Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 705/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 27 lipca 2023 r. w sprawie II K 326/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja prokuratora generalnie nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie stwierdzić należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 k.p.k. i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia stawianych oskarżonemu zarzutów. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego stanowiska, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy aprobuje i należy jedynie zaakcentować te elementy, które przemawiają za odmową podzielenia stanowiska prokuratora, który obok zarzutu rzekomych błędnych ustaleń niezasadnie postawił zarzut obrazy prawa materialnego.

Natomiast Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzenia, oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Tym samym ustalenia faktyczne w zakresie ustalonego zachowania M. M. nie wykraczały poza ramy swobodnej oceny dowodów albowiem poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz sędziowskim przekonaniem. .

Odnosząc się do zarzutów prokuratora z pkt I i III apelacji, to Sąd Okręgowy podzielił ocenę wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku co do tego, że oskarżony w czasie próby odebrania psa był zdenerwowany, agresywny i wypowiadał sformułowania w tym groźby, czy epitety pod adresem pokrzywdzonych oraz na nie pluł. Jednocześnie prawidłowo Sąd I instancji za wiarygodne uznał te relacje oskarżonego, w których wskazał, iż pies był w ciąży a on sam nie chciał go oddać, przy czym zwierzę miało zapewnione właściwe warunki w domu oraz gdy zaprzeczył, aby znęcał się nad psem oraz aby celowo go rzucił czy uderzył. W istocie te twierdzenia nie zostały skutecznie podważone przeprowadzonymi w sprawie dowodami, w tym zeznaniami pokrzywdzonych.

Tym samym Sąd Rejonowy zasadnie dał wiarę tym zeznaniom M. M. (3) E. K. (1), E. P. (1), P. S. (1), w których opisywały przyczyny i przebieg interwencji, w szczególności podjęte wobec nich zachowanie M. M. oraz przyczyny próby odebrania psa. Wymienione nie pozostawały wcześniej w konflikcie z oskarżonym i nie miały żadnego powodu, aby zeznawać na jego niekorzyść, zwłaszcza gdy przyjechały na czynności nie znając bliższych okoliczności czynności.

Wobec ustalonego w sprawie stanu faktycznego Sąd Okręgowy w ślad za Sądem I instancji przyjmuje, że brak jest podstaw dla uznania, że oskarżony w czasie zdarzenia umyślnie i celowo zanęcał się nad zwierzęciem. Bezspornie zachowanie oskarżonego w czasie zdarzenia było niewłaściwe (nerwowe i nieprzewidywalne). Jednakże trafnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stwierdzono, że oskarżony swoje zachowanie, faktycznie zmienione od momentu uzyskania informacji o działaniach zmierzających do odebrania psa, ukierunkował na uniemożliwienie jego odebrania. W konsekwencji zgodzić się należało z Sadem Rejonowym co do tego, iż „ wykonywane przez niego ruchy, takie jak łapanie zwierzęcia, czy puszczenie go na ziemię, powstrzymywanie go przed ucieczką nogą, poprzez wymachiwanie w tym kierunku – nie miały na celu zadania psu bólu czy cierpienia” a oskarżony wyjątkowo związany z psem chciał kontynuować jego posiadanie.

Ponadto zasadnie w tym zakresie Sąd I instancji zauważył, że gdy M M. między innymi zeznawała o szarpaniu, łapaniu i przekładaniu psa z rąk do rąk, a nawet rzucenia nim na ziemię i kopnięciu nogą w brzuch oraz wepchnięciu nogą do wnętrza, co miało spowodować oddanie moczu przez zwierzę, to pozostałe pokrzywdzone opisywały to zachowanie M. M. odmiennie. E. K. podawała, iż oskarżony na siłę brał psa na ręce szarpał, krzyczał, kopnął psa z dużą siłą, E. P. stwierdziła, że oskarżony wziął na ręce zwierzę podnosząc w sposób bardzo gwałtowny, wymachiwał psem głośno krzycząc, kopnął psa celem zmuszenia go do wejścia do pomieszczenia. Wreszcie P. S. relacjonowała o wzięciu psa na ręce bardzo gwałtownie, wymachiwaniu nim oraz o udaniu się z nim w stronę garażu. Prawidłowo zatem Sad I instancji ustalił, że oskarżony gwałtownie wziął psa na ręce i krzycząc wymachiwał nim, gwałtownie puścił go w kierunku drzwi, po czym nogą uniemożliwił suczce powrót na podwórko, wykonując w stronę psa gwałtowny zamach nogą.

Również w ocenie Sądu Okręgowego takie prawidłowo ustalone zachowanie M. M. nie może wyczerpywać znamion umyślnego znęcania się nad zwierzęciem. Oskarżony łapał psa, aby uniemożliwić jego odebranie a „gwałtowność jego wypowiedzi, czy ruchów, jak również wymachiwanie wynikało z całkowitej jego postawy zdenerwowania, nie panowania nad emocjami i nie miała na celu wyrządzenie psu bólu”. Zasadnie przy tym Sad Rejonowy zauważył, że oddanie moczu przez psa mogło być również związane z niewątpliwym stresem i wysoką ciążą, a nie mocą zadanego uderzenia. Tym samym kopnięcie czy też zamach Sąd I instancji słusznie uznał za niewątpliwie niewłaściwy sposób wpuszczenia przez niepanującego nad emocjami oskarżonego zwierzęcia do domu, który jednakże nie stanowi nad nim znęcania się. Oskarżony po energicznym puszczeniu psa na ziemię chciał spowodować jak najszybciej, aby weszło ono do pomieszczenia. Zatem wobec ogólnej nerwowości i niepanowania oskarżonego nad emocjami, takie jego zachowanie wobec suczki mogło zostać odebrane przez pokrzywdzone jako nieadekwatne do stanu fizycznego zwierzęcia.

W konsekwencji zgodzić się należało z Sądem Rejonowym co do tego, że zeznania wskazanych świadków nie mogły podważyć wyjaśnień nieprzyznającego się do winy w zakresie czynu z pkt I aktu oskarżenia oskarżonego, który wskazywał, iż umyślnie i celowo nie zamierzał zadać bólu i cierpienia psu a także, iż go nie kopnął, a jedynie machał w jego kierunku, aby się cofnęło.

W tym zakresie zauważyć należy, że zwierzę po zdarzeniu przebywało przez kilka dni u rodziców oskarżonego i w tym czasie stan jego zdrowia nie wskazywał na doznanie silnych ciosów. Zasadnie także Sąd Rejonowy w zakresie dokonanych ustaleń faktycznych w sprawie nie opierał się na wniosku opinii biegłego lekarza weterynarii, w której między innymi stwierdzono, że tzw. skręcenie macicy mogło być następstwem rzucenia psa czy kopnięcia, które mogło skutkować zaburzeniem mięśni albowiem „opinia nie podważa i nie wyklucza, iż rozmiar szczeniąt i ustalona przez pokrzywdzoną dysproporcja psa, z którym doszło do pokrycia, mogła mieć również wpływ na taki stan, co było brane pod uwagę przy planowaniu zabiegu aborcyjno- sterylizacyjnego, jako jego wskazanie i zagrożenia dla zdrowia i życia suki i zostało potwierdzone w ogłoszeniu na (...) z (...). z którego wynika, iż przeprowadzona sterylizacja aborcyjna najprawdopodobniej ratowała psu życie, gdyż płody były tak nienaturalnie duże, że suczka najprawdopodobniej nie dałaby rady ich urodzić” – k. 315 odw. Wreszcie na uwadze należy mieć i to, że z przedmiotowego ogłoszenia, które pojawiło się ponad miesiąc od zdarzenia wynika, iż zwierzę pomimo nerwowej i nieprzyjemnej interwencji w jakiej uczestniczyło pozostało otwarte i ufne, wpatrzone jest w człowieka, uwielbia być głaskane i jest delikatne do dzieci co zdecydowanie potwierdza wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim zaprzeczał siłowemu zadawaniu mu bólu czy cierpienia.

W zakresie zarzutu z pkt II apelacji (k.326 odw) Sąd Rejonowy prawidłowo za wiarygodne uznał te wyjaśnienia M. M., w których kwestionował on aby celowo pojazdem wjechał w pokrzywdzone stojące przed jego posesją. Ustalone zachowanie oskarżonego wskazuje, że było ono nastawione na schowanie psa przed jego odebraniem. Tym samym ucieczka samochodem ze zwierzęciem, w tym kierunek poruszania się pojazdu tj. tyłem do kierunku jazdy w istocie mogły u oskarżonego spowodować trudności z umiejscowieniem położenia poszczególnych pokrzywdzonych, na co niewątpliwie przekładało się jego zdenerwowanie.

Jednakże podejmując taki sposób jazdy oskarżony faktycznie kierowanym pojazdem doprowadził do naruszenia nietykalności cielesnej M. M. (3) i E. P. (1) i godząc się na powyższe w tym zakresie działał z zamiarem ewentualnym. Natomiast tak rzeczywista prędkość samochodu, który przecież dopiero wyjeżdżał z garażu po otwarciu bramy oraz zgłaszane przez pokrzywdzone obrażenia sprzeciwiają się podzieleniu stanowiska skarżącego co do tego, że pojazd był użyty w celu stosowania przemocy wobec osób podejmujących na jego posesji interwencję.

Sąd Okręgowy zaakceptował także stanowisko Sądu Rejonowego co do orzeczenia o karze uznając, że w żadnym wypadku nie jest ono rażąco łagodne. Wymierzając karę oskarżonemu, Sąd I instancji miał na uwadze całokształt okoliczności łagodzących i obciążających, w szczególności stopień społecznej szkodliwości popełnionych czynów i stopień winy. Tym samym Sąd Okręgowoy w pełni podzielił argumentacje jak na k. 318-319; dychczasowa niekaralność oskarżonego uzasadniała przyjęcie pozytywnej prognozy kryminologicznej, zgodnie z którą wymierzenie mu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczające do osiągnięcia celów kary, tak zapobiegawczych jak i wychowawczych a nałożone obowiązki pozwolą na zweryfikowanie pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Orzeczona kara jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu i winna spełnić także cele kary określone w art. 53 kk i brak jest wystraczających podstaw aby orzekać karę surowszą.

Wniosek

O uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W orzeczeniu Sądu I instancji nie stwierdzono obrazy przepisów prawa materialnego oraz takich błędów w ustaleniach faktycznych, które uzasadniałyby uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 27 lipca 2023 r., sygn. akt II K 326/23

I zmieniono w ten sposób, że w ramach rozstrzygnięcia z pkt II tiret pierwszy sentencji opis przypisanego oskarżonemu czynu po słowach „plując im w twarz” uzupełniono o sformułowanie „ a ponadto kierując na podjeździe samochodem podczas wyjeżdżania z garażu potrącił M. M. (3) i E. P. (1) naruszając tym samym ich nietykalność cielesną”,

II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach zmiany

Wobec zarzutów zawartych w apelacji prokuratora podzielono stanowisko Sadu I instancji co do tego, że wprawdzie oskarżony nie stosował przemocy w postaci użycia pojazdu mechanicznego wobec interweniujących na jego posesji osób ale jednocześnie kierując na podjeździe samochodem podczas wyjeżdżania z garażu (w zamiarze ewentualnym) potrącił M. M. (3) i E. P. (1) naruszając tym samym ich nietykalność cielesną.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III i IV

Na podstawie art.632pkt 2 kpk oszty procesu w części uniewinniającej (czyn z pkt I sentencji) ponosi Skarb Państwa,

Zwolniono oskarżonego M. M. (2) od wydatków za postępowanie odwoławcze oraz zasądzono od niego na rzecz Skarbu Państwa opłatę za II instancję w kwocie 220 (dwustu dwudziestu) zł (czyny z pkt II tiret pierwszy i drugi sentencji).

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 27 lipca 2023 r. w sprawie II K 326/23

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana