Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 905/24

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 19 września 2024 r. w sprawie II K

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego K. G. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Obrońca oskarżonego K. G. (1) zaskarżył wyżej wskazany wyrok Sądu Rejonowego w Giżycku w całości i zarzucił mu:

1. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku - art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k - polegającą na:

a) oparciu orzeczenia na dowodach nieujawnionych na rozprawie głównej (akcie oskarżenia ze sprawy sygn. II K 654/22 SR Z.), znajdujących się na kartach 94-97, tj. na dowodach, które nie były wskazane w akcie oskarżenia w niniejszej sprawie do przeprowadzenia na rozprawie, nie były wnioskowane przez żadną ze stron ani dopuszczone przez sąd z urzędu, tj. na dowodach których nie obejmowała wzmianka z arL4054 k.p.k.;

b) błędnej ocenie całokształtu materiału dowodowego wyrażającej się w bezzasadnym przyjęciu, że oskarżony K. G. (1) działał w bezpośrednim celu doprowadzenia J. S. (1) do rezygnacji ze złożenia zeznań w toczącym się przed Sądem Rejonowym w Zgorzelcu postępowaniu karnym przeciwko J. R. (1), podczas gdy utrwalona i ujawniona treść rozmowy pomiędzy tymi osobami jednoznacznie wskazuje, że oskarżony nie znał przyczyn, dla których jego znajoma miała nie pojawiać się w Z., a w szczególności nie wiedział o żadnym postępowaniu karnym, w którym miałaby występować w charakterze świadka J. S. (1) (podczas rozmowy oskarżony 5-6 krotnie mówi: „nie wiem co narozrabialiście.., nie wiem co tam się wydarzyło, itp.)

c) pominięciu przy ocenie materiału dowodowego sprawy okoliczności, że oskarżony K. G. (1) i J. R. (1) od około 8 lat nie spotykali się, nie kontaktowali się ze sobą i nie utrzymywali znajomości, co w bezpośredni sposób rzutuje na błędną ocenę motywacji działania oskarżonego;

2. będący następstwem opisanej powyżej obrazy przepisów prawa procesowego błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść wyroku, polegający na mylnym ustaleniu, że oskarżony K. G. (1) użył wobec J. S. (1) bezprawnej groźby w celu doprowadzenia do tego, aby kobieta nie zeznawała jako świadek w postępowaniu karnym - podczas, gdy faktycznie oskarżony nie wiedział o żadnej toczącej się w Z. sprawie karnej ani o jej uczestnikach, nie wymuszał na pokrzywdzonej rezygnacji ze składania zeznań a jedynie przekazał jej ostrzeżenie o zamiarach działania innych osób na jej szkodę.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w środku odwoławczym, to przede wszystkim zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji prawidłowo zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia o zawinieniu oskarżonego. Stąd też odnosząc się do podnoszonych przez skarżących zarzutów należy stwierdzić, że są one chybione. Zauważyć trzeba, że podnosząc tego rodzaju zarzuty skarżący faktycznie polemizuje z ustaleniami Sądu I instancji. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody skazującego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy podziela przedstawioną tam argumentację . Co istotne apelacja faktycznie nie wskazuje na takie okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawiera też takiej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, które faktycznie zawiera odpowiedzi na zarzuty kierowane przeciwko rozstrzygnięciu i należy jedynie zaakcentować niektóre elementy, które przemawiają za odmową podzielania stanowiska skarżącego.

Odnosząc się do zarzutów skarżącego dotyczących przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów stwierdzić należy, iż Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy trafnie ustalił stan faktyczny w sprawie oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Wskazać przy tym należy, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 r., zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania, nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie rewizyjnym. Ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia. (II KR 114/74 OSNKW 1975/2/28).

W konsekwencji Sąd Okręgowy nie podzielił zawartych w apelacjach zarzutów obrazy przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., jak i wywodów przytoczonych na ich poparcie oraz nie dopatrzył się obrazy wskazanych przepisów procedury karnej, które to uchybienia mogłyby rzutować na treść wydanego wyroku. W pełni zatem należy podzielić argumentację Sądu I instancji co do analizy i oceny zebranego i ujawnionego materiału dowodowego. W szczególności obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 kpk nie dowodzi to, że ustalenia w sprawie poczyniono także w oparciu o twierdzenia J. S. przy jednoczesnym odrzuceniu tych wyjaśnień oskarżonego, w których nie przyznał się do popełnienie zarzucanego mu czynu. Fakt czynienia ustaleń faktycznych w oparciu o dowody niekorzystne dla K. G. nie może oznaczać, że Sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów postępowania. Tym bardziej wskazać należy, że ustalenia faktyczne winny być dokonane na podstawie dowodów, którym przyznano przymiot wiarygodności. Tym samym wobec przyznania dowodom niekorzystnym co do odpowiedzialności oskarżonego takiej cechy, to chybione są zarzuty, że w postępowaniu doszło do złamania zasady obiektywizmu. Ocena dowodów pozostaje pod ochroną z art. 7 kpk gdy jest poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego umotywowana w uzasadnieniu wyroku. Analiza akt sprawy wskazuje, że Sąd Okręgowy trafne ustalenia oparł na dowodach, które przeprowadzone zostały na rozprawie głównej i ocenił je w sposób wszechstronny, uwzględniając wszystkie okoliczności zdarzeń a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał jakie fakty uznał za udowodnione, a jakie za nieudowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym a ocena ta zasługuje na podzielenie.

Wobec zarzutów zawartych w apelacji stwierdzić należy, że Sąd I instancji w pełni zasadnie nie dał wiary tym wyjaśnieniom oskarżonego, w których nie przyznał się do winy. Trafnie przy tym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazano, iż relacja K. G. dotycząca tego, jakoby mieli go zatrzymać rośli, nieznani mężczyźni i polecieli, by przekazał J. S. (1), by nie jechała do Z. jest całkowicie niewiarygodna, i miała na celu jedynie usprawiedliwienie podjętego przestępczego postępowania rzekomo podyktowanego troską o J. S. (1). Ponadto, jak słusznie zauważył to Sąd Rejonowy, oskarżony o powyższej okoliczności nie wspomniał podczas przesłuchania w toku śledztwa, przy czym także nie pytany o to w trakcie rozprawy sam podał o tej okoliczności i co znamienne dopiero po zapoznaniu się z nagraniem z rozmowy z J. S. (1). W konsekwencji, wobec tego, że oskarżony i J. R. (1) znali się od kilku lat oraz mających nastąpić zeznań w sądzie J. S. (1) w sprawie tego ostatniego nie mogło i nie było przypadkowe, że spotkanie oskarżonego z J. S. (1) odbywa się dzień przed tym, jak ma ona zeznawać w sądzie i to po roku od ustania kontaktów pomiędzy oskarżonym a J. S. (1). Co więcej i co prawidłowo zaakcentował Sąd I instancji, że bardzo znamienne jest, iż na początku spotkania z J. S. oskarżony zapytał ją czy ma ona przy sobie telefon, a przecież oskarżony przekazując określone informacje miał rzekomo nie zdawać sobie sprawy w jakim procederze uczestniczy i jaki rzeczywisty cel ma spotkanie z J. S. (1).

W pełni zasadnie zatem dano wiarę zeznaniom J. S., która od początku jasno i konsekwentnie oraz w sposób korespondujący z nagraniem jak na k.10. 18-19 opisała przedmiotowe zdarzenie. Wymieniona wiarygodnie podawała, że w dniu 17 kwietnia 2023 r. przed Sądem w Z. miała złożyć zeznania mogące obciążyć J. R. (1), którego znajomym jest K. G. (1) i co istotne dzień przed terminem rozprawy i po roku od ostatniego kontaktu zadzwonił do niej oskarżony, nalegając na spotkanie a w jego trakcie oskarżony mówi, by J. S. (1) nie jechała do Z., bo w przeciwnym wypadku spotka ją krzywda.

Wprawdzie z samego nagrania nie wynika aby z ust oskarżonego padły słowa dotyczące „zeznań", jakie miała składać J. S. (1), czy też sprawy karnej, w jakiej kobieta ma stawić się w Z. a samo spotkanie na pierwszy rzut oka mogło wyglądać na „przyjacielską rozmowę”, to wnioski płynące z relacji J. S., z zeznań J. S. oraz z treści zawartych w nagraniu ewidentnie wskazują na przestępczy w rozumieniu art.245 kk cel spotkania jaki przyświecał oskarżonemu i postaci jego zamiaru.

Nie budzi bowiem wątpliwości, że J. S. (1) obawiała się spotkania z oskarżonym; poprosiła o „ochronę" J. S. (4) oraz zdecydowała się na nagrywanie przebiegu rozmowy z oskarżonym a ponadto od razu po spotkaniu o sprawie poinformowała o zdarzeniu organy ścigania. Wskazać przy tym należy, że J. S. (1) miała pełną świadomość, jak „niewygodnym" świadkiem jest w sprawie przeciwko J. R. (1) oraz w posiadaniu jak ważnych jest informacji - porównaj k. 2-4.

Prawidłowo tym samym Sąd I instancji ustalili przyjął, że oskarżony użył wobec J. S. (1) bezprawnej groźby, która wzbudziła w niej uzasadnioną obawę jej spełnienia i działał przy tym w celu doprowadzenia wymienionej do rezygnacji ze złożenia zeznań w toczącym się przed Sądem Rejonowym w Z. postępowaniu karnym przeciwko J. R. (1). Zauważyć przy m należy, że słusznie Sąd Rejonowy wskazał, iż dla kwestii odpowiedzialności K. G. nie ma znaczenia to, że faktycznie J. S. (1) w dniu 17 kwietnia 2023 r. i tak miała nie stawić się w sądzie, albowiem zeznania miała składać zdalnie w innym terminie, skoro celem działania oskarżonego było odwiedzenie kobiety od składania zeznań w postępowaniu przed Sądem wZ..

Co do zarzutu w zakresie powołania się przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu jak na k. 117, k.120 na odpis aktu oskarżenia jak na k. 94-97, to wprawdzie nie zaliczono formalnie tego dokumentu w poczet dowodów- porównaj k. 112, to zauważyć należy, że sygnatura i przedmiot sprawy przeciwko J. R. wynika wprost z zeznań J. S. jak na k. 3 a ponadto przedmiotowy dokument nadesłany przez prokuraturę znajdował się w aktach jeszcze przed pierwszą rozprawą wyznaczoną na dzień 29 lutego 2024 r. W konsekwencji w żaden sposób nie można uznać aby obraza przepisów postępowania w tym zakresie mogła i faktycznie miała mieć wpływ na treść zapadłego wyroku.

W konsekwencji więc, w okolicznościach przedstawionych w niniejszym uzasadnieniu brak było podstaw do zakwestionowania tak ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy, jak i dokonanej oceny prawnej czynu oskarżonego.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu; ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W orzeczeniu Sądu I instancji nie stwierdzono obrazy przepisów postepowania oraz błędu w ustaleniach faktycznych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Giżycku II Wydziału Karnego z dnia 19 września 2024 r., sygn. akt II K 414/23 utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W okolicznościach przedstawionych w niniejszym uzasadnieniu brak było podstaw do zakwestionowania tak ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy, jak i dokonanej oceny prawnej czynu oskarżonego.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym kwotę 400 (czterysta) zł tytułem opłaty za II instancję uznając, że jest w stanie je ponieść.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego K. G. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 19 września 2024 r. w sprawie II K 414/23

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana