Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 861/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mrągowie II Wydział Karny z dnia 28 czerwca 2024 r. w sprawie Sygn. akt II K 358/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego K. H. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Obrońca oskarżonego K. H. (1), zaskarżył powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonego i zarzucił mu:

1. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mając wpływ na jego treść, przez ustalenie na podstawie nieprawidłowej oceny dowód, polegającym na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się czynu określonych w akcie oskarżenia (przywłaszczenie drewna), w sytuacji, gdy zgormadzony materiał dowodowy w sprawie oceniony zgodnie z zasadami wiedzy życiowej i zasad logiki nie daje podstaw do takiego twierdzenia, a drewno było zapłatą za wykonaną usługę

2. rażące naruszenie przepisów postępowania mający wpływ na treść skarżonego Wyroku, a w szczególności art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez wybiórczą ocenę zgromadzonego materiału dowodowego i nierozważenie wszystkich okoliczności sprawy; a ponadto art. 7 k. p. k. poprzez dowolną, sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów,

3. rażące naruszenie przepisów postępowania mając wpływ na treść skarżonego Wyroku, a w szczególności art. 5 § 2 k.p.k. polegające na nie usunięciu nasuwających się wątpliwości co do popełnionego czynu, na korzyść oskarżonego,

4. obraza przepisów prawa materialnego, a to przepisu art. 26§1 k.k. iż oskarżony nie działała w stanie wyższej konieczności, dotyczące przestępstw prowadzenia pojazdu pomimo posiadanego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy zasługiwała na częściowe uwzględnienie.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w środku odwoławczym, to przede wszystkim zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał trafnej ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji prawidłowo zweryfikował tezy aktu oskarżenia we wskazanych granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego. Stąd też odnosząc się do podnoszonych przez skarżącego zarzutów należy stwierdzić, że są one chybione. Zauważyć trzeba, że podnosząc tego rodzaju zarzuty obrońca oskarżonego praktycznie polemizuje z ustaleniami Sądu I instancji. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy podziela przedstawioną tam argumentację. Apelacja w istocie nie wskazuje na takie okoliczności, które wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i należy jedynie zaakcentować te elementy, które przemawiają za odmową podzielania stanowiska skarżącego

W zakresie zarzutów dotyczących przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów stwierdzić należy, iż Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzeń opisanych w zaskarżonym wyroku oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Wskazać przy tym należy, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 r., zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania, nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie rewizyjnym. Ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia. (II KR 114/74 OSNKW 1975/2/28).

W konsekwencji Sąd Okręgowy nie podzielił zawartych w apelacjach zarzutów obrazy przepisów postępowania, jak i wywodów przytoczonych na ich poparcie oraz nie dopatrzył się obrazy wskazanych przepisów procedury karnej, które to uchybienia mogłyby rzutować na dokonane ustalenia faktyczne skutkujące skazaniem K. H.. W pełni zatem należy podzielić argumentację Sądu I instancji co do analizy i oceny zebranego i ujawnionego materiału dowodowego. Fakt czynienia ustaleń faktycznych w oparciu o dowody niekorzystne dla oskarżonego nie może oznaczać, że Sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów postępowania. Tym bardziej wskazać należy, że ustalenia faktyczne winny być dokonane na podstawie dowodów, którym przyznano przymiot wiarygodności. Tym samym wobec przyznania dowodom niekorzystnym dla oskarżonego takiej cechy, to chybione są zarzuty, że w postępowaniu doszło do złamania zasady obiektywizmu. Ocena dowodów pozostaje pod ochroną z art. 7 kpk gdy jest poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonych oraz jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego umotywowana w uzasadnieniu wyroku. Analiza akt sprawy wskazuje, że Sąd Okręgowy trafne ustalenia oparł na dowodach, które przeprowadzone zostały na rozprawie głównej i ocenił je w sposób uwzględniający wszystkie okoliczności zdarzeń a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku co do zasady prawidłowo wskazał jakie fakty uznał za udowodnione, a jakie za nieudowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym a ocena ta zasługuje na podzielenie.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd I instancji co do zasady prawidłowo ustalił stan faktyczny, z którego wynika zawinienie K. H. co do wszystkich zarzucanych mu czynów.

Co do czynu z pkt I aktu oskarżenia na wstępie wskazać należy, w czasie budowy drogi (...) w okolicach M. wykonywana była wycinka lasu przez firmę (...) jako podwykonawcy firmy (...). Wycięte i wywożone drewno było następnie składowanie przez firmę (...) na ulicy (...) w M. na działce wykorzystywanej przez firmę (...) do składowania drewna pozyskanego w trakcie budowy drogi (...). Natomiast oskarżony K. H. (1) zlecił wywóz drewna z placu znajdującego się na ulicy (...) firmie (...), którego pracownik wykonał 18 kursów z drewnem do miejscowości D.; w lutym 2022 r. przez pracownicy firmy (...) stwierdzili braku części drewna składowanego na placu przy ulicy (...) w postaci drewna rodzaju sosna, świerk, brzoza i olcha, pociętego w kłody o długości 4-6 metrów.

W zakresie tego zarzutu K. H. wyjaśniał zmiennie i niekonsekwentnie a jego twierdzenia nie mogły stanowić podstawy dla dokonania pewnych ustaleń w sprawie. Jak to trafnie wskazano w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jego wyjaśnienia sprowadzały się do tego, że wykonywał on w zamian za drewno usługę czyszczenia i trzebieży zadrzewień podczas budowy drogi (...), przy czym ustną umowę odnośnie czyszczenia lasu, miał mieć zawartą z (...), pracownikiem firmy (...) i widział się z nim osobiście! K. H. stwierdził także , że drewno nie należało do firmy (...) a właścicielem drewna jest (...), zaś firma (...) była podwykonawcą.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy w pełni zasadnie nie dał wiary tym wyjaśnieniom. Jego relacji przeczy treść oraz wnioski płynące z zeznań świadków. Sąd Okręgowy przesłuchał M. S., D. K., J. N., D. S. (1) (k. 496-505) i T. K. (k. 572-573 odw.) i podziela dokonaną przez Sąd I instancji ocenę zeznań świadków, które były spójne, logiczne i konsekwentne oraz wzajemnie ze sobą korespondowały.

W szczególności z zeznań T. K., właściciela firmy (...), wprost wynika, że nigdy nie wyrażał nikomu żadnej zgody na wywóz składowanego drewna, natomiast potwierdzając fakt rozmowy z oskarżonym stwierdził jedynie, że tenże oświadczył, że miał zgodę na wywóz drewna (k. 345). Tym samym, wbrew zarzutom oskarżonego, w pełni zrozumiałym było, że gdy został zawiadomiony o zniknięciu drzewa i polecił niezwłocznie „zgłosić kradzież”. W tym miejscu w pełni zgodzić się należy ze stwierdzeniem Sądu Rejonowego, że wyjaśnienia oskarżonego w istocie miały na celu zagmatwanie sytuacji w zapewnieniu sobie, jakiegokolwiek chociażby, alibi, a Sąd Okręgowy mając możność spostrzeżenia „aktywności” K. H. w czasie przesłuchań świadków tę ocenę akceptuje.

Dodatkowo wskazać należy, że z zeznań D. i T. K. w niebudzący wątpliwości sposób wynikało, że drewno zabrane przez oskarżonego należało do firmy (...) – porównaj zeznania jak na k. 499 odw. – 501 odw, k.572-573 odw. Prawidłowo zatem Sąd I instancji ustalił, że prowadzona przez wymienionych firma (...) zawarła umowę z głównym wykonawcą drogi (...) na kompleksowe wykonanie wycinki drzew i krzewów wraz z karczowaniem i to oni odpowiadali za drzewo; część drewna zostawała dla nich, a resztę oddawali głównemu wykonawcy, przy czym z mocy zawartej umowy ich firma stała się właścicielem tego drewna.

T. K. wskazał również , że zadzwonił do niego oskarżony, przy czym rozmowa miała miejsce już po zgłoszeniu o kradzieży drewna na Policję. Natomiast D. K. między innymi podał, że na jego numer telefonu zadzwonił mężczyzna, który stwierdził, że zabrał drewno i komuś za nie zapłacił, ale chciałby się dogadać; przy czym ten mężczyzna nigdy wcześniej nie kontaktował się z nimi w sprawie zakupu drewna.

M. B. wiarygodnie zeznał, iż otrzymał od K. H. zlecenie wywozu drewna a jego pracownik wykonał łącznie 18 kursów (po 9 kursów w dwa dni w przeciągu dwóch tygodni), przy czym jednym kursem można przewieść około 5 metrów drewna. Zgodnie z relacją wymienionego K. H. zapłacił za usługę po ostatnim kursie jego pracownikowi M. K., który wykonywał kursy wywozu drewna z ulicy (...); ten ostatni znał oskarżonego i to on pokazywał mu które drewno ma wywozić i gdzie ma to drewno zawieść.

Co do mocno akcentowanej w wyjaśnieniach K. H. (k. 227 odw.) i w apelacji (k. 393) rzekomej zgody (...) na zabranie drewna, to wskazać należy, że powoływanie się na taką „osobę” stanowiło jedynie nieudolną linię obrony K. H.. Z kategorycznych zeznań D. S. (1) wynika, ze taka „osoba” nie istnieje, i nigdy nie pracowała ani w (...) ani w T.- porównaj zeznania D. S. k . 504.

