Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2018 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant: sekr. sądowy Małgorzata Serafińska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Beaty Ewert.

po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2018 r.

sprawy A. F., ur. (...) w miejscowości S., syna T. i H. z domu W.

oskarżonego z art. 207§1 kk w zw. z art. 64§1 kk w zw. z art. 31§2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w B. z dnia 12 grudnia 2017 r., sygn. akt (...)

I utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze,

III zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokat S. Z. kwotę 420 ( czterysta dwadzieścia ) zł tytułem opłaty za obronę z urzędu oskarżonego A. F. wykonywanej w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 96,60 (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy ) zł tytułem podatku od towarów i usług od tej opłaty.

Sygn. akt VII Ka 59/18

UZASADNIENIE

A. F. został oskarżony o to, że w okresie od grudnia 2016 r. do 16 czerwca 2017 r. w Ł. gm. B., woj. (...), będąc uprzednio skazanym za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności, w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary, znęcał się psychicznie nad swoją matka H. F. oraz swoją siostrą D. F. w ten sposób, że wyzywał je słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe, niepokoił poprzez głośne słuchanie muzyki, krzyczenie, trzaskani drzwiczkami od szafek, szarpanie za klamkę od drzwi pokojowych, włączanie światła w porze nocnej, wchodzenie do ich pokoju, stukanie naczyniami, mówienie złośliwych uwag do matki, niszczył sprzęt domowy- wyposażenie mieszkania, ponadto groził siostrze pozbawieniem życia i uszkodzeniem ciała, przy czym czynu tego dopuścił się mając w stopniu nieznacznym ograniczoną zdolność rozpoznania jego znaczenia i mając w stopniu znacznym ograniczoną zdolność pokierowania swoim postępowaniem,

tj. o przestępstwo określone w art. 207 § lkk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk

Sąd Rejonowy w Bartoszycach wyrokiem z dnia 12 grudnia 2017 r., w sprawie sygn. akt II K 580/17

I oskarżonego A. F. uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i za to na podstawie art. 207§1 kk w zb. z art. 64 §1 kk w zw. z art. 31§2 kk skazał go, zaś na podstawie art. 207 §1 kk wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

II na podstawie art. 62 kk orzekł wykonanie kary pozbawienia wolności w systemie terapeutycznym,

III podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od godz. 20:30 dnia 16 czerwca 2017 r. przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równoważny jest jednemu dniu kary pozbawienia wolności,

IV na podstawie art. 4la § 1 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzonymi oraz zakazu zbliżania się do pokrzywdzonych na odległość mniejszą niż 10 (dziesięć) metrów na okres 5 (pięciu) lat,

V na podstawie art. 41a§ 1 i 5 kk w zw. z art. 43 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego nakaz opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi na okres 5 (pięciu) lat, w terminie 7 dni od opuszczeniu zakładu karnego.

Powyższy wyrok zaskarżyła obrońca z urzędu A. F. w części dotyczącej orzeczenia o karze i zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła rażącą niewspólmierność wymierzonej oskarżonemu kary w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności, podczas gdy właściwa ocena stopnia społecznej szkodliwości zarzuconego oskarżonemu czynu, jego postawa, wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara powinna osiągnąć w stosunku do skazanego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa uzasadniają wymierzenie kary w łagodniejszym wymiarze.

W oparciu o treść art. 437 § 1 i 2 k.p.k. skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w łagodniejszym wymiarze.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się bezzasadna i nie mogła wywrzeć zamierzonego przez jej autora skutku.

Na wstępie podzielić należy stanowisko Sądu Rejonowego, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i ustalony na jego podstawie, przy zachowaniu reguł art. 7 k.p.k., stan faktyczny – nie kwestionowany zresztą przez apelującego - pozwalają na uznanie sprawstwa i winy A. F. w zakresie przypisanego mu w wyroku czynu wyczerpującego znamiona art. 207§1k.k. Zaznaczyć zatem należy, iż Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie okoliczności stanu faktycznego, jak również winy A. F.. Tym samym analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia skutkującego uznaniem winy oskarżonego. Zatem ustalenia faktyczne w zakresie przyjętego zachowania oskarżonego nie wykraczały poza ramy swobodnej oceny dowodów albowiem poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz sędziowskim przekonaniem.

Odnosząc się do wniesionego na korzyść oskarżonego środka odwoławczego podkreślić należy, że wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okoliczności obciążające kategorycznie sprzeciwiają się uznaniu, że w realiach niniejszej sprawy celowe było orzeczenie wobec A. F. niższej kary bezwzględnego pozbawienia wolności. Zatem na tle prawidłowych ustaleń faktycznych za pozbawiony racji uznać wypada zawarty w apelacji obrońcy oskarżonej zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej przez Sad I instancji bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Zauważyć należy, że wymiar kary pozostawiony jest, w ramach zakreślonych przez art. 53 Kodeksu karnego, sędziowskiemu swobodnemu uznaniu. Aby zatem dowieść nietrafności orzeczenia o karze uzasadniającej jego zmianę, trzeba wykazać, że granice swobodnego uznania sędziowskiego zostały przekroczone i wymierzona kara jest rażąco niewspółmierna.

W tym miejscu przypomnieć należy, że rażąca niewspółmierność wymierzonej kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. ma miejsce jedynie wówczas, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych orzeczonych za dane przestępstwo nie uwzględnia stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie jej oddziaływania społecznego z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma osiągnąć w stosunku do sprawcy. Nie każda bowiem różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać zarzut rażącej niewspółmierności kary, lecz taka tylko, która jest natury zasadniczej, a więc jest niewspółmierna w stopniu niedającym się zaakceptować.

Przenosząc powyższe stwierdzenia na grunt niniejszej sprawy zauważyć należy, że analiza pisemnych motywów zaskarżonego wyroku prowadzi do przekonania, że Sąd I instancji we właściwy sposób ocenił okoliczności mające wpływ na wymiar kary i swoje stanowisko przekonująco umotywował. Przede wszystkim więc, karę wymierzoną oskarżonemu należy ocenić jako adekwatną do stopnia jego winy i społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa. Jednocześnie, w dostatecznym stopniu realizuje ona cele zapobiegawcze i wychowawcze stawiane przez ustawodawcę. Niewątpliwie bowiem istotne znaczenie w omawianym przypadku odgrywa rodzaj chronionego dobra prawnego, które oskarżony swym działaniem ponownie naruszył. Przestępstwa z rozdziału XXVI kodeksu karnego istotnie godzą w dobra indywidualne – życie i zdrowie poszczególnych członków rodziny, stąd też zawierają one w sobie znaczny ładunek społecznej szkodliwości. Sąd Odwoławczy podziela ponadto pogląd Sądu meriti, że wysoko ocenić należy stopień winy oskarżonego w odniesieniu do przypisanego mu czynu. Od oskarżonego bowiem można i trzeba wymagać szczególnego poszanowania zasad prawidłowego odnoszenia się do matki i siostry i to tym bardziej, że przecież już uprzednio zapadały w stosunku do niego analogiczne rozstrzygnięcia. Podkreślenia wymaga zatem, że rodzaj i wymiar kary wymierzonej w zaskarżonym wyroku oparty nie został wyłącznie o skutki zdarzenia, ale z uwzględnieniem stopnia kolejnego naruszenia zasad funkcjonowania w rodzinie. W tym miejscu zatem podnieść należy, że A. F. był uprzednio sześciokrotnie skazany za przestępstwa z art.207§1 kk ( w tym z art.184§1 dkk ) i to przeciwko tym samym pokrzywdzonym- k.99-106, k.171 a wobec oskarżonego orzekane były bezwzględne kary pozbawienia wolności. Ponadto przedmiotowego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa oraz praktycznie bezpośrednio po zakończeniu odbywania kary pozbawienia wolności orzeczonej w innej sprawie. Tym samym analiza uzasadnienia Sądu I instancji prowadzi do wniosku, że prawidłowo powołano w nim wszystkie okoliczności odnoszące się do wymiaru kary a skarżąc faktycznie zaś nie wykazała, że ocena Sądu orzekającego jest w tym zakresie błędna lub niepełna. W konsekwencji podnoszone okoliczności związane z wyrażeniem przez oskarżonego skruchy i żalu oraz i te dotyczące stanu zdrowia A. F. a także występowania przesłanek z art.31§2 kk nie mogą spowodować uwzględnienia wniesionego na korzyść oskarżonego środka odwoławczego.

W świetle powyższego, uwzględniając, iż miarą surowości kary nie jest ilościowe oznaczenie czasu pozbawienia wolności, ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo uznać należy, iż wymierzona oskarżonemu kara 2 lat pozbawienia wolności, w żadnym razie nie jawi się rażąco surową. Uwzględniając powyższe nie sposób podzielić poglądu obrońcy o konieczności uwzględnienia jej postulatu w zakresie złagodzenia kary pozbawienia wolności albowiem w istocie skutkowałoby to sprowadzeniem orzeczenia do niewystarczającego wymiaru.

Zdaniem Sądu Odwoławczego, kara w wymiarze określonym wyrokiem Sądu meriti, winna uświadomić oskarżonemu wagę popełnionego przestępstwa i pozwolić należycie ocenić jego zachowanie. Ponadto, przyczyni się ona także do budowania w społeczeństwie, w tym także u potencjalnych sprawców tego typu przestępstw, autorytetu porządku prawnego i przekonania o nieuchronności represji karnej.

Reasumując, stwierdzić należy, iż Sąd I instancji prawidłowo dostrzegł i ocenił zaistniałe w niniejszej sprawie okoliczności wymiaru kary wobec oskarżonego. Orzeczona kara jest sprawiedliwa i adekwatna do stopnia winy oskarżonego, uwzględnia wszystkie przesłanki rzutujące na jej stopień, jak też pozostałe dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk.

Mając na uwadze powyższe, zaskarżone orzeczenie, jako słuszne i prawidłowe, należało w tym zakresie utrzymać w mocy – art.437§1 kpk, art.438 pkt 4 kpk.

O zwolnieniu A. F. od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art.624§1 kpk albowiem przemawiają za tym względy słuszności oraz warunki i właściwości osobiste oskarżonego.

Za zastępstwo procesowe oskarżonego orzeczono na podstawie art.29 ustawy prawo o adwokaturze i rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie.