Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 sierpnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Tomkiewicz

Protokolant: stażysta Małgorzata Serafińska

przy udziale oskarżyciela publicznego asp. szt. Joanny Śmilgin - Lis

po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2017 r.

sprawy Ł. K. ur. (...) w T., syna T. i A. obwinionego z art. 97 kw w zw z art. 45 ust 1 pkt 4 Ustawy Prawo o ruchu drogowym

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w O.

z dnia 12 maja 2017r. sygn. akt (...)

zaskarżony wyrok uchyla i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Olsztynie do ponownego jej rozpoznania

UZASADNIENIE

Ł. K. został obwiniony o to, że:

w dniu 17 lutego 2017 r., około godz. 16:24 na drodze (...) na wysokości miejscowości W. gm. O. kierując pojazdem (...) typu koparko – ładowarka wjechał na drogę ekspresową pojazdem dla ruchu którego drogi te nie są przeznaczone , tj. o wykroczenie z art. 97 k.w. w zw. z art. 45 ust. 1 pkt 4 Prawa o Ruchu Drogowym

Sąd Rejonowy w O. w (...), wyrokiem zaocznym z dnia 12 maja 2017 roku, w sprawie o sygn. akt (...)orzekł:

I. obwinionego Ł. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 97 k.w. w zw. z art. 45 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, drogowych i za to na podstawie art. 97 k.w. skazał go na karę 300,- (pięćset) trzysta grzywny;

II.  na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciążył obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100,- (sto) złotych i opłatą w kwocie 30,- (trzydzieści) złotych.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obwiniony, który zaskarżył przedmiotowy wyrok w całości.

Skarżący wniósł o ponowne rozpoznanie sprawy wskazując, iż nie mógł stawić się na rozprawę w dniu 12 maja 2017 r. przed Sądem I instancji z przyczyn od niego niezależnych (awaria sprzętu), o czym miał poinformować sekretariat Sądu. Podniósł nadto, że przy wjeździe na drogę ekspresową nie było ,,znaku zakazu”, na dowód czego załączył nagrania na płycie CD. Dodał także, iż nie miał możliwości zawrócenia, jechał jedynie poboczem drogi i nie utrudniał jazdy innym uczestnikom ruchu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Nie przesądzając ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie podnieść należy, że apelacja okazała się o tyle zasadna, że inicjując kontrolę instancyjną zaskarżonego wyroku ujawniła istnienie bezwzględnej przyczyny odwoławczej, skutkującej koniecznością uchylenie wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w O. Konieczność ta wynika z faktu zaistnienia w sentencji zaskarżonego wyroku rozbieżności co do wysokości kary grzywny wymierzonej Ł. K..

Sprzeczność w treści orzeczenia uniemożliwiająca jego wykonanie jest rażącym uchybieniem, stanowiąc bezwzględny powód odwoławczy wskazany w art. 104 § 1 pkt 5 k.p.s.w. Ujawnienie tego uchybienia powoduje, niezależnie od granic środka odwoławczego oraz niezależnie od wpływu tego uchybienia na treść orzeczenia, jego uchylenie z tego tylko powodu. Sprzeczność stanowiąca bezwzględną przyczynę odwoławczą, o której mowa we wskazanym przepisie, musi dotyczyć dyspozytywnej części orzeczenia. Ponadto chodzi tu o sprzeczność na tyle zasadniczą, że uniemożliwia ona wykonanie orzeczenia.

Wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w O. z dnia 12 maja 2017 r., sygn. akt (...) dotknięty jest takową wadą, wypełniającą kryterium bezwzględnej przyczyny odwoławczej. Jak wynika z treści zaskarżonego wyroku, Sąd Rejonowy wymierzył obwinionemu Ł. K., za popełnienie wykroczenie z art. 97 k.w. w zw. z art. 45 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, karę grzywny w wysokości „ 300 ”, przy czym słownie wyrażając wysokość grzywny w nawiasie zawarł zapis „ pięćset ”, a następnie po nawiasie ,, trzysta ”. Stąd też, Sąd Rejonowy odmiennie określając wymiar kary w postaci słownej i numerycznej doprowadził do wewnętrznej sprzeczności w punkcie I części dyspozytywnej wyroku. Nie wiadomo bowiem, czy wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 300 czy też 500 złotych. Także w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy nie odniósł się w żaden sposób do owej kwestii, co ewentualnie mogłoby jeszcze pozwolić na wyjaśnienie treści orzeczenia o karze . Taki sposób określenia wysokości grzywny jest nie tylko sprzeczny z wynikającym z treści art. 82 § 2 pkt 2 k.p.s.w. wymogiem redagowania orzeczenia w sposób zrozumiały i jednoznaczny, ale także powoduje wewnętrzną sprzeczność wyroku, uniemożliwiającą jego wykonanie – art. 104 § 1 pkt 5 k.p.s.w.

Sprzeczność ta nie jest możliwa do usunięcia ani w trybie art. 13 § 1 k.k.w., ani w trybie art. 105 k.p.k. albowiem sprzeczność ta dotyczy elementu merytorycznej treści wyroku, tj. orzeczenia co do kary (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2008 r., sygn. akt IV KK 316/08, LEX 469190).

Uchybienie to zatem w aktualnym stanie prawnym, nie może być w żaden sposób konwalidowane, co skutkuje obowiązkiem uchylenia dotkniętego nim orzeczenia, niezależnie od oceny słuszności argumentacji podniesionej w wywiedzionym środku odwoławczym.

Z uwagi na powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 104 § 1 pkt 5 k.p.s.w. zaskarżony wyrok uchylił i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.