Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 października 2018r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Tomkiewicz (spr.)

Sędziowie: SSO Piotr Zbierzchowski

SSO Remigiusz Chmielewski

Protokolant: st. sekr. sądowy Katarzyna Filipiak

przy udziale oskarżyciela publicznego funkcjonariusza Katarzyny Marczyk z (...) Urzędu (...) w O.

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2018r. sprawy

1. A. R. (1) ur. (...) w K. s. A. i A.

oskarżonego z art. 107§1kks w zw. z art. 9§3kks

2. P. R. (1) ur. (...) w K. s. J. i D. z d. Z. oskarżonego z art. 107§1kks w zw. z art. 9§3kks

3. P. M. (1) ur. (...) w C. s. L. i M. z d. W.

oskarżonego z art. 107§1kks

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego, obrońcę osk. P. M. (1) i oskarżonego P. R. (1)

od wyroku Sądu Rejonowego w G. II Wydziału Karnego

z dnia 6 czerwca 2018r. sygn. akt (...)

I.  zaskarżony wyrok w odniesieniu do oskarżonych A. R. (1) i P. R. (1) uchyla i w tym zakresie sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w G. przekazuje;

II.  zaskarżony wyrok w odniesieniu do oskarżonego P. M. (1) utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od oskarżonego P. M. (2) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w tym opłatę w kwocie 1200 ( tysiąc dwieście) złotych.

UZASADNIENIE

(na podstawie art. 457 § 2 k.p.k. a contrario sporządzone w zakresie dotyczącym oskarżonych A. R. (1) i P. R. (1))

1.  A. R. (1) został oskarżony o to, że:

I.  Będąc Prezesem Zarządu, tj. osobą odpowiedzialną za sprawy gospodarcze i (...) Sp. z o.o. z/s w S. poprzez świadome działanie polegające na zawarciu umowy o dzierżawę powierzchni w lokalu bez nazwy przy ul. (...) w G., w dniu 21 października 2015 r. urządzał gry na automacie H. nr (...), w miejscu do tego nieprzeznaczonym i bez wymaganego zezwolenia, naruszając dyspozycję określoną w art. 14 ust. 1 oraz 23a ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. 2015.612 ze zm.) , tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

2.  P. R. (1) został oskarżony o to, że:

II.  Poprzez wynajęcie powierzchni w lokalu bez nazwy przy ul. (...) w G., na zainstalowanie i eksploatację automatów bez oznaczeń, o nazwie B., U. (...), H. oraz S. w dniu 21 października 2015 r. urządzał gry na ww. automatach w miejscu do tego nieprzeznaczonym i bez wymaganego zezwolenia, naruszając dyspozycję określoną w art. 14 ust. 1, art. 23 a ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. 2015.612 ze zm.) , tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

Sąd Rejonowy w G. w(...) Wydziale (...), wyrokiem z dnia 06 czerwca 2018 roku, w sprawie o sygn. akt (...) orzekł:

1.  Oskarżonego A. R. (1) uniewinnił od popełnienia czynu mu zarzucanego opisanego w pkt I powyższego wyroku zaś kosztami procesu na podstawie art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 632 pkt 2 k.p.k. w tej części obciążył Skarb Państwa.

2.  Na podstawie art. 113§ 1 k.k.s. w zw. z art. 230 § 2 k.p.k. nakazał zwrócić:

a)  (...) Spółka z o.o. z siedzibą w G. zabezpieczony jako dowód rzeczowy automat H. nr (...) wraz z przynależnościami i kluczem oraz kwotę 65,00 (sześćdziesiąt pięć) zł przechowywaną w kasie Oddziału Celnego w E.;

b)  P. R. (1) zabezpieczoną jako dowody rzeczowe umowę najmu powierzchni użytkowej nr (...) przechowywaną na k. 32 i protokół instalacji przechowywany na k. 33.

3.  Oskarżonego P. R. (1) uznał za winnego tego, że prowadząc działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w K. poprzez wynajęcie powierzchni w lokalu bez nazwy przy ul. (...) w G., na zainstalowanie i eksploatację automatów bez oznaczeń, o nazwie B., U. (...) oraz S. w dniu 21 października 2015 r. urządzał gry na ww. automatach w miejscu do tego nieprzeznaczonym i bez wymaganego zezwolenia, naruszając dyspozycję określoną w art. 14 ust. 1, art. 23 a ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych tj. występku z art. 107§ 1 k.k.s. i za to na podstawie art. 107§ 1 k.k.s. w zw. z art. 23 § 1 i 3 k.k.s. skazał go na karę grzywny w wysokości 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych przyjmując, iż jedna stawka dzienna równa się kwocie 70 (siedemdziesiąt) złotych.

6. Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych i art. 113§ 1 k.k.s. w zw. z art. 633 k.p.k. zasądził na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty od oskarżonego P. R. (1) kwotę 560,00 (pięćset sześćdziesiąt) złotych i obciążył go kosztami sądowymi w pozostałym zakresie w częściach równych tj. w 1/3 części.

Od powyższego wyroku apelacje wnieśli Naczelnik (...) Urzędu (...) w O. oraz oskarżony P. R. (1).

Naczelnik (...) Urzędu (...) w O. wyrokowi temu zarzucił:

- na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę jego orzeczenia i mających wpływ na treść tego orzeczenia polegający na błędnym ustaleniu, iż oskarżony A. R. (1) dopuścił się czynu zabronionego w usprawiedliwionej nieświadomości jego karalności co do urządzania przez niego gier losowych wbrew art. 14 ust. 1 i art. 23a ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych, podczas gdy okoliczności sprawy oraz prawidłowa i całościowa ocena materiału dowodowego temu przeczy. Według Sądu usprawiedliwiona nieświadomość karalności czynu poparta jest wyjaśnieniami oskarżonego A. R. o posiadaniu przez niego oceny technicznej automatu, w której stwierdzono, że urządzenie H. jest automatem do gier zręcznościowych, a nie automatem do gier w rozumieniu ustawy o grach hazardowych, zaś zainstalowane na nim gry nie są grami na automatach podlegających tej ustawie.

Z tych samych powodów Sąd wyeliminował z zarzutu stawianemu oskarżonemu P. R. (1) urządzanie gry na automacie H..

Konsekwencją powyższego było orzeczenie zwrotu spółce (...) automatu H. wraz z przynależnościami, klucza oraz kwoty 65 zł, zaś P. R. (1) dowodów rzeczowych, tj. umowa najmu powierzchni użytkowej nr (...) i protokołu instalacji.

- na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę jego orzeczenia i mających wpływ na treść tego orzeczenia polegający na błędnym uznaniu wniosków zawartych w opinii uzupełniającej wydanej przez biegłego Z. S. (1) stwierdzającej, że na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie nie można uznać, iż gry możliwe do przeprowadzenia na badanym urządzeniu H. należy zakwalifikować jako gry na automatach podlegających ustawie z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego A. R. (1) i P. R. (1) oraz w części nakazującej zwrot dowodów rzeczowych i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w G. do ponownego rozpoznania.

Oskarżony P. R. (1) w nieformalnej apelacji wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego i proceduralnego oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia. W uzasadnieniu środka odwoławczego wskazał, iż jedynie wynajął powierzchnię pod automaty do gier, co – jego zdaniem – nie pozwala na ocenę, iż urządzał on gry na automatach wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych.

W oparciu o powyższe wniósł o uniewinnienie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżyciela publicznego, jako zasadna co do istoty, zasługiwała na uwzględnienie, prowadząc w konsekwencji do uchylenia zaskarżonego wyroku w zakresie dotyczącym A.R. oraz P. R. i przekazania niniejszej sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w G..

W pierwszym rzędzie należy zauważyć, że ustalenia Sądu I instancji, w części, w której uznaje on oskarżonego A. R. za niewinnego popełnienia zarzucanego mu czynu i eliminuje z czynu przepisanego oskarżonemu P. R. urządzanie gry na automacie H. (...) nr (...), dotknięte są wewnętrzną niespójnością i już tylko z tego powodu nie mogą się ostać. Z pisemnych motywów wydanego orzeczenia zdaje się bowiem wynikać, że z jednej strony Sąd ten uznał, iż gry urządzane na wskazanym wyżej automacie nie miały charakteru losowego i nie podlegały ustawie z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, a z drugiej uzasadniając rozstrzygnięcie w omawianym zakresie stanął na stanowisku, iż oskarżeni działali w błędzie co do prawa w rozumieniu art. 10 § 4 k.k.s. Rzecz jednak w tym, że skoro w ocenie Sądu meriti w świetle przeprowadzonych dowodów gry urządzane na zatrzymanym automacie nie miały charakteru losowego, to o działaniu w błędzie nie może być już mowy, gdyż w takiej sytuacji oskarżeni nie wypełnili znamion zarzucanego im przestępstwa skarbowego.

Niezależnie od powyższego, odnosząc się do kluczowej kwestii dla oceny odpowiedzialności oskarżonych, a więc tego czy gra na automacie H. (...) nr (...) zawierała element losowości stwierdzić należy, iż grami losowymi, w myśl art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych, są gry o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości . Zarówno wykładnia językowa, logiczna, jak i celowościowa art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych w ocenie Sądu odwoławczego prowadzi do konkluzji, że wystarczy stwierdzenie występowania elementu przypadkowości wpływającej bezpośrednio na wynik gry, aby zakwalifikować daną grę do gier losowych w rozumieniu przepisów ustawy o grach hazardowych. Wprowadzenie różnych elementów dodatkowych (np. element wiedzy, zręczności, oznaczenia na urządzeniu braku losowości czy zakończenia gry po określonym wykupionym czasie), mających stworzyć pozory braku losowości, nie pozbawia gry charakteru losowego, jeśli w konsekwencji gra zależy od przypadku (wyrok NSA w Warszawie z dnia 27 października 1999 r., II SA 1095/99, Lex nr 46207). Ponadto o tym, czy mamy do czynienia z automatem losowym nie decyduje wypłacanie wygranej (w żetonach, od razu w pieniądzach, w postaci rzeczowej, możliwość dalszej gry bez opłaty itp.) przez sam automat. To, czy realizacja wygranych jest dokonywana przez sam automat, czy przez pracownika lub jeszcze w inny sposób ma znaczenie zupełnie drugorzędne (wyrok NSA w Warszawie z dnia 18 maja 1999 r., II SA 453/99, Lex nr 46205).

Powyższe uwagi natury teoretycznej prowadzą do wniosku, iż automat H. (...) nr (...) był urządzeniem, które proponowało gry, których wynik zależał od przypadku, a zatem trafną oceną pozostaje stanowisko apelacji oskarżyciela o losowym charakterze gier, co stwierdzili w czasie eksperymentu funkcjonariusze celni.

W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd Rejonowy zbyt pochopnie zasugerował się po pierwsze oceną techniczną nr (...) wydaną przez M. S. i M. S. (k. 743-745), z której wynikało, iż automat nie wypłacał pieniędzy, gra kończyła się wraz z upływem wykupionego czasu wyzerowaniem licznika i grającemu taki wynik jest znany od początku gry, a po wtóre uzupełniającą opinią biegłego Z. S. (862-868), który wyrażał swoje wątpliwości co do możliwości zakwalifikowania przedmiotowego automatu jako podlagającego ustawie z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych wskazując na elementy adaptacji automatu hazardowego na automat nieposiadający charakteru losowego w postaci wyświetlacza ciekłokrystalicznego zawierającego informację o punktach zręcznościowych i czasie gry, pulsacyjne działanie klawisza START i związaną z tym wyłączną możliwość uruchomienia obrotów bębnów, co pozwoliło Sądowi na ocenę, że w takiej sytuacji nie mamy do czynienia z charakterem losowym w rozumieniu przywoływanej ustawy.

W tym kontekście przede wszystkim należy zwrócić uwagę, iż przeprowadzony w niniejszej sprawie eksperyment procesowy (k. 5-11) pomimo, iż nie stanowi opinii biegłego, od którego wymagane są wiadomości specjalne, to pozostaje kodeksowym eksperymentem przewidzianym w treści art. 211 k.p.k.. Z tego zatem powodu, że od przeprowadzających eksperyment nie wymaga się wiadomości specjalnych, nie można tego dowodu z góry deprecjonować. Tym bardziej, iż do przeprowadzenia eksperymentalnej gry na zakwestionowanym urządzeniu żadnych wiadomości specjalnych nie potrzeba, poza umiejętnością prowadzenia samej gry, którą przeprowadzający posiadali i w sposób jednoznaczny wskazali w protokole na k. 8, iż uczestnik gry po jej opłaceniu jedynie uruchamiał start, co prowadziło do obracania się bębnów, a następnie ich zatrzymania w sposób niezależny i nieprzewidywalny dla grającego i w zależności od ich ustawienia gracz zdobywał określoną liczbę punktów kredytowych, które -jak zauważa się w protokole- przedłużała czas gry ale i istniała możliwość uzyskania wygranych pieniężnych. W ocenie Sądu Okręgowego możliwość zdobywania punktów i premii przez gracza i to w sposób od niego niezależny i nieprzewidywalny wskazuje na losowy charakter urządzenia i bez znaczenia pozostaje powołana w ocenie technicznej nr (...) okoliczność, iż po określonym czasie licznik urządzenia jest zerowany jak i to, iż automat fizycznie nie wypłacał pieniędzy, skoro jak ustalono w niniejszym postępowaniu w odniesieniu do pozostałych automatów wygrane wpłacał pracownik lokalu, co było wszak możliwe także w przypadku urządzenia H. (...). Kwestionowanie przez Sąd I instancji waloru dowodowego tego eksperymentu jest tym bardziej niezrozumiałe, jeśli zważy się, iż Sąd ten podniesionych w uzasadnieniu wątpliwości w zakresie tożsamych czynności procesowych przeprowadzonych przez funkcjonariuszy celnych co do pozostałych zabezpieczonych w tym dniu automatów i co istotne wykazujących tożsamy sposób działania tych urządzeń, już nie miał i uczynił je podstawą dowodową skazania za pozostałe zarzucane czyny.

Natomiast w odniesieniu do oceny technicznej nr (...) wydanej przez M. S. i M. S. stwierdzić należy, iż dowód ten nie może mieć istotnego znaczenia dla oceny charakteru urządzenia w dniu 21 października 2015 r., skoro wymienieni rzeczoznawcy na zlecenie podmiotu prywatnego ( firmy (...)) dokonywali oceny technicznej przedmiotowego automatu do gry na dzień sporządzenia ekspertyzy. Warto dodać, iż załączona do akt sprawy ocena techniczna automatu sporządzona była w 2012 r. i opatrzono ją zapisem „Niniejsza ocena stwierdza stan techniczny automatu do gier zręcznościowych na dzień jej sporządzenia. Wszelkie zmiany i przebudowy automatu sprawiają, iż ocena ta traci ważność ”. Zatem osobami, które w czasie zarzucanego czynu urządzenie widziały i przeprowadziły procesowy eksperyment, któremu należało przypisać walor wiarygodności, pozostają funkcjonariusze celni w osobach B. W., A. C., L. G. i D. B..

Dodatkowo, w opinii technicznej sporządzonej przez wskazanych rzeczoznawców, ogólnikowo jedynie wskazywano, że badane urządzenie jest grą z „elementem zręcznościowym”, który polegać miał na naciśnięciu w odpowiednim momencie przycisku podświetlonego światłem przerywanym. Konsekwentnie zatem w treści omawianej dokumentacji pomijano losowość urządzanych na automacie gier, akcentując za to zawarty w nich element zręcznościowy w postaci naciśnięcia w odpowiednim momencie przycisku, choć nie sposób uznać przecież, by w tej właśnie czynności wyczerpywał się cały tok gier inicjowanych wpłatą sumy pieniężnej. Powtórnie zwrócić przy tym uwagę wypada na ustalenia funkcjonariuszy Służby Celnej, z których wynika, iż po zakredytowaniu automatu odpowiednią kwotą pieniężną i naciśnięciu przycisku „START” następowało bardzo szybkie obracanie się bębnów, a następnie – po kilku sekundach – samoczynne ich zatrzymanie, na które grający nie miał jakiegokolwiek wpływu, co wprost wskazywało na losowy charakter gier. Cała ingerencja gracza w przebieg gry, po uruchomieniu automatu, polegała więc na naciśnięciu jednego przycisku. W przedmiocie powyższej okoliczności próżno jednak szukać wzmianki w ocenie technicznej przedłożonej przez obrońcę oskarżonego A. R..

Nade wszystko zaś wskazać wypada, iż przedmiotowa ekspertyza nie może przesądzać, o tym, czy urządzenie może zostać uznane za automat do gier w rozumieniu ustawy o grach hazardowych. Takie uprawnienie przysługuje bowiem, zgodnie z art. 2 ust. 6 powołanej ustawy, wyłącznie ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych.

Podobnie sporządzona przez biegłego Z. S. opinia uzupełniająca (k. 862-868), wbrew stanowisku Sądu I instancji, nie ma istotnego znaczenia dla odpowiedzialności oskarżonych. Odnosząc się w pierwszej kolejności do podniesionej w tejże opinii okoliczności zainstalowania w przedmiotowym automacie wyświetlacza ciekłokrystalicznego zawierającego informację o punktach zręcznościowych i czasie gry jeszcze raz odnotować wypada, że wprowadzenie różnych elementów dodatkowych, np. „zręczności” mających stworzyć pozory braku losowości nie pozbawia gry charakteru losowego, jeżeli w konsekwencji wynik całej gry zależy od przypadku (zob. wyrok NSA z 6 grudnia 1999 r., II SA 1513/99, Biuletyn Skarbowy 2001, Nr 1, poz. 29). Dla oceny charakteru gry i zaliczenia jej do określonego rodzaju gier według katalogu ustawowego nie mają istotnego znaczenia uboczne elementy (zob. wyr. NSA z 3 września 1998 r., II SA 890/98, niepubl.). Co zaś tyczy się wątpliwości biegłego co do pulsacyjnego działania klawisza START to działanie to zostało wszak w sposób jasny wyjaśnione w eksperymencie procesowym, w toku którego wykazano, że klawisz ten służył wyłącznie do uruchamiania bębnów. Słusznie przy tym oskarżyciel w wywiedzionej apelacji podnosi, że twierdzenia biegłego dotyczące rzekomej adaptacji urządzenia wprowadzającej do gry większościowe elementy zręcznościowe pozostają jedynie w sferze jego domniemań zwłaszcza, że jak zauważył sam biegły w sporządzonej opinii (k. 865) z uwagi na nieczynny wyrzutnik monet i akceptor banknotów nie można już przeprowadzić żadnych badań urządzenia pozostającego przedmiotem niniejszego postępowania. Dlatego tak istotne znaczenie mają uzyskane przez kontrolujących wyniki eksperymentu odtworzenia gry na automacie, które skutkowały kategorycznym wnioskiem o losowym jej charakterze, gdyż przebieg gry pozostawał niezależny od działań podejmowanych przez grającego, jego zdolności psychomotorycznych takich jak spostrzegawczość, refleks, zręczność oraz nabytych umiejętności, doświadczenia i stopnia wytrenowania. Grający nie był w stanie określić kolejności następujących po sobie symboli i ich ilości na poszczególnych bębnach. Aktywność gracza ograniczała się do uruchomienia gry, bez możliwości w zatrzymania bębnów w określonej konfiguracji.

W powyższym kontekście oczywistą też jawi się konkluzja, że A. R. (1) musiał w pełni zdawać sobie sprawę z rzeczywistego charakteru przedmiotowego urządzenia. Gdyby było inaczej, nie posługiwałby się prywatnymi ekspertyzami, mającymi ze swej istoty chronić go przed odpowiedzialnością za nielegalne urządzanie gier na automatach reglamentowane ustawą o grach hazardowych. Wskazać należy, iż jako osoba zaangażowana w prowadzenie działalności gospodarczej zobowiązany był do szczególnej dbałości o podejmowanie działań w tym zakresie zgodnie z obowiązującymi przepisami. W wypadku prawa karnego skarbowego nie można odwoływać się do wzorca osobowego zachowania przeciętnego obywatela, a w grę wchodzić musi model osobowy o podwyższonym standardzie wymagań w zakresie świadomości prawnej, bowiem inna będzie miara dla podatnika nieprowadzącego działalności gospodarczej, inna zaś dla prowadzącego, a za takie osoby wypada uznać obojga oskarżonych. Zatem taki podmiot podejmując się działań w sferze takiej działalności nie może nie zapoznać się z podstawowymi przepisami ją regulującymi, a na pewno nie może w sytuacjach stawiania mu określonych zarzutów zasłaniać się nieznajomością prawa. Gdyby oskarżeni dopełnili takich wymogów oczywistym byłoby dla obojga, iż o charakterze urządzenia zgodnie z treścią art. 2 ust. 6 ustawy o grach hazardowych może decydować jedynie wskazany tam podmiot, a nie rzeczoznawca i to nawet jeżeli jest biegłym sądowym. Zatem zdaniem Sądu odwoławczego ocena techniczna nr (...) wydana przez M. S. i M. S. nie wpływa w żadnym stopniu na ocenę strony podmiotowej obojga oskarżonych i wbrew stanowisku Sądu Rejonowego nie stwarza pola do rozważania ich działania w kategoriach błędu z art. 10 § 4 k.k.s.

W konsekwencji, stwierdzić należy, iż Sąd I instancji oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i wyprowadzając z niego wnioski w przedmiocie braku odpowiedzialności oskarżonego A. R., a w konsekwencji także modyfikacji opisu czynu przepisanego oskarżonemu P. R., pominął istotne okoliczności wynikające z treści dowodów. Zaznaczyć w tym miejscu trzeba, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu. Tymczasem, przedmiotowe orzeczenie w uchylonej części i zaprezentowane treścią uzasadnienia rozważania Sądu I instancji – wymogów powyższych nie spełniają.

Mając na uwadze powyższe okoliczności i zapatrywania, podzielając we wskazanym zakresie apelację oskarżyciela publicznego, Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok w odniesieniu do oskarżonych A. R. i P. R. uchylił przekazując sprawę Sądowi Rejonowemu w G. do ponownego rozpoznania (art. 437 § 2 k.p.k.), uznając jednocześnie, że z uwagi na rozstrzygnięcie kasatoryjne ustosunkowanie do zarzutów zawartych w apelacji oskarżonego P. R. byłoby przedwczesne (art. 436 k.p.k.).

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy winien zatem przeprowadzić postępowanie dowodowe z uwzględnieniem poczynionych wyżej uwag, w tym realiów odnoszących się do wszystkich, zgromadzonych w sprawie dowodów.