Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2019 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant: st. sekr. sądowy Monika Tymosiewicz

przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej w Olsztynie Anety Maślany-Golańskiej

po rozpoznaniu w dniach: 7 i 28 października 2019 r. oraz 18 listopada 2019 r.

sprawy:

1/ T. J. (1), ur. (...) w O., syna G. i R. z domu Ż.

oskarżonego z art. 278§1 kk, art. 270§1 kk

2/ G. P. (1), ur. (...) w W., syna J. i Z. z domu K.

oskarżonego z art. 278§1 kk, art. 271§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w G. (...) z siedzibą w W. z dnia 19 lipca 2019r., sygn. akt (...)

I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- uchyla rozstrzygnięcia z pkt 2 i 4 sentencji o karach łącznych grzywny oraz z pkt 5 sentencji o nawiązkach,

- uniewinnia oskarżonych T. J. (1) i G. P. (1) od czynu zarzucanego im w pkt I aktu oskarżenia ( odpowiednio tiret pierwszy pkt 1 sentencji i tiret pierwszy pkt 3 sentencji ),

- w ramach rozstrzygnięć z pkt 1 tiret drugi sentencji oraz z pkt 3 tiret 2 sentencji liczbę wskazanych tam stawek dziennych grzywny łagodzi do 100 ( stu ),

- w ramach rozstrzygnięcia z pkt 7 sentencji przyjmuje, że zwrot Nadleśnictwu G. dowodów rzeczowych wskazanych w wykazie jak na k. 20 akt sprawy dotyczy drewna modrzewiowego w ilości 2.02 m ^3,

II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III zasądza od każdego z oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa po jednej opłacie w kwocie po 200 ( dwieście ) zł za obie instancje oraz zwalnia ich od pozostałych kosztów sądowych w sprawie.

Sygn. Akt VII Ka 859/19

UZASADNIENIE

T. J. (1) i G. P. (1) zostali oskarżeni o to, że:

I w dniu 26 stycznia 2018 r. z lasu państwowego Nadleśnictwa G., w oddziale leśnym nr (...) leśnictwa J., gm. O., okręgu (...), działając wspólnie i w porozumieniu dokonali zaboru w celu przywłaszczenia drewna z gatunku modrzew o masie 1,99 m3, wartości 707,40 zł czym działali na szkodę Skarbu Państwa reprezentowanego przez Nadleśnictwo G.,

tj. o czyn z art. 278 §1 kk

ponadto T. J. (1) został oskarżony o to, że:

II w dniu 10 stycznia 2018 r. w miejscowości K., gm. G., okręgu (...) na dokumencie w postaci asygnaty o nr (...) wystawionym przez leśniczego leśnictwa J. na nazwisko K. O. potwierdzającym sprzedaż drewna ze stosu o numerze ewidencyjnym (...) o masie 1,13 m3 podrobił podpis K. O. w celu użycia tego dokumentu za autentyczny,

tj. o czyn z art. 270 §1 kk

ponadto G. P. (1) został oskarżony o to, że:

III w dniu 10 stycznia 2018 r. w leśnictwie J., gm. O., okręgu (...), jako osoba uprawniona do prowadzenia ewidencji drewna na terenie leśnictwa wystawił dokument w postaci asygnaty o nr (...) na sprzedaż drewna ze stosu o numerze ewidencyjnym (...) o masie 1,13 m3 poświadczając w nim nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne co do osoby nabywającej drewno, kwitującego jego odbiór oraz ilości faktycznie sprzedanego drewna,

tj. o czyn z art. 271 §1 kk

Sąd Okręgowy w G. w (...) z siedzibą w W. wyrokiem z dnia 19 lipca 2019 r. w sprawie (...)

1/ oskarżonego T. J. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to:

- za czyn opisany w pkt I aktu oskarżenia przy przyjęciu, że masa skradzionego drewna wyniosła 2,02 m3 a wartość 794,32 zł, na podstawie art. 278§1 kk przy zastosowaniu art. 37a§1 kk w zw. z art. 33§1 i 3 kk skazał go na karę grzywny w wymiarze 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych, przy przyjęciu, iż wysokość jednej stawki dziennej równa jest kwocie 20 (dwadzieścia) zł,

- za czyn opisany w pkt II aktu oskarżenia na podstawie art. 270§1 kk w zw. z art. 33§1 i 3 kk skazał go na karę grzywny w wymiarze 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych, przy przyjęciu, iż wysokość jednej stawki dziennej równa jest kwocie 20 (dwadzieścia) zł,

2/ na podstawie art. 85§1 i 2 kk, art. 86§1 i 2 kk orzekł wobec oskarżonego T. J. (1) karę łączną grzywny w wymiarze 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych, przy przyjęciu, iż wysokość jednej stawki dziennej równa jest kwocie 20 (dwadzieścia) zł.

3/ oskarżonego G. P. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to:

- za czyn opisany w pkt I aktu oskarżenia przy przyjęciu, że masa skradzionego drewna wyniosła 2,02 m3 a wartość 794,32 zł, na podstawie art. 278§1 kk przy zastosowaniu art. 37a§1 kk w zw. z art. 33§1 i 3 kk skazuje go na karę grzywny w wymiarze 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych, przy przyjęciu, iż wysokość jednej stawki dziennej równa jest kwocie 20 (dwadzieścia) zł

- za czyn opisany w pkt III aktu oskarżenia na podstawie art. 271§1 kk przy zastosowaniu art. 37a§1 kk w zw. z art. 33§1 i 3 kk skazuje go na karę grzywny w wymiarze 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych, przy przyjęciu, iż wysokość jednej stawki dziennej równa jest kwocie 20 (dwadzieścia) zł,

4/ na podstawie art. 85§1 i 2 kk, art. 86§1 i 2 kk orzekł wobec oskarżonego G. P. (1) karę łączną grzywny w wymiarze 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych, przy przyjęciu, iż wysokość jednej stawki dziennej równa jest kwocie 20 (dwadzieścia) zł,

5/ na podstawie art. 290§2 kk orzekł wobec oskarżonych T. J. (1) i G. P. (1) nawiązki na rzecz pokrzywdzonego Nadleśnictwa G. w wysokości po 1.588,64 (tysiąc pięćset osiemdziesiąt osiem 64/100) zł,

6/ na podstawie art. 44§1 kk orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci asygnaty nr (...) z dnia 10.01.2018r. oraz kartki z wyliczeniami (k. 17 i 18 akt sprawy) poprzez pozostawienia w aktach sprawy.

7/ na podstawie art. 230§ 2 kpk dowody rzeczowe w postaci drewna modrzewiowego okrągłego w postaci wałków, kłód i wyrzynka, oddanego na przechowanie T. B. (k. 20 akt sprawy), a nadto fragmenty drewna modrzewiowego ujęte w wykazie dowodów rzeczowych pod poz. od 3 do 6 (k. 58 akt sprawy) zwrócił Nadleśnictwu G.,

8/ zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kwotę po 300,00 (trzysta 00/100) złotych tytułem opłaty i pozostałe koszty sądowe w kwocie po 1.584,25 (tysiąc pięćset osiemdziesiąt cztery 25/100) zł.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył obrońca oskarżonego i zarzucił mu w zakresie czynów wskazanych w pkt I wyroku:

1/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że zakup dłużycy modrzewiowej w drodze standardowej procedury w okresie wskazanym w zarzucie i wskazywanym przez oskarżonych okresie był możliwy oraz że we wskazanym okresie nie miał miejsca zakaz wydany przez kierownictwo Nadleśnictwa G. odbioru drewna już pozyskanego, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego m.in. z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków wprost wynikają odmienne wnioski, że zakup dłużycy modrzewiowej w drodze standardowej procedury w okresie wskazanym w zarzucie nie był możliwy, nadto obowiązywał zakaz odbioru drewna już pozyskanego i odebranie go nie byłoby możliwe przez kolejne dwa miesiące w związku z nierozstrzygniętym przetargiem na usługi leśne na rok 2018 i istniało ryzyko deprecjacji drewna, którą to tezę potwierdził także Sąd w swoich rozważaniach („ nie udało się w sposób niebudzący wątpliwości ustalić, czy w Nadleśnictwie w G. obowiązywały jakiekolwiek zakazy odbioru drewna pod koniec 2017 roku"), co miało istotny wpływ na wynik sprawy i skutkowało przyjęciem, że oskarżeni dopuścili się czynu z art. 278 § 1 k.k.,

2/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na nieprawidłowym przyjęciu przez Sąd I instancji, iż ROD (rejestr odbioru drewna - dokument wypełniany na gruncie podczas znakowania drewna tabliczką identyfikującą) został sporządzony 29.12.2017 r. podczas gdy rzeczywista data sporządzenia to dzień 28.12.2017 r, zaś 29.12.17 to jedynie data odebrania transferu tego dokumentu na serwerze w siedzibie nadleśnictwa, co nie jest oczywiście jednoznaczne z datą odbiórki drewna na gruncie, co miało istotny wpływ na wynik sprawy,

3/ obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej i wybiórczej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, a mianowicie:

a/ oparcie się przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie dotyczącego ustalenia wartości skradzionego przez oskarżonych drewna na opinii biegłego z zakresu gospodarki leśnej I. K. i nadanie jej przymiotu jasnej i logicznej podczas gdy sporządzone i przedstawione przez biegłego opinie są niepełne i niejasne obarczone szeregiem istotnych błędów merytorycznych, a także ocen sprzecznych z wiedzą fachową w tym zakresie, nadto biegły nie udziela odpowiedzi na wszystkie postawione pytania, na które zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych i udostępnionym mu materiałem dowodowym zobowiązany był udzielić odpowiedzi. Nie uwzględnia również wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii, wskazywanych szeroko w zastrzeżeniach do opinii przez oskarżonych, podczas gdy ustalenie wartości przedmiotowego drzewa miało istotne znaczenie dla kwalifikacji czynu zarzucanego oskarżonym oraz dla końcowego rozstrzygnięcia sprawy,

b/ oparcie się przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie na opinii biegłego z zakresu gospodarki leśnej I. K., który to biegły jest osobą związaną umową z jednostką organizacyjną pokrzywdzonych (...), a zatem powierzenie I. K. sporządzenia opinii w niniejszej sprawie rodzi obawy o bezstronność oraz rzetelność wniosków opinii, która miała wpływ na końcowe rozstrzygnięcie sprawy, podczas gdy Sąd rozpoznający sprawę w przypadku powzięcia ww. informacji w celu wykluczenia stronniczości i rzetelności procesu winien był dopuścić dowód z opinii innego biegłego sądowego nie związanego w żaden sposób z pokrzywdzonymi (...), okoliczność ta niewątpliwie miała wpływ na treść wniosków przedmiotowej opinii, a w konsekwencji bezpośrednio przełożyła się na treść zaskarżonego wyroku,

c/ dokonanie błędnej oceny zeznań przesłuchanych w sprawie świadków (tj. pracowników nadleśnictwa i podwładnych I. C. ) i pominięcie okoliczności, iż I. N. podejmowała czynności mające na celu wpływanie na treść zeznań ww. świadków, gdyż w trakcie przebiegu rozprawy odbywającej się w dniu 26.09.2018 roku i po wysłuchaniu zeznań kolejnych świadków opuszczała kilkakrotnie salę rozpraw i jak wynika z zapisu monitoringu kontaktowała się z osobami mającymi dopiero zeznawać jako świadkowie w sprawie tj. pracowników nadleśnictwa i podwładnych N., co jednoznacznie wskazuje iż do treści odebranych zeznań należy podejść co najmniej z dużą ostrożnością, co miało istotny wpływ na wynik sprawy,

d/ pominięcie treści dokumentu kontrolnego (karta nr 131) sporządzonego odręcznie na wydruku stanu magazynowego leśnictwa J. z dnia 08.01.2018 roku, w sytuacji gdy z rzeczonego dokumentu jasno i bezsprzecznie wynika, że oskarżony T. J. (1), dokonujący wówczas czynności kontrolnych, ujawnił i opisał obecność na gruncie dłużycy modrzewiowej będącej przedmiotem niniejszego postępowania sądowego oraz wyżynków jesionowych, z zaznaczeniem że sztuki te pozyskane w roku 2017 do dnia kontroli nie były odebrane i zaewidencjonowane, w sytuacji gdy istnienie tego dokumentu jednoznacznie świadczy o okoliczności, że T. J. (1) oraz G. P. (1) nie mogli planować kradzieży niezaewidencjonowanego drewna, skoro jego istnienie i konieczność zalegalizowania na terenie leśnictwa J. zostały przez nich ujawnione i poświadczone poprzez podpisanie przez obu oskarżonych na dokumencie, który został przez nich przedłożony nadleśniczemu I. C. (akta spr. karta nr 131), co miało istotny wpływ na wynik sprawy,

e/ całkowite pominięcie przez Sąd oceny zachowania kierownictwa Nadleśnictwa G. w stosunku do oskarżonych od momentu podjęcia wiedzy o domniemanym „przestępstwie" (w dniu 27.07.2018) w postaci chociażby utrzymywania na stanowisku leśniczego, przez okres do 01.03.2018 roku, późniejszego oskarżonego o kradzież G. P. (1), co świadczyło, iż kierownictwo nadleśnictwa znając już wszystkie okoliczności sprawy oraz formułując bardzo poważne oskarżenia, jeszcze przez miesiąc utrzymywało G. P. (1) na stanowisku leśniczego L-ctwa J.. Nadto w okresie tym kierownictwo nadleśnictwa prowadziło z Panem P. rozmowy na temat zmiany jego zeznań i obciążenia jedynie T. J. (1), co miało istotny wpływ na ustalenie stanu faktycznego sprawy i zapadłe rozstrzygnięcie.

W konsekwencji zaistnienia ww. naruszeń doszło do błędu w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że oskarżeni dopuścili się czynu wskazanego w pkt I wyroku wspólnie i w porozumieniu, podczas gdy mając na uwadze materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, zwłaszcza okoliczność, iż w ww. okresie obowiązywał zakaz odbioru drewna już pozyskanego i odebranie go nie byłoby możliwe przez kolejne dwa miesiące w związku z nierozstrzygniętym przetargiem na usługi leśne na rok 2018 i istniało ryzyko deprecjacji drewna, nadto okoliczność, iż T. J. (1) przekazał G. P. (1) pieniądze w kwocie 900,00 zł (tj. w wyższej niż wartość drewna), a ten zdeponował je do sejfu, które to miały być ostatecznie rozliczone i wpłacone po zaewidencjonowaniu drewna i po cofnięciu zakazu odbioru drewna, (o zabezpieczenie których wnosili oskarżeni przy przesłuchaniu prowadzącego postępowanie), a także okoliczność iż przeprowadzona kontrola po ujawnieniu przedmiotowego zdarzenia nie ujawniła braków drewna w magazynach przyjąć należało, że oskarżeni nie wypełnili znamion zarzucanych im czynów.

W zakresie czynu zarzuconego oskarżonemu T. J. (1) z art. 270 § 1 k.k. Sąd dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że oskarżony celowo podpisał się za teściową na rzeczonym dokumencie, podczas gdy z materiału dowodowego, a przede wszystkim zeznań K. O. wynika, iż wyraziła ona zgodę na zakup na jej nazwisko drewna, gdyż stanowił on prezent dla jej córki oraz oskarżonego i drewno to miało zostać przeznaczone na budowę tarasu, co miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Z ostrożności procesowej oskarżeni podnoszą także zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 278 § 3 k.k., 270 § 2a k.k., 271 § 3 k.k. poprzez ich niezastosowanie odpowiednio do czynów, których dopuścili się oskarżeni w sytuacji, gdy w realiach przedmiotowej sprawy zasadnym było rozważenie zastosowania wypadku mniejszej wagi w rozumieniu tych przepisów, co winno skutkować wymierzeniem oskarżonym przez ww. Sąd łagodniejszych kar.

Mając na uwadze podniesione zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uniewinnienie oskarżonych od wszystkich zarzucanych im czynów, zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz każdego z oskarżonych zwrotu kosztów procesu, w tym za instancję odwoławczą, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania; o rozważenia przez Sąd zastosowania wobec oskarżonych dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania ewentualnie rozważenie zmiany kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonym poprzez przyjęcie, że poszczególne czyny, których dopuścili się oskarżeni stanowiły przypadek mniejszej wagi odpowiednio z art. 278 § 3 k.k., 270 § 2a k.k., 271 § 3 k.k. i w konsekwencji zastosowanie warunkowego umorzenia postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonych jest zasadna w zakresie postulatu dotyczącego uniewinnienia oskarżonych od czynu za rzucanego im w pkt I aktu oskarżenia.

Na wstępie podnieść należy, że bezsporne jest, że pod koniec 2017 r. T. J. (1) postanowił nabyć drewno, z przeznaczeniem na własne potrzeby. Wskazany oskarżony umówił się z drugim oskarżonym tj. G. P. (1), że w tym celu zakupi na swoją teściową K. O. część drewna znajdującego się na stanie magazynowym, do którego dołączy drewno leżące w lesie, ale które nie zostało jeszcze zaewidencjonowane w Systemie Informatycznym (...) ( (...)). W dniu 10 stycznia 2018 r. ten ostatni oskarżony G. P. (1) wystawił dokument w postaci asygnaty o nr (...) na sprzedaż drewna ze stosu o numerze ewidencyjnym (...) o masie 1,13 m3, w którym jako nabywca drewna została wskazana K. O., teściowa T. J. (1). Asygnatę tę udostępnił następnie T. J. (1), który na dokumencie podrobił podpis nabywcy drewna K. O.. Nie budzi także wątpliwości, że oskarżeni wywieźli z lasu drewno w ilości większej niż wynikało to z wystawionej asygnaty nr (...) na sprzedaż drewna ze stosu o numerze ewidencyjnym (...) o masie 1,13 m3.

Wobec powyższego odmiennie jednakże niż to przyjął i ustalił Sąd I instancji, w ocenie Sądu Okręgowego brak jest wystarczających podstaw aby przyjąć, iż oskarżeni w tym zakresie działali z zamiarem kradzieży tego drewna. Zauważyć należy, że Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał miedzy innymi, że: „istotnie drewno skradzione przez oskarżonych nie zostało odebrane i zaewidencjonowane w Systemie Informatycznym (...) (w skrócie (...))” oraz, iż „nie udało się w sposób niebudzący wątpliwości ustalić, czy w Nadleśnictwie G. obowiązywały jakiekolwiek zakazy odbioru drewna pod koniec 2017 r.” – k. 637 odw.

Tymczasem właśnie oskarżeni między innymi zgodnie podawali, że zakup dłużycy modrzewiowej w drodze standardowej procedury nie był możliwy, gdyż nie została ona odebrana do końca 2017 r. w związku z istniejącym zakazem odbioru drewna już pozyskanego, wydanym przez kierownictwo nadleśnictwa. Zasadnie w tym zakresie skarżący odwoływał się także do oświadczenia Zastępcy N. K. M. z dnia 31 stycznia 2018 r., w którym miedzy innymi stwierdzono, że w dniu 30.01.2018 roku, T. J. (1) w trakcie rozmowy telefonicznej powołał się na brak możliwości zaprzychodowania i wykupienia tego drewna” – k.53.

W pełni trafnie obrońca oskarżonych powołał się również na treść dokumentu kontrolnego z k. 131). Wobec dokonywanych w toku postępowania odwoławczego czynności – k. 712-719 nie budzi wątpliwości, że już w dniu 8 stycznia 2018 r. oskarżony T. J. (1), dokonujący czynności kontrolnych, ujawnił i opisał obecność na gruncie dłużycy modrzewiowej będącej przedmiotem niniejszego postępowania sądowego oraz wyżynków jesionowych, z zaznaczeniem że sztuki te pozyskane w roku 2017 do dnia kontroli nie były odebrane i zaewidencjonowane. Taki ręczny zapisek na wydruku stanu magazynowego leśnictwa J. dokonany właśnie w dniu 8 stycznia 2018 r. nie pozwala na przyjęcie, że oskarżeni mieli planować a następnie zrealizować kradzież niezaewidencjonowanego drewna, skoro jego istnienie i konieczność zalegalizowania na terenie leśnictwa J. zostały przez nich ujawnione i poświadczone na dokumencie z dnia 8 stycznia 2018 r., który został przez nich przedłożony nadleśniczemu. Przypomnieć należy, że jako datę kradzieży drewna wskazano dzień 26 stycznia 2018 r. Zgodzić się zatem należy i z tym argumentem skarżącego, że sporządzenie tego dokumentu uwiarygodnia późniejsze twierdzenia oskarżonych dotyczące okoliczności pozyskiwania drewna.

W zakresie braku możliwości występowania po stronie oskarżonych zamiaru zaboru drewna w ślad za argumentacją zawartą w apelacji ponadto wskazać należy, że w istocie nie sposób jest zdyskredytować wyjaśnień oskarżonych co do tego, że faktycznie istniał depozyt w postaci pieniędzy w kwocie 900 zł, wręczony przez T. J. (1) i złożony przez G. P. (1) w metalowej kasie, który to miał sfinansować sprzedaż możliwą dopiero po odwołaniu zakazu odbiórki drewna. Świadek A. Z., podleśniczy w Leśnictwie J., na rozprawie w dniu 7 stycznia 2019 r.- k.361 odw.- 362 podała, że oskarżony G. P. pokazywał jej oraz panu J. kopertę, po którą schylał się za biurko, gdzie również znajdowała się kasetka, pytając czy jest im wiadome, że w kasetce są pieniądze i mówiąc, że zostawił je inżynier nadzoru J.. Ponadto faktycznym potwierdzeniem stanowiska oskarżonych, wbrew argumentacji Sądu I instancji są zeznania leśniczego D. R.. Wymieniony w postępowaniu przygotowawczym stwierdził, że oskarżony G. P. poinformował go o tym, że jest w posiadaniu gotówki od T. J. (1) i pytał go czy je przyjmie. Wprawdzie świadek odmówił przyjęcie tej gotówki, gdyż uznał że jest ona niewiadomego pochodzenia ale jednocześnie podał, że nie miał wówczas jeszcze dostępu do kasy z uwagi na niezakończone procedurę przekazywania leśnictwa- k.176 odw.

Powyższe okoliczności powodują, że nie sposób jest wykluczyć także istnienia „depozytu” w kwocie 900 zł, która przekraczała wartość przedmiotowego drewna.

Oczywistym przy tym jest, że poważne wątpliwości budzi cały „mechanizm” związany z nabywaniem drewna przez oskarżonych. Niezasadne jest także powoływanie się przez T. J. i G. P. na rzekomą deprecjację drewna, o której szeroko i trafnie wypowiedział się Sąd Rejonowy.

Jednakże wskazane wyżej okoliczności powodują to, że nie można w sposób całkowicie pewny zarzucić oskarżonym popełnienia czynu z art.278§1 kk, który co oczywiste może być dokonany jedynie z zamiarem bezpośrednim.

W tej sytuacji kierując się również dyrektywą płynącą z art.5§2 kpk uniewinniono T. J. (1) i G. P. (1) od zarzucanego im w pkt I aktu oskarżenia czynu z art.278§1 kk.

Natomiast wbrew zarzutowi skarżącego nie ma żadnych wątpliwości co do dopuszczenia się przez T. J. czynu z art 270§1 kk. Nie sposób bowiem podzielić jest stanowiska obrońcy oskarżonego, że w zakresie tego czynu Sąd I miał się dopuścić błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że oskarżony celowo podpisał się za teściową na rzeczonym dokumencie skoro z zeznań K. O. wynika, iż wyraziła ona zgodę na zakup na jej nazwisko drewna, gdyż stanowił on prezent dla jej córki oraz oskarżonego i drewno to miało zostać przeznaczone na budowę tarasu. Zgoda osoby, za którą złożono podpis nie jest żadną okoliczności wyłączającą odpowiedzialność T. J. w tym zakresie. Oskarżony w pełni zdawał sobie sprawę ze swojego zachowania i świadomie złożył na dokumencie podpis za inną osobę. Prawidłowo zatem Sąd Rejonowy stwierdził, że „oskarżony jako osoba dorosła i wykształcona, która na co dzień z racji wykonywanego zawodu, miała styczność z różnego rodzaju dokumentacją, musiał zdawać sobie sprawę, iż podpisywanie się na dokumencie czyimś nazwiskiem jest sprzeczne z prawem. Nadto nic przecież nie stało na przeszkodzie, by zakupił drewno na swoje nazwisko, wówczas na asygnacie znalazłyby się jego dane, zaś on sam podpisując się na dokumencie, nie popełniłby przestępstwa”- k. 639 odw.

Apelujący nie kwestionował zasady rozstrzygnięcia z art.271§1 kk, którego popełnienie zarzucono G. P.. Za Sądem Rejonowym zatem zauważyć należy, że „jako leśniczy niewątpliwie był osobą uprawnioną do wystawienia asygnaty nr (...) (zakres obowiązków k. 66 akt sprawy). Oskarżony wystawiając ją na nazwisko K. O., która de facto nie miała być nabywcą drewna, wpisując w dokumencie ilość drewna znacząco mniejszą, niż miała być sprzedana oraz przyjmując pokwitowanie od T. J. (1) podpisującego się nazwiskiem teściowej, niewątpliwie dopuścił się przestępstwa z art. 271§1 kk. G. P. (1) sam wprowadził dane K. O. do systemu, w celu wydrukowania asygnaty, więc doskonale wiedział, na kogo jest wystawiona, Jednocześnie nie miał przecież zamiaru udawać się do miejsca zamieszkania K. O. (O.) w celu jej podpisania, lecz przekazał ją T. J. (1), więc wiedział kto ją podpisze” – k. 639 odw.-640.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uznania, że ostatecznie przypisane oskarżonym czyny stanowią wypadki mniejszej wagi. W konsekwencji jako wiążące się z takim stanowiskiem podzielono także w odpowiedni sposób zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku argumentację, że Sądu I instancji co do tego, iż w przedmiotowej sprawie nie zaszły podstawy do warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec któregokolwiek z oskarżonych. T. J. (1) i G. P. (1) nie były przypadkowymi osobami lecz pracownikami nadleśnictwa, na których w sposób szczególny ciążył obowiązek dbania o majątek (...) i obieg związanych z tym majątkiem dokumentów. Tym samym brak było podstaw aby nie zostali oni ukarani za przypisane im czyny.

W konsekwencji również Sąd Okręgowy uznał, iż karami adekwatnymi do społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonych i stopnia ich winy, będą kary grzywny. Jednocześnie wobec zmiany wyroku oraz mając na uwadze sposób orzekanej przez Sąd I instancji kary łącznej, które to obecnie rozstrzygniecie zostało uchylone, wysokość grzywien złagodzono do liczby 100 stawek dziennych, przy pozostawieniu wysokości jednej stawki dziennej w kwocie 20 zł. T. J. (1) jak i G. P. (1) nie byli do tej pory karani, obaj oskarżeni pracują zarobkowo i osiągają dochody. Wymierzone kara winny spełnić w stosunku do oskarżonych funkcję prewencyjną i wychowawczą, by powstrzymać ich od popełniania kolejnych przestępstw.

Mając powyższe na uwadze zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- uchylono rozstrzygnięcia z pkt 2 i 4 sentencji o karach łącznych grzywny oraz z pkt 5 sentencji o nawiązkach,

- uniewinniono oskarżonych T. J. (1) i G. P. (1) od czynu zarzucanego im w pkt I aktu oskarżenia ( odpowiednio tiret pierwszy pkt 1 sentencji i tiret pierwszy pkt 3 sentencji ),

- w ramach rozstrzygnięć z pkt 1 tiret drugi sentencji oraz z pkt 3 tiret 2 sentencji liczbę wskazanych tam stawek dziennych grzywny złagodzono do 100 ( stu ),

- w ramach rozstrzygnięcia z pkt 7 sentencji przyjęto, że zwrot Nadleśnictwu G. dowodów rzeczowych wskazanych w wykazie jak na k. 20 akt sprawy dotyczy drewna modrzewiowego w ilości 2.02 m ³ i w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy- art.437§2kpk, art.438pkt1-4.

Odnośnie rozstrzygnięcia w zakresie pkt 7 sentencji zaskarżonego wyroku, to jest to tak konsekwencja uniewinnienia oskarżonych od czynu z pkt I aktu oskarżenia jak i dokonanych ustaleń w sprawie albowiem wymienionym przecież nie zarzucono zaboru drewna o masie 1,13 m ³ .

Na podstawie art.3ust.1 i art.10 ustawy o opłatach w sprawach zasądzono od każdego z oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa po jednej opłacie w kwocie po 200 zł za obie instancje oraz na podstawie art.624§1 kpk zwolniono ich od pozostałych kosztów sądowych w sprawie albowiem przemawiała za tym tak treść rozstrzygnięcia ( uniewinnienie od czynu z pkt I aktu oskarżenia, który „generował” zdecydowaną większość kosztów w sprawie ) jak i zasady słuszności.