Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 564/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Biskupcu II Wydziału Karnego z dnia 3 kwietnia 2024 r., sygn. akt II K 76/23

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego J. G. (1)

☒ oskarżony J. G. (1)

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I Oskarżony J. G. (1) w swojej apelacji wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść oraz obrazę przepisów postępowania poprzez przyjęcie, że zgromadzony materiał dowodowy umożliwił uznanie jego winy w zakresie przypisanych mu czynów, w szczególności oddalenie zgłaszanych wniosków dowodowych o przebadanie przez psychiatrów i psychologa D. A. (1), który go pomawiał.

II Obrońca oskarżonego J. G. (1) wyrok zaskarżył w części na korzyść oskarżonego J. G. (1) w zakresie wyroku punku II-VI co do winy oskarżonego i zarzucił mu:

1/ obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść wyroku w tym art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. polegającą na znacznym przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i rozstrzygnięciu szeregu wątpliwości na niekorzyść oskarżonego i uznaniu w pełni wiarygodności wyjaśnień oskarżonego D. A. (1) z postępowania przygotowawczego oraz częściowo z postępowania sądowego poprzez:

a/ uznaniu, że relacje D. A. (2) co do przebiegu czynów z pkt od li do VII a/o i udziału w tychże oskarżonego J. G. (1) są szczegółowe i konsekwentne podczas gdy w toku postępowania przygotowawczego oskarżony D. A. (1) wielokrotnie zmieniał swoje wyjaśnienia, w szczególności w zakresie współsprawstwa J. G. (1), co ostatecznie doprowadziło do odwołania przez oskarżonego D. A. (2) wyjaśnień zlożonych w toku postępowania przygotowawczego, gdyż jak wskazał w tamtym okresie był uzależniony od środków odurzających, był przerażony toczącym się postępowaniem i naciskany przez organy prowadzące postępowanie przygotowawcze, zaś faktycznie wskazał, że nie pamięta z kim dokonywał poszczególnych przestępstw;

b/ uznaniu, że z relacji rodziców D. A. (1) jak też N. K. wynika, iż faktycznie w okresie kiedy miały miejsce rozpatrywane czyny J. G. (1) pozostawał w bliskich relacjach z D. A. (1), często go odwiedzał, wspólnie gdzieś wyjeżdżali w godzinach nocnych, przetrzymywał pojazd na terenie gospodarstwa rolnego rodziców D. A. (1) spotykając się z tym ostatnim J. G. (1) izolował swoją ówczesną dziewczynę od rozmów jakie prowadził z D. A. (1) podczas gdy z treści zeznań N. K. nie wynika aby miał w godzinach nocnych jeździć wraz z D. A. (1), gdyż w/w zeznała, że noce spędzał z nią w domu, a ponadto N. K. (1) wskazywała, że nie wychodziła z auta gdyż spotkania J. G. (1) i D. A. (1) były krótkotrwałe, nie zaś dlatego, ze miałaby być celowo izolowana od przebiegu rozmów;

c/ nie uznaniu zeznań oskarżonego D. A. (1) za wiarygodne w zakresie jakim w postępowaniu Sądowym, wskazywał, że wyjaśnienia złożył będąc pod wpływem środków odurzających, był przerażony toczącym się postępowaniem i naciskany przez organy prowadzące postępowanie przygotowawcze, zaś faktycznie wskazał, że nie pamięta z kim dokonywał poszczególnych przestępstw;

2/ obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść wyroku w tym art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. polegającą na znacznym, przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i rozstrzygnięciu szeregu wątpliwości na niekorzyść oskarżonego i nie uznaniu za wiarygodne zeznań świadka K. T. (1) na okoliczność, iż oskarżony D. A. (1) wskazywał w/w, że bezpodstawnie pomówił J. G. (1) jako współsprawcę zarzucanych przestępstw oraz tego, że D. A. (1) wskazywał numer telefonu występujący w niniejszym postepowaniu jako będący w posiadaniu D. A. (1) nie zaś J. G. (1);

3/ obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść wyroku w tym art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. polegającą na znacznym, przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i rozstrzygnięciu szeregu wątpliwości na niekorzyść oskarżonego i nie uznaniu doniosłości opinii genetycznych z zakresu badań biologicznych na ubraniach znalezionych w aucie należącym do J. G. (1), które nie wykazały żadnych śladów DNA J. G. (1) podczas gdy z treści wyjaśnień obrażonego D. A. (1) złożonych w postępowaniu przygotowawczym wynikało, że ubrania te należą wyłącznie do J. G. (1) i nimi miał posługiwać się podczas popełnienia przestępstw, co świadczy o tym, że J. G. (1) od chwili zatrzymania oskarżonego D. A. (1) był przez niego pomawiany;

4/ obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść wyroku w tym art. 4 k.p.k.. art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. polegającą na znacznym, przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i rozstrzygnięciu szeregu wątpliwości na niekorzyść oskarżonego i pominięciu treści zeznań N. K. w zakresie jakim wskazywała, ze oskarżony J. G. (1) noce w inkryminowanym kresie spędzał wraz z nią a ponadto wskazywała, że J. G. (1) nie posiadał numeru wskazywanego przez D. A. (1) jako należący do oskarżonego J. G. (1);

5/ obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść wyroku w tym art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. polegającą na znacznym, przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i rozstrzygnięciu szeregu wątpliwości na niekorzyść oskarżonego i uznaniu, ze zeznania M. Z. (2) w zakresie tego, ze kojarzy J. G. (1) jako osobę, która klika dni przed włamaniem do jego sklepu sye przebywała w tym sklepie jako klient jako wiarygodne podczas gdy od dnia zdarzenia do dnia przesłuchania przed Sądem minął okres kilku lat, zaś z treści zeznań świadków wynika, że J. G. (1) nie posiadał żadnych ubrań typu moro, gdyż takich ubrań nie używał.

6/ obrazę przepisów prawa materialnego w zakresie art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 § I kk i art. 64§ 2 kk i z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk wynikających z błędnie ustalonego stanu faktycznego poprzez ich zastosowanie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacje oskarżonego i jego obrońcy nie zasługiwały na podzielenie.

Ponadto z uwagi na praktyczną tożsamość zarzutów możliwe jest jednoczesne się do nich ustosunkowanie.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w środkach odwoławczych, to przede wszystkim zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał trafnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji prawidłowo zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia winy i kwalifikacji prawnej przypisanych oskarżonemu czynów. Stąd też odnosząc się do podnoszonych przez skarżących zarzutów należy stwierdzić, że są one chybione. Zauważyć trzeba, że podnosząc tego rodzaju zarzuty skarżący faktycznie polemizują z ustaleniami Sądu I instancji. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody rozstrzygnięcia o winie oskarżonych, a Sąd Okręgowy podziela przedstawioną tam argumentację . Apelacje w istocie nie wskazują na takie okoliczności, które wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i należy jedynie zaakcentować te elementy, które przemawiają za odmową podzielania stanowiska oskarżonego i jego obrońcy.

W zakresie zarzutów obu apelacji stwierdzić należy, iż Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzeń opisanych w zaskarżonym wyroku oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Wskazać przy tym należy, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 r., zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania, nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie rewizyjnym. Ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia. (II KR 114/74 OSNKW 1975/2/28).

W pełni zatem należy podzielić argumentację Sądu I instancji co do analizy i oceny zebranego i ujawnionego materiału dowodowego. Fakt czynienia ustaleń faktycznych w oparciu o dowody niekorzystne z punktu widzenia odpowiedzialności oskarżonego nie może oznaczać, że Sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów postępowania. Tym bardziej wskazać należy, że ustalenia faktyczne winny być dokonane na podstawie dowodów, którym przyznano przymiot wiarygodności. Ocena dowodów pozostaje pod ochroną z art. 7 kpk gdy jest poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonych oraz jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego umotywowana w uzasadnieniu wyroku. Analiza akt sprawy wskazuje, że Sąd Okręgowy trafne ustalenia oparł na dowodach, które przeprowadzone zostały na rozprawie głównej i ocenił je w sposób uwzględniający wszystkie okoliczności zdarzeń a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku co do zasady prawidłowo wskazał jakie fakty uznał za udowodnione, a jakie za nieudowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym a ocena ta zasługuje na podzielenie.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że wbrew zarzutom skarżących w ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji w pełni zasadnie uznał, że te wyjaśnienia J. G. (1), w których nie przyznał się on do popełnienia przypisanych mu czynów nie polegają na prawdzie. W istocie zmierzały one do przedstawienia w jak najgorszym świetle D. A. (1) i w konsekwencji uprawdopodobnieniu rzekomej stronniczości jego relacji co do faktycznej roli J. G. (1) w popełnieniu przestępstw. Wskazać zatem należy, że żadna z przesłuchiwanych osób nie potwierdziła istniejących pomiędzy wymienionymi nieprozumień i konfliktów a zarazem wszyscy podkreślali iż oskarżeni często się spotykali, wspólnie wyjeżdżali w godzinach wieczorowo nocnych; w szczególności świadkowie potwierdzili między innymi, iż J. G. (1) pozostawił nawet u D. A. (1) swoje auto. Świadkowie co prawda podawali, że słyszeli o jakichś rozliczeniach finansowych pomiędzy nimi ale wskazać należy, że sam D. A. (1) temu nie zaprzeczył, przy czym wobec relacji tego ostatniego nie sposób przyjąć aby miało to jakikolwiek wpływ na rzetelność tych jego twierdzeń, w których opisywał współudział J. G. w przestępstwach.

Trafnie zatem Sąd Rejonowy nie dał wiary tym wyjaśnieniom współoskarżonego złożonym w toku niniejszego postępowania sądowego kiedy to D. A. twierdził, iż J. G. (1) nie brał udziału w popełnieniu przestępstw opisanych w pkt od II do VII aktu oskarżenia. Zwrócić bowiem uwagę należy, że D. A. (1) w toku całego postępowania przygotowawczego konsekwentnie i szczegółowo podawał okoliczności popełnienia tych czynów oraz jednoznacznie i kategorycznie wskazywał na osobę (J. G. (1)), z którą się ich dopuścił i co wymaga podkreślenia, wymieniony w istocie nie miał żadnego powodu (w tym i procesowego) aby go pomawiać. Zauważyć przy tym należy, że także w czasie pierwszego rozpoznania przed Sądem Rejonowym wymieniony podtrzymał swoja relację obciążającą J. G. - porównaj k. 1166 odw.

Natomiast dopiero w toku ponownego postępowania sądowego D. A. twierdził, iż nie jest pewien czy to oskarżony J. G. (1) dopuścił się wraz z nim tych czynów i czy w ogóle działał wspólnie z innymi osobami oraz wskazywał, iż w tamtym okresie z uwagi na uzależnienie i zażywanie różnych substancji nie pamięta z kim to zrobił a podał J. G. (1) bo wymienionego znal najlepiej.

Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sadu I instancji co do tego, że tym zmienionym wyjaśnieniom nie sposób było dać wiary. Nie można bowiem przyjąć, iż rzekoma niepamięć D. A. mogła być tylko częściowa i miała dotyczyć w istocie tylko udziału J. G. (1) w przestępstwach, „natomiast brak było takiego mankamentu” co do pozostałych okoliczności związanych z dokonanymi włamaniami. W ślad za Sądem I instancji podkreślić należy, że „D. A. (1) opisywał zdarzenia które miały miejsce poza terenem działania Komisariatu Policji w B. i to z takimi szczegółami które pozwoliły na ich zlokalizowanie i odtworzenie. Mógł też skorzystać z narracji J. G. (1) iż powodem jego działania mogła być – w powiązaniu z problemami z zapamiętywaniem – chęć odegrania się na współoskarżonym. Jednak pomimo twierdzeń J. G. (1) zaprzeczył aby pozostawał z nim w konflikcie. Przyznał, iż były pomiędzy nimi wcześniej jakieś zawirowania dotyczące jego byłej dziewczyny i jakieś drobne rozliczenia finansowe ale nie wpływały one w żaden sposób na jego relacje z J. G. (1)”- k. 1862. Co bowiem jest przy tym istotne, to fakt, iż właśnie u D. A. (1) J. G. (1) przebywał bardzo często i czuł się tam bardzo pewnie; co więcej, pomagał w prowadzonej przez ojca D. A. (1) gospodarce i ukrywał się tam nawet przed Policją. Tym samym odrzucić należało „tłumaczenie” w zakresie wybiórczej pamięci D. A. co do tego z kim popełniał włamania skoro bardzo szczegółowo opisywał miejsca dokonania poszczególnych przestępstw, sposoby ich dokonania i liczbę i rodzaj skradzionych przedmiotów a rzekomo „zapomniał” z kim tych czynów dokonywał. Ponadto znamienne jest, że obaj wymienieni oskarżeni zostali wyrokiem Sądu Rejonowego w Mrągowie w sprawie II K 424/18 prawomocnie skazani za podobne przestępstwa, a podkreślenia wymaga nie tylko to, że czyny tam im przypisane zostały popełnione w podobnym okresie (w marcu, kwietniu, czerwcu i sierpniu 20218 r.) ale i to, że podstawę tam dokonanych ustaleń w zakresie obciążenia J. G. (nieprzyznającego się do winy) stanowiły również twierdzenia D. A.- porównaj odpisy wyroków z uzasadnieniami jak na k. 2077-2081, k. 2082-2088).

Wskazać przy tym należy, że relacje D. A. (1) złożone w postepowaniu przygotowawczym oraz w postępowaniu sądowym jak na k. 1166 odw. co do okoliczności czynów z pkt od II do VII oraz udziału w nich oskarżonego J. G. (1) były szczegółowe i konsekwentne. Jak to prawidłowo stwierdził Sąd Rejonowy D. A. dokładnie opisał sposób dojazdu do kolejnych miejsc opisanych w tych zarzutach, przebieg tych zdarzeń jak też sposoby ich dokonania tj. podejmowanych przez każdego z oskarżonych czynności oraz dalszego postępowania po ich popełnieniu w tym odnośnie skradzionych przedmiotów. Te jego relacje znajdują pełne potwierdzenie w protokołach oględzin miejsc opisanych we wskazanych zarzutach zdarzeń, nagraniach z monitoringu oraz zeznaniach świadków oraz przede wszystkim korespondują z okolicznościami podawanymi przez świadków co do ich własnych spostrzeżeń. Podkreślenia wymaga także i to, że przecież część czynów miała miejsce poza terenem działania Komisariatu Policji w B. a zatem tylko szczegółowe wyjaśnienia D. A. pozwoliły na ich uszczegółowienie i zweryfikowanie. Ponownie zauważyć należy, że przez całe postępowanie przygotowawcze D. A. (1) zdecydowanie i ponad wszelką wątpliwości podtrzymywał, iż wszystkich tych czynów dopuścił się z J. G. (1) a z twierdzeń rodziców D. A. (1) oraz N. K. wynika, iż wówczas J. G. (1) pozostawał w bliskich relacjach z D. A. (1) (często go odwiedzał, wspólnie gdzieś wyjeżdżali w godzinach nocnych , przechowywał swój pojazd na terenie gospodarstwa rolnego jego rodziców D. a nawet izolował swoją ówczesną dziewczynę od rozmów jakie prowadził z D. A. (1)).

Wobec takich twierdzeń D. A. całkowicie były chybione postulaty J. G. co do rzekomej potrzeby badań psychiatrycznych i psychologicznych tego pierwszego. W żadnym bowiem wypadku to, że D. A. podawał o okolicznościach dla J. G. niekorzystnych samo przez się nie stanowi podstawy do uzyskania wnioskowanej opinii. Podobnie potraktować należało podawane przez D. A. rzekome „przyczyny”, dla których wcześniej miał podawać o roli J. G. („uzależnienie” od testosteronu, adrenaliny – k.1703). Wskazać bowiem należy, że podczas przesłuchań przed Sądami Rejonowymi w czasie obu postepowań składy orzekające, które miały bezpośredni kontakt z D. A. nie stwierdziły potrzeby wydania takiej opinii. Tym samym kwestia, na którą szczególną uwagę zwracał w apelacji J. G. nie może stanowić podstaw do uzyskania wiadomości specjalnych ale dotyczy oceny w zakresie wiarygodności jego relacji i przydatności dla dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych co leży w kompetencji nie biegłych ale sądu orzekającego w sprawie.

