Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2018 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant: st. sekr. sądowy Katarzyna Filipiak

przy udziale Inspektora Pracy Andrzeja Kopali

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2018 r.

sprawy J. M., ur. (...) w G., córki J. i I. z domu G.

obwinionej z art. 282§1 pkt 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – kodeks pracy (Dz. U. z 2016r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Dz.U. poz. 962) w zw. z art. 97 §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 2016 r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Poz. 962), art. 281 pkt. 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy Dz. U. z 2016r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Dz.U. poz 962) w zw. z art. 15 ust. 2 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 2046 ze zmianami oraz z 2017r. Poz. 1428) i inne

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionej

od wyroku Sądu Rejonowego w G. z dnia 19 stycznia 2018 r., sygn. akt (...)

I utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 ( pięćdziesiąt ) zł tytułem zryczałtowanej równowartości wydatków za postępowanie odwoławcze oraz kwotę 150 ( sto pięćdziesiąt ) zł tytułem opłaty za II instancję.

Sygn. akt VII Ka 318/18

UZASADNIENIE

J. M. została obwiniona o to, że:

I działając w G. ul. (...) w imieniu pracodawcy I. M. w okresie 08.05.2017r. do 07.07.2017 r. nie wydała B. T. świadectwa pracy, w związku z rozwiązaniem stosunku pracy w dniu 30.04.2017r.

tj. wykroczenie z art. 282§1 pkt 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - kodeks pracy (Dz. U. z 2016r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 20l7r. Dz.U. poz. 962) w zw. z art. 97 §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 2016 r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Poz. 962)

II działając w G. ul. (...) w imieniu pracodawcy I. M. w dniach 09,14,15,17,20-22,24.03.2017r. dopuszczała U. C., osobę niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym, do wykonywania pracy w wymiarze 8 godzin na dobę bez zgody lekarza medycyny pracy lub lekarza sprawującego opiekę nad pracownicą

tj. o wykroczenie z art. 281 pkt. 5 ustawy z dnia 26 czerw ca 1974 r. - Kodeks pracy Dz. U. z 2016r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Dz.U. poz 962) w zw. z art. 15 ust. 2 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i

społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 2046 ze zmianami oraz z 2017r. Poz. 1428)

III działając w G. ul. (...) w imieniu pracodawcy I. M. nie wypłaciła U. C. (1) wynagrodzenia za pracę ponad obowiązujący pracownicę wymiar czasu pracy tj. w dniu 10.04.2017r. za 8,5 godziny pracy w marcu 2017r. , w dniu 10.06.2017r. za 3 godziny pracy w maju 2017 r., w dniu 10.07.2017r. za 2 godziny pracy w czerwcu 2017r.

tj. o wykroczenie z art. 282§1 pkt. 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy Kodeks pracy Dz. U. z 2016r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Dz.U. poz 962) w zw. z art. 15 ust. 2 w zw z art. 94 pkt 5 w zw. z art. 80 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r.- Kodeks Pracy- (Dz.U. z 2016 r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Poz. 962).

Sąd Rejonowy w G. wyrokiem z dnia 19 stycznia 2018 r., w sprawie sygn. akt (...)

I obwinioną J. M. uznał za winną popełnienia zarzucanych jej czynów i za to na podstawie art. 282§1 pkt 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - kodeks pracy (Dz. U. z 2016r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Dz.U. poz 962) w zw. z art. 97 §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 2016 r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Poz. 962), art. 281 pkt. 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy Dz. U. z 2016r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Dz.U. poz 962) w zw. z art. 15 ust. 2 w zw z art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 2046 ze zmianami oraz z 2017r. Poz. 1428), art. 282§1 pkt. 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy Kodeks pracy Dz. U. z 2016r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Dz.U. poz 962) w zw. z art. 15 ust. 2 w zw z art. 94 pkt 5 w zw. z art. 80 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r.- Kodeks Pracy- (Dz.U. z 2016 r. poz. 1666 ze zmianami oraz z 2017r. Poz. 962) w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazał ją na karę grzywny w wysokości 1500, 00( jeden tysiąc pięćset 00/100) złotych.

II zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt, 00/100) złotych tytułem opłaty i obciąża ją pozostałymi kosztami procesu w wysokości 100,00 (sto, 00/100) zł.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył obrońca obwinionej i zarzucił spornemu orzeczeniu błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzekania , mające istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia ( art. 438 pkt 3 Kodeksu postępowania karnego ).

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenie poprzez uniewinnienie obwinionej od zarzutu popełnienia przypisywanych jej czynów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Na wstępie zaznaczyć należy, iż Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie okoliczności stanu faktycznego, jak również winy obwinionej. Wbrew twierdzeniom skarżącego dokonana przez Sąd I instancji analiza materiału dowodowego jest wnikliwa i jasna, odpowiadająca dyrektywom określonym w art. 4 k.p.k., a przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 k.p.k. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia skutkującego uznaniem winy J. M.. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy podziela przedstawioną tam argumentację.

