Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 196/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w P. z dnia 28 listopada 2019 r. w sprawie sygn. akt (...)

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego G. G. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

I. obrazy przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a w szczególności:

1) art. 5 § 2 k.p.k. przez usunięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, w tym w zakresie rudymentarnym tj. wątpliwości, co do stanu trzeźwości oskarżonego przez ustalenie „... w dniu 5 listopada 2017 r. około godziny 13.10 na ul (...) w O. ... w czasie kierowania ... powyżej 0,5 promila alkoholu ... fakt kierowania w czasie zdarzenia ... spożywanie... przed zdarzeniem i w efekcie znajdowania się pod znacznym działaniem alkoholu w chwili czynu ... musiał znajdować się w stanie nietrzeźwości ... niepodobieństwem jest aby był w chwili czynu trzeźwy .... " 1 ¹ -albowiem i niezależnie (tu) od kwestii oceny dowodów, stanowisko sądu meriti o treści „... musiał znajdować się ... niepodobieństwem jest ... ", wyklucza ustawowo wymaganą pewność, co do prawidłowości ustaleń faktycznych (art. 2 § 2 k.p.k.)., będących podstawą przypisania czynu wyrokiem, gdyż w języku etnicznym pojęcia te oznaczają również "chcieć ... pragnąć" czy "nieprawdopodobieństwo", czyli w kategoria prawdopodobieństwa, a nie zupełnej pewności, zaś „znacznym działaniem alkoholu" nie stanowi „stanu nietrzeźwości";

2) art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. wskutek rażąco dowolnej oceny dowodów wymienionych w pkt. 1. 1.2. i 1.1.1. i 1.1.2. (str. 1- 4 uzasadnienia) oraz przez pominięcie istotnych okoliczności niezbędnych w ocenie wskazanych przez sąd dowodów, w tym przede wszystkim zignorowanie diametralnej odmienności podstawy dowodowej i oceny dowodów osobowych jako podstawy w opinii biegłej M. H., którą opinię w pełni sąd podzielił, niż w wyroku, a pomimo tego dania wiary opinii tej biegłej, jak i świadkom, których zeznania biegła uznała za niemogące być podstawą opiniowania, zaś za podstawę opiniowania uznała zeznania śwd. J. Z., któremu sąd - w tym zakresie - nie dał wiary, a ponadto zupełne pominięcie przez sąd samej istoty tej opinii tj. faktu, że jest "wyłącznie" orientacyjna, szacunkowa, uśredniona i " ... może jedynie służyć do szacunkowego określenia stanu trzeźwości ... " gdy ponadto żaden inny wskazany przez sąd dowód nie stanowił o statusie - ustawowo wymaganego - stanu nietrzeźwości, co również nadto sąd zignorował także przy przywoływaniu dowodów w uzasadnieniu wyroku wIg ustalonego wzoru, ustalając, że "przed zdarzeniem" oskarżony miał spożywać wódkę i być li tylko" pod znacznym działaniem alkoholu w chwili czynu", co wyklucza stan nietrzeźwości.

3) obrazę art. 7 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k.:

a) wskutek pominięcia zignorowania, że opinia biegłej M. H. wyklucza jednoznacznie opiniowanie w kategorii pewności ustalenia poziomu alkoholu w organizmie oskarżonego na czas zdarzenia tj. około godz. 13.10 w dniu 5.11.2017 r., gdyż wskazuje,

że cała opinia jest li tylko orientacyjna i szacunkowa, mogąca być traktowaną jedynie w kategoriach „probabilistycznych" co także odnosi się i do teoretycznego jej stanowiska o jakimś innym alkoholu mającym powodować - bez żadnych wyliczeń biegłej w tym zakresie - że oskarżony „powinien" znajdować się w stanie nietrzeźwości przekraczającym 0,5%o;

b) wskutek pominięcia i zignorowania tego, że opinia biegłej jest - w zakresie odnoszącym się do kwestii sprawności urządzenia badającego poziom alkoholu, więc i uzyskanych wyników lub prawidłowości tych badań - sprzeczna z zasadami opiniowania i

danymi naukowymi w zakresie medycyny sądowej oraz - wewnętrznie sprzeczna , w sposób obiektywnie wykluczający przyjętą ocenę prawności tego urządzenia lub prawidłowości przeprowadzonych tym urządzeniem badań, albowiem opinia zawiera błędne dane i oceny w zakresie różnicy rozbieżności pomiędzy pomiarami stężenia, jak i ignoruje inną - prawidłową - ocenę części tej opinii o maksymalnym stężeniu alkoholu

etylowego w organizmie po "około 1 - 1,5 godziny od spożycia", gdy uzyskane w sprawie wyniki badań jednoznacznie wskazują maksymalne stężenie alkoholu (dopiero) w ponad 3 (trzy) godziny od zakończenia spożycia (godz. 16.41 = 0,91 mgli) a więc przekraczają

nawet górną normę czasu o ponad 200%, gdy ponadto nie zachowano przy badaniu standardu pkt. 32 i 33 Zasad opiniowania ... 3 ³ w zakresie odstępów czasowych badań i gdy pomiędzy ich wynikami zachodzą sprzeczności wykluczająca prawidłowość tych

wyników lub rzetelność badań; oraz gdy wiedza medyczno-sądowa, wyklucza, uzyskaną w badaniu Alkometrem, sekwencję poziomu alkoholu: maleje, rośnie, maleje, oraz gdy nadto opinia biegłej i oceny sądu pomijają zeznania policjanta śwd. K. S.
wskazujące na nieprofesjonalne przeprowadzenie badań Alkometrem;

c) przez pominięcie i zignorowanie faktów, które wręcz wykluczyły także, możliwość opiniowania jak ocena dr. O., a zatem również zignorowanie tych faktów przez biegłą, co stanowi, iż opinia ta jest - wbrew stanowisku sądu, co najwyżej - t. zw. nierozstrzygająca, a to m.in. w zakresie rażącego naruszenia pkt. 33 w cyt. zasad, albowiem - skoro trafnie ustalone zostało spożywanie wódki „po zdarzeniu..." - obowiązkiem organów ścigania (tu Policji) było „...dokonać co najmniej dwukrotnego pobrania prób krwi w odstępie jednej godziny." (za w/w pkt. 33) czego nie wykonano w
ogóle, a którą to, opieszałość - zupełnie dowolnie zaakceptowała biegła, jak i zaakceptowała wykonanie czwartego badania powietrza wydychanego, acz werbalnie dostrzegła nakaz "co najmniej dwukrotnego pobrania krwi w odstępie jednej godziny", ale odniosła owo tylko do przypadków "budzących wątpliwości" (str. 10 i 11 opinii), więc ze świadomym pominięciem w/o nakazu również już tylko, gdy alkohol spożyto "po zdarzeniu" przy czym nadto biegła opiniując pominęła i nakaz z pkt. 32 w. cyt. Zasad, gdyż drugie badanie wydychanego powietrza wykonano po upływie 3 min, a nie – jak nakazano – po "około 15 min." - które to okoliczności sumarycznie nakazywały uznanie - przez sąd w zakresie przyjętym w wyroku - opinii dr M. O. za zupełnie niejasną, niefachową, dowolną, sprzeczną z powszechnie akceptowaną wiedzą medyczno-sądową

czy wprost wykluczająca możliwość jednoznaczności takiej opinii, zarówno co do rzekomego przekroczenia 0,5%0 jak i sprawności urządzenia lub co do prawidłowości badania tym urządzeniem;

II. mający wpływ na treść wyroku błąd w ustaleniach faktycznych polegający w szczególności na rażąco dowolnym ustaleniu, że oskarżony w dniu 5 listopada 2017r „…około godziny 13.10 ... w O. kierował samochodem ... znajdował się w stanie nietrzeźwości ze stężeniem powyżej 0,5 promila alkoholu we krwi ...”, przy równoczesnym ustaleniu odmiennym „pod znacznym działaniem alkoholu", albowiem prawidłowe odczytanie i ocena treści wszystkich ujawnionych (w tym także wskazanych w uzasadnieniu wyroku) dowodów, takie ustalenie wyklucza, lub - co najmniej - nie daje wystarczających podstaw do takiego ustalenia, w tym skoro oskarżony spożywał alkohol później po godz. 13.10 oraz, gdy nawet- słusznie zdeprecjonowane przez biegłą -zapisane w śledztwie zeznania śwd. A. K. (a także wszystkich innych świadków), ze względu na ich enigmatyczność, sprzeczność (pomijając nawet niewiarygodność) wykluczają możliwość ustalenia ilości mającego być spożytym, alkoholu rano, co skutkowało koniecznością ustalenia o braku dostatecznych dowodów zaistnienia przestępstwa i wykluczało przypisanie czynu w wyroku.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego pozwoliła na dokonanie kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku, a co za tym idzie na jego zmianę poprzez przyjęcia dopuszczenia się przez G. G. nie występku ale wykroczenia.

Na wstępie należy wskazać, że u podstaw zmiany zaskarżonego wyroku tylko częściowo stanęły zarzuty wywiedzione przez apelującego, jednak już samo zaskarżenie wyroku Sądu Rejonowego na korzyść oskarżonego uprawniło Sąd odwoławczy do dokonania analizy prawidłowości wydanego wyroku.

Przede wszystkim, wbrew stanowisku skarżącego nie budzi wątpliwości to, że oskarżony przed zdarzeniem spożywał alkohol oraz, że następnie będąc w stanie po spożyciu alkoholu prowadził samochód osobowy.

Jednocześnie, wbrew ocenie dokonanej przez Sąd I instancji, zdaniem Sądu Okręgowego w ramach niniejszego postępowania decydującego znaczenia nie mogą mieć wnioski opinii biegłej z zakresu medycyny sądowej (k. 308-318). Zauważyć bowiem należy, że opinia biegłej M. O. miała charakter opinii prospektywnej, gdyż materiał dowodowy wskazywał, na konsumpcję alkoholu przez oskarżonego po zdarzeniu (po kierowaniu pojazdem). Okoliczność ta wykluczała możliwość analiz retrospektywnych. Biegła podkreśliła, że obliczenia prospektywne mają charakter tylko i wyłącznie orientacyjny, a uzyskane wyniki mają wartość szacunkową i należy traktować je w kategoriach probablistycznych - obliczenia oparte są na wartościach średnich, które tylko w przybliżeniu odzwierciedlają stan rzeczywisty. Dlatego też próba zastosowania takich badań może jedynie służyć do szacunkowego określenia stanu trzeźwości i konfrontacji uzyskanych w obliczeniach stężeń etanolu z rzeczywistymi wartościami pochodzącymi z badań powietrza wydychanego oskarżonego. Mając powyższe na uwadze uznać należało, że powyższa opinia nie mogła stanowić podstawy skazania oskarżonego za czyn z art. 178a § 1 k.k.

Zauważyć ponadto należy, że badania oskarżonego na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu zostały przeprowadzone dopiero po około 3 godzinach od zatrzymania G. G. (1) (k. 3). Ponadto wyniki tych badań wskazywały, że stężenie alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu raz malały (badanie 2 z godz. 16.10 i badanie 4 z godz. 17.10) raz rosły (badanie 3 z godz. 16.41). Okoliczności te powodowały, że również te badania nie mogły być podstawa uznania oskarżonego za winnego zarzucanego mu czynu. Zauważyć również należy, że wyniki badań alkomatem były jedną z okoliczności uwzględnionych przy sporządzaniu opinii przez biegłą M. O..

Z uwagi na powyższe zarówna przywołana powyżej opinia biegłej, jak i wyniki badań urządzeniem kontrolno-pomiarowym do ilościowego oznaczenia alkoholu w wydychanym powietrzu nie odzwierciedlały faktycznego stanu oskarżonego związanego ze spożywaniem alkoholu w czasie popełnienia zarzucanego mu czynu.

Powyższe prowadziło do wniosku, że ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie należało było oprzeć na osobowych źródłach dowodowych.

Z zeznań świadka R. P. (1)- k. 7 wprost wynikało, że oskarżony prowadził samochód będąc pod wpływem alkoholu. Kiedy świadek podszedł do oskarżonego to poczuł od niego woń alkoholu a oskarżony, który był kierowcą pojazdu miał bełkotliwą mowę. Świadek próbował wyjąć kluczyki ze stacyjki samochodu, jednak z uwagi na to, że szyba w aucie była otwarta tylko do połowy do udało mu się tego zrobić. R. P. następnie oddalił się od samochodu oskarżonego i zadzwonił na Policję, przy czym w kolejnej rozmowie z funkcjonariuszem Policji świadek podał, że kierujący samochodem marki M. „był pijany, pijany był niesamowicie”- k.39. Następnie – po zatrzymaniu oskarżonego przez Policję- świadek rozpoznał G. G. (1) jako osobę prowadząca samochód. Zeznania tego świadka były szczere, pełne i logiczne, dlatego też w pełni zasługiwały na wiarę.

W ocenie Sądu Okręgowego co do zasady na wiarę zasługiwały również zeznania małoletniej A. K. (2), co do tego że oskarżony spożywał alkohol przed prowadzeniem samochodu. Małoletnia zeznała, że widziała jak w dniu 5 listopada 2017 r. po godzinie 10.00 oskarżony spożywał alkohol. Wypił kilka kieliszków wódki, na pewno więcej niż dwa kieliszki. Wymieniona stwierdziła również, że G. G. spożywał ciągle alkohol, także po śniadaniu. Znamienne jest, że A. K. zauważyła, iż gdy oskarżony ponownie odjechał z terenu swojej posesji oraz gdy widziała, że wrócił tam swoim samochodem, w którym wtedy przebywał także „pan M.” ( J. Ż. ), to widać było, że G. G. jest pod działaniem alkoholu, czuć było od niego alkohol, nie mówił wyraźnie i chodził tak chwiejnie – k.35.

Z opinii sądowo-psychologicznej z dnia 30 listopada 2018 r (k. 233- 236) wynikało, że globalny rozwój intelektualny świadka kształtuje się na poziomie istotnie niższym niż przeciętny i cechuje go bardzo duża dysharmonia / znacznie słabszy niż u prawidłowo rozwijających się rówieśników A./. Na poziomie niższym niż przeciętny rozwija się zdolność do postrzegania i odtwarzania z pamięci zdarzeń i faktów.

Poziom rozwoju umysłowego małoletniej sprawia, iż jej zdolność do relacjonowania zdarzeń obejmowałaby:

- relacjonowanie informacji, dotyczących zapamiętywania przedmiotów i osób;

- relacjonowania informacji ogólnych, dotyczących przebiegu, zwłaszcza krótkich zdarzeń.

Istotna trudność dziewczynki w zdolności do wiernego relacjonowania ale i zapamiętywania zdarzeń dotyczy takich aspektów jak :

-kolejność elementów działań własnych i aktywności innych osób

- chronologia działań, ich częstotliwość

- znaczenie działań, zachowań dla osób uczestniczących w zdarzeniu.

Z opinii tej wynikało jednakże również, że świadek nie wykazuje tendencji do konfabulacji czyli patologicznego kłamstwa. Nie przejawia również specyficznych tendencji, które należy uwzględnić przy ocenie jego zeznań. Należy jednak uwzględnić poziom rozwoju intelektualnego świadka i wynikających z tego ograniczeń poznawczych oraz charakterystyki sfery emocjonalno- społecznej świadka oraz jego sytuację rodzinną.

Mając powyższe na uwadze w ocenie Sądu Okręgowego zeznania małoletniej w przywołanym wyżej zakresie zasługują na wiarę. Zwrócić bowiem uwagę, że nie sposób jest zanegować podawanych przez małoletnią wskazanych wyżej faktów, w tym co do spożywania alkoholu przez oskarżonego, skoro w istocie podawane przez nią okoliczności, także co do kierowania przez G. G. pojazdem marki M., pobytu w nim „pana M.” w pełni korespondują także w zakresie chronologii zdarzeń z zeznaniami R. P. oraz czasem i miejscem interwencji policjantów.

Sąd Okręgowy uznał, że dokonana przez Sąd Rejonowy ocena dowodu w postaci zeznań świadka J. Ż. była prawidłowa. Nie zasługiwały one na wiarę w części, w której twierdził on, że oskarżony nie spożywał alkoholu w godzinach porannych, a dopiero po powrocie ze sklepu. Świadek ten, jako kolega oskarżonego, nie chciał go obciążać swoimi zeznaniami.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał, że oceny stanu trzeźwości oskarżonego należało dokonać na podstawie wynikającego z zeznań świadków tj. R. P. i A. K. jego stanu psychofizycznego. W czasie kiedy G. G. prowadził samochód i został spostrzeżony przez R. P. od oskarżonego wyraźnie była wyczuwalna woń alkohol oraz miał on bełkotliwą mowę. Taki stan psychofizyczny wskazuje, ze G. G. (1) znajdował się co najmniej w stanie po użyciu alkoholu przekraczającym 0,2‰ we krwi i swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 87 § 1 k.w.

W konsekwencji mając na uwadze, że z powodów wskazanych powyżej, decydującego znaczenia w sprawie nie mogły mieć: opinia biegłej M. O. oraz wyniki badań

stężenia alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu, zgodnie z art. 5 § 2 k.p.k., oskarżonemu nie można było przypisać dopuszczenia się występku związanego z kierowaniem pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości albowiem w sprawie brak jest wystarczających dowodów na to, ze stężenie alkoholu we krwi oskarżonego przekraczało 0,5 ‰.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu,

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego nie można była przypisać oskarżonemu sprawstwa zarzucanego mu czynu. W ocenie Sądu Okręgowego wnioskowanie Sądu I instancji było zbyt daleko idące i dlatego nie zasługiwało na aprobatę. Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwalał na przypisanie G. G. (1) popełnienie wykroczenia z art. 87 § 1 k.w.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

wyroku Sądu Rejonowego w P. z dnia 28 listopada 2019 r., sygn. akt (...) zmieniono w ten sposób, że:

- w ramach rozstrzygnięcia z pkt I sentencji oskarżonego G. G. (1) uznano za winnego tego, że w dniu 5 listopada 2017 r. około godziny 13.10 na ul. (...) w O. znajdując się w stanie po użyciu alkoholu przekraczającym 0,2 ‰ alkoholu we krwi kierował pojazdem mechanicznym – samochodem marki M. o nr rej. (...) w ruchu lądowym tj. wykroczenia z art.87§1 k.w. i za to z mocy tego przepisu wymierzono mu karę 2000 zł grzywny;

- za podstawę rozstrzygnięcia z pkt II sentencji przyjęto art. 87 § 3 k.w. a okres zakazu ustalono na 6 miesięcy;

- uchylono rozstrzygniecie z pkt III sentencji,

- za podstawę rozstrzygnięcia z pkt IV sentencji przyjęto art.29 § 4 k.w.;

- za podstawę rozstrzygnięcia z pkt V sentencji przyjęto art. 82 § 3 k.p.w., przy czym karę grzywny uznano za wykonaną w wysokości 200 zł;

- w ramach rozstrzygnięcia z pkt VI sentencji zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1950,22 ( tysiąc dziewięćset pięćdziesiąt złotych i dwadzieścia dwa grosze ) zł tytułem zwrotu wydatków za postępowanie w I instancji oraz uchylono obciążenie go kwotą 200 zł tytułem opłaty za postępowanie przed sądem rejonowym,

W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana zaskarżonego wyroku jest konsekwencją przyjęcia, że G. G. dopuścił się wykroczenia a nie zarzucanego mu występku. W tej sytuacji podstawy rozstrzygnięć w zakresie kary i środka karnego musiały opierać się o przepisy kodeksu wykroczeń. Za celowe uznano orzeczenia kary grzywny, która ukształtowano w oparciu o treść art.33 k.w. i art. 34 k.w.. Okres środka karnego jest niższy niż w zaskarżonym wyroku wobec przyjęcia wykroczenia z art.87 § 1 k.w.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Na podstawie art. 119 § 1 k.w. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 ( pięćdziesiąt ) zł tytułem zryczałtowanej równowartości wydatków za postępowanie odwoławcze oraz kwotę 200 (dwieście ) zł tytułem jednej opłaty za obie instancje.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w P. z dnia 28 listopada 2019 r. w sprawie sygn. akt (...)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana