V Ga 34/20 - zarządzenie, uzasadnienie Sąd Okręgowy w Olsztynie z 2020-06-09
Sygn. akt V Ga 34/20
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 6 listopada 2019 r., V GC 2464/19, Sąd Rejonowy w Olsztynie oddalił powództwo M. P. przeciwko (...) Sp. z o.o. w P. o zapłatę, obciążając powoda kosztami procesu i nieuiszczonymi kosztami sądowymi.
Powyższy wyrok zaskarżyła strona powodowa w całości. Orzeczeniu zarzuciła naruszenie przepisów:
- -
-
art. 327 1 § 1 k.p.c. poprzez sporządzenie uzasadnienia nieodpowiadającego wymogom określonym we wskazanej normie, poprzez sporządzenie uzasadnienia zawierającego alternatywne rozwiązania uzasadniającego rozstrzygnięcie Sądu i przyjmujące różne stany faktyczne i prawne za podstawę orzeczenia;
- -
-
art. 233 § 1 k.p.c. przez sprzeczne sprzeczne z zasadami logii i doświadczenia życiowego wyprowadzenie wniosków, iż roszczenia dochodzone pozwem są przedawnione oraz że faktury wystawione przez powódkę mogły zostać prawidłowo doręczone pozwanej w pierwszym dniu danego miesiąca, którego dotyczyła faktura, po czym należało dodać 14 dni okresu na zapłatę faktury;
- -
-
art. 229 k.p.c. poprzez błędne uznanie za nieudowodnione faktów, które zostały wprost przyznane przez pozwaną;
- -
-
art. 233 § 1 w zw. z art. 246 i 247 k.p.c. przez sprzeczne z zasadami logiki, doświadczenia życiowego oraz ograniczeniem dowodowym wyprowadzenie z zeznań świadków wadliwego twierdzenia, że zdaniem Sądu obowiązywała tylko jedna umowa najmu tego samego lokalu, bowiem strony zawarły w miejsce starej umowy z dnia 12 marca 2015 r. nową umowę;
- -
-
art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niezgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego uznanie, iż strony zastąpiły umowę najmu z dnia 12 marca 2015 r. umową z dnia 29 stycznia 2016 r., co skutkowałoby wynajęciem tożsamego lokalu o powierzchni 200 m2 przez powoda na rzecz pozwanego za kwotę 1.200 zł netto;
- -
-
art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niezgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego uznanie, że strona pozwana skutecznie kwestionowała wystawione faktury VAT dotyczące umowy z dnia 12 marca 2015 r.;
- -
-
art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonania jego oceny z pominięciem istotnej części tego materiału, tj. zeznań M. J. oraz treści umów najmu z 12 marca 2015 r. i z 29 stycznia 2016 r.;
- -
-
art. 65 § 1 i 2 k.c. poprzez błędne uznanie, że strony wiązała jedynie jedna umowa najmu, pomimo złożenia do akt postępowania dwóch umów;
- -
-
art. 118 k.c. poprzez jego błędną interpretację i wadliwe zastosowanie skutkujące uznaniem, że przedawnienia w niniejszej sprawie następuje w okresie 3 lat od momentu wystąpienia zdarzenia prawnego;
- -
-
art. 65 § 1 i 2 w zw. z art. 123 § 1 pkt 2 w zw. z art. 117 § 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie skutkujące uznaniem, ze roszczenie może być przedawnione.
W oparciu o zredagowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uwzględnienie powództwa w całości i obciążenie pozwanego kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje. Ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz obciążenie powoda kosztami postępowania odwoławczego według norm przepisanych.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Na wstępie należy podkreślić, że sprawa niniejsza toczyła się w postępowaniu uproszczonym, a zatem w myśl przepisu art. 505 9 § 1 1 k.p.c. apelację można było oprzeć tylko na wymienionym w pkt. 1 zarzucie naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie lub wymienionym w pkt 2 zarzucie naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy.
W pierwszej kolejności Sąd Odwoławczy nie podziela zarzutów skarżącego co do uchybienia regulacji art. 327 1 § 1 k.p.c., dotyczączego rzekomo wadliwego sporządzenia uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Stan faktyczny w sprawie została ustalony w sposób transparentny, a ocena m.in. kwestii przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem była efektem podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia. Już choćby z tego względu trudno podzielić zapatrywanie skarżącego co do sporządzenia uzasadnienia zawierajacego alternatywne rozwiązania.
Odnosząc się do zarzutów skarżącego oscylujących w zdecydowanej większości wokół naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c., wskazać należy, że jego skuteczne postawienie wymaga wykazania, że Sąd orzekający w I instancji uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Tylko takie naruszenie bowiem może świadczyć o wadliwym dokonaniu przez Sąd oceny dowodów. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza więc samo stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie uzasadnionych przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie.
Apelujący nie sprostał wskazanym wymaganiom. Nie przedstawił przekonujących okoliczności, które potwierdzałyby nieprawidłową, dowolną czy też dokonaną wbrew zasadom orzekania, ocenę dowodów Sądu I instancji.
Sąd Odwoławczy podziela w pełni ustalenia i rozważania Sądu I instancji przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że powód nigdy nie dostarczył pozwanemu faktur załaczonych do pozwu, stanowiących podstawę dochodzonego przez powoda roszczenia. Wprawdzie pozwanemu doręczone zostały faktury z tożsamymi numerami, jednak opiewające na inne wartości, kwoty i terminy płatności niż faktury załączone do pozwu. Tym samym przekonuje pogląd Sądu Rejonowego, że powód powinien był dostarczyć prawidłowe faktury z początkiem każdego miesiąca, a od daty doręczenia należało doliczyć poczatek biegu wymagalności roszczenia (14 dni).
Z dokumentu przedłożonego przez pozwanego na etapie postępowania odwoławczego wynika bezspornie, że mocą aneksu nr (...) zawartego przez pozwanego z p. B., rozwiązano na dzień 1 lutego 2016 r. umowę najmu z dnia 12 marca 2015 r. Prawdziwość tego dokumentu nie była kwestionowana przez skarżącego na etapie postępowania apelacyjnego.
Z tożsamych względów niezasadne okazały się zarzuty skarżącego naruszenia przepisów prawa materialnego, wymienionych w apelacji. W ocenie Sądu Okregowego, stanowią one jedynie nieuzasadnioną próbę polemiki z prawidłowymi ustaleniami i ocenami Sądu I instancji.
Skarżący zdaje się również nie zauważać regulacji intertemporalnej wynikającej z brzmienia przepisu art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innycm ustaw, zgodnie z którą jeżeli przedawnienie, którego bieg terminu rozpocząl się przed dniem wejscia w życie niniejszej ustawy, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, to przedawnienie nastepuje z upływem tego wcześniejszego terminu.
Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację powoda w całości.
W przedmiocie kosztów postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 391 k.p.c., zasądzając od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.
Sędzia Maciej Rzewuski (del.)
ZARZĄDZENIE
1. (...),
2. (...).,
3. (...)
Olsztyn, dnia 9 czerwca 2020 r.
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Olsztynie
Data wytworzenia informacji: