Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 98/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

K. C. (1)

opisany w pkt I i II wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony K. C. (1) rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej pod firmą (...) od 27.05.2013 r., pod adresem: B. (...) gm. G.. Jako czynny podatnik VAT został zarejestrowany 1.06.2013 r. Głównym przedmiotem działalności przedsiębiorstwa (...) była produkcja statków i konstrukcji pływających. Oskarżony w tej samej lokalizacji prowadził już wcześniej działalność w postaci spółki (...), wykonując zlecenia na rynek włoski, jednak z uwagi na zaistniały tam kryzys w latach 2010 - 2014 spółka znalazła się w trudnej sytuacji finansowej. Wiceprezesem spółki (...) była A. F. (1), prywatnie pozostająca w związku z K. C. (1) do 2016 r. Wymieniona również nieformalnie uczestniczyła w działalności (...), jak również była w tym podmiocie później zatrudniona. W/w podmioty funkcjonowały faktycznie w tej samej lokalizacji w B..

W 2013 r. we W. nawiązane zostały przez oskarżonego kontakty z członkami rodziny N. (aktualnie posługują się nazwiskiem A.), którzy prezentowali się jako ludzie bardzo zamożni, prowadzący rozległą działalność gospodarczą min. na rynku jachtowym we W.. A. - S. N., A. N. (1) i ich córka K. byli zainteresowani znalezieniem nieruchomości spełniającej warunki do realizacji projektu budowy jachtów, związanego ze znacznym dofinansowaniem unijnym za pośrednictwem Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości. Oskarżony taką współpracę podjął.

Do celów podatku VAT oskarżony K. C. (1) w ramach (...) prowadził rejestry VAT w formie zapisów elektronicznych i wydruków komputerowych.

Spółka (...) Sp. z o.o. została wpisana do Rejestru Przedsiębiorców KRS 5.11.2009 r., pod numerem (...), w Sądzie Rejonowym Poznań-Nowe Miasto i Wilda. Wspólnikiem spółki, do 18.12.2012 r., był A. N. (1). Następnie jego udziały przejęła włoska spółka (...), również kontrolowana przez członków rodziny N. (A. N. (1), jego żona A. N. (2), i córka K. N.). Formalnie, zgodnie z zapisami w KRS-ie, od 5.11.2009 r. do 16.08.2011 r. (data wpisu) prezesem (...) był A. N. (1), później, od 11.07.2011 r. do 20.10.2011 r. (wg wpisów od 16.08.2011 r. do 18.12.2012 r.) D. Z. (k. 2371, 2402), ponownie A. N. (1) (bez wpisu w KRS-ie), a od 10.12.2012 (wpis 18.12.2012 r.) do 16.12.2015 r. (data rezygnacji), a w KRS-ie do chwili obecnej, S. B. ( (...)).

Z uwagi na brak kontaktu ze spółką została ona wykreślona z rejestru podatników VAT i VAT-UE z dniem 24.08.2015 r. Adres siedziby spółki, tj. W. ul. (...) był adresem biura wirtualnego.

Spółka (...) Sp. z o.o., od marca 2010 r. do grudnia 2013 r., wygenerowała zaległości podatkowe w podatku VAT w łącznej wysokości 14 422 543 zł plus ponad 7 mln zł odsetek, łącznie ponad 21,48 mln zł zaległości. Była to spółka stworzona i wykorzystywana do wyłudzeń podatkowych i przeznaczona do szybkiej likwidacji (zniknięcia). W tym zakresie (...) Sp. z o.o. współdziałała min. ze stocznią (...) w G. (zarzuty wyłudzenia ponad 6,5 mln. zł. VAT, k. 3046).

Formalnym prezesem spółki (...) została D. Z., która pracowała w firmie świadczącej usługi księgowe i powiernicze. Została formalnie powołana, aby świadczyć te usługi dla tego podmiotu, zgodnie z podpisaną umową o zarządzanie, jednak nie posiadała nawet wiedzy na temat przedmiotu ich działalności i nie utrzymywała bezpośrednich kontaktów z członkami rodziny N., ani nie miała wglądu w dokumenty. Z uwagi na powstałe zaległości w opłacaniu usług, oraz mając na uwadze, że z Internetu dowiedziała się, że A. N. (1) jest poszukiwany listem gończym złożyła rezygnację z funkcji prezesa zarządu tej spółki.

Figurantem był również pełniący później funkcję prezesa S. B.. Wymieniony przesłuchany 10.06.2019 r. przez włoską Policję Skarbową, zeznał m.in., że pomiędzy październikiem a listopadem 2012 r., z inicjatywy J. A., doradcy księgowego i członka rady nadzorczej spółki (...) (również figuranta), w kancelarii tegoż, zaproponowano mu objęcie stanowiska prezesa (...) Sp. z o.o., która była zarządzana przez A. i K. N.. Jako prezes spółki, w latach 2012 i 2013 r., nie podejmował żadnych decyzji i faktycznie nią nie zarządzał. Spółka (...) nie zatrudniała pracowników i nie miała żadnych środków trwałych. Zarządzaniem finansami spółki zajmowała się K. N.. Ona założyła i prowadziła rachunek bankowy spółki. Pieczęcią o treści: (...) również posługiwała się K. N.. S. B. nie wiedział, kto w 2013 r., w imieniu (...), miał nadzorować prawidłowość wykonania przez (...) K. C. (1) formy do (...). Pismem z 16.12.2015 r. S. B. zawiadomił sąd rejestrowy o swojej rezygnacji z funkcji prezesa zarządu (...) Sp. z o.o.

W dniu 11 maja 2012 r. A. N. (1), jako prezes zarządu (...) Sp. z o.o. oraz jako przedstawiciel spółki (...), aktem notarialnym zawarł spółkę pod firmą (...) Sp. z o.o. z/s w W. (później występującą pod nazwą (...) P.). Kapitał spółki rzekomo został pokryty min. w ten sposób, że (...) wniosło aportem do spółki formy łodzi o wartości ponad 15 mln zł., podczas gdy takim majątkiem, o takiej wartości, spółka nie dysponowała a wartość form łodzi została rażąco zawyżona.

Nominalnym prezesem zarządu był J. A., który faktycznie nie zarządzał spółką a wszystkie sprawy dotyczące spółki faktycznie prowadziła A. S. - N. przy pomocy swojej córki K., jako pełnomocnika. Jedynie wymienione miały dostęp do rachunku bankowego i wykonywania przelewów. W spółce zatrudnione były A. S. (2) oraz A. R., jako księgowa. W dniu 17 lutego 2015 r. na stanowisko prezesa zarządu (...) P. powołano P. T. (1), prywatnie ojca ówczesnego partnera K. N.. Wymieniony również był jedynie figurantem.

Celem utworzenia spółki (...) było wyłudzenie dofinansowania unijnego na projekt rzekomego rozwinięcia produkcji jachtów. Jednym z wykonawców (partnerem) tego projektu miała być firma (...). Rolę "lidera konsorcjum" miała pełnić firma (...), która formalnie powstała 6 listopada 2013 r., czyli 10 dni przed zawarciem konsorcjum. Nie posiadała żadnego majątku, ani nie zatrudniała żadnego pracownika. Nie miała żadnych możliwości produkcyjnych ani projektowych. M. (...) M., prezes tej spółki i 99% wspólnik (1% udziałów o wartości 100 Euro posiadał K. C. (1)), przesłuchana przez włoską Policję Gospodarczo-Finansową zeznała m.in., że jej spółka miała tylko jednego klienta (odbiorcę), tj. (...) Sp. z o.o. Natomiast jej dostawcą (przy realizacji konsorcjum) była spółka (...) (kolejna spółka (...)). M. (...) M. wprost potwierdziła, że jej spółka (...) nic nie produkowała, a korzystała z dostawców (...) i (...). Siedzibą spółki było mieszkanie prywatne M. (...) M.. Niemniej, w ramach umowy jako "Lider konsorcjum" spółka miała dostarczyć maszyny i urządzenia o bardzo znacznej wartości min. frezarkę za 70.000 Euro, samochód specjalistyczny za 120.000 Euro, zestaw narzędzi (267.000 Euro), formy kadłubów za 2.340.000 Euro, formy pokładów (1.670.000 Euro), formy wewnętrzne (1.010.000 Euro) oraz usługi doradcze za 80.000 Euro.

Zgodnie z dokumentacją, w dniu 16.10.2013 r. w P. zawarto "Umowę na dostawę pod klucz", pomiędzy inwestorem - (...) Sp. z o.o., a wykonawcami: liderem konsorcjum - (...) z W. i partnerem - (...) K. C. (1) oraz umowę zlecenia dla konsorcjum na dostawę pod klucz w ramach projektu "Utworzenie nowej jednostki produkującej łodzie w oparciu o innowacyjny kadłub P. P."," pomiędzy tymi samymi podmiotami.

Zgodnie z zapisami tych umów, K. C. (1) był odpowiedzialny za zlecenie objęte dostawą form kadłuba łodzi (...), form pokładów S. (...)i F. (...)oraz form wewnętrznych (...). Ustalone wynagrodzenie za wykonie całego przedmiotu umowy określono umownie na 7.000.000 zł. netto, przy czym za wykonanie formy kadłuba łodzi (...) określono je na 3.150.000 zł. netto.

Spółka (...) odpowiadała natomiast za dostawę form kadłubów (...) oraz form pokładu w wersji S. (...)oraz form wewnętrznych. Z zapisów tej umowy jednoznacznie wynika, że za nadzorowanie dostawy form, realizowanej przez K. C. (1), odpowiadała (...) S.. Również nadzór nad prawidłowością wykonania formy łodzi motorowej (...)pełnić miała (...) S..

Kolejna umowa konsorcjum została, zgodnie z dokumentacją, zawarta 22.10.2013 r. w P., pomiędzy (...) S., reprezentowaną przez M. (...) M., i (...) K. C. (1), reprezentowany przez właściciela. Zgodnie z deklaracją zawartą w umowie, jej przedmiotem miało być określenie zasad funkcjonowania konsorcjum oraz współpracy partnerów przy realizacji projektu „Pierwsze wdrożenie wynalazku do działalności gospodarczej utworzenie nowej jednostki produkującej łodzie w oparciu o innowacyjny kadłub P. P.".

Z kolei w dniu 3.09.2012 r. w A. podpisano Umowę licencyjną o przeniesieniu autorskich praw majątkowych do projektu kadłuba (...) pomiędzy A. N. (1) (licencjodawca) a (...) P. Y. (licencjobiorca). Na jej podstawie A. N. (1) udzielił (...) P. odpłatnej i wyłącznej na terenie Europy licencji na posługiwanie się oraz na produkcję łodzi w oparciu o projekty kadłuba P. P., w różnych rozmiarach i konfiguracjach, w tym m.in. łodzi (...), z wykorzystaniem różnych wersji pokładowych. Licencjodawca wraz z podpisaniem umowy wydał licencjobiorcy komplet wszystkich materiałów dotyczących wynalazku na innowacyjny kadłub P. P. oraz wszystkie projekty techniczne, niezbędne do dalszej produkcji. Wyłączną licencję posiadała więc (...) P., Inwestor konsorcjum.

A. N. (1) nigdy nie zakończył procedury patentowej i w istocie nie uzyskał żadnego patentu. Zgodnie z informacją udzieloną przez Urząd Patentowy RP A. N. (1) dokonał jedynie zgłoszenia nr (...). (...) wynalazku pt. „(...)", ale postępowanie patentowe w tym przedmiocie nie zostało zakończone (dokumenty, k. 72 i nast. zał. 2).

Zgodnie z ustaleniami między oskarżonym, A. F. (1) i członkami rodziny N., A. F. została formalnie zatrudniona w spółce (...) w charakterze kierownika zakładu, a pomiędzy spółką (...) i spółką (...) została zawarta umowa dzierżawy hali produkcyjnej z zapleczem biurowym (faktycznie siedziba firmy oskarżonego), gdyż wymagane było posiadanie tytułu prawnego do nieruchomości, gdzie będzie realizowany projekt unijny.

Na wskazany projekt w rezultacie przyznano spółce (...) dofinansowanie w kwocie łącznej blisko 12 milionów zł. (11.470.365 zł.). Wypłacono je z Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości w okresie od 04 listopada 2013 r. (pierwsza transza 4.301.850 zł.) do 17 lipca 2014 r. Poza tym (...) P. uczestniczyła w projekcie "(...) B. poprzez utworzenie zaplecza badawczo - rozwojowego w przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o.", w wyniku czego uzyskała dofinansowanie z Urzędu Marszałkowskiego Województwa (...) w O. w kwocie 1.386.153,86 zł., jak również uzyskała min. dofinansowanie w kwocie 357.831 zł. z Ministerstwa Gospodarki na promocję firmy poprzez udział w targach organizowanych w I. w Turcji (k. 912 i nast.).

Usługi w zakresie doradztwa finansowego dla (...) P. w zakresie min. odnoszącym się do realizacji wskazanego projektu pełniła spółka (...) z siedzibą w W., w której była zatrudniona min. D. W. (1). Spółką zarządzał D. (...) G.. Spółka zajmowała się min. opracowaniem wniosków o dofinansowanie. W późniejszym czasie umowa została wypowiedziana przez C. z uwagi na zaległości w płatnościach po stronie (...) P. i podejrzenie przedstawiania fałszywych potwierdzeń przelewu środków.

Oskarżony, działając pod firmą (...) zajął się produkcją formy kadłuba jachtu (...). Miała to być jednostka znacznych rozmiarów (blisko 20 metrów długości), której budowa zajmowała większą część hali w B.. Elementy niezbędne do budowy formy, to jest wręgi wycięte z płyty (...) wykonane prawdopodobnie w firmie (...) zostały przywiezione do siedziby oskarżonego i tam zmontowane, a następnie pokryte sklejką i laminatem. Prace od października 2013 r. wykonywali pracownicy oskarżonego. Oskarżony formę kadłuba wykonywał ze swoich materiałów. Wśród pracowników byli P. P., M. S., K. G. (1). Formę wykonano, jakkolwiek sama produkcja kadłuba nigdy się nie rozpoczęła i byłaby tam nawet technicznie niemożliwa, gdyż tzw. odformowanie kadłuba nie mogłoby nastąpić bez przebudowy hali, która była po prostu za mała.

Faktycznym autorem projektu kadłuba łodzi (...) był (...)projektant A. I. (1), który działał na zlecenie A. N. (1), w oparciu o przekazane mu założenia dokumentacji patentowej. Początkowy zakres proponowanej mu współpracy miał być znacznie większy, ale zakończyła się ona na etapie projektu formy kadłuba, za który A. I. otrzymał wynagrodzenie w kwocie 26 tys. Euro.

Oskarżony wystawił w okresie od października do grudnia 2013 r. 9 faktur na rzecz (...) P., przy czym osiem tytułem zaliczek na wykonanie form kadłuba (...) a ostatnią jako fakturę końcową pomniejszoną o zaliczki. Łączna kwota wskazana w tych fakturach wynosiła 3.150.000 zł. plus podatek VAT 724.500 zł., łącznie 3.874.500 zł.

Oskarżony K. C. (1) w ramach podjętej "współpracy" ze spółkami (...) uczestniczył w procederze posługiwania się nierzetelnymi fakturami VAT, otrzymując znaczne środki finansowe ze spółki (...), które następnie przekazywał do (...) tytułem opłacania nierzetelnych faktur kosztowych wystawianych przez wymienioną spółkę.

Z rachunków spółki (...) Sp. z o.o. przelano na konta przedsiębiorstwa (...) łącznie kwotę 3.874.500 zł, i tak:

1) 31.10.2013 r. kwotę 400 000 zł., z opisem płatności: „(...)",

2) 6.11.2013 r. kwotę 18 050 zł, z opisem płatności: „(...)",

3) 7.11.2013 r., kwotę 625 440 zł, z opisem płatności: „(...) (...) (...) (...)",

4) 12.11.2013 r. kwotę 201 516 zł, z opisem płatności: „(...) (...)",

5) 12.11.2013 r. kwotę 212 500 zł, z opisem płatności: „(...) (...)",

6) 21.11.2013 r. kwotę 110 000 zł, z opisem płatności: „(...) N. srl",

7) 25.11.2013 r. kwotę 1 000 000 zł, z opisem płatności: „(...) N.",

8) 11.12.2013 r. kwotę 133 000 zł, z opisem płatności: „faktura nr (...)",

9) 23.12.2013 r. kwotę 1 173 994 zł, z opisem płatności: „faktura (...)".

Oskarżony w imieniu (...) złożył z datą 21 stycznia 2014 r. pisemne oświadczenie, że otrzymał w całości zapłatę za dostarczone środki trwałe, tj. formę kadłuba (...) (k. 195 zał. 2).

Z datą 12 grudnia 203 r. sporządzony został protokół zdawczo - odbiorczy, z którego wynika, że oskarżony w imieniu (...) przekazał na rzecz (...) P. formę kadłuba łodzi (...) (k. 196 zał. 2)

Z kolei z rachunków (...) K. C. (1) przelano na konta spółki (...) Sp. z o.o. następujące kwoty:

1) 22.11.2013 r. kwotę 110 000 zł, z opisem płatności: „(...) N. Y. za fv (...)",

2) 16.12.2013 r. kwotę 92 000 zł, z opisem płatności: „(...)",

3) 23.12.2013 r. kwotę 1 173 000 zł, z opisem płatności "(...)"

4) 3.01.2014 r. kwotę 299 980 EUR (ponad 1.200.000 zł.), z opisem płatności: „(...).".

Kwota 92 000 zł została zwrócona, z uwagi na zamknięcie rachunku na który została pierwotnie wpłacona, a następnie przelana ponownie, właśnie 16.12.2013 r. (j.w.).

Ponadto miały mieć miejsce również przypadki opłacania faktur wystawianych przez N. Y. gotówką, przy czym nie sprecyzowano okoliczności przekazywania środków. Potwierdzano to jedynie dowodami wpłaty z nieczytelnymi podpisami wystawcy i osoby odbierającej gotówkę.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w G. przeprowadził wobec K. C. (1) kontrolę podatkową (upoważnienia z 2.04.2014 r. i 17.06.2016) i postępowanie podatkowe, wszczęte 15.12.2016 r. W wyniku badania rejestrów zakupów VAT za okres od października do grudnia 2013 r. stwierdzono m.in. następujące nieprawidłowości:

1) w październiku zaksięgowano faktury wystawione przez (...) Sp. z o.o. z/s w W. na łączną wartość brutto 415 517,37 zł, netto 337 819 zł, podatek VAT 77 698,37 zł, w tym:

- pod poz. 6 fakturę nr (...) z 29.10.2013 r., za nadzór nad prawidłowością wykonania formy łodzi motorowej (...) zgodnie z patentem (...), o wartości brutto 59 999,40 zł, netto 48 780 zł, podatek VAT 11 291,40 zł,

Płatność za fakturę miała być dokonana gotówką, udokumentowana dowodzie wpłaty nr (...) z 29.10.2013 г., wystawionym przez (...) Sp. o.o., z nieczytelnymi podpisami wystawcy i osoby odbierającej gotówkę.

- pod. poz. 7 fakturę nr (...) z 30.10.2013 r., za rysunki wykonawcze części zmoczonej kadłuba łodzi motorowej (...) zgodnie z patentem P. P., o wartości brutto 59 999,40 zł, netto 48 780 zł, podatek VAT 11 291,40 zł,

Płatność za fakturę miała być dokonana gotówką, co udokumentowano w Dowodzie wpłaty nr (...) z 30.10.2013 r., wystawionym przez (...) Sp. z o.o., z nieczytelnymi podpisami wystawcy i osoby odbierającej gotówką.

- pod poz. 10 fakturę nr (...) z 31.10.2013 r., za materiały, takie jak: szpachlówka, sklejka, matotkanina, żywica, płótno ścierne, krążki ścierne, taśmy maskujące oraz odzież ochronną (kombinezon malarski, rękawice) - 93 pozycje, o wartości brutto 295 518,57 zł, netto 240 259 zł, podatek VAT 55 259,57 zł.

Płatność za fakturę miała być dokonana przelewem, w terminie 30 dni.

2) w listopadzie 2013 r. zaksięgowano faktury wystawione przez (...) Sp. z o.o. z/s w W. na łączną wartość brutto 2 055 002,30 zł., netto 1 670 733,58 zł, podatek VAT 384 268,72 zł, w tym:

- pod poz. 36 fakturę nr (...) z 25.11.2013 r., za inżynierię do projektów kadłubów: 6,5 m, 7,7 m, 19,55 m, o wartości brutto 1 000 002,30 zł, netto 813 010 zł, podatek VAT 186 992,30 zł,

W dniu 4.12.2014 r. (oznaczenie na nocie) A. N. (2) wystawiła w imieniu (...) Sp. z o.o. Notę korygującą nr (...)do w/w faktury, zmieniając jej przedmiot na „(...)".

- pod poz. 37 fakturę nr (...) z 25.11.2013 r. za inżynierię do projektów kadłubów 5,8 m (część I), o wartości brutto 60 000 zł, netto 48 780,49 zł, podatek VAT 11 219,51 zł,

Płatność za fakturę miała być dokonana gotówką, co udokumentowano w dowodzie wpłaty nr (...) z 25.11.2013 r., wystawionym przez (...) Sp. z o.o., z nieczytelnymi podpisami wystawcy i osoby odbierającej gotówką.

W dniu 4.12.2014 r. (oznaczenie na nocie) A. N. (2) wystawiła, w imieniu (...) Sp. z o.o., Notę korygującą nr (...) do w/w faktury, zmieniając jej przedmiot na „(...)".

-pod poz. 47 fakturę nr (...) z 28.11.2013 r. za inżynierię do projektów kadłubów 5,8 m (cześć II), o wartości brutto 60 000 zł, netto 48 780,49 zł, podatek VAT 11 219,51 zł,

Płatność za fakturę miała być dokonana gotówką, co udokumentowano w Dowodzie wpłaty nr(...) z 28.11.2013 r., z nieczytelnymi podpisami wystawcy i osoby odbierającej gotówką.

W dniu 4.12.2014 r. (oznaczenie na nocie) A. N. (2) wystawiła, w imieniu (...) Sp. z o.o., Notę korygującą nr (...) do w/w faktury, zmieniając jej przedmiot na „(...)".

- pod poz. 48 fakturę nr (...) z 29.11.2013 r.. za inżynierię do projektów kadłubów: 8,5 m i 10 m, o wartości brutto 935 000 zł, netto 760 162 zł, podatek VAT 174 837,40 zł,

W dniu 4.12.2014 r. (oznaczenie na nocie) A. N. (2) wystawiła w imieniu (...) Sp. z o.o. Notę korygującą nr (...) do w/w faktury, zmieniając jej przedmiot na „(...)".

3) w grudniu 2013 r. zaksięgowano faktury wystawione przez (...) Sp. z o.o. z/s w W. na łączną wartość brutto 1 197 600 zł, netto 973 658,54 zł, podatek VAT 223 941,46 zł, w tym:

- pod poz. 79 fakturę nr (...) z 23.12.2013 r., tytułem zaliczka na poczet wykonania elementów do modelu łodzi P. P. (...),(...)m, o wartości brutto 1 173 000 zł, netto 953 658,54 zł, podatek VAT 219 341,46 zł,

- pod poz. 94 fakturę nr (...) z 30.12.2013 r., tytułem zaliczka na inżynierię do projektów kadłubów 7,7 m, o wartości brutto 24 600 zł, netto 20 000 zł, podatek VAT 4600 zł.

Płatność za fakturę miała być dokonana gotówką, co udokumentowano w Dowodzie wpłaty nr (...)z 30.12.2013 r., wystawionym przez (...) Sp. z o.o., z nieczytelnymi podpisami wystawcy i osoby odbierającej gotówką.

W dniu 31.12.2014 r. (oznaczenie na nocie) A. N. (2) wystawiła, w imieniu (...) Sp. z o.o., Notę korygującą nr (...) do w/w faktury, zmieniając jej przedmiot na „(...)".

Według poczynionych ustaleń, faktury te, wystawione przez (...) Sp. z o.o., nie dokumentowały czynności faktycznych. Dlatego też, stosownie do art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy o podatku VAT, nie mogły stanowić podstawy do obniżenia podatku należnego o naliczony. K. C. (1), wykorzystując owe nierzetelne faktury „kosztowe", zawyżył podatek naliczony w wysokościach:

- za październik 2013 r. w kwocie nabyć pozostałych netto o 337 819 zł i poda-tek VAT o 77 698,37 zł,

- za listopad 2013 r. w kwocie nabyć netto o 1 670 733,58 zł i podatek VAT o 384 268,72 zł,

- za grudzień 2013 r. w kwocie nabyć netto o 973 658,54 zł i podatek VAT o 223 941,46 zł.

W okresie od października do grudnia 2013 r. K. C. (1) posłużył się nierzetelnymi fakturami VAT wystawionymi przez (...) Sp. z o.o., które dokumentowały czynności, których faktycznie nie było, które opiewały łącznie na: wartość brutto 3 668 119,67 zł, wartość netto 2 882 211,12 zł i podatek VAT 685 908,55 zł, czym, po złożeniu w Urzędzie Skarbowym w G. deklaracji VAT-7 w okresie od 2 stycznia do 3 kwietnia 2014 r., spowodował uszczuplenie należności publicznoprawnych w podatku VAT w łącznej wysokości 416 103 zł (za październik 64 439 zł, za listopad 188 957 zł i za grudzień w wysokości 162 707 zł).

W dniu 5.11.2018 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w G. wydał wobec K. C. (1) decyzję wymiarową, w której określił kwotę zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiące: październik 2013 r. w wysokości 64 439 zł, listopad w wysokości 383 602 zł i grudzień 2013 r. w wysokości 214 578 zł (łącznie 662 619 zł). Jedną z podstaw wydania tej decyzji było ustalenie, na podstawie badania ksiąg podatkowych, tj. ewidencji (rejestrów) sprzedaży i zakupów VAT, że za okres od października do grudnia 2013 r. były one prowadzone w sposób nierzetelny i wadliwy. Zamieszczono bowiem w nich niektóre zapisy, które nie odzwierciedlały stanu rzeczywistego.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w O., decyzją z 12.04.2019 r., utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w G. z 5.11.2018 г. wobec K. C. (1) w podatku VAT.

W jego ocenie, istota sporu sprowadza się do ustalenia, czy faktury wystawione na rzecz K. C. (1) przez spółkę (...) stanowią, w myśl art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku VAT, podstawę do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w nich wskazany. Stosownie do art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a tejże ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tej czynności. Prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego jest prawem warunkowym, gdyż nie wynika z samego faktu posiadania faktury, ale z nabycia towaru lub usługi, wskazanej w tej fakturze. Jeżeli faktura nie dokumentuje faktycznego nabycia, nie uprawnia ona do odliczenia wskazanego w niej podatku. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w O. ocenił ustalenia Naczelnika Urzędu Skarbowego w G. jako prawidłowe, gdyż materiał dowodowy daje podstawę do stwierdzenia, że K. C. (1) posłużył się w swych rozliczeniach podatkowych fakturami VAT, które nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. W tej sytuacji, K. C. (1) nie miał prawa do odliczenia wskazanego w tych fakturach podatku VAT.

Skarga K. C. (1) z 20.05.2019 r. do WSA w Olsztynie została oddalona wyrokiem tegoż sądu z 5.12.2019 r. sygn. I SA/O1 429/19. Sąd ten ocenił, że na podstawie całego zebranego w sprawie materiału dowodowego zasadnie przyjęto, że 9 faktur wystawionych przez (...), na podstawie których K. C. (1) odliczył podatek naliczony, nie potwierdza rzeczywistych czynności pomiędzy ich wystawcą i odbiorcą, konsekwencją czego było pozbawienie skarżącego prawa do odliczenia podatku naliczonego z tych faktur. Ocena zebranych dowodów prowadzi do słusznego wniosku, że (...) nie mogła wykonać „wyfakturowanych" usług i dostaw.

Poza wskazanymi już postępowaniami, decyzjami i wyrokami, fikcyjność faktur wystawionych w okresie od października do grudnia 2013 r. przez (...) Sp. z o.o. na nabywcę (...) K. C. (1) znalazła pierwsze odzwierciedlenie w decyzji Dyrektora (...) w S. z 22.04.2016 r. wydanej wobec (...) Sp. z o.o., w której stwierdzono, że transakcje pomiędzy tymi podmiotami w rzeczywistości nie miały miejsca. W konsekwencji określono spółce (...) kwotę podatku do zapłaty na podstawie art. 108 ustawy o podatku VAT, w tym za faktury wystawione w podanym okresie K. C. (1).

Decyzja ta została utrzymana w mocy przez Dyrektora Izby Skarbowej w (...).09.2016 r. Spółka odwołała się od tej decyzji do WSA w Warszawie, który postanowieniem z 6.02.2017 r. sygn. III SA/Wa 3960/16 odrzucił skargę. Spółka złożyła zażalenie na powyższe orzeczenie, ale zostało ono również odrzucone, w dniu 26.04.2017 г.

W toku postępowania prowadzonego przez Dyrektora (...) w S. stwierdzono i wykazano fikcyjny charakter działalności spółki (...), która w istocie powstała jedynie w celu dokonywania wyłudzeń podatkowych. Spółka nie przedłożyła w toku postępowania kontrolnego żadnej dokumentacji źródłowej za okres od stycznia 2012 r. do grudnia 2013 r. Było to działanie celowe. A. S. (2), która była zatrudniona przez A. N. (2) i zajmowała się również dokumentacją spółki (...) Sp. z o.o., zeznała, że gdy do spółki wpłynęło wezwanie urzędu do przedłożenia dokumentacji, to A. N. (2) podjęła decyzję, że nie zostanie ona wydana, a dokumentacja zostanie przeniesiona do doradcy podatkowego (k. 1700). A. S. (2) dodała też, że wg jej wiedzy, (...) nie posiadało żadnych filii i oddziałów na terenie W..

Dyrektor Izby Skarbowej w W., decyzją z 29.09.2016 r., utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w S. z 22.04.2016 г. wydaną wobec (...) Sp. z o.o.

Fikcyjność transakcji dokumentowanych fakturami wystawionymi przez (...) Sp. z o.o. została nadto wykazana w toku kontroli w zakresie podatku VAT przeprowadzonej przez Naczelnika (...)- (...) Urzędu Skarbowego w O. wobec kolejnej spółki kontrolowanej przez członków rodziny N., tj. (...) Sp. z o.o. Decyzją z 22.09.2017 r. określono spółce (...) Sp. z o.o. zobowiązania podatkowe w podatku VAT za wskazane miesiące 2013 r. oraz określono kwotę do wpłaty na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy o podatku VAT. Jedną z podstaw wydania tej decyzji było ustalenie i wykazanie fikcyjności transakcji fakturowych pomiędzy (...) Sp. z o.o. i (...) Sp. z o.o. Transakcje udokumentowane opisanymi w decyzji fakturami, wystawionymi przez (...) Sp. z o.o., były fikcyjne. Wystawione faktury nie odzwierciedlały stanu rzeczywistego, a opisane w nich zdarzenia gospodarcze pomiędzy wystawcą a odbiorcą w rzeczywistości nie miały miejsca (k. 1496).

Relacje pomiędzy oskarżonym a rodziną N. stopniowo pogarszały się w roku 2014 w związku z zarzutami, że (...) P. nie wywiązuje się z płatności na rzecz (...), jak i nie płaci pracownikom. Kontakt z członkami rodziny N. był utrudniony, przebywali za granicą i faktycznie ukrywali się, chociaż doszło jeszcze do spotkania, gdy K. C. i A. F. odwiedzili ich jesienią 2014 r. w B..

Po wykonaniu forma kadłuba łodzi (...) przez kilka miesięcy stała w hali w B., po czym została pocięta, wystawiona na zewnątrz i zniszczona (prot. oględzin, k. 1954 o. - 1960).

Pismem z datowanym na 01.10.2014 r. oskarżony w imieniu (...) złożył oświadczenie o rozwiązaniu umowy konsorcjum, wskazując na brak płatności za prace wykonane w lipcu - sierpniu 2014 r. , przez co powstały zaległości w kwocie przekraczającej 55.000 Euro a do rozliczenia pozostały jeszcze prace wykonywane w wrześniu 2014 r., jak również fakt, że (...) P. zalega z płatnościami za czynsz dzierżawny wobec C. Y., pensje pracowników i składki ZUS (k. 100 zał. 2).

Decyzją nr (...), w wyniku prowadzonych czynności kontrolnych wezwał (...) P. do zwrotu kwoty 11.470.365,00 zł. przyznanego dofinansowania wraz z odsetkami wskazując na brak realizacji celu projektu (k. 748 zał. 2).

Przeciwko A. S. – N. i A. N. Prok. Okręg. w E. skierowała akt oskarżenia do tut. sądu w sprawie Sygn. akt II K 161/23 (3007-1.Ds.71.2023), w którym min. zarzucono popełnienie przestępstw z art. 286 § 1 k.k. i in. związanych z utworzeniem i działalnością spółki (...).

wyjaśnienia oskarżonego

2942 o., 673, 1473, 2105 o. , 3105 o. - 3108

zeznania A. F.

2946 o. - 2949,

599 - 599 o. , 328 o. - 330 o., 609 - 613, 614 - 615, 624 - 628, 634, 2985 o. - 2986 o., k. 1344 - 13445, 348 - 355 zał. 1, 515 - 516 zał. 3, 524 - 527 zał. 3,

zeznania P. P.

2950 2951, 303 o., 151 - 152 zał. 2

zeznania A. O.

2960 o. - 2962, 451 - 456 zał. 3

zeznania M. S.

2962 o. - 2963, 2657 o.

zeznania K. G.

2963 - 2964, 2660 - 2661

zeznania P. T.

2998 o. - 2300, k. 1712 - 1715 , 2995 o. - 2997

zeznania D. W.

3001 o. - 3002, 41 o. - 42, 36o. -38 zał. 3

zeznania T. B.

3002 - 3003 o., 2855 o. - 2866

zeznania W. K.

3004 - 3004 o., 2859 o. - 2860

zeznania A. R.

3005 - 3007, 17 - 18, 520 - 522 zał. 3

zeznania M. O.

3011 o. - 3012o., k. 1705 - 1709, zał. 3

zeznania M. P.

3013, 345 o., zał. 1.

zeznania G. F.

3020 o. - 3021, 292 o.

zeznania G. P.

3021 - 3021 o.

zeznania B. N.

3021 o. - 3022

zeznania T. G.

3022 - 3022 o., 2512 o.

zeznania M. Ł.

3023

zeznania J. H.

3023 o. - 3024, 1722

zeznania D. di G.

3031 o. - 3033

zeznania A. I.

3041 o. - 3043

zeznania J. A.

3082 o. - 3084 o.

zeznania E. Z.

3109 o. - 3110

decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego w G.

98-116

decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w O.

88 - 97

protokół kontroli

380 - 455

decyzja Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego w O.

456 - 489

protokół kontroli podatkowej

490 - 535

opinia w sprawie wyłudzenia dotacji

912 - 930

umowa o dostawę pod klucz

1077 - 1088 , 51 - 61 zał. 2

decyzja Naczelnika (...) US w O.

1487 - 1520

protokół kontroli podatkowej

1521 - 1596 , 1608 - 1615,

380 -455

decyzja Dyrektora (...) w S.

1616 - 1649

decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w W.

1667 - 1688

wyrok WSA w Olsztynie

202 - 218

umowa konsorcjum

62 -64 zał. 2

rejestry zakupów, sprzedaży i kopie faktur VAT

23 - 87

decyzje Dyrektora (...) w S.

1970 - 2014

kopie akt kontroli podatkowej

zał. 1

kopie akt postępowania podatkowego

zał. 2

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

wyjaśnienia oskarżonego

Dano wiarę jedynie w części, w jakiej wyjaśnienia nie pozostają w sprzeczności z poczynionymi ustaleniami faktycznymi. W pozostałym zakresie, w szczególności w jakim zaprzeczył dopuszczeniu się zarzuconych mu zachowań nie dano im wiary. Wyjaśnienia oskarżonego w znacznym stopniu powielają twierdzenia przedstawiane już w toku postępowania administracyjnego, w którym je odrzucono i prawomocnie stwierdzono uprzednio, że K. C. świadomie uczestniczył w obrocie "pustymi" fakturami VAT, jak i jednoznacznie stwierdzono, że przedmiotowych 9 faktur, wystawionych przez (...), na podstawie których odliczył podatek naliczony, nie potwierdza rzeczywistych czynności pomiędzy ich wystawcą i odbiorcą.

Oceny te w pełni należy podzielić, zwłaszcza w ramach postępowania karnego nie pojawiły się żadne nowe dowody o zasadniczym znaczeniu. Poczynione ustalenia faktyczne wskazują, że oskarżony, którego ówczesna sytuacja ekonomiczna była trudna, wyraził zgodę na podjęcie współpracy z podmiotami zarządzanymi przez członków rodziny N. i miał jednoznaczną świadomość, że pomiędzy spółkami (...), (...), (...) S., (...) S. zachodzą ścisłe związki a ostatni z wymienionych podmiotów został powołany na dziesięć dni przed zawarciem "konsorcjum", w ramach którego partycypował w umowie "na dostawę pod klucz". Co interesujące, w ramach "oferty" złożonej na potrzeby (...) P. wspomniane "konsorcjum" przedstawiało się jako najlepsze połączenie w (...) firmy (...), która wykonała inne projekty oraz inwestycje jako główny wykonawca i technicznego doświadczenia firmy (...). Oskarżony podpisał ten dokument, choć jawnie zawierał nieprawdę (k. 221 - 224).

Oskarżony w wyjaśnieniach odwoływał się do zaufania, jakim rzekomo obdarzał N., zwłaszcza że mieli być sprawdzani przez firmę (...). Nawet jeśli jednak przyjąć, że K. C. istotnie nie orientował się w całokształcie (dalece większej) działalności wymienionych, to nie będąc przecież człowiekiem naiwnym, ani pozbawionym doświadczenia w działalności gospodarczej musiał mieć świadomość, że z jego udziałem dokonywany jest obrót fakturami i środkami finansowymi prowadzący do sztucznego zawyżania wartości formy kadłuba, którą miał wykonać i że faktury te są nierzetelne.

Podzielić w tym względzie należy stanowisko zaprezentowane już w orzeczeniu WSA, że sam fakt wykonania przez (...) przedmiotowej formy kadłuba (co oskarżony szczególnie podkreślał) bynajmniej nie oznacza, że przedtem nabyte zostały towary i usługi, zgodnie z fakturami wystawionymi przez (...).

Zwrócić należy uwagę, że zgodnie z umową wartość przedmiotowej formy miała wynieść aż 3.874.500 zł. brutto, co zwłaszcza na realia 2013 r. było kwotą nadzwyczaj wysoką i w ocenie sądu zupełnie nie przystającą do finalnego produktu uwidocznionego na dokumentacji fotograficznej. Z uwagi na zniszczenie formy nie zbadano jej pod kątem spełniania szczegółowych standardów określonych w specyfikacji do umowy, min. czy laminat istotnie zawierał określoną ilość, tj.10 kolejnych warstw na dwóch warstwach z maty szklanej (k. 127 zał. 2) i wymaganą gramaturę, zwłaszcza, że z zeznań T. G. wynika, że oskarżony w toku kontroli wskazał, że jest pokryta jedynie 4 warstwami laminatu. Fakt jej zaakceptowania dla celów uzyskania dofinansowania z (...) bynajmniej nie świadczy, że miała taką wartość, gdyż badanie okoliczności faktycznych miało najwyraźniej powierzchowny, czy zgoła iluzoryczny charakter, skoro przyznano dla (...) P. wielomilionowe dofinansowanie, pomimo oczywistego braku podstaw. Również kontrola przeprowadzona przez Urząd Skarbowy nie dostarcza w tym względzie konkretnych informacji, gdyż nie dokonano ówcześnie badania, ani wyceny tej formy, choć oceniono jej wartość jako rażąco zawyżoną. Faktem jedynie pozostaje, że istniała. Warto zwrócić uwagę na dokonane ustalenia odnoszące się do wartości nakładów na produkcje form do innych jachtów (...) zawarte w protokole kontroli podatkowej w (...) P. (k. 415). Cały schemat działania spółki (...) oparty był na rażącym zawyżaniu wartości i fikcyjnym kreowaniu składników majątkowych i usług, aby stworzyć podstawy uzyskania wysokiego dofinansowania.

W zakresie odnoszącym się do K. C. przede wszystkim należy zauważyć, że zasadniczymi składnikami ceny formy (...) miały być usługi fakturowane przez (...), za które płatność dokonywana była w istocie tymi samymi środkami, które przekazywano z (...) P.. Z niewątpliwie przekazanej oskarżonemu kwoty 3.874.500 zł. na pewno przekazał zwrotnie co najmniej (przelewami) 1.375.000 zł. a miał dokonywać jeszcze płatności gotówkowych na ponad 260.000 zł., przy czym rzeczywiście przekazanej kwoty nie sposób nawet dokładnie ustalić, gdyż twierdzenia oskarżonego i A. F. są w tym względzie niespójne i zupełnie niewiarygodne. Kwota ta w ocenie sądu mogła być jeszcze dalece większa. Analiza rachunku bankowego oskarżonego (zał. 1 tom III) wskazuje, że środki przekazywane z (...) P. były szybko transferowane lub wypłacane w wysokich wypłatach gotówkowych (np. 31.10.13 r. wpłata 400.000 zł. - 04.11.13 r. wypłata 277.068 zł. i szereg wypłat po 3.000 zł.; 07.11.13 r. wpłata 625.440 zł., - 08.11.13 r. wypłata 546.000 zł.; 12 i 13.11.13r. wpłaty łącznie 414.016 zł. - 13.11.13 r. wypłata 316.425 zł.; 25.11.13 r. wpłata 1.000.000 zł., 26.11.13 r. - wypłata 842.000 zł.). Wskazuje to na charakterystyczny dla wyłudzeń VAT proceder obiegu środków i fikcyjność określonych zdarzeń gospodarczych oraz, że faktyczna wartość budowanej formy była nieporównywalnie mniejsza.

Podkreślić należy, że oskarżony złożył oficjalne oświadczenie, że otrzymał od (...) P. całość kwoty należności za formę łodzi (...) (k. 588 zał. 2) i tyle faktycznie, zgodnie z umową, przelano mu na rachunek, po czym twierdził, że spółki (...) nie wywiązywały się z obowiązku płatności i zaległość wynosiła co najmniej 55.000 Euro (na rozprawie wyjaśnił, że 800.000 zł.). Nie jest nawet w ocenie sądu wykluczone, że doszło do sytuacji, że oskarżony nie otrzymał pieniędzy zgodnie z tym co nieformalnie uzgodnił z członkami rodziny N., ale wynika to z fikcyjności faktur i transferów za formę (...), które przynajmniej w zasadniczej części, faktycznie jedynie przepływały przez jego rachunek, co akceptował.

Zwrócić należy szczególną uwagę na zeznania A. F., że "(...)" była podzielona na około 10 części, które zmuszeni byli odkupić od (...), natomiast (...) otrzymywał od (...) P. zwrot kwot zapłaconych spółce (...) w postaci zaliczek za wykonanie poszczególnych etapów prac, przy czym w sumie "wychodziło na zero", co wzbudzało ich zdziwienie (k. 610). Jednoznacznie dokumentuje to więc stan świadomości oskarżonego. Brak jest przy tym jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia argumentacji, że oskarżony "zmuszony był" akceptować tego rodzaju praktyki, zwłaszcza gdy spółka (...) nie była w ogóle stroną umowy i nie było żadnych podstaw do uwzględniania wystawianych przez nią faktur. Była to wyłącznie decyzja oskarżonego, nawet jeśli narzucana mu w określonych warunkach przez A. N., który zresztą nie był uprawniony do reprezentacji (...) P., ani (...). Przytaczane przez A. F. stanowisko, że "muszą" odkupować wszystko od N., bo w przeciwnym razie (...) P. nie odbierze gotowego produktu było znane oskarżonemu jeszcze przed rozpoczęciem prac. Nie musiał się wcale na to godzić i tym samym brać udziału w całym procederze, którego nielegalność jawi się zdaniem sądu wyraźnie od samego początku.

Zauważyć warto, że analiza kosztorysu wskazuje, że koszty poniesione na zakup towarów i usług niezbędnych do wyprodukowania formy (...) przewyższają kwotę wynagrodzenia uzyskanego przez (...). Wartość towarów i usług zakupionych od (...) od października do grudnia 2013 r. wyniosła 3.668.119,67 zł., przy czym kosztorys przedstawiony przez oskarżonego w toku kontroli podatkowej wskazywał również na wykorzystanie przy budowie elementów składowych zakupionych jakoby od (...) S. i R. Y. s.j. B., K. na kwotę 1.172.235,66 zł. (netto). Suma tych wydatków przewyższałaby cenę formy określoną w umowie. Należność za w/w elementy nie stanowi przedmiotu postępowania, niemniej powyższa cena, uwzględniając fakt, że elementy te stanowiły wycięte z płyty MDF kształtowniki jest zdaniem sądu kolejnym przypadkiem rażącego zawyżania wartości formy przy udziale kolejnej spółki powiązanej, tj. (...) S..

Oskarżony w wyjaśnieniach nie odniósł się praktycznie zarówno do wskazanego wyżej obiegu płatności, jak i nie wyjaśnił dostatecznie kwestii rzekomego opłacania faktur gotówką w niesprecyzowanych okolicznościach, pochodzącą z niejasnych źródeł (brak dowodów wypłacania ich z rachunku bankowego, czy brak w ogóle odpowiednich środków na rachunku na dzień dokonywania zapłaty) i przez osoby nieczytelnie podpisane na potwierdzeniach odbioru - poza wskazaniem, że "w większości" sam woził pieniądze do W.. W warunkach realnych transakcji gospodarczych takie przypadki nie mają miejsca. Nie sposób przy tym wyjaśnić, dlaczego oskarżony miałby wozić znaczne kwoty w gotówce, skoro inne faktury opłacał przelewem. Nie wyjaśnił również dlaczego w ramach umów zawieranych z podmiotami reprezentowanymi przez cudzoziemców, jak M. M., J. A., S. B. faktycznie czynił ustalenia z członkami rodziny N., co wskazuje na fasadową rolę wymienionych cudzoziemców, której nawet nie podważał i która jest wręcz oczywista. Oskarżony dobrze wiedział, że za tymi spółkami faktycznie stoją jedynie członkowie rodziny N..

Nie dano wiary oskarżonemu, że faktury za "inżynierię", nadzór i materiały miały charakter rzetelny i odpowiadały faktycznym okolicznościom, gdyż szczegółowo już odniosły się do tych kwestii właściwe organy podatkowe, kwestionując prawomocnie rzetelność tychże faktur, jak i prawo oskarżonego do pomniejszenia podatku VAT w rezultacie posłużenia się nimi. W kontekście zgromadzonych dowodów niewiarygodne są wyjaśnienia, aby oskarżony zmuszony był nabywać materiały ze spółki (...) (faktura (...)) i przywozić je z W., gdyż miał jakoby problem z ich nabyciem w Polsce. Jest to zdaniem sądu niezrozumiałe, gdyż są to zwykłe artykuły a przede wszystkim spółka (...) w toku kontroli nie przedstawiła dokumentacji źródłowej ich pochodzenia. Powyższe jednoznacznie wskazuje, że transakcja ta nie miała charakteru rzeczywistego. Zwrócić należy uwagę, że z zeznań A. F. wynikało (k. 625 o.), że oskarżony formę (...) wykonywał ze swoich materiałów. Podobnie fikcyjny charakter miał "nadzór nad prawidłowością wykonania formy łodzi motorowej" wskazany w fakturze (...), gdyż żadnego nadzoru spółka (...) nie pełniła, ani nawet nie miała pełnić, gdyż nawet formalnie (uwzględniając fikcyjność niemal wszystkich dokumentów) nadzór ten mogła sprawować jedynie spółka (...).

Wskazać również należy, że oskarżony wykonać miał formę jachtu (...) a opłacał dla (...) faktury wystawione za inżynierię do innych projektów, tj. kadłuba 6,5 m., 7,7 m., 5,8 m., 10 m., za których produkcję odpowiadała formalnie spółka (...) i takie faktury przyjął i zaewidencjonował w swoim rejestrze zakupów. Dopiero ze znacznym opóźnieniem (w kwietniu 2014 r.) przedstawił w toku kontroli podatkowej noty korygujące do tych faktur wystawione z datą 04 grudnia 2013 r. i 31 grudnia 2014 r., w których dokonano zmiany przedmiotu faktur poprzez wskazanie, że dotyczyły projektu kadłuba (...). Zostały one wystawione przez A. S. - N. w imieniu (...), w sytuacji gdy wymieniona nie była w tym czasie nawet uprawniona do reprezentacji tej spółki i było to niezgodne z treścią ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż do wystawienia noty korygującej uprawniony był ewentualnie nabywca, tj. oskarżony, jak również zmieniało całkowicie przedmiot transakcji objętej fakturą. Obrazuje to jedynie nierzetelność tych faktur i dowolność ich wytwarzania.

zeznania A. F.

Dano im wiarę w części, w jakiej pozostają w zgodności z poczynionymi ustaleniami faktycznymi. Świadek nie może być uznana za osobę obiektywną, gdyż pozostawała w związku z oskarżonym, jak również wspólnie z nim uczestniczyła w działalności gospodarczej, odgrywając min. istotną rolę w kontaktach ze spółkami rodziny N., była też formalnie zatrudniona w (...) P. na stanowisku kierownika produkcji. Ma z tych powodów osobisty interes w podważaniu podstaw odpowiedzialności oskarżonego. Świadek posiadała na wskazany temat dużą wiedzę, co wynika z jej zeznań. Niemniej zauważyć należy, że jej relacje wynikające z faktu złożenia zawiadomienia o przestępstwie (10.06.2015 r.) skoncentrowane były głównie na zarzutach popełnienia przestępstw polegających na wyłudzeniu przez członków rodziny N. dotacji z programów unijnych i obciążaniu wymienionych za rzekome nierozliczenie się ze współpracy z (...) w czasie, gdy wraz z oskarżonym zaczęli się dystansować od ich działalności i prezentować jako pokrzywdzeni przez nich. Wskazywanych przez siebie okoliczności nie dostrzegała natomiast w okresie podjęcia i utrzymywania współpracy, choć w wielu aspektach niewątpliwie powinna, gdyż o kwestiach wzajemnych powiązań spółek rodziny N. i fasadowym charakterze ich władz było jej wiadomo. Świadek nie wyjaśniła min. w sposób dostateczny powodów wyrażenia zgody na opisywany przez siebie mechanizm "odkupowania wszystkiego" od N., sprowadzający się w znacznej mierze do transferowania pieniędzy przez (...) i sztucznego wywindowania wartości produkowanej formy (...). Jej zeznania w żaden sposób nie podważają faktu, że faktury objęte aktem oskarżenia miały charakter nierzetelny i nie odzwierciedlały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych i są co do tego niejasne (min. k. 626 o. - 626o., 330 - 330 o.). Z jej zeznań wynikało również, że nie było żadnego faktycznego nadzoru nad wykonywaniem formy, bo za taki nie sposób uznać opisywanego przesyłania zdjęć dla A. N., który przecież nie miał żadnych uprawnień. Świadek wskazała nadto na dokonywanie na rzecz (...) płatności gotówkowych (czemu pierwotnie zaprzeczała w postępowaniu podatkowym), przy czym stwierdziła, że sama przekazywała pieniądze w gotówce dla N., nie otrzymując nawet potwierdzenia płatności i dopiero księgowa zwróciła jej uwagę, że przy takich kwotach powinni mieć potwierdzenie odbioru, co w realiach faktycznej działalności gospodarczej uznać należy za praktyki niespotykane. Nie odniosła się w ogóle do transakcji na rachunku oskarżonego związanych z przelewami od (...) P., choć z pewnością miała na ten temat wiadomości. Wiarygodność świadka w tym zakresie jest zdaniem sądu mocno ograniczona, gdyż wspiera linię obrony.

zeznania A. I.

Dano im wiarę. Z zeznań świadka wynika, że na zlecenie A. N. i w oparciu o dostarczoną przez niego dokumentację patentową wykonał min. projekt kadłuba łodzi (...), przy czym nie był w stanie stwierdzić, czy był to patent już uzyskany, czy jedynie zgłoszony do uzyskania. Faktycznie nie budzi przy tym wątpliwości, że patentu A. N. nie posiadał. Świadek był również jeden raz obecny w zakładzie oskarżonego, kiedy forma ta była już gotowa, wykonał również uprzednio niezbędne rysunki i obliczenia. Początkowo A. N. oferował mu szeroki zakres współpracy, również w zakresie odnoszącym się do projektowania łodzi (...), niemniej w październiku 2013 r. został poinformowany o zatrzymaniu współpracy i ostatecznie wykonał jedynie projekt kadłuba. Świadek wskazał, że otrzymał za to wynagrodzenie w kwocie łącznej 26.000 Euro, co stoi w rażącej sprzeczności z wysokością kwot objętych fakturami za "inżynierię do projektu" jakie wystawiała spółka (...) (pomijając fakt, że wynikało to dopiero z (nieprawidłowych) korekt faktur pierwotnie wystawianych za "inżynierię" do w ogóle innych jachtów. Należy zauważyć, że całość kosztów wykonania jachtu typu (...) świadek, nawet jeśli zupełnie szacunkowo, określał na 1.200.000 Euro, a oskarżony za wykonanie formy kadłuba miał uzyskać blisko 4 miliony zł.

Zeznania świadka pozostają w zgodności z treścią jego oświadczenia pisemnego, przedstawionego w toku kontroli podatkowej, gdzie jednak nie zawarto zapłaconej mu faktycznie kwoty. Świadek wskazał tam jedynie, że łączny koszt projektu łodzi (...) wynosi 100.000 Euro, przy czym jego spółka (...) wykonała jedynie małą część, realizując tylko obliczenia matematyczne kadłuba (k. 118 - 119 zał. 2).

zeznania A. O.

Należało podzielić z zastrzeżeniem, że świadek wielokrotnie ogólnikowo donosiła się do przedmiotu zeznań, była zaś bardzo blisko powiązana z działalnością rodziny N., była zatrudniona w (...) P., jak i (...) i z pewnością posiadała na ten temat wiele informacji, których nie przedstawia. Świadek była zaufaną osobą A. S. - N., jej osobistą asystentką. Ówcześnie nosiła nazwisko S. i tak była min. określana w zeznaniach A. F..

W świetle zeznań świadka nie budzi wątpliwości, że w obu wymienionych spółkach osobą decyzyjną była w szczególności A. S. - N. a nie formalni prezesi i to wymieniona decydowała min. o wystawianiu faktur. Świadek na jej polecenie sporządziła również dowody KP dotyczące płatności gotówkowych (...), niemniej zeznała, że nie była świadkiem przekazywania pieniędzy. Również z zeznań męża świadka, tj. M. O. (2) wynika, że oboje w pewnym momencie zdecydowali się faktycznie uciec z W., gdyż narastały w nich obawy przed odpowiedzialnością, skalą i konsekwencjami dostrzeganych nieprawidłowości.

zeznania A. R.

Dano wiarę. Świadek zatrudniona była w (...) P. w charakterze księgowej i wykonywała pracę wraz z A. F. w B., później zaś okresowo przebywała wraz z członkami rodziny N. we W. i F. (...). W świetle jej zeznań nie budzi wątpliwości, że (...) P. w istocie zarządzana była przez A. S. - N., jak i jej córkę - K.. Świadek utrzymywała, że (...) P. nie zapłaciła należności na rzecz oskarżonego za projekt (...) ( (...) o.), co doprowadziło do konfliktów i popsuło wcześniejszą dobrą współpracę, niemniej świadek , być może nie mając wiedzy, nie odniosła się do kwestii płatności dokonanych na rachunek oskarżonego, ani potwierdzenia przez wymienionego otrzymania całości środków finansowych.

zeznania B. N.

Dano wiarę, jakkolwiek świadek z uwagi na upływ czasu zasadniczo potwierdziła jedynie fakt brania udziału w kontroli podatkowej oskarżonego, z czego sporządzony został stosowny protokół, odwołując się do ustaleń i okoliczności w nim szczegółowo zawartych.

zeznania D. di G.

Dano wiarę. Świadek jest przedstawicielem spółki (...), która świadczyła usługi doradcze, księgowe i prawne na rzecz (...) P. w zakresie uzyskania dofinansowania unijnego. Świadek z tego tytułu kontaktował się z J.A. P. i dowiedział się, że jest on prezesem (...) P., jednak był tym zaskoczony, gdyż o sprawach spółki rozmawiał wyłącznie z K. N.. Zwraca uwagę, że do rozwiązania umowy ze spółką (...) doszło w rezultacie nieregulowania należności a nawet przedstawiania spreparowanych dowodów wpłaty (k. 3031 o.).

zeznania D. W.

Dano wiarę. Świadek była członkiem zarządu firmy (...), wykonującej usługi doradczo księgowe dla (...) P. w ramach projektu pozyskania środków unijnych. Spółka (...) brała udział w rozliczaniu projektu i świadek była obecna w siedzibie oskarżonego w czasie przeprowadzenia kontroli (...).

zeznania E. Z.

Dano wiarę z zastrzeżeniem, że świadek, będąc właścicielką biura księgowego prowadzącą sprawy oskarżonego starała się wspierać linię obrony, kwestionując prawidłowość kontroli podatkowej i ustaleń w zakresie dopuszczalności wystawiania faktur korygujących (choć wydano w tym zakresie prawomocne decyzje), jak również minimalizując zakres wiedzy oskarżonego w zakresie dokumentacji księgowej. Natomiast świadek w ocenie sądu nie dysponowała wiedzą na temat rzeczywistych relacji pomiędzy oskarżonym a spółkami rodziny N., ani płatności dokonywanych między nimi, jak również rzetelności wystawianych faktur, wobec czego jej zeznania nie wnoszą okoliczności znaczących.

zeznania G. F.

Dano wiarę. Świadek brał udział w wykonywaniu prac przy formie kadłuba (...). Wskazał, że według jego wiedzy elementy szkieletu do budowy formy dostarczyła firma (...) i były one przywiezione do siedziby w B.. Natomiast jeśli chodzi o nadzór, to nie miał żadnej wiedzy, aby był on wykonywany przez osoby z zewnątrz, co najwyżej przez oskarżonego osobiście.

zeznania G. P.

Dano wiarę, jakkolwiek świadek nie dysponował istotnymi informacjami. Był zatrudniony przez oskarżonego i w związku z tym wyjeżdżał do W., wykonując tam prace nie związane bezpośrednio z zarzutami aktu oskarżenia.

zeznania J. H.

Dano wiarę. Świadek jako pracownik spółki (...) miała kontakt z działalnością spółki (...) i przekazywaniem dokumentów oraz wyciągów bankowych. Podała min., że w imieniu tej spółki występowała A. S. - N..

zeznania J. A.

Dano wiarę w zakresie odnoszącym się do pełnienia funkcji prezesa (...) P.. Nie budzi wątpliwości, że świadek powiązany był również wcześniej z przedsięwzięciami rodziny N. w (...) spółki (...). Rola wymienionego w (...) P. była całkowicie fasadowa i nie podejmował żadnych decyzji. Co więcej, przyjąć należy, że podpisywał dokumenty w ogóle nie znając ich treści, bądź nawet czyste kartki. Nie włada językiem polskim. Nie miał wiedzy o przepływach finansowych, ani nie orientował się w sprawach spółki. Świadek aktualnie obawia się bardzo własnej odpowiedzialności i wydaje się, że nie jest nawet w pełni zorientowany co do zakresu wykorzystania jego osoby, natomiast niewątpliwie godził się na funkcjonowanie w takim charakterze. Jego znajomym jest również S. B., którego uczyniono fasadowym prezesem spółki (...).

zeznania K. G.

Dano wiarę. Świadek pracował przy budowie formy (...). Zwrócić należało uwagę na zeznania, że jego zdaniem niemożliwe byłoby późniejsze odformowanie kadłuba, gdyż wymagałoby gruntowanej przebudowy hali, która była do tego za mała. Gotowy produkt w postaci formy w ogóle nie dałby się wyciągnąć z hali (faktycznie formę później pocięto, żeby ją usunąć). Świadek jednak wolał się na ten temat nie wypowiadać, choć oskarżony jego zdaniem zdawał sobie z tego sprawę.

zeznania M. Ł.

Dano wiarę. Świadek prowadziła w przeszłości księgowość spółek prowadzonych przez A. S. - N.. Wskazała, że jej zdaniem dochodziło do licznych nieprawidłowości w zakresie funkcjonowania tych spółek.

zeznania M. O.

Należało podzielić. Świadek związany był z działalnością spółek rodziny N. poprzez swoją żonę, A. O. (2) i wraz z nią przebywał we W.. Został zresztą przy tej okazji powołany na fasadowego prezesa zarządu spółki reklamowej wykorzystywanej przez wymienionych, na co faktycznie do pewnego czasu się godził, później jednak z żoną zdecydowali się wrócić do Polski, obawiając się konsekwencji uwikłania w działalność N.. Zeznania świadka wskazują na fasadowy charakter władz wspomnianych spółek, jak i samych podmiotów. Zwrócić należy min. uwagę, że na pytania odnoszące się do siedziby spółki (...) wskazał, że nawet nie wie, czy coś takiego w ogóle istniało (1710).

zeznania M. P.

Dano im wiarę, świadek powiązana była z rodziną N. i była zatrudniona formalnie w spółce (...), faktycznie jednak wykonując prace opiekunki ich dziecka.

zeznania M. S.

Dano wiarę. Świadek brał udział w wykonywaniu prac przy budowie formy (...), jak również wcześniej w pracach wykonywanych przez firmę oskarżonego we W..

zeznania P. P.

Należało podzielić. Świadek jako pracownik oskarżonego, stolarz, brał udział w pracach związanych min. z budową formy jachtu (...), jak również wcześniejszych pracach wykonywanych we W. dla A. N., nie mających bezpośredniego związku z zarzutami aktu oskarżenia.

zeznania P. T.

Można je podzielić co do bezspornego faktu, że pełnił funkcję prezesa w spółce (...), w pozostałym zakresie nie są wiarygodne. Świadek z pewnością przy objęciu tej funkcji nie kierował się altruistycznymi pobudkami i miał kontakty z rodziną N. poprzez swojego syna F. T., związanego ówcześnie z K. N.. Nie budzi zdaniem sądu wątpliwości fakt, że świadek był jedynie figurantem, pozbawionym realnego wpływu na jakiekolwiek decyzje, czego zresztą nie próbował ukrywać (k. 2999 o.).

zeznania T. B.

Do zeznań świadka podejść należy z ostrożnością. Świadek w imieniu spółki (...) miał wykonywać usługi, niemniej ich charakter nie jest do końca jasny. Zauważyć należy, że to świadek w imieniu w/w spółki przedstawił formalne rekomendacje dla oskarżonego skierowane do (...) P. w "procedurze przetargowej" na potrzeby dofinasowania z (...) (k. 578 zał.2), a w zeznaniach twierdził, że odradzał oskarżonemu to przedsięwzięcie jako niewiarygodne. Zabezpieczono też faktury wystawiane przez R. Y. na rzecz (...), które według zeznań świadka z postepowania przygotowawczego miały dotyczyć wykonania z płyty (...) form kadłubów łódek o różnych rozmiarach, w tym o oznaczeniu (...) 26, wskazanym w treści faktury. Tak też wynikało z oświadczenia złożonego przez świadka Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w R. (k. 69 zał. 2). Później świadek twierdził jednak, że faktury z grudnia 2013 r. dotyczyły jednego modelu. Brak jest przy tym jakichkolwiek umów stanowiących podstawę wystawienia tych faktur. Nadmienić trzeba, że spółka (...) zgodnie z umową nie miała się zajmować dostarczeniem form innych jachtów a jedynie produkcją formy (...). W tym akurat zakresie świadek nie kojarzył, aby wykonywał do niej elementy, gdyż w przypadku łodzi o takich rozmiarach byłoby to problematyczne ze względu na transport (k. 2856). W toku rozprawy natomiast już taką możliwość wprost potwierdzał. Budzi to wątpliwości, gdyż rozmiar formy (...) był znaczny i z pewnością charakterystyczny. Nie ulega wątpliwości, że do budowy formy (...) użyto elementów wycinanych z płyt (...), które przywieziono od producenta zewnętrznego, gdyż oskarżony nie dysponował maszyną do ich wycinania, jest zatem prawdopodobne, że wykonano je w R. Y., nie znajduje to jednak odpowiedniego odzwierciedlenia w dokumentach. Wartość tych faktur łącznie nieco przekracza 100.000 zł., więc jeśli dotyczyły formy (...) wskazuje to poniekąd na rzeczywistą jej wartość.

zeznania T. G.

Dano wiarę. Świadek jako pracownik (...) Urzędu Skarbowego w O. brała udział w kontroli spółki (...) w zakresie podatku VAT, czego wynikiem było sporządzenie protokołu z dnia 09 grudnia 2016 r.

zeznania W. K.

Do świadka odnieść należy zastrzeżenia analogiczne do zeznań T. B..

decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w O.

Należało podzielić, dokument urzędowy.

decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w W.

Należało podzielić, dokument urzędowy.

decyzja Dyrektora (...) w S.

Należało podzielić, dokument urzędowy.

decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego w G.

Należało podzielić, dokument urzędowy.

decyzja Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego w O.

Należało podzielić, dokument urzędowy.

kopie akt kontroli podatkowej

Należało podzielić, dokument urzędowy.

kopie akt postępowania podatkowego

Należało podzielić, dokument urzędowy.

opinia w sprawie wyłudzenia dotacji

Uwzględniono.

rejestry zakupów, sprzedaży i kopie faktur VAT

Uwzględniono jako materiał dowodowy przy przyjęciu ustalonego zakresu nierzetelności.

protokół kontroli podatkowej

Należało podzielić, dokument urzędowy.

umowa o dostawę pod klucz

Uwzględniono jako materiał dowodowy.

umowa konsorcjum

Uwzględniono jako materiał dowodowy.

wyrok WSA w Olsztynie

Należało podzielić, dokument urzędowy.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgromadzony w sprawie materiał dowody wskazuje w ocenie sądu w sposób niewątpliwy, że oskarżony istotnie dopuścił się popełnienia zarzuconych mu czynów, sprowadzających się do posługiwania się w okresie od 29 października 2013 r. do 3 kwietnia 2014 r. nierzetelnymi fakturami VAT o wskazanych w akcie oskarżenia numerach, wykorzystując je do sporządzenia nierzetelnych rejestrów i deklaracji VAT, w których podał nieprawdę, tj. dane niezgodne ze stanem rzeczywistym w zakresie wysokości podatku naliczonego i wprowadzał w ten sposób w błąd pracowników organu podatkowego poprzez zawyżenie podatku naliczonego o łączną kwotę 685.908,55 zł., doprowadzając do uszczuplenia podatku należnego w kwocie 416.103 zł. (tj. za październik 64.439 zł., za listopad 188.957 zł. i grudzień 162.707 zł. Rozważając kwalifikację prawną tego zachowania sąd uznał jednak, że brak jest wystarczających podstaw do przypisania oskarżonemu zachowań wyczerpujących dyspozycję art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 k.k., jak to przyjęto w akcie oskarżenia. Z ustalonego stanu faktycznego bezspornie wynika, co wskazano także w akcie oskarżenia, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Skarbu Państwa poprzez bezpodstawny zwrot (wyłudzenie) podatku VAT, a tym samym wskazanego w akcie oskarżenia zaboru podatku naliczonego. Istotą działalności oskarżonego było zaniżenie podatku, który to skutek (tzw. uszczuplenie należności publicznoprawnej) niewątpliwie nastąpił. Oskarżony nie występował jednak o zwrot podatku VAT i do takiego zwrotu nigdy nie doszło. Dopuszczalna jest koncepcja kwalifikowania działania polegającego na wyłudzeniu podatku VAT jako przestępstwa powszechnego z art. 286 § 1 k.k., jednakże tylko wtedy, gdy sprawca zrealizuje znamiona ustawowe tego występku. Musi on zatem działać z zamiarem kierunkowym, a więc w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przez doprowadzenie organu finansowego do wypłaty z mienia Skarbu Państwa wskazanych przez siebie kwot pieniężnych, stosując oszukańcze zabiegi wprowadzające ten organ w błąd co do powstania dającego tytuł wypłaty obowiązku podatkowego. Natomiast zachowanie polegające na nieodprowadzeniu za dany okres rozliczeniowy podatku prowadzi oczywiście do uniknięcia wydatku z własnego mienia podatnika kosztem uszczuplenia spodziewanego dochodu Skarbu Państwa, ale jako takie nie stanowi niekorzystnego rozporządzenia mieniem z majątku Skarbu Państwa i pozostaje poza zakresem znamion oszustwa z kodeksu karnego. Przestępstwo oszustwa obejmuje bowiem zachowanie, którego istota sprowadza się do wzajemnej aktywności sprawcy i rozporządzającego mieniem. Z uwagi na sposób ustalania wysokości zobowiązania podatkowego za dany okres rozliczeniowy, dokonywanego samodzielnie przez podatnika bez udziału odpowiedniego organu podatkowego, nieuiszczenie należności podatkowej stanowi dyspozycję majątkową podatnika bez jakiejkolwiek czynności ze strony organu podatkowego. Brak jest zatem konstytutywnego dla oszustwa elementu rozporządzenia mieniem dokonywanego przez odpowiedni organ podatkowy. Przyjmuje się, że istotą działania sprawcy przestępstwa oszustwa jest wprowadzenie pokrzywdzonego w błąd lub wykorzystanie takiego błędu, przy czym uzyskanie mienia następuje formalnie na skutek samodzielnej i dobrowolnej dyspozycji pokrzywdzonego, co odróżnia oszustwo od innych przestępstw przeciwko mieniu. Cechą charakterystyczną odróżniającą oszustwo od innych przestępstw przeciwko mieniu jest zatem dobrowolne rozporządzenie mieniem na rzecz sprawcy, co w przedmiotowej sprawie bezspornie nie nastąpiło. Dlatego też w ocenie Sądu działanie oskarżonego, który przyjął nierzetelne faktury, aby uzyskać możliwość pomniejszenia należnego podatku VAT, należało zakwalifikować z art. 273 k.k. w zw. z art. 12 k.k. (w zw. z art. 4 § 1 k.k.). Nie stwierdzono, aby oskarżony usiłował chociażby doprowadzić do wypłaty nienależnego zwrotu podatku VAT. Można by wprawdzie rozważać jego odpowiedzialność w kategoriach potencjalnego współsprawstwa w wyłudzeniu podatku VAT również przez inne podmioty, jednak oznaczałoby to niedopuszczalne wyjście poza granice aktu oskarżenia w przedmiotowej sprawie, analogicznie jak (niewątpliwie wchodzące w grę) rozważenie współsprawstwa w wyłudzeniu dotacji z PARP. Zdaniem sądu, uwzględniając czas popełnienia ustalonych zachowań i obowiązujący wówczas względniejszy stan prawny, stwierdzić należało, że przestępstwo art. 273 k.k., jakie można przypisać oskarżonemu uległo przedawnieniu jeszcze przed wniesieniem aktu oskarżenia, co skutkuje umorzeniem postępowania (art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k.).

Z analogicznych powodów należało przyjąć, że w przypadku oskarżonego nie doszło do wypełnienia znamion przestępstwa skarbowego określonego w art. 76 § 1 k.k.s. Przepis ten jest odpowiednikiem przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i penalizuje podejmowanie oszukańczych zabiegów poprzez podanie danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym lub zatajenie rzeczywistego stanu rzeczy i wprowadzenie w błąd właściwego organu, czego skutkiem jest narażenie na nienależny zwrot podatkowej należności publicznoprawnej, w szczególności podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, podatku akcyzowym, zwrot nadpłaty lub jej zaliczenie na poczet zaległości podatkowej lub bieżących albo przyszłych zobowiązań podatkowych. Jak wskazano wyżej, oskarżony nie zwracał się o zwrot nadpłaty, ani jej zaliczenie. Natomiast poprzez podanie nieprawdy w deklaracjach VAT oskarżony bez wątpienia naraził podatek na uszczuplenie (art. 53 § 28 k.k.s.), co stanowi realizację znamion przestępstwa skarbowego określonego w art. 56 § 1 k.k.s. Natomiast poprzez posługiwanie się fikcyjnymi fakturami VAT wypełnił znamiona przestępstwa z art. 62 § 2 k.k.s., jak również nierzetelnie prowadził księgę w rozumieniu art. 61 § 1 k.k.s. Tym samym dopuścił się popełnienia przestępstwa skarbowego w warunkach art. 6 § 2 k.k.s. i art. 7 § 1 k.k.s., przy zastosowaniu art. 2 § 2 k.k.s. (uwzględniając względniejsze brzmienie art. 62 § 2 k.k.s w okresie popełnienia czynu).

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

II

Wymierzając karę za przypisane przestępstwo skarbowe sąd miała na uwadze jego społeczną szkodliwość, umyślne zawinienie, jak i wysokość uszczuplonej należności publicznoprawnej. Wziął pod uwagę również niekaralność oskarżonego oraz okoliczności wskazane w art. 13 § 1 k.k.s. Wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności i grzywny jak w części dyspozytywnej, uznając te kary za odpowiednie. Wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby lat 3, uwzględniając dotychczasową niekaralność oskarżonego.

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

W zakresie wniosku o orzeczenie przepadku korzyści majątkowej – sąd uwzględnił stanowisko wyrażone w ostatnim okresie przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 lutego 2025 r. (II KK 549/24), w którym wskazano, że Z art. 15 § 1 k.k.s. wynika, że należność publicznoprawna uszczuplona na skutek popełnienia czynu zabronionego nie przestaje być należnością wymagalną na podstawie innych przepisów, którą wierzyciel publiczny może egzekwować, niezależnie od orzeczenia zapadłego w postępowaniu karnym skarbowym. Podmiot zobowiązany do uiszczenia świadczenia publicznoprawnego, który w związku z popełnieniem przestępstwa lub wykroczenia skarbowego tego zaniechał, nie zostaje przecież zwolniony z zobowiązania do uiszczenia zaległej należności, mimo pociągnięcia go do odpowiedzialności karno-skarbowej. Tym samym trudno jest mówić o powstaniu po stronie sprawcy, będącego jednocześnie podmiotem zobowiązanym do uiszczenia danej należności publicznoprawnej, korzyści majątkowej z tytułu popełnienia czynu zabronionego.

Sąd Najwyższy przyjął w szczególności, że orzeczenie na podstawie art. 33 § 1 k.k.s. środka karnego przepadku korzyści majątkowej lub ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku takiej korzyści możliwe jest dopiero wtedy, gdy brak jest podstaw do uzyskania przez Skarb Państwa zwrotu osiągniętej przez sprawcę korzyści majątkowej lub jej równowartości pieniężnej na innej podstawie, analogicznie jak Sąd Najwyższy przyjął to w stosunku do przepisu art. 45 § 1 zd 2 k.k., którego odpowiednik stanowi art. 33 § 1 k.k.s. - por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 2019 r., IV KK 486/17. W orzeczeniu tym Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że mimo iż z literalnego brzmienia art. 45 § 1 k.k. wynika, że przepadku korzyści majątkowej lub jej równowartości nie orzeka się w całości lub w części wtedy gdy korzyść lub jej równowartość podlega zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu podmiotowi, to nawet gdy, jak w danej sprawie, mamy do czynienia nie z dwoma różnymi podmiotami, ale z jednym i tym samym podmiotem uprawnionym z różnych tytułów (ponieważ wpływy z podatku VAT są dochodem budżetu Państwa, a przepadek równowartości korzyści majątkowej, o którym mowa w art. 45 § 1 k.k. orzekany jest również na rzecz Skarbu Państwa) powyższe nie przesądza o kompetencji sądu do zastosowania ww. instytucji także w zakresie kwoty podatku VAT. Z treści art. 45 § 1 zd. 2 k.k. da się bowiem wyinterpretować, że pierwszeństwo, zdaniem ustawodawcy, ma zwrot należności w procedurze administracyjnej. Odmienna interpretacja powołanej regulacji mogłaby prowadzić do dwukrotnego uzyskania przez Skarb Państwa w istocie tej samej należności, co skutkowałoby niesłusznym wzbogaceniem tego podmiotu i jednocześnie stawiałoby dłużników Skarbu Państwa w zdecydowanie gorszej sytuacji niż dłużników innego podmiotu.

Mając powyższe argumenty na uwadze uznać należało, że w sytuacji oskarżonego K. C., który jedynie zaniżył należność podatkową nie uzyskując jej faktycznego zwrotu i jest zobowiązany do jej uiszczenia na podstawie prawomocnej decyzji, orzekanie wnioskowanego przepadku jest niezasadne.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty zgodnie z art. 627 k.p.k. Pomimo umorzenia postępowania w zakresie czynu opisanego w pkt I oskarżony rzeczywiście dopuścił się całości zarzuconych mu zachowań, których jedynie kwalifikacja prawna jest specyficznie podwojona w rozumieniu konstrukcji zbiegu idealnego (art. 8 § 1 k.k.s.). Tym samym oskarżony powinien w całości ponieść koszty procesu i brak jest zdaniem sądu podstaw do stosowania art. 630 k.p.k.

1.Podpis