Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 292/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 20 grudnia 2024 r. w sprawie o sygn. II K 143/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy oskarżonych A. C. (1) i J. L. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

I obrońca A. C. (1) wyrokowi zarzuciła:

Na podstawie z art. 438 pkt 3 k.p.k. oraz art. 427 § 2 k.p.k. wyrokowi temu zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na:

- bezpodstawnym przypisaniu przez Sąd oskarżonej winy z art. 160 § 2 i 3 k.k. a wynikający z oparcia się przez Sąd I instancji z wyrwanego z kontekstu częściowego wniosku biegłego sądowego znajdującego się w uzupełniającej opinii sądowo-lekarskiej, podczas gdy z całego materiału dowodowego, w szczególności z opinii sądowo-lekarskiej uzupełniającej nie wynika, aby oskarżona w chwili podejmowania czynności w kierunku pre-indukcji porodu z wykorzystaniem cewnika F. winna była wdrożyć wobec A. A. profilaktykę antybiotykową.

- bezpodstawnym przypisaniu przez Sąd oskarżonej winy z art. 160§ 2 i 3 k.k. a wynikający z nierozważania przez Sąd I instancji treści opinii sądowo-lekarskiej uzupełniającej i zawartych w niej wniosków, podczas gdy to właśnie z jej treści wynika, że profilaktykę antybiotykową zakażenia S. należało wdrożyć u A. A. przy porodzie, tj. zgodnie z partogramem w dniu 2 lipca 2016 r. o godzinie 8.00, czyli w chwili kiedy oskarżonej nie było już w szpitalu, w pracy.

II obrońca oskarżonego J. L. (1) wyrokowi zarzuciła:

1/ Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na jego treść, polegający na błędnej interpretacji opinii biegłych przez Sąd, skutkującej nieuprawnionym przyjęciem, że oskarżony powinien był przewidzieć konieczność ponownego pobrania materiału do badań oraz wdrożenia dodatkowych działań diagnostycznych, mimo że opinia biegłych oraz zeznania świadków nie wskazywały na taką konieczność. Sąd błędnie ustalił także, że oskarżony miał obowiązek weryfikacji wyniku badania, który nie powinien zostać uznany za wiarygodny. W efekcie dokonano dowolnej interpretacji materialu dowodowego, przypisując oskarżonemu obowiązki, które nie wynikały z obowiązujących standardów postępowania medycznego.

2/ Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na jego treść, polegający na błędnym ustaleniu, że oskarżony miał możliwość zapoznania się z wynikiem posiewu, mimo że dowody wskazują, iż nie miał świadomości jego istnienia ani podstaw do przypuszczenia, że badanie zostało wykonane. Pominięcie tych okoliczności doprowadziło do błędnych wniosków sprzecznych z ustaleniami biegłych.

3/ Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony miał obowiązek ponownego zlecenia badania, a jego zaniechanie stanowiło działanie nieumyślne, mimo że pacjentka posiadała aktualny, negatywny wynik badania, sąd wadliwie uznał, że oskarżony powinien był podjąć dodatkowe działania diagnostyczne, nie uwzględniając faktu, iż nie był on lekarzem przyjmującym pacjentkę na oddział, a to na lekarzu przyjmującym ciążył obowiązek przeprowadzenia badania oraz zlecenia odpowiednich procedur diagnostycznych, w konsekwencji Sąd bezpodstawnie przypisał oskarżonemu obowiązek działania, którego nie przewidywały standardy postępowania medycznego, podczas gdy zarówno opinie biegłych, jak i zeznania świadków nie potwierdzają istnienia takiego wymogu.

4/ Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na jego treść, polegający na sprzeczności w rozumowaniu Sądu, który w uzasadnieniu wskazał, że z „dokumentacji medycznej (oraz opinii) jak również dowodów osobowych wynika, iż przejściowe problemy oddechowe noworodka nie musiały mieć związku potencjalnym zagrożeniem", a mimo to przypisał oskarżonemu odpowiedzialność za narażenie na niebezpieczeństwo, skoro Sąd sam uznał, że nie można jednoznacznie stwierdzić, iż hipotetyczne zaniechanie oskarżonego doprowadziło do narażenia noworodka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, brak było podstaw do przypisania oskarżonemu winy, nawet w formie nieumyślnej, gdyż przesłanką odpowiedzialności karnej jest pewność co do zaistnienia stanu zagrożenia, nie jedynie hipotetyczna możliwość jego wystąpienia.

5/ Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na jego treść, polegający na błędnym przyjęciu przez Sąd, że fakt zlecenia, przeprowadzenia i udostępnienia wyników badania posiewu miał decydujące znaczenie dla oceny odpowiedzialności oskarżonego, podczas gdy analiza dokumentacji medycznej wskazuje, że wynik (...)(+) został dopisany na późniejszym etapie, co potwierdza brak możliwości wcześniejszego zapoznania się z nim przez oskarżonego na etapie kwalifikacji pacjentki do założenia cewnika F., Sąd pominął istotną okoliczność, że pacjentka posiadała aktualny, ujemny wynik posiewu, a lekarz przyjmujący nie zlecał jego ponowienia, co wykluczało obowiązek jego weryfikacji przez oskarżonego. Nadto, z zeznań j, która będąc lekarzem odbierającym poród wynika, że w trakcie porodu w dokumentacji nie znajdowała się informacja o dodatnim wyniku posiewu, co jednoznacznie wskazuje na dopisanie wyniku w późniejszym etapie - po porodzie. Sąd błędnie uznał, że skoro wynik badania został ostatecznie wprowadzony do dokumentacji, to oskarżony miał możliwość się z nim zapoznać, pomijając istotną kwestię nieprawidłowości w jego rejestracji i późniejszego wprowadzenia do akt pacjentki. Tym samym, uznanie, że oskarżony powinien był być świadomy istnienia wyniku dodatniego, jest pozbawione podstaw faktycznych i nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

6/ Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na jego treść, polegający na błędnym przyjęciu przez Sąd, że wymaz został pobrany prawidłowo, ponieważ laboratorium nie zakwestionowało próbki, Sąd wadliwie uznał, że brak zastrzeżeń ze strony laboratorium przesądza o prawidłowości całej procedury, pomijając istotną kwestię, iż pracownicy laboratorium nie mieli możliwości zweryfikowania, czy wymaz został pobrany zgodnie z obowiązującymi standardami - tj. zarówno z pochwy, jak i odbytu. Tymczasem, zebrany materiał dowodowy, któremu Sąd dał wiarę, potwierdza, że pobranie wymazu nastąpiło w sposób nieprawidłowy, co podważa wnioski Sądu dotyczące znaczenia wyniku badania w kontekście odpowiedzialności oskarżonego. W konsekwencji Sąd błędnie przypisał oskarżonemu obowiązek podjęcia działań diagnostycznych na podstawie wyniku badania, którego rzetelność i zgodność z procedurami budzi istotne wątpliwości.

7/ Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na jego treść, polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się nieumyślnego narażenia pacjentki i noworodka na niebezpieczeństwo poprzez zaniechanie zlecenia profilaktyki okołoporodowej, podczas gdy pacjentka dostarczyła dokumentację potwierdzającą wynik negatywny, a ponadto wymaz, na podstawie którego laboratorium stwierdziło wynik dodatni, został pobrany w sposób wadliwy, co skutkowało jego niewiarygodnością. Zgromadzony materiał dowodowy, w tym zeznania lekarzy i położnej pobierającej wymaz, jednoznacznie wskazują, że nawet gdyby oskarżony miał wiedzę wyniku laboratorium, to nie mógłby on stanowić podstawy do wdrożenia profilaktyki, gdyż nie spełniał wymogów prawidłowej procedury diagnostycznej.

8/ Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na jego treść, polegający na błędnym przypisaniu oskarżonemu odpowiedzialności za niezachowanie ostrożności podczas czynności medycznych, mimo że Sąd sam stwierdził brak pewności, iż stan zdrowia noworodka wynikał z jego hipotetycznego zaniechania, a dowody w sprawie - w tym dokumentacja medyczna, opinie biegłych oraz zeznania świadków - wskazują na inne możliwe przyczyny zaburzeń oddechowych, w tym cukrzycę matki i jej nałogowe palenie papierosów.

9. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na jego treść, polegający na błędnym przyjęciu przez Sąd, że oskarżony J. L. (1) miał możliwość wdrożenia antybiotykoterapii, mimo że zgodnie z wytycznymi oraz opinią biegłych, której Sąd dał wiarę, antybiotyk powinien zostać podany dopiero w fazie aktywnej porodu, a nie na etapie preindukcji. Sąd niezasadnie przypisał oskarżonemu odpowiedzialność za zaniechanie, pomijając kluczową okoliczność, iż oskarżony zakończył dyżur o godzinie 7:00, a moment faktycznego rozpoczęcia porodu nastąpił już po jego zejściu z dyżuru. W świetle obowiązujących standardów postępowania nie istniała możliwość wcześniejszego wdrożenia antybiotykoterapii, co czyni bezzasadnym wniosek, że oskarżony dopuścił się jakiegokolwiek zaniechania.

10/ Które to naruszenia doprowadziły do rażącego naruszenia przepisów prawa materialnego, mającego istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 160 1 i S 2 k.k., poprzez błędne uznanie, że zachowanie oskarżonego J. L. (1) spełnia wszystkie znamiona tego czynu, a w konsekwencji przypisanie mu winy i umorzenie postępowania na podstawie art. 60 I i 2 k.k. pomimo braku podstaw do przyjęcia, że oskarżony stworzył sytuację faktyczną skutkującą bezpośrednim zagrożeniem dla zdrowia lub życia noworodka - co jest warunkiem koniecznym do wypełnienia znamion przestępstwa określonego w art. 160 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacje obrońców oskarżonych zasługiwały na uwzględnienie a z uwagi na praktyczną tożsamość zarzutów możliwe jest jednoczesne się do nich ustosunkowanie.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w środkach odwoławczych, to przede wszystkim zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody w istocie świadczą o braku zawinienia oskarżonych w zakresie zarzucanych im czynów. Ponadto Sąd Okręgowy w tym miejscu wskazuje, że w pełni podzielił wnioski oraz argumentację opinii uzupełniającej z dnia 5 grudnia 2024 r. (k.604-615) albowiem jest ona pełna, jasna logiczna, odpowiada na wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia kwestie; co przy tym istotne, w sprawie faktycznie w toku całego postepowania opiniowali ci sami biegli, którzy po zebraniu całego materiału dowodowego oraz po zapoznaniu się z uwagami do poprzednich opinii wykazali powody przyjętych przez siebie ostatecznych wniosków oraz sposób dokonanej przez siebie analizy.

W tym miejscu wskazać należy, że oskarżycielka posiłkowa A. A. trafiła do Szpitala Wojewódzkiego w O. między innymi z ujemnymi wynikami badań w kierunku (...) i ten ujemny wynik (...) pacjentki został naniesiony na jej dokumentację medyczną i dołączony do niej. Podkreślenia przy tym wymaga, że zgodnie rekomendacjami Polskiego Towarzystwa (...) to badanie zostało wykonane w odpowiednim okresie i było ważne i w istocie nie było żadnych podstaw, aby badanie ponawiać. Wskazać należy, że w opinii uzupełniającej z dnia 5 grudnia 2024 r. biegli wprost wskazali, że: „Zgodnie z rekomendacją (...) (2009) posiew należy pobrać w czasie 35-37 tygodnia ciąży. Obowiązująca reguła dotyczy również chwili zdarzenia, tj. 2016 r. Rekomendacja nie określa terminu ważności posiewu, czy też dalszego postepowania w sytuacji wygaśnięcia terminu ważności posiewu. Stosowany w praktyce szpitalnej (jako element „dobrej praktyki klinicznej") czas ważności posiewu określany jest na 5 tygodni (35 dni) od chwili pobrania". Pomimo powyższego zlecono ponownie badanie, którego dodatni wynik umieszczono w systemie informatycznym oraz w niestaranny sposób zapisano w dokumentacji papierowej.

Trafnie przy tym skarżące wskazują na faktyczny przebieg pobrania wymazu bakteriologicznego i w tym zakresie zwrócić uwagę należy na zeznania położnej M. S., która w dniu 16 lutego 2024 r. na rozprawie podała między innymi, że: „wzięty wziernik jednorazowy takim patyczkiem pobiera się wymaz pochwy, w sposób jałowy. Jeżeli jest ( (...)) (...) to pobiera się również z odbytu; w pierwszej kolejności z pochwy” – k. 503 odw.; „Nie wzbudziło moich wątpliwości wpisanie w karcie zleceń, że pobranie bez odbytu, dzisiaj by wzbudziło. Posiew zleca lekarz. W danej sytuacji nie zwracałam się do lekarza, bo nie mogłam odczytać zleceń”- k.504.

Bezsporne przy tym jest, że to nie oskarżeni zlecili ponowne badania (...), albowiem nie było ku temu podstaw (pacjentka przyszła na oddział z ważnym wynikiem (...)); w opinii uzupełniającej biegli wskazali, że: „aktualny wynik posiewu (...), pobrany zgodnie obowiązującymi Rekomendacjami, nie wymaga powtórzenia” oraz, że „ nie było przesłanek do dodatkowego poszukiwania innych badań wobec obecności w dokumentacji ważnego i prawidłowego wyniku".

Podkreślenia zarazem wymaga, że ponowny wymaz pobrano jedynie z pochwy (a nie z pochwy i odbytu) co może wskazywać, że próbka miała zostać przeznaczona na inne badanie. Zasadnie zatem w apelacji wskazano, że „nieprawidłowe pobranie materiału do badań mikrobiologicznych może prowadzić do fałszywie dodatnich wyników” a w konsekwencji wynik uzyskany z wadliwie pobranego wymazu nie powinien być traktowany jako wiarygodny i nie mógł stanowić podstawy do podejmowania decyzji klinicznych, w tym wdrożenia profilaktyki antybiotykowej.

Na uwadze należy mieć również i to, że z dokumentacji medycznej i zeznań świadków wynika, że wynik badania (...)(+) pojawił się w dokumentacji dopiero na późniejszym etapie, co oznacza, że oskarżeni nie mogli mieć wiedzy o jego istnieniu na etapie kwalifikacji pacjentki do założenia cewnika F. a ponadto w chwili rozpoczęcia porodu wynik dodatniego posiewu nie znajdował się w dokumentacji dostępnej personelowi, w tym w karcie gorączkowej.

Zasadnie tym samym w apelacjach zarzucono, że nie można podzielić stanowiska Sądu I instancji, że „badanie zostało zlecone, zarejestrowane, przeprowadzone, a wyniki dostępne dla lekarzy podejmujących kolejne decyzje w odniesieniu do rodzącej” albowiem lekarz przyjmujący pacjentkę na oddział nie zlecił badania na posiew w kierunku paciorkowca (...) a wynik badania nie został wpisany do głównej dokumentacji medycznej pacjentki, czyli karty zleceń i karty obserwacji, które stanowią podstawowy środek przekazywania informacji o stanie zdrowia pacjenta oraz wytycznych co do dalszego postępowania terapeutycznego. Ponadto w tym zakresie biegli w opinii jak na k. 613 wskazali, że: „Na podstawie dokumentacji papierowej czy elektronicznej lekarz powinien móc się zorientować jakie badania zostały pobrane, ale warunkiem koniecznym jest wpisanie faktu ich pobrania na kartę obserwacji pacjenta / w dokumentacji papierowej w miejscu, które zobaczy lekarz przejmujący opiekę/aktualnie opiekujący sic pacjentem. W dokumentacji elektronicznej lekarz musi w sposób czynny wejść do systemu" i odszukać formularza/okna badan zleconych / ich wyników. Jeśli nie oczekuje wyniku („gdy nie zlecał badania), to nie ma potrzeby przeszukiwania systemu (czasochłonne, odrywające od pracy przy pacjentach). Dodatkowo zwracamy uwagę, że w dokumentacji procesowej nie odnaleziono dokumentu „Procedury szpitalnej" w zakresie wytwarzania, przetwarzania, obiegu dokumentacji medycznej; sposobu i drogi przekazywania wyników badan w poszczególnych jednostkach Szpitala. Nie odnaleziono te opisu sposobu potwierdzania otrzymanych przez oddział wyników. Jeśli takich procedur nie było to należy takie postepowanie zaliczyć do zaniedbań organizacyjnych leżących po stronie podmiotu leczniczego Szpitala Wojewódzkiego w O.”.

Co przy tym istotne, oskarżonym zarzucono zaniechanie wdrożenia ochrony antybiotykowej w chwili przystąpienia do procedury pre-indukcji porodu wobec A. A.. Jednakże zauważyć należy i to, że pacjentka faktycznie nie była zakażona bakterią a była jedynie jej nosicielką (uzupełniająca opinia sądowo-lekarska) i w konsekwencji wymienionej należało podać antybiotyk tylko w chwili porodu, co miało na celu ochronę rodzącego się noworodka przed zakażeniem w chwili wyjścia go z kanału rodnego; jednocześnie odwołać się należy do przedmiotowej opinii w zakresie precyzyjnego rozumienia pojęć: pre-indukcji porodu, indukcji porodu oraz samego porodu- k. 605-606.

Wobec powyższego i wskazanych terminów lekarskich, zauważyć należy, że wynika z akt sprawy i ustalonego stanu faktycznego A. C. i J. L. podejmowali wobec A. A. czynności związane z pre-indukcją w dniu 1 lipca 2016 r. o godzinie 12.00, w południe i zakończyli swój dyżur rano następnego dnia a opiekę nad ciężarną pacjentką od godziny 7.00 w dniu 2 lipca 2016 r. przejął nowy zespół; natomiast sam poród rozpoczął się w dniu 2 lipca 2016 r. o godzinie 8.00 rano i to dopiero wówczas (z rekomendacjami i wnioskami uzupełniającej opinii sądowej lekarskiej) tj. w chwili porodu należało wdrożyć antybiotyk.

Zauważyć również należy, że A. A. dostała pierwszych skurczy macicy dopiero 2 lipca 2016 r. o 8.00 rano, natomiast cewnik F. miała założony praktycznie dobę wcześniej a wówczas nie sposób było przewidzieć czy wymieniona urodzi siłami natury czy też poprzez cesarskie cięcie.

W ślad za skarżącymi zatem uznać należy, że Sąd Rejonowy błędnie przyjął, że była możliwość wdrożenia antybiotykoterapii, skoro faktycznie antybiotyk powinien zostać podany dopiero w fazie aktywnej porodu, a nie na etapie kwalifikacji do pre-indukcji, zaś oskarżeni nie byli obecni przy porodzie na żadnym z jego etapów. Biegli sądowi wskazali, iż „zgodnie z obowiązującymi Rekomendacjami A. (...) profilaktyce zakażenia (...) noworodka stosuje się w chwili rozpoczęcia porodu, a sam moment założenia cewnika F. jest procedurą pre-indukcji porodu - A. profilaktyczna rozpoczyna się w chwili rozpoznania początku porodu - poród rozpoznajemy w chwili stwierdzenia występowania czynności skurczowej mięśnia". Podkreślenia przy tym wymaga, że przedwczesne podanie antybiotyku, zwłaszcza przy braku pewności co do momentu rozpoczęcia akcji porodowej, nie tylko nie zapewnia skutecznej ochrony noworodka, ale może prowadzić do negatywnych konsekwencji klinicznych; u pacjentek w ciąży będących nosicielkami paciorkowca grupy B, antybiotykoterapia powinna być wdrożona dopiero w aktywnej fazie porodu. Wynika to z faktu, że optymalny efekt ochronny uzyskuje się, gdy lek jest podawany w okresie od 4 do 6 godzin przed porodem, co minimalizuje ryzyko transmisji bakterii na noworodka. Zatem zbyt wczesne podanie antybiotyku, jeszcze na etapie pre-indukcji, może doprowadzić do zaniku jego skuteczności w momencie rzeczywistego rozpoczęcia porodu, co czyniłoby profilaktykę nieskuteczną a w konsekwencji prowadzić do rozwoju antybiotykooporności u matki oraz noworodka (adaptację bakterii do leku), co w przyszłości może skutkować trudnościami w leczeniu infekcji.

Prawidłowo także zarzucono, iż niezrozumiałe jest również stanowisko Sądu I Instancji, który w uzasadnieniu wyroku- k. 659 odw. wskazał, że „z dokumentacji medycznej (oraz opinii) jak również dowodów osobowych wynika, iż przejściowe problemy oddechowe noworodka nie musiały mieć związku z potencjalnym zagrożeniem" a mimo to przypisał oskarżonym odpowiedzialność za narażenie pacjentki na niebezpieczeństwo, pomimo, że w uzasadnieniu jak na k.658 wskazano, iż u noworodka „rozpoznano infekcję wrodzoną” zaś „dwukrotny posiew krwi noworodka okazał się jałowy". Wreszcie W. P.- k. 502 odw. – 503 odw. wskazywał że „powodów (problemów z oddychaniem) może być bardzo dużo".

Bezsporne natomiast jest, że „przypisanie odpowiedzialności wymaga nie tylko wykazania samego skutku, ale również pewnego i jednoznacznego związku przyczynowego między działaniem lub zaniechaniem sprawcy a jego wystąpieniem” a ta przyczynowość musi wynikać z dowodów jednoznacznie wskazujących na sprawstwo.

W konsekwencji błędnie przypisano oskarżonym dopuszczenie się czynów z art. 160§2i3 kk albowiem w ocenie Sądu Okręgowego nie pozwala na to zebrany materiał dowodowy, który wskazuje natomiast na to, że A. C. (1) i J. L. (1) nie stworzyli sytuacji faktycznej skutkującej bezpośrednim zagrożeniem dla zdrowia lub życia noworodka.

Wbrew treści aktu oskarżenia oraz stanowisku Sądu I instancji oskarżeni nie mieli obowiązku w dniu 1 lipca 2026 r. zlecania dokonania powtórnego badania posiewu, a tym bardziej wdrożenia antybiotykoterapii na etapie pre-indukcji porodu; sama zaś możliwość wystąpienia hipotetycznego zagrożenia zdrowia u noworodka nie może być utożsamiana z przesłanką „bezpośredniości" niebezpieczeństwa, a przecież sam Sąd Rejonowy przyjął – k.659 odw., że stan zdrowia noworodka nie musiał mieć związku z rzekomym zaniechaniem oskarżonych.

Raz jeszcze podkreślić należy i to, że z opinii biegłych jak na k.607, antybiotykoterapia powinna zostać wdrożona dopiero w fazie aktywnego porodu, a więc na etapie, na którym oskarżeni już nie pełnili dyżuru i nie mieli żadnego wpływu na dalsze decyzje medyczne. Wreszcie to nie oskarżeni zlecali ponowne badania (...) ( nie mieli takiego obowiązku) a zatem nie ciążył na nich obowiązek weryfikacji wyników badania, o którego przeprowadzeniu w istocie nie posiadali wiedzy.

Skoro zatem to nie oskarżeni stworzyli sytuację faktyczną skutkującą realnym i bezpośrednim zagrożeniem, to powyższe uniemożliwia przypisanie im czynu zabronionego z art. 160§2i3 kk.

Wniosek

Wskazując na powyższe skarżący wnieśli o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonych od popełnienia zarzucanych im czynów; obrońca oskarżonego J. L. (1) ewentualnie także wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec wskazanych okoliczności podzielono wnioski skarżących o zmianę wyroku i uniewinnienie A. C. (1) i J. L. (1) od popełnienia zarzuconych im czynów.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie II Wydziału Karnego z dnia 20 grudnia 2024 r. , sygn. akt II K 143/23

zmieniono w ten sposób, że A. C. (1) i J. L. (1) uniewinniono od popełnienia zarzucanych im czynów.

Zwięźle o powodach zmiany

Wobec zarzutów zawartych w środkach odwoławczych uznano, że zgromadzone w sprawie dowody w istocie świadczą o braku zawinienia oskarżonych w zakresie zarzucanych im czynów z art.160§2i3 kk

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Na podstawie art.632pkt 2 kpk koszty procesu w sprawie ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej A. C. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 20 grudnia 2024 r. w sprawie o sygn. II K 143/23

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego J. L. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 20 grudnia 2024 r. w sprawie o sygn. II K 143/23

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana