Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 640/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie II Wydziału Karnego z dnia 25 kwietnia 2024 r., sygn. akt II K 616/23

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego T. Ł. (1)

☐ oskarżony K. Ł.

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego zarzuciła wyrokowi

- obrazę przepisów postępowania tj. art.7 k.p.k. mającą wplyw na treść orzeczenia, polegającą na naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów w oderwaniu od zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w konsekwencji błędnego przyjęcia, iż T. Ł. (1) dopuścił się zarzucanych mu czynów;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia poprzez ustalenie, iż oskarżony T. Ł. (1) dopuścił się zarzucanych mu czynów, podczas gdy przeczy temu materiał dowodowy sprawy.

- z ostrożności procesowej, gdyby Sąd nie podzielił wskazanej argumentacji wyrokowi zarzuciła ponadto rażącą niewspółmierność kary do społecznej szkodliwości czynu oraz do celów jakie ten środek powinien spełniać w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania i wnoszę o wymierzenie oskarżonemu jednostkowych kary pozbawienia wolności w najniższej granicy ustawowego zagrożenia oraz orzeczenie w miejsce wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych kary łącznej pozbawienia wolności z uwzględnieniem zasady absorpcji z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny zarzut obrońcy co do kary

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego co do zasady nie zasługiwała na podzielenie.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w apelacji, to przede wszystkim zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał trafnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji prawidłowo zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia winy i kwalifikacji prawnej przypisanych oskarżonemu czynów. Stąd też odnosząc się do podnoszonych przez skarżącą zarzutów należy stwierdzić, że są one chybione. Zauważyć trzeba, że podnosząc tego rodzaju zarzuty skarżąca faktycznie polemizuje z ustaleniami Sądu I instancji. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody rozstrzygnięcia o winie oskarżonego, a Sąd Okręgowy podziela przedstawioną tam argumentację. Apelacja w istocie nie wskazuje na takie okoliczności, które wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w pełnym i wnikliwym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i należy jedynie zaakcentować te elementy, które przemawiają za odmową podzielania stanowiska skarżącej.

W zakresie zarzutów obrońcy oskarżonego dotyczących przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i przyjęcia winy T. Ł. (1) stwierdzić należy, iż Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzeń opisanych w zaskarżonym wyroku oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Wskazać przy tym należy, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 r., zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania, nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie rewizyjnym. Ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia. (II KR 114/74 OSNKW 1975/2/28).

W konsekwencji Sąd Okręgowy nie podzielił zawartych w apelacji zarzutów obrazy przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., jak i wywodów przytoczonych na ich poparcie oraz nie dopatrzył się obrazy wskazanych przepisów procedury karnej, które to uchybienia mogłyby rzutować na treść wydanego wyroku zwłaszcza w zakresie uznania winy oskarżonego. W pełni zatem należy podzielić argumentację Sądu I instancji co do analizy i oceny zebranego i ujawnionego materiału dowodowego. W szczególności obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 kpk nie dowodzi to, że ustalenia w sprawie poczyniono głównie w oparciu o twierdzenia pokrzywdzonych przy jednoczesnym odrzuceniu tych wyjaśnień oskarżonego, w których nie przyznał się on do popełnienia zarzuconych mu czynów. Fakt czynienia ustaleń faktycznych w oparciu o dowody niekorzystne z punktu widzenia odpowiedzialności oskarżonego nie może oznaczać, że Sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów postępowania. Tym bardziej wskazać należy, że ustalenia faktyczne winny być dokonane na podstawie dowodów, którym przyznano przymiot wiarygodności. Tym samym wobec przyznania dowodom niekorzystnym z punktu widzenia odpowiedzialności oskarżonego takiej cechy, to chybione są zarzuty, że w postępowaniu doszło do złamania zasady obiektywizmu. Ocena dowodów pozostaje pod ochroną z art. 7 kpk gdy jest poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonych oraz jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego umotywowana w uzasadnieniu wyroku. Analiza akt sprawy wskazuje, że Sąd Okręgowy trafne ustalenia oparł na dowodach, które przeprowadzone zostały na rozprawie głównej i ocenił je w sposób uwzględniający wszystkie okoliczności zdarzeń a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku co do zasady prawidłowo wskazał jakie fakty uznał za udowodnione, a jakie za nieudowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym a ocena ta zasługuje na podzielenie.

Wobec stawianych zarzutów Sąd Rejonowy w pełni zasadnie za wiarygodne uznał jedynie te wyjaśnienia oskarżonego, w których wskazał, iż pokrzywdzeni za jego namową zaciągnęli szereg pożyczek bankowych, w tym na pokrycie kosztów leczenia D. Ł. (1) oraz na inwestycje i rozwój działalności gospodarczej w branży fotowoltaicznej. Trafnie również podzielono jego relacje co do okoliczności poznania D. Ł. (1), jego powrotu z H. do kraju w czerwcu 2018 r. oraz kwestie dotyczące samego przebiegu pobytu tego ostatniego w Polsce, w tym i to, że D. Ł. (1) w trakcie pobytu w P. przekazywał pokrzywdzonej M. T. oraz członkom jej rodziny informacje o swoim złym stanie zdrowia i okazywał im w danym zakresie rzekomą dokumentację medyczną na uwiarygodnienie swoich twierdzeń.

Zarazem trafnie nie podzielono tych twierdzeń T. Ł., w których nie przyznał się on do popełnienia oszust na szkodę pokrzywdzonych. Z zebranych dowodów, w tym korespondencji jak na k. 32 wynika, że oskarżony był świadomy tego, iż D. Ł. (1) nie wymagał ani kosztownego leczenia ani hospitalizacji. Tym samym w istocie środki pieniężne pochodzące z pożyczki zaciągniętej przez M. T. oraz i te częściowo przekazane przez D. T. nigdy nie miały zostać przeznaczone na zabieg D. Ł. (1) oraz sfinansowanie jego opieki pooperacyjnej. Z powołanej korespondencji pomiędzy T. Ł. i D. Ł. (1) wynika między innymi to, że ten ostatni już po wyjeździe do H. w październiku 2018 r. napisał do oskarżonego wiadomość o treści: „nie na moją operację i ty dobrze o tym wiesz, roztrwoniłeś w niecały miesiąc prawie 50 0000… ludziom rozpowiadasz, że wziąłeś dla mnie 200 000 kredytu…ja z tych pieniędzy nigdy większej kwoty nie wziąłem”. Co przy tym istotne T. Ł. w żaden sposób powyższemu nie zaprzeczył.

Zasadnie Sąd I instancji zwrócił także uwagę na to, że z relacji przesłuchiwanych w sprawie świadków wynika, że już po zaciągnięciu pożyczki przez pokrzywdzoną M. T. w czerwcu 2018 r., oskarżony kupił nowy samochód oraz zaczął wydawać również znaczne sumy pieniężne na zakupy. Chybione są w tym zakresie twierdzenia oskarżonego co do tego, że nabycie nastąpiło z sum rzekomo odzyskanych przez niego od D. Ł., skoro zauważy się, że T. Ł. był przecież świadomy ciążących na nim zobowiązań, które winien realizować w pierwszej kolejności a nie w istocie przeznaczać na swoje indywidualne potrzeby. Tym samym T. Ł. (1) w oczywisty sposób wprowadził w błąd pokrzywdzoną M. T. oraz D. T. tak co do swojego faktycznego stanu majątku jak i celu na jaki zostały zaciągnięte pożyczki oraz przede wszystkim zamiaru spłaty tych zobowiązań. Te należności oskarżonego opiewały na rzecz M. T. odpowiednio na kwoty: 120 000 zł i 22 000 zł (czyli na całość zaciągniętych przez nią zobowiązań) i korespondują z podpisanymi przez T. Ł. (1) umowami.

Chybione przy tym jest wskazywanie przez oskarżonego, że to on sam był ofiarą oszustwa, skoro T. Ł. nie czynił realnych starań celem odnalezienia D. Ł. (1), nawiązania z nim bezpośredniego kontaktu i pociągnięcia do odpowiedzialności karnej. Oskarżony w roku 2018 nie złożył zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa na jego szkodę (odrzucić należało wersję, że rzekomo jego zawiadomienie nie zostało przyjęte), a ponadto pomimo posiadanej wiedzy o miejscu zatrudnienia znajomego nie udał się doH.by wyjaśnić z nim zaistniałą sytuację; uczynił to dopiero na początku 2023 r. i to w sytuacji gdy toczyło się wobec niego postepowanie (zawiadomienie o możliwości popełnienia przez oskarżonego przestępstwa zostało złożone listopadzie 2022 r.)