W świetle tych dowodów brak było podstaw do zakwestionowania przypisania K. H. zaboru drewna w celu przywłaszczenia na szkodę T., przy czym powyższego w żaden sposób nie podważają wnioski płynące z dokumentów uzyskanych w obu instancjach, w szczególności operaty brakarskie a poprzez zabór przez oskarżonego drewna obiektywnie szkodę poniósł T..

Chybione jest także kwestionowanie przypisania K. H. czynów z pkt II i III aktu oskarżenia. Wbrew stanowisku apelującego opartego o wyjaśnienia oskarżonego z rozprawy z dnia 22 lutego 2023 r. – k. 227 odw. w żadnym wypadku w sprawie nie zachodziły okoliczności z art.26§1 kk. Jak wynika z akt sprawy oskarżony mieszka w M., a zatem w mieście a nie na jakiejś odległej kolonii. Ponadto z tych wyjaśnień nie wynika konieczność żadnego nagłego wyjazdu ale udanie się do lekarza w trakcie chemioterpii. Tym samym K. H. mając pełną świadomość zakazu kierowania pojazdami mechanicznymi obiektywnie dysponował innymi sposobami aby udać się do lekarza.

K. H. pomimo ciążących na mim zakazów w dniu 30 marca 2022 r. kierował samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) na ulicy (...) w M. i w dniu 28 maja 2022 r. kierował samochodem osobowym marki M. (...) o nr rej. (...) na ulicy (...) w M., przy czym dotyczył go zakaz prowadzenia pojazdów orzeczony wobec oskarżonego wyrokiem Sadu Rejonowego w Olsztynie sygn. akt IIK 1750/21 z dnia 08 lutego 2022 roku oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Mrągowie sygn. akt IIK 210/21 z dnia 29 lipca 2021 roku i sygn. akt IIK 406/21 z dnia 07 marca 2021 roku a ponadto nie stosował się do decyzji Prezydenta Miasta Ł. nr (...).5430.4.97.2011 z dnia 30.12.2011 roku dotyczącej cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi kat. A, B.; pojazdy kierowane przez oskarżonego były zatrzymywane do kontroli przez funkcjonariusza Policji T. Z.- k. 160.

Wniosek

I o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów, ewentualnie:

II o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W orzeczeniu Sądu I instancji nie stwierdzono obrazy przepisów postępowania oraz zarzucanego błędu w ustaleniach faktycznych a także obrazy prawa materialnego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Mrągowie z dnia 28 czerwca 2024 r., sygn. akt II K 358/22

I zmieniono przy zastosowaniu art.4§1 kk w ten sposób, że:

- uchylono rozstrzygnięcie z pkt III sentencji o karze łącznej pozbawienia wolności,

- w zakresie rozstrzygnięcia z pkt I sentencji ustalono, że oskarżony K. H. (1) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia drewna o masie 90 m3 o wartości 28 620 zł i złagodzono wobec wymienionego za przypisany tam czyn karę pozbawienia wolności do 5 (pięciu) miesięcy,

- na podstawie art.85§1 kk i art.86§1 kk w miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierzono oskarżonemu K. H. (1) karę łączną 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach zmiany

Wobec wskazanych okoliczności nie uwzględniono zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego.

Jedynie z uwagi na to, że wyrok był zaskarżony w całości zmieniono ilość i wartość zabranego w celu przywłaszczenia drewna albowiem z zeznań M. K. jak na k. 228 odw. wynika, że jednym kursem zabierał 5-6 metrów drewna i tym samym wobec gwarancyjnej funkcji prawa karnego przyjęto 5 metrów na 1 kurs a ponadto z tych samych względów jako wartość 1 metra przyjęto cenę za 1 metr w kwocie najniższej z k.153 tj. 318 zł albowiem nie można było ustalić „proporcji” sosny, świerku, brzozy i olchy a zatem nie było prawidłowe przyjęcie „średniej” podanej tam wartości w kwocie 429, 75 zł za 1 metr drewna.

W konsekwencji uznano, że K. H. na szkodę T. dopuścił się zaboru w celu przywłaszczenia drewna o masie 90 m3 o wartości 28 620 zł ( 5x18 x 318 zł).

Następstwem powyższego było złagodzenie kary pozbawienia wolności za czyn z pkt I sentencji i kary łącznej pozbawienia wolności.

Z uwagi na treść karty karnej- k.414-417 uznano, że jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności może spełnić cele z art. 53 kk.

Uwzględniono także zarzut apelacji prokuratora w zakresie konieczności powołania art.4§1 kk- k. 383 odw. tiret pierwszy; Sąd Rejonowy na powyższe uchybienie zwrócił uwagę w uzasadnieniu jak na k. 376 odw.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Na podstawie art.624§1 kpk oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego K. H. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Mrągowie II Wydział Karny z dnia 28 czerwca 2024 r. w sprawie Sygn. akt II K 358/22.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana