Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 162/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 18 listopada 2024 r. w sprawie o sygn. II K 4/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy oskarżonego M. K. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

obrońca oskarżonego wyrokowi zarzucił:

- obrazę przepisów prawa procesowego mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 366§1 k.p.k. poprzez całkowicie dowolną i wybiórczą ocenę zeznań J. B. i bezpodstawnym uznaniu wiarygodności jej zeznań oraz jednoczesnym pominięciu dowodów w postaci wyroku SR w Olsztynie z dnia 28.10. 2022 r. w sprawie o sygn. akt II K 1930/21, karty karnej J. B., wyjaśnień M. K., co w rezultacie doprowadziło do przeoczenia i nieuwzględnienia przez Sąd takich okoliczności jak powody sprzedaży mieszkania J. B. przy ul. (...) w O. przez wymienioną, nielegalnego charakteru tej transakcji, przekazanie przez J. B. środków pieniężnych pochodzącą z tej sprzedaży dla D. G. (1) a nie M. K. (1), wspólnych działaniach biznesowych M. K. i J. B. w długim okresie czasu, dostępu J. B. do kont firm, które prowadziła razem z M. K., karalności J. B. za przestępstwa gospodarcze, szczegółowej wiedzy J. B. dotyczącej sytuacji majątkowej, osobistej i rodzinnej M. K. (1), co wyklucza przypisanie winy i sprawstwa wymienionemu za czyny z punktów V i VI aktu oskarżenia;

- art. 7 k.p.k. polegająca na dowolnej ocenie dowodu w postaci zeznań pokrzywdzonej J. B. i wadliwe uznanie tego dowodu za wiarygodny, podczas gdy zeznania pokrzywdzonej są niekonsekwentne i sprzeczne wewnętrznie i zewnętrznie, zaś sama pokrzywdzona jest zainteresowana wynikiem sprawy w kierunku umniejszenia własnej odpowiedzialności przy jednoczesnej chęci osobistego rewanżu kosztem oskarżonego;

-a rt. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez fragmentaryczną ocenę dowodu z zeznań J. B. czynioną z pominięciem określonego fragmentu jej wypowiedzi w postaci „Miałam dostęp do konta firmowego”, która jest sprzeczna z oceną tychże zeznań, dokonaną przez Sąd;

- art. 7 k.p.k. polegającą na dowolnej ocenie dowodu w postaci wyjaśnień oskarżonego i wadliwe uznanie tego dowodu za niewiarygodny, podczas gdy jego wyjaśnienia w zakresie dotyczącym dostępu B. do kont firmowych, przekazania gotówki pochodzącej ze sprzedaży mieszkania przy ul. (...) są spójne z zeznaniami B.

co wszystko doprowadziło do błędnego ustalenia, że oskarżony wprowadził pokrzywdzoną w błąd co do zamiaru zwrotu gotówki, nawiązania znajomości i jej charakteru oraz co do okoliczności niepozostawania w związku małżeńskim celem osiągnięcia korzyści majątkowej;

- obrazę przepisów prawa procesowego mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegającej na fragmentarycznej ocenie dowodu z dokumentów w postaci dokumentacji wytworzonej przez mBank w szczególności zaś zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa z dnia 18 września 2018 r., oznaczenie pisma m. (...)/(...)/(...) (...) (k. 984 i 984v), stanu salda, jak również nie uwzględnienie faktów takich jak regularne spłacanie kredytu przez M. K., zawarcie umowy kredytowej z(...) przez J H. w lutym 2014 r., okoliczności pobierania przez (...) opłat w ciągu 5 lat funkcjonowania rachunku używanego przez J. H. i M. K., co wszystko doprowadziło do błędów w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona art. 286§1 k. k.;

- obrazę przepisów prawa procesowego mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 413§2 k.p.k. a polegający na jednoczesnym uznaniu, że zachowanie M. K. (1) wypełniło znamiona przestępstw z art. 286§1 k. k. na szkodę (...), oraz przestępstwa oszustwa z art. 286§1 k. k. na szkodę J. H. przy czym sprzeczność tych ustaleń jednoznacznie wynika z sentencji i uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, podczas gdy zachowanie M.~ K. nie wypełnia podmiotowych i przedmiotowych znamion oszustwa oraz nie stanowi czynu z art. 297 k. k.;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający istotny wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, że M. K. (1) doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...), podczas gdy znamię „innej osoby” z art. 286§1 k. k. dotyczy osoby fizycznej a nie instytucji finansowej co w realiach przedmiotowej sprawy prowadzi do wniosku, iż Sąd dokonał niedopuszczalnej w prawie karnym rozszerzającej wykładni tego znamienia;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający istotny wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu, iż zachowanie M. K. (1) wypełniło znamiona przestępstwa z art. 286§1 k. k. na szkodę D. Ł. (1) podczas gdy prawidłowa ocena okoliczności sprawy i relacji pomiędzy oskarżonym i D. Ł. uwzględniająca , iż to D. Ł. (1) proponowała M. K. pieniądze nawet nie w formie pożyczki lecz darowizny, wiedzy D. Ł. dotyczącej realnego stanu majątkowego oskarżonego, spisania umowy pożyczki przez wyżej wymienionych, podjęcie decyzji przez D. Ł. o zakończeniu związku z M. K., regularnego spłacania pożyczki przez M. K. w związku z żądaniami D. Ł. po przeszukaniu przez nią komputera oskarżonego, zatrzymaniu osobistych rzeczy M. K. przez D. Ł., która odmawia zwrotu jego rzeczy do chwili spłacenia pożyczki,, prowadzą do diametralnie odmiennych wniosków;

- obrazę przepisów prawa procesowego mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegającej na fragmentarycznej ocenie dowodu i nie uwzględnienie treści zawartej pomiędzy J. W. a oskarżonym ugody w dniu 21. 12. 2023 r. co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych w zakresie uznania, że oskarżony popełnił przestępstwo z art. 286§1 k. k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie podkreślić należy, że przedmiotem oceny w ramach niniejszego postępowania nie było zachowanie oskarżonego pod względem etycznym ale analiza czy wyczerpał on znamiona przypisanych mu czynów.

W ocenie Sądu Okręgowego brak było podstaw aby skutecznie przypisać M. K. dokonanie występków z art. 286§1 kk.

W zakresie czynu, który miał być dokonany na szkodę D. Ł. (1) (zarzut z pkt 1 aktu oskarżenia), to nie sposób było przyjąć aby oskarżony wprowadził wymienioną pokrzywdzoną w błąd.

Bezsporne jest, że strony pozostawały w relacji osobistej, - k. 31-33. Z zeznań D. Ł. wynika, że wymieniona faktycznie orientowała w rzeczywistej sytuacji majątkowej i osobistej oskarżonego - porównaj k. 343; miała nawet dostęp do jego komputera i przeglądała jego zawartość – „miałam dostęp do wszystkiego” – k. 32 odw. W czasie relacji stron pokrzywdzona w okresie od listopada 2019 r. do lutego 2020 r. w różnych kwotach udzielała oskarżonemu pożyczek, przy czym w istocie ich strony nie określiły terminu spłaty a oskarżony deklarował spłatę należnych kwot i faktycznie znaczną część ich spłacił – porównaj k. 5-6, k. 7-10, zeznania k. 1319 odw., wyliczenia k. 1320. Tym samym nawet w świetle korespondencji jak na k. 11-24 nie sposób jest przyjąć aby M. K. w okresie wyznaczonym ramami zarzutu wprowadził D. Ł. w błąd i działał w celu doprowadzenia jej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Zauważyć bowiem należy, że pierwsza wpłata na rzecz pokrzywdzonej miała miejsce w dniu 24 kwietnia 2020 r. i wówczas także M. K. zobowiązał się do uregulowania reszty należności do końca maja 2020 r.- k. 6. Tym samym całkowicie chybiony jest zarzut co do tego, że oskarżony do lutego 2020 r. wprowadził pokrzywdzoną błąd co do zamiaru spłaty zadłużenia i zwrotu gotówki.

Trafnie ponadto wskazał skarżący, że D. Ł. zabrała rzeczy osobiste M. K. uzależniając ich zwrot od zapłaty całej kwoty a w tym zakresie, po tym gdy M. K. złożył zawiadomienie o przestępstwie, Policja odmówiła wszczęcia postępowania zasadnie uznając, że rozliczenia pomiędzy D. Ł. a M. K. mają charakter (wyłącznie) cywilnoprawny – porównaj k. 1221.

Wreszcie zgodzić się także należy z uprzednią argumentacją prokuratora o umorzeniu dochodzenia jak na k. 579-582.

Odnośnie do zarzutu z pkt 2 aktu oskarżenia, który miał być popełniony na szkodę J. W. (2), to także i w tym wypadku brak było podstaw aby M. K. dopuścił się oszustwa na wymienionej pokrzywdzonej w okresie od września 2017 r. do stycznia 2018 r.

Zwrócić przede wszystkim uwagę należy, że w dniu 13 stycznia 2020 r. wydano postanowienie o odmowie wszczęcia dochodzenia o czyn z art. 286§1 kk - k. 110 po tym jak pokrzywdzona dopiero w dniu 10 stycznia 2020 r. złożyła zeznania na okoliczność relacji z oskarżonym oraz kwestii zaciągnięcia kredytów dla ówczesnego partnera – k.160-161. Co przy tym istotne w listopadzie 2017 r. wymieniona po raz pierwszy spotkała się z J. B. - k. 160 odw. Z treści zeznań jak na k. 105 odw. wynika, że pokrzywdzona oskarżonego poznała już w 2016 r. a J. W. podczas związku z M. K. dobrowolnie udostępniła mu swoje konto bankowe, a także wyrażała zgodę na wypełnienie przez niego wniosków o kredyty.

Wobec tego, że oskarżony nieterminowo realizował spłaty, strony zawierały ugody co do terminów, w których M. K. miał wywiązać się ze swoich zobowiązań – porównaj zobowiązanie z dnia 7 listopada 2027 r. - k. 684 („w ciągu miesiąca) oraz zobowiązanie jak na k. 683 (termin spłaty do 01-10-2018). Zatem już sama treść tych zobowiązań ewidentnie wskazuje, że w okresie objętym zarzutem J. W. w żadnym wypadku nie została przez M. K. oszukana, sama tak się nie czuła i pomimo faktycznej zwłoki w zwrocie długu o charakterze wyłącznie cywilnym dobrowolnie decydowała się na prolongaty w spłacie pożyczek.

Zgodzić się zatem należało ze skarżącym, że powyższe okoliczności świadczą o tym, że faktycznie strony zawierały w 2017 r. umowy pożyczki, a zatem istniało pomiędzy nimi zobowiązanie cywilnoprawne i powyższego dowodzi zawarcie przez M. K. i J. W. ugody (wymienione tam osoby wprost odwołują się do umowy pożyczki), na mocy której J. W. otrzymała kwotę 70 000 zł tytułem zaległych rat i przyjęła przeprosiny oskarżonego w związku z brakiem spłaty pieniędzy we wcześniejszym terminie – porównaj dokumenty jak na k. 1504.

Wobec powyższego brak jest podstaw do stwierdzenia, że M. K. w tym wypadku swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu z art. 286§1 k. k.

W zakresie zarzutów z pkt 3 i 4 aktu oskarżenia, to przede wszystkim wskazać należy, że M. K. miał tu działać na szkodę (...) SA a zatem to Bank a nie J. H. (2) jest pokrzywdzonym.

W pełni zasadnie skarżący wskazał, że dokumentacji bankowej z dnia 2.12. 2023 r. jak na k. 1529, wynika, że rachunek o nr (...) należał do J. H.; otwarcie rachunku nastąpiło dnia 13.09.2017 r. a zamknięcie konta nastąpiło w dniu 28. 11. 2023 r.; dokonano łącznie 511 operacji a saldo po zamknięciu wyniosło 0,0 zł.

Co w sprawie istotne i co w ocenie Sądu Okręgowego bezpośrednio rzutuje na brak zawinienia po stronie M. K., to fakt, że w dniu 18 września 2018 r. (k. 984-985), sam (...) SA wskazał, że „kredyt gotówkowy (czyn z pkt 3 aktu oskarżenia) jest regularnie spłacany a kredyt odnawialny nie jest wymagalny (czyn z pkt 4 aktu oskarżenia); jednocześnie zauważyć należy, że w piśmie tym wystąpiły błędy co do dat złożenia wniosków - porównaj k. 1705.

Ponadto faktycznie w 2017 r. M. K. nie zawierał opisanych w zarzutach umów lecz korzystał z rachunku J. H. za jej zgodą. Podkreślenia wymaga, że kredyty były spłacane – porównaj np. pozycje nr (...), nr (...) nr (...) – k. 1529. Także sam oskarżony dokonywał przelewów w różnych kwotach na rachunek założony przez J. H. – porównaj pozycje nr (...) (kwota 15500 zł), nr (...)