W związku z kolejnym wnioskiem dowodowym J. G. w zakresie badań daktyloskopijnych (porównaj k. 2091-2092 odw.), to wbrew stanowiskom zawartym w apelacjach, w szczególności w środku odwoławczym J. G. prawidłowości dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń nie może podważyć to, że badania zabezpieczonych w sprawie ubrań nie wykazały tam obecności DNA J. G. (1) albowiem dowód ten świadczy o braku takich śladów pochodzących od tego oskarżonego ale w istocie skutecznie nie może podważyć twierdzeń D. A. (1).

Natomiast odnośnie do kwestii podawanego przez niego numer telefonu komórkowego to faktycznie nie ustalono ponad wszelką wątpliwość kto się nim posługiwał a biorąc pod uwagę okoliczności sprawy nie można wykluczyć iż w pewnych okresach był to właśnie J. G. (1).

Za chybione należy uznać stanowisko skarżących dążących do zakwestionowania wiarygodności odpowiednich relacji D. A. w zakresie w jakim obciążały wprost i konsekwentnie J. G. (1), poprzez wskazywanie na rzekome sprzeczności dotyczące wskazania składu osobowego jaki brał udział w dokonaniu kradzieży z włamaniem nocą z 15 na 16 sierpnia 2018 r. do sklepu „(...)” w B. (czyn z pkt VII a/o). Podkreślić bowiem należy, iż w wypadku tego przestępstwa D. A. od początku wskazywał, iż w jego dokonaniu obok jego samego i J. G. (1) uczestniczył tez trzeci sprawca, najpierw wskazując, iż miał być nim W. G., a następnie zmieniając wersję, iż był to J. R. (1). Tym samym „niekonsekwencja” wyjaśnień D. A. dotyczyła zatem wyłącznie osoby trzeciego współsprawcy, ale w żaden zaś sposób nie wiązała się z osobą J. G. (1), przez cały czas konsekwentnie opisywanego przez D. A. jako współsprawca, z którym współdziałał także przy realizacji tej kradzieży z włamaniem. O rzekomej niewiarygodności odpowiednich wyjaśnień D. A. nie może świadczyć także i to, że organy ścigania nie dały wiary żadnej z przedstawianych przez niego wersji, nie oskarżając ani W. G. ani J. R. (1) albowiem zauważyć należy, iż właśnie jedynie w wypadku tego przestępstwa (pkt VII a/o) opis czynu zarzucanego obydwu oskarżonym jako działającym wspólnie i w porozumieniu, obejmował również dodatkowo także współdziałanie z inną (trzecią) nieustaloną osobą, co już tylko świadczy dobitnie, iż właśnie wersja D. A., według której miał on wówczas współdziałać z dwojgiem innych sprawców, w tym wskazywanym konsekwentnie J. G. (1) oraz trzecim sprawcą, osobę którego rzeczywiście wskazywał już niekonsekwentnie – również przez urząd oskarżycielski została uznana za wiarygodną zarówno co do liczby uczestników przedmiotowej kradzieży oraz właśnie w tym, iż jednym ze współsprawców miał być właśnie J. G. (1).

W tym miejscu w zakresie zeznań K. K. (3) wykluczyć należy aby wyjaśnienia D. A. obciążające m.in. J. G. (1) zostały w jakikolwiek sposób wymuszone bądź pozyskane na skutek nacisków. W konsekwencji uznać je należało za spontaniczne i w tym zakresie zauważyć należy, że D. A. w swych wypowiedziach w postępowaniu przygotowawczym przedstawiał i opisywał również okoliczności dotyczące dokonywanych jak się następnie okazało przestępstw, których popełnienia mu jeszcze wówczas nie zarzucano. Wskazać bowiem należy, że wyjaśniając w dniu 18 sierpnia 2018 r. (k.117-119) samoistnie przyznał się do popełnienia obok czynów wówczas mu zarzuconych (k.114-115) także o przestępstwie kradzieży z włamaniem do sklepu z biżuterią w Ś. (czyn z pkt VI a/o) i jednocześnie opisał okoliczności, sposób jego popełnienia we współdziałaniu właśnie z J. G. (1) (k.119), przy czym jednocześnie kategorycznie zaprzeczył uczestniczeniu, w tym także i J. G. (1), w popełnianiu szeregi innych kradzieży mających być dokonanymi w zbliżonym okresie czasie w pobliskiej okolicy (k.118 odw.). Powyższe niweczy zatem argumentację opartą o rzekomym samoobciążaniu się sprawcy celem poprawy swej sytuacji procesowej.

Wskazać także należy, że przyznanie się do popełnienia czynu z pkt VII a/o i udział w nim współoskarżonego J. G. D. A. w pełni podtrzymał w swych wyjaśnieniach składanych w trakcie posiedzenia o zastosowanie tymczasowego aresztowania (k.134-134 odw.). Ponadto w swych kolejnych wyjaśnieniach z dnia 23 sierpnia 2018 r. jak na k.170-172 D. A. przedstawił okoliczności przestępstwa kradzieży z włamaniem paliwa z ciągnika dokonanego w miejscowości L. ( pkt I a/o), a po przedstawieniu mu w dniu 19 października 2018 r. (k.596-597) uzupełnionych zarzutów obejmujących również czyny z pkt I i pkt VI aktu oskarżenia , wyjaśniając w tym samym dniu jak na k.598-600 konsekwentnie pomimo upływu dalszych dwóch miesięcy, potwierdził iż przyznaje się do popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów jednocześnie zaznaczając, iż w pełni podtrzymuje swoje wcześniejsze wyjaśnienia z zastrzeżeniem, iż w popełnieniu przestępstwa kradzieży z włamaniem do składu budowlanego (...)” w B. (czyn z pkt VII a/o) którego dopuścili się razem z J. G. (1), nie uczestniczył jak wcześniej wskazywał W. G. a był to J. R. (2) o którym wie że uciekł za granicę, oraz zaznaczając, iż nie popełnił przestępstwa kradzieży paliwa w miejscowości L. (czyn z pkt I a/o) do popełnienia którego wcześniej się przyznał pod wpływem namowy policjanta który przyjechał do Aresztu Śledczego i wymienił miejsce tego włamania, podczas gdy zrobić to miał J. R. (2) który następnie tym się chwalił.

Wobec wskazanych okoliczności i pomimo tego, że rozstrzygnięcie co do czynu z pkt I aktu oskarżenia nie było zaskarżone na niekorzyść J. G. brak jest podstaw do uznania, że w takiej sytuacji nie było podstaw do czynienia w pozostałym zakresie ustaleń na rzetelnej relacji D. A.. Trafnie Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zauważył, że „D. A. bowiem kiedy został zatrzymany złożył obszerne wyjaśnienia dotyczące popełnienia szeregu czynów łącznie z oskarżonym J. G. (1). Podawał wówczas szczegółowe informacje dotyczące czynów w jakich uczestniczyli, sposobu dostania się na miejsce, wejścia do pomieszczeń – z podziałem na role, sposób dostania się do środka, ilość i rodzaj skradzionego mienia oraz miejsce przechowywania większości z nich. Pomimo to został wobec oskarżonego zastosowany środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania. Wówczas oskarżony starał się wykazać bardziej i podczas wykonywania w areszcie śledczym czynności z jego udziałem przez funkcjonariusza Policji K. K. (3) przyznał się (również) do kradzieży paliwa w L. na szkodę Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego (...). Jednak jego wyjaśnienia w tej materii są bardzo ubogie, ogólne, nie podaje żadnych szczegółów ani co do sposobu dojścia na miejsce, pojazdów z jakich zabrano paliwo, miejsca ich przechowywania. Nota bene D. A. (1) jeszcze przed zakończeniem postepowania przygotowawczego stanowczo stwierdził, iż w rzeczywistości nie dopuścił się tego czynu a wyjaśnienia w tym zakresie złożył z uwagi na sugerowaną mu przez funkcjonariusza policji możliwość uchylenia środka zapobiegawczego. A przecież był to czyn – porównując go do pozostałych – gdzie dokonano zabrania mienia o stosunkowo niskiej wartości i nie miał zbyt dużego wpływu na ocenę całokształtu zachowania oskarżonego. Co prawda K. K. (3) zeznał, iż wyjaśnienia D. A. (1) odnośnie rozpatrywanego czyny były spontaniczne lecz nie był w stanie wyjaśnić w jaki sposób ustalił, iż oskarżonemu chodziło o to konkretne zdarzanie w L. z dnia 22/23 maja 2018 roku. Jak stwierdził prawdopodobnie w oparciu o ustalenia operacyjne. A wszak przesłuchiwana w sprawie D. W., pracownik pokrzywdzonego przedsiębiorstwa stwierdziła, iż nie jest w stanie przypomnieć sobie przedmiotowego zdarzenia albowiem było wiele podobnych, nagminnie dokonywano kradzieży paliwa na ich szkodę. Trudno uwierzyć, iż w takiej sytuacji udało się ten zupełnie pozbawionych szczegółów opis D. A. (1) podporządkować pod konkretne zdarzenie. A wyjaśnienia oskarżonego D. A. (1) w tej kwestii są jedynym dowodem w sprawie, odnośnie rozpatrywanego czynu, są wewnętrznie sprzeczne i jeszcze przed zamknięciem przewodu sądowego kategorycznie wymieniony zaprzeczył, aby brał udział w powyższym” – k. 1863 odw.

Wbrew stanowisku apelujących za przyjęciem wersji J. G. nie mogą przemawiać zeznania K. T.. W tym zakresie w pełni prawidłowo Sąd I instancji nie dał wiary zeznaniom wspomnianego świadka jakoby ten podczas pobytu w zakładzie karnym miał rozmawiać podczas spacerów z D. A. (1) i ten rzekomo opowiadał mu o dokonywanych przestępstwach oraz o bezpodstawnym pomówieniu o udział w nich J. G. (1). Z relacji K. T. wynika, iż „zgłosił się celem poinformowania Sądu o powyższym albowiem już dużo złego w życiu zrobił i chciał raz zachować się w porządku”. Tymczasem zasadnie Sąd Rejonowy zauważył, że budzi zdziwienie, iż wymieniony nie podjął tych działań bezpośrednio po rozmowie z D. A. (1) a dopiero po kilku miesiącach gdy spotkał w zakładzie karnym J. G. (1). Ponadto wielce znamienne jest, że K. T. wskazywał takie same powody, dla których D. A. (1) miałby celowo wskazać J. G. (1) jakie ten ostatni podnosił w toku postępowania sądowego. Tymczasem D. A. (1), pomimo iż w toku niniejszego postępowania przed Sądem Rejonowym starał się wykazać, że J. G. (1) nie uczestniczył w omawianych czynach, to zarazem w żadnym momencie nie potwierdził swojej niechęci do J. G. (1) bądź negatywnego nastawienia do wymienionego a przede wszystkim zaprzeczył aby rozmawiał na ten temat z K. T. (3) aczkolwiek nie wykluczył, iż mógł go spotkać na spacerze podczas pobytu w zakładzie karnym – k. 1802-1802 odw.

Sąd Okręgowy w uwzględnieniu wniosku J. G. ponownie w postępowaniu odwoławczym przesłuchał K. T. i w tożsamy sposób jak to uczynił Sąd I instancji nie dał im wiary uznając, że miały one na celu jedynie nieudolne wsparcie linii obrony J. G.. W tym zakresie wskazać należy także na wnioski płynące z treści orzeczeń jak na k. 2033-2041 i k. 2046-2053, które w istocie obrazują schemat działania J. G. dążącego do ukazania siebie w korzystnym dla niego świetle.

Sąd Okręgowy podzielił także ocenę zeznań świadków co do podawanych przez nich okoliczności dotyczących sposobu wejścia sprawców włamań do zajmowanych przez nich pomieszczeń, rodzaju i ilości zabranego mienia oraz podejmowanych przez nich w tym zakresie działań dążąc do rzetelnego odtworzenia swoich spostrzeżeń oraz udokumentowania sytuacji i poniesionych strat.

Wbrew zarzutom obrońcy nie budzi wątpliwości ocena zeznań świadka M. Z. (2) co do podawanych okoliczności dotyczących sposobu zabezpieczenia przez wymienionego należącego do niego sklepu jubilerskiego, dostania się sprawców do wnętrza oraz liczby i rodzaju skradzionych przedmiotów, z których wymieniony większość odzyskał (niestety w stanie uszkodzonym). Wskazany świadek podnosił w toku postępowania sądowego, iż kojarzył oskarżonego J. G. (1) jako osobę która kilka dni przez włamaniem do jego sklepu przebywała w tym ostatnim jako klient jednak nie miał w tej materii pewności. Z zeznań tego pokrzywdzonego wynika, iż J. G. (1) miał być wówczas ubrany w koszulkę typu moro natomiast J. G. (1) i jego rodzina zaprzeczyła aby ten nosił taki ubiór, przy czym w istocie nie można wykluczyć, iż takową posiadał i ją nałożył.

Co do zeznań L. i M. A. Sąd Rejonowy zasadnie dał wiarę zeznaniom tych świadków albowiem w toku postępowania relacjonowali oni jedynie zaobserwowane przez siebie okoliczności, w tym w zakresie dokonanego u nich przeszukania; stwierdzili przy tym, iż w okresie kiedy doszło do popełnienia rozpatrywanych czynów syn D. mieszkał u nich, oraz że przyjeżdżało do niego wielu kolegów, w tym często J. G. (1), z którym D. A. (1) wyjeżdżał w godzinach wieczorowo nocnych ale nie wiedzieli dokąd.

Natomiast z relacji J. R. (1) wynikało, iż nie pozostawał w konflikcie z J. G. i z D. A. a także nie nie słyszał o żadnych animozjach pomiędzy wymienionymi; potwierdził że ci ostatni się znali a J. G. (1) pomagał D. A. (1) i jego ojcu w pracach polowych.

Wreszcie Sąd I instancji prawidłowo dal wiarę zeznaniom N. K., która znała D. A. (1) i wiedziała, iż jej były konkubent (J. G. (1)) odwiedzał tego ostatniego. Wymieniona wskazała przy tym, że kiedy przyjeżdżała wraz z oskarżonym do D. A. (1), to nie uczestniczyła w ich rozmowach oraz potwierdziła, że samochód, w którym znaleziono część przedmiotów pochodzących m.in. z włamania do Ś. w tamtym okresie należał do J. G. (1) a także i to, że ten ostatni miał co prawda jeden aparat telefoniczny ale często zmieniał w nim karty.

Wniosek

Oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku uniewinnienie od popełniania przypisanych mu czynów;

Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie odnoszącym się do czynów przypisanych w pkt I wyroku poprzez jego uchylenie i uniewinnienie oskarżonego; ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyżej wskazane wyżej okoliczności nie uznano za zasadnych zarzutów skarżących.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wyrok Sądu Rejonowego w Biskupcu II Wydziału Karnego z dnia 3 kwietnia 2024 r., sygn. akt II K 76/23 utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec wskazanych okoliczności nie uznano za zasadnych zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych oraz obrazy prawa procesowego i materialnego albowiem Sąd I instancji prawidłowo ustalił i przyjął, że oskarżony dopuścił się popełnienia przypisanych mu czynów w ramach ciągu przestępstw.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego K. K. (1) kwotę 2184 zł tytułem opłaty za pełnioną z urzędu obronę oskarżonego J. G. (1) wykonywaną w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 502,32 zł tytułem podatku od towarów i usług od tej opłaty a także kwotę 313,95 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych na dojazd na rozprawy odwoławcze.

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Na podstawie art.624§1 kpk zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając, że przemawiają za tym względy słuszności

1PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego J. G. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Biskupcu II Wydziału Karnego z dnia 3 kwietnia 2024 r. sygn. akt II K 76/23

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony J. G. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Biskupcu II Wydziału Karnego z dnia 3 kwietnia 2024 r. sygn. akt II K 76/23

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana