwencją przyjętej przez oskarżonego linii obrony zasadzającej się na przyjęciu, iż nie będzie się ustosunkowywał do zarzutu dokonania zabójstwa i uprowadzenia osoby, której ciało zakopane w okolicy miejscowości P. ujawniono w styczniu 2014 r., ponieważ – przyjmując za nim - jest to czyn nieobjęty aktem oskarżenia.

zeznania H. K.

- spójne, logiczne, szczere, oddające stan wiedzy świadka odnośnie okoliczności zaginięcia syna T. S. (1); - świadek potwierdziła, że jej syn T. nie powrócił z pracy w dniu 16 kwietnia 1999 r., że jego biologicznym ojcem był R. K. (1), z którym rozstała się już w 1978 r. i później nie utrzymywała z nim kontaktu, że K. A. (1) wraz z siostrą oskarżonego - G. R. odwiedzili ją, prawdopodobnie w 2010 r. prosząc o zezwolenie na ekshumację zwłok pochowanych na cmentarzu w S. aby udowodnić, że szczątki ludzkie ujawnione w jeziorze P. nie były szczątkami należącymi do jej syna T.;

- nie zachodzą okoliczności, które mogłyby wpłynąć na ujemną ocenę wiarygodności zeznań tego świadka

zeznania K. S.

- szczere, konsekwentne, logiczne;

- świadek nie posiadał wiedzy odnośnie okoliczności porwania i zabójstwa T. S. (1), którego – jak zaznaczył – widział ostatni raz w grudniu 1998 r. Odnośnie osoby oskarżonego K. S. przyznał, iż poznał go w latach 90 – tych podczas pobytu w zakładzie karnym. Co istotne, przesłuchany w toku śledztwa prowadzonego przez PO w Lublinie do sprawy o sygn. akt: V Ds. 70/15/s w dniu 09 maja 2015 r. przywołał w pamięci dwa spotkania z udziałem m.in. J. W. (1) tj. jedno w lesie w miejscowości K. pod S., podczas którego został pobity, a oskarżony miał żądać od świadka, by powiedział jak było, „bo skończysz jak S. (...)”, a drugie w lokalu w miejscowości K., gdzie J. W. (1) miał powiedzieć, że „zwłoki S. nie zostaną odnalezione. Powiedział, że jak się dobrze chowa, to nigdy nie znajdą” (k – 13466);

- nie zachodzą okoliczności, które mogłyby wpłynąć na ujemną ocenę wiarygodności zeznań tego świadka

zeznania świadka anonimowego zarejestrowanego pod nr 0039/01 Kancelarii Tajnej PO w B.

- logiczne, rzeczowe, konsekwentne, odwołujące się do wiedzy, jaką posiadł podczas służby;

- nie zachodzą okoliczności, które mogłyby wpłynąć na ujemną ocenę wiarygodności zeznań tego świadka

zeznania świadka anonimowego zarejestrowanego pod nr 0034/01 Kancelarii Tajnej PO w B.

- zeznania świadka stanowią potwierdzenie faktu uprowadzenia T. S. (1) z miejsca pracy przez D. K. (1) i M. J. (1), poddania go torturom (był ostro oprawiany), w których miał uczestniczyć m.in. J. W. (1), uzyskania przyznania się pokrzywdzonego do zamachu na życie K. A. (1), po jego śmierć (przywołując treść słów wypowiedzianych przez rozmówcę świadka w osobie M. J. (1), T. S. (1) „trafił tam, gdzie jego miejsce”, „mówił, że zrobili z nim porządek”, „że tam gdzie jest nikt go nie będzie szukał i nie znajdzie (k – 9794). Z wypowiedzi świadka wynika nadto, iż od innych osób („słyszałem na mieście”, „wśród złodziei było mówione”) słyszał, że przed śmiercią S. (...)odcięli piłą motorową nogę, a potem strzelili w tył głowy, co utwierdziło świadka w przekonaniu, że T. S. (1) nie przeżył tortur w domu u S., bo tam – z relacji M. J. (1) – miał zostać przewieziony pokrzywdzony w pierwszej kolejności po uprowadzeniu. Świadek wyraźnie podkreślił, iż nie pamięta czy jego rozmówca mówił coś na temat dalszych losów ciała.

Powyższe depozycje przedstawiają ograniczoną wartość dowodową odnośnie roli oskarżonego w pozbawieniu życia T. S. (1). Świadek na ten temat wiedzy nie posiadał. Treść zeznań świadka koncentruje się na pozyskanych od M. J. (1) oraz innych osób ze środowiska informacji dot. osoby T. S. (1) i tego co się z nim stało wiosną 1999 r., a przez to ma charakter w znacznej mierze uzupełniający ustalenia Sądu czynione w oparciu o pozostały materiał dowodowy.

częściowo zeznania świadka anonimowego zarejestrowanego pod nr 0014/01 Kancelarii Tajnej PO w B.

- zeznania świadka, którego rozmówcą był D. K. (1) – na tamten czas tymczasowo aresztowany w związku z zarzutem zabójstwa – zasługują na podzielnie jedynie w tej części, w której korespondują z ustaleniami Sądu poczynionymi w oparciu o pozostały materiał dowodowy, a mianowicie co do podjętej decyzji o likwidacji sprawcy zamachu oraz co do faktu, iż w dniu zaginięcia T. S. (1) był on widziany w towarzystwie (...) oraz M. – wskazanego przez D. K. (1) jako swojego wspólnika. Pozostałe przekazane świadkowi przez D. K. (1) treści odnośnie sprawcy/sprawców zabójstwa pokrzywdzonego, jak i sposobu pozbawienia życia poprzez strzał w głowę, a następnie pocięcie, rozczłonkowanie i wrzucenie ciała do jeziora nijak się mają do pewnych, odmiennych ustaleń w tym zakresie, co nakazuje odrzucenie tychże depozycji jako nie polegających na prawdzie. Można dziś jedynie domniemywać i spekulować co było powodem i co przyświecało D. K. (1) przy przekazywaniu owych treści świadkowi przedstawiających go jako głównego egzekutora w sprawie T. S. (1). Co ważne, w owym czasie ustalenia w zakresie okoliczności śmierci S. (...), z osobą którego łączono szczątki ludzkie wyłowione z jeziora P. na przełomie sierpnia i września 1999 r. zasadzały się na przyjęciu, że został pozbawiony życia poprzez oddanie strzału w głowę, co było szeroko komentowane w lokalnym przestępczym środowisku S. i mogło przełożyć się na przekazywane świadkowi treści, które ostatecznie okazały się nieprawdziwe, błędne.

częściowo zeznania świadka R. W.

- zeznania świadka – bliskiego znajomego/kolegi K. A. (1) - zasadzają się na potwierdzeniu jego obecności pod aresztem śledczym w S. wraz z grupą A., gdzie doszło do konfrontacji z osadzonym H. W. oraz jego udziału w rozmowach z osobami, które mogły mieć wiedzę na temat sprawców zamachu, w tym w restauracji (...) w S. z braćmi W..

Powyższe okoliczności korespondują z ustaleniami Sądu czynionymi w oparciu o pozostałe dowody zgromadzone w sprawie. Jednakże pozostała treść zeznań świadka (skądinąd bliskiego, zaufanego znajomego K. A. (1), uczestnika szeregu rozmów w ramach tzw. śledztwa) zaprzeczającego przeciwnym ustaleniom, iż w trakcie owych rozmów w toku prywatnego śledztwa odwoływano się częstokroć do przemocy fizycznej i gróźb, że spotkanie z braćmi W. dotyczyło w głównej mierze rozliczeń finansowych pomiędzy K. A. (1), a J. W. (2), a kwestia zamachu stanowiła wątek poboczny, nie przekonuje i ostać się nie może, czyniąc w tym zakresie depozycje świadka pozbawionymi waloru wiarygodności.

częściowo zeznania świadka A. S. (1) (w tym wyjaśnienia złożone przez świadka w charakterze podejrzanego)

- zeznania świadka polegają na prawdzie w tej części, w której tenże przyznał, że K. A. (1) (jego przyjaciel) prowadził dochodzenie celem ustalenia, kto stoi za zamachem na jego życie, że w jego ramach podjęto decyzję o przesłuchaniu osób z najbliższego otoczenia W. (wyniki dochodzenia wskazywały na ich sprawstwo) odnośnie udziału w podłożeniu ładunku wybuchowego, w tym T. S. (1), który miał zostać „zawinięty” tzn. uprowadzony w celu przesłuchania po wywiezieniu do lasu. Nadto, przyjmując za świadkiem, na spotkaniu z J. W. (2) było jakieś oświadczenie podpisane przez T. S. (1) wskazujące na sprawstwo braci J. i H. W..

Powyższe koresponduje z ustaleniami poczynionymi przez Sąd i wpisuje się w relacje pozostałych świadków zeznających na tożsame okoliczności, stąd też w omawianym zakresie depozycje świadka zasługują jako prawdziwe na podzielenie.

Sąd odrzucił twierdzenia świadka jakoby w trakcie spotkania z J. W. (2) nie była stosowana przemoc fizyczna i groźby, albowiem zadaje to kłam odmiennym depozycjom świadków: J. W. (2), D. W. czy J. R. (1).

zeznania K. L.

- logiczne, konsekwentne, przekonujące;

- świadek przyznał, iż na początku kwietnia 1999 r. K. A. (1) złożył u niego zamówienie na wykonanie metalowej klatki o rozmiarach 80 cm x 1m x 2m. Wymieniony konfrontowany z okazanymi mu, zabezpieczonymi podczas przeszukania w dniu 18 kwietnia 2001 r. na posesji w miejscowości (...) (k 5853 – 5854), 8 metalowymi prętami oraz tablicą poglądową przedstawiającą część metalowej klatki ujawnionej na posesji W. S. (1) w dniu 05 grudnia 2013 r. (dokumenty z akt sprawy PO w Lublinie o sygn. akt: V Ds. 70/15/s k 17 – 19; k 20 – 22 koperta k – 12727) nie wykluczył, że mogą stanowić element wykonanej przez niego klatki, przy czym – jak zaznaczył – konstrukcja okazanej klatki jest taka sama jak tej, którą wykonał (k – 230 z akt sprawy PO w Lublinie o sygn. akt: V Ds. 70/15/s koperta k – 12739). W ocenie Sądu, w świetle powyższego, w powiązaniu z depozycjami W. S. (1), nie budzi wątpliwości fakt, iż owa metalowa klatka po przetransportowaniu na posesję do miejscowości (...) służyła do przetrzymywania T. S. (1).

- nie zachodzą okoliczności, które mogłyby wpłynąć na ujemną ocenę wiarygodności zeznań tego świadka

częściowo zeznania W. S. (1) (wyjaśnienia złożone w charakterze podejrzanego)

- depozycje świadka zwanego „C. (...) - oceniane przez pryzmat opinii sądowo psychiatrycznej wydanej przez biegłych: psychiatrę L. G. i psychologa I. K. - składane począwszy od 26 listopada 2013 r., na skutek skierowanego do Prokuratora Brodowskiego pisma datowanego na 20 listopada 2013 r. (dokumenty z akt sprawy PO w Lublinie o sygn. akt: V Ds. 70/15/s: k – 8, koperta k 12727), a następnie kontynuowane, w powiązaniu z szeregiem przeprowadzonych czynności dowodowych w sprawie PO w Lublinie o sygn. akt: V Ds. 70/15/s doprowadziły finalnie do wznowienia postępowania w rozpoznawanej sprawie wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2014 r. (k - 12304);

Sąd podzielił depozycje świadka (zeznania/wyjaśnienia) w tej części, w której tenże potwierdził:

- że wiosną 1999 r. J. W. (1) (jego bliski znajomy) był u niego prosząc o możliwość przywiezienia na jego posesję pokrzywdzonego, poddania go takim oddziaływaniom, by przyznał się do udziału w zamachu na życie K. A. (1);

- transport m.in. przez oskarżonego metalowej klatki w częściach, w której miał być przetrzymywany T. S. (1), a którą to klatkę wspólnie z J. W. (1) świadek złożył i umieścił w pomieszczeniu budynku gospodarczego;

- przywiezienie m.in. przez oskarżonego na teren posesji pokrzywdzonego, umieszczenie go w metalowej klatce, stosowanie wobec niego przez świadka, w obecności oskarżonego, przemocy fizycznej i gróźb celem przyznania się do udziału w zamachu bombowym oraz kto wraz z nim brał w nim udział;

- fakt sporządzenia przez T. S. (1) pod wpływem stosowanych wobec niego tortur pisemnego oświadczenia, w którym przyznał się do tego, że wspólnie z H. W. dokonali zamachu bombowego na osobie K. A. (1);

- sposób pozbawienia życia T. S. (1) poprzez uduszenie, a następnie wrzucenie jego nagiego ciała do uprzednio wykopanego na leśnej, nieutwardzonej drodze dołu, po czym zasypanie go wapnem i przykrycie ziemią.

Powyższe depozycje korespondują z zeznaniami szeregu świadków odwołujących się do faktu prowadzenia przez oskarżonego jako koordynatora czynności śledczych prywatnego śledztwa, w tym zwłaszcza J. R. (1) tworząc spójną, wzajemnie uzupełniającą się logiczną, następującą po sobie ciągłość zdarzeń, począwszy od porwania T. S. (1), po jego transport na posesję w (...), umieszczenie w klatce, tortury, jakim był poddany, sporządzenie oświadczenia żądanej/oczekiwanej przez oskarżonego treści, po jego śmierć. Znamiennym jest to, iż w dniu uprowadzenia T. S. (1) – jak wynika z analizy połączeń numerów należących do J. W. (1) i W. S. (1) – obaj wykonywali do siebie połączenia, pozostawali w kontakcie.

Nie można nadto podważyć tej części relacji świadka, która została potwierdzona w drodze czynności dowodowych przeprowadzonych w toku wspomnianego śledztwa toczącego się przed PO w Lublinie w sprawie o sygn. akt: V Ds. 70/15/s, a związanych z ujawnieniem na posesji w miejscowości (...) metalowej klatki ( dokumenty z akt sprawy PO w Lublinie, sygn. akt: V Ds. 70/15 koperta k – 12739: protokół przeszukania k 17 – 19; protokół oględzin miejsca ukrycia klatki metalowej k 20 – 22; protokół okazania wizerunku wraz z dokumentacją poglądową k 25 - 28), a także zwłok oraz uzyskaniem szeregu opinii identyfikujących te zwłoki jako należących do T. S. (1).

W tym miejscu należy poczynić kilka uwag:

W toku śledztwa prowadzonego w PO w Lublinie pod sygn. akt: V Ds. 70/15/s, pozyskano informację, że szczątki ludzkie odnalezione pod koniec sierpnia 1999 r. w jeziorze P. (mylnie zidentyfikowane jako należące do T. S. (1)), mogą należeć do Z. K., który zaginął w dniu 06 kwietnia 1995 r. Po uzyskaniu materiału genetycznego do badań od członków rodziny Z. K. powołano biegłych z zakresu genetyki z Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej G. Uniwersytetu Medycznego celem ustalenia czy profil DNA wyizolowany uprzednio z zęba i kości podudzia ekshumowanych zwłok poprzednio zidentyfikowanych jako T. S. (1) (protokół wydobycia zwłok z grobu opisanego jako T. S. (1) k 13426 - 13427), odpowiada profilowi wytypowanych osób z grona najbliższych Z. K. tj. jego matki: Z. D. i siostry: W. S. (3). Wyniki przeprowadzonych badań pozwoliły na ustalenie z prawdopodobieństwem na poziomie p = 99,999999%, że szczątki ludzkie ujawnione w 1999 r. w jeziorze P. należały do Z. K., a nie jak błędnie wstępnie przyjęto do T. S. (1) (opinia sądowo – lekarska wydana przez biegłego specjalistę medycyny sądowej M. K. (1) k 13 455 – 13458; dokumenty z akt sprawy PO w Lublinie, sygn. akt: V Ds. 70/15 koperta k – 12739: opinie z zakresu genetyki sądowej wydane przez biegłych A. K. i R. P. k 893 - 900, 901 - 918). Opinie wskazanych biegłych zostały uzupełnione badaniem dodatkowych szczątków odnalezionych, na skutek ponownych oględzin dna i brzegu Z. (...) jeziora P. (protokoły oględzin dna i brzegów Z. K. jeziora P. k 13 467 – 13474; protokół oględzin dna jeziora P. k 13486 – 13 489). W wyniku tych oględzin, w dniu 24 grudnia 2015 r. w odległości ok. 50 metrów od linii brzegowej zatoki ujawniono szczątki ludzkie w postaci lewej stopy odciętej w dolnej części podudzia, trzonu i końca dolnego kości ramiennej prawej, niewielkiego pojedynczego fragmentu nieokreślonej kości oraz fragmentów skóry i tkanki podskórnej ( dokumenty z akt sprawy PO w Lublinie, sygn. akt: V Ds. 70/15 koperta k – 12739: protokół k 1106 -1108, 1138 - 1139, 1478 – 1780; dokumentacja fotograficzna k - 1249 i załącznik do protokołu oględzin dna Z. K. jeziora P. k 1481-1490). Z zabezpieczonej kości ramiennej oraz fragmentów stopy wyizolowano profil DNA, który w badaniach wykazał zgodność z profilem Z. K. (k 13001b -13001j).

Depozycje W. S. (1) złożone na przestrzeni 2013/2014 r. skutkowały przeprowadzeniem w dniu 07 stycznia 2014 r. na terenie kompleksu leśnego w P. eksperymentu procesowego z udziałem świadka, który miał na celu ujawnienie miejsca ukrycia zwłok osoby, do zabójstwa której się przyznał. We wskazanym przez niego miejscu odkopano szkielet ludzki przysypany wapnem ( dokumenty z akt sprawy PO w Lublinie, sygn. akt: V Ds. 70/15 koperta k – 12727: protokół eksperymentu k 35 – 41; szkic k – 28; protokół oględzin miejsca ujawnienia szczątków ludzkich k 42 – 45; protokół oględzin rzeczy ujawnionych podczas przeszukania posesji w m. P. (...)k 57 – 60; koperta k – 12739: dokumentacja fotograficzna k 81 - 83). Oględziny ujawnionego szkieletu przeprowadzone przez biegłych z Zakładu Medycyny Sądowej G. (...) w dniu 09 stycznia 2014 r. wykazały, że jest to niemal kompletny szkielet ludzki, z nieznacznymi jedynie brakami obejmującymi małe kości kończyn. Na szczątkach rąk zachowały się resztki tkanki miękkiej wraz z linami papilarnymi trzech palców lewej ręki, jednego palca prawej ręki (wykonano makrofotografię oraz odlewy silikonowe linii papilarnych). Oględziny ujawnionych zwłok potwierdziły, iż pochodzą od jednej osoby – mężczyzny w wieku zbliżonym do 28 lat, wzrostu ok. 165 cm. Ich cechy morfologiczne przy uwzględnieniu właściwości środowiska, w którym je znaleziono pozwoliły na stwierdzenie, że od jego śmierci upłynęło najprawdopodobniej 10 - 20 lat. Oględziny kości prawego stawu kolanowego wykazały jego uraz mechaniczny, który miał miejsce w czasie zbliżonym do pochówku i mógł być spowodowany przewierceniem (fakt potwierdzający depozycje W. S. (1) w części dotyczącej przewiercenie kości prawego kolana). Biegli - z uwagi na zeszkieletowanie zwłok – nie byli w stanie określić przyczyny zgonu mężczyzny ( dokumenty z akt sprawy PO w Lublinie, sygn. akt: V Ds. 70/15 koperta k – 12727: protokół oględzin palców rąk ujawnionych szczątków ludzkich k 61 – 63; sprawozdanie z badań szczątków kostnych wydana przez biegłych T. G. i J. C. k 203 - 213). Pobrane ze szczątków ludzkich odciski linii papilarnych porównano z utrwalonymi w karcie daktyloskopijnej T. S. (1). Z opinii z zakresu identyfikacji daktyloskopijnej Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Wojewódzkiej Policji w O. wynika, że istnieje pełna zgodność linii papilarnych pobranych ze zwłok z danymi z karty daktyloskopijnej T. S. (1) ( dokumenty z akt sprawy PO w Lublinie, sygn. akt: V Ds. 70/15 koperta k – 12727: opinia k 89 - 91, 98 - 103).

Ze szczątków pobrano nadto materiał do badań porównawczych DNA. Po wyizolowaniu kompletnego profilu DNA został on zestawiony z profilem DNA wyizolowanym z materiału porównawczego pochodzącego od H. K. – matki T. S. (1) oraz R. K. (1) – jego ojca. Biegli z G. (...) w wydanej opinii wskazali, że prawdopodobieństwo, iż H. K. jest biologiczną matką, a R. K. (2) biologicznym ojcem mężczyzny, od którego pobrano materiał porównawczy wynosi 99,9999999% ( dokumenty z akt sprawy PO w Lublinie, sygn. akt: V Ds. 70/15 koperta k – 12727: opinia z zakresu genetyki sądowej wydana przez biegłych: A. K. i R. P. k 160 - 171).

Wnioski przywołanych szeregu opinii wydanych przez biegłych z Zakładu Medycyny Sądowej G. (...) w ramach toczącego się wspomnianego śledztwa oraz wnioski opinii z zakresu identyfikacji daktyloskopijnej Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Wojewódzkiej Policji w O., Sąd w całości podzielił uznając je za swoje, nie znajdując podstaw do ich kwestionowania. Tym samym w obliczu nowych ustaleń, zarówno wnioski opinii biegłego W. P. z (...) w B. (k 160 – 162, 9273 – 9281, 14679 - 14701), jak i biegłej D. M. (1) (k 163 – 174, 9487 – 9499, 14786 – 14801v) nie mogą się ostać i stanowić podstawy czynionych ustaleń faktycznych w sprawie w zakresie dotyczącym identyfikacji szczątków ludzkich odnalezionych w jeziorze P., podobnie jak i wnioski opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej A. G. (k 178 – 180, 181 – 182, 9500 – 9514), albowiem przeprowadzone badania szkieletu ludzkiego należącego do T. S. (1) zdają się całkowicie wykluczyć poczynione pierwotnie ustalenia jakoby ofiara zginęła od ran postrzałowych w głowę i że jej zwłoki zostały rozczłonkowane, a następnie wrzucone do jeziora, abstrahując od tego ile podudzi (jedno czy dwa) biegły poddawał badaniu.

opinia psychiatryczno – psychologiczna biegłych: psychiatry L. G. i psycholog I. K.

- jasna,

- logiczna we wnioskach,

- pełna,

- wnioski należycie umotywowane;

- sposób sformułowania wniosków pozwala na zrozumienie zawartych w niej wywodów,

- wnioski końcowe opinii nie kwestionowane przez strony;

- przywołując stanowisko wyrażone przez biegłych, a które Sąd uznaje za swoje, deklarowane przez świadka W. S. (1) zaburzenia pamięci, niepamięć poszczególnych okresów zdarzeń, ich okoliczności nie znajduje odzwierciedlenia w badaniu klinicznym oraz w badaniach testowych wymienionego, a jest wyrazem przyjętej przez świadka postawy obronnej. Badany – osoba chora psychicznie od wielu lat - przyjmując dalej za biegłymi, w czasie składania zeznań, nie wykazywał ostrych objawów psychotycznych, które mogłyby zaburzać w znaczny sposób poszczególne funkcje poznawcze oraz pamięć bezpośrednią i trwałą

protokół oględzin miejsca usytuowania prętów na posesji (...) wraz z materiałem poglądowym

- dowód przeprowadzony zgodnie z wymogami ustawy kodeks postępowania karnego;

- treść niesprzeczna, nie kwestionowana przez strony

dokumenty z akt sprawy tut. Sądu o sygn. akt: II Ko ² 3/01 (dot. W. S. (1))

- dokumenty nie kwestionowane przez strony;

- stanowią potwierdzenie toczącego się wobec W. S. (1) postępowania z wniosku prokuratora o umorzenie postępowania karnego w sprawie udziału w zabójstwie T. S. (1) z uwagi na zniesioną poczytalność sprawcy i orzeczenie środka zabezpieczającego w postaci zakładu psychiatrycznego

zapis na płycie CD – R o oznaczeniu 9089 42 RE 3322 zawierający treść rozmowy pomiędzy W. S. (1), a D. K. (1)

- autentyczny, w świetle ekspertyzy fonoskopijnej, zapis rozmowy pomiędzy D. K. (1) a W. S. (1);

- fakt odbytej w O. rozmowy, po opuszczeniu przez W. S. (1) szpitala psychiatrycznego w marcu 2010 r. potwierdzony zarówno przez W. S. (1), jak i D. K. (1)

protokół oględzin i odtworzenia zapisu zarejestrowanego na nośniku optycznym CD - R

- dowód przeprowadzony zgodnie z wymogami ustawy kodeks postępowania karnego;

- treść niesprzeczna, nie kwestionowana przez strony

ekspertyza fonoskopijna Laboratorium fonoskopii i rekonstrukcji nagrań audio – wideo sporządzona przez B. R.

- jasna,

- logiczna we wnioskach,

- pełna,

- wnioski należycie umotywowane;

- sposób sformułowania wniosków pozwala na zrozumienie zawartych w niej wywodów,

- wnioski końcowe opinii – wbrew gołosłownym twierdzeniom oskarżonego co do rzekomych manipulacji nagraniem – zasadzają się na przyjęciu, iż w dostarczonych do badania nagraniach dźwiękowych zarejestrowane zostały wypowiedzi należące do W. S. (1) i D. K. (1), zaś badania autentyczności dowodowych zapisów rejestrowanych przy użyciu zakamuflowanego urządzenia rejestrującego (najprawdopodobniej telefonu komórkowego) wykazały, iż są to nagrania autentyczne, w obrębie których nie odnotowano żadnych dodatkowych skasowań, dograń, ani też cech, które mogłyby wskazywać na stosowanie techniki montażu zapisów.

zeznania M. Z.

- logiczne, spójne, szczere, przekonujące,

- świadek z racji pełnionej służby miała w 2013 r. kontakt z W. S. (1) w związku z toczącą się sprawą dot. szeregu włamań, w której to wymieniony miał status podejrzanego i był tymczasowo aresztowany. W toczącym się śledztwie, przywołując depozycje świadka, wyraził wolę podzielenia się z zaufanym prokuratorem, wykluczając prokuratorów z PO w O. i B., wiedzą w zupełnie innej sprawie o „większym kalibrze niż włamania”. Co istotne, świadek zeznała, iż W. S. (1) podczas kolejnych przesłuchań był konkretny, precyzyjnie i szczegółowo dzielił się swoją wiedzą, choć – jak zaznaczyła – „nie sądzę żeby pan S. opowiedział nam wszystko co wiedział na ten temat, on nam chciał opowiedzieć o tej sprawie i o niej opowiedział” (k – 16 919v), co koresponduje zarówno z depozycjami świadka J. K. (1), jak i wnioskami opinii biegłych: psychiatry i psychologa o wybiórczym i selektywnym podejściu W. S. (1) do przekazywanych treści;

- nie zachodzą okoliczności, które mogłyby wpłynąć na ujemną ocenę wiarygodności zeznań tego świadka

zeznania J. K. (1)

- spójne, szczere,

- co ważne, z zeznań świadka wynika, iż W. S. (1) podczas pierwszych czynności z jego udziałem ujawniając fakty dot. zabójstwa T. S. (1) „mówił to, co chciał powiedzieć, nie należało zadawać mu pytań”, „jeśli były jakieś pytania w jego kierunku to zaraz się denerwował, nie chciał powtarzać tego, co już powiedział” (k – 16 922), co utwierdza w przekonaniu, iż W. S. (1) przekazując organom ścigania wiedzę na temat okoliczności śmierci T. S. (1) dzielił się nią na własnych warunkach, uprzednio przygotowanych i przemyślanych i nie była to wiedza – jak wynika z oceny całokształtu materiału dowodowego – pełna, zupełna i kompletna.

częściowo stanowisko świadka D. K. (1) (poprzednio D.) obliczu odczytanych mu wyjaśnień złożonych w charakterze podejrzanego

w przypadku świadka D. K. (1) tenże skorzystał z prawa do odmowy składania zeznań w myśl art. 182 § 3 kpk w związku z decyzją Sądu Apelacyjnego z dnia 07 czerwca 2022 r. o wznowieniu postępowania w sprawie tut. Sądu o sygn. akt: II Ko 2 1/01 i uchyleniu postanowienia Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 10 grudnia 2001 r. o umorzeniu postępowania i zastosowaniu wobec świadka środka zabezpieczającego w postaci umieszczenia w szpitalu psychiatrycznym i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania (postanowienie prawomocne z dniem 20 grudnia 2022 r.). D. K. (1) szeroko ustosunkowywał się do odczytanych mu złożonych uprzednio wyjaśnień, przy czym – zdaniem Sądu – do owych depozycji należy podejść z dużą dozą ostrożności, albowiem świadek w sposób zachowawczy, asekuracyjny, ograniczony dzielił się określonymi informacjami filtrując je i decydując, którymi chciałby się podzielić zatajając z kolei inne, istotne właśnie z punktu widzenia odpowiedzialności karnej oskarżonego, co łączy się niewątpliwie ze stawianym mu w dalszym ciągu zarzutem udziału w zabójstwie T. S. (1). Co symptomatyczne, na wyraźne pytanie oskarżonego czy posiada wiedzę, z której mogłoby wynikać, że J. W. (1) brał udział w zabójstwie T. S. (1) D. K. (1) teatralnie, po licznych nie do końca zrozumiałych w swoim znaczeniu/przekazie konfrontacyjnych pytaniach mogących sugerować, iż posiada istotną wiedzę w tym zakresie, skierowanych do J. W. (1), ostatecznie uchylił się od udzielania odpowiedzi na to pytanie. Reasumując, Sąd podzielił twierdzenia świadka w takim zakresie, w jakim korespondują z pozostałymi dowodami w sprawie i znajdują z nimi zbieżność, a mianowicie, że K. A. (1) prosił J. W. (1) o pomoc w ustaleniu sprawców zamachu, że oskarżony – po ujawnieniu szczątków w jeziorze P. – zapewniał, że na milion procent nie jest to pokrzywdzony, że T. S. (1) miał siedzieć w klatce i z tej klatki nie wrócić i taka decyzja zapadła już w S., po przyznanie, iż już wcześniej (z przekazywanych w środowisku relacji W. S. (1)) posiadał wiedzę o tym, że ciało S. (...) nie zostało rozczłonkowane, tylko zakopane po uprzednim przysypaniu wapnem.

częściowo zeznania M. J. (2) (wyjaśnienia złożone w charakterze podejrzanego)

- w omawianym zakresie (wyjaśnienia złożone przez świadka w charakterze podejrzanego w toku śledztwa) rzeczowe, zborne, szczegółowe, logiczne;

- korespondują z zeznaniami świadków: T. F. (1), J. R. (1), D. W., J. W. (2), S. S. (1) w tej części, w której świadek przyznaje, iż w prowadzonym śledztwie w sprawie zamachu na życie K. A. (1) J. W. (1) m.in. zakładał podsłuch swojej żonie, stosownie do poczynionych ustaleń, że za zamachem stoi H. W. i T. S. (1), w klubie (...) toczyła się dyskusja, jak złapać pokrzywdzonego, jak go przesłuchać, aby ten wydał wspólników, przy czym padła propozycja, by zgarnąć go z ulicy w pobliżu jego miejsca pracy do samochodu i wywieźć (propozycję porwania T. S. (1) miał świadkowi i T. F. (1) złożyć J. R. (1) ale ci stanowczo odmówili). Świadek przyznał nadto, iż K. A. (1) był w posiadaniu oświadczenia T. S. (1), w którym przyznał się do udziału w podłożeniu ładunku.

- późniejsze (w toku procesu) asekuracyjne zeznania świadka, który potwierdził uprzednio złożone wyjaśnienia zaznaczając jednakże, iż wszędzie tam, gdzie wspominał o (...) to nie jest to prawdą, choć domyślał się, że chodzi właśnie o pokrzywdzonego, co do którego używano zwrotu „podejrzany”, a składał tej treści depozycje, gdyż chciał opuścić areszt śledczy – zdaniem Sądu – nie zasługują na uwzględnienie. Uzasadnienie zmiany treści depozycji razi naiwnością i nie polega na prawdzie.

częściowo zeznania M. J. (1) (w tym wyjaśnienia złożone w charakterze podejrzanego)

Sąd podzielił depozycje świadka jedynie w tej części, w której korespondują z pozostałym materiałem dowodowym stanowiącym podstawę czynionych ustaleń faktycznych w sprawie, a mianowicie odnośnie bytności w restauracji (...) w S., gdzie bracia W. mieli czytać oświadczenie autorstwa T. S. (1), w którym to pokrzywdzony miał przyznać, iż zleceniodawcą zamachu był J. W. (2), a wykonawcą jego brat H..

Z kolei pozostałe twierdzenia świadka – zdaniem Sądu – na podzielenie nie zasługują, albowiem pozostają w oczywistej sprzeczności z depozycjami świadków:

- T. F. (1), J. R. (1) wspartych analizą połączeń (zwłaszcza z dnia uprowadzenia T. S. (1)), świadka anonimowego zarejestrowanego pod nr 0039/01 Kancelarii Tajnej PO w B., z których w sposób jednoznaczny wynika, iż M. J. (1) wraz z D. K. (1) brał udział w uprowadzeniu pokrzywdzonego;

- W. S. (1) oraz J. B. (1), z których wynika, iż - wbrew zapewnieniom świadka, że nie zna W. S. (1) i nie bywał w miejscowości P. – m.in. tenże przywiózł do P. metalową klatkę, a następnie samego pokrzywdzonego i był widziany przez J. B. (1) na terenie posesji.

zawiadomienie o zaginięciu osoby T. S. (1) z dnia 07 maja 1999 r.

dokument nie kwestionowany przez strony

analiza połączeń wychodzących z numeru (...) użytkowanego przez J. R. (1)

analiza przeprowadzona w oparciu o dane dostarczone w trybie przepisów ustawy Kodeks postępowania karnego przez operatora sieci opierająca się na wyszczególnieniu połączeń wychodzących w badanym okresie, w tym zwłaszcza w dniu zaginięcia T. S. (1) – połączenia wychodzące wykonywane do m.in. J. W. (1), K. A. (1), D. D. (1), M. J. (1) tj. wszystkie osoby zaangażowane w uprowadzenie pokrzywdzonego

analiza połączeń wychodzących z numeru (...) użytkowanego przez J. W. (1)

analiza przeprowadzona w oparciu o dane dostarczone w trybie przepisów ustawy Kodeks postępowania karnego przez operatora sieci opierająca się na wyszczególnieniu połączeń wychodzących w badanym okresie, w tym zwłaszcza w dniu zaginięcia T. S. (1) – połączenia wychodzące wykonywane do m.in. W. S. (1).

analiza połączeń wychodzących z numeru (...) użytkowanego przez W. S. (1)

analiza przeprowadzona w oparciu o dane dostarczone w trybie przepisów ustawy Kodeks postępowania karnego przez operatora sieci opierająca się na wyszczególnieniu połączeń wychodzących w badanym okresie, w tym zwłaszcza w dniu zaginięcia T. S. (1) – połączenia wychodzące wykonywane do m.in. J. W. (1), w tym także kilkukrotne w II połowie kwietnia 1999 r. i 09 maja 1999 r.

analiza połączeń wychodzących z numeru (...) użytkowanego przez K. A. (1)

analiza przeprowadzona w oparciu o dane dostarczone w trybie przepisów ustawy Kodeks postępowania karnego przez operatora sieci opierająca się na wyszczególnieniu połączeń wychodzących w badanym okresie, w tym zwłaszcza w dniu zaginięcia T. S. (1) – kilkakrotne połączenia wychodzące wykonywane do m.in. J. R. (1), który w owym czasie pracował w komisie u J. W. (2) z rekomendacji K. A. (1), a w dniu uprowadzenia T. S. (1) był w pracy oraz do J. W. (1)

analiza połączeń wychodzących z numeru (...)użytkowanego przez M. J. (1)

analiza przeprowadzona w oparciu o dane dostarczone w trybie przepisów ustawy Kodeks postępowania karnego przez operatora sieci opierająca się na wyszczególnieniu połączeń wychodzących w badanym okresie, w tym zwłaszcza w dniu zaginięcia T. S. (1) – kilkakrotne połączenia wychodzące wykonywane do m.in. J. R. (1), który w owym czasie pracował w komisie u J. W. (2) z rekomendacji K. A. (1), a w dniu uprowadzenia T. S. (1) był w pracy

analiza połączeń wychodzących z numeru (...)użytkowanego przez D. K. (1)

analiza przeprowadzona w oparciu o dane dostarczone w trybie przepisów ustawy Kodeks postępowania karnego przez operatora sieci opierająca się na wyszczególnieniu połączeń wychodzących w badanym okresie, w tym zwłaszcza w dniu zaginięcia T. S. (1) – kilkakrotne połączenia wychodzące wykonywane do m.in. J. R. (1), który w owym czasie pracował w komisie u J. W. (2) z rekomendacji K. A. (1), a w dniu uprowadzenia T. S. (1) był w pracy, a także w okresie poprzedzającym porwanie pokrzywdzonego (14 – 15 kwiecień 1999 r. połączenia wychodzące do K. A. (1), M. J. (1) oraz kilkukrotne do T. S. (1)

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim zaprzecza sprawstwu zarzucanych mu czynów

Sąd odrzucił wyjaśnienia oskarżonego zaprzeczającego sprawstwu zarzucanych mu czynów uznając je za wyraz przyjętej linii obrony ukierunkowanej na uwolnienie się od odpowiedzialności karnej. Złożone depozycje w omawianym zakresie, w świetle zasad logiki, doświadczenia życiowego i w ramach oceny całokształtu materiału dowodowego jawią się jako niewiarygodne, nie polegające na prawdzie;

J. W. (1) w swoich wyjaśnieniach wyraźnie bagatelizuje osobę T. S. (1), a co za tym idzie jego rolę w zamachu bombowym na życie K. A. (1) podkreślając, iż był jedynie żołnierzykiem H. W., osobą niegodną zainteresowania, w przeciwieństwie do jego zleceniodawców. Oskarżony zdaje się nieudolnie przekonywać, iż to że jego żona A. podczas jego pobytu w zakładzie karnym utrzymywała intymną relację z pokrzywdzonym, co znajduje potwierdzenie w jej depozycjach, nie obchodziło go, podobnie jak tego rodzaju relacje żony z innymi mężczyznami, co do których wykazywał wręcz zrozumienie, choć sam deklarował wrogość w stosunku do T. S. (1) między innymi z tego powodu. Jest to o tyle niezrozumiałe, jeśli weźmie się pod uwagę to, w jakim środowisku funkcjonował sprawca, dla którego przecież zachowanie prestiżu w grupie przestępczej (a bycie zdradzanym przez żonę nie należało do tego rodzaju zachowań budujących ów prestiż) było niezwykle istotne, co zresztą sam niejednokrotnie podkreślał.

Stosownie do poczynionych ustaleń, to oskarżony - po opuszczeniu zakładu karnego w styczniu 1999 r. solidaryzując się z nieszczęściem przyjaciela K. A. (1), powodowany niechęcią/wrogością do T. S. (1) w związku z faktem, że ten współżył z jego żoną, dostrzegając możliwość osiągniecia wymiernych korzyści majątkowych kosztem braci J. i D. W., którzy mieli zadośćuczynić finansowo za zachowania H. W. (w efekcie czego taką satysfakcję finansową osiągnął przejmując m.in. komis samochodowy po J. W. (2), co znajduje potwierdzenie chociażby w zeznaniach świadka K. Z.), przyjął na siebie pierwszoplanową, organizacyjną, nadrzędną wobec innych osób rolę w tzw. prywatnym śledztwie mającym na celu ustalenie odpowiedzialnych za spowodowanie zamachu na życie K. A. (1) i odpłacenie wykonawcom zamachu za spowodowanie kalectwa przyjaciela wykorzystując m.in. bliską znajomość z W. S. (1) w kontekście znalezienia właściwego miejsca (na uboczu, blisko kompleksu leśnego) przetrzymywania uprowadzonego T. S. (1).

Wyjątkowe zaangażowanie się oskarżonego w ustalenie sprawców zamachu łączące się z posunięciami/zachowaniami sprzecznymi z prawem (stosowanie przemocy fizycznej, gróźb karalnych), o czym świadczą dobitnie – wbrew twierdzeniom J. W. (1) – zeznania braci J. i D. W., czy też S. S. (1), K. T., B. S., K. S. w zakresie swoich własnych doświadczeń z grupą K. A. (1) – doprowadziło finalnie do przyjęcia, że za zamachem stoją H. W. i T. S. (1). Tym samym twierdzenia oskarżonego jakoby T. S. (1) pozostawał poza orbitą jego zainteresowań rażą naiwnością, a tym samym nie polegają na prawdzie. Nie po to J. W. (1) we współudziale z innymi wykazywał znaczącą determinację w poszukiwaniu sprawców zamachu, by ostatecznie po ich ustaleniu, odstąpić od chociażby przesłuchania T. S. (1) w ramach tzw. prywatnego śledztwa, co było udziałem szeregu innych osób nie związanych przecież bezpośrednio z zamachem. W owym czasie H. W. przebywał w warunkach izolacji, co uniemożliwiało podjęcie w stosunku do niego bezpośrednich działań odwetowych, stąd też z oczywistych względów, wszystkie działania ukierunkowane zostały na osobę pokrzywdzonego. To ustalenie bezpośredniego sprawstwa (...) było przyczyną podjęcia wobec tegoż zbrodniczego zamiaru jego uprowadzenia, uzyskania pewności co do jego udziału w zamachu na K. A. (1) poprzez sporządzenie stosownego oświadczenia, po pozbawienie go życia. Omówione szczegółowo powyżej depozycje W. S. (1), J. R. (1), T. F. (1) (w tej ich części, w której Sąd uznał je za wiarygodne), D. W., J. W. (2), H. W. zadają kłam wyjaśnieniom oskarżonego jakoby uprowadzenie i finalnie śmierć T. S. (1) po uprzednim poddawaniu go torturom pozostawały poza jego wiedzą i jego udziałem.

Oskarżony – wbrew prezentowanym twierdzeniom – posiadał wiedzę na temat zabójstwa T. S. (1), gdyż był w gronie decydentów odnośnie tego, że należy go uprowadzić, a finalnie wyeliminować, co działo się przecież przy istotnym jego współudziale. Przywołując depozycje D. K. (1) złożone na rozprawie w dniu 28 września 2022 r. T. S. (1) miał być uprowadzony i przetrzymywany w klatce, z której miał nie wyjść, przy czym tak postanowiono już w S. (k - 16764). Co ważne, podczas rozmowy, jaka została nagrana pomiędzy D. K. (1), a W. S. (1) ten pierwszy wprost przyznaje, iż „ja wiedziałem, że będzie zabity – w domyśle T. S. (1), bo o nim była cały czas mowa (k – 16 887). Skoro wiedział o tym D. K. (1) to tym bardziej wiedział o tym oskarżony, który należał do grona decydentów o losie pokrzywdzonego. J. W. (1) nie zaprzeczał swemu udziałowi w zabójstwie T. S. (1), niejednokrotnie indagowany na tę okoliczność przez osoby ze środowiska. Po ujawnieniu szczątków ludzkich w jeziorze P. zapewniał osoby z grona zaufanych (J. R., T. F., D. K.), że nie jest to i nie może to być głowa T. S. (1), bo jego zwłok nikt nie znajdzie, że na milion procent nie jest to S.. Dawał temu wyraz podczas trwającego śledztwa i postępowania sądowego przed Sądem Okręgowym w Suwałkach (pierwsza edycja procesu), kwestionując ustalenia biegłych w zakresie identyfikacji ujawnionych w jeziorze P. szczątków ludzkich jako należących do T. S. (1). Sygnalizował to również podczas najazdu grupy K. A. (1) na areszt śledczy w S., gdzie był osadzony H. W.. To wtedy oskarżony krzycząc najgłośniej, z wyraźną satysfakcją miał poinformować H. W. o tym, że ma zeznania S. (...) na okoliczność jego udziału w zamachu, a gdy tenże zażądał, aby przywieźć S. (...), zapytał co się z nim stało, oskarżony naprzemiennie z K. A. (1) odpowiadał, że S. (...)złożył już zeznania i wyjechał bardzo daleko, nie wróci, bo z tej podróży się nie wraca. To, że J. W. (1) wiedział o tym gdzie znajdują się zwłoki pokrzywdzonego wynika wprost z treści rozmowy utrwalonej przez D. K. (1), jaka miała miejsce pomiędzy nim, a W. S. (1) w O. po opuszczeniu przez tego ostatniego szpitala psychiatrycznego.

Tym samym wyjaśnienia oskarżonego w omawianym zakresie Sąd uznał za nie polegające na prawdzie.

zeznania świadka

D. S. (2) (16759 – 16759v)

przywołane depozycje oceniane przez pryzmat opinii wydanej przez biegłego psychiatrę T. M. (k 16759v – 16760) oraz biegłą psycholog E. K. (k 16700 – 16700v), obecnych podczas przesłuchania wymienionego, nie wniosły istotnych treści do sprawy, przez to Sąd nie czynił w oparciu o nie ustaleń faktycznych.

częściowo zeznania K. A. (1) (w tym wyjaśnienia złożone w charakterze podejrzanego/oskarżonego)

Sąd odrzucił depozycje świadka w tej części, w której zaprzeczył, by miał coś wspólnego z uprowadzeniem, a w konsekwencji zabójstwem T. S. (1), w tym w szczególności:

- by prowadzone tzw. prywatne śledztwo odbywało się przy użyciu przemocy fizycznej i psychicznej, w tym gróźb – przeczą temu zeznania świadków J. W. (2), D. W., H. W., S. S. (1), K. T., B. S., K. S., z których wyłania się zupełnie odmienny obraz działań podejmowanych przez samozwańczych śledczych (w atmosferze zastraszania, wymuszania, przy stosowanej przemocy fizycznej), w tym także co do osób, które w innych okolicznościach miały do czynienia z K. A. (1), a w jego mniemaniu dopuściły się działań na jego szkodę;

- by zamówiona u K. L. klatka miała służyć przetrzymywaniu uprowadzonego – przeciwnie miała być wykorzystana celem trzymania w niej niebezpiecznego psa – przeczą temu zeznania W. S. (1) w powiązaniu z wynikami oględzin miejsca ujawnienia prętów pochodzących z dostarczonej na posesję (...) klatki z dnia 18 kwietnia 2001 r. oraz samej klatki w dniu 05 grudnia 2013 r. oraz zeznania J. R. (1), T. F. (1), S. S. (4) oraz K. L.;

- by widział oświadczenie autorstwa T. S. (1), w którym przyznaje się do zamachu wespół z H. W. – przeczą temu przywołane powyżej zeznania świadków: J. W. (2), D. W., H. W., J. R. (1), M. J. (1), A. S. (1);

- by wchodził na dach garażu przed aresztem, gdzie osadzony był H. W. i okazywał protezę – przeczą temu wyjaśnienia oskarżonego J. W. (1), zeznania świadków: H. W., R. W., R. G. (2), A. F. (1), R. K. (3);

- by miał przebywać w miejscowości P. u W. S. (1), którego nie zna – przeczą temu zeznania samego W. S. (1) oraz fakt, iż tenże miał zapisany kontakt telefoniczny do K. A. (1) i nawet w dniu 14 września 1999 r. do niego dzwonił, świadka J. B. (1), który wskazywał, że kulejący mężczyzna bywał na posesji w P. oraz świadka anonimowego zarejestrowanego pod nr 0039/00 Kancelarii Tajnej PO w B. (policjant), który przywołał rozmowę pomiędzy K. A. (1), a R. W. ps. (...) z 11 września 1999 r., do którego miał dzwonić W. S. (1) - „C. (...)”, poszukując kontaktu właśnie z K. A. (1) odnośnie rozliczeń finansowych pomiędzy oskarżonym (...), a świadkiem.

Dokonując oceny zeznań/wyjaśnień świadka nie można tracić z pola widzenia tego, iż w toku śledztwa miał status podejrzanego o udział w pozbawieniu wolności i zabójstwie T. S. (1), co niewątpliwie ma duże znaczenie przy ocenie jego depozycji i nadania jego przekazowi odpowiedniego znaczenia/rangi. Co ważne, w przedmiotowej sprawie w toku procesu świadek przyjął narrację tożsamą oskarżonemu kwestionując po pierwsze, by w ogóle toczyło się jakiekolwiek śledztwo wskazując, że był to wymysł policji i że gdyby nie było tylu spreparowanych dowodów, nie wprowadzono by go w błąd co do ustaleń w zakresie chociażby identyfikacji szczątków ludzkich znalezionych w jeziorze P., zeznawałby zupełnie inaczej.

Zeznania świadka nie zasługują na uwzględnienie, albowiem są asekuracyjne, odosobnione i sprzeczne z pozostałymi dowodami. Za nielogiczne i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego należy uznać twierdzenia świadka jakoby po ustaleniu, iż jednym ze sprawców zamachu na jego życie był T. S. (1), nie interesował się nim, nie pozostawał on w orbicie jego zainteresowań, nie dążył do jego „przesłuchania”.

zeznania świadka W. S. (1) (wyjaśnienia złożone w charakterze podejrzanego) w tej części, w której utrzymuje, że jego eksces miał doprowadzić do śmierci T. S. (1)

- twierdzenia świadka, który jak wskazał powodowany wyrzutami sumienia, cztery lata po uchyleniu stosowanego wobec niego środka zabezpieczającego w postaci umieszczenia w szpitalu psychiatrycznym (postanowienie z dnia 08 marca 2010 r. k – 566 z akt sprawy tut. Sądu o sygn. akt: II Ko ² 3/01), zasadzają się na przyjęciu, iż to jego eksces doprowadzić miał do pozbawienia T. S. (1) życia w sposób szczegółowo przez niego wskazany. Powyższe, zdaniem Sądu, nie przekonuje i nie może być pogodzone z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

- owe depozycje świadka ukierunkowane de facto na uwolnienie J. W. (1) od odpowiedzialności za zbrodnię zabójstwa T. S. (1), podczas gdy już świadkowi za popełnienie tej zbrodni nic nie groziło, o czym świadczy moment podjęcia decyzji o „samooskarżeniu”, jak również treść zarejestrowanej rozmowy pomiędzy świadkiem, a D. K. (1) (k – 16 865), ostać się nie mogą. Na uwagę od razu w tym miejscu zasługuje fakt, iż w protokole przesłuchania stanowiącym samooskarżenie, W. S. (1) zastrzegł, iż z racji tego, że nie ufa prokuratorowi Jasińskiemu, prokuratorom z S. prowadzącym „starą” sprawę, w której doszło do wielu nieprawidłowości, postępowanie odnośnie nowych ujawnionych przez niego faktów winno być prowadzone przez inną jednostkę prokuratury. Powyższe w zestawieniu z prezentowaną i obraną przez oskarżonego linią obrony w tym postępowaniu, zasadzającą się de facto na tożsamych argumentach i zarzutach przydaje dodatkowego argumentu co do rzeczywistej intencji, jaką kierował się świadek składając owe zeznania tj. uwolnienie oskarżonego od odpowiedzialności za zbrodnię zabójstwa poprzez całkowite przerzucenie odpowiedzialności za nią na swoją osobę w obliczu sytuacji prawnej, w jakiej na tamten moment się znajdował. Zważyć należy, iż – jak wskazano powyżej dokonując oceny wyjaśnień oskarżonego - J. W. (1) odgrywał pierwszoplanową i dominującą rolę w prowadzonych w ramach tzw. prywatnego śledztwa rozmowach mających na celu ustalenie sprawców, zleceniodawców zamachu na osobę K. A. (1), przy czym co ważne podczas owych rozmów częstokroć sięgano po przemoc czy groźby jej użycia, po opuszczeniu w dniu 11 stycznia 1999 r. zakładu karnego, wyjątkowo zaangażował się w sprawę ustalenia sprawców zamachu. Po podjęciu decyzji o uprowadzeniu T. S. (1) – przywołując wyjaśnienia J. R. (1), oskarżony wyraźnie nalegał, by mógł sam zająć się pokrzywdzonym, by tak z nim rozmawiać, by go „dobrze obić, to wtedy powie całą prawdę”. Bezpośrednio po porwaniu pokrzywdzonego, przywołując relację J. R. (1), w klubie (...) ktoś miał powiedzieć, że J. W. (1) „zajął się” T.. To oskarżony przejął na siebie poszukiwanie miejsca przetrzymywania uprowadzonego po jego porwaniu przez osoby z otoczenia K. A. (1) tj. M. J. (1) oraz D. K. (1) czyli osoby którym ufał, które znał. Udał się do W. S. (1), dobrego znajomego zamieszkałego w miejscowości P., uzgodnił z nim przywiezienie do niego na posesję znajdującą się w sąsiedztwie kompleksu leśnego pokrzywdzonego odpowiedzialnego za zamach bombowy, jego przetrzymywanie w metalowej klatce oraz poddawanie go takim oddziaływaniom, by przyznał się do spowodowania owego zamachu. Tak też – jak wynika z twierdzeń W. S. (1) – się stało. Przywieziony m.in. przez oskarżonego T. S. (1) umieszczony w metalowej klatce był bity, w tym metalowym młotem po nogach, grożono mu śmiercią, w tym siekierą, przewiercono mu kolano prawej nogi wiertarką. J. W. (1) był na miejscu, uczestniczył w torturowaniu pozbawionego wolności. Działania podejmowane bezpośrednio przez W. S. (1) miały pełną akceptację oskarżonego. Ostatecznie pod wpływem presji fizycznej i psychicznej T. S. (1) napisał oświadczenie, w którym obciążył siebie i H. W.. To oświadczenie zostało okazane szerszemu gronu, w tym J. i D. W. na spotkaniu, jakie miało miejsce 26 maja 1999 r. w restauracji (...). Uzyskanie oświadczenia T. S. (1) nie służyło po to, by mieć pewność co do sprawstwa, a więc ustalić jak w istocie było oraz złożyć formalne zawiadomienie na policję po wypuszczeniu – decyzją J. W. (1) - katowanego pokrzywdzonego na wolność. Po 26 maja 1999 r. nikt nie widział T. S. (1) co uzasadnia przyjęcie, że do tego czasu sprawcy (w tym J. W. (1)) musieli się go skutecznie pozbyć. Reguły panujące w środowisku przestępczym, w jakim obracał się/funkcjonował oskarżony, brutalność, determinacja w ustaleniu zamachowców oraz grożąca z ich strony niewątpliwa zemsta (to z relacji oskarżonego wynika, iż T. S. (1) był wyjątkowo niebezpieczną osobą uwikłaną m.in. w sprawę napadu na miejscowy szpital, podczas którego zginęła jedna osoba, a druga została ciężko ranna k – 16971v) oraz znaczne zaangażowanie środków celem uprowadzenia, a następnie uzyskania owego oświadczenia przeczą temu, by jedynym celem przyświecającym m.in. oskarżonemu było dążenie do ustalenia prawdy. Wręcz przeciwnie, sam przebieg porwania, umieszczenie pokrzywdzonego w klatce specjalnie na tę okoliczność zamówionej, poddawanie go torturom. jednoznacznie wskazuje że zamiar oskarżonego był dalej idący i zmierzał on do pozbawienia T. S. (1) życia. To przecież D. K. (1) wskazuje, iż „S. (...) siedział w klatce i on miał z tej klatki nie wrócić, bo z jego strony miała być zemsta, odwet. Ta decyzja została podjęta już w S. ” (k – 16 764). J. W. (1), w opozycji do twierdzeń W. S. (1), który podkreślił, że nikomu o zabójstwie T. S. (1) nie mówił, posiadał wiedzę na ten temat, o czym była mowa powyżej. Przywołując twierdzenia D. K. (1) złożone na rozprawie w dniu 28 września 2022 r. W. S. (1) już wcześniej mówił o tym, że zwłoki T. S. (1) nie były rozczłonkowane tylko zakopane i przysypane wapnem.

Jako nieracjonalne – przywołując twierdzenia W. S. (1) - jawi się samowolne dokonanie zabójstwa (...) poza wiedzą i wolą J. W. (1) (powodowane obawą przed zemstą uprowadzonego ale także obawą przed „staniem się ofiarą” kolegów, których z tego powodu wprowadził w błąd co do faktu wypuszczenia pokrzywdzonego na wolność), który dotychczas o wszystkim decydował, gdyż to właśnie tego rodzaju eksces mógł narazić go na gniew ze strony tegoż, dla którego śmierć pokrzywdzonego rodziła przecież niewątpliwe niebezpieczeństwo (zemsta T. S. (1)) i poważne/ogromne konsekwencje prawne (skazanie na karę dożywotniego pozbawienia wolności). Nie ustalono, by oskarżony kierował na przestrzeni lat wobec W. S. (1) jakiekolwiek pretensje odnośnie zniknięcia S. (...) - wręcz przeciwnie – wymienieni utrzymywali poprawne kontakty tj. to oskarżony – w myśl zeznań W. S. (1) - tydzień po zdarzeniu pojawił się w P. i to przy użyciu jego samochodu utwardzał grunt pod wykopanym celem schowania zwłok pokrzywdzonego dołem, to oskarżony pomagał świadkowi w kwestiach prawnych związanych z odzyskaniem prawa do domu i to oskarżony wreszcie był autorem wniosku o wznowienie postępowania w sprawie W. S. (1). Co ważne, treść rozmowy zarejestrowanej pomiędzy D. K. (1), a W. S. (1) dodatkowo potwierdza - zdaniem Sądu - rolę J. W. (1) w zabójstwie T. S. (1), kiedy to W. S. (1) wskazuje, iż „przecież my trzech byliśmy tam, na tym miejscu (w domyśle miejsce zbrodni zabójstwa) - nie? Tylko ja, J. i ten trzeci” (k – 16886), a nadto przyznaje, kontynuując przecież wątek zwłok leżących w lesie, że „(J.) o to prosił…ja to zrobiłem” (k – 13 431), co nie odnosi się do przyzwolenia na przywiezienie uprowadzonego, ale ewidentnie do zabójstwa/pozbawienia go życia, bo tego dotyczyła w głównej mierze ta rozmowa. Poza tym analiza treści wspomnianej nagranej rozmowy wskazuje na to – wbrew twierdzeniom oskarżonego i świadka - iż J. W. (1) był pośrednio dłużnikiem W. S. (1) (k 16858 – 16 859). Wypowiedzi świadka inspirowane wprawdzie licznymi pytaniami ze strony D. K. (1), w tym: Czy robiłeś to charytatywnie”, wskazują na przewijającą się swoistą pretensję/żal co do braku rozliczenia się przez mocodawców (w domyśle K. A. i J. W.) ze świadkiem (co skutkowało utratą przez niego prawa do nieruchomości) za skuteczne pozbycie się (...). Jest to w pełni uprawnione zapatrywanie jeśli weźmie się pod uwagę fakt, iż to właśnie głównie zwłok zakopanych w lesie dotyczyła cała ta rozmowa, w tym rozliczeń finansowych za to. Co ważne, przywołując zeznania świadka anonimowego zarejestrowanego pod nr 0039/01 Kancelarii Tajnej PO w B., W. S. (1) miał poprzez R. W. ps. (...) poszukiwać kontaktu z K. A. (1). Z kolei (...) w dniu 11 września 1999 r. dzwonił do K. A. (1). Z treści rozmowy wynikało, że K. A. (1) miał zapłacić za (...) bądź już zapłacił i że pieniądze przywiozą teraz za jakąś przysługę „człowiekowi z lasu” (pseudonim (...) był przyporządkowany J. W. (1)). K. A. (1) na tamten czas był majętnym człowiekiem, prowadził liczne lokalne biznesy, to z jego gościnności korzystał J. W. (1) po opuszczeniu zakładu karnego. Nie budzi zatem zdziwienia fakt, iż wszelkie rozliczenia finansowe, w tym także w związku ze sprawą T. S. (1) leżały w gestii K. A. (1) choć bezpośredni kontakt z W. S. (1) utrzymywał oskarżony i to on czynił ze świadkiem stosowne ustalenia w zakresie tego co ma się wydarzyć i ewentualnej za to rekompensaty finansowej. Twierdzenia przeciwne świadka jakoby za to wszystko „oni nie dali żadnych pieniędzy, nigdy nie było o tym mowy”, a jedynym celem przyświecającym świadkowi była li tylko chęć pomocy wiedząc, że „ktoś niesłusznie chciał zabić A., że w tym samochodzie którym on jechał była też jego kobieta i dziecko i też mogli zginąć” nie przekonują i ostać się nie mogą. Powyższe deklarowane altruistyczne pobudki, którymi kierować się miał W. S. (1) ponosząc przecież znaczne ryzyko związane z całym przedsięwzięciem związanym z przetrzymywaniem, torturowaniem, a następnie pozbawieniem życia T. S. (1), pozostają w kontrze do brutalnego, pozbawionego skrupułów zachowania tegoż względem przetrzymywanego w klatce młodego chłopaka, którego uprzednio nie znał. Nie sposób przyjąć, by godząc się na transport klatki na zajmowaną przez siebie posesję, na przywiezienie uprowadzonego T. S. (1) i uwięzienie go w klatce oraz biorąc pod uwagę jego czynny, zaangażowany udział w torturowaniu wymienionego (niejako wykonanie czarnej roboty), nie oczekiwał w zamian określonej rekompensaty finansowej, czemu zresztą przeczą treści przywołanych powyżej utrwalonych rozmów.

Za równie nieprzekonujące uznać należy twierdzenia świadka odwołujące się do podejmowanych przez niego samodzielnie (bez udziału osób trzecich) czynności zmierzających bezpośrednio do pozbawienia życia T. S. (1). Przyjmując za W. S. (1), miał pozostawić przywiązanego linką i taśmą do drzewa pokrzywdzonego w lesie, udać się do miejsca zamieszkania, by poinformować m.in. J. W. (1) o tym, że T. S. (1) został przez niego wypuszczony, po czym powrócić na miejsce zbrodni pokonując znaczny odcinek trasy (około 2 km), niosąc szpadel, którym wykopał dół na głębokość 2 – 2,5 metra, wrzucił ciało po jego uprzednim rozebraniu do wykopanego dołu, przysypał wapnem, po który międzyczasie pobiegł do domu (50 – kilogramowy worek), po czym ostatecznie dół zasypał ziemią, dobrze uklepując znalezioną na miejscu belką. W świetle zasad doświadczenia życiowego depozycje świadka w omawianym zakresie brzmią wręcz nieprawdopodobnie, co nie pozwala w oparciu o nie czynić wiążących ustaleń faktycznych, a w konsekwencji bezrefleksyjnie przyjmować, by te wszystkie czynności wykonawcze były udziałem jednego człowieka, tym bardziej jeśli weźmie się pod uwagę, iż kolejne depozycje świadka w omawianym fragmencie różnią się od siebie (odnośnie momentu przyniesienia wapna i szpadla; ilości wapna; zwraca też uwagę to, iż ubranie pokrzywdzonego świadek miał włożyć do worka po wapnie, po czym miał je umieścić w starej studni, w której jednakże, poza plandeką, żadnej odzieży nie ujawniono).

Co symptomatyczne, z zeznań świadka J. K. (1) wynika, iż W. S. (1) podczas tych pierwszych czynności z jego udziałem ujawniając fakty dot. zabójstwa T. S. (1) „mówił to, co chciał mówić, nie należało zadawać mu pytań”, a jeśli były jakieś pytania w jego kierunku to zaraz się denerwował, nie chciał powtarzać tego co już powiedział”. Co istotne, przed Sądem (podobnie jak i w poprzedniej edycji procesu) świadek prezentował postawę obronną, wyraźnie asekuracyjną, wymijającą, zasłaniając się niepamięcią wynikającą z procesów chorobowych, złym samopoczuciem, zarzucając wręcz formułującym pytania, że go męczą, na co zwrócili uwagę biegli obecni podczas przesłuchania. Świadek wyraźnie się pilnował, by nie powiedzieć za dużo, co - zdaniem Sądu - dowodzi prawdziwym intencjom owych depozycji, by uwolnić od odpowiedzialności J. W. (1) wbrew jego istotnemu udziałowi w tej zbrodni.

zeznania świadka anonimowego zarejestrowanego w Kancelarii Tajnej SO w O. (...)pod nr SO – II K – 00 – 8/2022

(16 944)

przywołane depozycje nie wniosły istotnych treści do sprawy, przez to Sąd nie czynił w oparciu o nie ustaleń faktycznych.

zeznania świadka G. R.

(13387 – 13388)

przywołane depozycje nie wniosły istotnych treści do sprawy, przez to Sąd nie czynił w oparciu o nie ustaleń faktycznych.

zeznania A. W. (2)

(8711 – 8713

15530v – 15531)

przywołane depozycje nie wniosły istotnych treści do sprawy, niemniej jednak bezspornym jest, iż wymieniona utrzymywała stosunki i intymne kontakty z T. S. (1), w okresie kiedy jej mąż J. W. (1) przebywał w areszcie śledczym.

zeznania I. D.

(15552

15739 – 15741v)

przywołane depozycje nie wniosły istotnych treści do sprawy, przez to Sąd nie czynił w oparciu o nie ustaleń faktycznych.

zeznania J. K. (2)

(647 – 650

651

819 – 820 z akt sprawy PO w Lublinie o sygn. akt: V Ds. 70/15/s;

15825 – 15830)

przywołane depozycje nie wniosły istotnych treści do sprawy, przez to Sąd nie czynił w oparciu o nie ustaleń faktycznych.

zeznania pozostałych świadków:

K. K. (4) (9183v – 9189);

M. K. (2) (9189 – 9192v);

R.

M. (9193 – 9196v);

M. M. (3) (9196v – 9200v);

E. Z.

(440 – 442);

W. B.

(436 – 438

9200 – 9218);

A. M. (2)

(6005 – 6008,

9455 – 9462);

E. Ż.

(1214-1217, 8891v – 8892v);

R. K. (2)

(2174 - 2175, 8933v – 8935v);

M. K. (3)

(2280 - 2281, 8935v – 8937);

B. A.

(2821 - 2824, 8983v - (...));

W. A.

(2884 - 2887, 8986 - 8988)

J. F.

(2938 - 2939, (...) – 8990v);

D. G.

(3074 - 3078, (...) – 8993v);

U. T.

(2970 - 2972, 8994 - 8995v);

J. H.

(2766 - 2767, 8996 - 8998);

A. F. (2)

(9129 - 9131);

A. K. (2)

(4117 - 4118, 9128 - 9129);

P.

B.

(5878 - 5881, 9127v – 9128);

A. C.

(4535 - 4536, 4542 – 4543, 9131 – 9133v);

A. Ż.

(4537 - 4538, 5891 - 5892, 9133v - 9136);

M. B.

(2589 - 2592, 9452 - 9455);

K. K. (5)

(5205 - 5211, 5212 – 5213, 9465 - 9467);

J. G. (1)

(3693 - 3694, 9467v - 9468);

R. S.

(3419 – 3424, 9578 - 9583)

A. J.

(9583 - 9588)

B. M.

(1206 - 1209, 9915 – 9918v);

S. W.

(2254 - 2255, 8947v – 8948);

J. M. (1)

(110 - 112, 8978v – 8983)

J. B. (2)

(268 - 269, 2768 - 2769, 9396 - 9399);

K. T.

(2694 - 2696, 5680, 9468 -9468v – 9473v);

B. S.

(2147 - 2150, 2217 - 2218, 9588 - 9600);

R. C.

(5198 - 5199, 9859 – 9869);

T. S. (2)

(123 - 124);

J. K. (3)

(127 - 128);

J. R. (3)

(135 - 137);

K. P.

(299 – 300, 8720v – 8722v);

D. M. (2)

(290 – 292, 312 – 313, 8672v – 8673v);

A. S. (2) (Makucha)

(225 – 228, 1221 – 1222, 2258 – 2261, 3855 – 3858, 8635 – 8644);

A. F. (3)

(301 – 302, 8704v – 8709);

J. G. (2)

(348 – 350, 8696 – 8704);

S. S. (4)

(483 – 488, 4178 – 4181, 5724 – 5725, 8848 – 8852)

N. D.

(975 – 976, 2757 – 2759, 2760 – 2761, 9221v – 9226v);

A. K. (3)

(119 – 121, 9220 – 9221v);

M. D.

(9462v – 9465);

J. B. (1)

(4865 – 4868, 5200 – 5201, 5847 – 5848,

9400 – 9411)

S. D.

(946 – 949,3652 – 3658, 8892v – 8897v)

R. D.

(1367 – 1370, 8898 – 8902)

S. S. (1)

(2154 – 2160, 2213 – 2218, 2657 – 2658, 2659 – 2660, 5728 – 5729, 9227 - 9228, 9430v – 9444) oceniane przez pryzmat opinii biegłego psychiatry R. E. (9444v – 9447)

D. J. (1)

(229 – 230, 390 – 392, 8627v - 8630)

J. T. (235 – 237, 697 – 700,

4507 – 4508,

8644 – 8646v);

J. P. (297 – 298,

3561 – 3562,

8624v – 8627v);

M. M. (4)

(113 – 114,

8673v – 8674v);

J. S.

(434 – 435,

8722v – 8724v);

R. G. (3)

(3901 – 3903,

8839 – 8839v);

M. P.

(493 – 494,

8852 – 8853v);

K. Z. (2201 – 2202,

8937 - 8944);

G. A. (2536 – 2537,

3687 – 3688,

8944 - 8947);

L. M. (2263 – 2267,

8948v – 8959v);

M. C.

(2560 – 2561,

5720 – 5723,

8961 - 8963);

D. J. (2)

(12 – 13,

8976v – 8978v);

Z. Z. (2793 – 2794,

9228v - 9230);

M. J. (4) (702 – 703,

9253v – 9255v);

J. M. (2) (729 - 731);

B. M.

(1206-1209),

T. E. (4539 – 4540,

4546 - 4548);

M. J. (5)

(8864v - 8865);

D. A. (8865 – 8867v);

M. S.

(2550 – 2551,

8959v - 8961)

R. K. (4)

(339 – 340,

8719 – 8720)

przywołane depozycje nie wniosły istotnych treści do sprawy, przez to Sąd nie czynił w oparciu o nie wiążących ustaleń faktycznych.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

X

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

pkt I

J. W. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W ocenie Sądu, wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego dają podstawę ku przypisaniu J. W. (1) sprawstwa obu zarzucanych mu czynów przy koniecznej, odpowiedniej - będącej wynikiem oceny całokształtu materiału dowodowego - modyfikacji opisu czynu przypisanego, przy przyjęciu, że oba czyny stanowią w ujęciu prawnokarnym jeden czyn - przy zastosowaniu kwalifikacji kumulatywnej - polegający na udziale oskarżonego w spowodowaniu śmierci T. S. (1) oraz mającym to poprzedzać nielegalnym, połączonym ze szczególnym udręczeniem uwięzieniu T. S. (1) oraz stosowaniu wobec niego przemocy i gróźb bezprawnych w celu zmuszenia go do przyznania się do uczestnictwa w zamachu bombowym na K. A. (1) w dniu 23 grudniu 1997 r.

Sąd doszedł do przekonania, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów w kształcie mu ostatecznie przypisanym, tj. po poczynieniu odpowiednich przygotowań, J. W. (1) działając w warunkach współsprawstwa z K. A. (1) (co do którego odpowiedzialność karna w omawianym zakresie została przesądzona wyrokiem Sądu Okręgowego w Suwałkach z dnia 13 czerwca 2003 r. wydanym w sprawie o sygn. akt: II K 65/02 zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 08 kwietnia 2004 r. wydanym w sprawie o sygn. akt: II AKa 333/03 k – 10654, co pozostaje co do zasady zbieżne z ustaleniami poczynionymi w niniejszej sprawie w ramach samodzielności jurysdykcyjnej sądu), M. J. (1) (co do którego odpowiedzialność karna w omawianym zakresie została przesądzona wyrokiem Sądu Okręgowego w Suwałkach z dnia 13 czerwca 2003 r. wydanym w sprawie o sygn. akt: II K 65/02 zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 10 listopada 2005 r. wydanym w sprawie o sygn. akt: II AKa 189/05 k – 11043, co pozostaje zbieżne z ustaleniami poczynionymi w niniejszej sprawie w ramach samodzielności jurysdykcyjnej sądu) oraz z innymi osobami, w warunkach czynu ciągłego najpierw w dniu 16 kwietnia 1999 r. uprowadził podstępnie T. S. (1) z miejsca jego pracy tj. sklep z częściami samochodowymi w S. przy ul. (...), współdziałając przy tym z zaufanymi osobami z grona znajomych pokrzywdzonego (D. K., M. J.), pozbawiając go wolności poprzez umieszczenie i przetrzymywanie go w metalowej klatce, gdzie był bity, w tym ciężkim młotem po nogach, przewiercono mu kolano prawej nogi, grożono mu śmiercią, w tym siekierą aby przyznał się do udziału w zamachu bombowym, co nosiło znamiona szczególnego udręczenia (działał drastycznie, brutalnie, zadając pokrzywdzonemu niepotrzebne dodatkowe cierpienia zbędne z punktu widzenia osiągnięcia celu, jakim było późniejsze pozbawienie go życia), co miało miejsce do 26 maja 1999 r. (to wtedy w restauracji (...) w S. doszło do spotkania m.in. oskarżanego z braćmi J. i D. W., podczas którego okazano tam obecnym oświadczenie napisane przez T. S. (1), z którego wynikać miało, iż wraz z H. W. podłożył bombę K. A. (1)), a następnie oskarżony - działając z zamiarem bezpośrednim, wspólnie i w porozumieniu z W. S. (1) i z inną osobą pozbawił T. S. (1) życia poprzez jego uduszenie, czym wyczerpał dyspozycję zbrodni z art. 148 § 1 kk oraz występków z art. 189 § 2 kk, art. 191 § 1 kk przy zastosowaniu kwalifikacji kumulatywnej wyrażonej z art. 11 § 2 kk, przy ustaleniu działania w warunkach czynu ciągłego tj. art. 12 kk tj. w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru (decyzja o uprowadzeniu, uwięzieniu, a w konsekwencji tego o pozbawieniu życia T. S. (1) została podjęta w S. m.in. przez oskarżonego i przez niego, wespół z innymi, konsekwentnie punkt po punkcie realizowana) przy przyjęciu w myśl art. 4 § 1 kk jako ustawy względniejszej przepisów ustawy Kodeks karny w brzmieniu po 23 kwietnia 2009 r. będących konsekwencją rozpoczęcia obowiązywania z tym dniem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 kwietnia 2009 r. wydanego w sprawie P 11/08, który de facto eliminował z porządku prawnego art. 148 § 2 kk i nakazywał kwalifikowanie opisanych w niej czynów jako przestępstw realizujących znamiona art. 148 § 1 kk (W pierwotnej wersji czyn z art. 148 § 2 kk zagrożony był karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy niż lat 12, karą 25 lat pozbawienia albo karą dożywotniego pozbawienia wolności. Nowelizacja z lipca 2005 r. w art. 1 pkt 15 dokonała zmiany zagrożenia przewidzianego w art. 148 § 2 kk, z mocą obowiązywania od 26 września 2005 r. Po nowelizacji typy opisane w art. 148 § 2 pkt 1 – 4 oraz w art. 148 § 3 kk zagrożone były karą 25 lat pozbawienia wolności albo karą dożywotniego pozbawienia wolności. Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z 16.04.2009 r., w sprawie o sygn. akt: P 11/08, OTK-A 2009/4, poz. 49, uznał art. 1 pkt 15 nowelizacji z lipca 2005 r. zmieniający art. 148 § 2 kk za niezgodny z art. 118 ust. 1 i art. 119 ust. 1 i 2 Konstytucji RP przez to, że przy jego uchwalaniu nie został zachowany wymagany tryb postępowania. Stan prawny ukształtowany wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego zaczął obowiązywać od 23.04.2009 r. (Dz.U. z 2009 r. poz. 533). W orzecznictwie dominowało stanowisko przyjmujące utratę mocy obowiązującej w wyniku wyroku Trybunału Konstytucyjnego, przez art. 148 § 2 i 3 kk i kwalifikowanie opisanych w nich czynów jako przestępstw realizujących znamiona art. 148 § 1 kk (wyrok SA w Warszawie z 3.06.2009 r., II AKa 108/09, LEX nr 577595; wyrok SN z 3.09.2009 r., V KO 27/09, LEX nr 519622; wyrok SN z 28.01.2010 r., IV KO 137/09, OSNKW 2010/4, poz. 39; wyrok SN z 22.09.2010 r., III KK 39/10, LEX nr 612456).

Błędna, co w świetle dowodów jawi się jako oczywiste, identyfikacja szczątków ujawnionych w sierpniu i wrześniu 1999 r. w jeziorze P. jako pochodzących od T. S. (1), a następnie ujawnienie w styczniu 2014 r. na skutek nowych informacji powziętych od W. S. (1) szkieletu wykopanego w lesie nieopodal posesji (...), zidentyfikowanego ostatecznie jako T. S. (1), ustalenia owego nie zmienia nakazując w ramach tożsamości historycznej czynu modyfikację opisu w zakresie m.in. sposobu działania sprawcy w kontekście przypisanej mu zbrodni zabójstwa przyjmując w omawianej części za podstawę czynionych ustaleń zasadniczo depozycje świadka W. S. (1) (co do sposobu pozbawienia życia), poddane krytycznej ocenie jak w pkt 2.2 uzasadnienia, pozwalające jednakże na ustalenie współudziału J. W. (1) w zbrodni zabójstwa T. S. (1).

W ocenie Sądu, zachowanie oskarżonego na przestrzeni całego przestępczego działania począwszy od uprowadzenia T. S. (1), po jego śmierć odbywało się w warunkach współsprawstwa (wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami).

Istotą współsprawstwa – również z punktu widzenia utrwalonej już linii orzeczniczej Sądu Najwyższego – jest zatem oparte na porozumieniu wspólne działanie co najmniej dwóch osób, z których każda obejmuje swym zamiarem urzeczywistnienie wszystkich przedmiotowych znamion czynu przestępnego. Obiektywnym elementem współsprawstwa jest nie tylko wspólna (w sensie przedmiotowym) realizacja znamion określonej w odpowiednim przepisie tzw. czynności czasownikowej, lecz także taka sytuacja, która charakteryzuje się tym, że zachowanie jednego współsprawcy stanowi dopełnienie zachowania drugiego współsprawcy albo popełnione przestępstwo jest wynikiem czynności przedsięwziętych przez współsprawców w ramach dokonanego przez nich podziału ról w przestępnej akcji. Natomiast subiektywnym elementem, a zarazem warunkiem niezbędnym współsprawstwa jest porozumienie oznaczające nie tylko wzajemne uzgodnienie przez wszystkich współsprawców woli popełnienia przestępstwa, lecz także świadome współdziałanie co najmniej dwóch osób w akcji przestępnej. Porozumienie to jest czynnikiem podmiotowym, który łączy w jedną całość wzajemnie dopełniające się przestępne działania kilku osób, co w konsekwencji pozwala przypisać każdej z nich również i tę czynność sprawczą, którą przedsięwzięła inna osoba współdziałająca świadomie w p opełnieniu przestępstwa (wyrok SN z 24.05.1976 r., Rw 189/76, OSNKW 1976/9, poz. 117). Jako współsprawcę traktuje się także tego, kto swoim zachowaniem wnosi istotny wkład w realizację przestępstwa. Dominuje bowiem pogląd, że do przyjęcia współsprawstwa nie jest konieczne, aby każdy ze współdziałających realizował niejako własnoręcznie znamię czasownikowe, lecz wystarcza, że występuje on w ramach uzgodnionego podziału ról, ułatwiając co najmniej bezpośredniemu sprawcy wykonanie wspólnie zamierzonego celu (wyrok SN z 19.06.1978 r., I KR 120/78, OSNKW 1978/10, poz. 110; wyrok SN z dnia 08.12.2011 r., II KK 162/11, OSNKW 2012/3, poz. 28.).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, materiał dowodowy przesądza o tym, że J. W. (1) uczestniczył bezpośrednio w akcie pozbawienia życia T. S. (1) wspólnie z W. S. (1) oraz jeszcze jedną osobą. Oskarżony – w świetle poczynionych ustaleń – był tym, który przejął na siebie prowadzenie tzw. „prywatnego śledztwa” mającego na celu ustalenie sprawców zamachu na życie jego przyjaciela K. A. (1). To on - solidaryzując się z nieszczęściem przyjaciela K. A. (1), powodowany niechęcią/wrogością do T. S. (1) w związku z faktem, że ten współżył z jego żoną, dostrzegając możliwość osiągniecia wymiernych korzyści majątkowych kosztem braci J. i D. W. - zbierał dowody winy T. S. (1), inicjował podejmowanie kolejnych, następujących po sobie czynności w stosunku do pokrzywdzonego wykorzystując w tym celu m.in. bliską znajomość z W. S. (1) w kontekście znalezienia właściwego miejsca (na uboczu, blisko kompleksu leśnego) przetrzymywania T. S. (1) tj. zaplanował jego uprowadzenie, uczestniczył w jego przetrzymywaniu w metalowej klatce, gdzie był on poddawany torturom celem uzyskania dowodu winy udziału w podłożeniu bomby, po ostateczne pozbawienie go życia. J. W. (1) nie zaprzeczał swemu udziałowi w zabójstwie T. S. (1), niejednokrotnie indagowany na tę okoliczność przez osoby ze środowiska. Po ujawnieniu szczątków ludzkich w jeziorze P. zapewniał osoby z grona zaufanych (J. R., T. F., D. K.), że nie jest to i nie może to być głowa T. S. (1), bo jego zwłok nikt nie znajdzie, że na milion procent nie jest to S.. Dawał temu wyraz podczas trwającego śledztwa i postępowania sądowego przed Sądem Okręgowym w Suwałkach (pierwsza edycja procesu), kwestionując ustalenia biegłych w zakresie identyfikacji ujawnionych w jeziorze P. szczątków ludzkich jako należących do T. S. (1). Sygnalizował to również podczas najazdu grupy K. A. (1) na areszt śledczy w S., gdzie był osadzony H. W.. To wtedy oskarżony krzycząc najgłośniej, z wyraźną satysfakcją i pewnością miał poinformować H. W. o tym, że ma zeznania S. (...) na okoliczność jego udziału w zamachu, a gdy tenże zażądał, aby przywieźć S. (...), zapytał co się z nim stało, oskarżony naprzemiennie z K. A. (1) odpowiadał, że S. (...) złożył już zeznania i wyjechał bardzo daleko, nie wróci, bo z tej podróży się nie wraca. To, że J. W. (1) był na miejscu zbrodni wynika wprost z treści rozmowy pomiędzy D. K. (1), a W. S. (1). Przywołując wreszcie zeznania J. R. (1), to J. W. (1) miał przekazać K. A. (1) informację o tym, że T. S. (1) został zabity po tym, jak przyznał się do podłożenia bomby i że w pozbawieniu go życia brał udział „C. (...)” (w domyśle nie sam), że to K. A. (1) miał powiedzieć m.in. świadkowi o tym, że to J. W. (1) zabił T. S. (1) i należy zachować milczenie. Owszem, nie ma dowodu na to, że to właśnie oskarżony pozbawił życia pokrzywdzonego lecz jego obecność w P. nr (...)w chwili pozbawienia życia S. (...) zaraz po tym, jak uzyskał przedmiotowe oświadczenie, zważywszy na wątpliwą wartość dowodową depozycji świadka W. S. (1) dotyczących właśnie czynności wykonawczych towarzyszących pozbawieniu T. S. (1) życia, odwołując się do konstrukcji współsprawstwa, dowodzi sprawstwa oskarżonego w zbrodni zabójstwa.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

J. W. (1)

pkt I

pkt I

Kierując się ogólnymi dyrektywami i zasadami sądowego wymiaru kary określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk, uznając oskarżonego za winnego popełnienia przypisanego mu czynu z art. 148 § 1 kk w zb. z art. 189 § 2 kk w zb. z art. 191 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk, Sąd – przy zastosowaniu art. 11 § 3 kk z mocy art. 148 § 1 kk wymierzył mu karę dożywotniego pozbawienia wolności (pkt I wyroku).

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu Sąd uznał, iż jest on szczególnie wysoki. J. W. (1) działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim zabójstwa godząc w dobro najwyższe, jakim jest ludzkie życie. Rozmiar tej zbrodni jest więc nie do określenia. Skutki jego działania dotknęły nie tylko ofiarę ale także jego najbliższych. Oskarżony działał ze szczególnym okrucieństwem i udręczeniem ofiary. Sprawca działał drastycznie, brutalnie, zadając pokrzywdzonemu niepotrzebne dodatkowe cierpienia zbędne z punktu widzenia osiągnięcia skutku, jakim była śmierć. Odwołując się do sposobu działania warto podkreślić, iż przy uprowadzeniu T. S. (1) posłużono się jego najbliższymi znajomymi, osobami którym ufał, z których strony nie spodziewał się żadnego zagrożenia. Było to działanie zaplanowane, z premedytacją. Fakt skutecznego zatarcia śladów zbrodni, który determinował działanie oskarżonego, uniemożliwił okazanie szacunku dla zwłok zabitego człowieka.

W świetle powyższego, zdaniem Sądu, orzeczona kara jest jedyną adekwatną, która może być wymierzona oskarżonemu, współmierna do stopnia jego zawinienia, czyniąc zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Długi czas, jaki upłynął od popełnienia tej zbrodni zapatrywania tego nie zmienia.

Czyn, którego się oskarżony dopuścił z uwagi na bezwzględny sposób działania, nieliczenie się z porządkiem prawnym, brak jakiegokolwiek szacunku dla człowieka i życia ludzkiego świadczy o jego zupełnej deprawacji i dowodzi, że jest osobą wysoce niebezpieczną i zdemoralizowaną. Dotychczasowa droga życiowa J. W. (1), w tym wielokrotna karalność, niepoddawanie się oddziaływaniom resocjalizacyjnym - czego dowodzi popełnienie przedmiotowej zbrodni w niedługim czasie po opuszczeniu zakładu karnego, demoralizacja przejawiająca się lekceważeniem obowiązującego porządku prawnego ale i zasad moralnych i etycznych - stanowią okoliczności obciążające w procesie ferowania kary i przesądzają o sięgnięciu po karę eliminacyjną tj. karę dożywotniego pozbawienia wolności.

J. W. (1) jest osobą wymagającą trwałego odizolowania, osobą przed którą społeczeństwo należy chronić.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

J. W. (1)

pkt II

pkt II

Stosownie do brzmienia art. 63 § 1 i 5 kk na poczet kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania w sprawie uwzględniając okres odbycia przez oskarżonego kar w innych sprawach.

J. W. (1) został zatrzymany do sprawy w dniu 04 października 2000 r., a następnie tymczasowo aresztowany (k – 3109). Z dniem zatrzymania wprowadzono oskarżonemu do wykonania karę w innej sprawie. Po wydaniu wobec wymienionego wyroku łącznego w sprawie o sygn. akt: II K 14/15 przez tut. Sąd i orzeczeniu wobec niego kary łącznej 15 lat pozbawienia wolności, oskarżony odbywał ją w okresie od 04 października 2000 r. do dnia 01 października 2015 r., godz. 20:00.

Postanowieniem z dnia 30 września 2015 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie zastosował wobec oskarżonego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania do dnia 15 stycznia 2016 r. (k – 12 482, tom 63). Decyzją Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 30 października 2015 r. wobec J. W. (1) uchylono izolacyjny środek zapobiegawczy (k – 12564, tom 63).

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Sąd baczył, by z racji tego, iż doszło w sprawie do wznowienia postępowania na korzyść oskarżonego, nie naruszyć zakazu reformationis in peius a więc zakazu orzekania na niekorzyść oskarżonego w myśl art. 545 § 1 kpk poprzez odesłanie do art. 443 kpk. Chociażby z tego względu zgłoszone w tej edycji procesu żądania obu oskarżycielek posiłkowych w zakresie zadośćuczynienia ( k – 16964) nie mogły zostać uwzględnione.

Sąd pragnie odnieść się do zarzutu wysuwanego przez oskarżonego oraz jego obrońcę determinującego kształt obranej przez oskarżonego linii obrony w procesie, a mianowicie braku tożsamości czynu. Zdaniem Sądu, brak jest podstaw do kwestionowania tożsamości zdarzenia historycznego w ramach zakresu i przedmiotu oskarżenia w części dot. zarzutu zbrodni zabójstwa. Wyraźnie należy podkreślić, iż zarzuty stawiane J. W. (1) w tym postępowaniu polegały na udziale w spowodowaniu śmierci T. S. (1) oraz mającym to poprzedzać nielegalnym, połączonym ze szczególnym udręczeniem uwięzieniu T. S. (1) oraz stosowaniu wobec niego przemocy i gróźb bezprawnych w celu zmuszenia go do przyznania się do uczestnictwa w zamachu bombowym na K. A. (1) w dniu 23 grudniu 1997 r. Błędna, co w świetle dowodów jawi się jako oczywiste, identyfikacja szczątków ujawnionych w sierpniu i wrześniu 1999 r. w jeziorze P. jako pochodzących od T. S. (1), a następnie ujawnienie w styczniu 2014 r. na skutek nowych informacji powziętych od W. S. (1) szkieletu wykopanego w lesie nieopodal posesji (...) zidentyfikowanego ostatecznie jako T. S. (1), ustalenia owego nie zmienia nakazując w ramach tożsamości historycznej czynu modyfikację opisu w zakresie m.in. sposobu działania w ramach przypisanej zbrodni zabójstwa.

Reasumując, mimo ujawnienia nowych okoliczności skutkujących wznowieniem postępowania sądowego i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania, na skutek wniosku obrońcy oskarżonego, wyrokiem SN z dnia 21 listopada 2014 r. w sprawie II Ko 74/14 zakres i przedmiot oskarżenia został zachowany w ramach tożsamości zdarzenia historycznego.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

pkt III

Zważywszy na sytuację majątkową oskarżonego (brak dochodu, majątku, tymczasowe aresztowanie) Sąd – w myśl art. 624 § 1 kpk – zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych uznając, iż uiszczenie ich przez oskarżonego byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

7.  Podpis