Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 641/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 27 czerwca 2024 r. w sprawie II K 140/24

1.1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca oskarżonego

☒ oskarżony

☐ inny

1.1.3. Granice zaskarżenia

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.2.1. Ustalenie faktów

1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

P. K.

1.Oskarżony P. K. był wielokrotnie karany za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu oraz przeciwko mieniu na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary oraz na kary bezwzględne, a także w roku 2017 za przestępstwo z art. 226 § 1 kk na karę ograniczenia wolności. Jest to ostatni wyrok skazujący P. K.. Oskarżony przebywał w zakładzie karnym ostatnio w roku 2015.

1.Karta karna

1.k. 54-57

1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.2.2. Ocena dowodów

1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

1. karta karna

Wiarygodne dokumenty pochodzące od organów uprawnionych do ich wydania. Nie były kwestionowane przez strony postępowania.

1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Apelacja oskarżonego P. K.:

- proces był prowadzony nieprawidłowo

- wyrok oparto o zeznania jednego świadka

- rozprawa i wyrok są niesprawiedliwe

- kara jest rażąco surowa

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelacji okazały się niezasadne i nie zasługiwały na uwzględnienie.

W pierwszym rzędzie należy podkreślić, iż oskarżony P. K. nie wskazał w swojej apelacji żadnych konkretnych zarzutów naruszenia prawa materialnego, procesowego czy choćby niewspółmierności orzeczonej kary. W nieformalnej apelacji oskarżony sformułował emocjonalne zarzuty dotyczące tak rozprawy jak i wyroku wskazując, że są one niesprawiedliwe, nie podając jednakże na czym ta niesprawiedliwość jego zdaniem polega. Podobnie ogólnie wskazał na nieprawidłowe przeprowadzenie świadka i oparcie skazania o zeznania jednego świadka, nie precyzując jednak, czy wadliwość ta wynika ze sposobu przesłuchania świadka, z treści zeznań czy też innej przyczyny.

Apelacja okazała się niezasadna, podobnie jak zarzuty w niej podniesione. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie okoliczności stanu faktycznego odnośnie do wszystkich zdarzeń objętych aktem oskarżenia, sprawstwa i winy oskarżonego, a także w części dotyczącej wymierzonej P. K. kary. Dokonana przez Sąd analiza materiału dowodowego jest wnikliwa i jasna, odpowiadająca dyrektywom określonym w art. 4 kpk, a wnioskowanie przeprowadzone w oparciu o tę analizę jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku wskazał, które dowody i dlaczego uznał za wiarygodne, a przyjmując je za podstawę wydanego rozstrzygnięcia wyjaśnił również, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Ocenę tę należy w pełni podzielić, nie znajdując w niej błędów natury logicznej. Wyjaśnił także podstawę prawną wyroku. Uzasadnienie wyroku spełnia wymogi określone w art. 424 §1 pkt 1 kpk. Zgodnie z treścią art. 410 kpk sąd I instancji swoje ustalenia oparł na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej.

Ocenę wyjaśnień oskarżonego jako niewiarygodnych sąd odwoławczy popiera. Nie budzi wątpliwości, że o godz. 21:24 oskarżony posiadał w swoim organizmie alkohol w stężeniu 0,70 mg/l w wydychanym powietrzu, zaś o godzinie 21:28 – 0,72 mg/l. Badanie przeprowadzono urządzeniem Alkometr A 2.0 po przewiezieniu oskarżonego na Komendę Powiatową Policji w K. (k. 2). Urządzenie to miało w czasie badań aktualne świadectwo wzorcowania (k. 3). Co znamienne, sam oskarżony nie kwestionował wyniku badania jako takiego, przekonywał jedynie, że jest on skutkiem tego, iż z powodu zapalenia dziąseł płukał usta tuż przed jazda płukanką z alkoholem. Twierdzeń oskarżonego żadną miarą nie da się podzielić, gdyż tzw alkohol resztowy z nabłonka jamy ustnej może zakłamać wynik badania wyłącznie do 15 minut pomiędzy płukaniem jamy ustnej a badaniem. Tymczasem sam P. K. przyznał, że pomiędzy zatrzymaniem a przewiezieniem go do komendy minęło około pół godziny. Tożsamą wersję wydarzeń przedstawił świadek D. T., który podał, że około godz. 21.10 dokonano zatrzymania oskarżonego. Do płukania jamy ustnej musiało dojść więc co najmniej kilka minut wcześniej. Badania wykonano tymczasem o godzinie 21:24 oraz o godz. 21.28 czyli z całą pewnością po czasie dłuższym niż 15 minut od dokonania owej rzekomej płukanki ust. Co do zeznań D. T., to sąd I instancji słusznie uznał je za w pełni wiarygodne. Świadek jest policjantem, zeznawał na okoliczności związane z wykonywaniem swoich obowiązków zawodowych, nie miał żadnego powodu, aby bezpodstawnie obciążać P. K., którego spotkał po raz pierwszy. Zeznania świadka znajdują potwierdzenie nie tylko w dokumentach, ale także w wyjaśnieniach samego oskarżonego. Świadek zeznawał w sposób jasny i konsekwentny. Jego wypowiedź nie zawierała żadnych sprzeczności.

Jak wynika z protokołu rozprawy sąd I instancji przeprowadził wszystkie dowody, o przeprowadzenie jakich wnosił prokurator w akcie oskarżenia, a sam P. K. nie składał żadnych wniosków dowodowych. Na rozprawie żadna ze stron nie złożyła wniosków dowodowych. Skoro stan faktyczny został wyjaśniony w pełni nie było powodów do przedłużania postępowania i przeprowadzania przez sąd dowodów z urzędu. Dla prawidłowości ustalenia faktów nie ma znaczenia, czy organ procesowy przesłucha jednego świadka czy więcej. Nie liczba bowiem stanowi o wiarygodności zeznań, ale to czy zeznania świadka są spójne z innymi dowodami (np. dokumentami), czy są konsekwentne (czy świadek nie zeznaje odmiennie do tego, co mówił w postępowaniu przygotowawczym), czy nie zawierają wewnętrznych sprzeczności.

Także orzeczona kara jakkolwiek z całą pewnością dolegliwa dla oskarżonego, to jednak nie razi surowością, a tylko taka kara podlega zmianie przez sąd odwoławczy na podstawie art. 438 pkt 4 kpk. Sąd I instancji wziął pod uwagę wszystkie przeprowadzone dowody przy wymierzaniu oskarżonemu kary, a także wszystkie okoliczności łagodzące i obciążające, nadając im, wbrew wywodom skarżącego, odpowiednią wagę i znaczenie i prawidłowo ukształtował wyrok w zakresie kary. Należy podkreślić, że oskarżony wprawdzie ostatni raz był karany w roku 2017 i to na karę ograniczenia wolności, ale wcześniej był wielokrotnie karany, w tym na bezwzględną karę pozbawienia wolności. Poza tym zarówno stopień winy oskarżonego jak i stopień szkodliwości jego czynu jest bardzo duży. P. K. kierował bowiem pojazdem mechanicznym w stanie znacznej nietrzeźwości, gdyż stężenie alkoholu w jego organizmie wynosiło o godzinie 21.24 (czas badania) 0,70 mg/l (czyli ok. 1,4 promila). W tym stanie oskarżony prowadził pojazd po godz. 21.00 w warunkach ograniczonej widoczności, kiedy jazda nawet dla trzeźwego kierowcy jest bardziej wymagająca niż przy pełnej widoczności. Na bardzo wysoki stopień winy oskarżonego wskazuje więc bardzo wysoki stopień jego nietrzeźwości, zaś na bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości jego czynu wskazuje fakt, iż czynu tego dopuścił się na drodze miejskiej w warunkach ograniczonej widoczności. Po stronie oskarżonego nie ma także istotnych okoliczności łagodzących, nawet jeżeli uwzględnić fakt, iż podczas rozprawy apelacyjnej zmienił swoje dotychczasowe stanowisko i przyznał się do winy. Orzeczenie kary wolnościowej byłoby nieadekwatne tak do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, jak i z punktu widzenia celów stawianych karze. Podkreślić należy, iż oskarżony wniósł sprzeciw od wyroku nakazowego skazującego go na karę ograniczenia wolności, na rozprawie wnosił także o nieorzekanie takiej kary (k. 34). Tymczasem przestępstwo z art. 178a § 1 kk jest zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 3, więc orzeczona kara 6 miesięcy pozbawienia wolności mieści się w dolnych rejestrach ustawowego zagrożenia, a jej wymiar uwzględnia fakt, iż P. K. od 2017 roku nie był skazany za żadne przestępstwo. Tak ukształtowana spełni także cele kary określone w art. 53 kk. Orzekanie kary wolnościowej – zwłaszcza kary grzywny – byłoby nad wyraz łagodnym ukształtowaniem kary. Brak tolerancji dla prowadzenia pojazdów mechanicznych w stanie nietrzeźwości jest powszechnie wiadomy. Ustawodawca od 1 października 2023 roku zaostrzył odpowiedzialność sprawców za to przestępstwo wprowadzając zagrożenie ustawowe wyłącznie karą pozbawienia wolności. Nadto od 14 marca 2024 roku wszedł w życie przepis art. 178 § 5, który przewiduje obligatoryjny przepadek pojazdu. Zmiany te wskazują na zaostrzenie kar dla sprawców przestępstw z art. 178a, co odpowiada społecznym oczekiwaniom. Wymierzona kara 6 miesięcy pozbawienia wolności nie tylko uświadomi oskarżonemu naganność jego czynu (z której oskarżony nie do końca zdaje sobie sprawę, skoro twierdzi, że nikomu nie zrobił krzywdy), ale wpłynie także na lokalną społeczność w pożądany sposób, ukazując nieopłacalność podobnych czynów.

Z powyższych względów sąd odwoławczy uznał, że orzeczona kara nie razi surowością, a przeciwnie jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, nadto czyni zadość wymogom określonym w art. 53 kk.

Wniosek

zawarty w apelacji oskarżonego wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania alternatywnie o złagodzenie kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W orzeczeniu Sądu I instancji nie stwierdzono żadnych uchybień w procedowaniu ani uchybień prawa materialnego, nie stwierdzono niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary z powodów wskazanych wyżej.

Lp.

Zarzut

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

1.Zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sformułowane przez skarżącego zarzuty okazały się niezasadne.

Sąd nie stwierdził również w tym zakresie uchybień z art. 439, art. 440 k.p.k., które należałoby uwzględnić z urzędu

1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Sąd nie znalazł podstaw do odstąpienia od zasady ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze przez oskarżonego, który wyłącznie wniósł nieuwzględniony środek odwoławczy (art. 636 § 1 kpk), albowiem P. K. pracuje, osiąga dochód.

7.  PODPIS

1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

P. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 27 czerwca 2024 r. w sprawie II K 140/24

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana