Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 626/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Nidzicy z dnia 16 maja 2024 r. w sprawie II K 34/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego P. I. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

- 3

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w środku odwoławczym, to przede wszystkim zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji prawidłowo zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia o zawinieniu oskarżonego w ramach przypisanego mu czynu. Stąd też odnosząc się do podnoszonych przez skarżącego zarzutów należy stwierdzić, że są one chybione. Zauważyć trzeba, że podnosząc tego rodzaju zarzuty skarżący faktycznie polemizuje z ustaleniami Sądu I instancji. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody uniewinniającego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy podziela przedstawioną tam argumentację . Co istotne apelacja faktycznie nie wskazuje na takie okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawierają też takiej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w obszernym i wnikliwym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, które faktycznie zawiera odpowiedzi na zarzuty kierowane przeciwko rozstrzygnięciu i należy jedynie zaakcentować niektóre elementy, które przemawiają za odmową podzielania stanowiska skarżących.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów stwierdzić należy, iż Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy trafnie ustalił stan faktyczny w sprawie oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Wskazać przy tym należy, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 r., zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania, nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie rewizyjnym. Ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia. (II KR 114/74 OSNKW 1975/2/28).

W konsekwencji Sąd Okręgowy nie podzielił zawartych w apelacjach zarzutów obrazy przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., jak i wywodów przytoczonych na ich poparcie oraz nie dopatrzył się obrazy wskazanych przepisów procedury karnej, które to uchybienia mogłyby rzutować na treść wydanego wyroku. W pełni zatem należy podzielić argumentację Sądu I instancji co do analizy i oceny zebranego i ujawnionego materiału dowodowego albowiem ustalenia faktyczne winny być dokonane na podstawie dowodów, którym przyznano przymiot wiarygodności. Ocena dowodów pozostaje pod ochroną z art. 7 kpk gdy jest poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego umotywowana w uzasadnieniu wyroku. Analiza akt sprawy wskazuje, że Sąd Okręgowy trafne ustalenia oparł na dowodach, które przeprowadzone zostały na rozprawie głównej i ocenił je w sposób wszechstronny, uwzględniając wszystkie okoliczności zdarzeń a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał jakie fakty uznał za udowodnione, a jakie za nieudowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym a ocena ta zasługuje na podzielenie.

Sąd I instancji w pełni zasadnie nie dał wiary tym wyjaśnieniom oskarżonego, w których nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, w szczególności co do tego, że w dniu 21 września 2023 r. znajdował się na miejscu zdarzenia swoim samochodem jedynie celem obejrzenia swojej pasieki albowiem te twierdzenia P. I. sprzeczne były z dowodami, które zostały obdarzone walorem wiarygodności. Podkreślić w tym miejscu należy, że z zeznań B. N. (1) wynika, iż P. I. (1) jest niezrzeszonym myśliwym a z relacji Prezes koła łowieckiego i podleśniczego T. K. (1) wynikało, że oskarżony nie posiadał żadnego pisemnego upoważnienia do polowań.

Zebrane dowody w postaci jasnych i logicznych zeznań świadków B. N., J. F., T. K., T. G. oraz J. K. zgodne były z obiektywnymi dowodami w postaci zdjęć zarejestrowanych przez fotopułapki w okresie od 07 września 2023 r. do 21 września 2023 r., wraz z płytą, protokołem oględzin miejsca ujawnienia truchła dzika w pobliżu miejscowości O., wydrukiem fotografii przedstawiającej P. I. (1), protokołem zatrzymania rzeczy, wraz ze spisem i opisem rzeczy, protokołem oględzin zawartości karty pamięci, wraz z dokumentacją fotograficzną, dokumentacją fotograficzną przedstawiającą podporę metalową owiniętą taśmą izolacyjną koloru czarnego o wysokości 154 cm, tzw. „Pastorał”, dokumentacją fotograficzną oględzin miejsca ujawnienia truchła dzika na obszarze leśnym w okolicach O., płytą zawierającą billingi rozmów, wraz z protokołem oględzin billingów oraz opinią z badań kryminalistycznych, wraz ze sprawozdaniem i materiałem porównawczym.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd Rejonowy za istotne dla dokonania prawidłowych ustaleń w sprawie uznał zeznania jest komendanta Straży leśnej, B. N. (1), który był na miejscu zdarzenia od początku obserwacji dwóch kłusujących osób. Wymieniony stanowczo potwierdził, że na fotografiach uzyskanych z fotopułapek znajdował się P. I. (1), jako osoba niosąca broń i oddająca strzał oraz, że na miejscu zdarzenia odnaleziono pojazd należący do tego oskarżonego, wewnątrz którego znajdowała się plastikowa wanna (kuweta budowlana), służąca myśliwym do przewozu trucheł zwierząt. B. N. jako osoba z wieloletnim doświadczeniem wskazał ponadto, że postrzelony dzik pobiegł szybciej od reszty stada, co jednoznacznie świadczy o otrzymanych obrażeniach, przy czym sam strzał w kierunku stada dzików był bardzo dobrze słyszalny.

Z powyższa relacja w pełni korespondowały wiarygodne zeznania J. F. (2), który potwierdził obecność dwóch osób na miejscu łowiska, oddanie strzału i postrzelenie jednego z dzików a także odnalezienie kuwety budowlanej w pojeździe należącym do P. I. (1), znajdującym się w pobliżu miejsca zdarzenia. Co istotne po okazaniu zdjęciach z fotopułapek osobę P. I. (1) rozpoznał znający go osobiście T. K. (1) a także T. G. (2), który w związku ze służbą napotykał się na samochód oskarżonego w miejscu, gdzie odbywały się nielegalne polowania. Jednocześnie T. K. (1) wskazał na okoliczność złej opinii P. I. (1) w środowisku łowieckim, ze względu właśnie na podejrzenie o kłusownictwo. Ponadto trafnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazano, że z opinii kryminalistycznej wynika, iż na „pastorale” odnalezionym na miejscu zdarzenia wprawdzie nie znaleziono śladów P. I. (1), lecz wykryto tam odciski palców B. G., którego obecność na miejscu zdarzenia potwierdzony został przez B. N. (1) i J. F. (2), którzy go ujęli. Zauważyć również należy, że wbrew twierdzeniom P. I. w pobliżu miejsca zdarzenia nie znajdowała się żadna pasieka, co dodatkowo zasadnie Sąd I instancji uznał za potwierdzenie udziału oskarżonego w nielegalnym polowaniu. Zeznania świadka były racjonalne, logiczne, w pełni zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy. W zakresie zeznań J. K. to zasadnie Sąd I instancji zauważył, że ten funkcjonariusz Policji opisując przebieg przeszukania terenu między innymi potwierdził, że na miejscu zdarzenia widział B. G., lecz zaprzeczył, by ten miał jakikolwiek sprzęt do oglądania rykowiska.

Trafnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zauważono, że wprawdzie zdjęcia jak na k. 3-6 były niewyraźne i w słabej jakości, jednakże zdjęcia z k. 27-31 były już dużo lepszej jakości i jako wyraźne, pozwalały aby dostrzec dwie osoby, które w dniu 21 września 2023 r., ok. godz. 21:20 znajdowały się na polu uprawnym w pobliżu miejscowości O. w miejscu nazywanym potocznie (...) na terenie obwodu nr 300 O. Hodowli Zwierzyny K..

Wobec wniosków wynikających z przedstawionych wyżej dowodów pozostających we wzajemnym powiązaniu nie było podstaw do uwzględnienia zarzutu z pkt I a apelacji (. 255) albowiem nie może budzić wątpliwości, że dokumentacja fotograficzna z fotopułapek pochodzi z okresu 7-21 września 2023 r. i obrazuje między innymi oskarżonego P. I..

Z uwagi na to, że w dniu zdarzenia dzika nie odnaleziono a jego truchło odszukano po około tygodnia od chwili zdarzenia oraz z uwagi na zarzut zawarty w apelacji dopuszczono dowód z opinii biegłego jak na k. 304-317. Wnioski płynące z tego dowodu ( k.315-317) jednoznacznie wskazują na to, że w pełni zasadnie Sąd i instancji wykluczył możliwość aby dzik został postrzelony w innej chwili niż w dniu zdarzenia.

W konsekwencji prawidłowo ustalony stan faktyczny pozwolił Sądowi I instancji na trafne przyjęcie, że P. I. (1) w dniu 21 września 2023 r. ok. godz. 21:49 na polu uprawnym w pobliżu miejscowości O. w miejscu nazywanym potocznie (...) na terenie obwodu nr (...) O. H. (...) K., gm. N., woj. (...)- (...) polował na dzika, mimo nieposiadania uprawnień do polowania. W ślad za Sądem I instancji odwołać się należy do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 9.11.2010 r., w który stwierdzono, iż „W rozumieniu art. 53 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie, karalne na jego podstawie polowanie bez posiadania do tego uprawnień oznacza również polowanie bez zgody dzierżawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego (art. 42 ust. 1), a polowanie indywidualne – bez stosownego ku temu upoważnienia wymienionego podmiotu (art. 42 ust. 8), natomiast wykonywane poza obwodem łowieckim – bez specjalnej decyzji właściwego starosty dopuszczającej odłów lub odstrzał redukcyjny zwierzyny (art. 45 ust. 3), chociażby polujący miał w ogóle uprawnienia podstawowe, selekcjonerskie lub sokolnicze (art. 42 ust. 3)”.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W orzeczeniu Sądu I instancji nie stwierdzono zarzucanej obrazy przepisów postepowania oraz błędu w ustaleniach faktycznych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Nidzicy z dnia 16 maja 2024 r., sygn. akt II K 34/24

utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W ocenie Sądu Okręgowego brak było podstaw do podzielenia zarzutów dotyczących obrazy prawa procesowego oraz błędu w ustaleniach faktycznych.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Zasadzono od oskarżonego P. I. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym kwotę 400 (czterysta) zł tytułem opłaty za II instancję.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego P. I. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Nidzicy z dnia 16 maja 2024 r. w sprawie II K 34/24

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana