Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant: st. sekr. sądowy Elżbieta Łotowska

przy udziale oskarżyciela publicznego kom. Agnieszki Szlachtowicz-Pelawskiej

po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2019 r.

sprawy D. H. (1) ( H. ), ur. (...) w D., córki Z. i A. z domu K.

obwinionej z art. 86§1kw, art. 94§2kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinioną

od wyroku Sądu Rejonowego w O. z dnia 24 stycznia 2019 r., sygn. akt (...)

I utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II zwalnia obwinioną od kosztów za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt VII Ka 220/19

UZASADNIENIE

D. H. (1) została obwiniona o to, że:

1/ w dniu 12 lipca 2018 roku w D., na skrzyżowaniu ulic (...) z (...), kierując pojazdem marki A. o nr rej. (...), nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu kierującemu pojazdem marki F. o nr rej. (...) jadącemu ul. (...) w kierunku ul. (...) i wjeżdżając na skrzyżowanie doprowadziła do zderzenia się tych pojazdów, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla kierującego pojazdem marki F. oraz dla przewożonego pasażera,

- tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.

2/ w dniu 12 lipca 2018 roku w D. na ul. (...) poruszała się pojazdem marki A. o nr. rej. (...) pomimo braku dopuszczenia pojazdu do ruchu

- tj. za wykroczenie z art. 94 § 2 k.w.

Sąd Rejonowy w O. wyrokiem z dnia 24 stycznia 2019 r. w sprawie (...) orzekł:

I obwinioną D. H. (1) uznał za winną popełnienia zarzucanych jej czynów z art. 86 § 1 k.w. i art. 94 § 2 k.w. i za to na podstawie powołanych przepisów skazał ją, a na podstawie art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierzył jej karę grzywny w wysokości 200 złotych;

II na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 121 § 1 k.p.w. zwolnił obwinioną od kosztów postępowania i opłaty.

Apelację od powyższego wyroku złożyła obwiniona, która zaskarżyła orzeczenie w części tj. co do punku I wyroku i orzeczeniu zarzuciła:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na nieprawidłowym stwierdzeniu, że przyznała się, iż widziała zbliżający się pojazd marki F. przed wjazdem na skrzyżowanie, a mimo to podjęła decyzję o wjeździe na nie, licząc że zdąży je przekroczyć, co spowodowało błędne uznanie, iż nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu, przez co doprowadziła do zderzenia pojazdów, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym;

2.  obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść orzeczenia przez naruszenie:

- art. 2 § 2 k.p.k. w związku z art. 8 k.p.s.w. przez przyjęcie za podstawę rozstrzygnięcia nieprawdziwych ustaleń faktycznych, polegających na błędnym stwierdzeniu, że wjechała na skrzyżowanie widząc pojazd marki F. nadjeżdżający z prawej strony;

- art. 7 k.p.k. w związku z art. 8 k.p.s.w. przez przekroczenie swobodnej oceny dowodów polegające na bezkrytycznym przyjęciu argumentacji funkcjonariuszy Policji będących przedstawicielami organu działającego w charakterze oskarżyciela publicznego oraz pokrzywdzonego, który sam nie zastosował się do obowiązujących przepisów, przy jednoczesnym nieuwzględnieniu mojej inicjatywy dowodowej;

- art. 4 k.p.k. w związku z art. 8 k.p.s.w. przez niezbadanie i nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść obwinionej polegające na stwierdzeniu braku konieczności uzyskania nagrania monitoringu z miejsca zdarzenia oraz nie uwzględnienia wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego;

- art. 193 § 1 k.p.k. w związku z art. 42 § 1 k.p.s.w. przez niezasięgnięcie opinii biegłego w celu wyjaśnienia okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy.

W oparciu o powyższe wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku oraz uniewinnienie jej od zarzutu z punktu 1 wniosku o ukaranie, alternatywnie wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Olsztynie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionej jest chybiona i jako taka nie zasługuje na uwzględnienie. W motywach apelacji obwiniona w istocie nie powołuje takich okoliczności, które nie byłyby przedmiotem oceny Sądu Rejonowego, bądź też zostały błędnie przez ten Sąd ocenione.

Sąd Rejonowy starannie i wnikliwie ocenił wszystkie zgromadzone w postępowaniu dowody wyprowadzając z nich prawidłowe wnioski, które doprowadziły do uznania, że obwiniona dopuściła się zarzucanego jej czynu Sąd meriti przekonująco uargumentował swe stanowisko podając, dlaczego dał wiarę dowodom potwierdzającym sprawstwo D. H. (1). Wywód ten Sąd Odwoławczy w pełni podziela i akceptuje uznając, iż przedmiotowe rozstrzygnięcie pozostaje pod pełną ochroną przewidzianą w art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dał podstawy do tego, aby uznać obwinioną winną popełnienia przypisanego jej czynu.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do sformułowanego przez obwinioną zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w., stwierdzić należy, że uchybienie temu przepisowi wyprowadza z tej oto okoliczności, że Sąd I instancji dał wiarę zeznaniom funkcjonariuszy Policji a odmówił wiarygodności jej wyjaśnieniom. Sąd Rejonowy słusznie wskazał, że choć obwiniona formalnie nie przyznała się do popełnienia czynu z punktu pierwszego wniosku o ukaranie, to jej wyjaśnienia zawierały informacje istotne z punktu widzenia przypisania jej odpowiedzialności na zdarzenie z dnia 12 lipca 2018 r. Obwiniona wyjaśniła, że poruszała się ulicą (...) w D., która była ulicą podporządkowaną i wjechała na skrzyżowanie z ul. (...), która była ulicą z pierwszeństwem przejazdu. Obwiniona wprawdzie stanowczo zapewniała, że upewniła się czy nie nadjeżdża jakiś pojazd z drogi z pierwszeństwem przejazdu, jednak faktycznie podała okoliczności potwierdzające jeje sprawstwo w tym zakresie. D. H. opisała, że przed wjazdem na skrzyżowanie widziała nadjeżdżający samochód marki F. i mimo tego podjęła decyzję o wjeździe na skrzyżowanie, przyjmując, że jest on na tyle daleko, że zdąży przejechać. Ostatecznie doszło do zderzenia pojazdów. Samochód marki F., którym poruszał się pokrzywdzony uderzył w prawy przedni bok samochodu obwinionej. Obwiniona przyznała, że na skrzyżowaniu zaczęła hamować, dążąc do zatrzymania się przed przejściem dla pieszych umiejscowionym za skrzyżowaniem i wtedy chciała się upewnić gdzie znajduje się samochód marki F.. Wtedy też nie zdążyła go zauważyć gdyż doszło do zderzenia. D. H. (1) przyznała, że podjęła decyzję o wjeździe na skrzyżowanie licząc, że zdąży je przekroczyć.

W takich okolicznościach sprawy uznać należy, że decyzja ta była nieprawidłowa, stanowiła wynik złej oceny odległości w jakiej był pojazd marki F. i oceny własnych możliwości oraz czasu potrzebnego na przekroczenie skrzyżowania. Doszło bowiem do zderzenia pojazdów, obwiniona podjęła na skrzyżowaniu manewr hamowania i została uderzona przez samochód pokrzywdzonego.

W tym zakresie wyjaśnienia obwinionej co do zasady pokrywały się z zeznaniami pokrzywdzonego, z relacji którego wynikało, że zamierzał jechać ulicą (...) na wprost. K. S. jechał swoim pasem i zobaczył pojazd obwinionej, dopiero jak ten w niego uderzył. Pokrzywdzony nie widział, aby obwiniona wykonywała jakieś manewry i przyznał, że nie wykonywał manewru hamowania ponieważ nie widział obwinionej a on sam poruszał się swoim pasem ruchu jadąc drogą z pierwszeństwem przejazdu.

Wbrew zarzutom skarżącej Sąd I instancji prawidłowo za wiarygodne uznał również zeznania świadków A. S. i G. B., funkcjonariuszy prowadzących czynności w związku z zaistniałym zdarzeniem drogowym. Przy czym podkreślić należy, że funkcjonariusze Policji przyjechali na miejsce zdarzenia kiedy obwiniona była już z dzieckiem w karetce. Zabezpieczyli miejsce kolizji przez wykonanie zdjęć. W tym czasie pokrzywdzony zjechał na bok aby nie tamować ruchu. Nastąpiło więc przemieszczenie pojazdów. W konsekwencji należało uznać, iż brak było śladów na miejscu zdarzenia, zgromadzone zdjęcia nie obrazowały usytuowania pojazdów bezpośrednio po zdarzeniu. Jednocześnie świadkowie ci jako funkcjonariusze Policji mają doświadczenie w podobnych zdarzeniach i potrafią ocenić przebieg kolizji na podstawie zastanej na miejscu sytuacji i relacji uczestników zdarzania. To że wskazani funkcjonariusze Policji są zarazem przedstawicielami organu działającego w charakterze oskarżyciela publicznego w żaden sposób nie może podważyć wiarygodności ich zeznań co do ich spostrzeżeń w zakresie przedmiotowego zdarzenia.

Zeznania pokrzywdzonego oraz wskazanych świadków znalazły ponadto potwierdzenie w zgromadzonej dokumentacji w postaci: notatki k. 4, płyty monitoringu k. 25, zdjęć k. 20. Istotne zwłaszcza jest ustalenie, miejsc którymi zetknęły się oba pojazdy ( w kierunku ich przodów- k.1, k. 20 co dodatkowo wskazuje na sprawstwo obwinionej i wyłącza zawinienie pokrzywdzonego w zakresie kolizji.

Sąd Rejonowy słusznie zatem przyjął, że formalne negowanie sprawstwa przez obwinią co do czynu z punktu 1 wniosku o ukaranie stanowiło przyjętą przez nią linię obrony, która miała doprowadzić do uniknięcia przez nią odpowiedzialności karnej za popełniony czyn.

Chybiony był również zarzut naruszenia art. 42 § k.p.w. w zw. z art. 193 k.p.k. przez niezasięgnięcie opinii biegłego w celu wyjaśnienia okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy. Sąd Rejonowy słusznie przyjął, że dowód z opinii biegłego na okoliczność ustalenia prędkości pojazdu marki F. był nieprzydatny z uwagi na no, że okoliczność ta nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, zwłaszcza że brak było śladów na miejscu zdarzenia a zdjęcia nie obrazowały usytuowania obu pojazdów bezpośrednio po zdarzeniu.

Również w ocenie Sądu Okręgowego dla rozstrzygnięcia sprawy nie jest konieczna opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków i kolizji drogowych. W sprawie znajduje się wystarczający materiał dowodowy w postaci zeznań świadków, zdjęć, zapisu monitoringu. W tej sytuacji nie jest konieczne wydawanie opinii przez biegłego tym bardziej, że to Sąd a nie biegły określa kwestię okoliczności zdarzenia i odpowiedzialności za zarzucane wykroczenia.

Mając powyższe na uwadze, uznać należało, że podstawę wyroku Sądu Rejonowego – wbrew twierdzeniom skarżącej - stanowił całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Stąd też brak było podstaw do podważenia tak ustaleń faktycznych, jak i oceny prawnej czynu obwinionej w kierunku przedstawionym w apelacji. Również rozstrzygnięcie o orzeczonej karze grzywny wobec obwinionej za popełniony czyn uznać należy za adekwatne do stopnia jej zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Prawidłowe było również rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w zakresie kosztów postępowania.

Podzielając więc ustalenia Sądu Rejonowego oraz wyrażone przez ten Sąd poglądy, zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy. (art. 437 § 1 k.p.k. i art. 438 pkt. 2, 3 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.)

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 121 § 1 k.p.w. Sąd uwzględniając sytuację materialną obwinionej zwolnił ją od kosztów postępowania odwoławczego