Odnosząc się do zarzutów dotyczącego dokonania dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, stwierdzić należy, iż ustalony stan faktyczny w niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości. Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzenia, oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Tym samym ustalenia faktyczne w zakresie ustalonego zachowania obwinionej nie wykraczały poza ramy swobodnej oceny dowodów albowiem poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz sędziowskim przekonaniem. Tym samym, jak to już wcześniej wskazano, nie może być uznany za trafny zarzut obrazy art. 7 k.p.k. albowiem jest on tylko wtedy skuteczny gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszył wskazane zasady.

Przede wszystkim podnieść należy, że przepisy, których dyspozycje obwiniona naruszyła są bezwzględnie obowiązujące. Tym samym moc ich obowiązywania nie może ulec wyłączeniu, także i za zgodą pracownika.

Tym samym stanowisko wyrażane przez U. C. w istocie nie może spowodować uznania, że w wypadkach jej dotyczących zachowania obwinionej nie naruszały dyspozycji wskazanych w zaskarżonym wyroku przepisów.

Odnośnie zaświadczenie jak na k.58 złożonego na rozprawie w dniu 16 stycznia 2018 r., to w istocie nie dotyczy one zatrudniania U. C. u obwinionej ale opiewało na innego pracodawcę. Tym samym chybione jest stwierdzenie, że wymieniona osoba niepełnosprawna w stopniu umiarkowanym została dopuszczona do wykonywania pracy w wymiarze 8 godzin na dobę za zgodą lekarza medycyny pracy lub lekarza sprawującego opiekę nad pracownicą.

Wprawdzie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sad I instancji do tej kwestii się nie ustosunkował, ale zaliczył przedłożony przez obrońcę dokument w poczet dowodów- k74odw. a przede wszystkim miał na uwadze fakt, że stosowne zaświadczenie lekarskie zostało faktycznie wydane wobec U. C. dopiero w dniu 11 sierpnia 2017 r. – k.52.

W świetle przeprowadzonych dowodów, w tym protokołu z przeprowadzonej kontroli nie budzi wątpliwości również fakt dopuszczenia się przez J. M. pozostałych przypisanych jej wykroczeń. Trafnie przy tym Sąd I instancji wskazał, że obwiniona, która otrzymała egzemplarz tego protokołu nie wniosła żadnych do niego zastrzeżeń.

Odnośnie czynów z pkt II i III wniosku o ukaranie, to jeszcze raz podkreślić należy, że tak wola pracownika jak i pracodawcy w żaden sposób nie może prowadzić do uchylenia postanowień obowiązujących przepisów prawa pracy w zakresie obowiązujących norm wymiaru czasu pracy oraz wynagrodzenia za pracę ponad jej wymiar. W konsekwencji udzielanie dni wolnych w żaden sposób nie uchyla tych wiążących przepisów i tym samym nie może mieć tu zastosowania zasada, na którą skarżący powołuje się w swojej apelacji - na k. 79.

Wreszcie co do przypisania J. M. czynu z pkt I wniosku o ukaranie, to w pełni zasadnie przyjęto, że obwiniona w przepisanym okresie do 7 maja 2017 r. nie wydała pracownicy B. T. świadectwa pracy. W ocenie Sądu Okręgowego rozpoznającego niniejszą sprawę nie sposób jest podzielić odosobnionej w istocie tezy z doktryny, na którą powołuje się skarżący- k.78, albowiem nie jest do przyjęcia interpretacja, że nie jest istotny termin byleby świadectwo pracy zostało wydane. Przedmiotowy dokument ma bardzo istotne znaczenie dla każdego pracownika i konieczne jest aby mógł on nim dysponować w określonym przepisami prawa pracy terminie. Przyjęcie odmiennej interpretacji faktycznie mogłoby prowadzić do nieakceptowalnych sytuacji gdy świadectwo byłoby wydawane jeszcze po dłuższym niż w niniejszej sprawie terminie i prowadziłoby do nie stosowania terminów dla jego wydania.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy w pełni zasadnie uznał obwinioną za winną popełnienia zarzucanych jej wykroczeń.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazano przyczyny orzeczenia wobec obwinionej J. M. grzywny w wysokości 1500 zł. Wskazać przy tym należy, że na podstawie art.9§2 kw przy wielości wykroczeń orzeka się jedną karę i tym samym nie jest trafny zarzut, że Sąd I instancji za poszczególne czyny nie wskazywał „ kary ani jej wysokości”.

Przy określaniu kary grzywny, która w istocie nieznacznie przekraczała ustawowe minimum prawidłowo oceniono stopień społecznej szkodliwości dopuszczonych się przez J. M. wykroczeń, stopień jej zawinienia a także sytuację osobistą i majątkową. Faktycznie nie może ona stanowić nadmiernej dolegliwości i uwzględnia sposób życia obwinionej przed popełnieniem tych wykroczeń oraz winien spełnić cele zapobiegawcze i wychowawcze

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok jako prawidłowy utrzymano w mocy – art.437§1 kpk, art.438pkt.1-4 kpk w zw. z art.109§2 kpw

Na podstawie art.119§1 kpw w zw. z art.3ust.1 i art.10ust.1 i art.21pkt.2 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądzono od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 ( pięćdziesiąt ) zł tytułem zryczałtowanej równowartości wydatków za postępowanie odwoławcze oraz kwotę 150 ( sto pięćdziesiąt ) zł tytułem opłaty za II instancje uznając, że jest w stanie je ponieść.