Zasadnie przy tym obrońca oskarżonego zauważył, że z samych zeznań J. H. jak na k. 959 -960 wynika, że M. K. latem 2017 r. poprosił J. H. o pomoc, albowiem potrzebował konta bankowego do przelewów, motywując to chęcią ukrywania swoich przelewów gdyż miał mieć „problemy z byłymi partnerkami i bankiem” i na to J. H. zgodziła się oraz przekazała oskarżonemu dane do konta upoważniając wymienionego do korzystania z jej konta. Ponadto zgodzić się należało ze skarżącym, że wbrew twierdzeniem wymienionej udostępnienie konta faktycznie miało dotyczyć nie wyłącznie przelewów albowiem sama J. H. wskazała, że „możliwe, że K. przelewał jej kwoty pieniędzy” oraz „nie chciał ich zwrotu za pomoc w udostępnianiu konta”.

Zauważyć przy tym należy, że kredyty zostały umorzone – k. 1544 a na rozprawie w dniu 25 marca 2024 r. J. H. między innymi podała, że „z tego co udało mi się ustalić to nie udało mi się ustalić nic. Pani w mBanku powiedziała, że nie widzi, żeby było zadłużenie, nie ma informacji, żeby dług był umorzony czy sprzedany, ale ja też nie dostałam żadnej informacji od komornika, żeby takie zadłużenie spłacać. Nie wiem co się wydarzyło” – k. 1534 odw.

Ponadto nie bez racji skarżący wskazał, że treść uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia wskazuje – porównaj k. 1588, k. 1589 odw., że „Sąd I instancji nie postrzegał (...) SA jako pokrzywdzonego przestępstwem oszustwa lecz J. H., która takiego statusu przecież nie posiadała. Nie wiadomo zatem kto miał zostać doprowadzony do niekorzystnego rozporządzenia mieniem”.

W konsekwencji w pełni zgodzić się należało z obrońcą M. K., że brak jest dowodów wskazujących na istnienie kierunkowego zamiaru oszustwa w chwili gdy M. K. z J. H. uzgadniali korzystanie z jej rachunku bankowego, w tym w dniach 27 lutego-3 marca 2018 r. gdy formalnie wymieniona występowała o udzielenie kredytów: gotówkowego i odnawialnego a zatem w tym czasie nie doszło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem na szkodę (...) SA.

W zakresie zarzutów z pkt 5 i 6 aktu oskarżenia co do pokrzywdzonej J. B. (2), to i w tych wypadkach brak było podstaw do skutecznego przypisania M. K. popełnienia występków z art. 286§1 kk, w tym w związku z art. 270§1 kk.

Słusznie w tym zakresie skarżący zakwestionował uznanie przez Sąd I instancji zeznań J. B. jako spójnych, logicznych i konsekwentnych co w konsekwencji spowodowało, że na ich podstawie czynione były ustalenia faktyczne w sprawie.

Tymczasem zgodzić się należy z argumentacją obrońcy oskarżonego co do tego, że J. B. w chwili nawiązania relacji osobistej z M. K. miała około 40 lat, była matką; wymienieni pozostawali parą przez okres sześciu w latach 2015 - 2021, a poznali się podczas nauki tańca na lekcjach prywatnych; pokrzywdzona opiekowała się także synem M. K. (1). Co istotne, pokrzywdzona aktywnie uczestniczyła w biznesach prowadzonych przez M. K. oraz już w 2015 roku wiedziała o jego niechlubnej historii związanej z odbywaniem od 20 października 2015 r. kary pozbawienia wolności – porównaj zeznania z dnia 22 czerwca 2021 r. jak na k. 1139 odw. Zauważyć należy, że w czasie gdy M. K. (1) odbywał karę pozbawienia wolności. J. B. „starała się prowadzić dalej firmę, przez ten czas do wyjścia on rozdysponował auta. Ja w dni wolne brałam faktury” – porównaj zeznania z rozprawy z dnia 25 marca 2024 r. jak na k. 1530-1532. Tym samym posiadała wiedzę o działaniach biznesowych oskarżonego oraz zajmowała się księgowością i „brała faktury”. W nawiązaniu do powyższego w ślad za argumentacja obrońcy wskazać należy, że M. K. i J. B. w czasie gdy pozostawali w relacji osobistej wyrokiem z dnia 12 czerwca 2019 r. w sprawie III K 1130/18 zostali prawomocnie skazani za czyny z art. 286§1 kk i inne – porównaj k.1550; wskazany wyrok dotyczył między innymi wystawiania nierzetelnych faktur VAT.

Znamienne jest, że w postępowaniu przygotowawczym, J. B. podawała informacje wskazujące na jej szczegółową wiedzę dotyczące interesów M. K. i jego rodziny, w tym dotyczące stacji diagnostycznej w O. i pensjonatu (...) gdzie znajdowała się dokumentacja prowadzonej przez oskarżonego działalności gospodarczej; wiedziała też o poprzednim związku oskarżonego z L. H., którą określała jako (...) – porównaj k. 1139 odw. Zgodzić się zatem należało z autorem apelacji co do tego, że faktycznie wymieniona samodzielnie podejmowała decyzje związane z kredytami oraz pożyczkami dla oskarżonego i uczestniczyła przez długi czas w działalności gospodarczej swojego partnera M. K. (1), co faktycznie przeczy aby została przez niego wprowadzona w błąd a oskarżony dokonał na jej szkodę oszustw. W tym zakresie zauważyć należy, że J. B. nie zaprzeczała, że miała dostęp do rachunków spółki (...) i T. i z zeznań jak na k. 1334 wynika, że rozwiązywała problemy (...), które powstały w związku z umową z F.; miedzy innymi przewiozła dokumenty (...) zawierające opłacone zobowiązania dla ojca oskarżonego tj. H. K., wspominała o rodzicach K., którzy także pomagali mu w uporządkowaniu rodzinnych interesów; na rozprawie w dniu 25 marca 2024 r. potwierdziła, że „miała dostęp do konta firmowego” czyli do pieniędzy, co najmniej jednego podmiotu gospodarczego i te jej twierdzenia korespondowały z wyjaśnieniami M. K. a w toku rozprawy z dnia 12 września 2025 r. – k.1732 odw. przyznała, że na pewno miała dostęp do konta albowiem robiła przelewy.

Powyższe okoliczności przeczą zatem zasadności zarzutów co do popełnienia przestępstw na jej szkodę. W nawiązaniu do powyższego, trzeba podnieść także i to, że J. B. zerwała relację z M. K. dopiero po osobistym ujawnieniu zdrady z J. W. w czerwcu 2021 r. Natomiast zarzut z pkt 5 aktu oskarżenia dotyczy roku 2017 a czyn z pkt 6 aktu oskarżenia miał być popełniony do grudnia 2020 co dodatkowo neguje wprowadzenie jej wówczas w błąd.

Zwrócić również uwagę należy, że z zeznań złożonych przez J. B. podczas rozprawy w dniu 25. 03. 2024 r. wynika, że przekazała ona kwotę co najmniej 50 000 zł, „całą kwotę” (czyn z punktu V aktu oskarżenia) pochodzącą ze sprzedaży jej mieszkania przy ul. (...) w O. dla D. G. (2) (Z.) i wówczas opisała związane z tym okoliczności (J. B. i M. K. (1) razem udali się na spotkanie z D. G. samochodem a następnie przesiedli się do samochodu G., po czym wręczyli mu pieniądze); środki pieniężne dla D. G. (1) przekazał także M. K. (1), przy czym G. wziął pieniądze od M. K. (1) i J. B. (2) i następnie nie rozliczył się z nimi- porównaj wyjaśniania jak na k. 1435.

Trafnie tym samym obrońca oskarżonego wskazywał, że w tym zakresie nie istnieją podstawy faktyczne i prawne dla przyjęcia, że M. K. dopuścił się czynu z zarzutu opisanego w punkcie 5 aktu oskarżenia albowiem wzajemne rozliczenia w interesach pomiędzy D. G. (Z.), J. B. i M. K. pozostają poza ramami niniejszego postępowania.

Ponadto J. B., przesłuchiwana w toku procesu, w istocie nie wspomniała o rzeczywistych przyczynach sprzedaży swojego mieszkania przy u. (...) w O.. Tymczasem z wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 28. 10. 2022 r. w sprawie o sygn. akt II K 1930/21 wynika, że J. B. (2) sprzedała mieszkanie przy ul. (...) w O., które było zagrożone zajęciem nieruchomości w celu udaremnienia egzekucji dochodzonego przez wierzyciela tj. firmę (...) (...) z siedzibą w T. i za ten czyn z art. 300§2 kk została skazana na karę grzywny – k. 1661; zauważyć przy tym należy, że z karty karnej J. B. wynika, iż wymieniona była skazana za przestępstwa gospodarcze (SR dla Warszawy M. III K 1130/18 z art. 286§1 k. k., SR w Olsztynie, IIK 1930/21 z art. 300§2 k. k., SR Warszawa Mokotów III K 508/22, SR Warszawa Mokotów z dnia 12. 06.2019 r. o sygn. akt III K 1130/18).

Przedstawiona analiza w zakresie relacji pomiędzy stronami, wiedzy pokrzywdzonej o działalności oskarżonego odnosi się także do braku zasadności zarzutu co do uzyskania przez M. K. kwot wynikających z przelewów na konto R. i W. U.. Analiza zeznań J. B. jak na k. 1333-1334 w żadnym wypadku nie wskazuje, że w tym wypadku doszło do wprowadzenia jej w błąd w zakresie zamiaru zwrotu uzyskanych pieniędzy, tym bardziej że pokrzywdzona doskonale orientowała się w sytuacji majątkowej i osobistej oskarżonego i dobrowolnie przekazywała w spełnieniu jego próśb na jego rzecz co raz to nowe kwoty.

W tym zakresie zwrócić uwagę należy, że akt oskarżenia jak na k.1450-1452 w istocie nie wskazywał na dowody jak na k. 1333-1430 (porównaj k. 1451-1452), które w szczególności miały świadczyć o zasadności zarzutu z pkt 6 aktu oskarżenia; błąd ten powielił Sąd I instancji i tych dowodów faktycznie nie przeprowadził; dowody te ujawniono w toku rozprawy odwoławczej–porównaj k.1731-1731 odw.; na uwadze należy mieć to, że dopiero przeprowadzenie dowodu z „zestawień” pokrzywdzonej z k. 1335 i z k.1361 faktycznie pozwalało na ustalenie kwoty, którą rzekomo miał „wyłudzić” M. K. w okresie od stycznia 2019 r. do 20 grudnia 2020 r.

W zakresie zarzutu co do tego, że M. K. miał pokazywać „jej fikcyjny wyrok rozwodowy” i tym samym używać przerobionego wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 20 lipca 2011 r. w sprawie I RC 829/11 w celu wprowadzenia jej w błąd co do okoliczności niepozostawiania w związku małżeńskim, to w ocenie Sądu Okręgowego nie sposób mu przypisać występku z art. 270§1 kk.

Kwalifikacja z tego przepisu byłaby ewentualnie uzasadniona o ile skutecznie zostałoby ustalone dokonanie za pomocą takiego „narzędzia” wprowadzenia pokrzywdzonej w błąd, a przecież z takiego zachowania M. K. uniewinniono. Zatem samo „okazanie” podrobionego dokumentu w tym wypadku nie stanowi przestępstwa albowiem „Posługiwanie się sfałszowanym dokumentem w sytuacjach, które nie są związane z obrotem prawnym, nie ma charakteru „użycia” w rozumieniu art. 270 § 1 kk” – porównaj tezę 15: Wróbel Włodzimierz (red.), Zoll Andrzej (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część II. Komentarz do art. art. 212-277d.

W tej sytuacji należy przyjąć, że zachowanie M. K. (1) wobec J. B. (2) nie wypełniło znamion istnienia zamiaru kierunkowego oraz znamienia wprowadzenia w błąd, oraz niekorzystnego rozporządzenia mieniem, co wyklucza uznanie go za winnego czynów z punktów 5 i 6 aktu oskarżenia. Pokrzywdzona przez wiele lat znała oskarżonego, w tym i zakres nie zawsze zgodnej z prawem jego działalności; czasem wręcz z nim współpracowała. Zatem J. B. przekazując oskarżonemu różne kwoty czy też biorąc udział we wskazanej wyżej transakcji z D. G. (Z.) nie została przez M. K. wprowadzona w błąd a przy tym doskonale zdawała sobie sprawę ze „swobodnego” stosunku wymienionego do kwestii wydawania pieniędzy oraz liczenia na zwrot uzyskanych przez niego kwot.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego; ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny wniosek o zmianę wyroku

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec wskazanych okoliczności podzielono wniosek skarżącego o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconych im czynów.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie II Wydziału Karnego z dnia 18 listopada 2024 r. , sygn. akt II K 4/23

zmieniono w ten sposób, że uniewinniono od popełnienia zarzucanych mu czynów.

Zwięźle o powodach zmiany

Wobec zarzutów zawartych w środkach odwoławczych uznano, że zgromadzone w sprawie dowody w istocie świadczą o braku zawinienia oskarżonego w zakresie zarzucanych im czynów z art. 286§1 kk i art. 270§1 kk

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Na podstawie art.632pkt 2 kpk koszty procesu w sprawie ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 18 listopada 2024 r. w sprawie o sygn. II K 4/23

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana