Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2020 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie V Wydział Gospodarczy, w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Małgorzata Tomkiewicz,

Sędziowie: Zbigniew Chmielewski, Maciej Rzewuski (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2020 r. w Olsztynie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. J.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji obu stron od wyroku Sądu Rejonowego w O. z dnia 5 marca 2020 r., sygn. akt V GC 1296/19

I.  oddala obie apelacje,

II.  znosi wzajemnie między stronami koszty postępowania apelacyjnego.

Sędzia Zbigniew Chmielewski Sędzia Małgorzata Tomkiewicz Sędzia Maciej Rzewuski (del.)

Sygn. akt V Ga 230/20

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 5 marca 2020 roku, sygn. akt V GC 1296/19, Sąd Rejonowy w O.zasądził od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powódki M. J. kwotę 1.131,60 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 maja 2018 roku do dnia zapłaty oraz oddalił powództwo w pozostałym zakresie, a ponadto zasądził od powódki na rzecz kwotę 1.143,63 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, nakazując ściągnąć od stron wydatki tymczasowo pokryte przez Skarb Państwa.

Apelacje od powyższego wyroku wywiodły obie strony. Powódka swoim środkiem odwoławczym zaskarżyła wyrok w części, tj. w zakresie pkt. II oddalającego powództwo co do kwoty 5.405,85 zł wraz z należnościami ubocznymi oraz w zakresie pkt. 3, 4 i 5, zarzucając mu naruszenie następujących przepisów:

- w zakresie szkody z dnia 2 marca 2018 r.:

1.  art. 233 § 1 k.p.c.,

2.  art. 361 k.c.,

3.  art. 363 § 1 k.c.,

- w zakresie szkody z dnia 24 grudnia 2018 r.:

1.  błędne ustalenia podstawy faktycznej,

2.  art. 233 § 1 k.p.c.,

3.  art. 362 w zw. z art. 673 § 3 k.c.,

4.  art. 363 § 1 k.c.

Na podstawie powyższych zarzutów wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów procesu za obie instancje według norm przepisanych.

Pozwany we wniesionej apelacji zaskarżył wyrok w części, tj. w zakresie zasądzającym od pozwanego na rzecz powódki kwotę 848,70 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz w części rozstrzygającej o kosztach procesu, tj. w pkt. 3, 4 i 5, zarzucając mu naruszenie następujących przepisów:

1.  art. 233 § 1 i art. 227 k.p.c.,

2.  art. 361 § 1 k.c.,

3.  art. 826 § 1, art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych w zw. z art. 354 § 2 i art. 362 k.c.

Na podstawie powyższych zarzutów wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje obu stron jako niezasadne, podlegały oddaleniu.

Ze względu na podobieństwo zarzutów oraz istoty wniesionych środków odwoławczych Sąd Okręgowy dokona omówienia sprawy w odniesieniu do obu apelacji.

W ocenie Sądu Odwoławczego, obie apelacje mają charakter bezpodstawnej polemiki z ustaleniami dokonanymi przez Sąd I instancji. Pomimo licznych zarzutów odnoszących się zarówno do przepisów prawa materialnego, jak i procesowego, w swojej istocie środki odwoławcze wniesione przez strony wskazywały na odmienną, bardziej korzystną dla stron interpretację zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Jeśli chodzi o najbardziej rozbudowany zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. to należy wskazać, że jego skuteczne postawienie wymaga wykazania, że Sąd orzekający w I instancji uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Tylko takie naruszenie bowiem może świadczyć o wadliwym dokonaniu przez Sąd oceny dowodów. Dla skuteczności zarzutu naruszenia regulacji art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza więc samo stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie konkretnych przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając.

Apelujący nie sprostali wskazanym wymaganiom. Nie przedstawili też przekonujących okoliczności, które wskazywałyby na nieprawidłową, dowolną czy też dokonaną wbrew zasadom orzekania, ocenę dowodów Sądu I instancji.

Odnosząc się do apelacji pozwanego, rację miał Sąd Rejonowy twierdząc, że najem pojazdu zastępczego w okresie od 2 do 27 marca 2018 r. (26 dni) pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem powodującym szkodę z dnia 2 marca 2018 r. Trzeba pamiętać, że bezsporny pozostawał fakt niejedności uszkodzonego w wyniku kolizji pojazdu poszkodowanej O. K. (obecnie M.). Za usprawiedliwione w okolicznościach badanej sprawy uznać należało wstrzymanie się z rozpoczęciem naprawy i zamówieniem części zamiennych do czasu wypłaty odszkodowania, jak również wskazany przez biegłego czas technologicznej naprawy pojazdu. Strona pozwana nie zaoferowała dowodów przeciwnych dokumentom przedstawionym przez powódkę, a związanym z historią naprawy uszkodzonego pojazdu ani też opinii biegłego sądowego. Jej stanowisko wyrażone w apelacji należy postrzegać jako gołosłowną polemikę z prawidłowymi i popartymi stosownymi dowodami ustaleniami Sądu I instancji.

Jeżeli chodzi o apelację powódki, to z przyczyn opisanych wyżej, a konkretnie z braku zaoferowania przez powódkę reprezentowaną przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego, stosownych dowodów mogących podważyć konkluzje wynikające z opinii biegłego sądowego, zarzut naruszenia regulacji art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przyjęcie, że czas oczekiwania na części zamienne wynosił wyliczone przez biegłego 2 dni zamiast dwóch tygodni, a czas technologicznej naprawy – wyliczone przez biegłego jedynie 3 dni, jawił się jako wysoce gołosłowny. Jako taki nie wytrzymał on krytyki w zestawieniu z należycie uargumentowaną opinią biegłego sądowego, którą to opinię Sąd Odwoławczy – w ślad za Sądem Rejonowym – w tym zakresie podziela.

Analogicznej oceny wymagały zarzuty powódki odnośnie do rzekomo nieprawidłowo obliczonej przez Sąd I instancji wysokości stawki dobowej na najem pojazdu zastępczego w zakresie kolizji z dnia 24 grudnia 2018 r. Jak trafnie ustalił Sąd Rejonowy, poszkodowany nie decydując się na skorzystanie z propozycji ubezpieczyciela i wynajmując pojazd zastępczy u powódki za kwotę 290 zł netto za dobę, zaniechał minimalizacji skutków szkody, przyczyniając się tym samym do zwiększenia jej rozmiarów.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy uznając, że wyrok Sądu Rejonowego odpowiada prawu, zaś wszelkie zarzuty zgłoszone przez strony w środkach odwoławczych są bezpodstawne, na podstawie art. 385 k.p.c. obie apelacje oddalił. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. mając na uwadze, iż w istocie obie strony przegrały postępowanie apelacyjne.

sędzia Zbigniew Chmielewski sędzia Małgorzata Tomkiewicz sędzia Maciej Rzewuski (del.)

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

O., dnia 8 grudnia 2020 r. Sędzia del. Maciej Rzewuski