Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 576/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 21 maja 2024 r. w sprawie II K 404/23

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego J. D. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

obrońcy oskarżonego J. D. (1) w zakresie:

1/ obrazy przepisów postępowania - art. 4 KPK, 7 KPK i 5§ 2 KPK - która miała istotny wpływ na treść zapadłego orzeczenia, poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, wbrew zasadom prawidłowego rozumowania wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, a w szczególności:

a/ ustaleniu, że W. W. (1) doznał obrażeń w postaci zaczerwienienia i opuchlizny twarzy - pomimo tego, że fakt ten nie wynika z żadnego miarodajnego dowodu, nie został w żaden sposób udokumentowany, a nadto ich istnieniu zaprzeczyli bezstronni świadkowie (M. K. i D. S.), którzy widzieli pokrzywdzonego po zaistniałym zdarzeniu;

b/ pominięciu w rozważaniach Sądu, że przedmiotowy prywatny akt oskarżenia stanowił li tylko i wyłącznie przyjętą przez W. W. (1) linię obrony w prowadzonej przeciwko niemu sprawie z art. 157 § 1 kk - w sprawie dokonanego w dniu 22 lipca 2023r. pobicia J. D. (1), w wyniku czego J. D. (1) doznał obrażeń w postaci złamania kości obojczyka, złamania żuchwy, stłuczenia dolnej części grzbietu i miednicy oraz obustronnego krwiaka okularowego, które to obrażenia naruszyły czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni.

2/ obrazy przepisów postępowania art. 92 KPK i art. 410 KPK poprzez oparcie wyroku skazującego na dowodzie nieujawnionym i nie znajdującym się w aktach sprawy - tj. zapisie zdarzenia na płycie CD, co miało istotny wpływ na treść zapadłego orzeczenia, skutkując zniekształceniem faktów przebiegu zdarzenia i konsekwencji niezasadnym przyjęciu, że dowód ten stanowi koronny dowód tego, że oskarżony popełnił zarzucony mu czyn;

3/ obrazy przepisów postępowania - art. 170§3 kpk poprzez nierozpoznanie wniosku dowodowego obrońcy zgłoszonego na rozprawie w dniu 15 lutego 2024r w przedmiocie dopuszczenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy I C 700/22 Sądu Rejonowego w Szczytnie na okoliczność konfliktu między stronami, kto jest prowodyrem konfliktu, a także dla wykazania, że przedmiot niniejszej sprawy miał miejsce po upadku apelacji cywilnej pokrzywdzonego - co miało istotny wpływ na treść zapadłego orzeczenia i błędne ustalenie, że to oskarżony był prowodyrem sytuacji konfliktowej;

4/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść tego orzeczenia polegający na:

a/ bezwarunkowym obdarzeniu wiarą zeznań J. W. (1) i W. P. (1) i I. P. w sytuacji gdy świadkowie pozostają w wieloletnim konflikcie sąsiedzkim z oskarżonym i mają interes w zaszkodzeniu oskarżonemu;

b/ bezzasadnym uznaniu, dowodu z nagrania znajdującego się na płycie CD jako kluczowego dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, bezpośrednio świadczącym o przebiegu zdarzenia i winie oskarżonego podczas gdy, płyta ta nie została ujawniona w toku postępowania, a sporządzony z niej protokół oględzin wskazuję, iż dotyczyła ona rozmowy świadka I. P. z operatorem numeru alarmowego WCPR w O.;

c/ bezzasadnym przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się naruszenia czynności narządu ciała pokrzywdzonego trwający nie dłużej niż 7 dni, w postaci zaczerwienienia i opuchlizny twarzy w sytuacji gdy twierdzenie takie oparte jest wyłącznie na zeznaniach samego pokrzywdzonego i jego żony J. W. (1) w

których doszukać się można istotnych sprzeczności z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, a co za tym idzie brak jest jakichkolwiek dowodów na okoliczność doznanych obrażeń;

d/ przyjęciu, że pokrzywdzony W. W. (1) wychodząc przed swoją posesję na drogę gminną, nie miał zamiaru bezpośredniego lub ewentualnego pobicia oskarżonego bądź też zamiaru bezpośredniego lub ewentualnego spowodowania tzw. Średniego uszczerbku na zdrowiu oskarżonego podczas gdy pokrzywdzony przyznał przed Sądem w protokole z dn. 25 stycznia 2024 r, że to on nawoływał oskarżonego, aby ten wyszedł na drogę przez co między stronami doszło do bezpośredniej konfrontacji;

e/ nieustaleniu przez Sąd Rejonowy, iż W. W. (1) zadając oskarżonemu liczne ciosy z pieści i kopnięcia przez co spowodował u oskarżonego złamanie obojczyka, złamanie żuchwy, stłuczenia dolnej części grzbietu i miednicy oraz obustronnego krwiaka okularowego, które to obrażenia naruszyły czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni i tym samym spowodował on rozstrój zdrowia J. D. (1) wypełniając znamiona czynu określonego w art. 157§1 KK oraz, że w tej sprawie wpłynął do Sądu Rejonowego w Szczytnie akt oskarżenia (sygn. akt: II K 163/24).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie stwierdzić należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 k.p.k. i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia skutkującego skazaniem J. D.. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy aprobuje i należy jedynie zaakcentować te elementy, które przemawiają za odmową podzielenia stanowiska obrońcy oskarżonego.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego obrazy przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k., polegającym na jednostronnej i wybiórczej, niezgodnej z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego oceny zgromadzonego materiału dowodowego stwierdzić należy, iż ustalony stan faktyczny w niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości. Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzenia, oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Tym samym ustalenia faktyczne w zakresie ustalonego zachowania J. D. nie wykraczały poza ramy swobodnej oceny dowodów albowiem poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz sędziowskim przekonaniem. Tym samym nie może być uznany za trafny zarzut obrazy art. 7 k.p.k. albowiem jest on tylko wtedy skuteczny gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszył wskazane zasady.

Mając powyższe na uwadze nie sposób dopatrzeć się uchybień procesowych w zakresie oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd Rejonowy. W tym stanie rzeczy podnieść należy, że argumentacja zaprezentowana w apelacji stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami i wywodami Sądu Rejonowego i jest oparta na nieobiektywnej ocenie zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, a ponadto nie zawiera w istocie żadnego takiego twierdzenia, które byłoby w stanie skutecznie podważyć trafność zaskarżonego rozstrzygnięcia Sądu I instancji i z tej też przyczyny nie mogły doprowadzić do wzruszenia wyroku. Pamiętać w tym miejscu należy, że Sąd orzekający, rozstrzygając o winie bądź niewinności oskarżonego, kieruje się własnym, wewnętrznym przekonaniem, nieskrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi, a przekonanie to pozostaje tak długo pod ochroną art. 7 k.p.k., dopóki nie zostanie wykazane, że sąd I instancji oparł swe przekonanie o winie oskarżonego bądź na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego, bądź też ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1974 r. w sprawie Rw 618/74, OSNKW 3-4/1975, poz. 47, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r. w sprawie WRN 149/90, OSNKW 7-99/991, poz. 41, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 1996 r. w sprawie II KRN 199/95, OSN PiPr 10/1996, poz. 10), co w sprawie niniejszej nie miało miejsca.

Przede wszystkim wobec zarzutów apelacji podkreślić należy, że przedmiotem oceny w ramach niniejszego postepowania jest zachowania J. D. do chwili zadawania przez niego ciosów pokrzywdzonemu. Poza sporem jest także i to, że pomiędzy stronami istnieje zadawniony konflikt.

W tym miejscu wskazać także należy, że całkowicie chybiony jest zarzut z pkt 2 apelacji (k. 85 odw) albowiem w uzasadnieniu (k. 77, k. 77 odw.) doszło do ewidentnej omyłki albowiem nagranie ze zdarzeń zostało utrwalone na nośniku jak na k.25 a nie na płycie CD a zatem brak jest jakichkolwiek podstawy aby zarzucać Sądowi Rejonowemu, że ustalenia w sprawie zostały dokonane w oparciu o nieujawniony materiał.

Wobec stawianych w apelacji zarzutów Sąd I instancji zasadnie za wiarygodne uznał wyjaśnienia oskarżonego jedynie co do podawanych przez niego okoliczności w zakresie miejsca i czasu zdarzenia.

Prawidłowo ponadto Sąd Rejonowy nie uznał za wiarygodnych wyjaśnień oskarżonego co do zarzucanych mu czynów. Twierdzeniom J. D. w tym zakresie przeczą rzetelne zeznania pokrzywdzonego i wspierających go świadków, a także zapisy z nagrania jak na k. 25. Podkreślenia wymaga, na co trafnie wskazano w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że zwłaszcza zapis zdarzeń przeczy relacji oskarżonego jakoby przed ich zaistnieniem na drodze nie zdążył wypowiedzieć do W. W. żadnych słów i że to on został rzekomo przez niego zaatakowany. Co istotne i na co słusznie wskazano w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, na agresywność zachowania oskarżonego wskazuje to, że na Policję dzwoniły niezależnie od siebie zarówno żona pokrzywdzonego jak i żona świadka W. I.- porównaj k. 63-66. Natomiast pokrzywdzony zdecydował się wyjść na drogę do oskarżonego tylko po to, aby z nim porozmawiać w sytuacji kiedy ten wcześniej go wyzywał wulgarnymi słowami- porównaj k. 25, k.26, k. 56-61 gdy zaczął rzucać jabłkami celując w samochód oraz niedawno odnowioną ścianę domu. W. W. zajścia, które następnie były przedmiotem w zakresie obu zarzut nagrywał swoim telefonem. Istotne przy tym jest, że pokrzywdzony chciał aby spotkanie na drodze odbyło się w miejscu objętym monitoringiem.

Podkreślić należy, że zeznania pokrzywdzonego znajdują pełne potwierdzenie w nagraniach jak na k. 25, zapisie wypowiadanych słów- k.26-30, protokole oględzin jak na k.56-61 a jeśli chodzi o zadawanie ciosów także w relacji świadka W. P.. Z zeznań tego ostatniego, relacji pokrzywdzonego oraz nagrania ewidentnie wynika, że to oskarżony jako pierwszy zaczął zadawać W. W. ciosy. Tym samym w pełni zasadnie nie uwzględnione wersji oskarżonego. Co do zeznań jego żony- D. D. (1) to wymieniona na rozprawie w dniu 15 lutego 2024 r. podała, że „nie była naocznym świadkiem co się wydarzyło pomiędzy mężem a sąsiadem W.” k. 44 przy czym następnie zeznała, że gdy wyszła na drogę to widziała jak pan wiśniewski uderzył męża i to się szybko działo. Mieć przy tym na uwadze należy i to, że pokrzywdzony i wspierający go świadkowie I. i W. P. (1) zgodnie zaprzeczyli, aby D. D. była obecna na drodze. Natomiast początek zajścia i atak oskarżonego na pokrzywdzonego obiektywnie wynika z zapisu zdarzenia na nośniku jak na k.25.

Wobec powyższego Sąd I instancji prawidłowo zeznania W. W. w zakresie opisywania zarzucanych oskarżonemu czynów uznał za szczere i przekonujące. Pokrzywdzony spójnie i logicznie opisał przebieg zdarzeń, wskazując jak zachowywał się oskarżony, jakich słów obraźliwych wobec niego używał, dlaczego wyszedł na drogę oraz kiedy został zaatakowany przez oskarżonego i jak zareagował na ten atak; zeznania pokrzywdzonego doznają wsparcia w relacjach świadków J. W. i W. P., zapisie zdarzenia na płycie CD oraz protokole oględzin z k. 56-61. Zachowanie oskarżonego zaobserwowała J. W., która słyszała jak wyzywał on jej męża a zachowanie J. D. było właśnie powodem, dla którego zadzwoniła na Policję – k. 62-65. Wreszcie wymieniona po zdarzeniu robiła mężowi zimne okłady na twarzy, ponieważ miał zaczerwienienia i opuchliznę.

Nie może budzić zastrzeżeń ocena zeznań W. P., który był naocznym świadkiem zdarzenia i co istotne rozdzielał obu mężczyzn. Świadek nie był zainteresowany wynikiem sprawy i złożył rzetelną relację z tego co sam zaobserwował. Natomiast jego żona logicznie podała, że widząc pobudzonego oskarżonego z obawy przed jego zachowaniem zadzwoniła na Policje ale samego zdarzenia na drodze nie widziała, przy czym po zajściu jej mąż powiedział jej, że to oskarżony zaatakował pokrzywdzonego. Wreszcie z zeznań policjantów M. K.- k. 43 i D. S. – k. 43 odw. wynikało, że w czasie zdarzenia oskarżony był pod wpływem alkoholu a ponadto i to, że krótko po zdarzeniu oskarżony nie zgłaszał na gorąco przybyłym policjantom, że został pobity przez W. W. (1).

W konsekwencji Sąd Rejonowy trafnie ustalił i przyjął, że to oskarżony J. D. (1) zaatakował pokrzywdzonego najpierw słownie (wyzywając go słowami wulgarnymi, potocznie uznanymi za obraźliwe) a potem fizycznie i to on wręcz prowokował pokrzywdzonego a jego zachowanie było wulgarne i wyzywające; to J. D. zachęcał pokrzywdzonego do zwarcia, w końcu sam podszedł do pokrzywdzonego i zaatakował go ruszając na niego z pięściami.

Tym samy zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona czynów z art. 216 §1 k.k. i z art. 157 §2 k.k.

W zakresie zarzutu z pkt 3 apelacji (k. 85 odw.) to materiały ze sprawy II K 163/24 ujawniono w toku postępowania odwoławczego, przy czym na uwadze należy mieć to, że zarzucane tam W. W. zachowanie nie może stanowić przedmiotu oceny w ramach niniejszej sprawy oraz nie może stanowić podstawy do uwzględnienia wniosku o zmianę wyroku i uniewinnienie J. D. (1) w zakresie zarzucanych mu czynów.

W świetle powyższych dowodów, Sąd Rejonowy zasadnie przyjął, że wina oskarżonego wykazana została przeprowadzonymi na rozprawie dowodami.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconych mu czynów; ewentualnie: - o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec przedstawionych okoliczności zarzuty i wnioski apelacji nie zasługiwały na uwzględnienie.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wyrok Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 21 maja 2024 r. w sprawie II K 404/23 utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z przyczyn wskazanych wyżej wyrok jako prawidłowy tak w zakresie dokonanych ustaleń jak i orzeczenia o karze utrzymano w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Zasądzono oskarżonego J. D. (1) na rzecz oskarżyciela prywatnego W. W. (1) kwotę 2030 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych na ustanowienie pełnomocnika z wyboru w II instancji.

1PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego J. D. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 21 maja 2024 r. w sprawie II K 404/23

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana