Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 241/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 29 listopada 2024 r. w sprawie II K 525/24

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego M. S. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego M. S. (1) wyrokowi zarzucił:

I obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia

1/ poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i poczynienie ustaleń w sposób zupełnie dowolny „sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania, jak również wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a także pominięcie szeregu okoliczności oraz dowodów ujawnionych w toku rozprawy głównej i w konsekwencji uwzględnienie jedynie tych „które uzasadniają niekorzystne ustalenia „z jednoczesnym bezzasadnym odrzuceniem tych dowodów, które są korzystne dla oskarżonego,

2/ nie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku i nie wykazanie, w oparciu o jakie przesłanki Sąd przyjął, „że oskarżony M. S. (1) miał bezpośredni zamiar popełnienia przestępstwa z art. 13§2 k.k. w zw. w. z art. 28931k.k. w zb. z art.197§2k.k. (pkt I wyroku)

3/ art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. polegającą na dowolnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i w konsekwencji arbitralnym uznaniu, iż zachowanie oskarżonego wypełniało znamiona usiłowania dokonania czynu z art. 200 § 1 k.k., oskarżony bowiem działał w takim zamiarze, podczas gdy oskarżony swoim zachowaniem nie zmierzał bezpośrednio do popełnienia czynu zabronionego - co skutkowało przypisaniem oskarżonemu winy w zakresie czynu art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 200 § 1 k.k.;

3/ nie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku i nie wykazanie, w oparciu o jakie przesłanki Sąd przyjął, „że oskarżony M. S. (1) miał bezpośredni zamiar popełnienia przestępstwa 197§2k.k. w zb. z art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 197§1k.k. w zb. z art. 1572k.k. w zw. z art. 11§2k.k.( pkt VII wyroku)

- poprzez nie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku i nie wykazanie, w oparciu o jakie przesłanki Sąd przyjął, „że oskarżony M. S. (1) miał bezpośredni zamiar popełnienia przestępstwa 280 § 1 KK i działał w celu przywłaszczenia telefonu z góry powziętym zamiarem w zakresie czynu opisanego w pkt. VIII wyroku

- obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k., przez dowolną ocenę zeznań świadka L. D. (1), co mogło mieć wpływ na treść wyroku poprzez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych co do popełnienia przez oskarżonego przestępstwa z art. 280 § 1 k.k.,

- obrazę art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. polegającą na wybiórczej, jednostronnej i dowolnej ocenie materiału dowodowego sprawy wyrażającej się w pominięciu wyjaśnień oskarżonego i przyjęciu działania przez oskarżonego w zakresie porzucenia pojazdu marki A. (...), w sytuacji gdy żaden ze zgromadzonych w sprawie dowodów nie wskazywał wprost na takie działanie oskarżonego, zaś z zeznań świadka T. B. wynika, że oskarżony zatrzymał pojazd przy patrolu policji - co doprowadziło do błędnego w realiach sprawy przypisania oskarżonemu sprawstwa w zakresie zarzucanego mu czynu z art. 289§ 2 k.k.

- poprzez oparcie orzeczenia o winie oskarżonego tylko na dowodach obciążających i pominięcia dowodów korzystnych dla oskarżonego, co w konsekwencji prowadzi do braku możliwości prześledzenia prawidłowości właściwej analizy prawnej zarzuconych oskarżonemu czynów

II błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia,

1) poprzez błędne zastosowanie, art. 280 § 1 k.k. wobec braku wykazania i udowodnienia znamion w zakresie przede wszystkim strony podmiotowej czynu, tj. w zakresie istnienia zamiaru dokonania rozboju po stronie oskarżonego, a to poprzez przyjęcie, iż oskarżony M. S. (1) wyczerpał swym zachowaniem dyspozycję tego przepisu, a w szczególności, że obejmował swą świadomością znamiona przestępstwa rozboju.

- poprzez błędne uznanie, iż oskarżony M. S. (1) wypełnił znamiona przestępstwa rozboju, podczas gdy dla przyjęcia odpowiedzialności za przestępstwo rozboju niezbędnym jest ustalenie momentu powstania zamiaru przywłaszczenia, jeżeli bowiem sprawca dokonuje pobicia człowieka nie używając tego środka do zabrania rzeczy w celu przywłaszczenia, a dopiero po pobiciu dochodzi do wniosku, że można wykorzystać powstały stan dla okradzenia pokrzywdzonego, to nieprawidłowym jest stawianie mu zarzutu z art. 280 § 1 k.k.,

2) przyjęciu, że oskarżony M. S. (1) popełnił zarzucany mu czyn z art. 13§2k.k. w zw. z art. 289§3k.k. podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności wyjaśnienia oskarżonego korespondujące z zeznaniami świadków nie dają podstaw do przyjęcia, że oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem znamiona określone w § 3 art. 289 k.k. a żądanie kluczy do samochodu nie ma znaczenia gdyż nie jest to zaliczone do znamion czynu

3) przyjęciu, że oskarżony M. S. (1) dopuścił się przestępstwa z art. 197 § 2 k.k. wobec A. Ś. poprzez doprowadzenia wymienionej do poddania innej czynności seksualnej, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do stwierdzenia, że oskarżony ten czyn popełnił; a pozwalają jedynie na przyjęcie, że w dniu 31 października 2023 r. naruszył on nietykalność cielesną pokrzywdzonej A. Ś.,

4) przyjęciu, że oskarżony M. S. (1) dopuścił się przestępstwa z art. 197 § 1 wobec L. D. (1) doprowadzenia do poddania się innej czynności seksualnej i usiłowania doprowadzenia pokrzywdzonej do obcowania płciowego tj. czynu z art.13§1 k.k w zw. z art. 197§1, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do stwierdzenia, że oskarżony ten czyn popełnił

5) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku a dotyczącego przypisania oskarżonemu „ przestępstwa z 13§1 k.k w zb. art. 191 § 1 k.k. w zakresie czynu opisanego w pkt.11l a/o ( pkt III wyroku), w sytuacji gdy pokrzywdzony W. M. (1) stwierdził, że groźby karalne pozbawienia życia, nie wzbudziły w nim uzasadnionej obawy, że zostaną spełnione,

6) błąd w ustaleniach faktycznych w zakresie czynu z pkt. X wyroku (XIII a/o), który doprowadził do nieuzasadnionego braku umorzenia postępowania w oparciu o treść art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,

7) błąd w ustaleniach poczynionych w sprawie przez Sąd I instancji, że zachowanie oskarżonego wypełniało znamię działania publicznego w rozumieniu przepisu art. 115 § 21 k.k., gdy z ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie wynikało, że zachowanie oskarżonego nie miało tego charakteru i w konsekwencji przyjęcie chuligańskiego charakter występku, którego dopuścił się M. S. (pkt V wyroku),

8) poprzez przyjęcie że M. S. (1) porzucił samochód marki A. (...) o nr. rej. (...) użytkowanego przez D. M.,w stanie uszkodzonym w miejscowości Z., gdy przepis ma charakter taksatywny, co oznacza, iż przepis § 2 art. 289 U. nie może być interpretowany rozszerzająco, również na zachowania w nim nie wymienione

9) w postaci błędu dowolności zakresie zasądzenia w pkt. XIX. wyroku na podstawie art. 46 § 2 k.k. nawiązki na rzecz pokrzywdzonych A. Ś. w kwocie 5 000 zł; W. M. (1) w kwocie 1.000 zł A. C. (1) - w kwocie 2.500 zł; D. Ż. w kwocie 1.500 K. W. w kwocie 2.000 zł; R. M. w kwocie 1.500 zł; M. D. (1) w części w kwocie 50.000 zł L. D. (1) w części w kwocie 40.000 zł w sytuacji, gdy pokrzywdzeni nie uzasadnili swojego żądania i jego wysokości,

III w przypadku nieuwzględnienia powyższych zarzutów skarżący zarzucił rażącą niewspółmierność wymierzonej wobec oskarżonego kary bezwzględnej pozbawienia wolności w wymiarze 11 lat pozbawienia wolności wynikającą z jednostkowych kar wymierzonych w wyroku a w konsekwencji orzeczenie kary łącznej, w wymiarze 11 lat pozbawienia wolności uznanie, iż tylko długo trwała sankcja izolacyjna spełni cel kary w sytuacji, gdy okoliczności przedmiotowo-podmiotowe popełnionych przestępstw jak również warunki i właściwości osobiste oskarżonego przemawiają za wymierzeniem kary łącznej w dolnych granicach i gdy prawidłowa ocena okoliczności dotyczących jej wymiaru uzasadnia orzeczenie kary łagodniejszej z uwagi na przecenienie znaczenia ustalonych przez Sąd okoliczności obciążających oskarżonego takich jak motywacja sprawcy i stopień winy i nie docenienie znaczenia okoliczności łagodzących, takich jak właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, co ostatecznie doprowadziło do wymierzenia mu kary nie odpowiadającej jej celom i nie uwzględniającej ustawowych dyrektyw wymiaru kary a dodatkowo uprzywilejował dyrektywę prewencji ogólnej, przez chęć wymierzenia kary mającej być surową w odczuciu społecznym, bez jednoczesnego skorelowania jej z zasadami prewencji indywidualnej będącej jednocześnie efektem przekroczenia przez Sąd Rejonowy granicy sędziowskiej swobody przy jej kształtowaniu, przy pominięciu postawy oskarżonego wskazującej na uczucie skruchy i żalu;

- rażącą niewspółmierność kary, będącą konsekwencją niedostrzeżenia okoliczności uzasadniających zasadność zastosowania w stosunku do oskarżonego instytucji złagodzenia kary gdy wymiar kary za usiłowanie jest z reguły niższy, niż w wypadku dokonania przestępstwa, gdyż brak zrealizowania wszystkich znamion przestępstwa, a przede wszystkim brak efektywnego do nieuzasadnionego braku umorzenia postępowania w oparciu o treść art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii skutku.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny zarzut co do kary

☐ niezasadne zarzuty

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego zasługiwała na uwzględnienie jedynie w zakresie postulatu o złagodzenie orzeczonej kary.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w środku odwoławczym, to przede wszystkim zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał trafnej ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji prawidłowo zweryfikował tezy aktu oskarżenia we wskazanych granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego. Stąd też odnosząc się do podnoszonych przez skarżącego zarzutów należy stwierdzić, że są one chybione. Zauważyć trzeba, że podnosząc tego rodzaju zarzuty obrońca oskarżonego praktycznie polemizuje z ustaleniami Sądu I instancji. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy podziela przedstawioną tam argumentację. Apelacja w istocie nie wskazuje na takie okoliczności, które wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i należy jedynie zaakcentować te elementy, które przemawiają za odmową podzielania stanowiska skarżącego. W ocenie Sądu Okręgowego chybione są zatem zarzuty związane ze sposobem sporządzenia uzasadnienia, który rzekomo miał utrudnić kontrolę instancyjną zaskarżonego wyroku.

W zakresie zarzutów dotyczących przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów stwierdzić należy, iż Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzeń opisanych w zaskarżonym wyroku oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Wskazać przy tym należy, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 r., zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania, nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie rewizyjnym. Ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia. (II KR 114/74 OSNKW 1975/2/28).

W konsekwencji Sąd Okręgowy nie podzielił zawartych w apelacjach zarzutów obrazy przepisów postępowania, jak i wywodów przytoczonych na ich poparcie oraz nie dopatrzył się obrazy wskazanych przepisów procedury karnej, które to uchybienia mogłyby rzutować na dokonane ustalenia faktyczne skutkujące skazaniem M. S.. W pełni zatem należy podzielić argumentację Sądu I instancji co do analizy i oceny zebranego i ujawnionego materiału dowodowego. Fakt czynienia ustaleń faktycznych w oparciu o dowody niekorzystne dla oskarżonego nie może oznaczać, że Sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów postępowania. Tym bardziej wskazać należy, że ustalenia faktyczne winny być dokonane na podstawie dowodów, którym przyznano przymiot wiarygodności. Tym samym wobec przyznania dowodom niekorzystnym dla oskarżonego takiej cechy, to chybione są zarzuty, że w postępowaniu doszło do złamania zasady obiektywizmu. Ocena dowodów pozostaje pod ochroną z art. 7 kpk gdy jest poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonych oraz jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego umotywowana w uzasadnieniu wyroku. Analiza akt sprawy wskazuje, że Sąd Okręgowy trafne ustalenia oparł na dowodach, które przeprowadzone zostały na rozprawie głównej i ocenił je w sposób uwzględniający wszystkie okoliczności zdarzeń a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku co do zasady prawidłowo wskazał jakie fakty uznał za udowodnione, a jakie za nieudowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym a ocena ta zasługuje na podzielenie.

Zatem wbrew zarzutom apelacji Sąd I instancji co do zasady prawidłowo ustalił stan faktyczny, z którego wynika zawinienie M. S. co do wszystkich przypisanych mu czynów.

Sąd I instancji w pełni prawidłowo dał wiarę tym wyjaśnieniom oskarżonego, które były zbieżne z zeznaniami pokrzywdzonych, świadków oraz z dowodami z dokumentów i jednocześnie trafnie odrzucił te jego twierdzenia, w których nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów albowiem w tym zakresie stanowią one jedynie przyjętą linię obrony, mającą na celu uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Co do zarzutu skierowanego przeciwko rozstrzygnięciu z pkt I sentencji, to wskazać należy, że Sąd I instancji w pełni zasadnie uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonej A. Ś., która w sposób szczegółowy, jasny i konkretny przedstawiła złożony przebieg zdarzenia z dnia 31 października 2023 r. Wskazać bowiem należy, że wymieniona wskazała, że oskarżony z impetem wszedł na zaplecze recepcji, zeznała, że początkowo chciał by dała mu kluczyki (do samochodu) a następnie wpadł na nią, przewrócił na podłogę, rzucił się na nią i zaczął ją obmacywać – za krocze, za biust, za tyłek i co istotne leżąc na niej był pobudzony, miał agresywny wyraz twarzy i powiedział „teraz pójdziesz ze mną do pokoju”; pokrzywdzona była przerażona takim zachowaniem i zaczęła oskarżonego przepraszać, prosić by ją puścił i zaczęła wołać o pomoc pracowników Hotelu. Za wsparcie tych twierdzeń Sad I instancji prawidłowo uznał wnioski płynące z opinii biegłej psycholog, która między innymi wskazała, że reakcje emocjonalne opiniowanej A. Ś. po zdarzeniu oraz jej zachowanie w czasie zdarzenia i po nim, mieszczą się w obrazie osoby, która doświadczyła przemocy w tym przemocy seksualnej. Z relacją pokrzywdzonej w pełni korespondowały rzetelne zeznania świadka M. W. (1), która podała, że jeden z ich gości hotelowych (M. S.) zaatakował recepcjonistkę i z jej relacji wie, iż oskarżony położył ją na ziemię, dusił ją i ją dotykał, przy czym dodała, że główną myślą oskarżonego były klucze, „ciągle mówił daj mi klucze”- k.827 odw.

Tym samym chybione jest wskazywanie przez obrońcę M. S., że wymieniony w stosunku do pokrzywdzonej dopuścił się jedynie naruszenia jej nietykalności cielesnej; podjęte wobec A. Ś. czynności – obmacywanie, łapanie za krocze, za biust, za pośladek oraz wypowiadane słowa „teraz pójdziesz ze mną do pokoju” jednoznacznie wskazują na wyczerpanie przez M. S. dyspozycji art.197§2 kk, tj. dopuszczenie się innej czynności seksualnej. Ponadto żądanie wydania kluczyków od samochodu i stosowanie wobec niej przemocy, przy uwzględnieniu późniejszego zachowania M. S., który wielokrotnie dążył i faktycznie realizował zamiar zaboru pojazdów mechanicznych w celu ich krótkotrwałego użycia ewidentnie świadczy, że w tym wypadku oskarżony nieudolnie usiłował zrealizować znamiona czynu z art.289§3 kk nie uświadamiając sobie, iż dokonanie zaboru pojazdu nie jest możliwe z uwagi na brak przedmiotu objętego zamiarem zaboru w posiadaniu pokrzywdzonej; jednocześnie w wyniku jego postepowania pokrzywdzona A. Ś. (2) doznała obrażeń ciała w postaci otarcia naskórka z obrzękiem tkanek miękkich prawego skrzydełka nosa, dystorsji kręgosłupa szyjnego oraz stłuczenia tkanek miękkich biodra lewego, skutkującego naruszeniem nietykalności czynności narządów ciała pokrzywdzonej trwającym nie dłużej niż siedem dni.

Nie budzi żadnych wątpliwości ocena zeznań świadka W. M. (1) i konsekwencji ustalenia co do czynów z pkt II i III aktu oskarżenia. Skarżący nie kwestionował naruszenia nietykalności pokrzywdzony, któremu M. S. zadał uderzenia pięścią w policzek. Chybione jest jednakże czynienie w apelacji zarzutów co do czynu z pkt III sentencji poprzez odwołanie się do zeznań W. M. z rozprawy z dnia 28 czerwca 2024 r. (k.770), że „szczerze mówiąc nie przestraszył się słów oskarżonego”. Zwrócić bowiem uwagę należy, że wówczas W. M. zeznania składał po 8 miesiącach, czyli z pewnym „dystansem” do niego. Tymczasem będą przesłuchany w dniu 1 listopada 2023 r. (k. 15) między innymi podał, że usłyszał wołanie o pomoc koleżanki, które dochodziło z recepcji, wybiegł zza baru i restauracji i dobiegając do recepcji zobaczył wybiegającą koleżankę, która była zapłakana, coś krzyczała a naprzeciwko niego stanął oskarżony, który miał w oczach obłęd. Co przy tym istotne pokrzywdzony zeznał, że „sprawca naruszył jego nietykalność oraz kierował w jego stronę groźby karalne pozbawienia wolności, które z uwagi na zachowanie względem A. jak i względem niego wzbudziły w nim obawę ich spełnienia”. Nie bez znaczenia jest to, że żądanie wydania auta oskarżony powtarzał kilka razy a groźby zabicia też były powtarzane a co więcej M. S. zastosował wobec wymienionego przemoc fizyczną w celu wydania mu pojazdu mechanicznego, do czego ostatecznie z uwagę na postawę W. M. nie doszło.

Tym samym, wbrew stanowisku obrońcy, uznać należy, że Sąd I instancji w pełni prawidłowo ustalił i przyjął, że oskarżony dopuścił się czynu z pkt III aktu oskarżenia i wyczerpał swoim zachowaniem znamiona art. 13§1 kk w zw. z art. 191 §1 kk.

Skarżący nie kwestionował ustaleń co do czynów z pkt IV i z pkt V aktu oskarżenia i w tym zakresie w pełni podzielić należało stanowisko Sądu Rejonowego odnośnie do oceny zeznań świadka A. C. (1), D. Ż., K. R. i S. G. i przypisania M. S. czynów z art. tj. o czyn z art. 289 § 2 k.k. w zb. z art. 289 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Całkowicie chybiony był zawarty w apelacji zarzut jak w pkt II 6 (k.1003-1003 odw.) kwestionujący chuligańskie działanie M. S. w stosunku do H. Z. (1) – czyn z pkt VI aktu oskarżenia. Sąd I instancji w pełni zasadnie uznał za wiarygodne zeznania wymienionej pokrzywdzonej, która zeznała, że „w dniu 31 października 2023 r. po godzinie 21.00 odwoziła koleżankę do domu i na rondzie tymczasowym, na skrzyżowaniu ul. (...) i ul. (...), przed jej samochód nagle wjechała T., która się zatrzymała i nagle zaczęła cofać w jej kierunku. Zeznała, że w pewnym momencie wyszedł z T. mężczyzna, wyrwał jej tablicę rejestracyjną i rzucił ją o dach, uderzył pięścią w maskę jej samochodu i następnie przeszedł od strony kierowcy, wybił szybę pięścią, otworzył drzwi i zaczął ją szarpać. Zeznała, że koleżanka otworzyła drzwi i zaczęła wzywać pomocy, przybiegli ludzie, zareagowali, i oskarżony się wystraszył, puścił ją i zaczął się oddalać w kierunku samochodu, którym się poruszał i dynamicznie odjechał. Dodała, że przy bezpośrednim zetknięciu się oskarżony był agresywny, pobudzony, był agresywny słownie, i fizycznie, bo ją szarpał i niszczył samochód” – k. 969. Z tą relacją w pełni korespondowały zeznania M. M., która także wówczas przebywała w samochodzie F. (...) o nr rej. (...) należącym do H. Z. (1) . W świetle tych ustaleń Sąd I instancji prawidłowo przyjął, że M. S. działał w zamiarze bezpośrednim publicznie (miejsce w centrum miasta, na oświetlonej ulicy, gdzie przebywały osoby i które widziały lub mogły dostrzec to zdarzenie) i bez żadnego powodu i dokonał zniszczenia mienia całkowicie dla niego obcej (przypadkowej ofiary) H. Z. okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego. Tym samym w pełni uzasadniona było przyjęcie art. 57a§1 kk.

Sąd Okręgowy podzielił także ustalenia Sądu I instancji w zakresie czynów z pkt VII-IX aktu oskarżenia. W tym zakresie w pełni prawidłowo dano wiarę zeznaniom M., L. i P. D. (1) oraz A. C. (2) i D. W.. Wskazać zatem należy, że M. D. (1) wiarygodnie między innymi podała, że do jej domu wieczorem wtargnął oskarżony, który kazał jej opatrzeć zakrwawioną dłoń; gdy wymieniona pokrzywdzona zażądała aby M. S. opuścił dom ten uderzył ją pięścią w twarz; gdy pokrzywdzona krzyknęła co córki L. aby ta zadzwoniła po policję oskarżony podbiegł do L. D. (1), rzucił ją o podłogę, złapał za włosy i uderzał kilka razy jej czołem ją o podłogę ,a następnie zsunął jej spodnie mówiąc do wymienionych, że „wyrucha” L. D. (1); M. D. rzuciła się na oskarżonego , żeby bronić córkę i wtedy oskarżony zaczął ją bić pięściami, kopać, szukał noża i groził zabójstwem, rzucał o ścianę i przeszkloną szafę co spowodowało, że straciła ona przytomność a o tym co się następnie działo wie z relacji córki. Z tymi zeznaniami w pełni korespondowały twierdzenia pokrzywdzonej L. D. (1), która w sposób szczegółowy, jasny i konkretny przedstawiła przebieg zdarzenia z dnia 31 października 2023 r. Co istotne małoletnia pokrzywdzona podała, że jak tylko oskarżony wszedł do ich mieszkania, to powiedział, by jej mama opatrzyła mu rękę i dodał, że przyszedł by je okraść i ją wyruchać i uderzył jej mamę w twarz. Z relacji L. D. wynika także i to, że gdy chciała zadzwonić po policję, to oskarżony podszedł do niej, rzucił na podłogę, a gdy leżała na brzuchu i wziął jej głowę, zaczął nią uderzać o podłogę, a następnie zdjął jej spodnie i zaczął ją dotykać od tyłu w miejsca intymne; pokrzywdzonej L. D. (1) udało się odsunąć od oskarżonego i w tym czasie widziała jak oskarżony podniósł jej mamę, rozbił jej głowę szybę w drzwiach, krzyczał gdzie jest nóż i szukał go w plecaku jej taty a w końcu M. S. zaczął ją podduszać i kazał oddać wszystko co ma: klucze od samochodu, pieniądze, dragi oraz wyrwał małoletniej pokrzywdzonej telefon z ręki oraz zabrał kluczyki od ich samochodu V. (...). Te zeznania znalazły wsparcie w twierdzeniach P. D., który w tym czasie przybywał u sąsiada A. C.; wymienieni zgodnie przedstawili o tym czego dowiedzieli się od pokrzywdzonych kobiet. Trafnie zatem Sąd Rejonowy podał, że „zeznania pokrzywdzonej L. D. (1) jednoznacznie wskazują sposób działania oskarżonego i jego motywację. Zarówno jego twierdzenia po wejściu do ich domu, że przyszedł ich okraść i ją wyruchać oraz działanie - poczynając od uderzania M. D. (1), stosując wobec L. D. (1) przemoc w postaci szarpania jej za włosy, przewrócenia na podłogę, czym doprowadził pokrzywdzoną do poddania się innej czynności seksualnej poprzez ściągnięcie jej spodni oraz dotykanie jej miejsc intymnych i kolejno usiłował doprowadzić pokrzywdzoną do obcowania płciowego, w następstwie czego pokrzywdzona L. D. (1) doznała obrażenia ciała, skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała pokrzywdzonej trwającym nie dłużej niż siedem dni, a kończą na użyciu groźby i przemocy – ściśnięcia i podduszenia za szyję, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki I. o oraz kluczyków do pojazdu V. (...)” – k. 970. Co przy tym istotne z rzetelnej opinii biegłego psychologa jednoznacznie wynika, że L. D. (1) w zakresie przemocy seksualnej ze strony oskarżonego wypowiedziała się logicznie, bez cech zmyślania i fantazjowania; ujawniała spontaniczne cechy kontekstowe (czas, osoby, nastrój itp.) i tym samym wymieniona małoletnia pokrzywdzona była w stanie prawidłowo postrzegać fakty, zapamiętywać je i odtwarzać przebieg zdarzeń.

W tej sytuacji żadnych wątpliwości nie może budzić, że oskarżony w stosunku do M. D. (1) dopuścił się czynu opisanego w pkt VII aktu oskarżenia z art. 193 k.k. w zb. z art.13§1 k.k. w zw. z art. 191 § 1 k.k. w zb. z art. 190 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. albowiem w dniu 31 października 2023 r. w miejscowości K., wszedł do jej otwartego domu i wbrew wyraźnemu jej żądaniu miejsca tego nie opuścił, a następnie stosując wobec M. D. (1) przemoc w postaci uderzenia pięścią w twarz usiłował zmusić wymienioną do opatrzenia jego zranionej ręki, czego jednak nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonej, która nie wykonała tych czynności, po czym kolejno kierował wobec M. D. (1) groźby pozbawienia życia i zdrowia, które wzbudziły w niej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione i zmierzając do ich realizacji szarpał pokrzywdzoną za ramiona, rzucał nią o ściany mieszkania oraz meble i wielokrotnie uderzał ją w twarz, czym spowodował u pokrzywdzonej obrażenia ciała w postaci pęknięcia błony bębenkowej lewej, ran w obrębie błony śluzowej wargi górnej i dolnej, obrzęku wargi dolnej i górnej, obrzęku tkanek miękkich okolicy czołowej prawej oraz szczękowej prawej, złamanie kości trójgraniastej ręki prawej, złamania guzka większego kości ramiennej lewej, skręcenia stawu nadgarstkowego prawego, stłuczenia tkanek miękkich klatki piersiowej, stłuczenia tkanek miękkich głowy w okolicy czołowej prawej potylicznej oraz ciemieniowej, krwiaka oczodołu prawego, krwiaka błony bębenkowej ucha lewego, wstrząśnienie mózgu, krwiaka w obrębie ramienia prawego, krwiaka w okolicy brzegu dolnego oczodołu prawego, podbiegnięcia krwawego za lewym uchem oraz zasinienia w obrębie lewego ramienia, skutkiem czego było naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia pokrzywdzonej na okres dłuższy niż siedem dni.

W tym samym czasie i miejscu M. S. stosując wobec L. D. (1) przemoc w postaci szarpania jej za włosy, przewrócenia na podłogę, doprowadził wymienioną małoletnią pokrzywdzoną do poddania się inne czynności seksualnej w ten sposób, że ściągnął jej spodnie oraz dotykał jej miejsc intymnych a następnie usiłował doprowadzić ją do obcowania płciowego, który to zamiar wprost wyartykułował wskazaną wyżej wypowiedzią lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na pomoc udzieloną pokrzywdzonej przez jej matkę M. D. (1), w następstwie czego L. D. (1) doznała obrażenia ciała w postaci obrzęku tkanek miękkich głowy w okolicy lewego łuku brwiowego, obrzęku tkanek miękkich nosa, otarć naskórka w obrębie prawego stawu łokciowego, skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała pokrzywdzonej trwającym nie dłużej niż siedem dni i tym samym swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycje z art. 197§2 k.k. w zb. z art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 197§1 k.k. w zb. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. Wobec treści jednoznacznych zeznań pokrzywdzonych faktycznie niezrozumiałe i gołosłowne są zarzutu z pkt I 3 -4 (k. 1002 odw.) i z pkt II 4 (k. 1003), iż rzekomo M. S. nie zmierzał bezpośrednio do popełnienia czynu z art. 197§1 kk i art. 200§1 kk w zw. z art. 11§2 kk, skoro faktycznie dopuścił się innej czynności seksualnej i jedynie postawa M. D. (1) uchroniła jej córkę L. przed dokonaniem jej zgwałcenia.

Wreszcie po uprzednim użyciu przemocy wobec L. D. (1) w postaci ściśnięcia i podduszenia za szyję i żądaniu wydania mienia (wszystkiego co posiada: kluczy do samochodu, pieniędzy i „dragów”) , poprzez wyrwanie trzymanego cały czas w ręku przez pokrzywdzoną telefonu- k. 213 odw. dokonał w celu przywłaszczenia zaboru telefonu komórkowego marki I. o wartości 3600 zł oraz kluczyków do pojazdu V. (...) należących do M. D. (1) i tym samym dopuścił się rozboju z art. 280 §1 k.k. Wbrew zarzutom apelacji (pkt II 1 k.1003) z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego niezbicie wynika, że oskarżony stosował przemoc w postaci ściśnięcia i podduszenia za szyję L. D. (1) w celu dokonania zaboru mienia na szkodę jej matki.

Brak było podstaw do zanegowania niekwestionowanych w apelacji ustaleń co do czynów popełnionych na szkodę K. W. – pkt X i pkt XI aktu oskarżenia.

Sad Okręgowy podzielił również ustalenia Sądu I instancji co do czynu popełnionego na szkodę D. M. – pkt XII aktu oskarżenia, który między innymi wiarygodnie zeznał, że gdy wysiadł ze swojego samochodu bo zobaczył rozbity samochód F. (...) należący do jego sąsiada K. W. nagle usłyszał, że jego (...) (...) o nr rej. (...) odjeżdża(zostawił je na ulicy z kluczykami w środku); pokrzywdzony odnalazł pojazd w Z.; jego samochód stał na środku drogi, nie był rozbity, ale mocno poobijany a jego środek było zakrwawiony, był wyrwany podłokietnik, zewnętrzne lusterko było wyrwane z zawiasów i pęknięte orz była uszkodzona nakładka zderzak z przodu – k.187. Powyższa relacja w pełni korespondowała z zeznaniami R. M., która ponadto wskazała, że oprócz jej i syna D. autem jechało z nimi dziecko, któremu zdołało się uciec z auta w czasie gdy wsiadł do niego oskarżony. Tym samym w pełni uzasadniona była kwalifikacja z art.289§2 kk gdzie wskazuje się na porzucenie pojazdu w stanie uszkodzonym albowiem M. S. nie zwrócił pojazdu jego właścicielowi, nie odstawił go na parking lecz widząc funkcjonariuszy Policji pozostawił samochód A. na środku drogi i z butelką piwa udał się w ich kierunku a wskazując na radiowóz i powiedział, że chce się nim przejechać - porównaj zeznania M. W. (2) i T. B. – k. 828, k. 389, k. 392.

Co do czynu z pkt XIII aktu oskarżenia to brak było jakichkolwiek podstaw do umorzenia w tym zakresie postępowania na podstawie art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Z protokołu przeszukania – k. 11-13 i opinii jak na k. 442-444 wynika, że oskarżony w zajmowanym na terenie Hotelu (...) przy ul. (...) w O. pokoju posiadał środki odurzające w postaci ziela konopi innych niż włókniste, ujęte w wykazie środków odurzających grupy IV-N w ilości 0,97 grama netto. Sąd Okręgowy uznaje, że w okolicznościach popełnienia czynów przypisanych oskarżonemu stopień społecznej jego szkodliwości sprzeciwiał się zastosowaniu postulowanej w apelacji instytucji.

Co bowiem istotne oskarżony w dniu 31 października 2023 r. w O. oraz na trasie pomiędzy miejscowościami O.-O.-O., w tym w miejscowościach K., L. i Z., w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, oskarżony prowadził w ruchu lądowym, po drogach publicznych, w tym po ulicach miasta O., po drodze krajowej (...) oraz po drogach publicznych pomiędzy miejscowościami K.-L.- Z. kolejno pojazdy mechaniczne: marki S. (...) o nr rej. (...) (...), marki T. (...) o nr rej. (...), marki F. (...) o nr rej. (...) oraz marki A. (...) o nr rej. (...), znajdując się pod wpływem środka odurzającego w postaci tetrahydrokannabinolu ( (...)) w stężeniu równoważnym ze stanem nietrzeźwości w odniesieniu do alkoholu etylowego (powyżej 0,5 %o) a ponadto oskarżony kierował pojazdami wbrew decyzjom wydanym przez Prezydenta O.: z dnia 7 października 2022 r. w sprawie SO.5430.3.178.2022 o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kategorii B prawa jazdy nr (...) z uwagi na istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania wszelkimi pojazdami silnikowymi oraz z dnia 15 marca 2023 r. w sprawie SO.5430.4.171.2022 o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kategorii B prawa jazdy nr (...) z uwagi na istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania wszelkimi pojazdami silnikowymi – pkt XIV aktu oskarżenia .

W tej sytuacji uznać należy, że Sąd I instancji prawidłowo weryfikował niezasadność tez stawianych w akcie oskarżenia a w konsekwencji zaskarżony wyrok należało co do zasady utrzymać w mocy.

Wniosek

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

- uniewinnienie oskarżonego M. S. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynów z pkt I, III, VII, VIII,IX wyroku;

ewentualnie, przy nieuwzględnieniu powyższego o zmianę wyroku poprzez:

- wymierzenie wobec oskarżonego kar jednostkowych oraz kary łącznej łagodniejszej w niższym wymiarze

- umorzenia postępowania w oparciu o treść art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy z przyczyn wyżej wskazanych podzielił ustalenia Sądu Rejonowego w Olsztynie oparte na prawidłowej ocenie zebranych dowodów i tym samym nie uznał za zasadne zarzutów zawartych w środku odwoławczym obrońcy oskarżonego co do istoty sprawy.

Uznano jedynie za zasadne zakwestionowanie wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności.

1 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie II Wydziału Karnego z dnia 29 listopada 2024 r., sygn. akt II K 525/24

I zmieniono w ten sposób, że:

- w ramach rozstrzygnięcia z pkt VI sentencji miejsce art.14§1 kk w zw. z art. 191§1 kk w zw. z art. 11§3 kk za podstawę wymiaru kary przyjęto art. 157§1 kk w zw. z art. 11§3 kk,

- w ramach rozstrzygnięcia z pkt XI sentencji podstawę prawną wymiaru kary uzupełniono o art. 57b kk,

- w ramach rozstrzygnięcia z pkt XII sentencji karę łączną pozbawienia wolności złagodzono oskarżonemu M. S. (1) do 7 (siedmiu) lat,

II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach zmiany

Wyrok zmieniono zgodnie z postulatami zawartymi w apelacji prokuratora – k.988 odw.-989 albowiem w zakresie rozstrzygnięcia z pkt VI sentencji wymiar kary pozbawienia wolności za czyn z pkt VII aktu oskarżenia winien być oparty o art.157§1 kk w zw. z art. 11§3 kk; co do rozstrzygnięcia z pkt XI sentencji (pkt XIV aktu oskarżenia) konieczne było uzupełnienie podstawy wymiaru kary o art. 57b kk albowiem M. S. przypisano popełnienie w tym zakresie czynu ciągłego z art.12§1 kk.

W ocenie Sadu Okręgowego wobec ustalonych okoliczności czynów popełnionych na szkodę pokrzywdzonych wskazanych w pkt XIX sentencji, w szczególności brutalnego, bezwzględnego jego postępowania brak było podstaw do złagodzenia orzeczonych nawiązek, które winny stanowić pewna formę rekompensaty za doznane przez nich krzywdy i cierpienie.

Mając na uwadze liczbę czynów, stopień ich społecznej szkodliwości a także okres, w których zostały popełnione Sąd Okręgowy uznał za możliwe złagodzenie kary łącznej pozbawienia wolności do 7 lat, przy pozostawieniu wymiaru kar jednostkowych; tak ukształtowane orzeczenie o karze jest adekwatne do stopnia winy oskarżonego i tym samym winno spełnić wobec wymienionego cele określone w art. 53 kk.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Zwolniono oskarżonego M. S. (1) od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i zasadzono od niego na rzecz oskarżycielek posiłkowych M. D. (1) i L. D. (1) kwoty po 840 (osiemset czterdzieści) zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych na ustanowienie pełnomocnika w instancji odwoławczej.

1PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 29 listopada 2024 r. w sprawie II K 525/24

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana