Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 909/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 23 października 2023 r. w sprawie II K 289/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy pełnomocnik M. i R. N.

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych wyrokowi zarzuciła:

I obrazę prawa materialnego tj. art. 19 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r, - prawo o ruchu drogowym da/ej jako: p.r.d w skutek jego pominięcia i brak konkretnego i opartego na adekwatnym kontekście normatywnym ustalenia jak powinien zachowywać się modelowy kierowca na danym odcinku drogi, w danych warunkach by uniknąć stworzonego nieakceptowalnego istotnego ryzyka, co skutkowało brakiem zestawienia tego co faktycznie miało miejsce z modelowym przebiegiem zdarzenia, co skutkowało niezasadnym przyjęciu, że sposób zachowania kierującego był akceptowalny z punktu widzenia ogółu zasad mchu drogowego i w konsekwencji miało to istotny wpływ na treść wyroku

II obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicie:

a/ naruszenie art. 2§2 kpk w zw. z art. 4 kpk oraz art. 7 kpk poprzez zaniechanie obowiązku dążenia do ustalenia prawdy materialnej i odstąpienie przez Sąd I instancji od wyjaśnienia istniejących wątpliwości w sprawie, wobec niezasadnego odstąpienia od przeprowdzenia dowodu z uzupełanijacej opinii biegłego z zakresu rekontruckji wypadków drogpowych w sprawie istotnego dla jej rozstrzygnięcia, skutkiem czego było niezasadne stwierdzenie, że oskarżony nie dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa, podczas gdy w rzeczywistości przeprowadzenie wszystkich istotnych dla sprawy dowodów pozwoliłoby na przypisanie oskarżonemu sprawstwa w zakresie czynu objętego zarzutem aktu oskarżenia,

b/ art. 4 i 7 kpk W Zw. Z art. 410 kpk, poprzez:

- dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, wyrażającą się przede wszystkim w oparciu rozstrzygnięcia o braku sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu jedynie na dowodzie z zeznań K. S. (1) oraz niepełnej i niejasnej opinii biegłego specjalisty w sytuacji, gdy w obliczu materiału dowodnego trudno przyjąć zgodność twierdzeń „ iż oskarżonego oślepiły światła generowane przez ciągnik.

- dowolną i wybiórczą ocenę dowodu z wyjaśnień oskarżonego z pominięciem tej części gdzie ww. wypowiadał się o prędkości niedozwolonej jaką się poruszał w momencie inkryminowanych zdarzeń.

c/ art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k., art. 169 § 2 k.p.k., art. 201 k.p.k wskutek niezasadnego oddalenia - jako w sposób oczywisty zmierzającego do przedłużenia postępowania i zbędnego - wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych „ które to uchybienie miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku

III błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, które mogły mieć wpływ na jego treść, a polegające na przyjęciu, iż oskarżony dostosował prędkość oraz technikę jazdy zapewniającej panowanie nad pojazdem do panujących warunków widoczności oraz właściwie obserwował sytuacje na drodze podczas gdy materiał dowody wskazuje, iż ww. naruszył nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych jest chybiona i jako taka nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie należy zauważyć, iż w ocenie Sądu Okręgowego wydane przez Sąd I instancji rozstrzygnięcie zapadło na podstawie prawidłowo poczynionych ustaleń natury faktycznej, jak też i prawnej. Sąd Rejonowy dokonał szczegółowej i prawidłowej analizy materiału dowodowego. Także wnioski powzięte przez Sąd na podstawie przeprowadzonych w sprawie dowodów, zdaniem Sądu Okręgowego, są logiczne, spójne i konsekwentne, dokonane w oparciu o zasady doświadczenia życiowego. Wnioski te są przekonująco uzasadnione.

Apelacja faktycznie nie wskazuje na żadne takie okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu i nie zawiera też argumentacji, która rozważania tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. Wobec powyższego zarzuty skarżącej, jakoby Sąd I instancji bezpodstawnie dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, nie mogą być uznane za zasadne. Apelacja sprowadza się w rezultacie do polemiki z ustaleniami Sądu i wyciągniętymi z tych ustaleń wnioskami. Tym samym analiza sprawy nie pozwala na uznanie, że Sąd Rejonowy naruszył reguły oceny dowodów określone w art. 7 k.p.k., czy też zasadę obiektywizmu (art. 4 k.p.k.).

Również zarzut apelacji w zakresie rzekomego błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia oraz nieprawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, które miały mieć wpływ na treść wyroku także nie są zasadne, albowiem sam fakt, iż skarżąca nie zgadza się z oceną dokonaną przez Sąd I instancji nie oznacza, że jest ona nieprawidłowa. Analiza pisemnego uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, wbrew twierdzeniom pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych wskazuje, że Sąd I instancji dokonał prawidłowego ustalenia stanu faktycznego.

Co do zarzutu w zakresie konieczności dopuszczenia dowodu z uzupełniającej opinii biegłego za zakresu mechaniki ruchu i rekonstrukcji wypadków, to Sąd Okręgowy wezwał na rozprawę odwoławczą biegłego J. K. celem między innymi umożliwieniu skarżącej zdania dodatkowych pytań. Wskazany biegły na rozprawie w dniu 19 marca 2024 r. odniósł się do zastrzeżeń formułowanych przez pełnomocnika i podtrzymał dotychczasowe stanowisko. Analiza opinii pisemnej oraz ustnej wypowiedzi biegłego wskazuje natomiast na to, że oddalenie wniosku dowodowego jak na k. 429 odw.-430 w istocie nie miało wpływu na treść orzeczenia.

W tym miejscu z mocą podkreślić należy, ze opinia biegłego może stanowić jedynie źródło pomocnicze, którym nie można zastępować ustaleń, pomijając wyniki innych źródeł dowodowych. Zadaniem biegłego nie jest ustalenie faktu zawinienia sprawcy a jedynie umożliwienie wyjaśnienia przez sąd okoliczności istotnych z punktu widzenia posiadanych przez biegłego wiadomości specjalnych przy uwzględnieniu zebranego i udostępnionego biegłemu materiału dowodowego. Sąd I instancji oddalając zatem wniosek o wydanie opinii uzupełniającej nie dopuścił się zarzucanej obrazy prawa procesowego. Treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku pozwala na podzielenie trafności uznania przez Sąd I instancji przedmiotowej opinii za pomocnej dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie. Zwrócić przy tym uwagę należy na to, że wymieniona opinie jest jednym z wielu dowodów przeprowadzonych w niniejszej sprawie a sam biegły, co jest oczywiste nie może stwierdzać o zawinieniu czy tez braku takowego co do danego sprawcy i dopiero analiza i ocena całości zebranego materiału dowodowego mogła stanowić podstawę dla określenia kwestii braku odpowiedzialności D. R. (1) za stawiany mu występek..

Co do samej opinii, to w ocenie Sądu Okręgowego te jest ona jasna, pełna i wskazuje na istotne dla sprawy okoliczności. Biegły przedstawił sposób dochodzenia do prezentowanych wniosków i wyczerpująco oraz przekonująco to uzasadnił.

Zgodzić się należało z tymi wyjaśnieniami oskarżonego, w których nie przyznał się on do popełnienia postawionego mu w akcie oskarżenia zarzutu oraz gdy podawał, że zjazd na przeciwległy pas jezdni, a następnie na drogę gruntową oraz uderzenie w znajdujących się na niej Z. G. K. S. (1) oraz E. N. nie było wynikiem naruszenia nieumyślnie zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym poprzez niedostosowanie prędkości oraz techniki jazdy zapewniającej panowanie nad pojazdem do panujących warunków widoczności oraz warunków atmosferycznych. Wymieniony wiarygodnie zaprzeczył jakoby niewłaściwie obserwował sytuację na drodze, w wyniku czego zjechał na przeciwległy pas jezdni i przekonująco wyjaśnił, że zjazd był wynikiem oślepienia go jak się okazało światłami roboczymi ciągnika V..

Sąd I instancji dokonał także prawidłowej oceny zeznań świadków, którzy co do istoty sprawy podawali w tożsamy sposób. Jedyna istotna różnica dotyczyła kwestii rodzaju światła generowanego przez ciągnik i w tym zakresie Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, że były to dodatkowe światła, takie które oślepiały kierowców jadących drogą. Podkreślenia bowiem wymaga, że nie jeden, w tym oskarżony, ale dwóch kierowców zostało oślepionych w podobny sposób albowiem wcześniej doszło do kolizji z ciągnikiem gdy swoim pojazdem kierował K. S. (1). Ten ostatni potwierdził, że jego również oślepiły światła generowane przez ciągnik- k. 66 odw. a ponadto z rzetelnej relacji oskarżonego wynika, że niewiele też brakowało aby w miejsce wypadku wjechał także trzeci pojazd mechaniczny, który poruszał się za samochodem D. R..

Ponadto nie budzą zastrzeżeń ustalenia co do tego, że w momencie zjazdu z jezdni prędkość samochodu O. (...) n rej. (...) prowadzonego przez oskarżonego nie przekraczała 55 km/h, a w momencie uderzenia w pieszych wynosiła ona około 50 km/h i wreszcie w momencie uderzenia w samochód O. (...) należący do K. S. około 40 km/h.

Wbrew zarzutom skarżącej zgodzić się należało ze stanowiskiem Sadu I instancji, że w ustalonym stanie faktycznym nie było podstaw do przyjęcia, że to oskarżony naruszył nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 16 ust. 1 oraz art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...) (...), jadąc z miejscowości D. w kierunku miejscowości B. nie dostosował prędkości oraz techniki jazdy zapewniającej panowanie nad pojazdem do panujących warunków widoczności oraz warunków atmosferycznych oraz niewłaściwie obserwował sytuację na drodze.

Należy bowiem wskazać w pierwszej kolejności, że uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga — szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę, przy czym miarodajnym standardem dla oceny ostrożności jest tzw. ostrożność zwykła (należyta). Zasady te dotyczą także osoby znajdującej się w pobliżu drogi a zatem i kierującego ciągnikiem. Ponadto uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze mają prawo liczyć, że inni uczestnicy tego ruchu przestrzegają przepisów ruchu drogowego, chyba że okoliczności wskazują na możliwość odmiennego ich zachowania. Zatem prowadzący pojazd ma prawo liczyć na respektowanie zasad bezpieczeństwa ruchu przez współuczestników ruchu dopóty, dopóki ich cechy osobiste lub określone zachowanie się nie każą oczekiwać, że mogą się oni nie dostosować do tych zasad. Oczywistym jest przy tym, że okolicznością prowadzącą do utraty zaufania do innego uczestnika ruchu i zastosowanie zasady ograniczonego zaufania, jest miedzy innymi nieprawidłowe zachowanie, wyrażające się niewłączeniem przez pojazd jadący z przeciwka świateł mijania. Jednakże nie można utożsamiać zasady ograniczonego zaufania z zasadą bezwzględnej nieufności albowiem nałożenie na kierujących bezwzględnego obowiązku przewidywania powszechnej obecności nieoświetlonych przeszkód na drodze zmieniłoby zasadę ograniczonego zaufania w zasadę braku zaufania, a obowiązek zachowania ostrożności rozciągałoby do granic sparaliżowania ruchu pojazdów samochodowych w nocy.

Z powyższym wiąże się kwestia tak zwanej prędkości bezpiecznej, którą bardzo mocno akcentowała skarżąca. W ślad za Sądem I instancji wskazać należy, że prędkość bezpieczna ma zapewnić panowanie nad pojazdem, w tym zatrzymanie go przed przeszkodą, które napotkanie na drodze można i należy przewidywać., przy czym także w ocenie Sadu Okręgowego chybione jest faktyczne wymaganie aby w realiach niniejszej sprawy oskarżony jeszcze bardziej ograniczał prędkość a wręcz się zatrzymał. Tymczasem w trafnie ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy doszedł do właściwego wniosku, że sposób zachowania kierującego O. (...) „był akceptowalny z punktu widzenia ogółu zasad ruchu drogowego, gdyż konkretny przebieg wypadku był na tyle nietypowy i mało prawdopodobny, że zobowiązanie kierującego do tak ostrożnej jazdy, by uniknąć tego konkretnego przebiegu zdarzenia stałoby w sprzeczności z istotą samego ruchu drogowego. W perspektywie spojrzenia na sam ruch drogowy zawsze można powiedzieć, że kierujący mógł być bardziej ostrożny, ale od pewnego poziomu tego coraz bezpieczniejszego zachowania dochodziłoby do stawiania mu wymogów nieracjonalnych z punktu widzenia społecznego znaczenia i sensu ruchu pojazdów”- k. 447 odw.

Podkreślenia wymaga, że do zdarzenia doszło na drodze przebiegającej przez las, o niewielkim natężeniu ruchu, przy całkowitej ciemności- uwaga biegłego jak na k. 559 odw., w miejscu odległym od obszarów zamieszkałych przez ludzi i przy braku pieszych na drodze a przede wszystkim przy braku jakichkolwiek oznakowań wskazujących na niebezpieczeństwo (brak znaków zarówno poziomych jak I pionowych). Tym samym nie sposób było wymagać aby oskarżony prowadząc swój pojazd miał przewidywać jakieś potencjalne, bliżej nieokreślone zagrożenia. Wskazać przy tym należy, że nie sposób było zarzucać oskarżonemu, że oślepiające go światła uznał za pochodzące z pojazdu ciężarowego (faktycznie ciągnika stojącego na drodze leśnej blisko zakrętu). Oskarżony mógł był przekonanym, że ten „pojazd ciężarowy” wkrótce „zmieni" światła z drogowych na mijania a on sam minie go i dlatego reagując na sytuację drogową zredukował prędkość i „trzymał się” na prawo od świateł. W istocie D. R. nie miał i faktycznie nie mógł mieć przy tym świadomości, że ów „pojazd ciężarowy” jadący z przeciwka znajduje się poza drogą i że mijając się z nim zjedzie z utwardzonej asfaltem drogi i wjedzie na drogę leśną co było dla niego dla niego pełnym zaskoczeniem. Analogicznie przecież zachował się K. S., który także był przekonany, ze kontynuuje jazdę drogą asfaltową i na skutek oślepienia światłami halogenowymi ciągnika wjechał do lasu i uderzył w przyczepę ciągnika.

Zasadnie przy tym Sąd Rejonowy zauważył, że „nie zaistniała konieczność zredukowania prędkości pojazdu „do zera”, bowiem warunki drogowe- szerokość jezdni -pozwalały na przeprowadzenie manewru wyminięcia się obu pojazdów, przy zachowaniu wzmożonej ostrożności, co do ostatniej chwili oskarżony realizował”. Oskarżony zatem nie mógł przewidzieć, że faktycznie zjedzie do lasu, na drogę leśną i że będą tam stalli ludzie. Natomiast gdyby E. N. wyłączył dodatkowe światła zamontowane na kabinie ciągnika, który jak to wskazywał biegły zatrzymał swój pojazd w bardzo niefortunnie usytuowanym skrzyżowaniu drogi leśnej i asfaltowej, istniała realna możliwość, że nie doszłoby do kolizji tak z udziałem K. S. ani nie doszłoby do przedmiotowego, tragicznego w skutkach wypadku.

Co przy tym istotne i co dodatkowo wskazuje na brak po stronie oskarżonego zawinienia, jest wskazanie przez biegłego, że praktycznie oba pojazdy marki O.: pierwszaA. a potem V. poruszały się przy niezamierzonym wjedzie do lasu tym samym torem - k. 343

W konsekwencji oskarżonemu nie można postawić zarzutu nawet nieumyślnego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym albowiem prędkość, z którą się poruszał w tych warunkach była prędkością bezpieczną pozwalającą na bezpieczne przeprowadzenie manewru minięcia się dwóch pojazdów. D. R. drogę obserwował należycie i prawidłowo reagował na zaistniałe zdarzenia na drodze a zjazd z jezdni przy prędkości około 55 km/h wyniósł około 1,6 sekundy i był dla niego całkowitym zaskoczeniem; wprawdzie oskarżony hamował jednakże z uwagi na niewielkie odległości od stojących osób i pojazdów od drogi, z której zjechał nie mógł być skuteczny, przy czym w żaden sposób nie może to prowadzić do uznania odpowiedzialności oskarżonego za zarzucany mu czyn.

W tym stanie rzeczy i ustalonych okolicznościach przedstawionych w niniejszym uzasadnieniu brak było podstaw do zakwestionowania tak ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy, jak i dokonanej oceny prawnej czynu oskarżonego.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W orzeczeniu Sądu I instancji nie stwierdzono obrazy przepisów postepowania oraz błędu w ustaleniach faktycznych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Piszu II Wydziału Karnego z dnia 23 października 2023 r., sygn. akt II K 289/22 utrzymuje w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W ocenie Sądu Okręgowego brak było podstaw do podzielenia zarzutów dotyczących obrazy prawa procesowego oraz błędu w ustaleniach faktycznych.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokata J. G. kwotę (...) (tysiąc osiem) zł tytułem opłaty za pełnioną z urzędu obronę D. R. (1) wykonywaną w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 231,84 (dwieście trzydzieści jeden złotych i osiemdziesiąt cztery grosze) zł tytułem podatku od towarów i usług od tej opłaty a także kwotę 576,69 (pięćset siedemdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt dziewięć groszy) zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu na rozprawy odwoławcze.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Na podstawie art.632pkt 2 kpk koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa,

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych M. i R. N.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 23 października 2023 r. w sprawie II K 289/22

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana