Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 733/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 24 czerwca 2024 r. w sprawie II K 586/23

1.1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego A. M. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.1.3. Granice zaskarżenia

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.2.1. Ustalenie faktów

1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.2.2. Ocena dowodów

1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego powyższemu wyrokowi zarzucił:

1/ obrazę przepisów postępowania, które miało wpływ na treść wyroku tj. art. 4 k.p.k., 5 k.p.k., 7 k.p.k., 410 k.p.k. poprzez pominięcie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego oraz przeprowadzenie oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sposób wybiórczy, dowolny, wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia, w szczególności poprzez:

- wybiórczą analizę zeznań świadków którzy nie byli świadkami naocznymi opisanych zachowań oskarżonego względem pokrzywdzonej,

- nieprawidłową ocenę załączonego materiału dowodowego w postaci zdjęć oraz konwersacji pomiędzy małżonkami jako próbę kontroli ze strony oskarżonego, w sytuacji w której z treści w/w dowodów nie można wywnioskować takiego zachowania A. M. (1), w tym stosowania presji wobec pokrzywdzonej, w sytuacji w której pokrzywdzona (...) inicjowała rozmowę z mężem.

- sprzeczne wnioski wyciągnięte z oceny zdjęć małżonków, iż nie obrazowały one rzeczywistych emocji,

- rozstrzygnięcie o winie oskarżonego wyłącznie w oparciu o zeznania pokrzywdzonej, które nie zostały potwierdzone ze pomocą innych dowodów, co winno skutkować rozstrzygnięciem o niedających się usunąć wątpliwościach na korzyść oskarżonego,

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a mający wpływ na treść wyroku, polegający na niewłaściwym przyjęciu, iż:

- z jednej strony Sąd daje wiarę zeznaniom pokrzywdzonej w zakresie art. 207 § 1 k.k. przy czym odmawia waloru wiarygodności w zakresie art. 197 § 1 k.k. eliminując ten zarzut z opisu czynu i skracając tempore criminis o 6,5 roku.

Prokurator zaskarżył powyższy wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego A. M. (1) i zarzucił mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść polegający na niesłusznym przyjęciu, że zebrany materiał dowodowy, a w szczególności zeznania pokrzywdzonej, opinia psychologiczna, zeznania świadków nie są wystarczające do uznania za udowodnione sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie zarzucanych mu przestępstw z art. 197§1 k.k., podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonych w sprawie dowodów prowadzi do wniosku przeciwnego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny zarzut obrońcy w zakresie orzeczenia o karze

☒ niezasadny zarzut prokuratora

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacje co do zasady nie zasługiwały na uwzględnienie.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w środkach odwoławczych, to przede wszystkim zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji prawidłowo zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia o zawinieniu oskarżonego w ramach przypisanego mu czynu. Stąd też odnosząc się do podnoszonych przez skarżących zarzutów należy stwierdzić, że są one chybione. Zauważyć trzeba, że podnosząc tego rodzaju zarzuty skarżący faktycznie polemizują z ustaleniami Sądu I instancji. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody uniewinniającego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy podziela przedstawioną tam argumentację . Co istotne apelacje faktycznie nie wskazują na takie okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawierają też takiej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w obszernym i wnikliwym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, które faktycznie zawiera odpowiedzi na zarzuty kierowane przeciwko rozstrzygnięciu i należy jedynie zaakcentować niektóre elementy, które przemawiają za odmową podzielania stanowiska skarżących.

Odnosząc się do zarzutów skarżących dotyczących przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów stwierdzić należy, iż Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy trafnie ustalił stan faktyczny w sprawie oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Wskazać przy tym należy, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 r., zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania, nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie rewizyjnym. Ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia. (II KR 114/74 OSNKW 1975/2/28).

W konsekwencji Sąd Okręgowy nie podzielił zawartych w apelacjach zarzutów obrazy przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., jak i wywodów przytoczonych na ich poparcie oraz nie dopatrzył się obrazy wskazanych przepisów procedury karnej, które to uchybienia mogłyby rzutować na treść wydanego wyroku. W pełni zatem należy podzielić argumentację Sądu I instancji co do analizy i oceny zebranego i ujawnionego materiału dowodowego albowiem ustalenia faktyczne winny być dokonane na podstawie dowodów, którym przyznano przymiot wiarygodności. Ocena dowodów pozostaje pod ochroną z art. 7 kpk gdy jest poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego umotywowana w uzasadnieniu wyroku. Analiza akt sprawy wskazuje, że Sąd Okręgowy trafne ustalenia oparł na dowodach, które przeprowadzone zostały na rozprawie głównej i ocenił je w sposób wszechstronny, uwzględniając wszystkie okoliczności zdarzeń a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał jakie fakty uznał za udowodnione, a jakie za nieudowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym a ocena ta zasługuje na podzielenie.

W tym miejscu wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie istotne jest to, że tak oskarżony, jak i pokrzywdzona są osobami głuchoniemymi, co powodowało realne trudności w komunikacji, wyrażaniu swych emocji i uczuć, a także w odbieraniu wzajemnych interakcji, mających odniesienie na dalsze relacjonowanie o nich.

Co do apelacji obrońcy to Sąd I instancji w pełni zasadnie nie dał wiary tym wyjaśnieniom oskarżonego, w których nie przyznał się on do popełnienia mu czynu polegającego na tym, że od maja 2019 r. do 27 lipca 2022r. w O. oraz na terenie Stanów Zjednoczonych Ameryki znęcał się psychicznie i fizycznie nad żoną S. M., w ten sposób, że wyzywał pokrzywdzoną słowami wulgarnymi i poniżającymi, krytykował, zabraniał podjęcia pracy, utrudniał oglądanie telewizji, zabierał pieniądze, ograniczał korzystanie z kąpieli, nakłaniał do uprawiania prostytucji, zamykał w mieszkaniu, groził uszkodzeniem ciała oraz stosował przemoc fizyczną w ten sposób, że szarpał, kopał w brzuch i nogę, łapał za włosy, uderzał w twarz, popychał, wykręcał ręce. Te twierdzenia są bowiem sprzeczne z tym materiałem dowodowym, któremu nadano walor wiarygodności, tj. wiarygodnym w tym zakresie zeznaniom pokrzywdzonej potwierdzonymi między innymi kopiami wiadomości sms oraz przede wszystkim zeznaniami sąsiadki stron B. K.. Trafnie zatem nie podzielono i tych jego wyjaśnień gdzie wskazywał, że rzekomo nie mógł popełnić zarzucanego mu czynu albowiem jest osobą bardzo wierzącą. Zasadnie bowiem w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zauważono, że faktycznie brak było powodów, dla których również osoby całkowicie oskarżonemu obce miałyby niezależnie od siebie relacjonować na jego niekorzyść i generalnie w tożsamy sposób opisywać jego zachowanie wobec żony.

Tym samym w pełni zasadnie Sad Rejonowy nie miał wątpliwości co do relacji S. M. w części w jakiej wymieniona opisała zachowanie jej małżonka od chwili zawarcia małżeństwa polegające na fizycznym i psychicznym znęcaniu się nad nią. Zasługiwały bowiem na podzielnie jej relacje wskazujące na to, że oskarżony wyzywał ją słowami wulgarnymi i poniżającymi, krytykował, zabraniał podjęcia pracy, utrudniał oglądanie telewizji, zabierał pieniądze, ograniczał korzystanie z kąpieli, nakłaniał do uprawiania prostytucji, zamykał w mieszkaniu, groził uszkodzeniem ciała oraz stosował przemoc fizyczną w ten sposób, że szarpał, kopał w brzuch i nogę, łapał za włosy, uderzał w twarz, popychał, wykręcał ręce.

Z twierdzeniami pokrzywdzonej w szczególności korespondują wiarygodne zeznania B. K.. Co istotne wymieniona relacjonowała nie tylko o zachowaniu oskarżonego o jakim dowiedziała się od pokrzywdzonej ale przede wszystkim była świadkiem zachowania A. M. (1) wobec żony, gdy ten zdenerwował się na S. M. za trzaśniecie drzwiami i nie spodziewał się, że ktoś postronny może zaobserwować jego zachowanie. Świadek przedstawiła też agresję tak słowną, jak i fizyczną, obawę jaką pokrzywdzona miała przed mężem oraz jego nieadekwatne reakcje co w istocie e potwierdzało rzeczywisty charakter oskarżonego, który usiłował zamaskować publicznie swe cechy charakteru jak nerwowość czy skłonności do konfliktów prezentowaną publicznie religijnością.

Nie budzi zastrzeżeń dokonana przez Sąd I instancji ocena tych zeznań matki oskarżonego M. D. (1), w których opisała ona swoje słabe relacje z synem oraz swoja matką (jego babcią) oraz potwierdziła, że pokrzywdzona po zamieszkaniu z nią opowiadała jej o zachowaniu oskarżonego i skarżyła się na relacje małżeńskie. Z powyższym korespondują zeznania O. W., który wskazał na zarzuty jakie wobec męża zgłaszała pokrzywdzona, przy czym sam osobiście nie był świadkiem żadnych nieprawidłowych zachowań D. M..

Za wiarygodne zasadnie uznano relacje matki pokrzywdzonej H. K., która wprawdzie miała znikomy kontakt z pokrzywdzoną a to z uwagi na fascynację pokrzywdzonej rodziną męża, pozostawanie pod jego istotnym wpływem i zerwanie relacji z własnymi krewnymi, to potwierdziła takie jego zachowania jak złożenia na nią skargi, zerwanie moskitiery czy konflikt z siostrą S. M., gdy ta chciała się jedynie dowiedzieć co „słychać” u siostry.

Co do zeznań babci oskarżonego A. D. (1), to zasadnie Sąd Rejonowy podzielił jej relacje co do ogólnych fakty dotyczące życia małżonków M., udzielanej przez nią pomocy finansowej, stan zdrowia wnuka i jego relacji z matką. Ojciec oskarżonego D. M. (1), który nie utrzymywał od wielu lat bliskich relacji z synem w istocie jedynie przestawił nerwowy i wybuchowy charakter syna.

W żadnym wypadku relacji pokrzywdzonej w zakresie przypisanego oskarżonemu czynu nie mogą podważyć zeznania A. W. oraz M. F., które przedstawiły poprawne z ich punktu widzenia relacji małżonków M. albowiem niewątpliwe w obecności osób postronnych, z zasady nie dochodzi to niepożądanych zachowań. Powyższe koresponduje z zeznaniami J. N. i Z. U. relacjonowali jedynie o informacjach o jakich dowiedzieli się wykonując obowiązki służbowe.

W zakresie przypisanego D. M. czynu Sąd I instancji zasadnie nie dał wiary zeznaniom A. D. (1) w takim zakresie w jakim wymieniona usiłowała wykazać, iż zarzuty pokrzywdzonej dotyczące psychicznego i fizycznego znęcania się wnuka nad nią w okresie od zawarcia małżeństwa nie są wiarygodne i stanowią jej subiektywne odczucie. Świadek jako babcia oskarżonego, nie spostrzegała żadnych mankamentów w jego zachowaniu oskarżonego i jednocześnie w pełni akceptowała jego postępowanie, domagając się także tego od innych. Tymczasem między innymi to, że A. D. dawała środki dla wnuka i jego żony a sama pokrzywdzona nie posiadała własnego majątku czy dochodów, w żadnym wypadku nie może uzasadniać ustalonego traktowania pokrzywdzonej przez oskarżonego.

Wreszcie trafnie uznano, że relacje świadka A. M. (2) nie wniosły do sprawy nic istotnego albowiem, mimo że wymieniona była sąsiadką babci oskarżonego to nie była ona świadkiem istotnych zachowań pomiędzy oskarżonym, a jego żoną.

Trafnie za pomocne dla dokonania ustaleń w zakresie wyczerpania przez D. M. znamion czynu z art. 207§1 kk Sąd I instancji uznał dowody w postaci kopii wiadomości i zdjęć, kopii notatników służbowych, informacji o interwencjach i ich przebiegu. W szczególności co do kopii wiadomości, „to wynikały one z niemożliwości werbalnej komunikacji oskarżonego i pokrzywdzonej, wysyłane były na bieżąco, oddawały ich emocje, problemy, próby ich wyjaśnienia. Analiza tych treści wskazuje, iż wielokrotnie pisane były w emocjonalnym wzburzeniu, ukazując realne konflikty. Dodatkowo sporządzone były w czasie, kiedy nie toczył się między nimi proces, więc wiadomości zmierzały do wyjaśnienia problemów czy bieżącej komunikacji i brak jest podstaw do ich podważenia” - k. 868-868 odw.

Co do apelacji prokuratora, to Sąd Rejonowy w pełni zasadnie nie dał wiary tym zeznaniom pokrzywdzonej, w których wskazywała, iż jej mąż znęcał się nad nią psychicznie i fizycznie przed zawarciem związku małżeńskiego, a także co do tego, że w okresie od 2021 r. co najmniej kilkunastokrotnie przemocą polegającą na łapaniu za włosy, pododuszaniu, uderzaniu w głowę doprowadził S. M. do obcowania płciowego w postaci stosunku waginalnego, analnego i oralnego oraz gdy wskazywała, iż uderzył ją pięścią w szczękę, w wyniku czego lekarz stomatolog chciał wzywać policję z uwagi na doznane obrażenia albowiem przede wszystkim ta relacja nie została potwierdzona innymi dowodami.

Jak już wcześniej wskazano oskarżony i pokrzywdzona są osobami głuchoniemymi, co siłą rzeczy powoduje realne trudności w komunikacji, wyrażaniu swych emocji i uczuć, a także w odbieraniu wzajemnych interakcji, mających odniesienie na dalsze relacjonowanie o nich. Na ten szczególny rodzaj trudności pokrzywdzonej wskazywała opinia biegłej psycholog, która uczestniczyła w przesłuchaniu wymienionej w Sądzie. Biegła w tym zakresie zauważyła, że zdolność pokrzywdzonej do spostrzegania, przechowywania i relacjonowania odtwarzanych z pamięci faktów jest nieznaczenie ograniczone, z uwagi na niski zasób słów, ograniczenia w komunikacji językowej, głęboki niedosłuch, cechy organicznych zaburzeń osobowości, które to deficyty wpływają na jakość i ilość relacji pamięciowej, którą świadek jest zdolny do przekazania w trakcie przesłuchania a ponadto wskazała, iż S. M. nie jest zdolna do obszernego, szczegółowego i uporządkowanego relacjonowania nabytych doświadczeń.

Zatem odnośnie podawanego przez pokrzywdzoną okresu, w jakim miała ona doświadczać negatywnych zachowań ze strony męża, to zauważyć należy, że pierwsza relacja pokrzywdzonej z dnia 27 lipca 2022r. jak na k. 2 jako początek zgłaszanego przestępstwa wskazuje na zawarcie małżeństwa a dopiero zeznania, złożone w dniu 18 sierpnia 2022 r. w istotny sposób rozszerzyły ten okres na związek partnerski i czas 7 lat przed ślubem.

Wobec takiej zmiany zeznań w pełni zasadnie Sąd Rejonowy nie znalazł jakichkolwiek powodów, dla których pokrzywdzona relacjonując spontanicznie pierwszy raz miałaby zawęzić okres, w jakim miała doznawać znęcania, gdyby w rzeczywistości byłby to znacznie dłuższy czas. Ponadto niewiarygodne jest aby pokrzywdzona pozostając w tak długim związku konkubenckim i doznając tak intensywnego znęcania fizycznego i psychicznego, zdecydowała się mimo takich zachowań oskarżonego zawrzeć związek małżeński, gdyby takie zdarzenia i o takiej intensywności w rzeczywistości miały miejsce.

Trafnie także w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zauważono, że S. M. sama przyznała, iż przebywając na terenie Stanów Zjednoczonych, pod wpływem męża, złożyła fałszywe zeznania na kobietę o imieniu S., która pomogła jej w czasie kłótni, gdy wezwano policję, a oskarżony został zatrzymany co wskazywała na konieczność wnikliwego oceniania jej twierdzeń o ile zważy się także na zaakcentowaną przez Sąd I instancji możliwość poddawania się pokrzywdzoną wpływom innych osób; obecnie istnieje możliwość, że pokrzywdzona pozostaje pod wpływem matki oskarżonego, pozostającej ewidentnie w konflikcie z A. M. i jego babcią.

Trafnie Sąd I instancji ocenił okoliczności dotyczące rzekomego uderzenia w jej szczękę przez oskarżonego. W tym zakresie S. M. początkowo podawała – k.2, iż dentysta widząc uszkodzenie chciał dzwonić na Policję i zrobić obdukcję, a oskarżony wpadł w panikę i nie pozwolił jej tego zgłaszać, aby następnie wskazywać – k.43, iż stomatolog zapytał, kto coś takiego zrobił, że może trzeba zgłosić na policję, gdy ona bała się iść do lekarza z powodu męża. Tymczasem z opinii biegłej z zakresu medycyny sądowej jak na k. 224-226, która analizowała zdjęcia RTG oraz dokumentację, która miała być podstawą zainteresowania lekarza stomatologa wynika, że nie stwierdzono u pokrzywdzonej żadnych zmian pourazowych wskazujących na doznanie przez nią urazu żuchwy.

Trafnie Sąd I instancji odrzucił także relację pokrzywdzonej co do rzekomego zachowania oskarżonego na spotkaniu rodzinnym z okazji Komunii – porównaj k. 871.

Sąd Rejonowy prawidłowo nie dał wiary zeznaniom M. D. (1), w zakresie w jakim w Sądzie relacjonowała na temat zachowania syna z przeszłości, popełniania przez niego przestępstw, czy zaobserwowanych przez nią objawów znęcania fizycznego czy psychicznego. W istocie M. D. nie potrafiła się odwołać do żadnego wyroku skazującego jej syna a jej wypowiedzi w tym zakresie nie zawierały ani dat czynów czy też personaliów osób pokrzywdzonych. wymieniona jest w konflikcie z oskarżonym oraz jego babcią. Co istotne, wymieniona przez wiele lat miała sporadyczny kontakt ze stronami, wobec czego jej relacje o rzekomym obserwowaniu siniaków u pokrzywdzonej przed czerwcem 2022 r. nie mogły być uznane za wiarygodne, tym bardziej, że zdziwienie budzi, iż będąc świadkiem tak intensywnych negatywnych zachowań syna wobec S. M. dlaczego wcześniej nie udzieliła pokrzywdzonej pomocy oraz nie wezwała policji, tak jak to czyniła rzekomo w obawie o bezpieczeństwo babci oskarżonego, co się nie potwierdziło.

W konsekwencji Sąd I instancji prawidłowo przyjął i ustalił, że oskarżony w okresie od maja 2019 r. do 27 lipca 2022 r. w O. oraz na terenie Stanów Zjednoczonych Ameryki znęcał się psychicznie i fizycznie nad żoną S. M., w ten sposób, że wyzywał pokrzywdzoną słowami wulgarnymi i poniżającymi, krytykował, zabraniał podjęcia pracy, utrudniał oglądanie telewizji, zabierał pieniądze, ograniczał korzystanie z kąpieli, nakłaniał do uprawiania prostytucji, zamykał w mieszkaniu, groził uszkodzeniem ciała oraz stosował przemoc fizyczną w ten sposób, że szarpał, kopał w brzuch i nogę, łapał za włosy, uderzał w twarz, popychał, wykręcał ręce i w ten sposób dopuścił się czynu z art. 207 § 1 kk.

Zarazem nie podzielając w pełni relacji S. M., Sąd Rejonowy słusznie wyeliminował z opisu czynu oraz kwalifikacji prawnej znamiona przestępstwa z art.197§1 kk polegającego na doprowadzeniu pokrzywdzonej przemocą do obcowania płciowego.

Trafnie w tym zakresie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazano na „trudności S. M. w prezentowaniu swych emocji, przy jej przyznaniu, iż obawiając się dalszych eskalacji konfliktów decydowała się na odbycie stosunków płciowych, w celu uspokojenia męża, czy zmienne jej relacje, raz wskazujące, że oskarżony miał wiedzieć, iż ona się nie zgadza na odbycie stosunku płciowego, a raz nie wiedzieć, bo nie precyzowała z czego miał posiadać taką wiedzę, przy braku jakikolwiek konkretnych zdarzeń, dat okoliczności, a ostatecznie przyznaniu, że zgadzała się, bo bała się agresji” – k. 873. Sąd I instancji zasadnie zauważył także, że z zeznań pokrzywdzonej wynika istotna rozbieżność obojga małżonków do kwestii relacji seksualnych, ich formy, czy częstotliwości, zaś istotne trudności w komunikacji wymienionych wynikające z niedosłuchu, niewątpliwe mogły być przyczyną niedostatecznego uzgodnienia powyższego, zwłaszcza gdy zeznania pokrzywdzonej w tym zakresie są niekonkretne i nieścisłe; S. M. prezentowała trudności w relacjonowaniu o nich, wskazując częściowo na jej wewnętrzne emocje, bez wskazania, czy informowała oskarżonego o braku zgody na taką formę relacji małżeńskich a z jej zeznań raz miało wynikać, iż oskarżony miał wiedzieć, iż się na to (stosunki) nie zgadza, raz nie wiedzieć, gdy nie precyzowała z czego miał posiadać taką wiedzę; przyznała, iż nie umiała powiedzieć „nie”; zgadzała się, bo bała się agresji, a gdy odmówiła to obrażał się i odchodził, a potem przychodził – porównaj k. 45.

Co przy tym istotne, Sąd Rejonowy słusznie wskazał na niemożność pełnej słownej komunikacji małżonków, co w konsekwencji powodowało dużą częstotliwość pisemnych wiadomości, zawierających emocje, odnoszących się często do ich kłótni, podając ich przyczyny, a także będących sposobem wyrażania ich uczuć. Znamienne przy tym jest, że przedmiotowe wiadomości zawierają między innymi ważne zarzuty co do mocnego uderzenia, ucieczek, poniżania to zarazem brak jest w nich jakichkolwiek informacji czy zarzutów zgłaszanych w zakresie dotyczących odbytego bez zgody, czy pod wpływem przymusu stosunku seksualnego.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego A. M. (1) od popełnienia przypisanego mu czynu; z daleko posuniętej ostrożności procesowej, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie pkt. IV i orzeczenie tytułem zadośćuczynienia kwoty, która odpowiadałaby faktycznie doznanej krzywdzie pokrzywdzonej, przy uwzględnieniu wyeliminowania z opisu czynu art. 197§1 k.k., oraz skróceniu okresu w jakim miało dojść do popełnienia czynu.

Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia, poprzez uznanie oskarżonego za winnego zarzucanego mu czyn polegającego na tym, że w okresie od maja 2019 r. do 27 lipca 2022 r. w O. oraz na terenie Stanów Zjednoczonych Ameryki znęcał się psychicznie i fizycznie nad żonę S. M., w ten sposób, że wyzywał pokrzywdzoną słowami wulgarnymi i poniżającymi, krytykował, zabraniał podjęcia pracy, utrudniał oglądanie telewizji, zabierał pieniądze, ograniczał korzystanie z kąpieli, nakłaniał do uprawiania prostytucji, zamykał w mieszkaniu, groził uszkodzeniem ciała oraz stosował przemoc fizyczną w ten sposób, że szarpał, kopał w brzuch i nogę, łapał za włosy, uderzał w twarz, popychał, wykręcał ręce,, a ponadto W okresie od 2021 co najmniej kilkunastokrotnie przemocą polegającą na łapaniu za włosy, pododuszaniu, uderzeniu w głowę doprowadził S. M. do obcowania płciowego w postaci stosunku waginalnego, analnego i oralnego tj. o czyn z art. 207 § 1 k.k. w zb. z art. 197 § I k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz o wymierzenie kary 3 lat pozbawienia wolności, uchylenie rozstrzygnięcia z punktu II wyroku pozostawienie wyroku w mocy w pozostałym zakresie.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny wniosek obrońcy

☒ niezasadny wniosek prokuratora

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy z przyczyn wyżej wskazanych podzielił ustalenia Sądu Rejonowego w Olsztynie co do wyczerpania przez A. M. (1) znamion czynu z art.207§1 kk albowiem oparte zostały one na prawidłowej ocenie zebranych dowodów i tym samym nie uznał za zasadnych zarzutów zawartych w obu środkach odwoławczych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie II Wydziału Karnego z dnia 24 czerwca 2024 r., sygn. akt II K 586/23

I zmieniono w ten sposób, że:

- w ramach rozstrzygnięcia z pkt II sentencji okres próby ustalono na 3 (trzy) lata,

- w ramach rozstrzygnięć z pkt III sentencji czas trwania środków karnych ustalono na 3 (trzy) lata,

- w ramach rozstrzygnięcia z pkt IV wysokość częściowego zadośćuczynienia na rzecz oskarżycielki posiłkowej S. M. ustalono w kwocie 10 000 (dziesięciu) zł,

II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach zmiany

Uznając rozstrzygnięcie Sądu I instancji za trafne co do zasady, mając na uwadze okoliczności sprawy, warunki i właściwości osobiste oskarżonego oraz obecne relacje stron uznano za możliwe i celowe złagodzenie rozstrzygnięć w zakresie orzeczenia o karze, środkach karnych i zadośćuczynieniu.

1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego R. S. kwotę 840 (osiemset czterdzieści) zł oraz kwotę 193,20 (sto dziewięćdziesiąt trzy złote i dwadzieścia groszy) zł tytułem podatku od towarów i usług od tej opłaty za pełnione z urzędu zastępstwo procesowe oskarżycielki posiłkowej S. M. wykonywane w postępowaniu odwoławczym.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

III zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze,

7.  PODPIS

1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 24 czerwca 2024 r. w sprawie II K 586/23

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżono A. M. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 24 czerwca 2024r. w sprawie II K 586/23

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana