Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant: p.o. sekr. sąd. Kamila Dubicka

przy udziale oskarżyciela publicznego asp. szt. Joanny Śmilgin Lis

po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2016 r.

sprawy P. K., ur. (...) w O., syna H. i W. z domu D.

obwinionego z art. 86§1 kw w zw. z art. 23 ust 1 pkt.2 ustawy Prawo o ruchu drogowym

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 17 sierpnia 2016 r., sygn. akt IX W 1716/16

I zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

II zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 ( pięćdziesiąt ) zł tytułem zryczałtowanej równowartości wydatków za postępowanie odwoławcze oraz kwotę 30 ( trzydzieści ) zł tytułem opłaty za II instancję.

Sygn. akt. VII Ka 1004/16

UZASADNIENIE

P. K. został obwiniony o to, że w dniu 26 października 2015 r., o godz. 1320 w O. na ul. (...) kierując samochodem m-ki V. o nr rej. (...) nie zachował bezpiecznego odstępu od omijanego pojazdu m-ki M. o nr rej. (...) w wyniku czego doprowadził do zderzenia i uszkodzenia pojazdów, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym,

Sąd Rejonowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 17 sierpnia 2016 r. w sprawie IX W 1716/16

I obwinionego P. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym i za to na podstawie art. 86 § 1 kw skazał go na karę 300,- (trzysta) złotych grzywny;

II na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwolnił obwinionego od kosztów postępowania i opłaty.

Powyższy wyrok w zakresie punktu I wyroku w całości, co do winy i wymiaru kary, na korzyść obwinionego zaskarżył jego obrońca jednocześnie zarzucając mu:

1/ na podstawie art. 438§3 kpk błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść orzeczenia tj. przyjęcie, że :

- pojazdy w chwili zdarzenia nie poruszały się – pomimo, że biegły wydający opinię w sprawie stwierdził, że na podstawie obiektywnych dowodów ( wyłączając zeznania uczestników zdarzenia ) nie da się ustalić miejsca kontaktu oraz czy pojazd drugiego uczestnika kolizji w chwili zdarzenia poruszał się czy też stał,

- obwiniony mógł i powinien uniknąć zdarzenia- pomimo, że zgodnie z obowiązującymi przepisami na drugim uczestniku kolizji ciążył obowiązek uniknięcia zderzenia poprzez ustąpienia pierwszeństwa przejazdu dla pojazdu obwinionego

2/ na podstawie art.438§2 kpk obrazę przepisów prawa procesowego, które miały wpływ na treść orzeczenia wydanego w sprawie, tj.

a/ art. 7 kpk poprzez:

- dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób niewszechstronny z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów, co w konsekwencji doprowadziło do uznania obwinionego za winnego zarzucanego mu czynu, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy oraz prawidłowa jego ocena dowodzi, że obwinionemu nie można przypisać winy,

- na bezzasadnym odmówieniu wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego, biorąc pod uwagę, że był on bezpośrednim uczestnikiem zdarzenia, ponadto wraz ze świadkiem zdarzenia M. F. zgodnie zeznali, że ominięcie pojazdu drugiego uczestnika kolizji wymagałoby od obwinionego wjazdu na krawężnik znajdujący się ze skrajnej lewej strony jezdni,

- na bezzasadnym odmówieniu wiarygodności zeznań świadka M. F., który zeznał, że ominięcie pojazdu drugiego uczestnika kolizji wymagałoby wjazdu na krawężnik, ponadto, że pojazdy jadące lewym pasem jezdni były w ciągłym ruchu a tym samym, że w/w drugi uczestnik kolizji wymusił pierwszeństwo przejazdu,

- danie wiary zeznaniom drugie uczestnika kolizji świadka K. T. pomimo tego, że był on bezpośrednio zainteresowany korzystnym wynikiem dla niego w sprawie oraz pomimo tego, że wcześniej występował jako obwiniony w sprawie spornego zdarzenia,

b/ art. 5 § 2 kpk poprzez uznanie obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, pomimo braku w materiale dowodowym pełnych podstaw do takiego przyjęcia i przy istnieniu poważnych wątpliwości, w szczególności w braku jednoznacznej opinii biegłego co do przebiegu kolizji.

c/ art. 170 kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych na okoliczność przebiegu i wskazania sprawcy spornej kolizji z dn. 26 października 2015r. pomiędzy pojazdami V. (...) nr rej. (...) a M. nr rej. (...).

W razie nie podzielenia powyższych zarzutów, skarżący wyrokowi zarzucił:

3/ na podstawie art. 438 § 4 kpk rażącą niewspółmierność kary do popełnionych czynu, z uwagi na to, że obwiniony i jego postawa, właściwości i warunki osobiste, nie uzasadniają wymierzenia mu kary grzywny w wysokości 300,- zł.

W oparciu o powyższe obrońca obwinionego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego P. K. od zarzucanego mu czynu w ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie może być podzielona.

Na wstępie zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, czemu dał wyraz w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Przedstawiony w nich tok rozumowania jest zgodny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego i w żadnym wypadku nie wykracza poza granice przyznanej Sądowi swobody. Stąd też odnosząc się w pierwszym rzędzie do podnoszonych zarzutów obrazy przepisów należy stwierdzić, że są one chybione i dowolne. Takim samym są formułowane w dalszej kolejności zarzuty dotyczące błędu w ustaleniach faktycznych. Zauważyć trzeba, że podnosząc tego rodzaju zarzuty skarżący jedynie polemizują z ustaleniami faktycznymi Sądu I instancji, faktycznie nie wykazując jakich to uchybień w zakresie logicznego rozumowania, prowadzących do błędnych wniosków w zakresie stanu faktycznego dopuścił się Sąd I instancji przy ocenie materiału dowodowego. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody rozstrzygnięcia o winie obwinionego, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację . Apelacja w istocie nie wskazuje na takie okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawiera też takiej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy podziela i należy jedynie zaakcentować podstawowe elementy, które przemawiają za odmową podzielania stanowiska skarżącego.

Przede wszystkim podkreślić należy, że zasadniczym przedmiotem niniejszego postępowania odwoławczego była ocena zachowania obwinionego w związku z postawionym mu zarzutem dotyczącym uderzenia przez kierowany przez niego pojazd w samochód marki M.. W tym zakresie w ocenie Sądu Okręgowego brak jest podstaw do podzielenia słuszności zarzutów skarżącego co do tego, że w świetle zebranych dowodów to ustalenie jest błędne. Uznać bowiem należy, że Sąd I instancji prawidłowo miedzy innymi w oparciu o wnikliwą i szczegółową analizę opinii biegłego odrzucił wersję zdarzenia jakoby to pokrzywdzony uderzył w pojazd obwinionego. Powyższe nie tylko sprzeczne jest z wiarygodnymi zeznaniami K. T. ale właśnie w istocie nie znajduje wystarczającego wsparcia w opinii biegłego a wreszcie kłoci się z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Co do tego ostatniego argumentu, to w ocenie Sądu Okręgowego taki wniosek wynika z analizy: uszkodzeń obu pojazdów wypływający z oceny protokołów oględzin a także miejsca kolizji. W świetle powyższego oraz wniosków płynących z opinii biegłego w zakresie oceny prędkości obu pojazdów oraz przede wszystkim analizy śladów materialnych w postaci stwierdzonych uszkodzeń dopuszczenie się przez obwinionego przypisanego mu wykroczenia nie może budzić wątpliwości.

Podzielić bowiem należy stanowisko Sądu I instancji, że wyjaśnienia obwinionego zasługują na wiarę jedynie w części dotyczącej miejsca, czasu zdarzenia i kierunku poruszania się pojazdów. Natomiast nie można było uznać za wiarygodnych twierdzeń P. K. gdzie opisywał on okoliczności i przyczyny zdarzenia. W szczególności nie zasługuje na podzielenie relacja co do tego, że jego pojazd i samochód pokrzywdzonego podczas kontaktu poruszały się albowiem nie ma to potwierdzenia w ujawnionych uszkodzeniach obu pojazdów.

W przeciwieństwie do obwinionego na podzielenie zasługiwały zeznania K. T. zwłaszcza w zakresie tego gdy podał, że po dojechaniu do miejsca, gdzie nie mógł kontynuować jazdy prawym pasem, zjechał do osi jezdni i przekroczył ją lewym narożem przednim swojego samochodu oraz stanął, zanim dojechał obwiniony, który przejeżdżając obok jego pojazdu, urwał mu lusterko i spowodował uszkodzenia w obu pojazdach.

Z relacją pokrzywdzonego korespondują wnioski płynące z opinii biegłego, która jest pełna, rzeczowa oraz logiczna i spójna. Odpowiada ona na zadane pytania i jest przekonująco uzasadniona i tym samym brak jest podstaw, że dla dokonania ustaleń w sprawie konieczne jest dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii.

Z opinii biegłego E. R. wynika zatem, że w chwili zdarzenia to pojazd pokrzywdzonego stał, a jego lewa strona nieznacznie przekraczała prawą krawędź lewego pasa ruchu a wskazują na to ujawnione w obu pojazdach uszkodzenia. Co również istotne opinia wskazuje, że lewy pas ruchu był zajęty przez samochód M. w tak niewielkim stopniu, że obwiniony dysponował szerokością ponad 2,5 metra aby bezkolizyjnie przejechać obok stojącego samochodu K. T. . Ponadto P. K. faktycznie nie miał ograniczeń co do możliwości dostrzeżenia pojazdu marki M., który w momencie dojeżdżania do miejsca kolizji przez obwinionego stał i miał włączony lewy kierunkowskaz.

Ponadto biegły po przeprowadzonej analizie materiału dowodowego podał, że pokrzywdzony, poruszający się pojazdem M. (...) stosowaną techniką i taktyką jazdy nie naruszył obowiązujących zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym i nie przyczynił się do zaistnienia zdarzenia.

Trafnie również Sąd I instancji przyjął, że zeznania M. F. zasługiwały na podzielenie w takim w zakresie w jakim wskazał, że pokrzywdzony jechał prawym pasem ruchu z zamiarem jego zmiany i dojeżdżając do autobusu delikatnie się wystawił na lewy pas ruchu, w taki sposób że jego lewe koło wysunięte było na lewym pasie.

Tym samym zebrany materiał dowodowy prawidłowo oceniony przez Sąd Rejonowy wskazuje, że to obwiniony, który miał z uwagi na rozwijaną prędkość oraz faktyczną szerokość pasa ruchu, którą dysponował doprowadził do zaistniałej sytuacji w wyniku nie zachowania odpowiedniej bocznej odległości od samochodu pokrzywdzonego, Natomiast ten ostatni wprawdzie co do zasady miał obowiązek ustąpienia pierwszeństwa przejazdu to jednocześnie miał także prawo aby włączyć się do ruchu na innym pasie jezdni i w konsekwencji nie sposób przyjąć aby w tym konkretnym wypadku to K. T. naruszył zasady określone w prawie o ruchu drogowym. Zauważyć bowiem jeszcze raz należy, że przy przyjęciu wersji obwinionego inny niż faktyczny byłby rozmiar uszkodzeń w pojazdach uczestniczących w przedmiotowej sytuacji.

Zatem także w ocenie Sądu Okręgowego zachowanie kierującego pojazdem marki V. nie może być uznane za prawidłowe i tym samym Sad Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego co do tego, że to R. K. naruszył dyspozycje art.38 ustawy prawo o ruchu drogowym i jest winny wykroczenia z art.86§1 kw.

Kara 300 zł grzywny w żadnym wypadku, wobec właściwości i warunków osobistych obwinionego – k.48, nie może być uznana za rażąco surową. Obwiniony prowadzi działalność gospodarczą i osiąga dochody a ponadto nie ma nikogo na utrzymaniu. Tym sama orzeczona przez Sąd I instancji kara odpowiada stopniowi społecznej szkodliwości czynu, którego obwiniony się dopuścił oraz stopniowi jego zawinienia, a także spełnia cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej.

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok jako prawidłowy utrzymano go w mocy-art.437 § 1 kpk, art. 438 pkt.2-3 kpk w zw. z art.109§1 kpw.

Na podstawie art.118§1 kpw w zw. z art.3ust.1, art.8 i art.21pkt.1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądzono od obwinionego koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym opłatę za II instancję uznając, że jego sytuacja osobista i majątkowa pozwala na ich poniesienie.