Brak jest podstaw aby zakwestionować stanowisko Sądu Rejonowego co do uznania za wiarygodnych zeznań pokrzywdzonej M. T., która szczerze podała, że to za namową oskarżonego, zaciągnęła pożyczki w banku (w czerwcu 2018 r. kwotę 70 000 zł, w lipcu 2018 r. kwotę 50 000 zł oraz w listopadzie 2018 r. kwotę 22 000 zł, z których ostatnia pożyczka została przeznaczona na spłatę dotychczas zaciągniętego kredytu) na pokrycie rzekomych kosztów leczenia D. Ł. (1), przy czym wyłożone przez nią sumy nie zostały zwrócone. Pokrzywdzona zeznała, iż w jej ocenie T. Ł. (1) wprowadził ją w błąd zarówno co do swojej sytuacji majątkowej, jak również celu i zamiaru spłaty zaciągniętych przez nią zobowiązań, przy czym od czerwca 2022 roku całkowicie zaprzestał spłacania pożyczki. Z korespondencji pomiędzy T. Ł. a D. Ł. niezbicie wynika, że oskarżony był świadomy faktu, iż jego znajomy, wbrew informacjom przekazanym M. T., nie wymagał żadnego kosztownego leczenia oraz hospitalizacji. Z korespondencji znajdującej się w aktach wynika także i to, że sam D. Ł. w lipcu 2018 r. nie zwracał się do M. T. (jak również do oskarżonego) z prośbą o zaciągnięcie pożyczki na kwotę 50 000 zł a zaciągnięta przez pokrzywdzona kolejna pożyczka została wydatkowana na potrzeby oskarżonego, który w tamtym czasie nie pracował oraz nie miał własnych środków i oszczędności na pokrycie tak znacznych wydatków (oskarżony twierdził, że będąc jeszcze w H. nie był w stanie utrzymać D. Ł. (1) z własnego wynagrodzenia, a oszczędności jakie posiadał przekazał D. na jego leczenie).

Prawidłowo zatem zachowanie oskarżonego polegające na przeznaczeniu środków uzyskanych z pożyczek zaciągniętych przez M. T. na inny cel aniżeli został jej przedstawiony pokrzywdzonej, wprowadzenie wymienionej wspólnie i w porozumieniu z D. Ł. w błąd, co do stanu zdrowia tego ostatniego a także analiza stanu majątkowego oskarżonego wskazują, iż oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstwa oszustwa albowiem faktycznie nie miał ani możliwości ani zamiaru spłaty umów zawartych z M. T..

Trafnie Sąd I instancji zauważył, że K. T. (1) potwierdziła, że jej siostra M. zaciągnęła szereg pożyczek w banku za namową T. Ł. (1) i D. Ł. (1) na pokrycie rzekomych kosztów leczenia tego ostatniego. Świadek wskazała ponadto, że część środków na hospitalizację zostało przekazanych oskarżonemu przez jej matkę D..

Jednocześnie w pełni prawidłowo Sąd Rejonowy, z uwagi na postawę samego oskarżonego, jak również wobec treści korespondencji prowadzonej z D. Ł. (1). zakwestionował stanowisko K. T. (2), iż to właśnie oskarżony padł ofiarą oszustwa ze strony D. Ł. (1) albowiem jest to jedynie jej subiektywne przekonanie. Prawidłowo również odrzucono twierdzenia K. T. (1), iż w 2018 r. funkcjonariusz policji rzekomo odmówił przyjęcia zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa oszustwa przez D. Ł. (1), oświadczając iż pokrzywdzeni winni „pogodzić się” z faktem, że zostali oszukani. Wreszcie relacja wymienionej co do przebiegu pobytu w H. w styczniu 2023 r. i podjętej próby odnalezienia D. Ł. (1) nie mogła być uznana wiarygodną a miało to służyć jedynie wsparciu oskarżonego, co do którego w listopadzie 2022 r. jej siostra M. złożyła zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa.

Wbrew argumentacji zawartej w apelacji nie budzi żadnych zastrzeżeń ocena twierdzeń pokrzywdzonych A. H., D. O. i Ł. D. (2).

Wymieniona wiarygodnie wskazała, iż udzieliła oskarżonemu pożyczki w łącznej kwocie 71 000 zł, która rzekomo miała zostać przeznaczona na rozwój jego działalności gospodarczej na terenie Niemiec. Jak wynika z załączonej do akt sprawy dokumentacji, oskarżony spłacał umowę pożyczki w sposób nieregularny od kwietnia 2021 roku do czerwca 2022 roku (spłacił 10.920 zł, tj. 14 rat po 780 zł oraz 5460 zł. tj. 13 rat po 420 zł) i następnie zaprzestał regulowania należności. Trafnie przy tym Sad I instancji ustalił, że T. Ł. (1) wprowadził pokrzywdzoną A. H. w błąd co do stanu swojego majątku, celu zaciągnięcia pożyczek oraz ostatecznie zamiaru ich spłaty albowiem oskarżony pomimo ciążącego na nim zobowiązania wobec M. T. zaciągnął kolejną pożyczkę z A. H., będąc w pełni świadomym, iż nie jest w stanie jej uregulować. Co więcej, faktycznie w tym czasie T. Ł. nie prowadził w tamtym czasie żadnej działalności gospodarczej i miał znaczne trudności ze znalezieniem pracy; korespondencja oskarżonego z A. H. (k.405-451) ewidentnie wskazuje, że T. Ł. (1) w roku 2021 nie pracował a w późniejszym okresie podejmował się wyłącznie prac dorywczych. W konsekwencji taka postawą oskarżonego zasadnie pozwoliła Sądowi I instancji na przyjęcie, że wymieniony wprowadził pokrzywdzoną w błąd co do okoliczności i celu zaciągnięcia przez nią pożyczek by móc uzyskać od niej znaczną sumę pieniężną a sama A. H. została wprowadzona w błąd co do jego stanu majątku oraz zamiaru spłaty pożyczki.

Podobnie prawidłowo Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne zeznania Ł. D. (1), który od 10 lutego 2022 r. do 22 sierpnia 2022 r pożyczył oskarżonemu łącznie kwotę 125 070 zł, a które to środki rzekomo miały zostać przeznaczone na rozwój działalności gospodarczej, której faktycznie T. Ł. (1) nie prowadził. Także zatem Ł. D. (1) został wprowadzony przez oskarżonego w błąd co do stanu jego majątku, celu na jakie zostały udzielone pożyczki oraz zamiaru i możliwości ich spłaty; oskarżony zaciągał kolejne zobowiązania finansowe celem zaspokojenia własnych potrzeb, pomimo braku faktycznych możliwości wywiązania się z poprzednich pożyczek.

W tożsamy, prawidłowy sposób oceniono zeznania pokrzywdzonego D. O., który od 22 października do marca 2022 r. pożyczył T. Ł. (1) łącznie 91 500 złotych na realizację inwestycji montażu paneli fotowoltaicznych w N. oraz w późniejszym okresie na uregulowanie opłat dodatkowych związanych rzekomą koniecznością odblokowania konta bankowego Oskarżony i w tym wypadku wprowadził pokrzywdzonego w błąd do stanu swojego majątku, celu na jaki zostały zawarte umowy pożyczki oraz zamiaru spłaty pożyczek albo z relacji D. O. wynika i to, że oskarżony pomimo braku stałego zatrudnienia i ciążących na nim zobowiązaniach, wydawał znaczne sumy pieniężne na własne potrzeby i prowadził standard życia na wysokim poziomie.

Wreszcie słusznie Sąd I instancji wskazał, że na uwzględnienie zasługują te zeznania D. T., w których wymieniona wskazała, iż w dniu 15 września 2018 r. udzieliła ona oskarżonemu pożyczki w kwocie 15 000 zł z przeznaczeniem powyższych środków pieniężnych na rzekomy zabieg D. Ł. (1), po wprowadzeniu jej w błąd odnośnie omawianej kwestii, zaś w dniu 6 października 2022 roku w kwocie 6 000 zł na poczet zaległego zadłużenia; fakt udzielenia pożyczek potwierdzają przedłożone do akt sprawy potwierdzenia przelewów oraz załączona dokumentacja – pisemne zobowiązanie oskarżonego.

Zarazem trafnie Sąd Rejonowy zakwestionował twierdzenia tej pokrzywdzonej co do tego, iż pożyczała ona łącznie T. Ł. (1) kwotę 46 450 zł albowiem D. T. udzielała nie tylko pożyczek oskarżonemu, lecz także udzielała pomocy finansowej swojej córce i jej rodzinie; tym samym nie sposób było uznać, aby każda przekazywana przez D. T. kwota na konto K. T. (3) stanowiła pożyczkę właśnie na rzecz T. Ł. (1).

W ocenie Sądu Okręgowego chybione są zarzuty skarżącej w zakresie oceny zeznań P. J., który podkreślił, iż T. Ł. (1) zwrócił się do niego z próbę o udzielnie pożyczki na spłatę zaległego zadłużenia M. T.. Co przy tym istotne świadek podał, że nie zgodził się on na udzielnie pożyczki oskarżonemu ale jednocześnie zaproponował mu współpracę w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w branży fotowoltaicznej, z której to oferty T. Ł. (1) nie skorzystał.

Co do twierdzeń P. M. oraz E. M., to Sąd i instancji słusznie zauważył, że wymieniani wskazali na szereg nieuczciwych zachowań jakich dopuścił się względem nich D. Ł. (1), przy czym zasadnie w zaskarżonym uzasadnieniu zauważono, że zachowania jakich miał się dopuścić D. Ł. (1) wobec osób trzecich nie mogą uwolnić od odpowiedzialności T. Ł. (1) w zakresie przypisanych mu przestępstw.

Także prawidłowo Sąd Rejonowy wskazał, że z wiarygodnych zeznania M. S. oraz P. H. wynika mechanizm działania oskarżonego w zakresie uzyskiwania pożyczek; oskarżony zaciągał nowe zobowiązania, nie mając finansowych możliwości wywiązania się już z zawartych zobowiązań.

Sąd Rejonowy oceny dowodów ze źródeł osobowych trafnie dokonał przez pryzmat wniosków płynących z wiarygodnej dokumentacji w postaci: umów pożyczek zawartych za namową oskarżonego przez oskarżonego z pokrzywdzonymi, umów zawartych przez pokrzywdzonych w placówkach bankowych/ firmach pożyczkowych, harmonogramu spłaty tych pożyczek, ich wypowiedzenia, historii rachunków bankowych pokrzywdzonych, z akt innych toczących się przeciwko oskarżonemu postępowań.

Prawidłowo także za wiarygodną Sąd I instancji uznał przedłożoną do akt sprawy korespondencję oskarżonego z pokrzywdzonymi, z której bezpośrednio wynika, iż T. Ł. (1) pomimo nieuregulowania dotychczas zaciągniętych zobowiązań, zwracał się do pokrzywdzonych o kolejne pożyczki oraz i to, że oskarżony w treści korespondencji próbował zastraszyć pokrzywdzonych w przypadku gdyby zamierzali oni złożyć zawiadomienie na policję o podejrzeniu popełnienia przestępstwa oszustwa.

Wnikliwie Sąd I instancji pochylił się nad korespondencją oskarżonego z D. Ł. (1), w której wymienieni podejmowali tematy związane ze sprzedażą składników majątku D. oraz planowaną w ten sposób spłatą zobowiązania zaciągniętego przez M. T., przy czym słusznie w tym zakresie w uzasadnieniu wskazano, że korespondencja ta była prowadzona przez T. Ł. (1) oraz D. Ł. (1) celowo, na potrzeby wprowadzenia w błąd pokrzywdzonych i miała ona uwiarygadniać przedstawione przez nich relacje dotyczące posiadania przez D. Ł. (1) majątku i podejmowanych przez nich działań mających na celu jego spieniężenie. Tymczasem z tej korespondencji wynika przede wszystkim to, że oskarżony był świadomy faktu, iż pieniądze pożyczone od M. T. i częściowo D. T. nie miały być przeznaczone na sfinansowanie leczenia D..

Nie budzi również wątpliwości ocena zeznań partnerki oskarżonego M. B., która w istocie wiedzę na temat zaciągniętych za namową T. Ł. (1) pożyczek na sfinansowanie leczenia D. Ł. (1) posiadała wyłącznie z relacji samego oskarżonego. Zasadnie także odrzucono zeznania ojca oskarżonego A. Ł. w zakresie w jakim wymieniony wskazał, że T. Ł. (1) rzekomo przekazał kwotę pożyczek zaciągniętych przez M. T. w pełnej kwocie D. Ł. (1) albowiem z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego wynika, że środki te w znacznej mierze zostały przeznaczone przez oskarżonego na realizację własnych potrzeb.

W konsekwencji dokonana przez Sąd I instancji analiza zgromadzonego materiału dowodowego pozwoliła na prawidłowe ustalenie popełnienia przez oskarżonego przestępstw z art. 286 § 1 kk na szkodę M. T., D. T., A. H., Ł. D. (1) oraz D. O.; oskarżony poprzez wprowadzenie pokrzywdzonych w błąd co do swojej sytuacji majątkowej oraz co do celu i zamiaru spłaty udzielonych mu pożyczek doprowadzał pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (pokrzywdzeni za namową oskarżonego zaciągnęli szereg pożyczek bankowych, w tym na rzekome leczenie D. Ł. (1), rozwój firmy T. Ł., spłatę przez oskarżonego zaległych zobowiązań, uiszczenie opłat dodatkowych umożliwiających odblokowanie jego konta bankowego). Tymczasem środki te były przeznaczane na osobiste potrzeby oskarżonego i nie zostały zwrócone pokrzywdzonym. Przeprowadzone dowody ewidentnie wskazały, że T. Ł. (1) już w chwili zawarcia pożyczek miał zamiar popełnienia powyższych przestępstw a jego działania były ukierunkowane na osiągniecie korzyści majątkowej i stworzenia w tym celu mylnego wyobrażenia wśród pokrzywdzonych co do jego sytuacji majątkowej oraz zamiaru przeznaczenia środków pieniężnych.

Sąd Rejonowy trafnie również dokonał zamiany opisu czynów zarzucanych oskarżonemu poprzez dookreślenia zakresu czasowego poszczególnych przestępstw oraz wartość szkody jako równowartość udzielonych T. Ł. (1) pożyczek, a nie zaś kwot jakie obecnie pozostały do ich spłaty a także w zakresie kwalifikacji prawnej związanej ze sposobem działania oskarżonego oraz czasem poszczególnych zachowań.

W zakresie rodzaju kary (bezwzględnego pozbawienia wolności) to Sąd I instancji w pełni zasadnie uwzględnił charakter naruszonych dóbr chronionych prawem, stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego czynów oraz jego stopień winy i jako okoliczność obciążającą przyjął sposób działania oskarżonego, który wykorzystywał dobrą wolę pokrzywdzonych i chęć niesienia pomocy chorej osobie, okresu w których dochodziło do przestępczego działania oskarżonego oraz faktyczną wartość szkody wyrządzonej pokrzywdzonym; zachowanie oskarżonego było długotrwałe (na przestrzeni wielu lat wymieniony podejmował działania mające na celu wprowadzenie pokrzywdzonych w błąd, aby pozyskać środki pieniężne) i ostatecznie doprowadził do znacznej szkody, rzędu kilkudziesięciu tysięcy złotych, a nawet ponad 100 000 zł. Tak naganne zachowanie oskarżonego trafnie znalazło odzwierciedlenie w orzeczeniu za popełnione przestępstwa kary pozbawienia wolności w jej wymiarze bezwzględnym, co jest adekwatne do stopnia winy oskarżonego i co winno uzmysłowić mu naganność jego postępowania.

Wniosek

Obrońca oskarżonej wniosła o:

- uniewinnienie oskarżonego,

- ewentualnie o wymierzenie mu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny wniosek obrońcy co do kary

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Mając powyższe na uwadze w pełni należało zaaprobować zasadę rozstrzygnięcia zawartą w wyroku Sądu i instancji. Z przyczyn podanych wyżej za zasadny jedynie uznano wynikający z apelacji postulat w zakresie złagodzenia rozstrzygnięcia o karze, przy jednoczesnym nieuwzględnieniu wniosku o wymierzenie kary wolnościowej.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie II Wydziału Karnego z dnia 25 kwietnia 2024 r. , sygn. akt II K 616/23

I przy zastosowaniu art.4§1 kk zmieniono w ten sposób, że:

- uchylono rozstrzygnięcie z pkt II sentencji o karze łącznej pozbawienia wolności,

- w ramach rozstrzygnięcia z pkt I tiret pierwszy wskazaną tam karę złagodzono do roku pozbawienia wolności,

- w ramach rozstrzygnięcia z pkt I tiret drugi wskazaną tam karę złagodzono do roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności,

- na podstawie art.91§2 kk i art. 86§1 kk w miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności orzeczono wobec oskarżonego T. Ł. (1) karę łączną roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,

II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach zmiany

Nie uznano za zasadnych zarzutów w zakresie obrazy prawa procesowego i błędu w ustaleniach faktycznych a jedynie częściowo w zakresie orzeczonej kary poprzez złagodzenie kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności przy pozostawieniu bezwzględnego ich charakteru.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

III Zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

1PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego T. Ł. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie II Wydziału Karnego z dnia 25 kwietnia 2024 r., sygn. akt II K 616/23

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana