Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 106/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 29 listopada 2024 r., sygn. akt II 137/24

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca oskarżonego

☒ oskarżony M. B. (1)

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Oskarżony w nieformalnej apelacji wyrokowi zarzucił obrazę art. 27 ustawy prawo o ruchu drogowym oraz niezastosowanie się do dyspozycji z art. 5§2 kpk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja oskarżonego co do zasady nie zasługiwała na uwzględnienie.

Przede wszystkim podzielić należało stanowisko Sądu Rejonowego, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i ustalony na jego podstawie, przy zachowaniu reguł art. 7 k.p.k., stan faktyczny pozwalały na uznanie sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów. Zaznaczyć zatem należy, iż Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie okoliczności stanu faktycznego, jak również winy oskarżonego. Tym samym analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia skutkującego uznaniem winy oskarżonego. Tym samym ustalenia faktyczne w zakresie przyjętego zachowania oskarżonego nie wykraczały poza ramy swobodnej oceny dowodów albowiem poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz sędziowskim przekonaniem. Tym samym nie może być uznany za trafny zarzut obrazy art. 7 k.p.k. albowiem jest on tylko wtedy skuteczny gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszył wskazane zasady.

Mając powyższe na uwadze nie sposób dopatrzeć się uchybień procesowych w zakresie oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd Rejonowy. W tym stanie rzeczy podnieść należy, że argumentacja zaprezentowana w apelacji stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami i wywodami Sądu Rejonowego i jest oparta na nieobiektywnej ocenie zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, a ponadto nie zawiera w istocie żadnego twierdzenia, które byłoby w stanie skutecznie podważyć trafność zaskarżonego rozstrzygnięcia Sądu I instancji i z tej też przyczyny nie mogły doprowadzić do wzruszenia wyroku. Pamiętać w tym miejscu należy, że Sąd orzekający, rozstrzygając o winie bądź niewinności oskarżonego, kieruje się własnym, wewnętrznym przekonaniem, nieskrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi, a przekonanie to pozostaje tak długo pod ochroną art. 7 k.p.k., dopóki nie zostanie wykazane, że sąd I instancji oparł swe przekonanie o winie oskarżonego bądź na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego, bądź też ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1974 r. w sprawie Rw 618/74, OSNKW 3-4/1975, poz. 47, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r. w sprawie WRN 149/90, OSNKW 7-99/991, poz. 41, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 1996 r. w sprawie II KRN 199/95, OSN PiPr 10/1996, poz. 10), co w sprawie niniejszej nie miało miejsca.

Podzielić zatem należało stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie nie dania wiary tym wyjaśnieniom oskarżonego, w których negował, że spowodował wypadek. Na aprobatę zasługuje wskazanie przez Sąd meriti szeregu okoliczności wykluczających wiarygodność oskarżonego w tym zakresie. Także bowiem w ocenie Sądu Okręgowego zebrane dowody pewnie i jednoznacznie pozwoliły na przyjęcie, iż to oskarżony był sprawcą wypadku z udziałem pokrzywdzonego rowerzysty.

Wyjaśnienia oskarżonego w takim zakresie w jakim nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu i twierdził, że to kierujący rowerem poruszając się z nadmierną prędkością doprowadził do wypadku drogowego, nie zasługują na uwzględnienie albowiem przeczą im wnioski wynikające z zebranego materiału dowodowego, w tym z nagrania z miejskiego monitoringu oraz sporządzonymi na podstawie jego analizy opiniami biegłego. Zasadnie także Sąd I instancji nie dał wiary zeznaniom B. C. albowiem nie sposób na ich podstawie budować prawidłowych ustaleń skoro wymieniona wskazywała, że kierujący pojazdem marki T. rzekomo wręcz zatrzymał się przed wjazdem na drogę dla rowerów co nie znajduje potwierdzenia w nagraniu z monitoringu.

Z ustalonego stanu faktycznego opartego o treść opinii biegłego, nagranie z monitoringu oraz załączonych informacji ze (...) o obowiązującymi w miejscu zdarzenia oznakowaniu niezbicie wynika, że to zachowanie oskarżonego stanowiło bezpośrednią i jedyną przyczynę zdarzenia drogowego z dnia 13 maja 2023 r. albowiem to oskarżony, który kierował pojazdem marki T. przy wyjeździe z posesji (...) wjechał na drogę dla pieszych, a następnie na drogę dla rowerów w sposób dynamiczny. Tym samym taktyka jazdy M. B. (1) przede wszystkim z uwagi na zasłaniający drogę dla pieszych i rowerów mur umiejscowiony po jego prawej stronie przy wyjeździe z posesji, pozostawała w sprzeczności z zasadą szczególnej ostrożności, do zachowania której był on zobowiązany, przy czym faktycznie M. B. (1) dojeżdżając właśnie do końca przedmiotowego muru poruszał się z szacunkową prędkością nie mniejszą niż 15 km/h (odpowiadającą prędkości biegnącego pieszego), nie zaś jak wynika to z jego wyjaśnień 2 km/h.

Powyższe niezbicie wskazuje, że oskarżony mając ograniczoną widoczność drogi dla rowerzystów przy rozwijanej prędkości w istocie nie dostosował taktyki jazdy do obowiązku zachowania zasady szczególnej ostrożności; nie można wykluczyć także i tego, że M. B. nie skorzystał z lustra drogowego pozwalającego na obserwację drogi z jego prawej strony.

Co przy tym istotne, z nagrania z monitoringu wynika, że oskarżony rozpoczął hamowanie w momencie, kiedy przód samochodu mijał krawędź drogi dla rowerów, a rowerzysta był już przed pojazdem a próba rowerzysty ominięcia zbliżającego się pojazdu marki T. była właśnie spowodowana dynamiką jazdy samochodu oskarżonego.

Wobec tych okoliczności całkowicie chybione jest powoływanie się przez skarżącego na treść art. 27 ustawy prawo o ruchu drogowym albowiem to M. B. faktycznie zmusił kierującego rowerem do wykonania manewrów obronnych, skutkujących ostatecznie jego uderzeniem w drzewo.

Podkreślenia wymaga, że analiza położenia drogi dla rowerów wzdłuż ulicy (...), niezbicie wskazuje na to, że oskarżony faktycznie miał możliwość wjazdu na drogę dla rowerów w bezpieczny sposób. Tymczasem M. B. (1) przemieszczając się w kierunku głównego skrzyżowania z ulicą (...), wyjeżdżając z posesji nr (...), w dynamiczny sposób przeciął początkowo drogę dla pieszych, a następnie dopiero wjechał na drogę dla rowerów. Trafnie zatem Sąd I instancji wskazał, że oskarżony mógł zatrzymać się na części przeznaczonej dla pieszych, która zapewniała mu dostateczną widoczność obszaru drogi po jego prawej stronie w tym na ścieżkę dla rowerów i wówczas nawet bez korzystania z lustra drogowego miałby nieograniczoną niczym sposobność zauważenia rowerzysty i ustąpienia mu pierwszeństwa przejazdu.

Wbrew stanowisku oskarżonego, w pełni zadanie Sąd Rejonowy ustalił, że rowerzysta po drodze dla rowerów poruszał się z prędkością dostosowaną do obowiązujących limitów szybkości, przy czym w miejscu zdarzenia korzystał z przywileju pierwszeństwa przejazdu. W ustalonych okolicznościach, odmiennie niż co do oskarżonego, przepisy ustawy prawa o ruchu drogowym wymagały od rowerzysty zachowania zasady zachowania ostrożności, a nie jej kwalifikowanej formy, do zastosowania której zobowiązany był właśnie kierujący samochodem marki T.. Wprawdzie nie można było w sposób całkowicie pewny ustalić, czy ustawienie lustra drogowego w miejscu zdarzenia umożliwiało rowerzyście zauważenie nadjeżdżającego pojazdu, to słusznie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stwierdzono, że „sam fakt zauważenia samochodu przez rowerzystę nie zobowiązywał go do rozpoczęcia jazdy defensywnej, albowiem korzystał on z przywileju pierwszeństwa przejazdu w miejscu zdarzenia”; to kierujący pojazdem marki T. był zobowiązany do ustąpienia pierwszeństwa rowerzyście i w tym wypadku nie zachodziła sytuacja odwrotna.

Na kwestię odpowiedzialności oskarżonego nie miało żadnego wpływu błędne wskazanie przez policjanta o występowaniu w miejscu zdarzenia znaku A-24 „Rowerzyści”, podczas gdy faktycznie był tam umiejscowiony znak A-21 „Tramwaj”. Wprawdzie występujący w miejscu wypadku znak drogowy dotyczył innego niż rower pojazdu, to w istocie i taki znak nadal ostrzegał i uprzedzał oskarżonego o miejscu występowania potencjalnego zagrożenia, obligującego go do zachowania szczególnej ostrożności. Wręcz zwrócić uwagę należy na swoiste nagrodzenie czynników, które winny wzmóc szczególną ostrożność po stronie M. B.: powyższe oznakowanie, wyznaczona droga dla rowerów (widoczna dla kierującego samochodem z uwagi na nawierzchnię drogi i usytuowany znak informacyjny), ograniczona murem widoczność a także występujące na miejscu lustro drogowe. To wszystko faktycznie umożliwiało oskarżonemu przy zachowaniu wymaganej ostrożności zdiagnozowanie faktu zbliżania się rowerzysty poruszającego się prawidłowo drogą dla rowerów wyznaczoną wzdłuż ulicy (...), na której kierujący pojazdem T. nie posiadał pierwszeństwa przejazdu. Zatem gdyby M. B. nie wywołał stanu zagrożenia, to nie doszłoby do obronnej reakcji rowerzysty i tym samym wypadku drogowego.

W ocenie Sądu Okręgowego nie budzi zastrzeżeń ocena opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego, zeznań pokrzywdzonego F. K., zeznań funkcjonariusza K. S., dokumentacji medycznej pokrzywdzonego, opinii sądowo-lekarskiej, protokołu oględzin miejsca wypadku, protokołu oględzin pojazdu oskarżonego, szkicu miejsca zdarzenia (po naniesieniu poprawki odnośnie występującego oznakowania w miejscu wypadku), protokołów badania stanu trzeźwości uczestników zdarzenia drogowego wraz ze świadectwem wzorcowania przyrządu pomiarowego, wydruku z bazy (...), dokumentacji nadesłanej z KMP w O. co do przebiegu interwencji oraz nagrania z monitoringu wraz z protokołem jego odtworzenia i w tej sytuacji odwołać się należy do argumentacji jak na k.205 odw.- 207 odw., którą Sąd Okręgowy w pełni podziela.

Pomimo nieuwzględnienia zasady apelacji wniesionej przez M. B. uznano, że wobec okoliczności zdarzeń, oceny stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości popełnionych czynów oraz warunków i właściwości osobistych oskarżonego w sprawie nie zachodziły przeszkody z art. 66 k.k., które uniemożliwiałyby zastosowanie dobrodziejstwa tegoż środka probacyjnego.

Sam fakt, że oskarżony nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów nie stał temu na przeszkodzie. Sąd Okręgowy na uwadze miał faktyczne skutki zdarzenia po stronie pokrzywdzonego oraz to, że jak stwierdzono w wyroku, oskarżony nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Sąd Okręgowy uznał, że zachodzi uzasadnione przypuszczenie, że pomimo warunkowo umorzonego postępowania będzie w przyszłości przestrzegał porządku prawnego i nie popełni przestępstwa. Podnieść należy, iż oskarżony nie jest już osobą młodą i fakt jego dotychczasowej niekaralności jest wyrazem świadomego i nie przypadkowego poszanowania norm prawnych. Tym samym świadomość ewentualnego podjęcia postępowania karnego winna działać na oskarżonego mobilizująco i dyscyplinująco, co spowoduje, że nie powróci on do przestępstwa, zaś samo prowadzenie przeciwko niemu postępowania karnego i postawienie w stan oskarżenia w niniejszej sprawie było znaczną dolegliwością, która sprawi, że w przyszłości będzie ważyć możliwość podejmowania określonych niezgodnych z prawem zachowań.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W związku z uznaniem za niezasadne zarzutów podniesionych w apelacji w zakresie kwestii zawinienia oskarżonego nie można było przychylić się do sformułowanego w apelacji wniosku

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

W ocenie Sądu Okręgowego nie doszło do obrazy art. 27 ustawy prawo o ruchu drogowym oraz art. 5§2 kpk.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie II Wydziału Karnego z dnia 29 listopada 2024 r., sygn. akt II K 137/24

I zmieniono w ten sposób, że:

- w ramach rozstrzygnięć z pkt I - III sentencji na podstawie art. 66§1 kk i art.67§1i3 kk postępowanie co do oskarżonego M. B. (1) warunkowo umorzono na okres roku tytułem próby i zasądzono od niego na rzecz pokrzywdzonego F. K. nawiązkę w kwocie 10 000 (dziesięć tysięcy) zł,

- w ramach rozstrzygnięcia z pkt IV sentencji wysokość zwrotu od oskarżonego M. B. (1) na rzecz B. K. - przedstawiciela ustawowego małoletniego oskarżyciela posiłkowego F. K. z tytułu wydatków poniesionych w I instancji na ustanowienie pełnomocnika z wyboru ustalono w kwocie 3000 (trzech tysięcy) zł ,

II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach zmiany

Z przyczyn podanych wyżej uznano za możliwe i celowe zastosowanie wobec oskarżonego M. B. (1) dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Zasądzono od oskarżonego M. B. (1) na rzecz B. K. - przedstawiciela ustawowego małoletniego oskarżyciela posiłkowego F. K. kwotę 1500 (tysiąc pięćset) zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych w II instancji na ustanowienie pełnomocnika z wyboru oraz zwolniono go od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

1PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 29 listopada 2024 r., sygn. akt II K 137/24

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana