Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 marca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Olsztynie VI Wydział Cywilny Rodzinny w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Schubert

Sędziowie: SO Ewa Błesińska (spr.)

SR del. do SO Wiktor Sienicki

Protokolant: sekretarz sądowy Joanna Niedzielska

po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2015 roku w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa L. I.

przeciwko B. I.

o alimenty

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Giżycku

z dnia 4 listopada 2014 roku

sygn. akt III RC 344/13

I.  Apelację oddala.

II.  Koszty procesu za instancję odwoławczą wzajemnie znosi.

Sygn. akt VI RCa 1/15

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Giżycku wyrokiem z 4 listopada 2014r. w sprawie III RC 344/13 zasądził od pozwanego B. I. na rzecz powódki L. I. tytułem alimentów kwotę 300 zł miesięcznie poczynając od 1 stycznia 2014r. W pozostałym zakresie obejmującym żądanie ustalenia obowiązku alimentacyjnego w wysokości 800 zl miesięcznie od 1 sierpnia 2013r. powództwo oddalił.

Uzasadnił decyzję wskazując na zaistnienie przesłanek z art. 60§2 k.r.o. ze względu na rozwiązanie małżeństwa stron przez rozwód z winy pozwanego. Dostrzegł znaczne pogorszenie sytuacji powódki wynikające z konieczności opuszczenia przez nią domu, w którym dotychczas zamieszkiwała. Wyeksponował przymuszenie powódki do wyprowadzenia się, nadto utracenie przez nią zatrudnienia. Uznał w konsekwencji, że powódka jest uprawniona do oczekiwania wsparcia finansowego od pozwanego.

Apelację od tego wyroku złożył pozwany zarzucając rażące naruszenie prawa materialnego polegające na niezastosowaniu art. 5 k.c. w sytuacji funkcjonowania powódki w konkubinacie, nadto błędne ustalenie stanu faktycznego polegające na przyjęciu że pozwany ma możliwości zarobkowe pozwalające mu na wspieranie powódki w utrzymaniu. Zarzucił również naruszenie prawa procesowego polegające na przyjęciu, że przeprowadzone dowody dały podstawę do uwzględnienia powództwa.

Wniósł w konsekwencji o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa.

Uzasadnił swoje stanowisko podając, że ustalenia dokonane przez Sąd Rejonowy sprzeczne są z logiką i doświadczeniem życiowym, nie uwzględniają uwarunkowań środowiskowych. Wskazał, że powódka osiąga dochody w porównywalnej wysokości z jego dochodami, nadto funkcjonuje w stałym związku z innym mężczyzną, wspólnie z nim prowadzi gospodarstwo domowe, dlatego też nie powinna oczekiwać finansowania kosztów jej utrzymania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelację należało oddalić.

Wbrew twierdzeniom pozwanego Sąd Rejonowy prawidłowo rozstrzygnął o obowiązku alimentacyjnym pozwanego wobec powódki. Niezależnie od niefortunnych wskazań Sądu I instancji co do starań pozwanego o wynajęcie części domu, w którym samodzielnie zamieszkuje nie sposób przyjąć, by rozstrzygnięcie pomijało jakiekolwiek istotne okoliczności sytuacji stron. Podstawą zobowiązania pozwanego do alimentowania powódki jest przepis art. 60§2 k.r.o. uprawniający małżonka, który nie zawinił w rozkładzie pożycia do oczekiwania rekompensaty a spowodowane zmiany na płaszczyźnie finansowej. Elementem determinującym uznanie uprawnienia za zasadne jest dostrzeżenie pogorszenia sytuacji powódki. Przy ocenie, czy nastąpiło istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego należy brać pod uwagę warunki materialne tego małżonka, jakie miałby, gdyby drugi z małżonków spełniał należycie swoje obowiązki i gdyby małżonkowie kontynuowali pożycie (uchwała całej Izby Cywilnej i Administracyjnej z dnia 16 grudnia 1987 roku, III CZP 91/86, OSNC 1988/4/42). Dla oceny, czy warunek przewidziany w art. 60§2 k.r.o. został spełniony istotne jest porównanie każdorazowej sytuacji materialnej małżonka niewinnego z tym położeniem, jakie istnieje po orzeczeniu rozwodu. W odniesieniu do sytuacji stron więc wskazać należy, powódka zmuszona została do wyprowadzenia się z dotychczas wspólnie zajmowanego domu, w związku z tym wynajmuje mieszkanie i ponosi z tego tytułu wymierne koszty, których by nie ponosiła, gdyby związek z pozwanym funkcjonował. Utrata zatrudnienia natomiast spowodowała utratę jedynego źródła zarobkowania, co miałoby mniej dolegliwe konsekwencje w sytuacji prowadzenia wspólnego gospodarstwa domowego z pozwanym. Finansowe konsekwencje zerwania więzi małżeńskich zostały więc wykazane.

Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności związane z aktualną sytuacją powódki przyjąć należy, że gdyby strony nadal funkcjonowały wspólnie i wspólnie też prowadziły gospodarstwo domowe, to wskutek połączenia dochodów sytuacja materialna powódki byłaby znacząco lepsza, niż aktualnie. Zobowiązanie pozwanego do alimentowania kosztów jej utrzymania jest więc ponad wszelką wątpliwość zasadne.

Nie ma przy tym znaczenia ewentualne funkcjonowanie powódki w innym związku. Na obowiązek alimentacyjny pozwanego wobec powódki może mieć wpływ zawarcie przez powódkę kolejnego związku małżeńskiego, a taki nie został zawarty. Obowiązek pozwanego wobec powódki nie wygasł więc na tej podstawie.

Wysokość świadczeń mających pochodzić od pozwanego i stanowić wsparcie utrzymania powódki ograniczona jest jego możliwościami zarobkowymi. Słusznie Sąd I instancji dostrzegł brak możliwości obciążenia pozwanego w większym zakresie niż 300 zł miesięcznie. Charakter pracy pozwanego ogranicza jego możliwości podjęcia dodatkowego zatrudnienia, chociaż nie uniemożliwia tego. Sąd odwoławczy podzielił więc pogląd Sądu I instancji o uznaniu kwoty 300 zł jako alimentów na utrzymanie powódki za adekwatną do sytuacji stron i zgodną z zasadą słuszności. Odpowiedni charakter takiego świadczenia klasyfikuje jego wysokość pomiędzy granicą poziomu niedostatku, a zrównaniem stopy życiowej obojga rozwiedzionych małżonków. Obowiązek alimentacyjny małżonka wyłącznie winnego nie sięga jednak tak daleko, aby miał on zapewnić byłemu małżonkowi równą stopę życiową, jednakże nie jest przy tym ograniczony do zaspokajania tylko potrzeb umożliwiających funkcjonowanie ponad poziomem niedostatku. Kwota 300 zł miesięcznie uwzględnia te wskazania, gdyż w sposób odpowiedni zminimalizuje ponoszone przez powódkę negatywne konsekwencje rozstania stron na płaszczyźnie finansowej.

W ocenie Sądu odwoławczego zaskarżone przez pozwanego rozstrzygnięcie jest słuszne i prawidłowe, uwzględnia wszystkie istotne okoliczności sprawy, realizuje przesłanki determinujące ustalenie obowiązku alimentacyjnego na rzecz byłego małżonka od małżonka uznanego za wyłącznie winnego spowodowaniu rozpadu małżeństwa. W konsekwencji na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd odwoławczy oddalił apelację.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. znosząc je wzajemnie pomiędzy stronami.