Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2016 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant: st. sekr. sądowy Katarzyna Filipiak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Marii Kuleszy-Chaleckiej

po rozpoznaniu w dniu 21 września 2016 r.

sprawy

1/ A. K. (1) ur. (...) w W., córki M. i B. z domu B.

oskarżonej z art. 286§1 kk w zw. z art. 12 kk, art. 13§1 kk w zw. z art. 286§1 kk w zb. z art. 191§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 12 kk

2/ B. K. (1) ur. (...) w W., córki W. i T.

z domu T.

oskarżonej z art. 286§1 kk w zw. z art. 12 kk, art. 13§1 kk w zw. z art. 286§1 kk w zw. z art. 12 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 26 lutego 2016 r.,sygn. akt II K 889/15

I utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II zwalnia oskarżone A. K. (1) i B. K. (1) od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze

III zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów: A. Ś., M. S. (1) i M. P. kwoty po 420 ( czterysta dwadzieścia ) zł tytułem opłat za obronę z urzędu odpowiednio oskarżonych A. K. (1) i B. K. (1) oraz opłaty za zastępstwo procesowe oskarżycielki posiłkowej S. S. wykonywanych w postępowaniu odwoławczym oraz kwoty po 96,60 (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy ) zł tytułem podatku od towarów i usług od tych opłat.

Sygn. akt VII Ka 561/16

UZASADNIENIE

1. A. K. (1) została oskarżona o to, że:

I w okresie od 16 grudnia 2013r. do 28 kwietnia 2014r. w S. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z B. K. (1), w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wielokrotnie doprowadziła S. S. oraz M. S. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 52.105 złotych ( w tym wspólnie z B. K. (1) współdziałała w wyłudzeniu kwoty 20 tysięcy złotych), poprzez wprowadzenie w błąd co do zamiaru i możliwości udzielenia pomocy w uzyskaniu kredytu bankowego, czym działała na szkodę S. S. oraz M. S. (2),

tj. o czyn z art. 286§1 kk w zw. z art. 12 kk;

II w okresie od 9 maja 2014r. do 11 maja 2014r. w S. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z B. K. (1), kilkukrotnie usiłowała doprowadzić S. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 30.000 złotych, poprzez wprowadzenie w błąd co do rzeczywistego przeznaczenia tejże kwoty, a nadto grożąc zastosowaniem przez inne osoby przemocy wobec dziecka pokrzywdzonej oraz denuncjacją pokrzywdzonej przed organami ścigania, zmuszała ją do zdobycia środków pieniężnych, jednakże celu nie osiągnęła z uwagi na niezgromadzenie środków pieniężnych przez pokrzywdzoną, czym działała na szkodę S. S.,

tj. o czyn z art.l3§l kk w zw. z art. 286§1 kk w zb. art.l91§l kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 12 kk,

2. B. K. (1) została oskarżona o to, że:

III w okresie od 16 grudnia 2013 roku do 28 kwietnia 2014 roku w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z A. K. (1), w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wielokrotnie doprowadziła S. S. oraz M. S. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 20 000 zł, poprzez wprowadzenie w błąd co do zamiaru i możliwości udzielenia pomocy w uzyskaniu kredytu bankowego, czym działała na szkodę S. S. i M. S. (2),

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

IV w okresie od 9 maja 2014 roku do 11 maja 2014 roku w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z A. K. (1), kilkukrotnie usiłowała doprowadzić S. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 30 000 zł, poprzez wprowadzenie w błąd co do zamiaru zwrotu oraz rzeczywistego przeznaczenia tejże kwoty, jednakże celu nie osiągnęła z uwagi na niezgromadzenie środków pieniężnych przez pokrzywdzoną, czym działała na szkodę S. S.,

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk.

Sąd Rejonowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 26 lutego 2016 r. w sprawie II K 889/15

I oskarżoną A. K. (1) uznał za winną zarzucanego jej w punkcie I a. o. czynu z tym ustaleniem, że został on popełniony w S. i w O., i za to z mocy art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk skazał ją a na podstawie art. 286 § 1 kk wymierzył jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II oskarżoną A. K. (1) uznał za winną zarzucanego jej w punkcie II a. o. czynu z tym ustaleniem, że został on popełniony w S. i w O. i za to z mocy art. 13§ 1 kk w zw. z art. 286§1 kk w zb. art. 191 § 1 kk w zw. z art. 11 §2 kk w zw. z art. 12 kk skazał ją a na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył jej karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk połączył orzeczone wobec oskarżonej A. K. (1) kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej A. K. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 4 (czterech) lat;

V oskarżoną B. K. (1) uznał za winną popełnienia zarzucanego jej w punkcie III a. o. czynu z tym ustaleniem, że został on popełniony w W. i w O. i za to z mocy art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk skazał ją a na podstawie art. 286 § 1 kk wymierzył jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

VI oskarżoną B. K. (1) uznał za winną popełnienia zarzucanego jej w punkcie IV a o czynu z tym ustaleniem, że został on popełniony w W. i w O. i za to z mocy art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk skazał ją a na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk wymierzył jej karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

VII na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk połączył orzeczone wobec oskarżonej B. K. (1) kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VIII na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej B. K. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 5 (pięciu) lat;

IX na podstawie art. 46 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk orzekł wobec oskarżonych A. K. (1) oraz B. K. (1) solidarnie obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę pokrzywdzonym S. S. oraz M. S. (2) solidarnie kwoty 20 000 (dwadzieścia tysięcy) złotych;

X na podstawie art. 46 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk orzekł wobec oskarżonej A. K. (1) obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę pokrzywdzonym S. S. oraz M. S. (2) solidarnie kwoty 32 105,00 (trzydzieści dwa tysiące i sto pięć) zł.

Powyższy wyrok zaskarżyli obrońcy oskarżonych.

Obrońca z urzędu B. K. (1) zaskarżyła powyższy wyrok w całości co do tej oskarżonej i zarzuciła mu

1/ obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia tj.

a/ art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. polegającą na poczynieniu ustaleń niepopartych ujawnionymi w sprawie dowodami, a tym samym poczynieniu ich w sposób dowolny, przejawiający się w przyjęciu udziału w sprawie osoby o imieniu A. pomimo nieprzeprowadzenia w tym zakresie postępowania dowodowego i wyjaśnienia jej ewentualnej roli,

b/ art. 410 k.p.k. polegającą na pominięciu przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z zeznań świadków B. W. (1) i A. K. (2) oraz pokrzywdzonego M. S. (2) w zakresie jakimi stwierdzili, że nie jest im znana B. K. (1) oraz nie posiadają wiedzy na temat jej bezpośredniego udziału w sprawie.

c/ art. 7 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. oraz art. 4 k.p.k. polegającą na :

- błędnej ocenie dowodu z wyjaśnień oskarżonej B. K. (1) poprzez uznanie ich za niewiarygodne i mające na celu uchylenie się od odpowiedzialności karnej, mimo że wyjaśnienia te są konsekwentne, logiczne i znajdują potwierdzenie w zgromadzonym materialne dowodowym,

- błędnej ocenie dowodu z zeznań pokrzywdzonych S. S., M. S. (2) poprzez uznanie ich za wewnętrznie spójne i wzajemnie uzupełniające się podczas gdy zeznania te zawierają dużo niejasności i są nielogiczne,

- błędnej ocenie dowodu z zeznań B. W. (1) i A. K. (2) poprzez uznanie ich za wiarygodne podczas gdy z uwagi na bliskie relacje łączące ich z pokrzywdzonymi świadkowie byli szczególnie zainteresowani w przedstawieniu spójnej wersji wydarzeń z pokrzywdzonymi.

a w konsekwencji:

2/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że oskarżona B. K. (1) dokonała zarzucanych jej czynów, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje wystarczających podstaw do uznania winy oskarżonej.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie orzeczenia o karze łącznej i zmianę zaskarżonego wyroku w całości przez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów, ewentualnie o uchylenie przedmiotowego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

Obrońca A. K. (1) zaskarżyła wyżej wymieniony wyrok co do tej oskarżonej w całości tj. punkty I, II, III, IV, IX oraz X tego wyroku i wyrokowi zarzuciła:

1/obrazę przepisów prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wydane orzeczenie a mianowicie:

a) art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów tj. dokonania dowolnej oceny materiału dowodowego, a przez to odmowę uznania za wiarygodne wyjaśnień oskarżonej A. K. (1) oraz świadka P. K. z pominięciem przekonywującego i logicznego uzasadnienia takiego rozstrzygnięcia, oraz uwzględnienie jedynie tych okoliczności, które przemawiały na niekorzyść oskarżonej z pominięciem okoliczności przemawiających w sposób jednoznaczny na jej korzyść.

2/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść tego orzeczenia, polegający na przyjęciu, iż:

a/ oskarżona K. dokonała zarzucanych jej aktem oskarżenia czynów, w tym, że podszywała się pod osobę A. P.,

b/ oskarżona w rozmowie telefonicznej z pokrzywdzoną groziła pozbawieniem życia jej małoletniej córki,

c/ P. K. nie udzielił pokrzywdzonej pożyczki gotówkowej w wysokości 40.000 zł,

d/ przelewy dokonywane przez pokrzywdzoną na konto P. K. nie były dokonywane na poczet spłaty udzielonej jej przez w/w pożyczki.

W związku z powyższym skarżąca wniosła o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje nie są zasadne, przy czym wobec praktycznej tożsamości podniesionych zarzutów możliwe jest jednoczesne się do nich ustosunkowanie.

Na wstępie stwierdzić należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia skutkującego uznaniem winy obu oskarżonych. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację . W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w szerokim uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy aprobuje i należy jedynie zaakcentować te elementy, które przemawiają za odmową podzielenia stanowiska oskarżyciela posiłkowego i prokuratora.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego dokonania dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, stwierdzić należy, iż ustalony stan faktyczny w niniejszej sprawie nie budzi żadnych wątpliwości. Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzenia, oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Tym samym ustalenia faktyczne w zakresie ustalonego zachowania P. H. nie wykraczały poza ramy swobodnej oceny dowodów albowiem poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz sędziowskim przekonaniem. Tym samym nie może być uznany za trafny zarzut obrazy art. 7 k.p.k. albowiem jest on tylko wtedy skuteczny gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszył wskazane zasady.

W odniesieniu się do zarzutów zawartych w apelacjach skarżących w tym miejscu podkreślenia wymaga, że nie może budzić wątpliwości wprowadzenie pokrzywdzonych przez oskarżone w błąd przy czym swoista ich łatwowierność nie wyłącza karygodności zachowania A. K. (1) i B. K. (1). Wymienione działając wspólnie i w porozumieniu wykorzystały faktyczną naiwność oraz trudną sytuację materialną pokrzywdzonych w celu uzyskania przez nich taniego kredytu i dążyły do doprowadzenia pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Prawidłowo podniósł Sąd I instancji, że te zabiegi oskarżone czyniły przez korespondencje z pokrzywdzoną, fikcyjne przedstawianie dokumentów oraz sugerowanie, że osoby, które miały zajmować się udzieleniem kredytu nie mogą już tego zrobić co uzasadniało potrzebę dokonania kolejnych wpłat. Oczywistym jest przy tym to, że pokrzywdzeni wykazali niefrasobliwością dokonując poszczególnych wpłat na poczet rzekomych koniecznych kosztów związanych z uzyskaniem kredytu przy czym sami ostatecznie przyznali, że wpłacali kolejne żądane kwoty po to, aby nie utracić dotychczasowych wpłat ciągle licząc na uzyskanie niezbędnego im kredytu.

Tym samym Sąd I instancji w pełni zasadnie nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonych albowiem stanowią one wyraz przyjętej linii obrony nakierowanej na uwolnienie się od odpowiedzialności karnej za zarzucane czyny. W ślad za argumentacją przestawioną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazać należy, że w przeciwieństwie do pełnej relacji pokrzywdzonych oskarżone w istocie jedynie bardzo ogólnie powołują się na fakt udzielenia rzekomych pożyczek. Nie ma zatem potrzeby ponownego przytaczania w tym zakresie prawidłowego stanowiska Sądu I instancji negującego wiarygodność twierdzeń A. K. (1) i B. K. (1) i odwołać należy się do treści zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jak na k.137odw. -138. Podkreślić przy tym należy, że o ile wersja pokrzywdzonych znajduje oparcie w dokumentach, to wyjaśnienia oskarżonych są zupełnie gołosłowne albowiem żadna z „pożyczek” nie została zawarta na piśmie. Twierdzeniom oskarżonych o pożyczkach dla pokrzywdzonych przeczą również wnioski z analizy rachunku bankowego P. K., albowiem w tytule przelewów wpisywane były słowa „wpłata zadatku za usługę” i nie było tam wskazani, że dotyczą one zwrotu kwot z pożyczki. Powyższe ewidentnie wskazuje, że wpłaty nie były spłatą pożyczek ale były następstwem żądanych przez oskarżonych fikcyjnych jak się okazało kosztów dla uzyskania obiecanego kredytu bankowego, przy czym co istotne w tym wypadku nie może mieć miejsce żadna pomyłka w tytule przelewu skoro pokrzywdzeni wpisywali je kilkukrotnie.

Relacji A. K. (1) i B. K. (1) przeczą zatem jasne i logiczne zeznania pokrzywdzonych. Wymienieni przedstawili okoliczności zdarzeń i w świetle pozostałych dowodów, w szczególności wniosków płynących z dokumentów brak jest podstaw do zakwestionowania rzetelności ich zeznań. Co istotne i w przeciwieństwie do oskarżonych pokrzywdzeni wskazali źródło środków na uiszczenie dokonanych na rzecz oskarżonych sum pieniędzy. Tymczasem te ostatnie w żaden sposób nie udokumentowały skąd uzyskały środki na udzielenie pokrzywdzonym znacznych pożyczek. S. S. i M. S. (2) spójne i zgodnie opisali mechanizm wyłudzenia od nich przez oskarżone pieniędzy a ich zeznania korespondują z podrobionym potwierdzenia wykonania przelewu dla A. P., podrobionymi umowami kredytowymi, kserokopiami i oryginałami wykonanych przelewów i nadaniami przekazów pocztowych, wydrukami z korespondencji e- mail z pokrzywdzoną, wydruku MMS oraz historii rachunku z konta bankowego P. K. i zeznaniami A. K. i B. W.. Nie bez znaczenia jest przy tym i to, że na cel dokonywanych wpłat wskazują tak zeznania pokrzywdzonych jak i tytuły dokonywanych przez nich przelewów a twierdzenie wymienionych są tym bardziej wiarygodne, że podawali oni także o tym, że w ramach usługi kredytowej mieli otrzymać fikcyjne zaświadczenie o zatrudnieniu M. S. (2) a zatem nie zatajali okoliczności mogących ich obciążać i przedstawiać w niekorzystnym świetle.

Trafnie Sąd I instancji przy tym wskazał na trudną sytuację majątkową pokrzywdzonych, którzy co więcej na utrzymaniu mieli wymagające rehabilitacji, niepełnosprawne dziecko. Konieczne zatem były im środki finansowe a sytuacje komplikował fakt, że byli zadłużeni w wielu bankach a wobec wpisania do Biura (...), żaden z banków nie chciał udzielić im kredytu. Nie może zatem budzić wątpliwości fakt, że pokrzywdzenie zdecydowali się przystać na propozycję pomocy w uzyskaniu korzystnego kredytu w kwocie 100000 zł złożoną przez oskarżoną A. K. (1), która była długoletnią znajomą S. W. S.. Istotne przy tym jest, że małżonkowie S. uzyskali przecież od A. K. (1) na swój adres mailowy dokumenty, których treść i oznaczenie sugerowały ich pochodzenie z banku. Tymczasem bank (...) SA wskazał, że taka oferta pokrzywdzonym nie została złożona a wymienieni rzekomą dokumentację kredytową otrzymali z adresu mailowego użytkowanego przez A. K. (1) co miało faktycznie na celu uwiarygodnienie złożonej obietnicy pośrednictwa przy uzyskaniu takiego kredytu. Oprócz fikcyjnej dokumentacji kredytowej Banku (...) SA, oskarżone podszyły się pod rzekomą pracownicę banku A. P., która miała pośredniczyć w uzyskaniu kredytu. W tym miejscu za Sądem I instancji podkreślić należy, „z danych o użytkowniku poczty elektronicznej A. K. (1) wynika, że z ten sam użytkownik numeru IP, który korzystał z profilu A. K. (1) utworzył profil A. P. i logował się do niego. Co więcej, z danych nadesłanych przez dostawcę Internetu o użytkowniku i abonencie P. K. i wykorzystywanym przez niego numerze IP wynika, że za pośrednictwem tego samego numeru IP w okresie objętym zarzutami logowała się A. K. (1). Powyższe wskazuje na zgodność użytkownika, który utworzył profil A. P. i logował się do niego z użytkownikiem korzystającym z profilu A. K. (1). Wskazać należy, iż analizowany numer IP użytkowany był przez małżonków K. pod adresem ich zamieszkania” – k.139 odw.

Trafna jest również dokonana przez Sąd Rejonowy ocena dowodu w postaci przelewu, który miał być dokonany na rzecz A. P.- k.9 załącznika nr 1. Uprzednio pokrzywdzeni wykonali na konto męża A. K. (1) P. K. przelew 5000 tysięcy zł a oskarżona po dokonaniu dopłaty z własnych środków w wysokości 4000 zł miała te pieniądze przekazać wskazanej pracownicy banku. Tymczasem rachunek nr (...). rzekomego odbiorcy, którą miała być A. P. należał do krewnego A. K. (1)- tj. P. B. k.66 i k.67-68, którego to S. S.nie znała i tym bardziej nie miał dostępu do jego danych bankowych. Tym samym mąż oskarżonej A. K. (3) P. K. ze swojego rachunku nie wypłacił kwoty jak na k.9 w załączniku nr 1, zaś samo to potwierdzenie zostało podrobione. Nie budzi również żadnych zastrzeżeń ocena Sądu Rejonowego w zakresie przesłanego pokrzywdzonej podrobionego fragmentu protokołu zatrzymania B. K. (1), co miało na celu uwiarygodnienie żądania zapłaty kwoty 30 000 zł na opłacenie pomocy prawnej . Tymczasem wymieniona oskarżona nie została zatrzymana przez Policję – k. 215 w załączniku nr1.

Pomimo zarzutów apelacji obrońców oskarżonych nie mogą być również skutecznie podważone zeznania B. W. (1) - matki pokrzywdzonej oraz znajomego pokrzywdzonego - A. K. (2), od którego małżonkowie S. pożyczali pieniądze na opłaty celem uzyskania kredytu. B. W. nie tylko wiarygodnie przedstawiła trudną sytuację rodziny córki ale przede wszystkim wskazał, że oskarżona A. K. (1) dzwoniła do niej i do członków jej rodziny celem skłonienia pokrzywdzonych do uzyskania oraz przekazania pieniędzy dla oskarżonej B. K. (1). Świadek stwierdziła przy tym, że A. K. (1) wręcz używała szantażu, mówiąc, że pokrzywdzona musi znaleźć pieniądze, bo ona nie zamierza iść za nią do więzienia. Wreszcie B. W. podała, że nie tylko widziała wiadomości z groźbami od wskazanej oskarżonej ale wobec ich treści pokrzywdzeni obawiali się pozostać w mieszkaniu i z jej inicjatywy je opuścili. Natomiast co do drugiego ze wskazanych świadków, to szczerze on zeznał, że pokrzywdzony powiedział mu, że uzyskanie kredytu jest szansą na wyjście z małżonków S. z długów i nie ukrywał, że sposób na rozwiązanie sytuacji nie jest uczciwy są oni zarejestrowani w Biurze (...). A. K. (2) chcąc pomóc wymienionym udzielił im kilkunastu pożyczek po kilka tysięcy złotych a jego relacja ja co do powodów wielokrotnego przekazywania kolejnych kwot koresponduje z tymi zeznaniami małżonków S., w których podawali oni o pojawiających się kolejnych osobach, które rzekomo miały faktycznie zajmować się udzieleniem im kredytu, przy czym wymieniony potwierdził również zeznania pokrzywdzonych odnośnie żądania kolejnej kwoty w wysokości 30000 zł, tym razem na wynagrodzenie dla prawnika lecz już wówczas nie był w stanie przekazać im takiej kwoty.

W konsekwencji Sąd I instancji trafnie nie dał wiary zeznaniom P. K. i tym samym odwołać się należy do argumentacji jak na k.141 podkreślając jednocześnie, że nie był on w stanie podać dokładnej kwoty ani daty udzielonej pożyczki ani jej daty oraz faktycznie nie interesował się zwrotem pożyczki w sumie niebagatelnej kwocie 40000 zł. W tym kontekście zwrócić uwagę należy na sygnalizowaną przez P. B. trudną sytuację finansową małżonków K., którzy z tego powodu musieli się wyprowadzić z W., co dodatkowo wskazuje, że absolutnie nie może być uznana za rzetelną wersja oskarżonych, że to pokrzywdzenie byli ich pożyczkobiorcami

Chybione jest również czynienie zarzutów w zakresie powoływania się na brak szerszych ustaleń Sądu Rejonowego co do osoby o imieniu A.. Ta okoliczność w istocie nie ma znaczenia dla określenia odpowiedzialności oskarżonych za przypisane im przestępstwa. Wskazana osoba, która przedstawiała się jako A., jak wynika z relacji pokrzywdzonej faktycznie współdziałała z oskarżonymi w przestępczym procederze. Jednakże to, że nie zdołano ustalić jej personaliów tak nie może podważyć zeznań pokrzywdzonych jak i nie może prowadzić o zakwestionowania przypisanych A. K. (1) i B. K. (1) zarzutów, w których to one były sprawczyniami wynikających z ustalonego przez Sąd I instancji przestępstw i pełniły w nich wiodącą role.

Wreszcie nie może być podzielony zarzut związany z tym, że B. W., A. K. (2) i po części pokrzywdzony wprost nie wskazywali na B. K. lecz na drugą z oskarżonych. Przede wszystkim zauważyć należy, że udział B. K. (1) w przestępstwach wynika z niebudzących wątpliwości zeznań S. W. S., która nie miała żadnego powodu aby pomawiać wymienioną oskarżoną. Pokrzywdzona i w tym wypadku na czym polegało zachowanie tej oskarżonej, która jak wynika z ustalonego stanu faktycznego kontaktowała się właśnie z S. W. S. a nie z jej mężem a tym bardziej z wskazanymi świadkami – k.135-136.

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok jako prawidłowy utrzymano w mocy- art.437§1 kpk, art.438pkt.2-3 kpk.

Na podstawie art.624§1 kpk zwolniono oskarżone A. K. (1) i B. K. (1) od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając, ze przemawia za tym ich sytuacja materialna.

Na podstawie art.29 ustawy prawo o adwokaturze zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów: A. Ś., M. S. (1) i M. P. kwoty po 420 ( czterysta dwadzieścia ) zł tytułem opłat za obronę z urzędu odpowiednio oskarżonych A. K. (1) i B. K. (1) oraz opłaty za zastępstwo procesowe oskarżycielki posiłkowej S. S. wykonywanych w postępowaniu odwoławczym oraz kwoty po 96,60 (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy ) zł tytułem podatku od towarów i usług od tych opłat.