Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2013r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Lidia Molenda
Protokolant:	st. sekr. sądowy Katarzyna Krajewska

po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2013r. w Olsztynie

sprawy C. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania C. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 22 marca 2013 r. nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 01 lutego 2013 r., przy czym zalicza wyżej wymienionemu do okresu pracy w szczególnych warunkach okres zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w O. od 28 sierpnia 1967 r. do 31 sierpnia 1983 r. na stanowisku spawacza

/-/SSO L. Molenda

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 marca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił wnioskodawcy C. Z. prawa do emerytury na podstawie ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r , Nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.).

W uzasadnieniu decyzji podał, że na podstawie art. 24 cytowanej ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego co najmniej 65 lat dla mężczyzn.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn,

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy – w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

W myśl § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia 25 lat dla mężczyzn, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Zgodnie z § 2 ust 2 w/w rozporządzenia, okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 w/w rozporządzenia, lub w świadectwie pracy, gdzie ma obowiązek określić rodzaj pracy i ściśle według wykazu, działu i pozycji rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. oraz stanowisko pracy wymienione w wykazie, dziale, pozycji i punkcie zarządzenia resortowego lub uchwały a także okres, w którym praca w szczególnych warunkach wykonywana była stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Przytaczając powyższe przepisy Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił wnioskodawcy przyznania prawa do emerytury, ponieważ nie został uwodniony wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach. Na podstawie dowodów dołączonych do wniosku Zakład Ubezpieczeń Społecznych na dzień 1.01.1999 r. przyjął za udowodnione okresy: nieskładkowe 1 rok i 2 miesiące , składkowe 29 lat , 11 miesięcy i 3 dni. Łączny staż sumaryczny wynosi 31 lat , 1 miesiąc i 3 dni.

Do pracy w szczególnych warunkach nie uwzględniono okresu od 28. 08 .1967 r do 31.08.1983 r ( z wyłączeniem służby wojskowej ) z tytułu zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w O. na stanowisku spawacza na podstawie świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 8 lutego 2013 roku , ponieważ wnioskodawca nie przedłożył prawidłowego świadectwa z informacją , w jakich okresach pracował na poszczególnych stanowiskach , z powołaniem na dział , pozycję i punkt zarządzenia resortowego. Ponadto , nawet przy przyjęciu wyżej wskazanego okresu jako pracy w szczególnych warunkach , nie daje to 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Od powyższej decyzji ubezpieczony C. Z. wniósł odwołanie domagając się przyznania prawa do emerytury. W uzasadnieniu odwołania podał , że od 28 sierpnia 1967 roku do 31 sierpnia 1983 roku przez cały okres swojego zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w O. pracował na stanowisku spawacza - łącznie ze służbą wojskową. ( k 3 akt sprawy)

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podnosząc, iż zgodnie z art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 39, poz. 353 ze zm.) – dalej jako o e. i r. oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.) – dalej jako rozporządzenie, wnioskodawca nie udokumentował 15 lat pracy w szczególnych warunkach.. ZUS nie uwzględnił okresów pracy wymienionych w decyzji z przedstawionych tam przyczyn . ( k. 4 -4v akt sprawy )

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony C. Z. ur. (...) , złożył wniosek o emeryturę 11 lutego 2013 roku. ( k 1 akt ZUS ). Do wniosku załączył m. in. świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach , wystawione przez (...) Sp. z o. o. w O. dnia 8 .02.2013 r z którego wynika , że wnioskodawca był zatrudniony od 28.08.1967 r do 31.08.1983 r na stanowiskach: montera instalacji sanitarnych , montera instalacji powietrznych , spawacza i w powyższym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy spawaniu , wycinaniu elektrycznym , gazowym - wymienione w wykazie A , dziale XIV , poz . 12 stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach , uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę. Nadto załączył książkę spawacza Nr (...) , w której widnieje zapis , iż w okresie od 17 lutego 1969 r do 21 marca 1969 r uczęszczał na kurs spawania elektrycznego a w kolejnych okresach ( lata 1974 , 1977 , 1981 , 1983 ) zdawał egzaminy z zakresu spawania . Od 18.12.1974 r ma nadany znak spawacza SE 2. W załączonej książce spawacza na stronach 16 – 17 widnieje przebieg pracy spawalniczej. Z zapisów tych wynika , że prace spawalnicze wnioskodawca rozpoczął od 28 sierpnia 1967 r i ukończył na dacie 31 sierpnia 1983 r Prace spawalnicze polegały głównie na spawaniu kolan sanitarnych , kołnierzy , kotłów , zbiorników , grzejników.

( dowód : akta ZUS – k 4 , 17 )

Według świadectwa pracy wystawionego przez pracodawcę 31 sierpnia 1983 roku , wnioskodawca w okresie zatrudnienia zajmował stanowisko montera instalacji sanitarnych , montera instalacji powietrznych / wentylacji , odpylania i nawęglania / , spawacza.

( dowód: k 3 akt ZUS ).

Tożsame zapisy widnieją w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach oraz w aktach osobowych . ( dowód: k 4 akt ZUS , akta osobowe - k 11 akt sprawy )

Powyższe stanowiska pracy określone w świadectwie pracy , w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach i w aktach osobowych wnioskodawcy wiązały się ściśle ze spawalnictwem i dotyczyły tylko i wyłącznie prac związanych ze spawaniem .

Wynika to jednoznacznie z zapisów zawartych w książce spawacza jak i zeznań świadków C. D. , W. G. , B. S. , którzy pracowali razem z C. Z..

Świadek C. D. pracował w (...) Przedsiębiorstwie (...) od 7 września 1970 roku do 1984 roku. Zaczynał jako ślusarz – mechanik a później do końca swojej pracy pracował jako spawacz. Jak przyszedł do pracy, to C. Z. już pracował. Jak pamięta, to wnioskodawca całe życie pracował jako spawacz. Przechodził u niego pierwsze szlify i wnioskodawca uczył go zawodu spawacza. U niego był na praktyce i uczył się zawodu spawacza, jak C. Z. wrócił z wojska. Przez cały okres zatrudnienia świadek i wnioskodawca pracowali razem i wykonywali najpoważniejsze roboty. Świadek miał tu na myśli , że spawali zbiorniki o pojemności 20 tys. litrów. Spawali kołnierze tj. spawało się rurę do grubej blachy, spawali bardzo szkodliwe dla zdrowia rury ocynkowane. W zakładzie była duża hala spawalnicza, gdzie spawało 10-15 osób i praca trwała od godziny 7.00 do 15.00. Była jedna zmiana i zawsze zajmowała się tymi pracami spawalniczymi. Spawanie kołnierzy liczyło się w setki. Spawali też grzejniki. Były to grzejniki z rur o długości 5m razy 4. C. D. był z C. Z. w jednej brygadzie. Nazwa monter instalacji sanitarnych, to było to samo co spawacz. Czasami, żeby zespawać trzeba było coś dociąć palnikiem i wtedy ta nazwa w całości brzmiała monter instalacji sanitarnych lub spawacz. Przez cały okres zatrudnienia byli tylko spawaczami i pracowali na tej samej hali. Świadek miał podobną sytuację, jak wnioskodawca polegającą na tym , że w aktach osobowych miał określone stanowisko monter-spawacz. Później wyjaśniło się, że był tylko spawaczem i od 01.01.2014r. ma już przyznaną emeryturę tyle, że zawieszoną z uwagi na zatrudnienie. Ma już legitymację emeryta. U świadka sprawa wyjaśniła się i przyznanie emerytury nastąpiło w ZUS-ie. C. D. wyrobił książeczkę spawacza gdzieś po 2 latach zatrudnienia. OPISiE zatrudniał setki ludzi. Były brygady. Na jednej hali byli spawacze, na drugiej monterzy sanitarni. Każda brygada robiła co innego. Monterzy sanitarni wykonywali piony kanalizacyjno-wodne i skręcali grzejniki żeliwne. Świadek nie wie, z jakich przyczyn wnioskodawcy zapisano w aktach stanowisko po wojsku – monter instalacji sanitarnych. Jak zeznał „ nie mieści się to w głowie”, ponieważ wnioskodawca zajmował się spawaniem. Musiała nastąpić większa pomyłka, jak w jego sprawie.

( dowód : zeznania świadka C. D. – k 21v-22 akt sprawy )

Świadek W. G. od lipca 1968 r. do 1997 r. pracował (...), skąd poszedł na wcześniejszą emeryturę. Tu pracował na zakładzie produkcji pomocniczej jako majster. Nie był bezpośrednim przełożonym C. Z., ale był w kontakcie, ponieważ majster wnioskodawcy N. miał ze świadkiem jedno biuro. Stąd cały czas był w kontakcie zawodowym z wnioskodawcą . Zeznał , że C. Z. - była to czołówka w zakładzie produkcji pomocniczej, jeżeli chodzi o spawalnictwo. Przez cały okres swojego zatrudnienia był spawaczem. Spawał zbiorniki wysokociśnieniowe, kolana, hydroelewatory, konstrukcje. Czas pracy był 8-godzinny. Przez cały okres swojego zatrudnienia wnioskodawca wykonywał tylko i wyłącznie prace spawalnicze. Czasami zdarzała się konieczność przygotowania jakiegoś materiału, ale wszytko to było w ramach prac spawalniczych. Jeżeli chodzi o inne zapisy w aktach osobowych dotyczące stanowisk, to świadek tłumaczy to tym, że była to zwykła asekuracja zarządzających zakładem. Chodziło tu o to, że gdyby w zakładzie było zbyt małe zapotrzebowanie na wyroby spawalnicze, które wykonywał C. Z., można by było wnioskodawcę zatrudnić w charakterze spawacza na budowach, ale tak się nie działo. C. Z. jako najlepszy spawacz tylko spawał.

( dowód: zeznania świadka W. G. k 22 – 22 v akt sprawy )

Kolejny świadek B. S. pracował (...) od 1968 r do 1884 r Przez dwa lata przyuczał się do zawodu montera instalacji sanitarnych. Od 1970 r. pracował jako monter instalacji sanitarnych. Później pracował jako spawacz i instruktor prac ślusarsko-spawalniczych. Pracował w jednym zakładzie pracy z wnioskodawcą. W zakładzie były podzielone działy i był dział spawalniczy, dział sanitarny , wentylacja i klimatyzacja. Do każdego działu byli przydzieleni pracownicy. Od samego początku, jak widział wnioskodawcę , to pracował on na spawalni. Nigdzie indziej go nie widział. Chodził na tę halę, gdzie pracowali spawacze, jak była taka potrzeba. Nie pamięta, ale około 8 lat pracował razem z wnioskodawcą – obydwaj jako spawacze. Na spawalni były bardzo trudne warunki. Był hałas, zadymienie. W jednej hali było z 20 spawaczy. Do spawania były duże elementy. Spawało się też elementy szkodliwe dla zdrowia. Wnioskodawcę kojarzy tylko i wyłącznie jako pracującego w zawodzie spawacza.

( dowód : zeznania świadka B. S. – k 22 v akt sprawy )

Łączny okres pracy wnioskodawcy na dzień 1.01.1999 r wynosi 31 lat , 1 miesiąc i 3 dni.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 24 ust. 1 ustawy o e. i r. ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184.

Zgodnie z treścią art. 184 ust. 1 i 2 ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 (tj. 60 lat), art. 33, 39 i 40 ustawy, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, tj. w dniu 1 stycznia 1999 r. osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn, wynoszącym 15 lat oraz mężczyźni udowodnili 25 lat okresu składkowego i nieskładkowego.

2) Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego.

Na podstawie art. 32 ustawy o e. i r. oraz § 3 i 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym przed 1.01.1949 r. przysługuje emerytura, gdy udowodnili 25-letni okres składkowy i nieskładkowy, w tym co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienionej w wykazie A stanowiącego załącznik do rozporządzenia.

Ubezpieczony C. Z. przedłożył do ZUS książkę spawacza świadczącą o tym , że w okresie w niej wykazanym pracował jako spawacz. Należy wobec tego stwierdzić , że pracodawca (...) Przedsiębiorstwo (...) w O. do faktycznie zajmowanego przez wnioskodawcę stanowiska używał różnego nazewnictwa , które de facto odnosiło się tylko do stanowiska spawacza.

Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 roku w sprawie III UZP 6/84 (LEX 14625), okresy zatrudniania w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.) mogą być ustalane w postępowaniu odwoławczym także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy.

Sąd dał wiarę ubezpieczonemu i zeznaniom przesłuchanych świadków C. D. , W. G. i B. S. , bowiem zeznania te są spójne ,rzeczowe , wzajemnie uzupełniają się i znajdują potwierdzenie w książce spawacza, zawierającej wpis o przebiegu prac spawalniczych wnioskodawcy od 28 sierpnia 1967 roku do 31 sierpnia 1983 roku , potwierdzonym przez pracodawcę.

Nie sposób przyjąć , że w tamtych datach pracodawca wpisując stanowisko wnioskodawcy w charakterze spawacza, nie potwierdzał faktycznego przebiegu pracy wnioskodawcy. W ocenie Sądu ,poza sporem pozostaje zatem fakt , iż wnioskodawca przez wskazany wyżej okres zatrudnienia w przywołanym zakładzie pracy , wykonywał prace związane z zajmowanym stanowiskiem spawacza.

Wnioskodawca na podstawie zeznań świadków i książki spawacza , a także częściowo akt osobowych udowodnił, że pracował w szczególnych warunkach od 28.08.1967 r do 31.08.1983 r jako spawacz .

Odmiennie niż organ rentowy Sąd uznał , że służba wojskowa odbywana przez wnioskodawcę od 24.04.1970 r do 14.04.1972 roku winna być zaliczona do okresu pracy w szczególnych warunkach.

W okresie odbywania przez wnioskodawcę zasadniczej służby wojskowej obowiązywała ustawa z 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. z 1967 r. Nr 44, poz. 220), która weszła w życie 29 listopada 1967 r. Przepis art. 105 ust. 1 tej ustawy stanowił, że w okresie między powołaniem pracownika do czynnej służby wojskowej a jej odbyciem, stosunek pracy nie mógł być przez zakład pracy wypowiedziany ani rozwiązany. Zakład pracy, który zatrudniał pracownika w dniu powołania do zasadniczej lub okresowej służby wojskowej, był obowiązany zatrudnić go na poprzednio zajmowanym stanowisku lub na stanowisku równorzędnym pod względem rodzaju pracy oraz zaszeregowania osobistego, jeżeli w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia z tej służby pracownik zgłosił swój powrót do zakładu pracy w celu podjęcia zatrudnienia (art. 106 ust. 1). Czas odbywania zasadniczej lub okresowej służby wojskowej wliczał się pracownikowi do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, jeżeli po odbyciu tej służby podjął on zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem do służby (art. 108 ust. 1).

Na podstawie przepisów wyżej powołanej ustawy o powszechnym obowiązku obrony wydane zostało rozporządzenie Rady Ministrów z 22 listopada 1968 r. w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin (Dz. U.68.44.318), które w § 5 ust. 1 wprost regulowało sytuację prawną wnioskodawcy. Przepis tego artykułu stanowił, że żołnierzowi, który podjął zatrudnienie stosownie do zasad określonych w § 2-4, wlicza się czas odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął zatrudnienie, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym zakładzie oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie.

Z wyżej przywołanych przepisów wynika wniosek, że okres odbywania zasadniczej służby wojskowej pracownika, który w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia z służby zgłosił się do macierzystego zakładu pracy w celu podjęcia zatrudnienia (co miało miejsce w przypadku wnioskodawcy : 14 kwietnia 1972 r zakończenie służby , 15 kwietnia 1972 powrót do pracy) należy traktować jako pracowniczy okres ubezpieczenia. Co więcej, przepis ten pozwala pracownikowi na zachowanie wszelkich uprawnień związanych z określonym zatrudnieniem, a zatem pozwala na zaliczenie okresu służby wojskowej do stażu pracy w warunkach szczególnych, jeśli pracownik został powołany do służby w okresie wykonywania przez niego pracy w warunkach szczególnych. Prawidłową wykładnię wskazanych przepisów potwierdzają wyroki Sądu Najwyższego: z 6 kwietnia 2006 r., III UK 5/06 (OSNP 2007/7-8/108) , z 25 lutego 2010 r., II UK 219/09, (LEX nr 590248) , wyrok Sadu Apelacyjnego w Lublinie z 1 sierpnia 2012 r III AUa 612/12 , wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 29 sierpnia 2012 r III AUa 281/12.

Zatem okres pracy wnioskodawcy w szczególnych warunkach w (...) Przedsiębiorstwie (...) w O. , zgodnie z kartą przebiegu zatrudnienia wynosi wymagany okres 15 lat. ( 14 lat , 13 dni + służba wojskowa od 24.04.1970 r do 14.04.1972 r )

Ubezpieczony C. Z. (...) r ukończył 60 rok życia, na dzień 1.01.1999 r., udowodnił 25 lat okresów składkowych, w tym ponad 15 lat pracy w szczególnych warunkach. .

W świetle powyższego na podstawie art. 32 w związku z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy o e. i r. oraz § 3 i 4 rozporządzenia – wykaz A, dział XIV , pkt 12 - ubezpieczony z dniem 1 lutego 2013 roku ( data złożenia wniosku) , nabył prawo do wcześniejszej emerytury.

Na marginesie należy wskazać , że brak powołania się na zarządzenie resortowe nie może stanowić podstawy do odmowy prawa do wcześniejszej emerytury , jeżeli dane stanowisko pracy występuje w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( por. m.in. wyrok SA w Gdańsku z 11.07.2013 r III AUa 1882/12 – który wyraził pogląd , że

wykonywanie pracy na stanowisku określonym w zarządzeniu resortowym, której nie wymieniono w wykazach A i B, stanowiących załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) nie uprawnia do uzyskania emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. ( a contrario )

W tym stanie rzeczy na mocy art. 477 ¹⁴ . § 2 kpc należało orzec jak w wyroku.