Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Tomkiewicz

Protokolant: st. sekr. sądowy Marzena Wach

po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2019 r.

sprawy M. R. (1) , ur. (...) w A., syna S. i I. z domu M.,

oskarżonego z art. 217§1kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kętrzynie II Wydziału Karnego

z dnia 26 października 2018r. sygn. akt (...)

I.zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.zasądza od oskarżonego M. R. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze oraz zasądza od wymienionego na rzecz oskarżycielki prywatnej M. L. (1) kwotę 1.500zł. (jeden tysiąc, pięćset złotych ) tytułem zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym;

UZASADNIENIE

M. R. (1) został oskarżony o to, że:

w dniu 08 kwietnia 2017 r. około godziny 12:00 na Izbie Przyjęć Szpitala (...) w K., w obecności osób trzecich, chwycił M. L. (1) za prawe ramię, odwrócił przodem do drzwi i mocnym uderzeniem w plecy wypchnął ją za drzwi, czym naruszył jej nietykalność cielesną , tj. o czyn z art. 217 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w K. w II Wydziale Karnym, wyrokiem z dnia 26 października 2018 roku, w sprawie o sygn. akt (...) orzekł:

I.  oskarżonego M. R. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to z mocy art. 217 § 1 k.k. skazał go na karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na kwotę 40 (czterdzieści) złotych,

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki prywatnej M. L. (1) kwotę 6000,00 (sześć tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę,

III.  na podstawie art. 628 pkt 1 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki prywatnej zwrot poniesionych przez nią kosztów procesu w kwocie 3900,00 (trzy tysiące dziewięćset) złotych.

Od powyższego wyroku apelację wniósł oskarżony, który zaskarżył przedmiotowy wyrok w całości.

Na zasadzie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. wyrokowi temu skarżący zarzucił:

1/ na mocy art. 438 pkt 2 KPK obrazę przepisów postępowania, a to: art. 2§2 KPK, art. 4 KPK, art. 5§2 KPK, art. 7 KPK art. 9 KPK w zw. z art. 167 KPK oraz art. 424 KPK, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegającą na:

a/ braku obiektywizmu w ocenie dowodów zgromadzonych w sprawie i przyjęcie przez Sąd Rejonowy z góry upatrzonej i założonej tezy, a w szczególności, że „zła opinia o oskarżonym jako o lekarzu i człowieku” (vide: str. 1 uzasadnienia do wyroku) oraz jego osobowość wskazują na winę i fakt popełnienia przez oskarżonego M. R. (1) zarzucanego mu czynu;

b/ przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie, poprzez ich wybiórczą i niepełną ocenę, pod wcześniej postawioną przez Sąd Rejonowy tezę o winie oskarżonego, a to m.in. poprzez:

- całkowite pominięcie przez Sąd Rejonowy okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego prywatnym aktem oskarżenia, a w szczególności dowodów z dokumentów oraz m.in. okoliczności, że praca chirurga specjalisty, jako lekarza dyżurnego Izby Przyjęć może być obarczona stresem i przymusem działania w sytuacji tzw. wyższej konieczności;

- pominięcie w ustaleniach Sądu Rejonowego istotnych rozbieżności, sprzeczności i uzasadnionych wątpliwości w zeznaniach rzekomo bezpośrednich świadków zdarzenia: M. G. (1), T. T. (1) i A. S., także w kontekście podpisanych przez nich dokumentów, a to oświadczenia oskarżycielki prywatnej o przebiegu zdarzenia w dniu 8 kwietnia 2017r. oraz nieprawidłowe i bezpodstawne połączenie ich treści i znaczenia dowodowego z zeznaniami świadków M. K. (1) i M. I. (1), którzy nie byli naocznymi świadkami zdarzenia;

- nieuzasadnione, nieprawidłowe, nieobiektywne założenie przez Sąd Rejonowy, że wyjaśnienia oskarżonego, w których nie przyznaje się on do popełnienia zarzucanego mu czynu nie zasługują na wiarę, przy jednoczesnym, nieuzasadnionym, przesadnym obdarzeniu pełnym przymiotem wiarygodności zeznań oskarżycielki prywatnej;

/Sąd Rejonowy zapętłił jednocześnie się przy tej ocenie i nadinterpretacji do tego stopnia, że określił owe zeznania jako „szczere ” (!)/;

- zaniechanie poszerzenia materiału dowodowego w sprawie i odrzucenie wniosku dowodowego oskarżonego w zakresie przeprowadzenia rzetelnej, obiektywnej analizy dokumentacji medycznej przedłożonej w sprawie przez oskarżycielkę prywatną, na podstawie której oskarżycielka prywatna żąda zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, nie wykazując przy tym żadnego adekwatnego związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy zdarzeniem z dnia 8 kwietnia 2017r., a rzekomo doznaną krzywdą;

- zaniechanie poszerzenia materiału dowodowego o dowód z dokumentów w postaci książki wydarzeń i zapisów w książce wydarzeń lekarza dyżurnego Szpitala (...) w K. oraz zarejestrowanych na Izbie Przyjęć nagrań audio-video z monitoringu z dnia zdarzenia tj. z dnia 8 kwietnia 2017r. (sobota), na okoliczność przebiegu zdarzenia z udziałem oskarżonego i oskarżycielki prywatnej, poprzez zobowiązanie Dyrekcji Szpitala (...) w K. do przedłożenia na potrzeby niniejszego postępowania wymienionych dowodów, a w konsekwencji rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego uzasadnionych wątpliwości, których innymi środkami dowodowymi nie można było wyeliminować;

- pominięcie wszechstronnej, obiektywnej i bezstronnej analizy materiału dowodowego w uzasadnieniu do wyroku, na rzecz jednostronnego sformułowania w tym uzasadnieniu swoistego „aktu oskarżenia” przeciwko oskarżonemu, opartego na nieuprawnionych wnioskach i ocenach nie mających nic wspólnego z dążeniem do wyjaśnienia i przybliżenia prawdy materialnej oraz nie mających oparcia w dowodach w rozumieniu prawa materialnego;

2/ na mocy art. 438 pkt 3 KPK - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegający na mylnym, bezpodstawnym przyjęciu, że w sobotę, dniu 8 kwietnia 2017r. w Izbie Przyjęć Szpitala (...) w K., w obecności osób trzecich, oskarżony chwycił M. L. (1) za prawe ramię, odwrócił przodem do drzwi i mocnym uderzeniem w plecy wypchnął ja za drzwi, podczas, gdy prawidłowo ustalony stan faktyczny w sprawie winien wskazywać, że to oskarżycielka prywatna jako pielęgniarka, swoim rażąco nieprofesjonalnym zachowaniem, mogącym zagrażać zdrowiu i życiu przywiezionego z oparzeniami pacjenta, sprowokowała „ostre”, ustne uwagi pod swoim adresem, działającego w stanie wyższej konieczności oskarżonego lekarza, a gdy nie przyniosły one efektu, reakcję oskarżonego, ale w żadnym wypadku nie poprzez uderzenie oskarżycielki prywatnej przez oskarżonego w wyniku którego doznała ona jakichkolwiek obrażeń ciała;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegający na mylnym, bezpodstawnym przyjęciu przez Sąd Rejonowy, że dokumentacja lekarska przedłożona przez oskarżycielkę prywatną jako dowód w sprawie, opisuje doznane w wyniku zdarzenia z dnia 8 kwietnia 2017r. obrażenia ciała oskarżycielki prywatnej, gdy tymczasem oskarżycielka prywatna takowej dokumentacji, a w szczególności dokumentu w postaci protokołu obdukcji lekarskiej nie przedłożyła;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegający na mylnym przyjęciu, że oskarżycielka prywatna w wyniku domniemanego zdarzenia z dnia 8 kwietnia 2017r. miała długotrwałe problemy z dojściem do zdrowia, a w tym szczególnie w jego psychologicznym aspekcie oraz, że w związku ze wzmiankowanym zdarzeniem przebywała na długotrwałym zwolnieniu lekarskim;

3/ z ostrożnością procesową, obrazę prawa materialnego, a to art. 2 w zw. z art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zw. z art. 2§2 KPK i art. 4 KPK oraz art. 5§2 KPK, a to poprzez rażące naruszenie zasady prawdy materialnej, brak bezstronności i obiektywizmu Sądu Rejonowego, wynikający z jednostronnie niekorzystnej dla oskarżonego oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, przyjęcie z góry założonej tezy o winie oskarżonego, przetłumaczenie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego i podjęcie starań mających na celu uzasadnienie owej tezy w uzasadnieniu do zaskarżonego wyroku przy jednoczesnym pominięciu przez Sąd Rejonowy analizy i oceny innych istotnych dowodów w sprawie, a m.in. w szczególności budzących uzasadnione wątpliwości dowodów z dokumentów przedłożonych przez pokrzywdzoną (!)

Biorąc pod uwagę powyższe, na zasadzie art.427§ 1 KPK w zw. z art. 437§1 i 2 KPK uprzejmie wniósł o:

1/ uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od zarzutu popełnienia przestępstwa z art 217§1 KK;

ewentualnie

2/ uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi 1 instancji innemu niż Sąd Rejonowy II Wydział Karny w K..

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik oskarżycielki prywatnej wniosła o:

1.  utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy;

2.  zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżycielki prywatnej kosztów zastępstwa procesowego przez sądem II instancji wg norm prawem przewidzianych ewentualnie wg złożonego spisu kosztów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego na uwzględnienie nie zasługuje. Zawarte w niej zarzuty są niezasadne.

Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń zarówno w aspekcie okoliczności stanu faktycznego, winy oskarżonego i kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu, jak również w aspekcie kary. Dokonana przez ten Sąd analiza materiału dowodowego jest wnikliwa i jasna, w pełni odpowiada dyrektywom określonym w art. 4 k.p.k. a przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 k.p.k. i przekonująco uzasadnione.

Apelacja nie wskazuje na żadne okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawiera też takiej, merytorycznej argumentacji, która wnioskowanie tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć.

Zawarta w wywiedzionym środku odwoławczym teza, stanowiąca kontynuację linii obrony oskarżonego z postępowania jurysdykcyjnego, jakoby M. R. nie użył siły fizycznej wobec M. L., a jednie wypowiedział w jej kierunku słowa niecenzuralne, co miałoby implikować konieczność uniewinnienia oskarżonego od popełnienia przestępstwa naruszenia nietykalności cielesnej, nie zasługuje na uwzględnienie. Jest ona bowiem sprzeczna z dowodami zgromadzonymi w przedmiotowej sprawie, wskazanymi i przekonująco ocenionymi przez Sąd Rejonowy w pisemnych motywach wyroku.

Jakkolwiek w realiach analizowanej sprawy Sąd Rejonowy dysponował dwiema odmiennymi wersjami przebiegu zdarzenia z dnia 8 kwietnia 2017 r., tym niemniej wnikliwe analizując obie wersje słusznie oparł swoje ustalenia na zeznaniach oskarżycielki prywatnej, nie dając jedocześnie wiary wyjaśnieniom M. R. nieprzyznającego się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Sąd dokonując powyższych ustaleń należycie przedstawił swoje rozumowanie w pisemnych motywach wyroku wskazując na dowody pozytywnie weryfikujące relację M. L. co do przebiegu incydentu.

Przede wszystkim Sąd wskazał na grupę świadków, którzy wprawdzie w różny jakościowo sposób, ale pozytywnie weryfikują oskarżenia pokrzywdzonej. Sąd dysponował bezpośrednimi dowodami w postaci zeznań M. G., A. S. i T. T., którzy obserwowali przebieg wydarzeń i nie potwierdzili wersji przedstawionej przez M. R.. Dalej Sąd przywołał świadków M. I. i M. K., którzy także wskazali na zachowania oskarżonego potwierdzające wiarygodność pokrzywdzonej. Wreszcie Sąd odwołał się do dokumentów w sprawie jak kserokopie informacji psychologicznej i lekarskiej (k. 6-18), które również wskazywały na sprawstwo M. R., potwierdzając wiarygodność pokrzywdzonej. Przedstawione wyżej dowody Sąd Rejonowy zgodnie z zasadami procesu karnego przeciwstawił wyjaśnieniom oskarżonego i w efekcie uznał prymat tych pierwszych i wskazał dlaczego. Zatem trudno w takiej sytuacji zarzucić, iż Sąd naruszył zasadę obiektywizmu gdy mamy do czynienia z dwiema wersjami zdarzenia i Sąd zdecydował się na prymat jednej z nich i to tylko w oparciu o brak akceptacji oceny dokonanej przez Sąd w sytuacji, gdy ten uczynił właśnie to do czego jest powołany i uprawniony, a więc oceny dowodów. Braku bezstronności czy jej naruszenia, zarzucanego w apelacji nie można wywodzić z sytuacji, w której Sąd wypełniając swoje obowiązki dokonuje oceny dowodów. Brakiem bezstronności nie jest sytuacja gdy organ do tego powołany w procesie karnym stwierdza, iż argumenty oskarżonego są chybione i jednocześnie uzasadnia dokonaną ocenę. Brakiem obiektywizmu mogłaby być sytuacja gdyby Sąd całkowicie pominął i zignorował dany dowód i wersję z niego wynikającą i przede wszystkim gdyby badając sprawę uwzględniał okoliczności z kierunkowym (pozytywnym lub negatywnym) nastawieniem do sprawy, co wbrew wywodom oskarżonego, w niniejszej sprawie nie miało miejsca. O istnieniu takiego negatywnego nastawienia Sądu meriti w stosunku do osoby M. R. nie świadczy wszak to, że w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd ten użył m.in. stwierdzeń, że oskarżony ma złą opinię jako lekarz i człowiek, jest nieprzyjemny, agresywny i nie szanuje pracy innych, skoro nie jest to opinia Sądu, a osób współpracujących z oskarżonym, co wprost wynika z uzasadnienia, w którym Sąd wskazał na M. I. i M. K.. Trudno zatem stawiać Sądowi orzekającemu zarzut braku obiektywizmu w sytuacji, gdy – jak tego wymaga przepis art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. - przywołał relacje przesłuchanych w sprawie osób. Zatem to, że oskarżony ma taką a nie inną opinię w środowisku zawodowym obciąża jego samego, a nie Sąd.

Nie sposób przy tym nie podnieść, że zarzut naruszenia zasady obiektywizmu (art. 4 k.p.k.), podobnie jak zasady prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.p.k.) musi zawsze wskazywać, jakie przepisy procedury i przez jakie czynności zostały obrażone przez organ procesowy w sposób wskazujący na niezachowanie obu zasad i jednocześnie mogący przy tym mieć wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia. Nie wystarczy zatem samo powoływanie się na obrazę art. 4 k.p.k., gdyż przepis ten formułuje jedynie dyrektywy kierunkowe, która są następnie obudowane przepisami szczegółowymi, określającymi sposób właściwego zachowania się Sądu, które zapewniać ma zgodność z nią (por. wyr. SN z 20.4.2004 r., V KK 332/03, OSN Prok. i Pr. 2004, nr 7–8, poz. 6).

Odnosząc się z kolei do argumentu skarżącego jakoby zeznania oskarżycielki i prywatnej i wspierających jej relacje grupy świadków zawierały sprzeczności, a przez to były niewiarygodne stwierdzić należy, iż oskarżony w żaden sposób nie wskazał, na czym miałyby polegać rzekome nieścisłości i rozbieżności w zeznaniach tych osób w niniejszym postepowaniu, których Sąd I instancji miał błędnie nie dostrzec. Wszak poza gołosłownym stwierdzeniem o niespójnych zeznaniach wymienionych, próżno szukać w uzasadnieniu apelacji jakichkolwiek okoliczności, w których to zaistnieniu skarżący upatruje potwierdzenia tej tezy, co czyni niemożliwym ustosunkowanie w szerszym kontekście do poniesionego zarzutu, poza stwierdzeniem, że jest on nietrafny, tym bardziej, że Sąd odwoławczy także z urzędu nie dostrzega sugerowanej niekonsekwencji w ich relacjach. Z całą stanowczością stwierdzić wypada, że zeznania te był spójne w zakresie opisu całej sytuacji i zachowania oskarżonego, a co najistotniejsze co do tego, że oskarżony M. R. chwycił M. L. i uderzeniem w plecy wypchnął ją za drzwi gabinetu.

Podobnie sugestie skarżącego, że świadkowie złożyli zeznania tej określonej treści ze względu na zażyłości zawodowe z oskarżycielką prywatną nie mogą zyskać akceptacji Sądu odwoławczego, skoro przebieg wydarzeń tożsamo zrelacjonował świadek M. G., który dla M. L. jest osobą całkowicie obcą i nie łączą ich żadne relacje zawodowe.

Nie można także podzielić zarzutu apelacji, że Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy przepisów postępowania poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu w postaci książki wydarzeń lekarza dyżurnego Szpitala (...) w K. i nagrań audio-wideo z monitoringu na okoliczność przebiegu zdarzenia, a tym samym weryfikacji wersji oskarżycielki prywatnej. Nie może budzić wątpliwości, że ocena źródeł dowodowych leży w kompetencji Sądu. Sąd orzekający w ramach przysługujących mu uprawnień może jednym dowodom dać wiarę, a innym dowodom tej wiarygodności odmówić i stanowisko to musi stosownie do reguł art. 7 k.p.k. umotywować z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego oraz całokształtu okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, czemu Sąd I instancji w niniejszej sprawie sprostał, a wyrazem tego są pisemne motywy wyroku, w których wskazał w sposób przekonywujący, którym dowodom dał wiarę. Sięganie więc do dowodów powołanych przez oskarżonego w apelacji nie było w tej sprawie niezbędne.

Sąd Okręgowy podziela jednocześnie pogląd Sądu I instancji, że nawet rzekome nieprofesjonalne zachowanie pokrzywdzonej, które mocno akcentował oskarżony, nie mogło uzasadniać naruszenia jej nietykalności cielesnej, dlatego też dowody przedłożone na tę okoliczność w toku rozprawy odwoławczej w postaci zdjęć nożyc i rękawic, nie mogły spowodować odmiennego rozstrzygnięcia.

Wreszcie, zupełnie niezasadnym pozostaje postawiony apelacji zarzut, jakoby żaden zgromadzony w niniejszej sprawie dowód nie potwierdzał tezy oskarżycielki prywatnej, że powołany przez nią stan jej zdrowia fizycznego i psychicznego jest wynikiem zdarzenia faktycznego opisanego w zarzucie. Oczywiście rację ma skarżący, iż M. L. nie przedłożyła w toku procesu obdukcji lekarskiej, co jak trafnie wywodzi jej pełnomocnik w odpowiedzi na apelację, odwołując się do zeznań oskarżycielki, było wynikiem tego, że wymieniona początkowo nie zamierzała inicjować postępowania karnego. Rzecz jednak w tym, iż oskarżycielka prywatna przedłożyła inną dokumentacją medyczną, wskazaną zresztą przez oskarżonego w uzasadnieniu apelacji, w postaci informacji psychologa (k. 6) i porady ambulatoryjnej udzielonej co istotne w inkryminowanym dniu (k. 7) wskazujących na to, że to na skutek tego zdarzenia M. L. doznała zarówno obrażeń fizycznych, jak i urazu psychicznego. Także historia choroby (k. 8-16) obrazująca proces leczenia M. L. od dnia 10 kwietnia 2017 r., wbrew wywodom skarżącego, uzasadnia wniosek, że wskazane dowody korespondują z zeznaniami oskarżycielki prywatnej i w tej kwestii uwiarygadniają jej wersję zdarzenia.

Reasumując, wnikliwa i wszechstronna analiza dowodów ujawnionych w toku przewodu sądowego pozwoliła na wyjaśnienie wszystkich, istotnych dla sprawy okoliczności, a w konsekwencji na niewątpliwie i kategoryczne przypisanie sprawstwa oskarżonemu. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji jest dokładna i nie wykazuje błędów logicznych, nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów chronionej dyspozycją art. 7 k.p.k. Z całą stanowczością należy także podkreślić, że Sąd I instancji wbrew twierdzeniom skarżącego odniósł się do wszystkich dowodów przeprowadzonych w toku postępowania i ujawnionych w toku rozprawy głównej. Nie pominął przy tym żadnej okoliczności istotnej z punktu widzenia odpowiedzialności oskarżonego za zarzucone mu przestępstwo.

Nie zasługiwał zatem na uwzględnienie także zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. Jak wynika z ugruntowanego w tym zakresie stanowiska Sądu Najwyższego do obrazy tego przepisu mogłoby dojść bowiem jedynie, gdyby sąd orzekający powziął nie dające się usunąć wątpliwości i poczytał je na niekorzyść oskarżonego, albo powinien był stwierdzić istnienie takich wątpliwości, a następnie rozstrzygnąć je na jego korzyść, ale tego nie uczynił. Do uchybienia zasadzie in dubio pro reo nie dochodzi natomiast wówczas, gdy tylko strona żywi takie wątpliwości, w szczególności na skutek odmiennej oceny materiału dowodowego, przy jednoczesnym nie wykazaniu, że - dokonana przez sąd - uchybia wymogom określonym w art. 7 k.p.k. (zob. np. postanowienie SN z 11 lutego 2009 r., V KK 403/08).

Akceptując więc całkowicie ustalenia Sądu Rejonowego, odpowiadające w pełni przeprowadzonym dowodom, Sąd Okręgowy nie znalazł także podstaw do zmiany rozstrzygnięcia o konsekwencjach prawnych popełnionego przez oskarżonego czynu.

Orzeczony przez Sąd Rejonowy środek kompensacyjny należało uznać za słuszny. Zadośćuczynienie ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień i stanowi rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez pokrzywdzonego. W tym też ujęciu przedmiotowe świadczenie ma charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość winna stanowić jakąś ekonomicznie odczuwaną wartość. Wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, a określenie wysokości zadośćuczynienia powinno być dokonane z uwzględnieniem wszystkich okoliczności mających wpływ na rozmiar doznanej krzywdy.

Z całą mocą podkreślić należały wagę silnych negatywnych doznań emocjonalnych pokrzywdzonej podczas samego zdarzenia, a wynikających z zaskoczenia zarówno charakterem działań podejmowanych wobec niej przez oskarżonego, jak i osobą sprawcy. O tym, że zdarzenie z dnia 8 kwietnia 2017 r. nie było dla pokrzywdzonej obojętne, a w istocie stanowiło cierpienie psychiczne i fizyczne wymownie świadczy fakt, iż na skutek zachowania oskarżonego wymieniona przez pół roku pozostawała na zwolnieniu lekarskim, a następnie w dalszym ciągu korzystała z pomocy psychologicznej. Niewątpliwie okoliczności te wpłynęły na rozmiar doznanej krzywdy, która winna być pokrzywdzonej zrekompensowana.

W ocenie Sądu Okręgowego kwota 6000 zł jest zadośćuczynieniem adekwatnym do rozmiaru cierpień psychicznych i fizycznych pokrzywdzonej, jest wyważona, nie jest nadmierna i jest utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadającym aktualnym warunkom oraz możliwościom płatniczym oskarżonego, a przy tym przedstawia odczuwalną wartość ekonomiczną, a nie jedynie wartość symboliczną.

Mając zatem powyższe na uwadze i nie podzielając zarzutów ani wniosków zawartych w apelacji, zaskarżony wyrok jako prawidłowy i słuszny utrzymano w mocy (art. 437 § 1 k.p.k.).

Uwzględniając wydatki poniesione przez oskarżycielkę prywatną z tytułu ustanowienia pełnomocnika z wyboru w postępowaniu odwoławczym Sąd Okręgowy na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 628 pkt 1 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki prywatnej zwrot kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 1500 zł.