Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant: st. sekr. sądowy Katarzyna Filipiak

przy udziale oskarżyciela publicznego nadkomisarza Sebastiana Nadratowskiego

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2017 r.

sprawy M. K., ur. (...) w O., córki T. i E. z domu R.

obwinionej z art. 86 § 1 kw w związku z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionej

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 13 lipca 2017r. sygn. akt IX W 751/17I

I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- w ramach rozstrzygnięcia z pkt I sentencji obwinioną M. K. uznaje za winną tego, że w dniu 8 października 2016 r., około godziny 12.10 w D. na ul. (...) kierując samochodem marki V. (...) nr rej. (...) nie dostosowała prędkości do warunków ruchu w wyniku czego utraciła panowanie nad prowadzonym pojazdem i uderzyła w tył poprzedzającego pojazdu marki O. (...) nr rej. (...), który włączał się do ruchu z podporządkowanej drogi wewnętrznej, powodując jego uszkodzenie, czym stworzyła zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym tj. wykroczenia z art.86§1 kw w zw. z art.19 ust.1 ustawy Prawo o ruchu drogowym i za to z mocy art86§1 kw wymierza jej karę 300 ( trzysta ) zł grzywny,

- w zakresie rozstrzygnięcia z pkt II sentencji wysokość obciążenia obwinionej za opinię biegłego ustala na kwotę 300 ( trzysta ) zł,

II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III zasądza od obwinionejM. K. na rzecz Skarbu Państwa jedną opłatę za obie instancje w kwocie 30 ( trzydziestu ) zł i zwalnia ją od pozostałych wydatków za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt VII Ka 971/17

UZASADNIENIE

M. K. została obwiniona o to, że w dniu 8 października 2016 r. około godziny 12:10 w D. na ul. (...) kierując samochodem marki V. (...) nr rej (...) nie dostosowała prędkości do warunków ruchu w wyniku czego utraciła panowanie nad prowadzonym pojazdem i uderzyła w tył poprzedzającego pojazdu marki O. (...) nr rej (...) powodując jego uszkodzenie, czym stworzyła zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

tj. za wykroczenie z 'art. 86 § 1 k.w. w związku z art. 19 ust. 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym.

Sąd Rejonowy wO. wyrokiem z dnia 13 lipca 2017 r. w sprawie (...) orzekł:

I obwinioną M. K. uznał za winną popełnienia zarzucanego jej czynu z art. 86 § l k.w. w związku z art. 19 ust. l ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym i za to z mocy art. 86 § 1 k.w. skazał ją na karę grzywny w wymiarze 500 złotych;

II na podstawie art. 118 § l k.p.w. i art. 3 ust. l w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy
o opłatach w sprawach karnych obciążył obwinioną zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 złotych i opłatą w kwocie 50 złotych i kosztami opinii biegłego w kwocie 590,90 złotych.

Apelację od powyższego wyroku złożyła obrońca obwinionej, która zaskarżyła orzeczenie w całości.

Skarżąca orzeczeniu zarzuciła:

1.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

a.  przepisu art, 366 § 1 k.p.k. w zw. z przepisem art. 70 § 5 k.p.w. przez niewyjaśnienie wszelkich istotnych okoliczności w sprawie, tj. zakresu i rozmiaru uszkodzeń w pojeździe marki O. (...), miejsca, w którym doszło do kolizji oraz przebiegu zdarzenia z uwzględnieniem: miejsca, w którym znajdował się V. (...) w chwili, gdy O. (...) zaczął włączać się do ruchu, odległości dzielącej wówczas pojazdy, długości drogi hamowania pojazdu marki V. (...), możliwości podęcia działań obronnych przez kierujących pojazdami uczestniczącymi w kolizji;

b.  przepisu art. 367 § 1 k.p.k. w zw. z przepisem art. 70 § 5 k.p.w. przez uniemożliwienie obrońcy obwinionej merytorycznego ustosunkowania się do opinii biegłego sadowego z zakresu badań wypadków drogowych, przejawiające się w tym, że mimo wpływu opinii w dniu rozprawy wyznaczonej na dzień 10 lipca 2017 r. Sąd nie odroczył posiedzenia, przesłuchał biegłego w tym terminie i zamknął rozprawę, w skutek czego obrońca nie miał możliwości dogłębnego zapoznania się z jej treścią i sformułowaniem merytorycznych zastrzeżeń do ustaleń opinii;

c.  przepisu art. 34 k.p.w. przez oparcie rozstrzygnięcia w sprawie jedynie o okoliczności mające niekorzystny wymiar dla obwinionej i pomięcie okoliczności przemawiających na jej korzyść w szczególności faktu, iż biegły sądowy z zakresu badania wypadków drogowych wskazał, że wersja zdarzenia, przedstawiona przez kierującego pojazdem marki O. (...), z uwagi na uszkodzenia pojazdów i ich wzajemne usytuowanie przed kolizją, jest mało prawdopodobna, czego szczegółowe uzasadnienie znalazło się w treści opinii, a także faktu, że A. S. nie podejmował żadnych działań obronnych;

d.  przepisu art. 39 § 1 k.p.w. w zw. z przepisem art. 49 § 1 i 2 k.p.w. przez odmowę przeprowadzenia dowodu z dokumentacji powypadkowej pojazdu marki O. (...), podczas gdy na użyteczność tejże dokumentacji dla wyjaśnienia okoliczności sprawy wskazywał biegły sądowy podczas posiedzenia w dniu 10 lipca 2017 r., jak również w opinii, oraz niezastosowaniu żadnych środków mających na celu zmobilizowanie(...) (...). S.A. do przedstawienia żądanych dokumentów;

e.  przepisu art. 39 § 1 k.p.w. w zw. z przepisem art. 201 k.p.k. w zw. z przepisem art. 42 § 1 k.p.w. przez niezobowiązanie biegłego do uzupełnienia złożonej opinii o:

i.  dokonanie analizy ruchu obrotowego, w jaki na skutek uderzenia
wprowadzony został pojazd marki O. (...),

ii. analizę prędkości początkowej pojazdu marki V. (...) w oparciu o przebytą drogę hamowania,

iii. ocenę uszkodzeń pojazdu marki O. (...) (po uprzednim doręczeniu koniecznej dokumentacji przez ubezpieczyciela), a także

iv. dokonanie rekonstrukcji przebiegu wypadku w której biegły wskazałby
miejsca, w których znajdowały się pojazdy w chwili włączania się do ruchu O. (...), odległości dzielącej wówczas pojazdy, prawidłowości
włączenia się do ruchu przez pojazd marki O. (...) i możliwości podjęcia działań obronnych przez kierującego tym pojazdem, drogi,
jaką przebył V. (...) od chwili włączenia się o ruchu O. (...) do
miejsca kolizji,

f.  przepisu art. 7 k.p.k. w zw z przepisem art. 8 k.p.w. przez dokonanie oceny zeznań A. S., K. K. i B. Z. w sposób wybiórczy i sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy (w szczególności opinii biegłego sądowego) i doświadczenia życiowego, przejawiającego się daniem wiary zeznaniom A. S. w sytuacji, gdy uszkodzenia pojazdów w rejonie lewego reflektora w pojeździe marki V. i prawego narożnika w pojeździe marki O. wskazują, że pojazdy przed kolizją ustawione były narożnikowo, a nie równolegle, jak to podają świadkowie, pominięciu faktu, że A. S. zna osobiście K. K. (są kolegami z pracy), a także faktu, że świadek B. Z. widziała wypadek z wnętrza sklepu (przez jedno, zakratowane okno), wobec czego nie mogła widzieć całego zdarzenia, w szczególności nie mogła widzieć włączania się do ruchu O. (...), który wyjeżdżał zza sklepu;

g.  przepisu art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z przepisem art. 8 k.p.w. przez rozstrzygnięcie nieudających się usunąć wątpliwości w zakresie prędkości pojazdu marki V. (...), wzajemnego usytuowania pojazdów przed kolizją, miejsca, w którym doszło do kolizji na niekorzyść obwinionej;

h.  przepisu art. 633 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. przez obciążenie obwinionej całością kosztów sporządzenia opinii biegłego sądowego, podczas gdy treść opinii i oświadczenia oskarżyciela publicznego wskazują, że co najmniej współwinę za zaistniałe zdarzenie ponosi A. S., wobec czego koszty sporządzenia opinii, nawet w przypadku skazania, powinny zostać stosunkowo rozdzielone;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że:

a.  w dniu zdarzenia panowały warunki złej widoczności, podczas gdy biegły w swojej opinii wskazywał, że widoczność i przejrzystość powietrza były dobre;

b.  w chwili kolizji pojazd marki O. (...) znajdował się na prawym pasie ruchu, podczas gdy z opinii biegłego i uszkodzeń pojazdu wynika, że musiał znajdować się częściowo na lewym pasie;

c.  przyjęciu, że od włączenia się do ruchu i wjechania na prawy pas pojazd marki O. (...) pokonał trasę długości około 25-30 metrów, podczas gdy wersję taką wyklucza opinia biegłego, w szczególności narożnikowe uszkodzenia obu pojazdów i wprawienie pojazdu marki O. w ruch obrotowy, a także fakt, że wówczas obwiniona zdołałaby zatrzymać swój pojazd;

d.  przyjęciu, że prędkość początkowa pojazdu marki V. (...) wynosiła 58 km/h, podczas gdy prędkość ta jest jedynie orientacyjna, gdyż jak wskazywał biegły - nie ma możliwości ustalenia prędkości pojazdów w drodze analizy energetycznej, a nie zabezpieczono żadnych innych materiałów dowodowych umożliwiających jej ustalenie;

3.  rażącą niewspółmierność kary i niedopatrzenie się okoliczności łagodzących, jakimi niewątpliwie są:

a.  przyznanie się obwinionej do przekroczenia prędkości administracyjnie dozwolonej;

b.  składanie przez obwinioną obszernych wyjaśnień i odpowiadania na wszystkie pytania Sądu, oskarżyciela oraz obrońcy;

c.  składanie wniosków dowodowych mających na celu wyjaśnienie sprawy, w tym takich, którymi nie dysponował oskarżyciel ani Sąd, jak. np. zdjęcia uszkodzeń pojazdu i miejsca zdarzenia;

d.  uprzednia niekaralność obwinionej, również w drodze mandatowej;

e.  współwina kierującego pojazdem marki O. (...), skutkująca zapowiedzią oskarżyciela skierowania wniosku o ukaranie również przeciwko niemu.

W oparciu o powyższe obrońca obwinionej wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionej M. K.od popełnienia zarzucanego jej czynu; ewentualnie wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionej jest częściowo zasadna.

Na wstępie podkreślić należy, iż pomimo stanowiska skarżącej Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny (z pewną korektą, o której będzie mowa w dalszej części uzasadnienia) w przedmiotowej sprawie w takim zakresie w jakim przyjął, że obwiniona jest winna zarzucanego jej czynu. Swoje ustalenia Sąd I instancji oparł o właściwą analizę materiału dowodowego, która w tym zakresie nie zawiera błędów natury logicznej czy też faktycznej. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację.

Tym samym pomimo zakwestionowania zawinienia M. K., z przeprowadzonych dowodów jednoznacznie wynika, że obwiniona w dniu 08 października 2016 r. około godziny 12:10 w D. na ul. (...) kierując samochodem marki V. (...) nr rej (...) nie dostosowała prędkości do warunków ruchu w wyniku czego utraciła panowanie nad prowadzonym pojazdem i uderzyła w tył poprzedzającego pojazdu marki O. (...) nr rej (...) powodując jego uszkodzenie, czym stworzyła zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Z drugiej strony w ocenie Sądu Okręgowego podzielić należało zarzut obrońcy obwinionej co do tego, że Sąd I instancji nie uwzględnił dostatecznie udziału w zdarzeniu A. S. kierującego pojazdem O. (...) nr rej (...). Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy dał wiarę zeznaniom tego świadka i przyjął, że wymieniony wyjeżdżając z drogi podporządkowanej, w chwili kolizji włączył się już do ruchu na drodze głównej. Tym samym Sąd I instancji uznał, że w A. S. w żaden sposób nie przyczynił się on do zaistniałej kolizji.

Z tymi ustaleniami nie można się zgodzić, stoją one bowiem w sprzeczności z przeprowadzonymi dowodami, w tym z wnioskami płynącymi z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego W. R..

Biegły w opinii z dnia 7 lipca 2017 r. przeanalizował obie wersje zdarzenia, zarówno tę przedstawioną przez obwinioną, jak i pokrzywdzonego. We wnioskach końcowych opinii W. R. wskazał, że w początkowej fazie dojazdu do miejsca zdarzenia samochód O. wjeżdżał z wjazdu usytuowanego po lewej stronie jezdni ul. (...), i kierował się w stronę centrum D.. Z przeprowadzonej analizy wynika, że bezpośrednio przed zderzeniem samochód V. (...) znajdował się na prawym i właściwym dla swojego kierunku jazdy pasie ruchu. Biegły ponadto wskazał, że na podstawie materiału dowodowego nie można obliczyć spadku prędkości i rzeczywistej prędkości samochodu V. bezpośrednio przed zderzeniem. Można jedynie uznać, że była ona najprawdopodobniej mniejsza od prędkości tego pojazdu w początkowej fazie dojazdu do miejsca zderzenia i w początkowej fazie pełnego hamowania. Z przeprowadzonej analizy wersji przebiegu przedstawionej przez kierującą samochodem V. oraz niektórych świadków wynika, że pojazd O. mógł uzyskać prędkość bezpośrednio przed zderzeniem około 24 km/h. Dla wersji przedstawionej przez kierującego pojazdem O. samochód ten bezpośrednio przed zderzeniem mógł uzyskać prędkość około 36 km/h. Każda z tych wartości była mniejsza od prędkości dozwolonej administracyjnie w miejscu kolizji. Wreszcie przed wjazdem na ul. (...) samochód O. miał się zatrzymać. Biegły zaznaczył, że materiał przekazany do badań nie zawierał wystarczającej ilości dowodów materialnych, na podstawie których możliwe byłoby określenie rzeczywistego przebiegu zdarzenia. Dążąc do określenia przyczyn zdarzenia należało zatem poddać analizie sprzeczne w istotnych kwestiach relacje uczestników i świadków zdarzenia.

Zatem dla wersji przedstawionej przez kierującą samochodem V. (...) (i zbieżnych z nią w istotnych kwestiach wersjach niektórych świadków) za przyczynę zderzenia pojazdów według biegłego należało uznać nieprawidłowe zachowanie kierującego samochodem O., które wypełniało - dla tej wersji przebiegu zdarzenia- kryterium nieustąpienia pierwszeństwa dla kierującej samochodem V. i było bezpośrednią przyczyną zaistnienia zdarzenia. Przekroczenie prędkości dozwolonej administracyjnie w miejscu zdarzenia przez kierującą samochodem V. stało w związku przyczynowo - skutkowym z zaistniałym zdarzeniem, i zachowanie kierującej samochodem V. należy zatem rozpatrywać jako koleją z przyczyn zaistnienia zdarzenia.

Natomiast dla wersji zdarzenia przedstawionej przez kierującego samochodem O. – zdaniem biegłego - za przyczynę zaistnienia zderzenia pojazdów, należało uznać nieprawidłowe zachowanie kierującej samochodem V. (...), które to doprowadziło do zderzenia pojazdów. W tej wersji przebiegu zdarzenia najprawdopodobniej wystarczyłoby niewielkie zmniejszenie prędkości pojazdu V., by samochód O. zdążył przyspieszyć i odjechać od jadącego zanim V.. Zachowanie kierującej pojazdem V. mogło wynikać - dla tej wersji przebiegu zdarzenia - z niezachowania ostrożności podczas prowadzenia pojazdu lub niedostosowania prędkości pojazdu do warunków na drodze lub umiejętności kierującej, ewentualnie z innych nieokreślonych przyczyn. Wersja przedstawiona przez kierującego samochodem O. i niektórych świadków wydaje się mniej prawdopodobna, jednakże na podstawie dowodów materialnych nie można jej wykluczyć.

Sąd Okręgowy wobec treści opinii biegłego jak i zarzutu apelacji w zakresie niepozyskania akt szkodowych pojazdu O. w toku postępowania apelacyjnego uzupełnił je i dopuścił dowód z akt szkody o nr (...) (koperta k. 171) oraz z ustnej opinii uzupełniającej biegłego W. R..

Biegły po zapoznaniu się z aktami szkody przesłanymi przez T. C. wskazał, że najbardziej istotnym aspektem dla usytuowania pojazdów względem siebie były uszkodzenia pojazdu O. zlokalizowane na obszarze prawej strony tyłu tego pojazdu. Z geometrycznego obrazu tych uszkodzeń oraz kierunku odkształceń zdeformowanych elementów samochodu O. w obszarze prawej strony tyłu wynika, że siła deformująca działała od tyłu w kierunku przodu samochodu O. oraz nieznacznie skośnie w kierunku wnętrza tj. przodu tego pojazdu. Wskazują na to przemieszczenia pokrywy bagażnika. Biegły podał, że obszar tych uszkodzeń odpowiada przybliżonemu usytuowaniu, które wskazał w swojej pisemnej opinii (k. 96, ilustracja 8 opinii). Według jego opinii osie pojazdów były usytuowane do siebie skośnie. Zatem bezpośrednio przed zderzeniem V. znajdował się za samochodem O., przednia lewa strona samochodu V. kontaktowała się z prawą stroną tego samochodu O.. Według biegłego jest to przesłanka świadcząca o skośnym usytuowaniu pojazdów w momencie pierwszego kontaktu i to potem prawdopodobnie spowodowało obrót tyłu pojazdu O. w lewo, zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Pierwszy kontakt obu pojazdów nastąpił prawdopodobnie zderzakami, potem występowały wzajemne siły tj. siła uderzenia V. i siła oporu O.. W czasie narastania kontaktu kąt, pod którym stykały się oba pojazdy mógł się zwiększać. Zdaniem biegłego usytuowanie wskazane w opinii pisemnej jest poprawne, albowiem działały tutaj również siły wzdłużne czego obrazem są przemieszczenia prawych drzwi O., które są przemieszczone do przodu drzwi przednich i tylnych prawych O.. Ślady, na które wskazał wykluczają równoległe usytuowanie pojazdów. Przy równolegle usytuowanych pojazdach należałoby by się spodziewać poziomych śladów związanych z wzajemnym przemieszczaniem się obu pojazdów bliżej osi samochodu O.. Gdyby pojazd O. miał być usytuowany na prawej osi jezdni i znajdował się na prawym pasie jezdni to wtedy pojazd V. musiałby nadjeżdżać z prawej strony ze środka jezdni w lewo a na to nie pozwala szerokość pasa ruchu. W ocenie biegłego była możliwość zaobserwowania przez kierującego O. w czasie włączania się do ruchu przynajmniej górnej części pojazdu V.. Jednocześnie biegły podkreślił, że mniejsza prędkość samochodu V. dawałaby większe szanse uniknięcia kolizji.

Sąd Okręgowy uznał powyższe opinie za wiarygodne, bowiem były one jasne i wewnętrznie spójne, oparte na zebranym, w sprawie materiale dowodowym. Ponadto nie były one w istocie kwestionowane przez strony w toku rozprawy odwoławczej i w szczególności nie zgłoszono dalszych wniosków o nową opinię.

Mając powyższe na uwadze uznać należało, że wersja zdarzenia przedstawiona przez pokrzywdzonego jest nieprawdopodobna i jego zeznaniom w tym zakresie, w których twierdził on że po włączeniu się do ruchu mógł przejechać nawet około 25 metrów drogą główną należało nie dać wiary. Gdyby pokrzywdzony rzeczywiście zdążył przejechać drogą główną 25 metrów wtedy tor jego jazdy byłby równoległy do osi jezdni, którą się poruszał. W takim przypadku, aby na jego pojeździe powstały takie uszkodzenia jakie stwierdzono w sprawie obwiniona swoim pojazdem musiałaby najeżdżać na samochód pokrzywdzonego spoza jezdni tj. ze znajdującego się przy jezdni chodnika (zdjęcia k. 53-54).

Żaden ze świadków zdarzenia, w tym pokrzywdzony nie zeznał, że obwiniona przed kolizją poruszała się chodnikiem. Zatem do uszkodzenia pojazdu O. (...) musiało dojść w chwili, kiedy jeszcze ten samochód włączał się do ruchu na drodze głównej. W konsekwencji nie podzielono tych rozważań Sadu I instancji zawartych w uzasadnieniu jak na k. 122, z których wynika, że pojazd O. już zakończył manewr włączania się do ruchu na drodze uprzywilejowanej i się nią w istocie prawidłowo poruszał.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał, że obwiniona jest winna przypisanego jej wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 19 ust.1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, gdyż nie dostosowała prędkości do warunków ruchu w wyniku czego utraciła panowania nad prowadzonym pojazdem i uderzyła w tył poprzedzającego ją pojazdu O. (...) nr rej. (...), z tym zastrzeżeniem, że pokrzywdzony nie zakończył jeszcze wykonywanego manewru polegającego na tym, że O. (...) nr rej (...), włączał się do ruchu z podporządkowanej drogi wewnętrznej. W tym miejscu podkreślić należy, że w toku całego postepowania obwiniona wyjaśniała szczerze i faktycznie nie negowała, że poruszała się z nadmierną prędkością co również stanowiło jedną z przyczyn zaistnienia kolizji.

Z uwagi na powyższe należało zmienić zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- w ramach rozstrzygnięcia z pkt I sentencji obwinioną M. K. uznać za winną tego, że w dniu 8 października 2016r., około godziny 12.10 w D. na ul. (...) kierując samochodem marki V. (...) nr rej. (...) nie dostosowała prędkości do warunków ruchu w wyniku czego utraciła panowanie nad prowadzonym pojazdem i uderzyła w tył poprzedzającego pojazdu marki O. (...) nr rej. (...), który włączał się do ruchu z podporządkowanej drogi wewnętrznej, powodując jego uszkodzenie, czym stworzyła zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym tj. wykroczenia z art.86 § 1 k.w. w zw. z art. 19 ust.1 ustawy Prawo o ruchu drogowym i za to z mocy art. 86 § 1 k.w. wymierzyć jej karę 300 zł grzywny,

- w zakresie rozstrzygnięcia z pkt II sentencji wysokość obciążenia obwinionej za opinię biegłego ustalić na kwotę 300 zł i pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy. – art.437§2 kpk, art.438-pkt2-4 kpk w zw. z art.109§2 kpw.

Złagodzenie kary grzywny jak i zredukowanie wysokości obciążającego obwinioną wydatku za opinię biegłego wydaną w postępowaniu przed Sądem Rejonowym jest konsekwencją poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń w zakresie zachowania drugiego uczestnika przedmiotowego zdarzenia. Okoliczności sprawy wynikające z przeprowadzonych dowodów pozwalają na uznanie, że tak określona grzywna odpowiada stopniowi społecznej szkodliwości czynu, którego obwiniona się dopuściła oraz stopniowi jej zawinienia, a także spełnia cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej.

Na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądzono od obwinionej M. K. na rzecz Skarbu Państwa jedną opłatę za obie instancje w kwocie 30 zł i zwolniono ją od pozostałych wydatków za postępowanie odwoławcze albowiem w tym ostatnim zakresie przemawiają za tym względy słuszności.