Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 184/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 10 stycznia 2025 r., sygn. akt II K 1589/22

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego M. S.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego wyrokowi zarzucił:

1/ naruszenie przepisów postepowania mających wpływ na treść wyroku poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów, z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego polegający na uznaniu, że materiał dowodowy zebrany w sprawie jest wystarczający do uznania, że oskarżony znęcał się fizycznie i psychicznie nad rodziną, podczas gdy analiza dowodów przeprowadzonych w sprawie świadczy o tym, że istnieje szereg wątpliwości co do winy oskarżonego, fizycznej możliwości znęcania się nad członkami rodziny po 3 kwietniu 2013 r. oraz wpływu udarów mózgu na stan psychiki oskarżonego,

2/ naruszenie przepisów postepowania mających wpływ na treść wyroku poprzez odmowe przeprowadzenia dowodu z opinii lekarzy neurologów i psychiatrów na okoliczność wpływu urazów mózgu doznanych przez oskarżonego na jego stan zdrowia i możliwość niekontrolowanego wypowiadania treści słownych, pomimo że Sąd powołał takich biegłych a okoliczności sprawy świadczą o tym, że opinia tatka jest niezbędna dla ustalenia winy oskarżonego, gdyż nagrania wypowiedzi oskarżonego Sąd I instancji uznał za jeden z głównych dowodów winy M. S.,

3/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia polegający na uznaniu, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, podczas gdy okoliczności sprawy, w tym nieustalony stan zdrowia w czasie objętym zarzutem, niewielka liczba zdarzeń o charakterze przemocy fizycznej, brak innych niż pokrzywdzeni świadków zdarzenia, świadczy o tym, że istnieją uzasadnione wątpliwości do winy oskarżonego M. S..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na podzielenie.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w środku odwoławczym, to przede wszystkim zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał trafnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji prawidłowo zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia winy i kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu. Stąd też odnosząc się do podnoszonych przez skarżącego zarzutów należy stwierdzić, że są one chybione. Zauważyć trzeba, że podnosząc tego rodzaju zarzuty skarżący faktycznie polemizuje z ustaleniami Sądu I instancji. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody rozstrzygnięcia o winie oskarżonych, a Sąd Okręgowy podziela przedstawioną tam argumentację . Apelacja w istocie nie wskazuje na takie okoliczności, które wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i należy jedynie zaakcentować te elementy, które przemawiają za odmową podzielania stanowiska skarżącego.

W zakresie zarzutów obrońcy oskarżonego dotyczących przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i przyjęcia winy oskarżonego w oparciu o przede wszystkim analizę twierdzeń pokrzywdzonych w takim zakresie ich twierdzeń w jakim obciążali oni oskarżonego, stwierdzić należy, iż Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzeń opisanych w zaskarżonym wyroku oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Wskazać przy tym należy, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 r., zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania, nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie rewizyjnym. Ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia. (II KR 114/74 OSNKW 1975/2/28).

W konsekwencji Sąd Okręgowy nie podzielił zawartych w apelacji zarzutów obrazy przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., jak i wywodów przytoczonych na ich poparcie oraz nie dopatrzył się obrazy wskazanych przepisów procedury karnej, które to uchybienia mogłyby rzutować na treść wydanego wyroku zwłaszcza w zakresie uznania winy M. S.. W pełni zatem należy podzielić argumentację Sądu I instancji co do analizy i oceny zebranego i ujawnionego materiału dowodowego. W szczególności obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 kpk nie dowodzi to, że ustalenia w sprawie poczyniono głównie w oparciu o twierdzenia wskazanych wyżej świadków przy jednoczesnym odrzuceniu tych wyjaśnień oskarżonego, w których nie przyznał się on do popełnienia zarzuconego mu czynu. Fakt czynienia ustaleń faktycznych w oparciu o dowody niekorzystne z punktu widzenia odpowiedzialności oskarżonego nie może oznaczać, że Sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów postępowania. Tym bardziej wskazać należy, że ustalenia faktyczne winny być dokonane na podstawie dowodów, którym przyznano przymiot wiarygodności. Tym samym wobec przyznania dowodom niekorzystnym z punktu widzenia odpowiedzialności oskarżonych takiej cechy, to chybione są zarzuty, że w postępowaniu doszło do złamania zasady obiektywizmu. Ocena dowodów pozostaje pod ochroną z art. 7 kpk gdy jest poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego umotywowana w uzasadnieniu wyroku. Analiza akt sprawy wskazuje, że Sąd Rejonowy trafne ustalenia oparł na dowodach, które przeprowadzone zostały na rozprawie głównej i ocenił je w sposób uwzględniający wszystkie okoliczności zdarzeń a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał jakie fakty uznał za udowodnione, a jakie za nieudowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym a ocena ta zasługuje na podzielenie.

Wobec zarzutów zawartych w apelacji także w ocenie Sądu Okręgowego te wyjaśnienia oskarżonego, w których wymieniony nie przyznał się do popełnienia przepisanego mu czynu nie zasługiwały na uwzględnienie albowiem jego relacja pozostawała w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami pokrzywdzonych, zeznaniami członków ich rodziny i znajomych oraz dołączonych nagrań i opinii biegłych. Prawidłowo ocenione dowody wskazały, że oskarżony w pełni świadomie podejmował agresywne zachowania wobec żony i syna i tym samy trafnie Sąd I instancji uznał, że wyjaśnienia oskarżonego, który kwestionował swoje zawinienie oraz poczytalność stanowią wyłącznie wyraz przyjętej przez niego linii obrony.

Wprawdzie brak jest podstaw do podważenia jego choroby (udary mózgu) oraz tego, że udar z 2013 r. w istotny sposób wpłynął na jego codzienne funkcjonowanie, to zarazem nie sposób było przyjąć, że udary mózgu wpłynęły w istotny sposób na jego zachowanie, a stan jego zdrowia spowodował, że nie był on świadomy swojego postępowania po 2013 r. Te jego twierdzenia pozostają bowiem w oczywistej sprzeczności względem jasnej, pełnej i logicznej opinii biegłych psychiatrów. Zasadnie także Sąd Rejonowy odrzucił argumentację M. S., że rzekomo z powodu stanu zdrowia nie był w stanie znęcać się nad członkami rodziny. W tym zakresie wskazać należy, że oskarżony po leczeniu szpitalnym w połowie października 2013 r. powrócił do domu i zamieszkał początkowo na piętrze; M. S. mógł się poruszać, choć sprawiało mu to problemy. Co istotne, sama pokrzywdzona przyznała, że po leczeniu szpitalnym przez okres 3-4 miesięcy zachowanie oskarżonego było poprawne, jednakże gdy M. S. zaczął odzyskiwał lepszą sprawność i przestał być zależny od domowników to jego zachowanie zmieniło; wprawdzie przemoc fizyczna miała znacznie mniejsza intensywność to jednocześnie oskarżony był w stanie znęcać się nad domownikami psychicznie, poniżając ich, wyzywając, wyśmiewając.

Sąd I instancji trafnie uznał, że na podstawie zeznań pokrzywdzonej M. S. (2) możliwe było dokonanie prawidłowych ustaleń w sprawie. Wymieniona wiarygodnie podawała o tym, że oskarżony od 2009 r. (po ponownym zawarciu z nim związku małżeńskiego w 2008 r.) z wyłączeniem okresu od kwietnia 2013 r. do początku 2014 r. gdy relacje układały się względnie poprawnie, albowiem wymieniony wymagał wówczas pomocy po przebytym udarze,wykazywał wobec niej oraz ich syna agresywną postawę, która wzbudzała w niej lęk o własne bezpieczeństwo. W świetle jej twierdzeń nie budzi wątpliwości to, że podczas kłótni z mężem pokrzywdzona była przez niego wielokrotnie poniżana, a wymieniony w trakcie awantur kierował względem niej wulgarne, obraźliwe sformułowania, groził jej pozbawieniem życia i zdrowia, a także stosował przemoc fizyczną w postaci popychania a tożsame zachowania oskarżony przejawiał również wobec ich syna.

Prawidłowo w ocenie Sądu Rejonowego analiza złożonych przez M. S. (2) zeznań wskazywała na jej osobiste doświadczenie przemocy fizycznej oraz psychicznej ze strony partnera życiowego a Sąd Okręgowy nie znajduje podstaw do podważenia takiego stanowiska. Podkreślić należy, że relacja pokrzywdzonej korespondowała z zeznaniami K. S., który wielokrotnie był świadkiem przemocowych zachowań ojca wobec matki, jak również sam ich doświadczał, zeznaniami członków rodziny i przyjaciół pokrzywdzonej, którym zwierzała się ona ze swoich doświadczeń oraz przedłożonych do akt sprawy nagrań. Co przy tym istotne, z dokumentacji medycznej przez pokrzywdzonej wynika, że korzystała ona z pomocy psychologów i psychiatrów albowiem postępowanie oskarżonego wywarło silnie negatywny wpływ na psychikę pokrzywdzonych. Nie bez znaczenia jest i to, że M. S. (2) podejmowała próby naprawy relacji małżeńskiej, a zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa złożyła już po upływie znacznego czasu – po upływie wielu lat – z uwagi na brak poprawy w zachowaniu oskarżonego, a wręcz nasileniu jego agresji. Trafnie przy tym Sad rejonowy zauważył, że zawiadomienie o znęcaniu pokrzywdzona złożyła w dniu wydania wyroku rozwodowego, a więc nie sposób uznać, że toczącą się sprawę chciała instrumentalnie wykorzystać.

Wbrew stanowisku oskarżonego, w tym powoływanie się przez niego na bardzo liczne zdjęcia z czasu małżeństwa wiarygodności zeznań pokrzywdzonej w żadnym wypadku nie podważa to, że „przez wiele lat mieszkała z oskarżonym, zdecydowała się na ponowne zawarcie związku małżeńskiego oraz pomagała swojemu „oprawcy” w czasie gdy przebywał w szpitalu po udarze”. Nie budzi bowiem wątpliwości to, że pomiędzy sprawcą a ofiarami zachodzi silny związek emocjonalny, często uczuciowy, a nierzadko i uzależnienie psychiczne czy ekonomiczne, zaś ofiara często wybacza sprawcy, nierzadko z czasem próbuje nawet tłumaczyć jego zachowanie, doszukiwać się niewłaściwego zachowania po własnej stronie.

Syn stron, K. S. przez wiele lat był bezpośrednim świadkiem zachowań M. S. wobec jego matki jak również sam doświadczał agresji ze strony ojca i wiarygodnie opisał jak w jego rodzinnym domu wielokrotnie dochodziło do awantur, które były inicjowane właśnie przez oskarżonego, który w ich czasie kierował względem niego oraz jego matki wulgarne sformułowania, poniżał ich, obrażał, groził pozbawieniem życia, stosował przemoc fizyczną w postaci popychania.

W pełni zasadnie Sąd Rejonowy za wiarygodne uznał zeznania członków rodziny pokrzywdzonej D. J., L. C., E. C., którzy zgodnie podali, iż M. S. (3) wraz z upływem czasu zaczęła się im zwierzać ze swoich negatywnych doświadczeń przeżyć z M. S. co przekonało ich, że pokrzywdzona jest ofiarą przemocy domowej; L. i E. C. wręcz wielokrotnie zabierali pokrzywdzoną do swojego domu, albowiem obawiała się ona swojego męża. Pokrzywdzona o sytuacji w domu zwierzała się także swoim koleżankom z pracy a D. S. i M. C. podawały, że pokrzywdzona żaliła się im, że jej mąż wykazuje wobec niej oraz ich syna agresywną postawę tj. ubliża im, grozi, wyzywa, stosuje przemoc fizyczną i co istotne M. S. (2) podczas tych zwierzeń wielokrotnie płakała, była zdenerwowana i wskazywała na obawę przed mężem; w tym zakresie wskazać należy, że załączone dokumenty z postępowa z udziałem stron także wykazały, że oskarżony przejawiał agresywne zachowania wobec żony. Prawidłowo także Sąd Rejonowy zauważył, że postawa oskarżonego wobec W. D. podczas zajęć terapeutycznych była w pełni zamierzona a jego celem było przedstawienie żony w negatywnym świetle.

Wbrew stanowisku skarżącego co do tego, że oskarżony rzekomo z powodu choroby miał się wypowiadać w sposób przez siebie niekontrolowany, Sąd Rejonowy prawidłowo uznał za wiarygodne dołączone do akt sprawy nagrania rozmów pomiędzy M. S. a M. S. (2) świadczących o tym, że oskarżony świadomie i w sposób przez siebie kontrolowany zwracał się do swojej żony obraźliwie i wulgarnie jak również kierował względem niej groźby pozbawienia życia. Tym samym podzielić należało argumentację, że „nagrania te w sposób obiektywny pozwoliły na ocenę zachowania oskarżonego i uznanie, że wykazywał on agresję względem żony i syna. Skoro oskarżony zachowywał się w taki sposób mimo tego, że w niektórych sytuacjach jest nagrywany, to nie sposób nie uwierzyć pokrzywdzonym, że w podobny sposób zachowywał się niemal przez cały okres małżeństwa” – k. 509.

Chybione jest czynienie przez skarżącego zarzutów dotyczących tego, że rzekomo w toku postępowania przed Sądem Rejonowym nie ustalono prawidłowo stanu zdrowa M. S.. Sąd I instancji zasadnie uznał za wiarygodną dokumentację medyczną oskarżonego, po przeanalizowaniu której, biegli dokonali ustaleń w zakresie wpływu udarów mózgu na psychikę oskarżonego, w tym dołączone do akt sprawy opinie sądowo-psychiatryczne oraz opinię biegłego z zakresu neurologii.

Podkreślić zatem należy, że „u M. S. nie wykryto choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego, rozpoznano zaś u niego cechy organicznych zaburzeń osobowości. Zgodnie ze stanowiskiem biegłych, którego w ocenie Sądu nie sposób podważyć, w czasie popełnienia przypisanego oskarżonemu przestępstwa mógł on rozpoznać znaczenie czynu i pokierować swoim postępowaniem. Przebyty udary mózgu nie wpłynęły na zaburzenia w psychice oskarżonego w istotny sposób - nie miały wpływu na podejmowane przez niego decyzje, jego zachowanie. Biegli psychiatrzy wyraźnie wskazali, że ujawnione organiczne zaburzenia osobowości nie miały i nie mają znacznego nasilenia, a oskarżony miał zachowaną kontrolę nad swoim postępowaniem. Biegli wskazali, że stwierdzone uszkodzenia (...) po doznanych udarach (tj. od 2013 roku) nie spowodowały wyraźnych zmian w zachowaniu oskarżonego, a fakt iż stawiane zarzuty dotyczą także wielu lat przed udarem z 2013 roku wskazują, iż nie można łączyć ewentualnych zachowań agresywnych M. S. z zaburzeniami natury osobowości powstałymi wskutek uszkodzenia CUP. Uzasadnienie opinii jest logiczne i przekonujące. Biegły z zakresu neurologii także nie dostrzegł w danym zakresie żadnych nieprawidłowości. Wskazał, że oskarżony może samodzielnie brać udział w postępowaniu, a przeprowadzona przez niego analiza dokumentacji medycznej oskarżonego nie pozwoliła na ujawnienie istotnych zmian neurologicznych u M. S.. Biegły zaznaczył przy tym, iż to biegli psychiatrzy winni wypowiedzieć się na temat poczytalności oskarżonego w czasie popełnienia przypisanego mu czynu, bowiem należy to do ich zakresu specjalizacji, nie zaś do zakresu neurologii”- k. 509 odw.

Zarazem podzielić należało stanowisko Sądu Rejonowego co do rzekomej konieczności dopuszczenia kolejnych opinii. Sąd I instancji wyrokujący w sprawie prawidłowo wskazał, że „podstawą dopuszczenia dowodu z opinii uzupełniającej czy też opinii innych biegłych nie może być teza dowodowa dla biegłego z zakresu neurologii sformułowana przez poprzedniego sędziego sprawozdawcę. Zawiera ona czysto teoretyczne rozważania na temat możliwości wpływu udaru na zachowanie chorego, które nie przystają do zachowania oskarżonego. Niewątpliwie udar spowodował u niego znaczne pogorszenie stanu zdrowia, przede wszystkim w zakresie poruszania się i wypowiadania. Nie sposób jednak zgodzić się, że spowodował brak możliwości rozpoznania swoich czynów i pokierowania własnym postępowaniem. Wypowiedzi oskarżonego utrwalone przez pokrzywdzoną były logicznie powiązane z wypowiedziami pokrzywdzonej. Z dokumentacji lekarskiej nie wynikało również, aby udar spowodował brak możliwości rozeznania znaczenia wypowiadanych słów, czy też aby oskarżony nie kontrolował wypowiedzi”- k. 510.

Zauważyć przy tym należy, że Sąd Okręgowy mając możliwość obserwowania zachowania oskarżonego M. S. w czasie rozpraw odwoławczych stwierdza, że wprawdzie ma on problemy z poruszaniem się, to nie sposób jest przyjąć aby miał on jakiekolwiek trudności w zakresie prezentowania swoich racji, przedstawiania stanowiska czy formułowania wypowiedzi.

Wobec powyższego Sąd Rejonowy w pełni zasadnie uznał, że zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy pozwolił na stwierdzenie, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 207 § 1 kk na szkodę M. S. (2) oraz K. S., przy czym prawidłowo dokonał zmiany opisu czynu, redukując z jego opisu okres od 3 kwietnia 2013 r. do stycznia 2014 r. w którym to oskarżony po przebytym udarze, z uwagi na stan swojego zdrowia oraz fakt, iż był on zdany na pomoc członków rodziny nie wykazywał wobec żony i syna przemocowych zachowań.

Wniosek

obrońcy oskarżonego o zmianę wyroku i o uniewinnienie oskarżonego M. S.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyżej wskazane okoliczności nie uznano za zasadnych zarzutów skarżącego.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 10 stycznia 2025 r., sygn. akt II K 1589/22

jako prawidłowy utrzymano go w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W sprawie nie stwierdzono zarzucanej obrazy prawa procesowego oraz błędu w ustaleniach faktycznych.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Na podstawie art.624§1 kpk zwolniono oskarżone od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając, że przemawiają za tym względy słuszności.

1PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 10 stycznia 2025 r., sygn. akt II K 1589/22

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana