Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 203/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 19 grudnia 2024 r. w sprawie II K 200/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego M. K. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Obrońca oskarżonego wyrokowi zarzucił:

I błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, wynikający z naruszenia przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a zwłaszcza art. 4 k.p.k., art. 5 5 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 366 S 1 k.p.k., 410 k.p.k., art. 424 1 pkt 1 k.p.k. polegający na dowolnym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów w sytuacji, gdy swobodna ocena materiału dowodowego dokonana z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego nie prowadzi do takiego wniosku, np. odnośnie czynu zarzucanego w punkcie I;

- Sąd w ogóle nie uzasadnił dlaczego przypisał oskarżonemu posiadanie znacznej ilości i tm samym popełnienie czynu z art. 62 ust. 2 u.p.n., czym naruszył art. 424 k.p.k.,

- Sąd dowolnie przypisał, że oskarżony posiadał łącznie znaczne ilości środków odurzających, a w szczególności w postaci posiadania alprazolamu w ilości 3,779 g., co stanowi nawet więcej niż zarzucił rzecznik oskarżenia publicznego i może stanowić wyjście poza opis czynu zarzucanego (art. 14 k.p.k.); ilość tabletek ustalona przez Sąd to 16 sztuk i nie jest ona nawet tożsama z tym co wskazano w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych - 15 tabletek alprazolamu (k. 107),

- Sąd nie ustalił (notabene z uwagi na brak danych literaturowych co do większości substancji przypisanych oskarżonemu) liczby dawek środka lub substancji, konsekwencji liczby osób, które mogłyby zostać nimi odurzone,

- najistotniejszym uchybieniem było jednak to, że Sąd nie ustalił ile lub jaki procent w ilości zabezpieczonych substancji i środków stanowi czysty narkotyk, a ile wypełniacze lub elementy pozbawione działania narkotycznego,

II obrazę przepisu prawa karnego materialnego tj. art. 62 ust. 2 w zw. z art. 62 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii polegającą na błędnym rozumieniu pojęcia znacznej ilości w rozumieniu ww. ustawy oraz na przyjęciu, że sama ilość posiadanej przez oskarżonego substancji psychotropowej stanowi znaczną ilość,

III rażącą niewspółmierność kary polegającą na wymierzeniu oskarżonemu kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, mając na uwadze okoliczności obciążające i łagodzące, a w szczególności niekaralność oskarżonego oraz co Sąd niezasadnie miał na uwadze w katalogu okoliczności obciążających działanie z winy umyślnej z zamiarem bezpośrednim podczas gdy zarzucanych mu czynów nie można popełnić nieumyślnie i stanowi to warunek odpowiedzialności karnej, a jeśli chodzi o czyn z art. 207 1 k.k. można go popełnić tylko z winy umyślnej z zamiarem bezpośrednim.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy zasługiwała na uwzględnienie jedynie w zakresie postulatu o złagodzenie kary pozbawienia .

Odnosząc się do zarzutów zawartych w środku odwoławczym, to przede wszystkim zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji prawidłowo zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia o zawinieniu oskarżonego. Stąd też odnosząc się do podnoszonych przez skarżących zarzutów należy stwierdzić, że są one chybione. Zauważyć trzeba, że podnosząc tego rodzaju zarzuty skarżący faktycznie polemizuje z ustaleniami Sądu I instancji. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody skazującego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy podziela przedstawioną tam argumentację. Co istotne apelacja faktycznie nie wskazuje na takie okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawierają też takiej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w bardzo wnikliwym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, które faktycznie zawiera odpowiedzi na zarzuty kierowane przeciwko rozstrzygnięciu i należy jedynie zaakcentować niektóre elementy, które przemawiają za odmową podzielania stanowiska skarżącego.

Odnosząc się do zarzutów skarżącego dotyczących przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów stwierdzić należy, iż Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy trafnie ustalił stan faktyczny w sprawie oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Wskazać przy tym należy, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 r., zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania, nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie rewizyjnym. Ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia. (II KR 114/74 OSNKW 1975/2/28).

W konsekwencji Sąd Okręgowy nie podzielił zawartych w apelacji zarzutów obrazy przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., jak i wywodów przytoczonych na ich poparcie oraz nie dopatrzył się obrazy wskazanych przepisów procedury karnej, które to uchybienia mogłyby rzutować na treść wydanego wyroku. W pełni zatem należy podzielić argumentację Sądu I instancji co do analizy i oceny zebranego i ujawnionego materiału dowodowego. W szczególności obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 kpk nie dowodzi to, że ustalenia w sprawie poczyniono także w oparciu o twierdzenia pokrzywdzonej M. (...) przy jednoczesnym odrzuceniu twierdzeń M. K.. Fakt czynienia ustaleń faktycznych w oparciu o dowody niekorzystne dla oskarżonego nie może oznaczać, że Sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów postępowania. Tym bardziej wskazać należy, że ustalenia faktyczne winny być dokonane na podstawie dowodów, którym przyznano przymiot wiarygodności. Tym samym wobec przyznania dowodom niekorzystnym dla odpowiedzialności oskarżonego takiej cechy, to chybione są zarzuty, że w postępowaniu doszło do złamania zasady obiektywizmu. Ocena dowodów pozostaje pod ochroną z art. 7 kpk gdy jest poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego umotywowana w uzasadnieniu wyroku. Analiza akt sprawy wskazuje, że Sąd Okręgowy trafne ustalenia oparł na dowodach, które przeprowadzone zostały na rozprawie głównej i ocenił je w sposób wszechstronny, uwzględniając wszystkie okoliczności zdarzeń a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał jakie fakty uznał za udowodnione, a jakie za nieudowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym a ocena ta zasługuje na podzielenie.

Wobec zarzutów skarżącego stwierdzić należy, że Sąd I instancji zasadnie nie dał wiary tym wyjaśnieniom oskarżonego, w których nie przyznawał się on do popełnienia zarzucanych mu czynów z pkt II i III aktu oskarżenia albowiem były one sprzeczne z dowodami w postaci zeznań pokrzywdzonej i przesłuchanych świadków, które w sposób obiektywny i jednoznaczny ukazują oskarżonego jako sprawcę przypisanych mu przestępstw. Trafnie natomiast za wiarygodne uznano te wyjaśnienia oskarżonego, w których przyznał, że ujawnione w zajmowanych przez niego pomieszczeniach środki odurzające i psychotropowe należą do niego a ta relacja znajduje potwierdzenie w protokołach przeszukania oraz opinii jak na k. 332-339.

Co do kwestionowania przez skarżącego „znacznej ilości” środków odurzających, to ten zarzut jest całkowicie chybiony. Zwrócić bowiem uwagę należy, że M. K. posiadał blisko 360 gram samego ziela konopi innego niż włókniste a oprócz tego i inne liczne środki odurzające. W tej sytuacji nie sposób jest przyjąć, że zachowanie oskarżonego wyczerpywało „jedynie” dyspozycją art.62ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

W świetle wniosków opinii, zwłaszcza jak na k. 338-339 nie może budzić wątpliwości, że ilość posiadanych przez M. K. narkotyków pozwoliłaby na jednorazowe odurzenie kilkuset osób a zatem ilość ta była znaczna i w tej sytuacji nie zachodziła rzeczywista potrzeba ustalenia „ile lub jaki procent w ilości zabezpieczonych substancji i środków stanowi czysty narkotyk, a ile wypełniacze lub elementy pozbawione działania narkotycznego” – pkt I tiret trzeci apelacji jak na k. 523 odw.

Chybiony jest także zarzut z pkt I tiret II apelacji; zwrócić należy uwagę, że Sąd I instancji trafnie wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku– k. 516, że M. K. posiadał 16 tabletek (...) albowiem taką liczbę wskazano w opinii jak na k. 335 (pkt 14). W zakresie faktycznej ilości tej substancji wydano postanowienie o sprostowaniu omyłki pisarskiej w wyroku jak na k. 517.

Odnośnie do czynów z pkt II i III aktu oskarżenia, to Sąd Rejonowy zasadnie dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej M. A. (1), która w sposób szczegółowy, jasny i konsekwentny przedstawiła przebieg awantur oraz poszczególnych zachowań oskarżonego. Podawane przez wymienioną okoliczności ewidentnie wskazywały na to, że M. K. znęcał się psychicznie nad wymienioną oraz udzielał jej środka odurzającego oraz substancji psychotropowej. Oskarżony dominował nad M. A. a ta ostania w toku całego postępowania konsekwentnie i szczegółowo opisywała poszczególne naganne zachowania oskarżonego wobec niej. Co istotne, pokrzywdzona podała, że „w momencie kiedy się poznali była w słabej kondycji psychicznej ze względu na problemy rodzinne i ze względu na długoletnią depresję. Przyznała, że w tym czasie zażywała narkotyki. Oskarżony zaproponował jej leki uspokajające, ale nie wiedziała co to było, dawał jej coraz mocniejsze. Pokrzywdzona zeznała, że oskarżony okradał ją, była niego inwigilowana, śledził ją, nie mogła wyjść z domu bez włączonej nawigacji w telefonie. Dodała, że często było tak, że gdy zasypiała miała gotówkę w portfelu. Zeznała, że oskarżony wszczynał awantury, wiele razy groził, że jeżeli nie zrobi tego, co jej karze to on ma dużo znajomych, którzy mogą jej np. połamać nogi. Dodała, że oskarżony niejednokrotnie wyrzucał ją z domu lub zamykał na noc na balkonie zimą. Zeznała, że oskarżony rozsypywał śmieci w całym mieszkaniu, wzywając ją od najgorszych i kazał jej sprzątać. Przyznała, że oskarżony szarpał ją, przewracał, zamykał, rozrzucał jej rzeczy, niszczył meble, bo jak twierdził kradła jego narkotyki i ukrywała przed nim. Pokrzywdzona podała, że oskarżony dodawał jej substancje do napojów, żeby ją odurzyć” – k. 421 odw. - 423. Z powyższymi zeznaniami korespondowały relacje L. A., P. K. i A. C. a także J. K. i A. M., którzy wiarygodnie podawali o okolicznościach odnośnie stanu zdrowia psychicznego i kondycji zdrowotnej M. A. (3) oraz relacji pomiędzy pokrzywdzoną a oskarżonym.

Co do zeznań świadka K. S., to słusznie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazano, że wymieniona opisywała swoją znajomość z oskarżonym i ich wzajemne relacje ale nie miała wiedzy na temat relacji panujących między oskarżonym a M. A. (1); zeznania B. K. - matki oskarżonego w istocie nie miały znaczenia dla ustaleń w sprawie.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ewentualnie o wymierzenie oskarżonemu kar łagodniejszego rodzaju lub kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazanych wyżej nie uwzględniono zarzutów dotyczących błędu w ustaleniach faktycznych oraz obrazy prawa procesowego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie II Wydziału Karnego z dnia 19 grudnia 2024 r., sygn. akt II K 200/23

I zmieniono ten sposób, że:

- uchylono rozstrzygnięcie z pkt IV sentencji o karze łącznej pozbawienia wolności,

- w ramach rozstrzygnięcia z pkt I sentencji orzeczoną tam karę złagodzono do roku pozbawienia wolności

- na podstawie art.85§1 kk i art.86§1 kk połączono jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzeczono wobec oskarżonego M. K. (1) karę łączną roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,

II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach zmiany

Nie podzielając zarzutów apelacji w zakresie dokonanych ustaleń w zakresie winy oskarżonego co do przypisanych mu czynów, Sąd Okręgowy uznał za możliwe złagodzenie kary za czyn z pkt I sentencji do ustawowego minimum i orzekł karę roku pozbawienia wolności w jej wymiarze bezwzględnym; konsekwencją powyższego było złagodzenie kary łącznej pozbawienia wolności.

Przemawiały za tym wnioski dotyczące warunków i właściwości osobistych M. K., dane o niekaralności oraz czas, który już upłynął od zdarzeń.

Jednocześnie podzielono stanowisko Sadu I instancji jak na k . 515 i uznano, że brak było podstaw aby orzec co do oskarżonego kary o charakterze wolnościowym albowiem czyny mu przypisane cechowały się znacznym stopniem społecznej szkodliwości.

W ocenie Sądu Okręgowego tak ukształtowane orzeczenie o karze jest adekwatne do stopnia winy oskarżonego i tym samym winno spełnić wobec wymienionego cele określone w art. 53 kk.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Uznając, że oskarżony nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolniono go z obowiązku ich poniesienia za postepowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 19 grudnia 2024 r. w sprawie II K 200/23

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana